Morgunblaðið - 10.11.1995, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 10. NÓVEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Ragnar Kriiger
fæddist 29.
október 1932 á
Skálum á Langa-
nesi. Hann lést 26.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Haraldur Ge-
org Kristján
Kriiger, fæddur
23.9. 1889, dáinn
23.6. 1959, sonur
Níelsar Schmiths
Kriigers í Reykja-
víkurapóteki. Móðir
hans var Konkórdía
Kristjana Kriiger,
ljósmóðir, fædd 18.2. 1895, dáin
17.2. 1981. Systkini Ragnars:
Jóhann, fæddur 23.7. 1923, eig-
inkona Hansína Jónsdóttir, Níels
fæddur 26.6. 1926, eiginkona
Hólmfríður Hólmgeirsdóttir,
Kristjana Elísabet, fædd 4.10.
1930, eiginmaður Flemming
Lemhkulk, Guðrún, fædd 15.11.
1931, Bjami, fæddur 4.9. 1934,
EKKI datt mér í hug um daginn,
að þetta væru síðustu skóhljóðin þín
sem dóu út á gangstéttinni minni
þegar þið hjónin kvödduð okkur og
ég hallaði aftur hurðinni á eftir
ykkur, elsku Raggi minn. Ég átti
svo margar góðar stundir með ykk-
ur hjónum. Ragnar fæddist að Skál-
um á Langanesi, síðar bjuggu for-
eldrar hans á Raufarhöfn. Hann
hafði gaman af að koma á þessa
staði og fór í sumarfrí ár eftir ár á
þessar slóðir. Síðar fluttist fjölskyld-
an til Reykjavíkur og Ragnar fór í
nám í Iðnskólanum og nam plötu-
og ketilsmíði og var í læri hjá Lands-
smiðjunni. Síðar vann hann í Blikk-
smiðjunni og var verkstjóri í Héðni
i mörg ár. Ragnar var mjög hand-
laginn maður og framúrskarandi
vandvirkur en hann hannaði og bjó
til alls konar hluti úr stáli. Það fór
enginn hlutur frá honum nema
fyrsta flokks. Ég þakka þér, mágur
minn, innilega fyrir alla fallegu hlut-
dáinn 13.11. 1973.
Ragnar átti dóttur
fyrir hjónaband,
Guðrúnu Rögnu, f.
4.6. 1954, synir
hennar eru Ragnar
Már, Arnþór Eimar,
Ottar Erling og tví-
burarnir Valgeir og
Bergþór.
Eftirlifandi eigin-
kona Ragnars er
Ingibjörg Charlotte
Kriiger, fædd 14.8.
1931 í Stykkishólmi.
Ragnar og Ingi-
björg giftust í
Reykjavík 7.3. 1959. Börn
þeirra eru Guðrún Agnes, fædd
7.7. 1964, börn hennar Inga
Ragna, fædd 3.11. 1985 og EI-
ísabet Patrianca, fædd 16.03.
1988, og Stefán Hafþór, fæddur
19.12. 1966, dáinn 30.1. 1994.
Utför Ragnars fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
ina sem ég plataði þig til að gera
eins og ljósakrónuna og diskana.
Síðasti hluturinn sem þú bjóst til
fyrir mig var hatturinn rauði sem
prýðir garðinn minn.
Ragnar og Ingibjörg hófu búskap
á Kvisthaganum en fluttu í Máva-
hlíðina og síðar í Skólagerði 34 í
Kópavogi. Móður Ragnars flutti
með þeim í Mávahlíðina og bjó hjá
þeim til dauðadags. Síðar keyptu
þau Ljósprentunarstofu Sigríðar
Zoéga og ráku hana í 15 ár. Á þessu
tímabili fór Ragnar í fyrri hjartaað-
gerðina.
Margs er að minnast er litið er
um farinn veg, okkar kynni hófust
við dans og gleði í Breiðfírðingabúð
þar sem þú hittir þína heitt elskuðu
sem er systir mín. Þið voruð glæsi-
legt par á gólfínu. Ég fékk oft að
njóta fótafimi þinna, þú sveiflaðir
manni jafnt i rokki, tangó og vals.
Þú varst mikill dansherra. Mágur
minn, þakka þér fyrir síðasta dans-
inn. Þegar þú varðst 25 ára og ég
var á leiðinni í afmælið þitt, komst
ég aldrei nema hálfa leið því ég
hafnaði á fæðingardeildinni í stað-
inn, því hefur afmælisdagurinn þinn
verið ríkur punktur í lífí mínu þar
sem fjölskyldan hefur alltaf samein-
ast. Þín var sárt saknað á afmælis-
daginn.
Ragnar las mikið fróðlegar bækur
um menn og málefni. Hann hafði
unun af að fara í ferðalög og hopp-
aði bara upp í rússajeppann sinn
sem var alltaf tilbúinn því hann
útbjó hann sem sumarhús. Hann
naut þess að hafa böm í kringum
sig, sem dæmi um það tók hann
strákana mína oft með sér á snjó-
þotu upp í Skíðaskála á vetuma.
Svo komu börn og bamaböm sem
hann naut að ferðast með vítt og
breitt um landið. Og þau kunnu al-
deilis að meta það.
Við hjónin þökkum samveru-
stundirnar. Elsku Inga systir mín,
ég votta þér, börnum og barnabörn-
um alla mína samúð. Megi góður
Guð senda þér styrk í þinni miklu
sorg. Guð blessi ykkur.
Sólbjört Gestsdóttir.
Inga og Raggi. Á æskuheimili
okkar bræðra vom þau Ingibjörg
og Ragnar svo iðulega nefnd í sömu
andrá að fyrir okkur vora þau nær
óaðskiljanleg. Nú munum við ekki
heyra þessi nöfn saman þegar rædd-
ir verða atburðir nútíðar eða fram-
tíðar, aðeins þegar hið liðna verður
rifjað upp.
Ragnar var nokkuð sérstakur
maður sem hafði sínar eigin mein-
ingar á viðburðum líðandi stundar.
Hann fylgdi ekki straumnum í skoð-
unum sínum, var sennilega nokkuð
dulur en alltaf fylginn sjálfum sér.
Ingibjörg, eiginkona Ragnars, er
móðursystir okkar og hefur sam-
gangur á milli heimila þeirra systra
ávallt verið mikill. Því var það svo
þegar við bræður vorum ungir, að
þessi nöfn, Inga og Raggi, vora
okkur sem eitt og þegar eitthvað
óvenjulegt og spennandi var í vænd-
um, þá var það oft og iðulega í
sambandi við að heimsækja Ingu
og Ragga. Á þeim árum voru þau
hjónin barnlaus, og því hefur líklega
verið nokkuð fjör að fá tápmikla
drengi eina og eina dagstund í heim-
sókn.
En hvað var svona spennandi
fyrir okkur að heimsækja bamlaus
hjón? Fyrst má nefna Kanasjónvarp-
ið á laugardagsmorgnum. Það var
ekkert svoleiðis heima hjá okkur.
Þá má nefna stóra fískabúrið þar
sem syntu faliegir gullfiskar stórir
og smáir, sumir með purpuraáferð.
Þar mátti líka stundum fínna ýmsar
furðuskepnur eins og skjaldbökur.
Á botni búrsins var líka sokkið sjó-
ræningjaskip, gullkista og sitthvað
fleira sem gat fengið ímyndunarafl-
ið allhressilega í gang. Fyrir nokkr-
um dögum, þegar við hittum Ragn-
ar í kaffiboði, þá var farið að rifja
upp fyrir okkur bræðrum að Ragnar
hefði átt heimilismýs en þær vora
víst í einstöku uppáhaldi hjá okkur.
Okkur fannst víst svo gaman að
klappa þeim og láta þær hlaupa um
og éta úr lófum okkar við mjög
hóflegan fögnuð móður okkar, sem
hræðist mýs meira en nokkurt ann-
að kvikindi.
En þó þetta hafí allt verið spenn-
andi, þá var eitt sem tók öllu fram.
Hjá Ingu og Ragga gátu ólíklegustu
draumar rætzt.
Á sama hátt og að í dag ganga
alls kyns dellur yfír ungviði þjóðar-
innar eins og Batman, He-Man,
Simpsons og fleira þess háttar, þá
gengu allskyns dellur yfír í okkar
ungdómi snemma á sjöunda ára-
tugnum. Hér mætti nefna Batman
og Súperman en meira spennandi
voru náungar eins og Roy Rogers,
Prins Valiant, Hrói Höttur og jafn-
vel nafntogaðir víkingar úr fomsög-
um okkar íslendinga. Þessar hetjur
gátum við drengimir í Austurbæn-
um verið að leika nær endalaust.
En að útvega þessum köppum við-
eigandi klæði, vopn og veijur var
nokkurt mál, því lítið var selt af
slíku á þeim tíma auk þess sem
auraráð til leikfangakaupa voru
knöpp. Ef við vildum eignast græn
Hróa hattarföt, þá urðum við að
sæta lagi þegar keypt vora á okkur
föt og krefjast grænna eða græn-
leitra fata. Þarna gat verið vandrat-
aður meðalvegur milli foreldra og
bama. Viðeigandi búnað urðum við
að smíða sjálfír og fannst okkur
RAGNAR
KRÚGER
+ Haukur Viðar
Jónsson, raf-
virkjameistari, var
fæddur 8. febrúar
1938 í Reykjavík.
Hann lést 1. nóvem-
ber síðastliðinn í
Reykjavík. Móðir
Hauks er Lúsinda
Árnadóttir, fædd
14. apríl 1914, bú-
sett á Skinnastöð-
um í Húnavatns-
sýslu. Seinni maður
Lúsindu var Vigfús
Magnússon, hann
lést 1987. Faðir
Hauks var Jón Þorsteinn Jóns-
son, fæddur 1985, lést 1982.
Seinni kona Jóns, Sigríður Indr-
iðadóttir, fædd 1905, lést 1973.
Alsystir Hauks er Alda Þórunn
Jónsdóttir, fædd 3. apríl 1935,
búsett í Reykjavík, hálfsystkin:
Árni Vigfússon, fæddur 7. ágúst
1948, búsettur í Reykjavík, lög-
regluvarðsljóri, Vignir Filip
Vigfússon, fæddur 29. mars
í DAG, föstudaginn 10. nóvember,
er til moldar borinn vinur minn
Haukur Jónsson. Með nokkram orð-
um langar mig að minnast hans.
Fyrir um það bil 5 árum kynnist
ég Hauki. Við fyrstu kynni virkaði
hann vel, við tókum tal saman og
fundum að lífsviðhorf okkar var
ekki ósvipað, skrýtið hvað maður
hittir sjaldan svoleiðis fólk á lífsleið-
inni. Síðar kom á daginn að hann
var heiðursmaður, höfðingi og húm-
oristi.
Ég minnist þess að fyrir þremur
áram bauð hann fram aðstoð sína,
1954, búsettur á
Skinnastöðum í
Húnavatnssýslu,
bóndi, Anna Guðrún
Vigfúsdóttir, fædd
15. október 1951, bú-
sett á Blönduósi, og
Magnús Vigfússon,
fæddur 1946, lést
1958 í dráttarvélar-
slysi.
Haukur bjó til sjö
ára aldurs í Reykja-
vík. 7 ára flytur hann
til móður sinnar norð-
ur í Vatnsdal þar sem
hún bjó með seinni
manni sínum, Vigfúsi Magnússyni
en flutti síðan aftur 14 ára gam-
all til föður síns og stjúpu í
Reykjavík og bjó þar alla tíð.
Hann giftist Hildegard Maríu
DUrr 1958 og eignuðust þau tvö
börn, Sigrúnu Láru Hauksdóttur,
fædda 2. ágúst 1962, og Sverri
Viðar Hauksson, fæddan 20. des-
ember 1965. Tengdadóttir
Hauks var Brynja Árnadóttir
mig vantaði lýsingu á húsið vegna
tíðra gesta á glugga hjá mér. Við
Haukur hófumst handa, en verkið
sóttist seint.
Það var nefnilega svo gaman
þegar hann kom, við möluðum um
heima og geima, þó aðallega um
lífið, tilfinningar og börnin hans sem
honum þótti svo óstjórnlega vænt
um. Að mörgu leyti höfðum við
upplifað það sama þegar öllu var á
botninn hvolft, þrátt fyrir aldurs-
mun.
Ég minnist hlátursins, og þegar
að stirndi á tárin í augnkrókunum
og að auki átti hann fjögur
barnabörn; Rakel Maríu Sverr-
isdóttur, fædd 24. september
1992, og börn Sigrúnar eru
Haukur Viðar (Jónsson), fædd-
ur 28. apríl 1983, Elísabet Ósk
(Elvarsdóttir), fædd 10. júlí
1987 og Jóhannes Páll (Lárus-
son), fæddur 30. mars 1994.
Haukur og Hildegard slitu sam-
vistum árið 1985 og bjó hann
einn eftir það.
Ilaukur lauk prófi í símvirkj-
un á árunum 1957-1960 og
starfaði við það á þeim tíma þjá
Pósti og síma. Árið 1961 hóf
hann störf hjá Bræðrunum
Ormsson og lærði þar rafvirkj-
un. Iðnskólann tók hann utan-
skóla á tveim árum og mætti
ekki í einn einasta tíma en lauk
námi með láði. Árið 1964 fer
hann að starfa sjálfstætt við
ýmis rafvirkjastörf, dyrasíma
og loftnetslagnir en 1970 hóf
hann störf hjá Vélsmiðjunni
Héðni og starfaði þar til síðasta
dags, fyrst sem launþegi en síð-
an sem sjálfstæður rafvirkja-
meistari.
Útför Hauks fer fram frá
Langholtskirkju og hefst at-
höfnin klukkan 15.
þegar hann talaði um vonbrigði,
sárindi og eftirsjá, ég minnist líka
brossins, og hvað hann átti auðvelt
með að gera gott úr hlutunum.
Með trega í hjarta og tár í augum
kveð ég þig, kæri vinur, og veit að
þér líður vel núna.
Ég og Hrafn sendum aðstandend-
um samúðarkveðjur. Sigrún vinkona
mín sér á eftir föður og besta vini,
Guð gefi þér og bömum þínum styrk
í ykkar miklu sorg. Sverri og Brynju
sendi ég styrk.
Far þú í friði, Haukur Jónsson.
Valdís Gunnarsdóttir.
Kæri nafni.
Ég settist niður og tíndi til nokk-
ur minningarbrot á blað sem nokk-
urs konar lokakveðju til þín. .
Mín fyrsta minning um þig ieng-
ist fjölskylduboði á gamlárskvöldi.
Þar upplifði ég sem lítill strákpjakk-
ur það ævintýri að fá að halda á
agnarsmáu blysi í fyrsta skipti á
ævinni. Það var fyrir þína tilstuðlan
að foreldrar mínir leyfðu þetta og
þó ég muni ekki hvað þú sagðir við
þetta tækifæri þá held ég að það
hafði hljómað sem: „Hann getur
þetta alveg strákurinn." Eftir þetta
atvik skipaðir þú óskorað þann sess
að vera minn uppáhaldsfrændi.
Næsta minningarbrot birtist í
rými fullu af alls skyns tólum og
tækjum sem flest öll tengdust raf-
magni á einhvem hátt. Þarna varst
þú í essinu þínu að útskýra fyrir
föður mínum og mér hvernig með-
höndla skyldi þessar rafmagnsgræj-
ur. Þetta var þitt fag, að virkja raf-
magnið, stjóma því og stýra og í
því varstu flestum betri. Þama var
ég orðinn eldri, nefið náði í það
minnsta uppá vinnuborðið og ég
þykist vita að á þeirri stundu hafí
ég ákveðið að feta í fótspor þín og
læra rafvirkjun.
Seinasta minningin er frá því
snemma í haust en þá hittum við
hjónin þig í stórri verslun. Þú bauðst
okkur í kaffi í aðliggjandi kaffíteríu
þar sem við ræddum saman um
veikindi þín sem virtust þá í rénun,
fjölskyldumál og sitthvað fleira. Við
áttum þama saman notalega sam-
verustund. í samtali okkar bar eitt-
hvað á góma að við hjónin hefðum
í verslunarferðinni verið að skoða
vatnsblöndunartæki fyrir sturtubað
þar sem okkar tæki væri orðið lé-
legt, en ekkert hefði verið ákveðið
í þeim efnum.
Fáeinum dögum seinna var dyra-
bjöllunni hjá okkur hringt, fyrir utan
stóð Haukur með nýtt blöndunar-
HAUKUR VIÐAR
JÓNSSON
smíðin ekki alltaf eins góð og við
hefðum kosið að hafa hana. Draum-
ur okkar var því að eiga flott sverð,
flotta skildi, flottar trommur og svo
framvegis.
Ragnar var hagur á tré og járn
og virðist sem öll smíði hafí leikið
í höndum hans. Þessara eiginleika
fengum við bræður oft notið þegar
við komum í heimsókn og Ragnar
gaf okkur smíðisgripi sem hann
hafði gert fyrir okkur. Hann hafði
þá heyrt á spjalli okkar í fyrri heim-
sóknum hvað vantaði og dundað við
í frítíma sínum að smíða okkur gull.
Þessi barnagull vora svo afhent á
því stigi að við urðum að setja okk-
ar eigin myndauðgi í gang og mála
þau með viðeigandi skreytingum.
Á kveðjustund er svo margt fleira
sem mætti minnast. Ferðir vestur í
Hólm til afa okkar og ömmu. Dvöl
úti í Breiðafjarðareyjum og öll þau
ævintýri sem þar má upplifa. í stutt-
um greinarstúf kemst aðeins fátt að.
Inga frænka, Rúná, Agnes og
fjölskyldur. Við og fjölskyldur okkar
sendum ykkur okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur. Blessuð sé minning
hins látna.
Ingólfur og Ástmar.
Góður vinur okkar hjónanna,
Ragnar Kriiger, lést á Landspítal-
anum fímmtudaginn 26. október
síðastliðinn.
Ragnar hafði lengi átt við van-
heilsu að stríða en harkaði ætíð af
sér og lét á engu bera.
Ég man fyrst eftir Ragnari þegar
hann bjó í Skipasundi 26 en ég og
mín fjölskylda áttum heima í Efsta-
sundi 54.
Bjami bróðir hans var þá í Laug-
amesskólanum eins og við öll hin
börnin sem bjuggum í Kleppsholtinu
og flest börnin tóku strætisvagn
niður í skóla. Einnig tóku flestir
strætisvagn í bæinn því lítið var um
bíla á þessum tíma. Ragnar lærði
plötu- og ketilsmíði í Landsmiðjunni
og vann lengst af í Héðni.
Árið 1954 kynntust við síðan aft-
ur en hópur ungmenna stundaði
gömlu dansana í Breiðfírðingabúð
og við vorum meðal þeirra, ég, Sól-
björt, Ingibjörg systir hennar og
Ragnar. Þetta var ákaflega
tæki í fanginu. Tækið var afhent
með greinargóðri lýsingu hvernig
það ætti að tengjast, hvað bæri að
varast. Þegar við ætluðum að greiða
þér fyrir tækið þá var því tali eytt
snarlega, þú vissir ekki hvað það
kostaði hvað þá meir. Þú endaðir
síðan þessa óvæntu heimsókn með
orðunum: „Skelltu þessu nú upp
strákur.“
Þetta varst þú í hnotskurn, stór-
hjartaður, hlýr og hjálpandi per-
sónuleiki sem hafði mótandi áhrif á
líf mitt mér til góða. Þú varst eilítið
stríðinn, hafðir gaman af því að
senda mönnum skeyti og væntir
þess að fá ígrandað svar með hraði
til baka. Það var erfítt að standast
þér snúning í slíkum leik, þú varst
það snöggur að hugsa en oft var
gaman með þér við þessu iðju.
Nafns þíns er sárt saknað af fjöl-
skyldu og vinum. Þú fórst of
snemma, en glíman við óvæginn
sjúkdóm hafði tekið af þér stærri
toll en þú vildir af láta og þrekið
sem áður var annálað hafði minnk-
að.
Ég vil minnast þín eins og þú
varst svo oft, sposkur á svip með
þinn gamalkunna glettnisglampa í
augunum, hugsanlega að segja: „Já,
sko strákinn."
Haukur Magnússon.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
(V. Briem.)
Sárt er til þess að hugsa að vinur
okkar Haukur er látinn. Okkar
fyrstu kynni vora hjá Bræðranum
Ormsson, þar sem við vorum saman
í námi í rafvirkjun. Við unnum
margvísleg verkefni saman hjá fyr-
irtækinu og frá þeim tíma hefur
verið góð vinátta milli okkar og fjöl-
skyldna okkar.
Haukur var góður handverks-