Morgunblaðið - 26.01.1996, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 26. JANÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
VALGERÐUR LILJA
JÓNSDÓTTIR
+ Valgerður Lilja
Jónsdóttir var
fædd í Reylqavík
23. desember 1917.
Hún lést á Borgar-
spítalanum að
morgni 20. janúar
síðastliðins. For-
eldrar hennar voru
hjónin Valgerður
Sigurlína Bjarna-
dóttir, d. 1930, og
Jón Jónsson frá
Keldunúpi á Síðu,
d. 1980. Börn
þeirra voru, auk
Valgerðar, Sigríð-
ur, Bjarni og Þorvarður sem
öll eru látin og Sigurður sem
býr í Reykjavík. Valgerður ólst
upp í V-Skaftafellssýslu til tíu
ára aldurs, en þá fór hún í fóst-
ur til mætrar fjölskyldu hér í
Reykjavík, Sigríðar
Jónsdóttur og dótt-
ur hennar og
tengdasonar, Ragn-
heiðar og Egjls.
Fóstursystkini
hennar eru: Ólafur,
Sigríður og Guð-
mundur Egilsbörn.
Árið 1948 giftist
Valgerður Einari
Eiríkssyni og eign-
uðust þau tvo syni,
Eirík Pál, f. 1950,
kona hans er Björg
Magnúsdóttir,
þeirra dóttir Þórdís
Lilja, og Valgarð Sigurð, f. 1955,
hans börn eru Bjöm Ingi, Eydís
Valgerður og Sirrey María.
Utför Valgerðar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
ELSKULEG frænka mín, Valgerð-
ur Jónsdóttir, er látin, farin að
heilsu og kröftum. Hún fæddist á
Þorláksmessu árið 1917, þegar fyrri
heimsstyijöldin stóð yfir og hófst
þar með lífshlaup sem einkenndist
af skini og skúrum.
Fyrstu æviárin reyndust henni
erfið. Hún átti ekki því láni að fagna
að alast upp hjá foreldrum sínum
vegna langvarandi veikinda móður
sinnar og annarra erfíðleika sem
hijáði marga fjölskylduna á þessum
árum. Það var hennar hlutskipti að
alast upp hjá vandalausum og varð
hún kornung að aldri að kynnast
og taka þátt í lífsbaráttu fólksins
sem þurfti að leggja hart að sér
við að afla lífsviðurværis. Hún var
Skaftfellingur í báðar ættir og þar
hófst lífsganga hennar í skjóli
hrikalegra fjalla og umlukin belj-
andi stórfljótum. Lífsbaráttan í
Skaftaféllssýslu var erfið og náttúr-
an óvægin og einkenndist allt líf
hennar fyrstu æviárin af þessum
aðstæðum.
Það var hennar lán að hún komst
í fóstur til Sigríðar Jónsdóttur og
fjölskyldu hennar í Bjarnaborg hér
í Reykjavík þegar hún var tíu ára
og átti þar góðan tíma fram á full-
orðinsár og naut þar kærleika og
umönnunar.
Er hún var um tvítugt dró ský
fyrir sólu í lífi hennar þar sem hún
greindist_ með berkla, sjúkdóm sem
margir íslendingar þjáðust af á
þessum árum og bar hún merki
þessa alla tíð síðan. Hún dvaldi
löngum á Vífilsstöðum og átti þar
erfiða tíma.
Árið 1948 giftist hún eftirlifandi
eiginmanni sínum, Einari Eiríkssyni
frá Vopnafirði. Þetta var mikil
gæfa fyrir Völu því að í Einari eign-
aðist hún tryggan og traustan lífs-
förunaut. Þau tókust á við lífið í
sameipingu og veittu hvort öðru
stuðning og styrk og eignuðust tvo
syni, Erík Pál og Valgarð. Lengst
af bjuggu þau í Breiðagerði 21 eða
í rúmlega 40 ár. Þar undu þau hag
sínum vel í húsi sem þau byggðu
frá grunni með þrautseigju og
dugnaði. Þar festu þau rætur, djúp-
ar og sterkar, og settu sitt mark á
samfélagið í Smáíbúðahverfi. Heim-
ili þeirra Völu og Einars var orðlagt
fyrir gestrisni. Það stóð alla tíð
opið og þaðan streymdi hlýja og
vinsemd húsráðenda til þeirra gesta
sem bar að garði hvort heldur var
að fólk leit inn eða þurfti á gistingu
að halda.
Það var þeim báðum sárt og erf-
itt að rífa þessar rætur sínar upp
og flytja í litla íbúð í Hæðargarði
35. Þau tóku þessa ákvörðun þar
sem farið var að halla undan fæti
og ellin að gera vart við sig.
Vala frænka var orðlögð fyrir
greiðvikni og hjálpsemi. Fórnfýsi
og umhyggja fyrir náunganum ein-
kenndi líf hennar og var hún jafnan
boðin og búin til að rétta hjálpar-
hönd þeim sem af einhveijum
ástæðum þurftu á hjálp að halda.
Hún var einlæglega trúuð kona,
sem trúði á Drottinn sinn og Frels-
ara Jesúm Krist og vissi að það
eitt skiptir máli þegar að dauða-
stundinni kemur. Hún átti trú á
Jesú og fól sig honum heilshugar.
Nú hvílir hún í faðmi frelsara síns
og hefur heyrt orðin af hans vörum:
„Gott, þú góði þjónn, gakk inn til
fagnaðar Herra þíns.“
Hallgrímur orti:
En með því út var leiddur
alsærður lausnarinn,
gjörðist mér vegur greiddur
í Guðs naðar riki inn
og eilíft líf annað sinn.
Blóðskuld og bölvan mína
burt tók Guðs sonar pína.
Dýrð sé þér, Drottinn minn.
Ég og fjölskylda mín þökkum
Völu fyrir samfylgdina og fyrir
tryggð og vináttu gegnum árin. Við
biðjum algóðan Guð að veita Ein-
ari, sonum þeirra og aðstandendum
öllum huggun og styrk.
Sigurlína Sigurðardóttir.
Nú þegar hún ástkær amma mín
er horfin á braut í átt til ljóssins
vil ég fá að minnast hennar og
kveðja hana í hinsta sinn með þess-
um orðum.
Elsku amma.
Ég á aldrei eftir að geta þakkað
þér nógu mikið fyrir alla ástina og
hlýjuna sem þú hefur veitt mér í
gegnum allt lífíð eða allar stóru
stundirnar sem við áttum saman
þegar ég var lítill eða bara síðast
þegar við hittumst. Eitt er víst að
í hjarta mínu mun minningin um
þig, ömmu sem var alltaf til stað-
ar, alltaf til í að gera allt fyrir mig,
alltaf segjandi mér hvað var rétt
og hvað var rangt, haldast um
ókomna tíð. Núna, þegar þú ert
farin, rifjast upp allar stundirnar
fyrir mér, þegar ég var hjá þér og
afa og aldrei vantaði mig neitt. Það
kom bara allt til mín frá þér. Ég
man líka að þegar ég var lítill og
svaf uppi í hjá ykkur afa, eða rétt-
ara sagt þá svaf afi alltaf í hinu
herberginu þegar ég var hjá þér,
að þegar ég opnaði augun að
morgni sem nóttu að þar varst þú,
alltaf, horfandi á mig, eins og þú
vissir að ég væri að vakna sem þú
gerðir eflaust.
Ég á aldrei eftir að gleyma
hversu yndisleg og góð þú varst.
Ég vona að pabbi, Eydís og aðrir
aðstandendur þínir og þá sérstak-
lega hann elsku afi eigi eftir að
vera sátt og dugleg þrátt fyrir að
þú sért farin og ég lofa þér því,
amma, að ég skal alltaf vera til
staðar fyrir hann afa þegar hann
þarf á mér að halda. Lífið verður
aldrei eins án þín, amma, þó að það
sé best að herða sig upp og halda
áfram. Ég vona að Guð varðveiti
þig og englarnir dansi í kringum
þig. Eg felli tár í minningunni um
þíg-
Ég elska þig. Alltaf.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði, •
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku afi, vertu áfram eins dug-
legur og þú ert búinn að vera, sorg-
in er tákn ástar, og mundu að þú
ert ekki einn. Ég og við erum alltaf
hjá þér. Ég votta öllum aðstandend-
um mína dýpstu samúð en minn-
umst ömmu eins fallega og hún var.
Björn Ingi Valgarðsson.
Elsku amma mín.
Mig langar til að segja nokkur
orð um þig. 'Sex ár er ekki langur
tími en þú varst svo góð við mig,
og það verður svo erfitt að sætta
sig við að hitta þig ekki meir hér
á jörð. Ég man þegar við fórum
saman á róló; þegar ég kom til þín
í gamla staðinn þegar þú og afi
bjugguð í Breiðagerði og við lékum
okkur saman. Eftir að þið fluttuð
í Hæðargarðinn fórum við líka á
róló og síðan spiluðum við i setu-
stofunni. Eftir að þú veiktist taldir
þú aldrei eftir þér að leika við mig,
sama hvað þú varst veik, elsku
amma mín.
Það verður frekar tómt eftir að
þú ert farin til englanna sem ég
veit að geyma þig fyrir okkur afa
sem verður einn eftir í Hæðar-
garði, en ég skal lofa, elsku amma
mín, ég passa hann.
Þakka þér fyrir allt. Ég veit að
þú munt vera áfram meðal okkar.
Elsku afi minn, sorgin þín er mikil.
Megi algóður Guð styrkja þig um
ókomna tíð.
Ég er ljós heimsins. Sá sem fylgir mér
mun ekki ganga í myrkri, heldur hafa ljós
lífsins.
(Jóh. 8.12.)
Eydís Valgerður
Valgarðsdóttir.
Hún Valla er farin í ferðina
miklu. I mínum eyrum var heiðurs-
konan Valgerður Lilja Jónsdóttir
vart þekkt undir öðru nafni en
Valla og því við hæfi að minnast
Guðrún Guð-
jt. ' jónsdóttir
fæddist í Hafnar-
firði 15. júní 1924.
Hún lést á St. Jós-
efsspítala í Hafnar-
firði aðfaranótt 20.
janúar síðastliðins.
Rúna, eins og hún
var alltaf kölluð,
var fimmta barn
foreldra sinna,
Guðjóns Benedikts-
sonar og Elínborg-
ar Jónsdóttur. Hin
systkinin eru Ás-
grímur, d. 1977,
Steinunn, Ingibjörg, Hulda,
Hera, Elsa, Haukur og Óskar.
Rúna giftist Oddi Ingvars-
syni 28. nóvember 1952 og
eignuðust þau fjögur börn, þau
Guðjón, Friðrik, Rannveigu og
Odd Rúnar. Fyrir átti Rúna
soninn Benedikt. Barnabörnin
eru nú orðin átta.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn iátna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem)
- Okkur vinkonurnar langar til að
minnast þess þegar við í æsku vor-
um að koma á Vesturgötuna til að
spyija eftir Rannveigu
dóttur þinni og þá var
bankað og kallað upp
í stiga: Rúna, er Rann-
veig heima? Þá var
svarað: Komið upþ,
stelpur. Okkur var
boðið upp í eldhús
hvort sem Rannveig
var heima eða eki. Þá
vildir þú bara spjalla
og spyrja og hlæja með
okkur eins og við vær-
um stelpurnar þínar.
Svo urðum við full-
orðnar og eignuðumst
okkar heimili og böm
og alltaf þegar við hittum Rúnu á
fömum vegi, þá vildi hún fá fréttir
af börnunum okkar og fjölskyldum.
Eftir að Rannveig dóttir hennar
flutti til Bandaríkjanna, sagði hún
okkur fréttir af Rannveigu og fjöl-
skyldu og sýndi okkur nýjustu
myndimar, sem hún jafnvel geymdi
í veski sínu. Já, hún var stolt af
dóttur sinni.
Elsku Rúna við gætum enda-
laust rifjað upp skemmtilegar
stundir. Með þessum orðum viljum
við kveðja Rúnu. Ástvinum hennar
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þínar vinkonur,
Fjóla og Lilja.
Þegar ég sest niður til að skrifa
orð um tengdamóður mína, hana
Rúnu, þá er svo mikið sem ég vil
segja að ég verð hálforðlaus. Rúna,
eins og hún var alltaf kölluð, gift-
ist Oddi Ingvarssyni og saman hófu
þau baráttu lífsins sem oft var
hörð á þeim tíma. Saman eignuð-
ust þau fjögur börn en eitt átti hún
fyrir hjónaband. Fjölskyldan var
Rúnu allt og jafnsterkum fjöl-
skylduböndum hefi ég aldrei kynnst
fyrr en ég kynntist Rúnu og henn-
ar fjölskyldu.
Rúna vildi alltaf hafa fjölskylduna
hjá sér og voru matarboðin á Hóla-
brautinni mörg og þar var mikið
hlegið. Þegar ég kem inn í þessa
fjölskyldu, þá bara 17 ára, tók Rúna
mér opnum örmum. Þá var hún
nýflutt í nýja íbúð og bjuggum við
Guðjón hjá þeim um nokkurra mán-
aða skeið. Heimili Rúnu var hlýlegt
og fallegt og lagði hún ríka áherslu
á það að öllum liði vel hjá henni.
Samskipti mín og Rúnu í veikindum
hennar voru ekki mikil og harma
ég það. Ég gleymdi mér í lífsgæða-
kapphlaupinu, en ég veit að hún
erfír það ekki við mig.
Rúna átti marga og góða vini
sem oft leituðu til hennar með
vandamál sín, eða bara til að tala
við hana því Rúna gat það sem
margir í dag geta ekki, það er að
hlusta. Lífsgæðakapphlaupið hafði
engin áhrif á Rúnu. Hún sagði allt-
af að hún væri svo rík, hún ætti
fímm heilbrigð börn og það væri
nóg fyrir hana. Rúna var staðföst
og réttsýn. Hjálpsöm var hún en
það reyndist henni oft erfitt vegna
veikinda hennar að geta ekki gert
meira fyrir barnabörnin sín. Ég og
Guðjón sonur hennar eignuðumst
þijá drengi, þá tvo fyrstu sinn á
hvoru árinu og vorum við þá nýbú-
in að kaupa okkar fyrstu íbúð. Þá
kom Rúna inn í líf þeirra og pass-
aði þá á hveijum degi þar til þeir
fóru í skóla svo við gætum unnið
og þetta yrði ekki eins erfitt fyrir
okkur. Svona var hún alltaf tilbúin
að hjálpa. Missir þeirra er mikill
því heimsókn á Hólabrautina var
fastur punktur í lífi þeirra og í
veikindunum á spítalanum, því þeir
gleymdu ekki ömmu sinni. Hún var
alltaf að Segja við okkur hvað við
ættum góða og fallega drengi. Ég
sagði oft við hana í gríni að hún
hafi alið þá svo vel upp. Hún var
óspör á hrósið þegar barnabörnin
voru annars vegar.
Svo komu veikindin, eitt leiddi
af öðru hjá þér, elsku Rúna mín,
þú stóðst þig eins og hetja, kvartað-
ir aldrei og eiginlega vissum við
aldrei hvernig þér leið. Þú sagðir
alltaf: „Ég hristi þetta af mér og
kem fljótlega heim“ eða „Ég er
farin að rífa kjaft, þá hlýt ég að
vera að hressast."
En svo kom kallið og þú kemur
ekki aftur heim en ég veit að þú
verður alltaf hjá okkur, þín er sárt
saknað á mínu heimili. Heimsókn
ykkar um jólin yljar okkur um
hjarta. Það er skrýtið að koma á
Hólabrautina núna, það er eins og
þú eigir alltaf að vera þar en ég
veit að þú ert þar og lítur eftir
okkur. Rúna verður alltaf í huga
okkar allra og gefur okkur styrk í
sorg okkar. Elsku Oddur og fjöl-
skylda, guð blessi ykkur.
Sorgin er grima gleðinnar og lindin sem er
uppspretta gleðinnar var oft full af tárum,
þeim mun dýpra sem sorgin grefur sig í
hjarta manns þeim mun meiri gleði getur
það rúmað.
(Kahlil Gibran)
Elisabet.
Minningar um liðna daga leita á
hugann. Minningar um uppvaxtar-
árin í Gunnarssundinu þar sem við
systkinin ólumst upp hjá kærleiks-
ríkum foreldrum. Minningar frá
þeim tímum er við yfirgáfum eitt
af öðru öryggi bernskuheimilisins
og stofnuðum okkar eigið heimili,
eignuðumst maka og börn og
seinna barnabörn.
Minningar um þig, elsku Rúna
mín, sem alltaf varst svo blíð og
góð við allt og alla. Þú máttir aldr-
ei neitt bágt sjá og alltaf tilbúin að
rétta fram hjálparhönd. Oft komst
þú við í búðinni hjá mér og spjölluð-
um við þá um allt á milli himins
og jarðar og sögðum hvor annarri
fréttir af börnum og bamabörnum.
Mikið á ég eftir að sakna þessa og
að geta ekki slegið á þráðinn og
neyrt í þér. í hjarta mínu geymi ég
þessar minningar og ótal fleiri sem
ekki verða taldar upp hér. Þú hafð-
ir verið mikið veik í langan tíma
en ekkert okkar hefur sjálfsagt gert
sér grein fyrir hversu veik þú varst
því þú kvartaðir aldrei yfír neinu.
Kæra systir, ég og fjölskylda
mín þökkum þér samfylgdina. Ég
veit að þér líður vel núna, laus við
veikindi og vanlíðan, á fögrum stað
þar sem við einhvern tíma hittumst
öll aftur.
Elsku Oddur, börn, tengdabörn
og barnabörn Rúnu, sorg ykkar og
söknuður er mikill, en þið eigið
dýrmætar minningar um yndislega
eiginkonu, móður, tengdamóður og
ömmu og þær minningar munu
ylja ykkur um ókomin ár.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast þér.
(Ingibj. Sig.)
Hera Guðjónsdóttir.
GUÐRÚN
GUÐJÓNSDÓTTIR