Morgunblaðið - 10.11.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
skemmtilegur tími og í kjölfarið fór-
um við svo í nágrannabyggðarlögin
Hveragerði, Selfoss, Keflavík og
fleiri staði til þess að „starta" gömlu
dönsunum eins og það var kallað
en þá byrjuðu böllin klukkan níu
um kvöldið og stóðu til klukkan eitt
eða tvö um nóttina. Viss hópur
manna fór með dansstjóranum og
fengum við þá ókeypis inn en ekk-
ert var kaupið. Þessi hópur kynntist
vel og sum okkar hafa haldið hópinn
síðan meðal annars ég, Magnús
maðurinn minn, Ingibjörg, Ragnar
og Sólbjört.
Ingibjörg og Ragnar hófu sambúð
um þetta leyti. Ragnar var mjög
traustur maður og unni fjölskyld-
unni heilshugar. Börnin þeirra Ingu
voru tvö, Guðrún Agnes og Stefán
Hafþór, en hann lést fyrir tæpu
ári. Guðrún Agnes á tvær dætur
og voru þær augasteinar afa síns
og ömmu. Fyrir rúmlega tuttugu
árum keyptu Ragnar og Ingibjörg
húsið í Skólagerði 34 og hafa þau
haft mikla unun af því að byggja
upp og endurnýja bæði utanhúss og
innan. Garðurinn er mjög fallegur
og notalegt sólskýli fyrir framan
húsið.
Ragnar og Ingibjörg keyptu ljós-
ritunarstofu Sigríðar Zoéga og ráku
hana í fimmtán ár. Heilsu Ragnars
hafði hrakað mjög og þau ákváðu
að hætta rekstri stofunnar. En
Ragnar hefur haft umsjón með litlu
dótturdætrum sínum síðan og eiga
þær nú um sárt að binda og eiga
erfitt með að skilja hvers vegna afi
þeirra er hrifínn burt svona allt í
einu.
Ég votta Ingibjörgu konu hans
samúð mína, dætrum hans báðum
og barnabörnum. Enginn átti von á
að Ragnar færi svona fljótt enda
var hann aðeins tæplega sextíu og
þriggja ára þegar hann dó.
Blessuð sé minning hans.
Valborg Soffía Böðvarsdóttir.
Mig langar með örfáum orðum
að minnast Ragnars Kriigers Hon-
um kynntist ég sem lítill peyi heima
hjá afa og ömmu sem þá bjuggu í
Hrappsey, Ragnar var þá kærastinn
hennar Ingu frænku, sem er móður-
systir mín. Með okkur tókst mikill
maður. Það var alveg sama hvaða
verkefni hann tók sér fyrir hendur,
hann skilaði því ávallt vel. Hann
hafði mjög mikinn áhuga á bílum
og átti oft tvo eða fleiri í einu. Ég
man sérstaklega eftir gamla Benz-
anum og Studebakernum með
„óverdræfinu“ og fallegu tijónunni
framan á.
Haukur var afskaplega barngóð-
ur og gjafmildur maður og fóru
börnin okkar ekki varhluta af því.
Það var stutt á milli okkar hér í
Fossvoginum, við í Búlandi og
Haukur, Hildó og bömin í Gilja-
landi, þannig að oft var hlaupið hér
yfir græna reitinn á sumardegi eða
þá í kafsnjó að vetri til. Oft var
glatt á hjalla í Giljalandi meðal
góðra vina, þar sem Haukur snerist
í kringum okkur. Hann hafði einnig
gaman af tónlist og sátum við oft
fyrir framan tækin og hlustuðum.
Og ekki gleymast samverustundir í
sumarferðum Br. Ormsson hér inn-
anlands og til AEG í Þýskalandi,
eða þá á sólarströnd Costa del Sol
á Spáni og ekki síst í ferð Karla-
kórs Reykjavíkur til Kanada.
Góður drengur er farinn sem var
vinur allra og alltaf tilbúinn að rétta
fram hönd til hjálpar hveijum sem
var. Hann var félagi í Lionsklúbbn-
um Baldri um árabií.
Með þessum örfáu skrifuðu orð-
um minnumst við fjölskyldan í Bú-
landi Hauks Viðars með hlýhug og
söknuði.
Elsku börn, Sigrún Lára, Sverrir
Viðar og fjölskyldur, Guð veri með
ykkur og styrki.
Böðvar og Fríða.
Líf okkar allra mótast ekki hvað
síst af því hveijir eru samferðar-
menn okkar. Við mótumst af þeim
og þeir af okkur. Það er oft tilviljun-
um háð hveijir samferðamenn okkar
verða þó auðvitað sé það í valdi
vinskaþur þótt aldursmunur væri
mikill, því Raggi var mikill barna-
karl og hafði gaman af börnum,
virtist alltaf hafa tíma til að veita
þeim athygli og hlusta á þau.
Það fann ég fljótlega og það var
alltaf svolítið spennandi þegar
Raggi og Inga voru að koma í heim-
sókn, því þá biðu að mínu mati
ýmis ævintýri, því Raggi nennti að
drösla mér með sér nærri sama
hvert hann fór. Eftir að þau Raggi
og Inga fóru að búa, bjuggu þau
fyrst á Kvisthaganum, síðan lá leið-
in í Mávahlíð og svo loks í Skóla-
gerði í Kópavogi. Samband mitt og
Ragga var alltaf gott frá fyrstu til
hinstu stundar, jú, við vorum nú
ekki alltaf sammála um málefnið
sem rætt var við eldhúsborðið hveiju
sinni, en það bara skerpti vináttuna
þegar upp var staðið. Sú lenska var
-að þegar ég sem krakki fór til
Reykjavíkur með afa og ömmu var
alltaf gist hjá Ragga og Ingu, þar
var alltaf pláss, jafnvel þótt allt
væri fullt af fólki. Svo liðu árin og
ég kom með mín böm til þeirra,
þeim var þama jafnan vel tekið og
virtist sem þau hjón ættu alltaf svo-
lítið í þeim. Ragnar átti við van-
heilsu að stríða nú síðustu árin og
sá ég það vel, nú síðastliðið sumar
þegar við vorum saman í Flatey,
en ég held samt að hann hafi notið
þess eins og honum var unnt, því
Breiðafjarðareyjar heilluðu hann
alltaf, frá því hann kom með Ingu
sinni fyrst út í Hrappsey þama um
árið.
Ég sendi Ingu, Rúnu, Guðrúnu
og barnabörnum mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur. Megi drottinn blessa
ykkur öll og varðveita.
Ég vil að lokum kveðja þig,
Raggi, með þessum tveimur erind-
um.
Eins er æskan ekki kvíðagjöm
hún á sér vonir, blíðu, fjör og mildi.
Hún hugsar lítt, hve veik er hennar vöm
ef vindar lífsins næða fyrr en skyldi.
Þér gefi Drottinn gæfu alla tíð,
gleði lífs og ævi hlýja daga.
Að aldrei fdlni hjartans blóm þín blíð
og björt þín verði og fögur ævisaga.
(Sigurborg.)
Gestur Már Gunnarsson.
okkar sjálfra að velja. Þó samfylgd-
in sé oft stutt getur hún samt haft
varanleg áhrif á skoðanir okkar og
hugsanir og mótað æviskeið hvers
og eins allt til enda.
Fyrir um tíu árum síðan vorum
við hjónin nánast daglegir gestir á
heimili Hauks Viðars Jónssonar og
Hildegard Durr. Þetta tímabil var
ekki langt, en nóg til þess að æ
síðan höfum við hugsað til þeirra
með virðingu og þökk. Þrátt fyrir
að þetta væri á tímum mikilla erfið-
leika í þeirra lífi var ávallt tekið á
móti okkur af miklum kærleik,
gestrisni og vinarhug. Þau höfðu
bæði einstakt lag á að láta sínum
vinum líða vel. Þó leiðir okkar hafi
skilið að mestu er ávallt stutt í
minninguna um þann tíma sem við
áttum saman.
Það er mikill sjónarsviptir að
Hauki Viðari Jónssyni. Hann var
maður stoltur sem bar ekki tilfinn-
ingar sínar á torg en var jafnframt
gamansamur og hjartahlýr. í augum
hans brá ávallt fyrir glettni og oft
þurfti maður að taka á honum stóra
sínum til þess að svara hárfínum
athugasemdum sem ávallt voru í
góðri meiningu en til þess fallnar
að eyða lognmollu og hleypa lífi í
samræðurnar. Vinnusemi var hon-
um í blóð borin og fóru ekki fáar
vinnustundir í að dytta að gömlum
bílum sem drógust að honum eins
og segulstáli.
Við minnumst Hauks sem vinar
sem við gjarnan hefðum viljað eyða
meiri tíma með þó forlögin hafi
hagað því öðruvísi. Minning hans
mun ávallt fylgja okkur og við erum
þakklát fyrir þær stundir sem við
áttum með honum. Aðstandendum
hans færum við okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur og ekki hvað síst al-
nafna hans sem við vitum að verður
nú að láta minninguna veita sér það
skjól sem afi veitti áður.
Ragnhildur og Pétur.
FÖSTUDAGUR 10. NÓVEMBER 1995 35
MINNINGAR
JÓN HÚNFJÖRÐ
JÓNASSON
+ Jón Húnfjörð
Jónasson fædd-
ist 21. janúar 1914
á Sauðadalsá, V-
Hún. Hann lést í
Reykjavík 3. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar Jóns
voru Jónas Jónas-
son, bóndi í Múla,
f. 24.5.
1956, og kona hans,
Guðrún Jónsdóttir,
f. 1.9. 1887, d. 1954.
Jón átti þqú systk-
ini, Guðmund,
Fanneyju og Guð-
rúnu. Jón giftist 25.12. 1937
Helgu Ágústsdóttur frá Urðar-
baki, f. 2.3. 1917, þau eignuðust
fimm börn, 4 eru á lífi: 1) Guð-
rún Bára f. 1940, gift Magnúsi
Einarssyni, eignuðust þau 5
böm, 4 eru á lffi og 9 bama-
börn, 2) Marsí
Dröfn, f. 1941, gift
Sævari Sigurgeirs-
soni, þau eiga 3
börn og 3 barna-
börn, 3) Svandís, f.
1943, var gift Magn-
úsi Magnússyni d.
1986, börn þeirra
eru 2 og baraaböra-
in 2. Seinni maður
hennar er Leif Öst-
erby. 4) Ástríður
Helga, f. 1949, var
gift Guðbrandi Ing-
ólfssyni, þau eiga 3
dætur. Seinni mað-
ur hennar er Svein Inge. Jón
og Helga bjuggu á Hvamms-
tanga til 1985 og fluttu þá til
Reykjavíkur.
Utför Jóns verður gerð í dag
frá Háteigskirkju og hefst at-
höfnin klukkan 15.
í MÚLA í Línakradal, V-Húnavatns-
sýslu, fæddust og uppólust tveir
bræður á fyrstu tugum þessarar
aldar. Báðum var það sameiginlegt
að þeir breyttu samfélaginu, frá því
að vera samgöngusnautt til þeirrar
nýsköpunar sem það er í dag. Sá
eldri þeirra, Guðmundur Jónasson,
sem' látinn er fyrir nokkru, haslaði
sér völl í Reykjavík, varð víðfrægur
fjalla- og jöklabílstjóri, og svo var
hann ratvís að ekki skeikaði um
hársbreidd á ákvörðunarstað.
Hinn bróðirinn, Jón Húnfjörð Jón-
asson, fór aftur á móti ekki úr sinni
sýslu fyrr en dagsverkinu var nær
lokið. Jón bjó lengst ævinnar á
Hvammstanga. Þar var hann víð-
frægur um allar norðlenskar sýslur,
sem dugandi og góður bflstjóri, allt-
af mátti treysta hans úrræðum að
komast leiðar sinnar.
Jón var völundur í höndunum,
hann gerði við alla sína bíla sjálfur,
þótt flotinn væri stundum allstór,
svo sem stór rútubíll, tveir tíhjóla-
trukkar frár Sölunefndinni, stór
vörubíll, oftast Benz, og einn til
þrír minni bílar.
Jón var eins góður eða betri en
lærður bifvélavirki, enda lenti hann
sjaldan eða aldrei í vandræðum með
sína bíla.
Jón stundaði vegavinnu, mjólkur-
flutninga og ýmsa keyrslu fyrir
bændur haust og vor. Eftir að bænd-
ur, og reyndar fleiri, fóru að kynda
hús sín með dísilolíu sá hann þeim
fyrir eldsneyti í tveim til þrem sýsl-
um, auk þess að vera með bensín-
og olíutanka heima.
Á vetrum þegar minna var að
gera náði hann sér í gamla jeppa
hjá bændum sem þeir voru hættir
að nota. Þessa jeppa gerði Jón upp
sem nýir væru og handbragðið var
alltaf jafn fágað, enda lofaði verkið
meistarann.
Þegar Jón var í raun öllu hættur
og sestur að í Grafarvogi í Reykja-
vík, fór hann niður í Sölunefnd-
vamarliðseigna og keypti þar gamla
óökufæra bíla og gerði þá upp, þetta
kunni hann og það stytti honum
stundimar. Þegar fyrst var unnið
að vegagerð fyrir bíla á Hotavörðu-
heiði var Jón þar einn af bílstjórun-
um með sinn eigin bíl. Tæknin var
þá ekki komin lengra en' svo að
handsturta þurfti af bílunum á tipp,
þetta verk þótti erfítt. Verkamenn-
imir sem á mokuðu dáðust að Jóni
hversu vel hann bakkaði bílnum inn
í grúsina, svo ekki munaði hárs-
breidd, lét svo moka aftarlega á
bílinn svo léttara væri að hand-
sturta af. Hinir bílstjóramir komu
allavega inn í grúsina, og stóðu
þannig af sér að erfiðara var að
handmoka á þeirra bíla.
Haust eitt nokkm eftir seinni
heimsstyijöldina keypti Jón sér nýj-
an vörubíl, og í framhaldi af því tók
hann að sér haust eitt að aka öllu
kjöti fyrir sláturfélagið á Borðeyri
suður daglega, því ekkert frystihús
var þá til á Borðeyri. Þetta var
ströng keyrsla enda vegimir ekki
góðir. Hann sagði mér að það hefði
staðið á endum að þegar keyrslunni
á kjötinu lauk, var bíllinn búinn að
borga sig niður.
Eg heimsótti Jón á Landspítal-
ann, hann var þá nokkuð hress utan
þess að röddin var farin að bila
vegna lyfjagjafar, hann varð næst-
um að hvísla fram orðin, sjálfum
sér iíkur með léttar frásagnir sem
honum lágu svo léttilega á munni.
Hefurðu heyrt af því þegar ég bjarg-
aði álverinu, að það yrði byggt? Eg
kvað nei við, og vissi reyndar ekki
til þess að Jón hefði setið á þingi.
Svo kom skýringin. Þannig stóð þetta
af sér að tveir alþingismenn ásamt
blaðakonu úr Reykjavík vom norðan
heiðar en þurftu nauðsynlega að
komast suður vegna atkvæða-
greiðslu í þinginu um hvort hér ætti
að reisa álver. Vitað var að Holta-
vörðuheiði var illfær eða jafnvel
ófær. Samt sem áður fær þetta fólk
einhvem bíl til að flytja sig suður
yfír heiði. Bíll þessi komst ekki nema
að mæðiveikihliðinu, snéri þar við
og komst við illan leik til baka niður
að Grænumýrartungu. Það var þá
sem blaðakonan, Elín Pálmadóttir,
hringir í Jón Húnfjörð og spyr hvort
hann geti með nokkm móti brotist
suður yfír heiðina með þau þijú sem
lá mikið á að komast suður.
Jón kvaðst hafa þekkt Elínu all
vel og vildi reyna sem hann gæti
til að koma fólkinu suður yfír heið-
ina. Hann tók út sinn tíhjólatmkk
með keðjur á öllum hjólum, sem
ávallt var tekinn þá mikið liggur
við. Það er ekki að orðlengja það-
að yfir heiðina komst Jón á tmkkn-
um slysalaust.
Þannig bjargaði Jón Húnfjörð ál-
verinu.
Það var mikill gleðidagur hjá
bamaskólabörnunum á Blönduósi
þann dag að vori þegar Jón Hún-
fjörð á Hvammstanga kom á stóm
rútunni sinni, til að fara með krakk-
ana í skemmtiferð einn dag. Þeim
fannst gaman að vera með Jóni,
Hann var ræðinn og skemmtilegur
og umgekkst börnin með virðingu,
enda var Jón barngóður maður.
Mikill undirbúningur var hjá mönn-
unum að taka til nesti í ferðina. Það
var þá sem einn ungur drengur
kemur þar sem móðir hans er að
útbúa nestið: Mamma láttu nestið
hjá mér vera í meira lagi. Móðirin
spyr af hveiju hann þurfi meira en
hin börnin. Það er vegna þess mér
þykir svo gaman að geta gefíð hon-
um Jóni með mér.
Sá sami, sem þessi orð mælti,
stendur í dag við fótskör Jóns og
deilir honum af nesti sínu.
Ég sendi Helgu Ágústsdóttur og
dætrunum fjórum ásamt fjölskyld-
um þeirra innilegar samúðarkveðjur
og óska þeim allrar blessunar.
Sigurgeir Magnússon.
Hann afi er dáinn, eftir stutta en
snarpa baráttu. Ég hitti hann síðast
fyrir 4 vikum, þá var hann nýbúinn
að fá læknisúrskurðinn. Þó hann
gæti sig varla hreyft fyrir kvölum
lék hann á als oddi og hafði mestar
áhyggjur af því að hann fengi ekki
lifrarpylsu þetta haustið. Eftir 36
ára samleið streyma minningarnar
fram. Snemma uppgötvaði ég að
hann var enginn venjulegur afi. Það
var honum mikið kappsmál að við
systurnar lærðum að synda. Hann
svindlaði okkur inn á sundnámskeið
því við höfðum ekki aldur til. Svo
lét hann okkur æfa köfun í vaska-
fati þegar heim var komið. Einnig
fylgdist hann vel með lestrinum og
öðru okkar bamaskólanámi, stund-
um fengum við verðlaun ef honum
fannst við standa okkur vel. Hann
átti það til að hjóla um götumar,
sitjandi öfugt á stýrinu. Hann fékk
Halla (eitt af bamabömunum) til
að borða matinn sinn með því að
lofa honum eltingarleik. Eftir mat-
inn var svo hlaupið hring eftir hring
kringum borðstofuborðið. Hann
bölvaði stundum óskaplega. Eitt
sinn kom ég í heimsókn með dóttur
mína rúmlega tveggja ára gamla
og hafði hún nýlega lært að bölva
og gerði það óspart. Hafði hann
lúmskt gaman af og spurði nokkram
sinnum hvað hún væri að segja og
endurtók hún þá alla ralluna. Hann
sneri sér undan og glotti. Sjaldan
minnist ég þess að hann hafí kallað
mig réttu nafni, yfírleitt var það
Svandís eða Dista, og vandist ég
fljótt að svara þessu. Afi var mikill
sóldýrkandi og voru hann og amma
með þeim fyrstu sem fóra héðan til
Kanaríeyja, og líkaði þeim mjög
vel. Þau fóra þangað nánast árlega,
síðast í fyrra þegar hann varð átt-
ræður. Hans atvinna var akstur,
keyrði hann olíubíl, vörabíl og rútu
og saftiaði auk þess alls konar bíl-
um. Átti hann yfirleitt milli 10 og
20 ökutæki. Þegar hann var rúm-
lega 70 ára byggðu þau sér einbýlis-
hús í Reykjavík og fluttu þangað.
Þó hann hætti atvinnuakstri þá hélt
hann áfram að gera upp bíla, aðal-
lega eina sort, Chevroletta. Þessir
bílar eru að verða eins konar ættar-
einkenni, því margir afkomendur
hans keyra nú um á svona bílum
frá honum. Hann var lengi bakveik-
ur og fannst honum skóhornin of
stutt, svo hann tók sig til og smíð-
aði löng skóhorn og útbýtti hvar sem
hann kom. Þau era líka orðin ættar-
einkenni. í u.þ.b. 30 ár hefur hann
haft uppi á hillu hjá sér apa einn
mjög hávaðasaman sem spilaði á
trommur, alltaf þegar lítil börn
komu í heimsókn var apinn settur
í gang. Mátti ekki á milli sjá hver
skemmti sér best.
Þegar hann var u.þ.b. 75 ára
keypti hann sér hjólhýsi og gerði
víðreist með það. í sumar, þá 81
árs, var hann alvarlega að hugsa
um að kaupa sér fellihýsi til að
flakka með. Afí og amma eiga sum-
arbústað í landi Urðarbaks. Mörgum
sinnum á ári komu þau norður. í
sumar, þá orðinn mjög þjáður,
keyrði hann nokkrar ferðir norður
og jafnvel suður aftur samdægurs,
þó hann gæti varla gengið gat hann
keyrt bíl. Það er erfítt að vita að
hann kemur ekki aftur norður, en
huggun er þó áð legan var ekki löng.
Ég og fjölskylda mín þökkum fyrir
allt. Kær kveðja til ömmu sem geng-
ið hefur með honum gegnum súrt
og sætt í tæp 60 ár, það hefur oft
gustað af honum, þannig var hann.
Hvíldu í friði,
Svava.
Kveðja frá langafabörnum:
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blúnd.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)