Morgunblaðið - 26.01.1996, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 26. JANÚAR 1996 41
MINNINGAR
KRISTJÁN
BENEDIKTSSON
+ Kristján Benediktsson
fæddist í Reykjavík 29. jan-
úar 1979. Hann lést 28. desem-
ber síðastliðinn og fór útfðrin
fram frá Fossvogskirkju 5. jan-
úar.
ELSKU nafni minn.
Þessi kveðja er dálítið síðbúin en
fyrir því eru vissar ástæður. Ég var
erlendis þegar þú kvaddir þennan
heim skyndilega og óvænt. Síðan
hef ég hugsað til þín öllum stundum
og velt því fyrir mér hversu vegir
okkar manna eru órannsakanlegir
og hve líf okkar er fallvalt.
Það veldur mér tómleika í sálinni
og sárindum í hjartanu að sjá á
eftir þér svona ungum og svona
stæltum í blóma lífsins.
Þú varst eitt þeirra bama sem
verða að hlíta því að foreldramir
bera ekki gæfu til að búa saman.
Þú varst hins vegar heppinn að því
leyti að skilnaður foreldra þinna var
í sátt og þú fékkst að umgangast
föður þinn á eðlilegan hátt þótt
heimili þitt væri hjá móður þinni
og seinni manni hennar.
Það voru jafnan gleðistundir hjá
okkur hjónunum þegar þú komst
með föður þínum og Hjaita bróður
þínum í Eikjuvoginn. Eg undraðist
oft hve innilega og eðlilega þið feðg-
arnir lékuð ykkur saman með kæti
og galsa.
Seinna kynntist ég þér betur
þann tíma sem þú dvaldir á heimili
föður þíns og Sigrúnar, sambýlis-
konu hans, í Hafnarfirði. Það var
augljóst að gott samband og trún-
aður var með ykkur Sigrúnu.
Mikil hlýtur sú ábyrgð að vera
þeirra manna sem af skefjalausri
gróðafíkn leiða óhamingju yfir
óharðnaða unglinga og fá þá til
skaðsamlegra lífshátta. Djúpt hlýt-
ur að vera á samvisku þeirra.
Kæri nafni minn.
Við amma þín söknum þín sárt.
Um þig eigum við aðeins bjartar
og ljúfar minningar.
Kristján Benediktsson.
Kæri bróðir.
Orð fá ekki lýst þeim söknuði sem
fyllir hjarta mitt við lát þitt.
Skammdegið þyrmir yfír og fátt
nema minningar um þig „glókoll-
inn“, geta lýst smá týru í huga
minn.
Minnist ég allra þeirra stunda
er við vorum hjá pabba okkar sem
böm. Við fórum þá yfirleitt í sund.
Þar var leikið svo tímunum skipti
sem endaði yfirleitt á því að við
réðumst til atlögu við pabba. Var
svo tuskast, buslað og ærslast þar
til pabbi gafst upp fyrir ólátabelgj-
unum. Þetta endaði þó stundum
með því að pabbi tók okkur hvom
undir sína höndina, hrópaði tekið
hef ég hvolpa tvo, og þrammaði
með okkur í sturtu.
Minnist ég einnig allra þeirra
stunda er við áttum hjá afa og
ömmu í Eikjuvogi, í feluleik, fót-
bolta eða bara að masa við litla
frændur og frænkur.
Eftir að unglingsárin gengu í
garð lágu leiðir okkar einnig mikið
saman. Við unnum eitt sumar sam-
an við götumálun og hittumst reglu-
lega hjá pabba. Þó vildi ég að þær
stundir hefðu verið fleiri.
„Undrast þú ekki, að ég sagði
þér: Yður ber að endurfæðast. Vind-
urinn blæs, hvar sem hann vill og
þú heyrir þytinn í honum, en ekki
veistu, hvaðan hann kemur eða
hvert hann fer. Eins er farið hveij-
um sem af andanum er fæddur."
(Jóh. 2. 7-8.)
Ég veit þú situr við hlið Drottins
og lifir í minningum mínum.
Hjalti R. Benediktsson.
Hann Kristján er dáinn. Það er
erfitt að sætta sig við að tæplega
17 ára drengur fari frá okkur svona
skjótt. Maður verður að trúa því
að honum sé ætlað stærra hlutverk
á æðra tilverustigi. Þegar ég kynnt-
ist Kristjáni var hann á fjórtánda
ári, frisklegur og stæltur ungling-
ur. Faðir hans bjó þá í Grafarvogin-
um, og var ég þá mikið þar. Ég tók
eftir hversu oft Kristján kom til
föður síns. Milli þeirra feðga var
sambandið mjög náið og sterkt.
Þeir gátu gantast sín á milli, síðan
var kannski sest niður og talað um
háalvarlega hluti.
Þeir feðgar fluttu tii mín í Hafn-
aríjörð síðla árs 1993 og fékk ég
þá að kynnast honum allvel. Faðir
hans vann langan vinnudag og átt-
um við mörg kvöldin saman, tal-
andi um allt milli himins og jarðar.
Um Kristján eru margar minningar
sem munu lifa í huga okkar og
hjarta. Það er mér mjög ferskt í
minni þegar ég sótti Kristján bjart-
an febrúardag í skólann. Hann var-
að koma úr skíðaferðalagi. Rútan
var komin og birtist hann í skíða-
gallanum með rennt niður á maga,
mjög útitekinn og fallegur. Hann
kom gangandi að bílnum því hann
vildi kynna mig fyrir kærustunni
sinni, sem hann kynntist í ferðalag-
inu. Hann var svo stoltur þegar
hann sagði: Sigrún, þetta er Helga.
Kristján var mjög ákveðinn ung-
ur maður, glaðlyndur og hafði gott
skopskyn. Ég undraðist oft hversu
gott innsæi Kristján hafði á hluti
sem unglingar hugsa ekki um.
Hann las Spámanninn eftir Kahlil
Gibran og skilaði mjög góðri ritgerð
um hann í skólann, og fékk hann
ágætt fyrir hana.
Kristján hafði mikinn áhuga á
andlegum málum. Við gátum setið
og rætt saman heilu kvöldstundim-
ar, og er mér mikiil missir að þeim
stundum, eftir að sorgin barði að
dymm. Kristjáni samdi mjög vel við
min böm. Mér er minnisstætt þegar
hann spilaði tímunum saman við
Gísla Frey og las fyrir Amar síð-
asta daginn sem hann lifði. Og
speglaðist þar vinátta sem einnig
ríkti milli þeirra feðga, því sam-
rýndari feðgar og betri vinir era
vandfundnir. Og einnig veit ég að
stóra bróður hans, Hjalta, þótti
mjög vænt um hann, og bar hann
mikla umhyggju fyrir velferð Krist-
jáns.
Mér er minnisstætt síðasta kvöld-
ið sem hann lifði hversu björtum
augum hann leit til framtíðarinnar,
en vegir guðs era órannsakanlegir,
og erfitt að skilja hvers vegna svona
ungur og fallegur piltur eins og
Kristján er tekinn frá okkur í blóma
lífsins.
Við viljum þakka honum allar
góðu stundimar sem við áttum sam-
an. Guð blessi minningu Kristjáns.
Elsku Benni, Hjalti, Kristján og
Svana og allir þeir sem eiga um
sárt að binda. Guð gefi ykkur styrk
í þessari miklu sorg.
Sigrún Bergsdóttir og börn.
Þann 28. desember síðastliðinn
lést á sviplegan hátt frændi okkar
Kristján Benediktsson. Þær hugs-
anir sem bijótast um í huga manns
við slík tíðindi era margar. Minning-
ar um liðna tíma hlaðast upp á
augabragði og leitar hugurinn aftur
til þess tíma er ekkert gat raskað
ró okkar, til þess tíma er við vorum
böm.
Samskipti okkar Kristjáns voru
í gegnum tíðina bundin við húsið í
Eikjuvogi þar sem amma og afí
búa. Þangað var Benni pabbi þinn
vanur að koma með þig og Hjalta
bróður þinn eins oft og kostur var
og ef við systumar voram heppnar
hittum við á ykkur. Ófáum sumar-
dögum eyddum við í garðinum eða
trjálundinum leikandi okkur og
toppurinn var ef einhver fullorðinn
fékkst til að leika skessu. Og
óhræddur varstu og óþreytandi. Við
minnumst þess einnig þegar Ama
kvartaði undan þér því þú talaðir
svo hátt og hafðir svo mikið að
segja að það samræmdist engan
veginn hennar dömutilburðum. En
tímamir liðu, trén í garðinum hjá
ömmu og afa stækkuðu og við
frændsystkinin líka. Eftir því sem
lengra leið hittumst við sjaldnar og
þegar við hittumst tók við feimni
unglingsáranna og það var ekki
fyrr en veturinn sem þú varst í 9.
bekk og fluttir um tíma til pabba
þíns að við fórum að sjá þig oftar.
Það var svo í október, í skím
dóttur Hjalta, að við sáum þig í
síðasta sinn. Ollum til mikillar undr-
unar varstu kominn með svart hár
og leist út fyrir að vera svo fullorð-
inn. Þetta var okkar síðasti fundur
að sinni, en elsku Kristján, einhvem
tíma munum við frændsystkinin öll
hittast á ný. Elsku Benni, Sigrún
og Hjalti, guð varðveiti og veiti
ykkur styrk í þessari miklu sorg.
Móðurfjölskyldu Kristjáns §endum
við einnig okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Þínar frænkur,
Þóra og Arna Sigurðardætur.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hrseðstu eigi, hel er fortjald,
hinumegin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga og nætur yfir mér.
(Sig. Kr. Pétursson)
Elsku Kristján.
Nú er ég kveð þig í hinsta sinn,
er fátt sem róar hugann og huggaj
nema þakklætið fyrir að hafa
kynnst þér og minningin um þig,
elsku vinur. Þakka þér samfylgdina
þennan stutta tíma og megi Guð
styrkja Hjsdta ástina mína í þessari
miklu sorg. Benni og Sigrún, Krist-
ján og Svana og aðrir aðstandend-
ur, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð.
Margrét Eðvarðsdóttir.
Að missa bamið sitt. Djúpt sár
hefur myndast í hjarta aðstandenda,
sár sem á eftir að fylgja um ókomna
tíð. Nú syrgir hann Benni vinur
minn bamið sitt og Hjalti systurson-
ur minn bróður sinn. Mjög kært var
á milli þeirra bræðra enda Hjalti sú
fyrirmynd stóra bróður sem allir
óska sér að eiga. Margar stundir
áttu þeir saman í uppvextinum þess-
ir ljóshærðu hnokkar, báðir nokkuð
líkir föður sínum. Benni var þeim
góður faðir og meir en það, hann
var vinur þeirra.
í því þjóðfélagi sem við lifum í í
dag þar sem oft og tíðum er ekki
til tími eða skilningur fyrir börnin
okkar átti Benni tíma og skilning.
Kristján kom ætíð að opnum dyran-
um hjá föður sínum. Síðustu nótt
þessa lífs átti hann í elskandi örmum
foður síns og hans fjölskyldu. Minn-
ingarnar sefa sárin og söknuðinn.
Elsku Benni og Hjalti, ég sendi
ykkur og fjölskyldu ykkar mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Blessuð
sé minning þessa unga, elskulega
drengs, sem sárt verður saknað.
Elínborg Kjartansdóttir.
GUÐMUNDUR
JÓNSSON
+ Guðmundur Jónsson var
fæddur í Reykjavík 7. des-
ember 1914. Hann andaðist á
Landspitalanum 17. janúar síð-
astliðinn og fór útförin fram
frá Fossvogskirkju 24. janúar.
ÉG ÆTLA í fáum orðum að minn-
ast Guðmundar Jónssonar, Guð-
mundar frænda, eins og ég kallaði
hann alla tíð. Borinn og barnfædd-
ur Reykvíkingur, nánar tiltekið á
Bræðraborgarstígnum.
Eins langt og aldur minn nær
minnist ég hans, enda móðurbróðir
minn sem var mjög annt um lítinn
frænda sinn.
Ungur missti hann föður sinn,
en þá voru á heimilinu móðir hans
°g yngri systir. Þetta þýddi að lífs-
baráttan og brauðstritið byijaði
snemma.
Hann hóf ungur störf við höfn-
ina, síðan við Kolaverslun Sigurðar
Ólafssonar, en frá 1945 starfaði
hann hjá versluninni 0. Ellingsen
í um 40 ár og var þá oft nefndur
Guðmundur hjá Ellingsen. Hann
var vel metinn og virtur af sínum
störfum.
Nokkuð ungur gerðist hann
áhugasamur um félagsmál, var í
Dagsbrún, síðar í V.R. og í Lands-
sambandi íslenskra verslunar-
manna. Hann var í áratugi í samn-
inganefnd félagsins. Hann hefur
m.a. hlotið gullmerki V.R. fyrir vel
unnin störf.
í pólitík var hann alla tíð fastur
í stjórnmálaskoðunum sínum, sem
hann sagði að hefðu skapast af
kynnum sínum af alþýðu landsins
er hann bar kolapoka inn í fátæk-
ustu heimili bæjarins. Það má segja
að hans skóli hafi verið skóli lífsins.
Tíðar urðu ferðir mínar inn á
heimili frænda og ömmu, enda
hjartahlýja þar mikil og iðulega sá
hann til þess að ungi frændi hans
færi ekki aftur án þess að hann
væri búinn að lauma einhveijum
glaðningi í lófa hans og þannig
hélt þetta áfram eftir að ég eignað-
ist mína syni.
Guðmundur frændi var bæði já-
kvæður og geðgóður maður, er
hlaut þá náðargáfu í vöggugjöf að
taka hlutunum með ró. Kannski
var það þess vegna sem það tók
hann nokkuð langan tíma að velja
sér konu, en valið tókst vel á endan-
um. Hann giftist Ólöfu Þorsteins-
dóttur, mikilli prýðiskonu, og er ég
fullviss um að hjónaband þeirra
hefur verið einkar farsælt og sam-
stætt. Þau bára það með sér.
Það var alltaf gaman að hitta
Guðmund frænda. Hann hafði lag
á að hluta á frásagnir annarra og
hrósa fyrir verk og athafnir.
Hann kvaddi nokkuð skyndilega.
Þótt nokkurs heilsubrests hafi verið
farið að gæta áttu menn ekki von
á brottfor svona skyndilega. Lífs-
verki frænda lauk 17. janúar og
hafði þá staðið í 81 ár. Hann hóf
siglingu inn á svið nýrrar tilvera
með nýju ári og hækkandi sól.
Ég á hlýjar og góðar endurminn-
ingar um frænda minn og ég finn
til nokkurs tómleika nú þegar hann
er farinn. Ég þakka fyrir að hafa
kynnst honum og notið hans vin-
áttu.
Elsku Ólöf, við Hafdís, synir
okkar og fjölskyldur þeirra vottum
þér innilega samúð.
Vertu sæll, frændi minn.
Jón Óskarsson.
Stundum koma dagar þar sem
þeir virðast hverfa einn af öðram
gamlir, góðir félagar, sem við höf-
um lengi átt samleið með, í flokkn-
um og verkalýðshreyfíngunni.
Þannig er það þessa dagana. Þeir
vora sannarlega ólíkir menn Run-
ólfur Bjömsson, Haraldur Sigurðs-
son, Þorsteinn Þorgeirsson og Guð-
mundur Jónsson. En þeir áttu þó
það sameiginlegt að vera hluti af
sömu stjómmálahreyfingunni, sem
núna, á nýjan leik er að fínna bjart-
sýnina í verkum sínum eftir nokkur
löng ár óvissu og hiks.
Guðmundur Jónsson verður
kvaddur hér í þessari grein. Hann
var hluti af Guðmundaveldinu forð-
um sem var talað misjafnlega um;
Sigurður Baldursson taldi stór-guð-
mundaveldið til dæmis sérstaklega
varasamt um skeið eins og fram
hefur komið á prenti. Þeir stór-guð-
mundar áttu það sameiginlegt að
vera allvænir vexti og að vera hluti
af sentristaveldinu sem Einar 01-
geirsson lagði traust sitt á í þessu
flókna kjördæmi, Reykjavík.
Guðmundur Jónsson var ævin-
lega kenndur við vinnustað sinn,
„Guðmundur í Ellingsen", og
þekktist ekki almennilega undir
öðru nafni. Þeir, hann og Böðvar
Pétursson, voru svo eins og óað-
skiljanlegur hluti af sömu heild-
inni; einu sósíalistarnir sem komust
til vegs í Verslunarmannafélaginu
þar sem íhaidið hefur ráðið lögum
og lofum lengst af. Hins vegar
varð ekki gengið fram hjá félögum
eins og þeim Guðmundi og Böð-
vari. Þeir höfðu það einkenni góðra
sósíalista að leggja sig fram í þágu
verkalýðsfélagsins, í þágu heildar-
innar og spurðu aldrei um sinn
persónulega hag. Það varð ekki hjá
því komist að viðurkenna það jafn-
vel þjá pólitískum andstæðingum
þeim sem harðastir voru yfírleitt í
að útiloka samskipti við sósíalista;
þeir neyddust til að viðurkenna
forystuburði og hæfni manna eins
og Guðmundar Jónssonar.
Guðmundur var íhugull félagi,
rólegur og hægur. Hann var gam-
ansamur og glöggur á það sem var
fyndið.
Hann átti merka sögu í stjórn-
málahreyfingu íslenskra sósíalista.
Fyrst fyrir það að vera einn af lið-
inu. Síðan fyrir það að hann var
öragglega alltaf að finna í hópi
„sentrista" þeirra sem vildu mál-
staðnum vel en höfðu engu að síð-
ur glögga tilfinningu fyrir um-
hverfinu og nauðsyn þess að skapa
hreyfíngunni fjöldafylgi. Loks fyrir
það að hann starfaði jafnan í verka-
lýðsmálaráði flokksins meðan þess
naut við og lagði þar ævinlega
gott til málanna. Framar í þessum
línum var þess getið að hreyfingin
væri að finna bjartsýnina á nýjan
leik. Það er svo. Þannig hafa þeir
félagar eins og Guðmundur í Ell-
ingsen ekki einasta skilað glæsi-
legri sögu íslenskrar verkalýðafcr
hreyfingar. Lífskjarabyltingu ís-
lensks alþýðufólks og sjálfstæði
þessarar þjóðar. Þeir hafa líka oft-
ast sýnt kjark til þess að horfast
í augu við nýjan tíma og til þess
að breyta hreyfingunni til samræm-
is við ákall tímans um leið og þeir
hafa haldið fast um grandvallaratr-
iðin: Jöfnuður, Réttlæti. Þeim er
ég öllum þakklátur fyrir samfylgd
og leiðsögn.
Það var dýrmætt fyrir ungan
mann er tók við forystuhlutverkum
hér í Reykjavíkurkjördæmi að eiga
að fjölda góðra félaga. í þeim hópi
var Guðmundur Jónsson. Og konan
hans. Hún Ólöf Þorsteinsdóttir sein
lifir mann sinn. Henni og öðrum
vinum þeirra og aðstandendum
Guðmundar flytjum við Guðrún
vinar- og samúðarkveðjur.
Svavar Gestsson.
„Heiti potturinn"
þann 25. janúar 1996 að fjárhæð
9.226.210 Ur.
kom á miða nr. 41321
HAPPDRÆTTI
HÁSKÓLA ÍSLANDS