Morgunblaðið - 06.01.1996, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 6. JANÚAR 1996 39
alúðarþakkir fyrir allt sem hann
hefur verið mér, hann er og verður
alltaf í minningunni, sem ég við-
held og varðveiti fyrir mig og litlu
dóttur mína Kristínu Rós, yngsta
langafabarnið, sem fékk aldrei að
kynnast honum.
Vort líf er svo ríkt af ljóssins þrá,
að lokkar oss himins sólarbrá,
og húmið hlýtur að dvína,
er hrynjandi geislar skína.
Vor sál er svo rík af trausti og trú,
að trauðla mun bregðast huggun sú.
Þó ævin sem elding þjóti,
Guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo rikt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
- Vér hverfum og hðldum víðar,
en hittumst þó aftur - síðar.
(Jóhannes úr Kötlum)
Elsku Dússý, Ásta, Addi Óli,
mamma og Magga, megi algóður
Guð blessa ykkur og varðveita í
sorginni.
Eg kveð afa minn með ást og
virðingu og þakka honum fyrir
allt.
Dröfn Ólöf.
Mig langar í nokkrum orðum
að minnast manns sem fallinn er
frá og mér þótti einna vænst um
af öllum mönnum og ég bar einna
mesta virðingu fyrir. Þær eru
ótæmandi minningarnar sem ég á
um hann og þær stundir sem við
áttum saman. Afi var mikill maður
vexti og mjög hraustur. Ég minn-
ist þess t.d. vel að strax þegar ég
var smápolli og kom í mína dag-
legu heimsókn upp í Suðó að ég
settist á lærið á honum og fékk
að halda utan um handleggina á
honum þegar hann hnyklaði vöð-
vana. Fyrir mér voru þeir gríðar-
lega stórir og dáðist ég að þeim.
Nú, afi hafði mjög gaman af fót-
bolta og fór snemma að taka mig
með á völlinn og þar vorum við
góðir saman og áttum frábærar
stundir. Það var því einkennilegt
að það skyldi vera á fótboltaleik
nú í sumar sem hann datt og fót-
brotnaði. En upp frá því tók hann
að veikjast mikið og draga af hon-
um.
Afi var hress og skemmtilegur
karl og átti mjög marga góða vini.
En hann var líka harðduglegur og
ákveðinn mjög þegar þess þurfti
með. Hann brýndi t.d. oft fyrir
mér hversu mikilvægt það væri
að vinna og koma vel fyrir í vinnu.
Það væri bara aumingjaháttur að
nenna ekki að vinna.
Afi var mikill náttúru- og dýra-
unnandi og kom því vel inn hjá
mér. Hann var mjög snjall lunda-
veiðimaður og t.d. einn daginn
þegar hann var ungur veiddi hann
1.013 fugla frá því kl. 10 um
morguninn til kl. 19 að kveldi, og
það var ekki sjaldan sem kippum-
ar voru margar eftir daginn. Afí
veiddi mikið úti í Stórhöfða og
fyrst áttu þau amma engan bíl og
því þurfti hann að bera fuglinn
alla leið sunnan úr Stórhöfða og
upp í Suðurgarð, oftar en ekki
margar ferðir eftir erfiðan veiði-
dag, og er þetta gott dæmi um
kraftinn og dugnaðinn sem þessi
maður bjó yfir.
Einnig var hann afburða fjalla-
maður og fór mikið í egg, t.d. í
Hana, Hrauney, Skerin, Hellisey
og Bjarnarey. Það er til ein góð
saga um afa úr eggjaferðum hans.
Hann var ásamt þremur öðrum
félögum sínum búinn að taka
Hrauney og ætlaði að hreinsa
Grasleysu í leiðini, en þar sem
ófært var vestanmegin þar sem
eina greiðfæra uppgönguleiðin er,
ætluðu þeir að hætta við og sigla
burt, en afi var nú ekki á þeim
buxunum og sagði stýrimanni að
sigla norður með eynni og að aust-
urhliðinni. Þar stökk hann upp á
flá og kallaði á félaga sfna að
koma með, en engum leist á blik-
una svo að afí lagði einn af stað
og upp fór hann, eitthvað sem
b
fáir ef nokkur hefur leikið eftir.
Ég hef oft komið út að Grasleysu,
og alltaf er ég kem þangað hugsa
ég um og furða mig á hvernig
hann fór þar upp.
En hann Óli afi í Suðurgarði
var engum líkur. Hann kenndi mér
gífurlega margt og það sem hann
sagði mér hlustaði ég á af áhuga
og með virðingu. T.d. fræddi hann
mig vel um hversu áfengi getur
verið skemmandi, en þar talaði
hann af eigin reynslu og það varð
til þess að ég smakka ekki áfengi
og ætla mér ekki að gera. Svona
gæti ég haldið áfram endalaust en
læt hér staðar numið. Það líður
ekki sá dagur að ég hugsi ekki
um hann. Og oftar en ekki er ég
tek mér eitthvað fyrir hendur,
hugsa ég tii baka: Hvernig hefði
hann afi nú gert þetta. Hann
kenndi mér svo margt, sem ég
mun alltaf búa að og nýta mér og
fyrir það þakka ég honum inni-
lega. Fyrir mér var hann, er og
mun alltaf verða sá mesti og besti.
Markús Orri Másson.
Enginn stöðvar tímans þunga
nið. Fyrir ári var á þessum vett-
vangi minnst Svölu Johnsen í Suð-
urgarði, er lést 16. janúar 1995.
Var það mörgum mikill missir, er
sú mæta kona kvaddi. Mestur var
harmur eiginmanns Svölu, Ólafs
Þórðarsonar, sem í dag verður
lagður til hinstu hvfldar við hlið
hennar í Landakirkjugarði.
Eftir langvarandi veikinda- og
dauðastríð Svölu, fór ekki fram
hjá neinum, að líf Óla hafði misst
tilgang, en hann átti góða að, og
reyndust börn hans og fjölskyldur
samtaka að gera honum lífið létt-
bærara.
Óli varð fyrir slysi sl. sumar,
er hann brotnaði illa á fæti. Hrak-
aði honum jafnt og þétt, svo sýnt
var fyrir nokkru að hverju stefndi.
Á nýársdagskvöld var hann kallað-
ur brott. Varþá lausnin kærkomin.
Ég man Ola fyrst, er ég eins
og aðrir Eyjapeyjar var að sniglast
kringum iðandi mannlífið á bryggj-
unum, þegar flutningaskip og bát-
ar í tugatali voru að ferma aflann
til sölu á Englandsmarkað á styij-
aldarárunum. Óli var þá skipveiji
á litlum línuveiðara, Málmey VE
110, 75 lestir, sem hafði þá nýlega
verið keyptur hingað af Kjartani
Guðmundssyni ljósmyndara o.fl.
Þætti slíkt skip ekki til stórræð-
anna í dag, en ýmislegt hefur
breyst til batnaðar á hálfri öld, sem
liðin er.
Það var einmitt Málmey, sem
fór í prufukeyrslu út úr höfninni.
Ekki væri þetta í frásögur fær-
andi, nema svo vildi til á styijaldar-
árunum, að Skansinn fékk aftur
sitt upprunalega hlutverk fyrri
alda, er hermenn stóðu þar vaktir
og gættu að skipaferðum að og frá
höfninni. Verið var að hressa upp
á útlit Málmeyjar, búið að mála
stjórnborðshlið, m.a. þjóðfánann
aftan til og að framanverðu, eins
og reglur kváðu um. Allt gekk með
prýði þegar siglt var út úr höfn-
inni og betri hlið sneri að varð-
mönnum á Skansi, en þegar komið
var til baka kárnaði gamanið, því
bakborðshliðin var í bágu ásig-
komulagi, ekkert farið að mála.
Varð því uppi fótur og fit og hleypt
af viðvörunarskotum. Þannig
sluppu Óli og félagar með skrekk-
inn og gátu lokið við að skoma
skipinu í viðunandi horf.
Ög heill kom Óli úr öllum glim-
um við ægi og ágjafír á sjó og
landi.
Hann var rafvirki að mennt og
starfaði við fagið um árabil. Síð-
ustu árin á vinnumarkaðnum vann
Óli í Fiskmjölsverksmiðjunni, Gú-
anó.
Okkar leiðir lágu saman að ráði
er við nutum þeirrar gæfu að vera
stofnendur Gideon-deildarinnar
1981. Óli var mjög áhugasamur
félagi. Auk ánægjulegra samfunda
í Suðurgarði við kræsingaborð hjá
Svölu, verða okkur félögunum
minnisstæðar þær stundir, er við
áttum saman við dreifingu Nýja
testamentisins til tíu ára barna
um áraraðir.
Börnin báru mikla virðingu fyr-
ir vinnulúnum höndum Óla og tóku
við Orðinu úr hendi hans með
mikilli lotningu.
Fjórði ættliður tók við í Suður-
garði á síðastliðnu ári er Hanna
Birna og Ámi Ólafur, einkasonur
Svölu og Óla, hófu þar búskap.
Að leiðarlokum er góður félagi
og vinur kvaddur.
Guð blessi minningu Óla í
Suðurgarði og gefi öllum ættmenn-
um og vinum huggun og trúar-
styrk í Orði Drottins og fyrirheit-
um.
Jóhann Friðfinnsson.
Við vorum stödd á heimili okkar
í Kaliforníu þegar okkur bárust
þær fregnir að afi í Suðó væri
dáinn. Það var virkilega erfitt að
heyra þessar fregnir jafnvel þó að
afi hafi átt við veikindi að stríða
í nokkurn tíma. Sérstaklega var
þungt að vera svona langt í burtu
og þurfa að sætta sig við að geta
ekki fylgt honum afa mínum síð-
asta spölinn. En fljótlega læddist
þó bros á andlit mitt og annarra
í fjölskyldunni því að við vissum
að afi væri ánægður núna þegar
hann væri aftur komin þangað sem
honum leið best, við hliðina á henni
ömmu Svölu. Það var nefnilega
þannig að er amma dó fyrir tæp-
lega ári síðan, þá dó einnig stór
partur af afa.
Óli í Suðó var alltaf mjög spræk-
ur karl. Allir sem komu í Suður-
garð fengu að sjá hann gera 15
armbeygjur á eldhúsgólfinu og síð-
an skoraði hann á gesti að gera
eins. Fyrir nokkrum árum tók hann
sig til og keyrði íbúa á Hraunbúð-
um til og frá þeim stöðum sem
þeir þurftu að komast milli. í því
starfí talaði hann alltaf um að
hann væri að „keyra gamla fólkið"
jafnvel þó flestir farþeganna væru
yngri en hann.
Minningunum sem ég á um
hann er ég var yngri er best lýst
með orðunum yndislegur afí. Hann
gaf mér fyrstu fótboltaskóna
mína, fylgdist alltaf náið með því
sem ég var að gera á íþróttasvið-
inu og aldrei lét hann sig vanta á
völlinn til að horfa á fótboltalið
ÍBV. Ég get ekki einu sinni byijað
að telja upp allar þær stundir sem
hann eyddi í að segja mér og systk-
inum mínum sögur af sjálfum sér
og öðrum. Hann átti viðburðaríka
ævi og margt af því sem liann
sagði hljómaði líkast ævintýrum í
okkar eyrum. Og núna þegar ég
sit hérna við tölvuna mína mörg
þúsund kílómetra frá Suðurgarði
og hugsa um hann afa, með tár
trítlandi niður kinnarnar, þá átta
ég mig á því hve mikið ég hef
lært af honum og hve mikið hann
skilur eftir sig í þessu jarðríki. En
nú er hann aftur kominn til henn-
ar Svölu í Suðó og efast ég ekki
um að það er eins gestkvæmt hjá
þeim núna og var alla tíð í Suður-
garði.
Elsku afí og amma, við söknum
ykkur heitt og innilega en sam-
gleðjumst ykkur að vera saman á
ný. Þið skiljið eftir minningar sem
munu ávallt lifa og þið eigið bú-
stað í hjarta allra sem voru svo
heppnir að kynnast ykkur á lífsleið-
inni. Og þegar hún Erla Alexandra
verður eldri þá mun ég setjast nið-
ur með henni og segja henni frá
langafa og langömmu í Suður-
garði, því yndislegra fólk er ekki
hægt að fínna. Ég veit líka að þið
fylgist vandlega með öllum ungun-
um ykkar og munuð ekki sleppa
af okkur takinu enda þótt faðmlag-
ið sé öðruvísi en áður. Guð geymi
ykkur þar sem þið eruð núna og
takk fyrir allar þær samverustund-
ir sem við fengum að njóta með
ykkur. ^
Ólafur, Guðrún og börn,
Jóhann og Amy,
Anna Svala.
ÞORVALDUR
JÓNSSON
Þorvaldur
Jónsson fædd-
ist á Tanga í kaupt-
úninu Búðum á Fá-
skrúðsfirði hinn 18.
ágúst 1908. Hann
lést í Reykjavík 31.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Jón Daviðs-
son, verslunarstjóri
og kona hans, Jó-
hanna Hólmfríður
Krisljánsdóttir.
Þorvaldur lætur
eftir sig eiginkonu,
Oddnýju A. Jóns-
dóttur frá Þorvaldsstöðum í
Breiðdal, og fjögur uppkomin
börn, Jóhönnu Ásdísi, maki Vil-
mundur Víðir Sigpirðsson,
Guðnýju Björgu, maki Sigurður
Þorgeirsson, Jónu Kristinu,
maki Ómar Ásgeirsson, og
Kristján, maki Helga Jóna Óð-
insdóttir. Bamabörnin eru níu
og barnabarnabörnin þrjú.
Þorvaldur var lengi umboðs-
maður skipafélaga. Hann hóf
ungur verslunarstörf hjá föður
sinum, var um tíma
til sjós og verkstjóri
hjá Kaupfélagi Fá-
skrúðsfirðinga í
átta ár. Hann sá um
afgreiðslu Skipaút-
gerðar ríkisins frá
1930 til 1981; tók við
afgreiðslu Eimskips
af föður sínum; var
umboðsmaður Flug-
félags íslands frá
stofnun til 1964 og
var símstöðvarstjóri'
á Fáskrúðsfirði frá
1943-1959, auk
þess að sinna ýms-
um trúnaðarstöfum. Þorvaldur
var einn af stofnendum Lions-
klúbbs Fáskrúðsfjarðar og
heiðursfélagi frá árinu 1978.
Þorvaldur flutti til Reykjavíkur
1981 og starfaði á skrifstofu
Ríkisskipa til 1986. Síðastliðið
ár dvaldi hann á Hrafnistu í
Reykjavík þar sem hann lést á
hjúkrunardeild.
Útför hans fer fram frá Fá-
skrúðsfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Á GAMLÁRSDAG þegar fólk
bjó sig undir að kveðja gamla árið,
kvaddi vinur okkar, Þorvaldur
Jónsson, sína jarðnesku vist.
Þegar ég rifja upp bernskuárin,
kemur minningin um Þorvald skýr
og björt í huga mér. Mannsins sem
ávallt var á sínum stað, háttvís,
hlýr og góður.
Hvort sem það var á köldum
vetri eða sólríkum sumardegi, var
alltaf jafn yndislegt og gott að
koma á Sunnuhvol. Hlýr faðmur
Þorvaldar tók á móti okkur, strauk
barnsvangann og fullvissaði sig
um að enginn væri kaldur né
svangur. Þær voru ekki fáar
stundimar sem við nutum gest-
risni og góðgerðanna þar. Minn-
ingarnar um heitt súkkulaði í eld-
húsinu hjá Þorvaldi ylja enn.
Heimilið á Sunnuhvoli var öllum
opið. Þar var alltaf gestkvæmt og
oft glatt á hjalla. Aldrei var amast
við okkur, krökkunum, þó hópur-
inn væri oft stór. Það þótti ekkert
tiltökumál þó stofurnar á Sunnu-
hvoli væru lagðar undir leiki okkar
og skemmtanir.
Morgunninn var tími Þorvaldar.
Hann gekk snemma til náða, fór
snemma á fætur og undirbjó dag-
inn vel. Hann hafði gjarnan lokið
fyrstu verkum þegar aðrir risu úr
rekkju, fáir þekktu fegurð og
kyrrð morgunsins betur en hann.
Þorvaldur var sérstakt snyrti-
menni og bar sig ætíð með mikilli
reisn. Framkoma hans öll kallaði
á að honum væri virðing sýnd.
Ókurteisi og agaleysi var eitthvað
sem átti ekki við í nærveru hans.
Börn hans bera því vitni í dag.
Að leiðarlokum er mér í huga
þakklæti fyrir að hafa fengið að
kynnast Þorvaldi og átt þeirri vel-
vild og vináttu að fagna, sem
Sunnuhvolsfólkið sýndi mér og sam-
ferðafólki mínu. Slíkt vegamesti er
öllum farsælt á lífsins göngu.
Elsku Oddný, Jóna, Kristján,
Guðný, Jóhanna, tengdaböm, afa-
börn og aðrir ástvinir, þið eigið
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning heiðursmanns.
Margrét Albertsdóttir.
Enginn getur búið sig undir það
að missa ástvin.
Dauðinn kemur vissulega
stundum sem líkn og lausn þegar
hans er beðið af þeim sem er sadd-
ur lífdaga. Eins getur hann höggv-
ið af algeru miskunnarleysi. Þeir
sem eftir standa eru alltaf jafn
berskjaldaðir fyrir missinum og
söknuðinum sem á eftir kemur,
hinum ólíklegustu tilfinningum
sem koma upp.
Mér brá þegar ég frétti lát Þor-
valdar, vinar míns og föður einnar
minnar bestu og tryggustu æsku-
vinkonu.
Þorvald hef ég þekkt síðan ég
fór að muna eftir mér á Fáskrúðs-
fírði. Maður sem hefur til dagsins
í dag verið samferða á ferðalagi
lífs míns, alltaf verið til, en er nú
allur. Þessari jarðvist lokið og önn-
ur tilvera - og eins og lofað -
langt um betri tekin við.
Eg staldrá við og þakka fyrir
mig.
Það er góð gjöf frá Guði að
syrgja og sakna, í sorginni fínn
ég fögnuð og þakklæti líka því öll
kynni mín af Þorvaldi voru af hinu
góða. Frá því hann strauk mér um
vanga þegar ég var smáhnáta og
reyndar alltaf þegar við sáumst.
Ótal skipti í eldhúsinu á Sunnu-
hvoli þegar hann gaf okkur vin-
konunum hressingu í löngu frímín-
útunum. Síðast en ekki síst þegar
við lágum bæði fársjúk á sjúkra-
húsi um tíma vorið 1993 og hann
sagði: „Ert þetta þú Gústa mín,“
svo hlýlega. Við héldumst í hendur
langa stund og frá honum fársjúk- v
um streymdi umhyggja, ást og
það vinarþel sem einkenndi Þor-
vald alla tíð. Svo margt, margt
fleira gæti ég nefnt. Hann var
maður sem var gott að vera ná-
lægt, það hlýnaði og birti. Honum
var alltaf annt um okkur vinkon-
urnar hennar Jónu, það fundum
við glöggt og þess er gott að
minnast nú.
Máltækið segir að maður komi
í manns stað. Þetta tel ég alr-
angt. Hver og einn sem verður á
vegi manns gefur lífínu lit og til-
gang og Þorvaldi vil ég þakka
fyrir litinn sem hann gaf mér í
regnboga lífs míns. Litur sem eng**p
inn annar hefur og enginn annar
getur gefið.
Dauðinn er óumflýjanlegur, ef
til vill sjálfur kjami lífsins. Almætt-
ið lofar okkur sannarlega áfram-
haldandi tilveru og nú er Þorvaldur
genginn inn í eitt af „hinum mörgu
híbýlum" Guðs. Vitneskjan um
þetta færir mér og vonandi syrgj-
andi hjörtum skilaboð sem em
geislandi af von, huggun og örvun
til göfugra lífernis.
Nýtt ár er nú gengið í garð.
Nýtt ár, kæru vinir, þar sem Þor-
valdur er ekki til staðar. Elsku
Oddný, Jóna Kristín mín kæra vin-
kona, Jóhanna, Guðný, Kristján
og ástvinir allir. Ég og fjölskylda
mín vottum ykkur okkar dýpstu
samúð og biðjum ykkur Guðs
blessunar og styrks.
Ágústa Þórólfsdóttir,
Hnífsdal.