Morgunblaðið - 03.02.1996, Side 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 3. FEBRÚAR 1996 37
FRIÐGEIR
JÓNSSON
+ Friðgeir Jóns-
son var fæddur
í Yztafelli í Suður-
Þingeyjarsýslu 28.
janúar 1927. Hann
lést á sjúkrahúsinu
á Húsavík hinn 29.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Helga
Friðgeirsdóttir frá
Finnsstöðum og
Jón Sigurðsson
bóndi og rithöfund-
ur í Yztafelli. Að
loknu námi við Al-
þýðuskólann á
Laugum í Reykjadal þar sem
hann stundaði m.a. smíðanám
vann hann auk bústarfa heima
í Yztafelli oft við byggingar
og ýmsar smíðar. Hann bjó síð-
an félagsbúi í Yztafelli á móti
bróður sínum Sigurði og konu
hans Kolbrúnu Bjarnadóttur.
En allt fi á því að skógrækt var
hafin í Fellsskógi í samvinnu
við Skógrækt ríkis-
ins um 1960 stund-
aði Friðgeir skóg-
rækt og umhirðu
nýskóga í vaxandi
mæli. Hin síðari ár
tóku skógræktar-
störfin allan tíma
Friðgeirs á meðan
að þeim var hægt
að vinna. En hann
hafði þá í sinni
umsjá auk Fells-
skógar, skógrækt-
arsvæði Skógrækt-
arfélags Suður-
Þingeyinga í Foss-
seli. Auk þess vann hann við
gróðursetningu bændaskóga.
Frá 1. maí 1992 bjó Friðgeir
Jónsson á Húsavík með sam-
býliskonu sinni Klöru H. Har-
aldsóttur frá Kaldbak á Rang-
árvöllum.
Útför Friðgeirs fer fram frá
Þóroddsstaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Á HVERJU sumri fram á unglings-
ár fórum við systkinin með foreldr-
um okkar norður í Yztafell. Þessar
ferðir höfðu mikil áhrif á okkur. í
þeim sköpuðust ekki bara tengsl
við afa, ömmu og ættingjana heldur
líka við landið og náttúruna. Fyrir
norðan er náttúra landsins fegurst,
er skoðun sem þá tók bólfestu í
hugum okkar. í minningu okkar var
og verður Geiri frændi hluti af þess-
ari náttúru. Fyrstu kynni okkar af
Geira tengdust alltaf náttúrunni.
Hann fór austur í skóg á daginn
að vinna og veiða. Sem krakkar
munum við eftir skottum af rebba
sem hann hafði skotið, yrðlingum
sem hann tók með heim og löxum
sem voru á stærð við okkur. Þegar
við vorum orðin eldri fórum við í
skóginn með pabba að hitta Geira.
Það voru margir trjáreitirnir sem
hann gat sýnt okkur og alltaf urðu
trén stærri og fallegri eftir því sem
árin liðu. Skógurinn var hans ríki-
dæmi og ævistarf. Það er ekki fyrr
en núna þegar okkur er hugsað til
hans að okkur verður ljóst að hann
hefur byggt sér minnisvarða sem
mun endast lengur en mörg önnur
mannanna verk.
Það sem Geiri tók sér fyrir hend-
ur gerði hann af mikilli eljusemi
og sýndi mikið úthald. Hann gerði
vel það sem hann vildi gera og þar
náði hann árangri. Hann gat hugs-
að fyrir hverri plöntu og vandað sig
þegar henni Var valinn réttur stað-
ur, en gat verið eins og í öðrum
heimi þegar hann ók bíl. Þannig
gerði hann upp á milli dauðlegra
hluta og þess sem hafði líf og til-
gang í náttúrunni. Hann var ekki
með fleiri eða betri verkfæri og
hluti en hann þurfti og átti það
jafnt við um heimili, vinnu og veiði-
skap. Hann var nægjusamur og lét
hluti duga þótt þeir létu á sjá. Með
listrænum útskurðí í tré geymdi
hann minningar, sagði sögur og
túlkaði það sem hann sá í náttúr-
unni en við hin sáum ekki. Skógar-
fell, húsið, sem hann byggði í Fells-
skógi og skreytti að innan með út-
skurði, á sér fáa líka.
Það er margt í lífi Friðgeirs sem
vert væri að minnast en verður
ekki gert hér. Einn kafla í lífi hans
verðum við þó að nefna en það eru
árin sem hann átti með Klöru Har-
aldsdóttur frá því að þau kynntust
upp úr 1990 og fram á síðasta dag.
Geiri og Klara kynntust og eignuð-
ust hvort annað í gegnum sameigin-
legt áhugamál sitt, skógræktina.
Ef segja ætti sögu af ungu og róm-
antísku pari þá mætti allt eins segja
sögu þeirra þann tíma sem þau
áttu saman, þannig ljómaði af þeim.
Við bróðurbörn Friðgeirs þökk-
um honum nú að leiðarlokum allt
sem hann kenndi okkur og var okk-
ur og sendum Klöru innilegar sam-
úðarkveðjur.
Sigrún, Helga, Jón Erlingur
og Úlfhildur Jónasarbörn.
Ég vil með þessum línum minnast
frænda míns; Friðgeirs Jónssonar
frá Ystafelli. Ég kynntist honum sem
ungur drengur þegar afi minn og
amma, foreldrar Geira stóðu fyrir
búi í Ystafelli. Smám saman varð
breyting á - þeir móðurbræður mín-
ir Friðgeir og Sigurður tóku að
mestu við búinu, eins og eðlilegt var.
Þeir skiptu að nokkru með sér
búskapnum bræður og var féð
meira á höndum Geira. Lengst af
bjó hann í Ystafelli í félagi við Sig-
urð og konu hans Kolbrúnu Bjarna-
dóttur. Ég varð þeirrar gæfu að-
njótandi að vera mikið með þessum
frændum mínum á sumrin, og þá
einkum Geira, því hentugt þótti að
hafa strákling til að hlaupa fyrir
ærnar. Þær stundir lifa í minning-
unni. Jafnframt og ekki síður þær
stundir sem við áttum saman úti í
náttúrunni við veiðiskap, lax- og
silungsveiðar að sumri og rjúpna-
veiðar að hausti. Friðgeir var mik-
ill náttúruunnandi og hafði þann
fágæta eiginleika að kunna að lesa
náttúruna sér til gagns. Þetta var
væntanlega það sem gerði hann að
þeim slynga veiðimanni sem hann
var. Mér, ungum manninum, þótti
það í fyrstu jaðra við galdur hvern-
ig hann bar sig að. Hann virtist
vita hvar og hvenær veiði var von.
Hann kunni öðrum betur að lesa
straumfall og hegðun vatnsins.
Hann hafði einnig þessa nauðsyn-
legu náttúru veiðimannsins að átta
sig á hegðun bráðarinnar og skilja
viðbrögð hennar við breytileika
náttúrunnar.
Það var mér því mikill skóli í
veiðum og náttúruupplifun að verða
þess aðnjótandi að hefja veiðiferil
minn undir handleiðslu hans þegar
ég fór að fara með honum til veiða
í Skjálfandafljót. Fara í Fljótið eins
og það var kallað. Ánægjustundir
okkar Geira í Fljótinu urðu margar
og munu lifa í minningunni.
Friðgeir var ekki bara mikill
veiðimaður heldur var honum mjög
umhugað um að vernda og fegra
náttúruna. Hann gerðist snemma
handgenginn skógræktarhugsjón-
inni og má með sanni segja að hann
hafi helgað henni líf sitt öðru frem-
ur. Um það bera skógræktargirð-
ingin í Ystafelli, Ystafellsskógur og
Fossselsskógur fagurt vitni, því sú
skógrækt sem þar hefur verið
stunduð er að stórum hluta hans
verk. Engum sem þekkti Geira
blandaðist hugur um að hann undi
sér hvergi betur en í skóginum, þar
var hans draumaland. Með skóg-
ræktarstarfmu reisti hann sér minn-
isvarða sem óx með honum síðustu
árin og mun standa sem vitni um
eljusemi hans um ókomin ár.
Hin seinni árin mátti með sanni
segja að hann væri skógarbóndi
einn örfárra hér á landi, því hann
liafði meginhluta tekna sinna af
skógamytjum bæði í eigin skógi og
við skógrækt á vegum Skógræktar
ríkisins og Skógræktarfélags Suð-
ur-Þingeyinga. í Ystafellsskógi
byggði hann sér einnig veiðihús,
Skógarfell, og sameinaði þar hin
ýmsu áhugamál sín. Ánægjustund-
irnar í Skógarfelli urðu margar.
Þessum sérstæða frænda mínum
var margt til lista lagt. Hann hafði
mikla ánægju af að skera út í birk-
ið úr skóginum. Hann renndi og
skar út ýmsa muni og húsgögn sem
ættmenni hans og vinir geta glaðst
yfir að eiga, og „ekta“ veiðisögu
skar hann út í innviði hússins í
skóginum. Hann var ekki smásmíði
laxinn sem þar kom á land. Úr ferð-
um okkar í Fljótið er djúp og falleg
bassarödd Geira hluti þeirrar
stemmningar sem ég upplifði. Á
slíkum stundum fannst okkur við
standa næst almættinu. Landið, við,
söngurinn, blandaður fljótsniðnum
og fuglasöng, rann saman í einstak-
an náttúruóð. Fyrir nokkrum árum
bættist ný vídd í líf Geira. Hann
kynntist Klöru H. Haraldsdóttur
sambýliskonu sinni og bjuggu þau
saman á Húsavík síðustu árin. Ég
er viss um að fátt hefur verið hon-
um meira virði í lífinu en að kynn-
ast henni. Það var unun að upplifa
þá útgeislun sem frá þeim stafaði
hvar sem þau fóru.
Nú er Geiri farinn frá okkur yfir
í hinar eilífu veiðilendur, en eftir
lifir hjá okkur dýrmæt minning um
góðan dreng.
Jón Árnason.
Hann Geiri frændi er dáinn, frétt-
in kom ekki á óvart, við vissum að
hveiju dró, þó aðdragandinn væri
ekki langur. Þegar leiðir skiljast er
margs að minnast. Geiri var alltaf
fastur gunktur í lífi okkar systkin-
anna. Ég held að ég muni fyrst
eftir honum sitjandi á dráttarvélinni
„Grána gamla“ eins og við kölluðum
hana, ég fékk að dingla með, Geiri
var með pípuna í munninum og
söng hástöfun. Hann var alltaf
syngjandi, kannski ekki alltaf lag
sem maður þekkti, svo bommaði
hann eins og við sögðum. Athafna-
semin fylgdi honum fram í andlát-
ið, á dánarbeðinum hafði hann
áhyggjur af því sem hann átti ógert.
Við lofuðum honum að sjá til þess
að hlutirnar yrðu unnir, og það
verðum við að standa við.
Geiri var sannkallað náttúrubarn,
hann undi sér best úti í náttúr-
unni, með gróðri jarðar og lífsstarf
hans einkenndist af því. Skógrækt
og náttúruvernd voru hans líf. Hann
hafði ofurtrú á því sem jörðin gefur
og sýndi að sú trú var á rökum
reist. Hans bestu stundir voru vafa-
laust þegar hann var staddur í Fells-
skógi og sá trén sem hann hafði
gróðursett orðin einnar, tveggja eða
jafnvel þriggja mannhæða há og
ræktunarstarfið var farið að bera
arð í eiginlegum og óeiginlegum
skilningi.
Stærsta gæfusporið í lífi Geira
var þegar hann kynntist Klöru og
hóf með henni sambúð. Þegar ég
hitti Klöru fyrst, á sólbjörtum og
hlýjum sumardegi, var hún eins og
sólargeislarnir sem glömpuðu á
Skjálfanda, svoleiðis kynntumst við
Klöru. Hún lýsti upp umhverfið og
lífið hans Geira, þau áttu saman
nokkur yndisleg ár, ár sem aldrei
verða fullþökkuð og óskandi hefði
verið að þau hefðu orðið fleiri.
Heimilið þeirra er fallegt og ber
þess Ijósan vott hvað Geiri var mik-
ill listamaður. Útskornir stólar,
myndir, hillur og fleira eru fallegur
minnisvarði og eiga eftir að bera
lístrænum hæfileikum Geira fagurt
vitni um ókomin ár. Ánægðastur
var hann með þá hluti, sem liann
vann úr birki úr Fellsskógi, enda
hafa þeir sérstaka þýðingu í hugum
þeirra sem þá eiga.
Á meðan Geiri lá á Sjúkrahúsinu
á Húsavík, áttaði ég mig enn betur
en áður á því að þó Geiri ætti enga
afkomendur, leit hann á okkur
systkinabörn sín sem afkomendur
sína, þannig að í rauninni átti hann
stóran afkomendahóp. Hann var
okkur systkinunum meira en föður-
bróðir, liann tók þátt í uppeldi okk-
ar á sinn hátt og fylgdiset vel með
okkur í gleði og sorgum. Þegar við
eignuðumst okkar börn, var eins
og hann væri að eignast sín barna-
börn. Á afmælum þeirra var Geiri
ávallt ómissandi gestur, eins og
afar og ömmur.
Þegar við vissum að það var að
koma að leiðarlokum hjá Geira,
hjálpaði hann okkur á ótrúlegan
hátt að sætta okkur við orðinn hlut.
Hann var ákveðinn í að taka því
sem að höndum bar með æðruleysi
og með Klöru sér við hlið voru síð-
ustu dagarnir fallegir og gefandi.
Þegar ég kom inná sjúkrastofuna
til þeirra einn janúarmorguninn,
voru glitský á himni, Klara stóð við
gluggann og dáðist að útsýninu og
hún lét snúa rúminu hans Geira svo
hann gæti notið fegurðar himinsins
með henni. Við blasti skógræktar-
girðingin í Húsavíkurfjalli, glitský
á himni og sólaruppkoman. Saman
nutu þau þess sem fyrir augun bar
og ég fann að þetta var ekki i fyrsta
skipti sem þau í sameiningu dáðust
að fegurð náttúrunnar og ég veit
að i' þeirra augum var ekkert til
fallegra en litbrigði jarðarinnar.
Það að kveðja er okkur alltaf
svolítið erfitt, þó vitum við að lífið
heldur áfram og það væri ekki
Geira að skapi að vera að velta sér
of mikið upp úr sorginni. Ég þakka
fyrir samfylgdina og leiðsögnina,
við eigum góðar minningar sem
ekki verða frá okkur teknar, við
geymum þær og minnumst samvist-
anna við Geira með gleði og þökk
og látum brosin hennar Klöru lýsa
upp tilveruna.
Regína Sigurðardóttir.
Þó ég sé látinn, harmið mig ekki með tárum.
Hugsið ekki um dauðann með harmi og ótta.
Eg er svo nærri að hvert eitt tár ykkar
snertir mig og kvelur
þótt látinn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með glöðum
hug,
lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem líflð
gefur
og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði ykkar
yfír lífinu.
(Höfundur óþekktur.)
Mánudagurinn 29. janúar er
einn þeirra daga sem festast okkur
í minni. Friðgeir frændi er dáinn
og þó kom andlát hans engum á
óvart úr því sem komið var. Minn-
ingarnar frá bernsku okkar heima
í sveitinni bijótast fram. Friðgeir
var einn af föstu punktunum í til-
veru okkar og oft var sagt: „Við
skulum bera þetta undir Friðgeir."
Oftast var verið að tala um ræktun
eða búskap. Þar var hann á heima-
velli. Aðaláhugamál hans voru
skógrækt og veiði, en svo var hann
líka bóndi. Hann var léttur í spori
í kringum ærnar sínar og oft var
ekki sofið mikið á vorin um sauð-
burðinn og minnumst við margra
stunda úr fjárhúsunum.
Friðgeir var listamaður með
vasahnífínn sinn og margir hlutir
minna okkur á snilld hans. Þar ber
hæst Skógarfell, húsið sem hann
byggði í Fellsskógi. Það er allt
meira og minna útskorið að innan.
Og margar góðar stundir átti hann
í því húsi þegar hann var að veiða
í Fljótinu. í Skjálfandafljóti þekkti
hann alla veiðistaðina og vissi alltaf
hvar best var að reyna en það gat
farið eftir veðri. Friðgeir hafði yndi
af söng og fyrstu minningar okkar
eru tengdar Mysukvartettinum
heima í stofu. í mörg ár söng hann
í kirkjukór Þóroddsstaðakirkju og í
karlakórnum Hreim frá stofnun
hans. Friðgeir vann eingöngu við
skógrækt síðustu árin bæði í Fells-
skógi og Fossselsskógi. í gegnum
skógræktina kynntist hann sambýl-
iskonu sinni, Klöru Haraldsdóttur.
Þau bjuggu á Húsavík í nokkur ár
og það voru bestu ár ævi hans.
Hann vann í skógunum á sumrin
og á veturna smíðaði hann og skar
út. Síðasta árið bjuggu þau á Gils-
bakka sem hann var byijaður að
endurbæta. í dag kveðjum við kær-
an frænda og þökkum stuðninginn
og hjálpina öll þessi ár.
Ei leita láns í álfum
vort lán býr í oss sjálfum
í vorum reit, ef vit er nóg.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Ragnhildur og Helga
Ingólfsdætur.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
ÁSTRÍÐUR SIGURJÓNSDÓTTIR
frá Ljótshólum,
Drápuhlíö 42,
lést í Landspítalanum fimmtudaginn
1. febrúar.
Anna Grímsdóttir, Runólfur Þorláksson,
Eiríkur Grímsson
og barnabörn.
Eiginkona mín og móðir,
KATRÍN GUÐJÓNSDÓTTIR,
Birkihvammi 2,
Kópavogi,
lést á heimili sínu að kvöldi miðvikudagsins 31. janúar.
Bjarni Jóssfsson,
Ragnheiður Bjarnadóttir.
+
Ástkær eiginmaður minn og faðir okkar,
ÁSMUNDUR HÁLFDÁN
MAGNÚSSON
fyrrv. verksmiðjustjóri,
Eyrarstíg 1,
Reyðarfirði,
lést á heimili sonar síns í Reykjavík
föstudaginn 2. febrúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Helga Kristjánsdóttir,
Halldóra Þórdís Ásmundsdóttir,
Jóhanna Hrefna Ásmundsdóttir,
Ásmundur Ásmundsson,
Kristján Pétur Ásmundsson,
Magnús Ásmundsson.