Morgunblaðið - 06.01.1996, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 6. JANÚAR 1996 43
i
1
1
i
!
j
I
J
í
I
i
i
í
i
i
i
í
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
SIGRÚN
MAGNÚSDÓTTIR
GUÐRÚN
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Sigrún Magnúsdóttir var
fædd á Háu-Þverá í Fljóts-
hlíð 7. september 1923. Hún
lést á heimili sínu 26. desem-
ber. Minningarathöfn um Sig-
rúnu fór fram 29. desember.
Kveðja frá vinum
í fjarlægu landi
ÞAÐ var í maí 1958, sem við hjón-
in stigum eitt af okkar gæfuspor-
um í lífinu án þess þó að vita það
þá. Að kaupa kjallaraíbúð í
Nökkvavogi 22 og kynnast Sig-
rúnu Magnúsdóttur og Sigurði
Halldórssyni sem áttu efri hæðina.
Siggi og Sigrún áttu þá þegar fjög-
ur börn og það fimmta á leiðinni.
Við með mánaðargamla dóttur,
nýbakaðir foreldrar, vissum auð-
vitað ekkert um okkar væntanlega
sambýlisfólk. Það er skemmst frá
því að segja að okkur var tekið
opnum örmum. Ekki leið á löngu
áður en Sandra okkar og litli Siggi
urðu óaðskiljanlegir leikfélagar.
Og alveg var sama hvernig á stóð,
alltaf var jafn gott að koma í kaffi-
sopa upp til Sigrúnar. Við eignuð-
ust tvo syni, Birgi og Hauk, á
þessum 10 árum sem við vorum
svo lánsöm að búa í sama húsi og
Siggi og Sigrún. Það var ekki nóg
með að það væri hlustað eftir börn-
unum á milli hæða ef einhver þurfti
að bregða sér út að kvöldlagi, en
við „krakkarnir" niðri gleymum
því aldrei þegar okkur var treyst
til að passa Svövu í 3 vikur þegar
foreldrarnir brugðu sér í sína
fyrstu Spánarferð. Auðvitað var
goldið í sömu mynt, þau pössuðu
Birgi þegar við fórum í hálendis-
ferð. Það var alltaf pláss hjá Sig-
rúnu. Svona gekk þetta í gegnum
árin, algjörlega snurðulaus sam-
búð. Vináttan hélst þó við flyttum.
Heimsóknir á báða bógu, þau
bjuggu áfram í Nökkvavoginum í
mörg ár, en ef eitthvað mikilvægt
var að ske í fjölskyldunum þá kom-
um við saman.
Fyrir 17 árum fluttum við hjón-
in til Seattle. Sambandið rofnaði
aldrei enda var ekki síðra samband
milli Sigurðar og Gunnars í vinnu
og vináttu. í heimsóknum okkar
til íslands höfðum við samband við
þau hjónin þegar tækifæri var til.
Mér er sérstaklega minnisstæð síð-
asta samverustundin okkar í jan-
úar á þessu ári, og er ég þakklát
+ Rósa Aðalheiður Níelsdóttir
fæddist 18. ágúst 1920 í
Stykkishólmi. Hún lést 29. des-
ember síðastliðinn og fór útför-
in fram frá Hallgrímskirly'u 5.
janúar.
RÓSA Níelsdóttir fluttist ung til
Reykjavíkur og hélt í fyrstu heim-
ili með Níelsi Hafstein syni sínum,
Maríu systur sinni og Hafdísi
Hönnu dóttur hennar. Síðustu
æviárin dvaldi hún hjá okkur Níelsi
og Haraldi ömmudrengnum sínum.
Rósa starfaði á ýmsum stöðum,
s.s. vertshúsunum Miðgarði við
Óðinstorg og Tryggvaskála á Sel-
fossi, Belgjagerðinni og saumastof-
unni Lýru, kaffihúsinu Tröð og síð-
ast á barnaheimilinu Dyngjuborg.
Hún þótti vera hraðvirk, vandvirk
og samviskusöm. Rósa Níelsdóttir
las mjög mikið, einkum skáldsögur
og æviminningar, og sótti sér bæk-
ur á Borgarbókasafnið. Hún hlust-
aði talsvert á útvarp, fylgdist með
leikritum og' framhaldssögum,
hafði yndi af tónlist og var sérstak-
lega hrifin af kraftmiklum óperu-
fyrir hana.
Síðastliðinn október þegar þau
voru á Fiórída, vissum við að Sig-
rún var að glíma við erfiðan sjúk-
dóm en vonuðum að við myndum
hitta þau bæði á Kanarí í febrúar
á næsta ári. Því miður fengum við
sorgarfrétt í morgun, 27. desem-
ber. Sigrún var dáin. Hún var ein-
hver sá sérstæðasti persónuleiki
sem við höfum kynnst, sem móðir,
eiginkona og vinur vina sinna.
Sigrúnar er sárt saknað. Guð
styrki ykkur öll, Sigurður, Magn-
ús, Halldór, Sigrún, Svava, Siggi
og fjölskyldur.
Rósa, Gunnar Jóhannesson
og börn, Seattle.
Alit eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði,-
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Það var þungt högg að fá fregn-
ir af fráfalli Sigrúnar. I gleði og
ljósi jóla koma ótíðindin, frá okkur
eru hrifnir ættingjar og ástvinir,
en vegir Guðs eru órannsakanlegir.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast elskulegrar vinkonu
minnar, en minningarathöfn henn-
ar fór fram 29. desember síðastlið-
inn. Sigrún var sérstök mann-
kostakona, fríð sýnum, hógvær og
gjafmild með afbrigðum og var
ávallt að gleðja aðra.
Okkar leiðir lágu fyrst saman í
gegnum dans, en hún hafði sér-
stakt yndi af dansi og naut þeirrar
gleði er dansinn veitir og voru þau
hjón þátttakendur í mörgum dans-
sýningum á vegum Dansskóla
Heiðars í fjöldamörg ár. Þó verður
mér alltaf minnisstæðastur Waltz-
danshópurinn, en hann mynduðu
hjón er höfðu margra ára dansnám
að baki. Samviskusemi og dans-
gleði gerði þennan hóp sérstakan,
en Sigrún og Sigurður áttu hvað
mestan þátt í því að binda þennan
einstaka danshóp traustum vin-
áttuböndum. Oft lá leiðin í Máva-
nes og heimilinu breytt í danssal
eins og ekkert væri sjálfsagðara,
en brennandi áhugi, þekking og
elskulegheit Sigrúnar var ómetan-
leg.
I vinskap Sigrúnar fann ég þann
söng og rólegum dægurlögum, eldri
sem yngri. Þá var hún tíður gestur
á myndlistarsýningum og skipti þá
litlu máli hvort um var að ræða
hefðbundna list eða framúrstefnu.
Rósa ferðaðist nokkuð, fór yfirleitt
árlega norður að heimsækja ívar
bróður sinn og fjölskyldu hans á
Nautabúi, síðar á Flögu í Vatns-
dal, og um leið móðursystur sínar,
Rósu á‘ Marðarnúpi sem hún var
heitin eftir og Jennýju á Eyjólfs-
stöðum og dætur hennar sem hún
var í vinfengi við, einkum Hönnu.
Síðustu árin var flest hennar skyld-
fólk farið úr dalnum út á Blönduós
eða vestur á Hvammstanga. Rósa
sigldi með strandferðaskipinu
Heklu til Norðurlanda, tvisvar fór
hún hringveginn með Helgu systur
sinni og margoft til Kanaríeyja að
læknisráði eða til að njóta samvista
auð sem tryggur vinur getur að-
eins gefið. Streyma minningarnar
fram og reikar hugurinn til þeirra
stunda sem við áttum saman. Við
vorum báðar miklir sólardýrkendur
og á sumrin var oft hringt og glað-
leg rödd hennar sagði: „Það er sól
úti, komdu í sólbað." Þannig vil
ég minnast hennar, umvafða sólar-
geislum.
Sigrún var mikil gæfukona. Átti
elskulegan eiginmann og stóra og
ástríka fjölskyldu, en missir ykkar
er mikill því þeir einir er eiga mik-
ið missa mikið.
Kæru vinir, Sigurður og fjöl-
skylda, ég bið Guð að gefa ykkur
öllum styrk í þessari miklu sorg,
en minning um góða konu mun
aldrei gleymast.
Blessuð sé minning þín.
Guðrún Pálsdóttir.
Eitt sinn skal hver deyja. Það
er fátt sem við vitum er við fæð-
umst í þessa veröld, en eitt er víst
að á endanum yfirgefum við hana.
Við skiljum eftir misgóðar minn-
ingar og störf okkar eru sjálfsagt
mis-mikilvæg fyrir hana veröld, en
þeir sem okkur kynnast hljóta að
líta til baka og dæma okkur eftir
gjörðum okkar hér í heimi.
Sigrún Magnúsdóttir var ein-
hver ágætasta kona sem ég hef
kynnst á langri lífsleið. Hún var
glæsileg, vel gefin og dugleg kona,
sem ég var svo lánsamur að hafa
sem nemanda í skóla mínum í yfir
30 ár. Hún kom fyrst með dætrum
sínum tveim þegar ég kenndi dans
í VR-salnum í Vonarstræti 4 og
árið eftir komu þau hjónin Sigrún
og Sigurður til mín í danstíma
þegar ég bytjaði kennslu í Ingólfs-
kaffi. Þau hjónin voru máttarstólp-
ar í „Mánudagsflokknum" mínum
sem fylgt hefur mér í gegnum
súrt og sætt í yfir 30 ár. Sigrún
var um tíma formaður dansklúbbs
skólans og undir hennar stjórn
fórum við í ferðalög m.a. til út-
landa okkur öllum til ánægju og
gleði. Sigrún aðstoðaði mig oft við
kennslu því hún var ekki bara
góður dansari heldur átti hún sér-
lega auðvelt með að umgangast
böm og unglinga. Þau hjónin voru
í mörg ár í sérstökum danshópi
sem sýndi víða bæði á skemmti-
stöðum og í sjónvarpi. Ég veit að
á endanum hverf ég og „Mánu-
dagsflokkurinn“ á braut en minn-
ingar um góðar stundir okkar
munu alltaf fylgja mér.
Blessuð sé minning þín. Guð
styrki eiginmann þinn og fjöl-
skyldu. Þess óskum við öll.
Heiðar R. Ástvaldsson,
eiginkona og starfsfólk.
við systur sínar og íjölskyldur
þeirra.
Rósa þjáðist um áratugaskeið
af astma og þurfti oft að leggjast
inn á sjúkrahús til strangra rann-
sókna og meðferðar. Allt þetta bar
hún af stöku æðruleysi, kvartaði
aldrei, harkaði af sér og fór jafnvel
fárveik til vinnu án þess að nefna
það við nokkurn mann. Rósa undi
sér vel við hugðarefni sín eða störf
á heimilinu, stjanaði við bömin í
húsinU og næstu húsum sem voru
daglegir gestir, önnur komu til
lengri eða skemmri dvalar, en öllum
veitti hún af rausn hjarta síns. Hún
var í eðli sínú einfari og dró sig
frekar í hlé en trana sér fram, en
var um leið sæl og ánægð meðal
ættingja og vina.
Að leiðarlokum vil ég þakka
tengdamóður minni innilega fyrir
góðar og gefandi samverustundir
og þann styrk sem hún sýndi mér
og mínu fólki á erfiðum stundum.
Henni fylgja kveðjur frá því öllu.
Hvíli hún í friði.
Magnhildur Sigurðardóttir.
+ Guðrún Guðmundsdóttir
fæddist 13. nóv. 1946 á
Hólmavík við Steingrímsfjörð í
Strandasýslu. Hún lést á
Sjúkrahúsinu á Hólmavík 22.
desember síðastliðinn og fór
útförin fram 29. desember.
HÚN kom ekki á óvart andláts-
fregn Guðrúnar Guðmundsdóttur.
Þó reynist erfitt að gera sér grein
fyrir því að hún er ekki lengur
meðal okkar. Árum saman vissum
við sem til þekktum að hún barð-
ist hetjulegri baráttu við hættuleg-
an sjúkdóm, en trúðum lengst af
að hún mundi hafa betur með hjálp
nútíma vísinda, sínum jákvæðu
viðhorfum og fádæma viljastyrk.
En baráttunni lauk með jafntefli.
Aldrei laut hún í lægra haldi og
hélt sínu mikla andlega þreki og
styrk þar til yfir lauk.
Guðrún lést á sjúkrahúsinu á
Hólmavík föstudaginn 22. desem-
ber sl. Hún hvarf yfir móðuna
miklu á fyrsta degi hækkandi sól-
ar, þegar hátíð ljóss og friðar
gengur hér í garð. Hvað hinum
megin bíður er hulið okkar ófull-
komnu sýn, en ég held þó að okk-
ur sem á eftir komum sé ávinning-
ur að slíkum fulltrúa.
Guðrúnu man ég fyrst fýrir um
þrjátíu og fimm árum, fallega,
alvörugefna unglingsstúlku í
heimsókn hjá vandamönnum á
Hólmavík, en foreldrar hennar
voru þá flutt suður fyrir nokkrum
árum.
Ung kynntist hún eftirlifandi
eiginmanni sínum, Guðmundi
Ragnari Jóhannssyni frá Hólma-
vík. Þau stofnuðu heimili í Kópa-
vogi og þar fæddust þijár elstu
dæturnar, Ragnheiður, Ingi-
munda og Jóhanna. En eitthvað
var það sem togaði í norður til
átthaganna og fyrir tæpum 18
árum brugðu þau á það ráð að
flytja norður til Hólmavíkur. Þar
fæddist þeim yngsta dóttirin,
Ma.ría Mjöll.
í Austurtúni 2 byggðu þau sér
glæsilegt íbúðarhús með fallegri
og vel hirtri lóð. Þar ber allt dugn-
aði og smekkvísi húsráðendanna
vitni. Þarna ræktuðu þau garðinn
sinn í þess orðs fyllstu merkingu.
Allt í röð og reglu. Heimilið og
velferð barnanna í fyrirrúmi. Og
svo komu barnabörnin. Þau eru
nú orðin 5 og fyrir þau er líka
nóg rými í húsi og í hjarta. Á
Hólmavík hefur Guðmundur jöfn-
um höndum stundað sjóinn og iðn
sína, en hann er múrari að mennt,
en Guðrún var mörg síðustu árin
gjaldkeri við útibú Búnaðarbank-
ans, ásamt umsýslu heimilisins.
Kynni mín af Guðrúnu hófust
þegar við fyrir mörgum árum lent-
um saman í sóknarnefnd Hólma-
víkursóknar. Um það leyti vantaði
meðhjálpara í Hólmavíkurkirkju.
Ég man að við meðnefndarmenn
Guðrúnar lögðum fast að henni
að taka starfið að sér og hún lét
að lokum til leiðast. Mér er líka
minnisstætt hvað starfið var vel
af hendi leyst og framgangan
virðuleg og örugg. Heppnari hefð-
um við ekki getað verið í vali á
meðhjálpara. Þannig var öllu skil-
að sem hún tók sér fyrir hendur.
Seinna unnum við saman á vett-
vangi sveitarstjórnarmála í bygg-
ingarnefnd og hreppsnefnd
Hólmavíkurhrepps. Þar komu eðl-
iskostir hennar ekki síður í ljós.
Reynt að vinna öll verk vel. Ekki
flanað að neinu. Öll mál athuguð
af nákvæmni og velvild. Stutt í
græskulausa kímni. Með þannig
fólki er gaman að vinna. í minn-
ingunni verður þakklæti efst í
huga.
Og nú er hún horfin á besta
aldri þessi glæsilega koná. í okkar
litla samfélagi er stórt skarð fyrir
skildi. Sárastur er þó missirinn hjá
ástvinunum, eiginmanninum,
dætrunum, tengdasonunum og
barnabörnunum. Guð gefi þeim
styrk og þor.
Mín huggunarorð eru léttvæg.
En minningin lifir. Geymið hana
og minnist þess að enginn getur
misst mikið nema sá sem hefur
átt mikið. Og minninguna um
Guðrúnu Guðmundsdóttur er gott
að jgeyma.
Eg og fjölskylda mín vottum
ykkur öllum innilega samúð.
Brynjólfur Sæmundsson.
t
Einlægar þakkir fyrir vináttu og hlýhug við andlát og jarðarför
GUÐRÚNAR JÓNSDÓTTUR BERGMANN.
^Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunarheimilisins Skjóls.
Steinunn H. Yngvadóttir, Hörður Einarsson,
Óttar Yngvason, Birna Danielsdóttir,
barnabörn og fjölskyldur þeirra.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka syokallaðra ASCIl-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar um má lesa á
heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina og hálfa
örk A-4 miðað við meðallinubil og hæfilega linulengd — eða 3600-4000 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.

Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og vináttu við fráfall
GUÐRÍÐAR SNORRADÓTTUR.
Magnús Guöjónsson,
Svala Aðalsteinsdóttir, Sigurður Kristjánsson,
Heiga Aðalsteinsdóttir,
Snorri Aðalsteinsson,
Hreiðar Aðalsteinsson,
Kristfn Aðaisteinsdóttir,
Einar Magnússon,
Sigrún Bender,
María Þorleifsdóttir,
Sigurþór Guðmundsson,
Sólbjört Aðalsteinsdóttir, Tómas Guðmundsson,
Margrét Aðalsteinsdóttir,
Guðrún Aðalsteinsdóttir, Þórður Óskarsson,
Fjólai Aðalsteinsdóttir, Oddur Þóröarson,
Sigrún Aðalsteinsdóttir, Hilmar Þorvaldsson,
Guðmundur Aðalsteinsson.
RÓSA
NÍELSDÓTTIR