Morgunblaðið - 10.11.1995, Blaðsíða 37

MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 10. NÓVEMBER 1995 37'
MORGUNBLAÐIÐ
I
)
I
I
í
)
I
>
J
«
j
1
I
]
j
I
i
;
I
I
f
BIRNA
BJÖRNSDÓTTIR
+ Birna Björns-
dóttir fæddist
27. jan. 1936 á heim-
ili foreldra sinna á
Grund í Ólafsvík.
Hún lést 1. nóvem-
ber síðastliðinn á
heimili sínu að
Logafold 53 í
Reykjavík. Foreldr-
ar hennar voru
Björn Jónsson, sjó-
maður í Ólafsvík, og
Kristín Bjarnadóttir
kona hans. Björn og
Kristín eignuðust
átta börn. Þau voru,
auk Birnu: Bjarndís Inga, sem
lést á barnsaldri, Fríða Jenný
húsmóðir, dáin 1965, Bára
hjúkrunarkona, dáin 1985. Þau
sem eru á lífi eru: Jón, fv.
starfsm. Vegagerðar ríkisins,
Ólafsvík, Þorgils starfs. Vega-
gerðar ríkisins, Ólafsvík, Helgi
verktaki í Garðabæ og Sigríður
húsmóðir í Reykjavík. Björn á
Grund lést 1937 aðeins 47 ára
og Kristín kona hans 21. marz
1979. Birna stundaði nám í hús-
mæðraskólanum Ósk á ísafirði
1956-1957. Hinn 29. ágúst 1958
giftist Birna Maris G. Marissyni
sjómanni frá Bol-
' ungarvík. Þau komu
sér upp heimili að
Vallholti 4 í Ólafs-
vík. Þau eignuðust
sex böm, öll fædd í
Ólafsvík. Þau eru:
Ásdís, f. 14/6 1958,
maki Kristinn Valur
Kristófersson, börn
þeirra Birna og
Sara, heimili í
Reykjavík, Kristín
Björk, f. 30/7 1962,
maki Sigurður
Valdimar Sigurðs-
son, böra Lea
Hrund, Sif, Magnús Darri og
Gils Þorri, heimili á Hellissandi,
Ómar, f. 21/2 1964, maki Ingi-
björg Steinþórsdóttir, börn Jó-
hann Ottar, Rakel, heimili í Ól-
afsvík, Maris Gústaf, f. 15/11
1967, sambýliskona Auður Arn-
arsdóttir, börn Arnar Levy,
Kristín Birna, Ellert Arnar,
heimili í Reykjavík, Nína Sif, f.
22/8 1971, er í heimahúsum,
Gerður, f. 12/9 1978, er í heima-
húsum.
Bálför Birnu fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
BIRNA var yngst systkinanna á
Grund. Hún varð strax sólargeisl-
inn á Grundarheimilinu. Þegar
Björn faðir hennar lést var hún
rúmlega ársgömul. Harmur heimil-
isins var mikill og sár en litla fal-
lega dóttirin, sem ekki skildi þá
hvað gerðist, sefaði sorgina og var
strax'^í aðalhlutverki hjá móður
sinni og systkinahópnum.
Þannig var Birna á Grund. Hún
átti alla ævi eiginleika ljúfmennsku
og hæversku sem gerði það að
verkum að öllum sem hún um-
gekkst þótti vænti um hana og
vildu eiga hana að vini.
Sem unglingur átti ég því lána
að fagna að vera heimagangur á
Grund, við vorum systkinabörn.
Meðan Björn heitinn lifði voru
kvöldvökur hans á Grund mikil-
vægur þekkingarbrunnur fyrir
börn hans og frændsystkini. Þetta
hjálpaði Kristínu og bömum þeirra
að standa þétt saman og sigrast á
sorgum við ótímabært fráfall hans.
Baráttusaga Kristínar á Grund
með börnum sínum verður ekki
rakin hér. Sagan um hvernig Krist-
ín á Grund sigraði alla erfiðleika
er hetjudáð sem vert væri að festa
á blað, saga sem greinir frá lífsbar-
áttu og hetjudáð og styrkri trú á
hið góða í lífinu. Hún ól börn sín
þannig upp að þau voru órofa heild
og tóku höndum saman með móður
sinni með það markmið að sigra
alla erfiðleika. Við þessar aðstæður
mótaðist fallega stúlkan Birna á
Grund, hún öðlaðist þrek og já-
kvætt viðhorf til lífsins.
Birna var strax í æsku með
mikla hæfileika fyrir alla hand-
mennt og eftir nám í húsmæðra-
skólanum Ósk á ísafirði 1956-57
var hún vel mótuð á þessu sviði.
Lífsförunautur hennar var þá kom-
inn í spilið. Hann var ungur dug-
mikill sjómaður frá Bolungarvík,
Maris Gilsfjörð Marisson. Þau
felldu hugi saman og gengu í
hjónaband í Ólafsvík 29. ágúst
1958. Þau byggðu sér heimili að
Vallholti 4 í Olafsvík. Þar komu
hæfileikar Birnu í ljós. Heimili
þeirra var ávallt fallegt og smek-
kvísi Birnu naut sín vel. Börnin
fæddust hvert af öðru, allt hæfi-
leikafólk. Maris gerðist umsvifa-
mikill. Hann tók að sér umboð
fyrir Olíuverslun íslands í Ólafsvík
og nágrenni með tilheyrandi versl-
un sem hann starfrækti í 23 ár.
Aðalvettvangur Birnu var heimilið
og uppeldi barnanna, sem var til
fyrirmyndar á flestum sviðum.
Maris dáði eiginkonu sína og
vildi veita henni sem mest af lífs-
ins gæðum. Þau gengu í ferða-
klúbbinn „Eddu“ 1981. Tilgangur
klúbbsins var ferðalög um heims-
byggðina. Birna og Maris voru
virkir þátttakendur og sérlega vin-
sælir ferðafélagar. Það hefi ég eft-
ir félögum þeirra sem búsettir eru
víðs vegar um landið. Ein síðasta
ferðin sem þau tóku þátt í var
heimsferð, þar sem meðal annars
var farið til Ástralíu. Þau nutu
þessara ferða og juku þær enn á
hamingju þeirra og samhug.
í Ólafsvík byggðu þau upp Gisti-
heimili við Ölafsbraut sem þau
starfræktu í eitt ár. Á þessu tíma-
bili blasir hamingjan við þeim, börn
þeirra eru flest að verða fullorðin
og eru að móta framtíð sína og
barnabörnin koma tiI.Þau sjá fram
á notalega framtíð. í ágúst 1990
flytjast þau alfarin frá Olafsvík til
Reykjavíkur þar sem þau koma sér
upp fallegu heimili. Þau keyptu
matvöruverzlun í Reykjavík að
Bræðraborgarstíg 1 sem Maris
rekur undir sínu nafni.
í október 1990 dregur ský fyrir
sólu, Birna veikist og greinist með
krabbamein. Þetta var mikið áfall.
Þarna komu samhugur og mann-
kostir Birnu og Maris í ljós. Þau
stóðu fast saman, æðruleysi og
sterkur vilji auðkenndi þau bæði í
baráttunni við þennan illvíga sjúk-
dóm. Ákvörðun Birnu að gefast
ekki upp, fá að dveljast á heimili
sínu milli aðgerða, sýnir best þol-
gæði hennar og sterka skapgerð.
Styrkur Maris og bamanna hlýtur
að vekja aðdáun, hversu vel þau
stóðu sig í þessari löngu baráttu.
Maris var ávallt við hlið Bimu, vakti
yfir henni og gerði allt sem í mann-
legu valdi stóð til að létta þjáningar
hennar.
Bima frá Grund er horfin yfir
móðuna miklu. Við sem eftir stönd-
um erum ráðþrota og harmi þrungin.
Ég vil þakka Birnu samfylgdina
gegnum lífið. Hún hafði djúp áhrif
með ljúfmennsku sinni, hæversku
og jákvæðu viðhorfí til manna og
málefna. Við Björg og fjölskylda
okkar kveðjum Birnu með virðingu
og þökk og biðjum góðan Guð að
styrkja Maris og börnin öll í sorg
þeirra.
Minningin um Birnu frá Grund
mun lifa.
Alexander Stefánsson.
Sú fregn barst mér til eyrna
miðvikudaginn 1. nóvember sl. að
æskuvinkona mín og frænka,
Birna Björnsdóttir, væri látin.
Fregn þessi kom ekki algjörlega á
óvart vegna langvarandi veikinda-
baráttu hennar, en samt er það svo
að slíkar fréttir eru alltaf jafti sárar.
Svo lengi sem ég man eftir.mér
höfum við þekkst og verið bundnar
vináttuböndum, en mikill og góður
samgangur var jafnan á milli heim-
ila okkar.
í litla bænum á Grund, þar sem
Bima bjó, átti unga fólkið í Ólafs-
vík ætíð athvarf og í mínum huga
var þar mikið menningarheimili. í
minningunni ríkir sérstakur ljómi
yfir þessu heimili og hefur það
e.t.v. sitt að segja að við vorum
yngstar í þessum stóra hópi, sem
þarna kom saman.
Llfið hélt áfram og vinskapur
okkar spannst áfram ein's og óslit-
inn silfurþráður á árum skóla-
göngu og heimilisstofnunar og er
margs að minnast frá glöðum
stundum æskuáranna.
Birna var sterkur persónuleiki,
söngelsk og listræn á mörgum
sviðum. Hún bjó fjölskyldu sinni
fagurt heimili sem ætíð var gott
að koma á. Óteljandi minningar
koma upp í hugann sem ekki er
hægt að koma á framfæri I þessum
fátæklegu kveðjuorðum.
Elsku Gils, ég og fjölskylda mín
biðum góðan Guð að styðja þig og
fjölskyldu ykkar I sorg ykkar.
Ég vil gera erindi Margrétar
Jónsdóttur að lokaorðum mínum,
en* það segir meira en mörg orð
um vináttu okkar og hljóðar svo:
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum,
það yrði margt, ef telja skyldi það.
I lífsins bók það lifir samt I minnum,
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann I þínu heita stóra hjarta,
þá helstu tryggð og vináttunnar ljós,
er gerir jafnvel dimma daga bjarta,
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
Kristín Sigurðardóttir og
fjölskylda, Ólafsvík.
Amma okkar, Bima Bjömsdóttir,
er látin og langar okkur að minnast
hennar og segja nokkur falleg orð
um hana yndislegu ömmu okkar.
Hún hafði alltaf svo fallegt bros
og ótakmarkaða þolinmæði, var
alltaf svo blíð og góð við alla. Hún
var alltaf svo jákvæð og alveg ynd-
islega skemmtileg. Við þökkum
fyrir öll þessi yndislega góðu ár sem
við fengum að njóta með henni og
allar góðu minningarnar sem við
munum ávallt geyma I hjörtum
okkar. Langar okkur að skrifa ljóð
sem langamma okkar á Grund
gerði og kenndi amma Bima okkur
það:
Heilög drottins höndin blíð
hún þig leiði alla tið.
Að þér gæti sérhvert sinn
sanni vinurinn, Jesú minn.
Elsku amma, minning þín mun
ávallt lifa I hjörtum okkar, megi
Guð vera með þér.
Þínar ömmudætur,
Lea Hrund, Sif og Birna.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þein'a mál ei talar tunga
tárin eru beggja orð.
Elskuleg föðursystir min, Bima
Björnsdóttir, er látin.
Það er mikil og þung sorg þegar
ástvinir okkar kveðja þetta líf, I
blóma lífsins, okkur setur hljóð,
jafnvel þótt fráfallið komi okkur
ekki á óvart, jafnvel þótt við vitum
að hvíldin hafí verið kærkomin
eftir langa og stranga göngu.
Birna frænka var yngst átta
systkina, dóttir Kristínar Bjarna-
dóttur og Björns Jónssonár frá
Grund I Ólafsvík. Hún kynntist
föður sínum ekkert þar sem hann
lést þegar hún var kornung, en
móður sinni, henni ömmu á Gmnd,
var hún sannkölluð stoð og stytta
allt þar til amma lést árið 1979.
Birna og amma eru I minningunni
eitthvað sem var óijúfanlegt því
þær vora I daglegu sambandi svo
lengi sem ég man. Samband þeirra
Bimu og Lilla frænda var líka ein-
stakt, byggt á virðingu, væntum-
þykju og umhyggju. Sama má
segja um samband Birnu og hinna
systkina hennar, mikið og gott
samband var ætíð á milli þeirra
allra.
Birna giftist sínum góða manni,
Marísi M. Gilsfjörð, 29.8. 1958 og
■það sama ár_ eignuðust þau sitt
fyrsta bam, Ásdísi. Gils og Birna
byggðu sér hús hér I Ólafsvík og
bar heimili þeirra vott um góða
smekkvísi, notalegheit og hlýleika.
Birna var mikil hannyrðakona og
léku pijónar og nálar af öllum
gerðum I höndum hennar. Hún var
sannkölluð listakona I fatasaumi
og ekki þurfti hún endilega að
hafa snið við höndina þegar saum-
uð var flík, hún bjó þau til jafnóð-
um, og útkoman varð alltaf glæsi-
leg. Naut ég leiðsagnar hennar I
fatasaumi og gaf hún mér oft góð
ráð I þeim efnum sem öðrum og
hvatti mig oft til dáða I því sem
ég hafði fyrir stafni.
Birna og Gils bjuggu hér í Ólafs-
vík allt þar til fyrir fímm árum er
þau fluttu til Reykjavíkur. Það var
mikil eftirsjá að þeim úr byggðar-
laginu. En hér jafnt sem I Reykja-
vík var gott og gaman að heim-
sækja þau.
Gils og Birna voru sérstaklega
samrýnd og miklir vinir. Er því
sorgin mikil þegar góður lífsföra-
nautur er kvaddur. Böm þeirra
hjóna, Ásdís, Kristín Björk, Omar,
Marís Gústaf, Nína Sif og Gerður
sjá nú á eftir góðri móður og vini
sem tók fullan þátt I daglegu lífí
þeirra og fjölskyldna þeirra. Harm-
ur þeirra allra er meiri en svo að
því verði með orðum lýst. Það er
erfitt að trúa því að Bima sé dáin,
það er einhvem veginn svo fjar-
lægt, eins og það falli ekki alveg
að raunveraleikanum. Hún var svo
full af lífsgleði, hlýju og þreki. Hún
hafði ávallt nóg að gera og hugsa
um, var ekki að trana sér eða sínu
fram en þó ákveðin. Hún var góða
frænkan, segja börnin min, ein-
stök, góð og falleg. Birna var vina-
föst og vinavönd og var virt og
dáð af vinum sínum fyrir gott
hjartalag og ljúfmennsku. Hún var
heilsteyptur persónuleiki og hallaði
aldrei á nokkum mann. Nærvera
slíkrar sálar hlýtur að vera öllum
eftirsóknarverð.
Tregi og sorg læsast um hugann
þegar minningarnar streyma fram
og þá sjáum við skýrar en áður
samskiptamynstrið eins og það var
hjá fjölskyldum okkar. Efst I huga
mér era öll jóla- og afmælisboðin
sem farið var I á Vallholtið. Jóla-
boðin skipuðu stóran sess I lífi
okkar krakkanna. Það var sérstak-
lega góð tilfmning sem gagntók
mig sem bam þegar farið var af
stað I jólaboð til Birnu og Gils.
Marrið I snjónum þegar lagt var á
brattann upp Grandarbrautina,
ljósadýrð jólanna í litla þorpinu
okkar, jólailmurinn sem tók á móti
okkur á Vallholtinu og fagurlega
skreytt heimili Birnu er eitthvað
sem gleymist aldrei. Hápunktur
þessarar stundar var svo maturinn
hjá Birnu, heimatilbúna fromage-
ið hennar, svínakjötið með hörðu
puranni, tertur og smákökur eins
og hver gat I sig látið, leikir fram
eftir nóttu og að endingu var geng-
ið I kringum jólatréð og Heims um
ból sungið.
Afmælisboðin voru ekki síðri hjá
Bimu. Þar vora heilu leikþættirnir
settir á svið, föt dregin út úr fata-
skápum og allir drifnir í eitthvert
hlutverk og aldrei þreyttist Birna.
Birna frænka mun alltaf verða
mér minnisstæð vegna gæsku
sinnar og mannkosta. Áreiðanleiki,
skyldurækni og samviskusemi vora
henni I blóð borin og kom það
glögglega fram í fjölskyldurækni
hennar.
í nokkurn tíma hefur fylgt Birnu
eins og skugginn sjúkdómur sem
hún háði hetjulega baráttu við.
Hún missti aldrei vonina, var lífs-
glöð og lífskraftur hennar var mik-
ill. Hún var einstök.
Elsku Gils, Ásdís, Kristín Björk,
Ómar, Marís, Nína, Gerður og aðr-
ir aðstandendur. FJölskylda mín
biður góðan Guð að styrkja ykkur
I sorg ykkar. Guð blessi minningu
Birnu frænku.
Sigurlaug Jónsdóttir.
Hún Birna hans Gils er dáin,
þessi blíða og góða kona. Mig
langar til að kveðja þig. Þú barst
ekki mikið á, varst heima og hélst
utan um stóra hópinn þinn, alltaf
til staðar til að bjarga málunum.
Ég man þegar við Ásdís og stelp-
urnar vorum að fara á ball og
Ásdísi vantaði pils fyrir'kvöldið,
þú varst ekki lengi að bjarga því,
settist niður og saumaðir pilsið.
Seinna þegar ég var farin að búa
og sjálf orðin móðir urðum við
nágrannar. Gott þótti mér að geta ‘
labbað yfir til þín I kaffisopa og
notið þíns hlýja viðmóts. Þótt rúm-
lega tuttugu ára aldursmunur
væri á okkur, fann ég ekki fyrir
því. Þetta vil ég þakka, því það
er dýrmætt að eiga góða ná-
granna. Það finnur maður best
þegar þeir eru farnir. Nú þegar
baráttu þinni fyrir lífinu er lokið
og þú hefur fengið hvíld, er sorg-
in og söknuðurinn mikill hjá fjöl-
skyldu þinni.
Maris og börnunum sendi ég
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Guð veri með ykkur.
Svanfríður Þórðardóttir.
(Ólöf Sigurðard.)
BOÐSKORT