Morgunblaðið - 18.08.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUD AGUR 18.ÁGÚST1995 35
leiktæki með okkur. Afa leið vel í
sólinni. Þar naut hann sín vel, gat
gengið nokkra klukkutíma á dag í
yndislegu veðri með fjölskyldunni,
vinum og kunningjum. Þannig leið
afa vel.
Síðastliðið sumar fóru foreldrar
okkar í tveggja vikna frí til útlanda
og dvöldu afi og amma heima hjá
okkur á Hellu þann tíma. Það var
ógleymanlegur tími fyrir okkur
systkinin. Afi og amma ætluðu allt-
af að heimsækja okkur í sumar en
afi var aldrei nógu heilsuhraustur
til þess að af því gæti orðið, en
honum leið hvergi betur en þegar
hann var kominn út fyrir bæjar-
mörkin og gat verið úti í náttúr-
unni. Þegar skólanum lauk í vor
bað afi okkur að koma með ein-
kunnabækurnar því hann vildi fá
að vita hvemig við hefðum staðið
okkur. Þegar við tókum þátt í
íþróttamótum eða fótboltaleikjum
og hann komst ekki til að fylgjast
með hringdi hann strax að því loknu
til þess að vita hvernig okkur hefði
vegnað. Svona var afi. Hann vildi
vera með í öllu sem við tókum okk-
ur fyrir hendur. Afi kvaddi pkkur
alltaf með kossi á kollinn. í dag
kveðjum við afa í síðasta skipti.
Elsku afi, við eigum eftir að hugsa
oft til þín. Við vitum að þér mun
líða vel í himnaríki.
Bergrún, Andri Freyr og
Fjóla Hrund, Hellu.
Kvaddur er í dag góður vinur og
samstarfsmaður í 29 ár. Ég man
vel eftir þeim degi 1964 er Sigurð-
ur kom til mín og sótti um vinnu.
Hann var hár vexti myndarlegur
maður og bauð af sér sérstaklega
góðan þokka. Ég ákvað að ráða
hann til starfa sem skrifstofustjóra,
starfi sem hann gegndi þar til hann
hætti að eigin ósk fyrir einu og
hálfu ári síðan.
Sigurður gladdist yfir því að
hætta störfum, hlakkaði til að geta
farið að gera ýmislegt það sem
menn gjarnan fresta til efri áranna
og sérstaklega til þess tíma er dag-
legum skyldustörfum lýkur. En oft
vill þetta fara á annan veg. Sá tími
sem vonast er eftir að gefist til
þessara óskastunda gefst ekki alltaf
og svo fór nú.
Hann var farinn að taka sér
langa göngutúra á daginn, hafði
keypt sér nýjan bíl og nú átti aldeil-
is að fara að flakka um landið með
Hrefnu sinni. En skjótt skipast veð-
ur í lofti. Sigurður veiktist sl. haust
og greindist með illkynja sjúkdóm
sem alltof fljótt hafði betur.
Frá því sjúdómur sá er varð Sig-
urði að aldurtila greindist skiptust
á skin og skúrir og þeir timar komu
þegar smá von kviknaði um að svo-
lítið meiri tími gæfist, en sú von
brást. Hann var þakklátur fýrir
þann tíma sem hann gat notið
heima, því þar vildi hann vera í
faðmi fjölskyldunnar. Óhjákvæmi-
lega urðu sjúkrahúsvistir á milli,
en þar sofnaði hann í faðmi Hrefnu.
Þegar ég heimsótti Sigurð nokkrum
sinnum í vetur varð okkur tíðrætt
um þær miklu breytingar sem orðið
hafa í þjóðfélaginu og ekki síst í
því fyrirtæki sem við höfðum unnið
saman í svo lengi.
Þeirra gömlu góðu daga var
minnst þegar við Gunnar Oskars-
son, sem var einn af máttarstópum
hótelsins í um tvo áratugi en lést
langt um aldur fram, stungum okk-
ur gjarnan inn á skrifstofu til Sig-
urðar og Jónu gjaldkera, í smá
kaffisopa þar sem öll lífsins vanda-
mál voru rædd og krufin til mergj-
ar og að sjálfsögðu leyst. Þessar
notalegu samverustundir gáfu smá
hlé frá amstri dagsins en entust of
skammt.
Að mati Sigurðar fylgdi því eilíf-
ur tímaskortur flestra þegar tölvu-
öldin hélt innreið sína og sá tíma-
sparnaður sem þeirri breytingu átti
að fylgja. Slíkar stundir sátu þá
gjarnan á hakanum.
Sigurður var mjög traustur og
vandvirkur maður, hafði mjög fal-
lega og góða rithönd sem ekki var
lítið atriði á þeim tíma sem allt
bókhald var handskrifað og penninn
aðalvopn skrifstofunnar. Stundum
fannst mér að það væri kannski
hægt að spara svolítinn tíma og
gefa þá eitthvað eftir af áferðinni,
„en það má ekki í virðulegum fyrir-
tækjum“ var svar Sigurðar. Hann
mat Hótel Sögu mikils og vildi veg
og virðingu fýrirtækisins sem mest.
Sigurður var mjög dagfarsprúður
og þægilegur maður í allri um-
gengni og það átti áreiðanlega illa
við hann að standa í illdeilum enda
vissi ég aldrei að til þess kæmi, en
hann var fastur fyrir og hafði sínar
ákveðnu skoðanir á hlutunum og
lét þær gjarnan í ljós á sinn prúða
hátt og oft með sínu góða skop-
skyni.
Hann lét oft í ljós efasemdir sín-
ar um að öll sú fjárfesting sem átti
sér stað í ferðaþjónustu, sérstak-
lega í hraðri uppbyggingu hótela
og veitingahúsa myndi skila þeim
arði sem að var stefnt, enda kom
það fljótt í ljós í mörgum og stund-
um óþörfum gjaldþrotum að svo
varð ekki.
Okkur var líka tíðrætt um þá
gæfu að eiga góða fjölskyldu sem
stæði ávallt saman ekki síst ef eitt-
hvað bjátaði á.
Sigurður var mjög hamingjusam-
ur maður í einkalífi sínu, átti frá-
bæra eiginkonu sem var stoð hans
og stytta alla tíð, hún var sannar-
lega gæfa hans og bar hann mikla
virðingu fyrir henni. Oft sagði Sig-
urður með bros á vör ef eitthvað
bjátaði á „hún Hrefna min bjargar
þessu eins og öllu öðru.“
Þau hjón eignuðust sex efnilega
syni sem hann talaði oft um og var
mjög stoltur af, enda mátti hann
vera það. Ég veit að Hrefna stend-
ÞÓRHILDUR
INGIBJÖRG
SÖL VADÓTTIR
+ Þórhildur var
fædd í Kjartans-
staðakoti í Skaga-
firði 29. febrúar
1912. Hún lést á
Sjúkrahúsi Kefla-
víkur þann 20. júlí
síðastliðinn. Hún
var gift Guðna
Brynjólfssyni,
fæddur 18. maí
1903, dáinn 31. maí
1985. Þau eignuðust
þrjú börn, Maríu,
Sölva og Ingimar,
d. 1992.
Útför Þórhildar
Ingibjargar fór fram frá Kefla-
víkurkirkju 28. júlí.
SÁR söknuður fyllti huga minn
þegar ég frétti af andláti Þórhildar
vinkonu minnar og
langar mig til að minn-
ast hennar með nokkr-
um orðum.
Leiðir okkar lágu
fyrst saman fyrir 32
árum þegar ég, þá ung
og einstæð móðir leit-
aði eftir gæslu fyrir
ársgamla dóttur mína.
Átti ég því mikla láni
að fagna að fá þessa
einstöku konu til að
gæta stúlkunnar
minnar og síðar
tveggja sona minna.
Það var happadagur í
lífi mínu, því betri og hjartahlýrri
manneskju hefði ég eicki getað
fundið og reyndust þau hjónin Þór-
hildur og Guðni mér og börnunum
einstaklega vel og hélst okkar vin-
ur ekki ein með alla þá góðu drengi
sér við hlið.
Það sýndi hug Sigurðar til fjöl-
skyldunnar að hann hafði myndir
af henni á náttborðinu hjá sér á
spítalanum og var þá oft farið yfír
hvernig hveiju og einu barna okkar
beggja hafði vegnað því að ósjaldan
bar það á góma hjá okkur í gegnum
tíðina.
Að leiðarlokum vill stjóm Hótels
Sögu þakka Sigurði góð störf og
starfsfólk þakkar langa og ánægju-
lega samvinnu.
Við Edda sendum Hrefnu og fjöl-
skyldunni allri innilegustu samúðar-
kveðjur með þakklæti fyrir tryggð
og vináttu þeirra hjóna alla tíð.
Konráð Guðmundsson.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá huga þinn og þú munt sjá,
að þú grætur vegna þess, sem var
gleði þín.“ (Úr Spámanninum eftir
Kahlil Gibran.)
Þegar kær vinur er kvaddur
koma upp í hugann margar góðar
minningar, sem eru gulli dýrmæt-
ari. Það er 31 ár síðan ég kynntist
þeim Sigurði og Hrefnu, þá höfðu
þau keypt íbúð í sama húsi og við
hjónin, á Háaleitisbraut 41. Voru
þau þá nýflutt til Reykjavíkur, eftir
9 ára búsetu á Stöðvarfírði þar sem
Sigurður var kaupfélagsstjóri. Þá
voru synir þeirra orðnir fímm og
sá sjötti bættist svo við nokkrum
árum síðar. Þarna hófst vinátta
okkar og hefur varað síðan.
Mikil og einlæg samheldni ríkti
á heimilinu, þau mjög heimakær
og heimilisbragur tií fyrirmyndar,
en það var auðvitað mikið vinnuálag
þar sem fjölskyldan var stór. Sig-
urður var einstaklega dagfarsprúð-
ur maður. Það var aldrei neinn
æsingur eða hávaði, alltaf tími til
að tala við alla, en samt allt í föst-
um skorðum, sem kom sér vel með
allan strákahópinn. Sigurður var
ráðgjafi sona sinna, svo einlægir
voru þeir við hann. Og hann fylgd-
ist alla tíð vel með framgangi fjöl-
skyldu sinnar og bar hag hennar
fyrir bijósti og er hans nú sárt sakn-
að.
Þeim hjónum var gestrisnin í blóð
borin. Það má segja að heimilið
hafi verið miðstöð fyrir stóra fjöl-
skyldu og mikinn vinaíjölda, og eru
afkomendur þeirra og makar orðnir
30 talsins. Hrefna á 11 systkini á
lifi og hvort sem var á Selfossi,
Stöðvarfirði, Háaleitisbraut 41 eða
Ljósalandi 23, þá voru alltaf hlaðin
borð hvenær sem gesti bar að garði.
Það var aðdáunarvert að kynnast
þeim góðu tengslum sem voru milli
Sigurðar og fjölskyldu og þeirra
þriggja að Kirkjufeijuhjálegu í Ölf-
usi, móður hans og stjúpföður og
' Júlíu móðursystur hans. Húsakynni
voru að vísu ekki mikil í Ölfusinu
en hjartarými og manngæska þeim
mun meiri og dvöldust hjónin þar
átta til dauðadags. Guðni maður
Þórhildar lést fyrir tíu árum. Þór-
hildur og Guðni voru mjög samrýnd
hjón og barngóð með afbrigðum og
kölluðu bömin mín þau afa og
ömmu. Heimili þeirra var friðsælt
og ríkti þar góður andi. Þórhildur
var ætíð glaðlynd og skemmtileg í
viðmóti og aldrei heyrði ég hana
kvarta þótt á móti blési. Hún var
mér mikill styrkur í einu og öllu
og gat ég alltaf leitað til hennar
og létt á mínu hjarta. Ég sem skrifa
þetta mun alltaf minnast hennar
sem einstakrar persónu, einnar af
þeim sem maður hittir fyrir aðeins
einu sinni á lífsleiðinni. Eg og fjöl-
skylda mín kveðjum þessa heiðurs-
konu með ást, virðingu og þakk-
læti og sendum börnum, barnabörn-
um og öðrum ástvinum, okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Sofðu vært hinn síðasta blund,
uns hinn dýri dagur Ijómar.
Drottins lúður þegar hljómar,
hina miklu morgunstund.
(V. Briem)
Guð blessi minningu hennar.
Hrafnhildur Halldórsdóttir.
oft með synina um hátíðir og þeir
áttu alltaf vísa sumardvöl þar með-
an ungir voru. Sigurður var einlæg-
ur trúmaður, kom það best í ljós í
erfíðum veikindum hans síðustu
mánuði.
Hrefna og fjölskyldan sýndi þá
vel einhug sinn, hvort sem Sigurður
dvaldi heima eða á Borgarspítalan-
um og var hann ákaflega þakklátur
læknum og hjúkrunarfólki, svo og
fjölskyldu sinni fyrir alla umönnun
við sig. Og vinir og vandamenn, sem
mjög margir heimsóttu hann í veik-
indunum, voru aufúsugestir. Eitt
sinn sl. vetur sagði hann við mig
„Vissulega hefði ég viljað fá nokkur
ár í viðbót en ég hef svo margt að
þakka og við fáum engu ráðið.“
Við Bent minnumst góðra stunda
sem við höfum átt með Sigurði og
Hrefnu, bæði heima og að heiman,
þessar stundir eru okkur ómetan-
legur fjársjóður í minningunni. Fyr-
ir þetta allt þökkum við nú. Kæra
vinkona Hrefna mín.
Ég og mitt fólk vottum þér og
fjölskyldunni innilega samúð og
biðjum Guð að styrkja ykkur við
fráfall ástkærs eiginmanns og föð-
ur.
Guðrún Kr. Jörgensen.
Með örfáum orðum langar mig
að minnast Iátins vinar úr Amar-
bælishverfínu.
Hann hét Sigurður Gísli Guðjóns-
son, en var kallaður Diddi af kunn-
ugum, og mun ég nota það gælu-
nafn í þessari grein.
Hann ólst upp hjá móður sinni,
Valgerði Sigurbergsdóttur og
fóstra Bimi Sigurðssyni, en Bjöm
var föðurbróðir minn. Ég held að
mér sé óhætt að fullyrða að þessi
hjón hafi verið einstaklega góðar
manneskjur.
Það var mikið lán hveijum þeim,
sem átti þess kost að fá að dvelja
á heimili hjónanna í Nýjabæ, slíkar
úrvals manneskjur sem þau vom,
og þeir vom margir, bæði ungir og
aldnir, sem nutu þeirra góðu mann-
kosta.
Þegar ég man Didda fyrst var
hann kominn talsvert fram yfir'
fermingu. Mér fannst hann strax
fyrirmynd annarra pilta, hrekklaus
og hjálpsamur.
Mér er það minnisstætt, þegar
Diddi kom með konuefni sitt að
Nýjabæ, þau vora bæði svo falleg.
Konuefnið var Hrefna Guðmunds-
dóttir frá myndarheimilinu Blesa-
stöðum á Skeiðum.
Hrefna var ákaflega hugguleg
stúlka og ekki var Diddi síðri. Hann
var fremur hár maður og samsvar-
aði sér mjög vel og var á öllum
aldursskeiðum mikið glæsimenni. ^
Hann gekk í Samvinnuskólann
og varð starfsvettvangur hans ná-
tengdur Samvinnuhreyfingunni.
Hann starfaði m.a. hjá Kaupfélagi
Ámesinga, síðan gerðist hann
kaupfélagsstjóri á Stöðvarfirði. Síð-
ustu áratugi var hann skrifstofu-
stjóri á Hótel Sögu.
Ég myndi segja að lífshlaup
Didda hafí einkennst af hógværð,
trúmennsku og heiðarleika.
Þó að samgangur okkar hafí ver-
ið mjög lítill eftir að við urðum full-
tíða menn, þá hitti ég hann nokkr-
um sinnum eftir að hann veiktist
og kom einu sinni á heimili þeirra
hjóna í Fossvoginum.
Það var bjartur og fallegur dagur^
í byijun júní, þegar ég lét verða
af þessari heimsókn. Þegar mig bar
að garði var Diddi nývaknaður og
virtist mér ég sækja fremur vel að
þeim hjónum. Þau vom ákaflega
róleg og yfírveguð, þrátt fyrir veik-
indi Didda, og allt það sem yfír þau
hafði dunið á síðustu missemm og
mánuðum.
Diddi leiddi mig um þennan
„sælureit þeirra“, eins og hann
SJÁNÆSTUSÍÐU^
t
Innilegar þakkir til þeirra, sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
JÓHÖNNU KRISTÍNAR
GUNNLAUGSDÓTTUR,
Víðilundi 15,
Akureyri.
Steinunn Guðmundsdóttir, Björn Baldursson,
Gunnlaugur Guðmundsson, Guðlaug Stefánsdóttir,
Margrét Guðmundsdóttir, Kristinn Hólm,
Guðrún Guðmundsdóttir, Hannes Haraldsson,
barnabörn og barnabarnabörn.

t
Innilegar þakkir til ykkar allra, er heiðr-
uðu minningu
ÓLAFAR SIGURÐARDÓTTUR
kennara,
Lóurima15,
Selfossi,
við fráfall og útför hennar.
Við geymum hlýjar samúðarkveðjurykkar.
Hjörtur Þórarinsson,
Sigrún Hjartardóttir, Björn Geir Leifsson,
Hjörtur Geir Björnsson, Ólafur Hrafn Björnsson.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
GUÐRÚNAR Á. EDVARDSDÓTTUR,
Bólstaðarhlfð 41.
Jóhanna M. Guðnadóttir, Þorgeir Þ. Runólfsson,
Edvard G. Guðnason, Kristfn G. Guðmundsdóttir,
Sigurlaug Þ. Guðnadóttir, Óskar Hrafnkelsson,
barnabörn og barnabarnabörn.