Morgunblaðið - 06.01.1996, Blaðsíða 42

42 LAUGARDAGUR 6. JANÚAR 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Þ»rbjörg Jón-
ína Gestsdóttir
fæddist á Völlum í
Þistilfirði hinn 12.
nóvember 1895.
Hún lést á dvalar-
heimilinu Nausti á
Þórshöfn hinn 27.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar Þor-
bjargar voru hjónin
Gestur Sigmunds-
son bóndi í Garði í
Þistilfirði, S-Þin-
geyingur að ætt, og
Rósa Lilja Eggerts-
dóttir húsmóðir,
ættuð úr Eyjafirði. Systkini
Þorbjargar eru: 1) Sigríður
(1893-1979), húsfreyja á Flögu
í Þistilfirði. Hún var gift Jó-
hannesi Guðmundssyni og eign-
uðust þau sjö börn. 2) Björg
Ólöf, f. 1897, en lést um tvítugs-
aldur, ógift og barnlaus. 3)
Sumarlín (1901-1986), húsmóð-
ir í Báru á Raufarhöfn, gift
Þorfinni Jónssyni sjómanni.
Eignuðust þau fimm börn. 4)
í DAG er til moldar borin móðursyst-
ir mín, Þorbjörg Jónína Gestsdóttir
- eða Tobba, eins og hún var löngum
kölluð. Hún kveður þennan heim
háöldruð eða á 101. aldursári sínu.
Lífshlaup hennar var því orðið langt
og margt hafði á daga hennar drifið
sem vænta má.
Árin í kringum aldamótin voru
mörgum íslendingi örðug og ekki
síst því fólki sem byggði nyrstu
sveitir landsins. Þau afi minn og
amma, foreldrar Tobbu, fluttust
skömmu fyrir aldamót að Garði í
Þistilfirði þar sem þau áttu bú sitt
og ólu upp flest barna sinna. Tobba
var vart tvítug þegar amma mín
lést og var afi þá einn eftir með
barnahópinn. Það varð því hlutskipti
Tobbu næstu tíu árin að halda heim-
ili fyrir föður sinn og má segja að
það hafi orðið hlutskipti hennar að
ganga yngstu systkinum sínum í
móður stað.
Þegar foreldrar mínir, Sumarlín
Gestsdóttir og Þorfínnur Jónsson,
hófu búskap á Raufarhöfn árið 1925
kom Tobba til Raufarhafnar með
+ Ósk Guðrún Aradóttir
fæddist á Móbergi í Langa-
dál 27. september 1909. Hún
lést á Hraunbúðum í Vest-
mannaeyjum 24. desember síð-
astliðinn og fór útför hennar
fram frá Landakirkju 30. des-
ember.
ÞÓTT veraldartakturinn væri út og
suður með óróa í öllum áttum, stríðs-
fréttir úr útlöndum, flóð og fjara í
veiðum og vinnslu á heimaslóð eins
og gengur og veðrabrigðin í næsta
nágrenni sífelld, þá haggaðist aldrei
tilveran hjá Guðrúnu og Páli í Þor-
laugargerði vestra í Vestmannaeyj-
um. Þeirra taktur var vinnusemin,
nægjusemin og tillitssemin, því
þeirra lífsfylling byggðist á trú og
kærleik og þakklæti til þess sem líf-
ið gaf. -Páll féll frá fyrir fímm árum
og blessunin hún Guðrún kvaddi hið
jarðneska líf á aðfangadagskvöld
síðastliðið í kyrrð og friði jólanætur-
innar. Það fór ekki illa á því úr því
að kallið var komið hjá konu sem
ræktað hafði með sér hlédrægni
kærleikans.
Það þótti sérstakt á sínum tíma
þegar þau Páll og Guðrún fluttu inn
í veröld Ofanbyggjara í Vestmanna-
eyjum árið 1951, búferlum úr
Langadal af Norðurlandi. Það þótti
sérstakt að bóndi af fastalandinu
skyldi halda út í Eyjar til þess að
yrkja jörðina. Við peyjarnir fyrir ofan
Þorsteinn, dó í
barnæsku. 5) Sig-
mundur, fæddur
1906, verkamaður
á Raufarhöfn og
síðan á Þórshöfn,
dvelur nú á hjúkr-
unarheimilinu
Nausti. Hann á eina
dóttur. 6) Þor-
steinn, f. 1909,
verkamaður á
Raufarhöfn,
kvæntur Guðnýju
Sigurðardóttur og
eiga þau sjö börn.
Fósturbörn Þor-
bjargar eru: 1) Rósa Lilja Sig-
mundsdóttir, búsett á Raufar-
höfn, og er maður hennar Val-
ur Guðmundsson. Þau eiga átta
börn. 2) Þorfinnur Jóhannsson,
sjómaður í Reykjavík, kvæntur
Margréti Elíasdóttur og eiga
þau þtjú börn.
Útför Þorbjargar fer fram
frá Svalbarðskirkju í ÞistUfirði
í dag og hefst athöfnin klukkan
14.
mömmu og aðstoðaði hana við störf-
in á heimilinu. Eftir um það bil tíu
ára dvöl þar í þorpinu fluttist hún
svo að nýju í Þistilfjörðinn og nú til
Sigríðar systur sinnar í Flögu. Þar
vann hún að búskap og heimilisstörf-
um fram til ársins 1941 þegar hún
fluttist til Þórshafnar þar sem hún
bjó æ síðan. Þar hélt hún heimili
ásamt Sigmundi bróður sínum og
dóttur hans Rósu Lilju, sem þá var
tveggja ára. Rósu Lilju gekk hún í
móðurstað og síðar systursyni mín-
um, Þorfinni, sem óhætt er að segja
að verið hafi augasteinninn hennar.
Gladdi það hana mikið þegar Þor-
finnur nefndi dóttur sína, en hún
fæddist rétt um það leyti sem Tobba
varð hundrað ára, í höfuðið á henni.
Segja má að það hafí orðið megin-
verkefni hennar á sinni löngu ævi
að vera fólkinu sínu stoð og stytta
og oft fengu menn varla botnað í
því hve mikið hún lagði á sig fyrir
aðra og alltaf af jafnmikilli og ein-
lægri ánægju.
Tobbu leið alltaf best í Þistilfírði
og það sagðist hún rekja til fyrstu
Hraun eignuðumst strax hlýju hjá
þeim Páli og Guðrúnu og aga sem
veitti nú ekki af þótt mörg heimili
reyndu að leggja lið í þeim efnum.
Árni sonur þeirra var á okkar reki
og ævintýraheimur barnanna fyrir
ofan Hraun var samur við sig. Guð-
rún og Páll voru einstaklega hjálpfús
og höfðu þau þó ekki úr miklu að
spila. Rík voru þau af andlegum verð-
mætum þótt þau væru fátæk af pen-
ingum og öðrum lífselexír bankakerf-
isins. Það var sama hvort hjá þeim
var gamalt fólk eða ungt til lengri
eða skemmri tíma, öllum var sýnd
einlæg ástúð og aðhlynning eins og
best var á kosið. Þau voru trúuð hjón-
in í Þorlaugargerði vestra og stund-
um vorum við peyjamir að velta fyr-
ir okkur alvörunni sem þau báru með
sér þótt vissulega væru þau einnig
gamansöm og nytu slíks á góðum
stundum. Vinnudagurinn í Þorlaug-
argerði var alla tíð langur og Páll
var svo sannarlega iðinn við að rækja
jörðina. Það var iærdómsríkt hvernig
hann réðst á hraunflákana í suður-
sléttunum, sléttaði og moldaði og
sífellt stæl^kuðu grænu rindamir.
Allt var þetta góður skóli. Það var
ekki amamlegt að koma í eldhúsið
til hennar Guðrúnar, sífelld veisla
með kleinum og alls kyns kruðiríi
og aldrei voru pijónamir langt und-
an. Þau voru mikið sómafólk, Guðrún
Aradóttir og Páll H. Árnason. Syn-
imir þrír, Ari, Ámi og Hildar, og
fósturdóttirin Guðrún Sigríður voru
æviáranna - þegar hún var í Garði.
Samvinna og samhugur einyrkjanna
í Þistilfirðinum voru einstök, enda
má ætla að á harðbýlum stöðum
verði vart komist af án stuðnings
náungans. Þær Tobba og móðir mín
minntust oft á frostaveturinn 1918,
en þá fór frost vart úr jörðu fyrr
en sumarið eftir og þá með svo miklu
offorsi að eftir var aðeins kalbrunn-
in og sprungin jörð.
Fyrstu ár ævinnar og unglingsár-
in voru Tobbu erfið heilsufarslega,
en hún lá iðulega rúmföst vegna
veikinda, ekki síst hastarlegrar
kirtlaveiki. En eftir að hún náði 18
ára aldri þurfti hún sára sjaldan að
leita læknis - og þótti það tíðindum
sæta þegar hún fékk töflur við
hækkuðum blóðþrýstingi 93 ára
gömul! Tobba var ein af stofnfélög-
um Kvenfélags Þistilfjarðar og var
gerð að heiðursfélaga þess fyrir
nokkrum árum. Þótti henni mjög
vænt um þann sæmdarvott.
Ég hélt sambandi við hana öll
árin eftir að ég fluttist til Reykjavík-
ur og alltaf var gott að sækja þau
systkinin heim nyrðra. Þá var gjama
tekið í spil, enda þótti henni fátt
jafnskemmtilegt. Hún var lítil kona
vexti, kvik og afar frá á fæti. Minn-
ist ég þess þegar Grímur dótturson-
ur minn, þá tíu ára, kom eitt sinn
með mér til Þórshafnar. Átti piltur
fullt í fangi með að fylgja henni
eftir út í Kaupfélag, en hún var þá
hálfníræð og átti eftir mörg góð ár
í heilsufarslegu tilliti. Hún hélt heim-
ili með sjálfri sér í nokkur ár eða
þar til fyrir tveimur árum þegar hún
fluttist á dvalarheimilið Naust.
Þangað var Sigmundur bróðir henn-
ar þá kominn alllöngu áður. Heilsu
hennar tók að hraka fyrir um það
bil einu ári, en þó hafði hún góða
heym og var andlega hress allt fram
til þess síðasta. Síðast hitti ég hana
í nóvember sl. þegar Þórshafnar-
hreppur og Kvenfélag Þistilfjarðar
héldu henni veglega veislu í tilefni
af aldarafmæli hennar. Þetta var
einkar ánægjuleg heimsókn og þrátt
fyrir veikindi naut Tobba þessa dags
í ríkum mæli. Vil ég nota tækifærið
og þakka kvenfélaginu og Þórshafn-
arbúum þennan heiðurs- og vináttu-
vott við hana.
Er þá ekki annað eftir en þakka
ævilanga samfylgd, alúð og örvandi
glaðværð hennar Tobbu frænku
minnar og óska henni þeirrar góðu
heimkomu handan grafar sem mér
finnst hún hljóti að hafa unnið til.
Bergljót Þorfinnsdóttir.
augasteinar foreldra sinna og þau
gáfu þeim gott veganesti mannkosta.
Þau Guðrún og Páll sýndu okkur
Ofanbyg'gjarapeyjunum mikla þol-
inmæði, hvort sem við gerðum bú-
smalann vitlausan á versta tíma eða
þögnin sem var látin ríkja um það
þegar við stálum traktornum til þess
að safna efni í áramótabrennuna.
Annars var ekki auðvelt að læðast
að traktornum hans Páls því hann
var alltaf í notkun. Þegar bátarnir
renndu á miðin síðlá nætur var Páll
tekin til við dagleg búskaparstörf á
jörð sinni og þegar bátarnir renndu
í höfn á kvöldin var Páll enn að. Við
urðum því að safna í brennuna um
hánóttina.
Þau Guðrún og Páll voru bæði
snjallir hagyrðingar og músikkölsk,
sömdu söngtexta, léku bæði á hljóð-
færi, orgel og gítar og nutu þess að
syngja. Það var stórkostlegt að heyra
þau syngja saman og þau skilja eftir
sig fjársjóð texta og laga sem von-
andi eiga eftir að gleðja marga.
Þau Páll og Guðrún voru bændur
af lífs og sálar kröftum, þau skiluðu
jörðinni mun betri að landkostum og
húsakosti þegar þau neyddust til að
bregða búi af heilsufarsástæðum.
Þau voru samnefnari þess besta sem
gerist í iðjusemi og ástundum og
virðingu fyrir lífinu. Þau voru mjög
samrýnd og nú fylgjast þau aftur
að á grónum grundum eilífðarinnar.
Megi Guð gefa þeim frið og farsæld
á æðra stigi eins og þau hefðu sjálf
orðað það, megi eftirlifandi ástvinir
njóta styrks af minningunni um ríki-
dæmi þeirra og gjafmildi á mannlegu
nótunum þar sem veraldartakturinn
skipti svo litlu máli.
Árni Johnsen.
ÞORBJÖRG JÓNÍNA
GESTSDÓTTIR
OSK GUÐRUN
ARADÓTTIR
GUNNAR
GUÐMUNDSSON
+ Gunnar Guð-
mundsson var
fæddur 8. ágúst
1934 að Hafursstöð-
um í Kolbeinsstaða-
hreppi í Hnappa-
dalssýslu. Hann lést
1. janúar síðastlið-
inn á Selfossi. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Magn-
ússon og Kristín
Bjömsdóttir, er síð-
ast bjuggu í Önund-
arholti i Villinga-
holtshreppi, Árnes-
sýslu. Gunnar
kvæntist Lilju Friðbertsdóttur
frá Súgandafirði og bjuggu þau
alla tíð á Selfossi. Þau eignuð-
ust fimm böm, sem eru þessi:
1) Aðalheiður, f. 26.9. 1958,
starfsmaður í Hvaleyrarskóla,
gift Jóni Pálssyni, flugvirlya.
Þau eiga 2 börn. 2) Bára, f.
31.10. 1959, verzlunarmaður, í
sambúð með Guðjóni Sveins-
syni, vélamanni. Þau eiga 2
böra. 3) Svanhvít, f. 21.2. 1963,
bankamaður, í sambúð með Sig-
urði Magnússyni,
vélstjóra. Hún á 1
barn. 4) Guðrún, f.
14.6. 1966, starfs-
maður hjá EJS, gift
Erni Arasyni,
markaðsstjóra hjá
EJS. Þau eiga 1
barn. 5) Friðbert,
f. 11.3. 1973, sölu-
maður. Unnusta
hans er Eydís Ei-
ríksdóttir. Gunnar
lauk landsprófi frá
Reykholtsskóla
vorið 1953 og hóf
störf á skrifstofum
Kaupfélags Árnesinga 13. jan-
úar 1955 og vann þar allt til
um 1970, er hann gerðist fram-
kvæmdastjóri Bifreiðastöðvar
Selfoss og Fossnestis. Þar starf-
aði hann i um áratug, en vann
siðan sjálfstætt við bókhalds-
störf fyrir ýmsa aðila. Einnig
var hann framkvæmdastjóri
blaðsins Þjóðlífs í fjölmörg ár.
Útför Gunnars fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
ÁRAMÓT nálgast. Það er gamlárs-
dagur. Ég heimsótti Gunnar þar sem
hann var á hjúkrunarheimilinu Ljós-
heimum á Selfossi, en þar var hann
búinn að dvelja um nokkurra mán-
aða skeið. Og þar sem hann lá og
ég fletti myndaalbúmi með nafna
mínum og við skoðuðum myndir frá
löngu liðnum árum, komu minning-
arnar, ljúfar og blíðar, fram sem á
festi, eins og dögum og árum væri
flett til baka. Mikið hvað við vorum
ungir forðum. Brosblik komu í augu
nafna míns og hlýr svipur á vanga.
Daginn eftir, á nýársdag, lést þessi
vinur minn, eftir margra ára veik-
indi af völdum heila- og taugarým-
unar sem hafði ágerst með hveiju
ári.
Við kynntumst fyrst er hann kom
til starfa á skrifstofu Kaupfélags
Ámesinga og síðan höfum við verið
vinir. Gunnar var meðalmaður á
hæð og samsvaraði sér vel. Hann
var glaðlegur maður, jafnan broshýr
og vingjarnlegur við alla. Iðinn
starfsmaður var hann og kom sér
alls staðar vel vegna Ijúfmennsku
sinnar. Lagði ekki illt til neins, en
gat verið fastur fyrir, ef því var að
skipta. Hann var mikið snyrtimenni
og hafði mjög fallega rithönd og lét
ekkert frá sér fara fyrr, en hann
var sjálfur ánægður með unnið verk.
Hann hafði mikið yndi af söng og
hafði sjálfur góða tenórrödd og söng
með Kirkjukór Selfosskirkju og var
þar góður liðsmaður um áratuga
skeið. Foreldrar og bræður hans
bjuggu að Önundarholti í Flóa og
heimsótti Gunnar þau oft þangað,
enda hafði hann mikinn áhuga á
búskap og hefði eflaust orðið góður
bóndi með snyrtilegt bú, ef svo hefði
skipast málum. Hann gekk í Lions-
klúbb Selfoss árið 1971 og starfaði
þar af miklum áhuga og dugnaði
allt fram á sl. ár eða á meðan kraft-
ar hans leyfðu. Með honum var
mjög gott að starfa að ölium málum.
Gunnar kvæntist Lilju Friðberts-
dóttur og eignuðust þau fimm börn.
Góð vinátta var með ijölskyldum
okkar. Fórum við um nokkur sumur
saman og með öðrum vinum í ferða-
lög með börnum okkar og voru það
góðar og glaðværar ferðir. Einnig
áttum saman hugsjónir og áhuga-
mál, bæði í leik sem og í starfi,
háleitar hugsjónir, sem við sinntum
og börðumst fyrir með krafti æsku-
mannsins og trú á betra líf. Þetta
voru' góð ár, fjörmikil og rík af
skemmtilegum atburðum, sem ljúft
er að minnast.
En árin líða hvert af öðru og á
löngum tíma hefur þessi vinahópur
dreifst og grisjast, - horfið einn og
einn. Og nú, í byijun nýs árs, hefur
enn einn verið burt kallaður. Jarð-
vist Gunnars er lokið. En þótt þau
Gunnar og Lilja hafí slitið hjóna-
bandinu, þá reyndist hún honum
alla tíð hinn bezti vinur í raun. í
öllum hans veikindum studdi hún
og bömin þeirra öll hann af mikilli
kostgæfni og alúð. Komu þau um
langan veg og skiptust á að sinna
honum. Var það allt innt af hendi
af trúrri vináttu og kærleika af Lilju
hendi, allt tií hinstu stundar Gunn-
ars. Og nú hefur hann verið kallað-
ur til annarra starfa á öðrum vett-
vangi. í fararnesti hefur hann góðar
óskir og þakkir samferðamanna.
Við minnumst hans með þakklæti
og óskum honum velfarnaðar á þeim
leiðum, sem hann hefur nú lagt út á.
Far þú í friði vinur og hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Við Unnur vottum öllum aðstand-
endum okkar dýpstu samúð og biðj-
um góðan guð að blessa þá alla.
Gunnar Á. Jónsson.
Kveðja frá
Lionsklúbbi Selfoss
Gunnar Guðmundsson kom til
liðs við Lionsklúbb Selfoss fyrir
réttum 24 árum. Við sem þar vorum
fyrir fundum það fljótt að okkur
hafði bæst góður og traustur fé-
lagi. Gunnar var heilsteyptur per-
sónuleiki, ákveðinn í skoðunum,
ósérhlífinn í störfum og hafði
brennandi áhuga á þeim verkefnum
sem unnið var að hveiju sinni. Þar
fór hinn sanni Lionsmaður og því
var honum fljótt treyst fyrir æðstu
embættum klúbbsins. Hann var þvi
einlægt störfum hlaðinn og ekki
skoraðist hann undan, jafnvel ekki
þótt hann þyrfti hin síðari árin að
heyja harða baráttu við erfiðan
sjúkdóm, sem varð þó yfirsterkari
að lokum. Við sem nú sjáum á eft-
ir góðum félaga og vini þökkum
samfylgdina og trygglyndið gegn-
um árin.
Við sendum Lilju, börnunum og
öðrum aðstandendum dýpstu sam-
úðarkveðjur og þökkum samveru-
stundirnar.
F.h. Lionsklúbbs Selfoss,
Halldór Magnússon, ritari.