Morgunblaðið - 03.02.1996, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 3. FEBRÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
ELÍSABET
JÓHANNSDÓTTIR
+ Elísabet Jó-
hannsdóttir
fæddist að Bálka-
stöðum við Hrúta-
fjörð 18. desember
1949. Hún lést á
Sahlgrenska
sjúkrahúsinu í
Gautaborg 15. jan-
úar síðastliðinn.
Eftirlifandi for-
eldrar hennar eru
Jóhann M. Jó-
hannsson og Guð-
rún Magnúsdóttir.
Elísabet ólst upp að
Bálkastöðum til 14
ára aldurs í hópi átta systkina.
Þau eru Guðrún, Hildigunnur
sem lést 1. janúar síðastliðinn,
því næst er Hafsteinn, Berg-
sveinn, Hörður, Erna og Ragn-
heiður.
Eftirlifandi eiginmaður El-
ísabetar er Torfi Einarsson frá
Isafirði, fæddur 7. desember
1949.
Útför Elísabetar verður gerð
frá Isafjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
ELÍSABET, eða Lísa eins og hún
var alltaf kölluð, kynntist því frá
blautu barnsbeini að ganga ekki
heil til skógar. Hún fæddist með
hjartagalla sem læknavísindin
kunnu ekki ráð við í þá daga. En
allt var reynt svo hún fengi bata.
Þegar hún var 16 ára hafði hún
tvívegis leitað sér lækninga í Dan-
mörku og ennfremur haldið vestur
um haf til Bandaríkjanna. Lísu
tókst að lifa með sjúkdóm sinn á
undraverðan hátt. Með þrautseigju
og festu auðnaðist henni að lifa
eðlilegu lífi.
Fyrstu kynni mín og
fjölskyldu minnar af
Lísu var þegar hún og
Torfi mágur minn
komu í heimsókn til
okkar til Keflavíkur
árið 1967. Þau voru
nýtrúlofuð og ástfang-
in. Ég get ekki neitað
því að mér brá í brún
þegar ég sá þessa
grönnu, veikbyggðu
stúlku við hlið mágs
míns, sem var mikill á
velli í samanburði við
hana. En ég kynntist
því fljótt hvesu mikill
þróttur bjó í þessum veikburða lík-
ama. Henni var líka margt til lista
lagt. Hverslags hannyrðir léku í
höndum hennar. Hún saumaði
draktir og herraföt þrátt fyrir að
hún hefði ekki lært tii þeirra hluta.
Það sýnir best handbragð og leikni
hennar að hún tók iðulega að sér
að sauma fyrir aðra. Lísa vann um
árabil við að leiðbeina öldruðu fólki
á elliheimilinu Hlíf um hannyrðir.
Lísa var mjög hænd að bömum,
en þeim Torfa varð ekki bama auð-
ið. Um tíma dvöldust hjá þeim
drengir sem þau unnu mjög og vildu
vel. David Arnason var hjá þeim
um skeið og frá 11 ára aldri dvaldi
Simon Barr Haraldsson hjá Torfa
og Lísu. Hann var þeim afar kær.
Lísa talaði ætíð um böm hans sem
sín eigin bamaböm og mestu ham-
ingjustundimar voru þegar bama-
börnin fengu að dvelja hjá þeim um
stundarsakir. Einn þriggja sona
Símonar ber nafn Lísu og Torfa.
Lísa og Torfi giftu sig að Bálka-
stöðum árið 1970. Sú ferð var sögu-
leg, meðal annars fyrir það að
hreyfill flugvélarinnar sem þau
MININIIIMGAR
voru í losnaði af. En þar fór betur
en á horfðist fyrir alkunna snilld
Harðar Guðmundssonar flug-
manns. Honum tókst að lenda flug-
vélinni heilli með brúðhjónin ný-
giftu innanborðs. Það gilti hér sem
endrarnær — fall er fararheill.
Hjónaband þeirra hefur verið ein-
staklega hamingjuríkt og þau stóðu
saman í blíðu sem stríðu. Lísa var
mjög ástrík eiginkona og studdi
mann sinn í einu sem öllu, hvort
sem var í leik eða starfi. Ahuga-
mál þeirra fóru saman og höfðu
þau yndi af tónlist og einkanlega
kórsöng, enda var heimili þeirra
iðulega athvarf fyrir söngelskt fólk,
bæði þegar þau bjuggu í Hnífsdal
og í Gautaborg.
Lísa lét sjúkdóm sinn ekki stöðva
sig á neinn hátt, né bar hún hann
fyrir sig. Oneitanlega vaknaði mik-
il von í aprílmánuði 1993 þegar
kallið kom um að hún væri komin
á biðlista yfir ný líffæri í Gauta-
borg. A nokkrum mánuðum komu
þau sér vel fyrir í nýjum heimkynn-
um í Gautaborg þrátt fyrir að biðin
mikla væri oft slítandi. Ytra áttu
þau margar góðar stundir. Torfi
var fljótur að fmna sér nýja kórfé-
laga í íslendingakórnum og þar var
hægt að syngja þótt ekki væri á
milli „blárra fjalla“. Og svo var
hægt að láta gamla drauminn um
skútuna rætast. Þau nutu þess að
sigla um skerjargarðinn þegar færi
gafst. Það samfélag sem þau
kynntust í Gautaborg var þeim
mikils virði, því samfélag gleði og
sorgar er innihaldsríkt. Þau lögðu
sinn skerf af mörkum til þess fé-
lags. Þar eignuðust þau marga vini,
bæði meðal þeirra sem líkt var
komið á með og meðal íslendinga,
lækna og hjúkrunarfólks. Tíminn
ytra var um margt góður. Minni
tími fór í brauðstritið og hún hafði
Torfa sinn meira fyrir sig en heima
og það var henni mjög mikils virði.
Einnig var vonin um bata sterk.
Rétt tveimur árum eftir að þau
fluttu út rann stóra stundin upp,
ný líffæri voru fundin. Allt gekk
að óskum í fyrstu eftir erfiða að-
gerð. Lísa sýndi nú sem fyrr ótrú-
legan dugnað og kraft, enda hafði
hún Torfa sinn hjá sér öllum stund-
um. Hann taldi í hana kraft og von
þó svo að hann væri að þrotum
kominn. Með þeim börðust einarðri
baráttu læknar og hjúkrunarfólk
innan sjúkrahússins sem utan.
Jafnframt séra Jón Dalbú og vina-
hópurinn ytra og hérlendis. Þetta
gerði að verkum að hún entist í
níu mánuði, oft við dauðans dyr.
Hinn 15- janúar síðastliðinn dró að
leikslokum — orusturnar urðu ekki
fleiri. Lísa var trúuð kona, hún tók
kaþólská trú og í trúnni átti hún
daglegt samband við Krist. Hún
dvelst nú í húsi hans.
Elsku Torfi, Torfhildur tengda-
manna, foreldrar og systkini, ég
bið Guð að gefa ykkur styrk og
þrek á erfiðum tímum.
Sólveig Þórðardóttir.
Einu getum við gengið út frá,
við fæðumst og við deyjum. Hvað
tíminn þar á milli verður langur eða
hvað hendir okkur á lífsleiðinni vit-
um við ekki. Ég velti því stundum
fyrir mér hvort lífíð sé röð tilviljana
eða hvort allt sé ákveðið fyrirfram.
Einhverra hluta vegna vil ég trúa
því síðamefnda. Hvemig stendur
líka á því að sumir komast í gegnum
lífíð eins og á silkimjúkum flauels-
borða á meðan aðrir þurfa að leysa
ýmsar þrautir sem stundum virðast
óyfirstíganlegar og kynnast þján-
ingum og sorgum. Við þessu fást
engin svör hérna megin og við aum-
ar manneskjurnar stöndum oft sem
eitt stórt spurningarmerki og spyrj-
um hvert annað hvers vegna þetta
og hvers vegna hitt?
Elísabet Jóhannsdóttir, eða Lísa
eins og hún var alltaf kölluð, dó á
Sahlgrenska sjúkrahúsinu hér í
Gautaborg 15. janúar sl. eftir 9
mánaða baráttu fyrir lífí sínu. Sú
þrautseigja, sem þessi lífsglaða
kona sýndi, var með ólíkindum og
að öllu óskiljanleg. En Lísa barðist
ekki ein. Við hlið hennar stóð ein-
stakur eiginmaður hennar, Torfi
Einarsson, og veitti henni stuðning
og kraft svo aðdáun vakti allra
þeirra sem með fylgdust.
Fyrir unga listakonu sem er að
stíga sín fyrstu skref á grýttum
vegi atvinnumennskunnar er það
mikill skóli að kynnast sorgum og
þjáningum annarra af eigin raun,
að læra að ekki er allt sjálfgefið í
þessu lífi og að stundum ættum
við að staldra ögn við og meta
hvert annað meira en við gerum.
Að þakka fyrir hvern dag sem við
lifum og að peningar og öll heims-
ins gæði eru ekki allt. Það var
dýrmæt reynsla að fá að kynnast
þessum heiðurshjónum og ég á
þeim mikið að þakka.
Ég bið Guð og alla góða vætti
að styrkja elsku Torfa og með ljóð-
línum Davíðs Stefánssonar langar
mig að kveðja Lísu og bið henni
Guðsblessunar í nýjum heimkynn-
um þar sem hún er laus við allar
líkamlegar þjáningar og þar sem
án efa ríkir eilíft sólskin.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlustið englar Guðs í paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Úr furutré, sem fann eg út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Þeir geta sumir synt á læk og tjöm,
og sumir verða alltaf lítil böm.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt,
um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína himinboma dís,
svo hlustið englar Guðs í paradís.
Guðrún Jónsdóttir.
EVERT
ÞORKELSSON
+ Evert Skag-
fjörð Þorkels-
son fæddist á Siglu-
firði 23. júlí 1918.
Hann lést á Land-
spítalanum 27. jan-
úar síðastliðinn.
‘Foreldrar hans
voru Þorkell Frið-
riksson og kona
hans, Jóhanna
Evertsdóttir. Evert
kvæntist 19.12.
1942 Sigrúnu Ólöfu
Snorradóttur,
11.3.
þeirra eru: 1) Guð-
laugur Jens Björn, f. 16.2.1942,
kvæntur Ingibjörgu Stefáns-
dóttur. 2) Snorri Jörundur, f.
8.11. 1944, kvæntur
Stefaníu Jónsdótt-
ur. 3) Jóhanna, f.
31.1. 1946, gift
Gylfa Geiraldssyni.
4) Stefán Þorkell,
f. 4.1. 1951, kvænt-
ur Oddnýju Matthí-
asdóttur. 5) Karl-
otta, f. 13.3. 1952,
gift Sverri Elefsen.
6) Tómas Ásgeir, f.
14.1. 1954, sam-
býliskona Adena
Ferefe. Barnabörn-
in eru 17 og barna-
barnabörnin fjögur.
Útför Everts fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
ÉG VEIT ekki hvenær eða hvar
ég sá Evert Þorkelsson fyrst. Ég
veit það hins vegar að svo langt
aftur sem ég man, voru Evert,
Rúna frænka og krakkarnir þeirra
hluti af tilverunni. Einhvem veg-
inn fór það svo, að þó ég ætti
margt frændfólk á Króknum og
manni væri alls staðar vel tekið,
lenti ég langoftast heima hjá Evert
og Rúnu þegar komið var á Krók-
inn. Hjá þeim var alltaf húsaskjól
og hressingu að fá, hvort heldur
viðdvölin var dagstund eða sest
upp í nokkrar vikur. Þó var heimil-
ið stórt því bömin voru sex og auk
þess dvöldu foreldrar þeirra hjóna
beggja hjá þeim um árabil, þó
ekki á sama tíma. Vafalaust hefur
verið þröngt í búi á stundum eins
og hjá mörgum fjölskyldum á
Sauðárkróki upp úr miðri öldinni.
Þess varð lítill, gestkomandi
frændi ekki var, né heldur var
haft um þó þröng væri á þingi.
Allir voru velkomnir. Það fann
maður hjá þeim hjónum báðum
þó tjáð væri sitt með hvoru mót-
inu. Hjá Evert var hlýjan frekar
tjáð með viðmóti en orðum.
Þau hjón vora raunar ólík um
margt. Hann frekar fátalaður,
hæglátur og yfirvegaður. Hún
skrafhreifín, opin og ör. Þetta
ólíka lundemi féll vel saman og
þau bættu hvort ahnað uþp og
veittu hvort öðra gagnkvæman
stuðning þegar á móti blés og á
reyndi.
Evert var afskaplega mikið
snyrtimenni og trúmennska var
honum í blóð borin. Þéssir eigin-
leikar nýttust honum ve! við versl-
unarstörf, sem hann stundaði
lengst af, ýmist sem sjálfstæður
kaupmaður eða starfsmaður ann-
arra. Hann var afar handlaginn
og góður smiður. Byggði hann
sjálfur að stærstum hluta hús
þeirra hjóna á Bárustíg 10 á Sauð-
árkróki. Þar uppi á lofti kom hann
sér upp smíðastofu og vann þar
m.a. að innrömmun hin síðari árin.
Þegar Evert greindist með þann
sjúkdóm, sem nú hefur dregið
hann til dauða, tók hann því af
æðraleysi. Ég efast þó ekki um
að honum hafí verið ljóst um all-
langa hríð hvert stefndi. Hann gat
dvalist heima að mestu leyti og
naut þar umhyggju eiginkonu,
barna, tengdabarna og barna-
barna. Fyrir það var hann þakklát-
ur.
Nú, þegar Evert Þorkelsson
hefur hafíð þá för, sem við leggjum
öll upp í að lokum, vil ég biðja
honum Guðs blessunar.
Snorri Björn Sigurðsson.
Elsku afí.
Minningamar sem við eigum
um þig geymum við ávallt í hjarta
okkar. Það var alltaf gaman að
fara norður á Krók til þín og
ömmu því að við vissum að þar
yrði okkur tekið opnum örmum
og vel um okkur hugsað. Nú þeg-
ar við kveðjum þig í hinsta sinn
er það með miklum söknuði og
eftirsjá. En um leið erum við þakk-
lát fyrir allar þær stundir sem við
áttum svo góðar með þér.
Löng þá sjúkdómsleiðin verður,
lífið hvergi vægir þér.
Þrautir magnast, þijóta kraftar,
þungt og sárt hvert sporið er.
Honum treystu, hjálpin kemur,
Hann af raunum sigur ber.
Drottinn læknar, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar yfir sjónum þér,
hræðstu eigi hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem hingað þig leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sig. Kr. Pét.)
Elsku amma og aðrir ástvinir,
við biðjum Guð að styrkja ykkur
í sorginni og viljum við votta ykk-
ur okkar dýpstu samúð.
Jóhanna, Evert og Karlotta.
RÓSA
ÓLAFSDÓTTIR
+ Rósa Ólafsdóttir
var fædd í Vík í
Mýrdal 3. október
1910. Hún lést í
Sjúkrahúsi Nes-
kaupstaðar 27. jan-
úar síðastliðinn.
Rósa var dóttir l\jón-
anna Ólafs Ólafs-
sonar og Ragnhildar
Gunnarsdóttur, hún
var næst yngst sjö
systkina: Óskar
Jónsson var elstur,
þá Gunnar Ólafsson,
Ingibjörg Ólafsdótt-
ir, Ragnheiður
Ólafsdóttir, sem lést ung, Ásta
sem einnig lést ung og yngst og
MEÐ ÞESSUM fátæklegu orðum vil
ég minnast frænku minnar Rósu
Ólafsdóttur. Upp í hugann kemur
þakklæti og virðing. Þakka ég þann
tíma sem ég átti með Rósu. Hún var
mjög dugleg kona og snyrtimennska
einkenndi heimili hennar. Gott var
að koma á Hrísateiginn. Á þeim tíma
var ég ungur en maður skynjaði hve
Rósu og Guðmundi þótti vænt hvoru
um annað og leiddust þau jafnan
er þau voru saman á göngu, bíl eign-
uðust þau aldrei.
Mikill samgangur var á milli for-
eldra minna, Kjartans og Lilju systur
Rósu, og þeirra Rósu, Guðmundar
og Maríu. Iðulega var farið á Hrísa-
teiginn og þau komu einnig til okkar
og var þá gjarnan tekið í spil. Það
var tilhlökkunarefni að hitta þetta
glaðlynda og skemmtilega fólk. Alla
tíð höfðu systurnar Lilja og Rósa
samband nærri daglega í gegnum
síma.
Rósa átti við veikindi í mjöðm að
stríða í langan tíma, en gekkst undir
aðgerð fyrir ekki svo ýkja löngu og
náði undraverðum bata. Lét hún ekk-
ert aftra sér, setti niður kartöflur og
tíndi ber um holt og hæðir. Lýsir það
ein eftirlifandi Lilja
Ólafsdóttir. Rósa
giftist Guðmundi
Jóhannessyni,
múrara frá Súg-
andafirði og bjuggu
þau alla tíð á Hrísa-
teigi 3 í Reykjavík,
en hann lést árið
1972. Árið 1974
fluttist hún til Nes-
kaupstaðar með
dóttur sinni, Maríu
Kjartansdóítur, f.
28.2. 1952, sem hún
átti fyrir.
Útför Rósu verður
gerð í dag frá Norðfjarðarkirkju
og hefst athöfnin klukkan 14.
elju og dugnaði sem einkenndi Rósu
alla tíð. Rósa var mjög þægileg í öll-
um samskiptum og einkenndi hana
sérstök ró og hefur örugglega þurft
mikið til að koma henni úr jafnvægi
því aldrei sá ég hana skipta skapi.
Rósa flutti til Neskaupstaðar með
dóttur sinni, Maríu Kjartansdóttur,
árið 1974 er hún hóf búskap með
manni sínum, Þór Haukssyni vél-
stjóra ættuðum þaðan. Byggðu þau
sér fallegt heimili að Valsmýri 4.
Bamabömin eru fjögur, Guðmundur
Haukur húsasmiður, unnusta hans
er Sigrún Haraldsdóttir og eiga þau
einn son Harald Þór, Valur er í bak-
aranámi í Danmörku, Rósa Dögg í
grunnskóla og Hjalti yngstur sem
einnig er í grunnskóla á Neskaupstað.
Erfitt er að kveðja kæran vin, og
ég veit að fjölskyldan öll fyrir austan
hefur misst mikið, en gott er að vita
til þess að hún hefur fengið hvíld-
ina. Ég veit að góður Guð hefur
tekið vel á móti Rósu. Hafðu þökk
fyrir allt, elsku frænka mín. Ég og
fjölskylda mín sendum ykkur Maju,
Þór, börnum, tengdafólki og vinum
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðmundur Ingi Ingason.