Morgunblaðið - 03.02.1996, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 3. FEBRÚAR 1996 39
af mannavöldum sem gengið hafa
þar yfír á síðustu árum og átti reynd-
ar mjög erfitt með að sætta sig við
þær afleiðingar sem það hafði í för
með sér, nokkuð sem var mjög ólíkt
honum.
Það var mjög ríkt í fari Gumma
að standa við það sem hann hafði
lofað og var hjálpsamur væri til
hans leitað eða hann sæi að hans
væri þörf. Þetta sýndi sig t.d. vel í
erfiðum veikindum tengdadótturinn-
ar þegar hann gerði syni sínum kleift
að annast hana um nokkurra mán-
aða skeið áður en hún féll frá. Fyrir
þetta veit ég að Jón telur sig standa
i mikilli þakkarskuld við hann.
Guðmundur Bjarni var lánsmaður
í sínu einkalífi. Hann kvæntist ungur
eftirlifandi konu sinni, Fríðu Péturs-
dóttur frá Hafnardal í Nauteyrar-
hreppi. Var hún manni sínum stoð
og stytta alla tíð og kom það einkar
vel fram í erfiðum veikindum hans
hvaða umhyggju hún bar fyrir hon-
um. Þegar maður hennar lést
skömmu eftir að hafa gengið til
náða fannst Fríðu ekki rétt að ónáða
börn sín með því að tilkynna þeim
látið fyrr en næsta morgun, til að
raska ekki þeirra nætursvefni. Lýsir
þetta betur en mörg orð þeirri konu
sem staðið hefur vaktina, oft allan
sólarhringinn, í veikindunum und-
anfarin ár.
Með Gumma B. er genginn mað-
ur, sem ég á aðeins góðar minningar
um. Þetta eru ekki bara orðin tóm,
heldur er það svo, auk þess sem ég
er viss um að margir sem hann
þekktu geta tekið hér undir. Maður-
inn var þeirrar gerðar. Það er undar-
legt og því fylgir tregi að eiga þess
ekki lengur kost að fá að aka um
með Gumma Bjarna. Blessuð sé
minning hans.
Sveinbjörn Sveinbjörnsson.
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
Tengdafaðir minn, Guðmundur
B. Jónsson, varð bráðkvaddur 28.
janúar. Margs er að minnast frá
rúmlega aldarfjórðungs kynnum. En
allt frá því ég steig fyrst fæti inn í
húsið að Sólbergi í Bolungarvík var
mér tekið af þeirri Ijúfmennsku og
alúð sem einkenndi húsráðendur þar
og gerði það að verkum að maður
var alltaf svo óskaplega velkominn.
Á þessi löngu kynni ber engan
skugga. Hveijum fundi eða sam-
verustund lauk þannig að tilhlökkun
var til þess næsta.
Guðmundur B. Jónsson var fædd-
ur í Bolungarvík. Hann ólst þar upp
í glöðum hópi sex systkina sem áttu
heima á Sólbergi. Þau voru böm
hjónanna Jóns Guðna Jónssonar og
Elísabetar Bjarnadóttur. Margir
hafa sagt mér frá þeim mikla mynd-
arskap og dugnaði sem ráðandi var
á því heimili. Guðmundur fór ungur
til Akureyrar og lærði þar járn-
smíði. Hann starfaði síðan í Vél-
smiðjunni Þór á ísafirði í nokkur ár.
En 1958 flytur hann til Bolung-
arvíkur og tekur að sér að stjórna
Véismiðju Bolungarvíkur af miklum
dugnaði og myndarskap fram á síð-
ustu ár. Oft var vinnudagurinn lang-
ur því að skylduræknin við þau verk
sem hann tók að sér var mikil. Hjá
honum unnu oft margir menn og ég
held að öllum hafi líkað þar vel og
margir unnu þar áratugum saman.
Þrátt fyrir umsvifamikinn atvinnu-
rekstur og oft mjög erilsaman, gaf
hann sér tíma fyrir margháttuð fé-
lagsstörf, enda með afbrigðum fé-
lagslyndur maður. Hann var í
hreppsnefnd og bæjarstjórn Bolung-
arvíkur um tveggja áratuga skeið
frá 1962. í stjórn Sambands sveitar-
félaga frá 1978-1982. Formaður og
í stjórn kjördæmisráðs sjálfstæðisfé-
laganna á Vestfjörðum árum saman.
Starfandi í Frímúrarahreyfingunni
og forsvarsmaður að stofnun Lions-
klúbbs Bolungarvíkur 1959 og þar
starfandi alla tíð síðan.
Auk þessara starfa sinna var hann
einstaklega umhyggjusamur fjölskyl-
dufaðir. Börnunum mínum var hann
afinn sem þau elskuðu, virtu og dáðu.
Guðmundur B. var mikill gæfu-
maður í sínu einkalífi. Hann var gift-
ur Fríðu Pétursdóttur frá Hafnardal
í ísafjarðardjúpi og eiga þau sex börn.
Veikindi settu nokkuð mark sitt
á líf Guðmundar síðustu árin. 1980
fór hann til London og gekkst þar
undir hjartaaðgerð. Hann náði góð-
um bata næstu árin á eftir.
En 1992 þurfti hann í annað skipt-
ið að gangast undir hjartaaðgerð og
eftir það var starfsgetan lítil. Sú
erfiða aðgerð gekk mjög nærri hon-
um og mér er næst að halda að sá
jákvæði lífsvilji og bjartsýni sem
hann í svo ríkum mæli bjó yfir hafi
fært honum þá heilsu sem hann þó
komst til. En það er ljóst að svo
starfsamur sem hann var átti hann
erfitt með að sætta sig við að geta
ekki starfað af krafti.
Á liðnu sumri var haldið ættarmót
foreldra hans í Syðridal í Bolungar-
vík. Gott veður, góð mæting og glatt
fólk gerði þá samverustund mjög
ánægjulega. Þar var Guðmundur svo
sannarlega hrókur alls fagnaðar, svo
vel átti það við hann að hafa fólk
sitt hjá sér.
Einri skugga bar þó þar á, eldri
bróðir hans Pétur var þá orðinn al-
varlega veikur og komst því ekki.
Hann dó svo tæpum mánuði síðar,
í ágúst sl. Milli þeirra bræðra var
sérstaklega gott og náið samband.
Eg átti því láni að fagna að vera
nokkuð oft viðstaddur þegar þeirra
fundum bar saman. Það sem ein-
kenndi þeirra samfundi var hláturinn
og þetta græskulausa gaman þegar
þeir voru að segja sögur og rifja upp
atburði frá liðinni tíð. Oft var farið
hratt yfir og ég mátti hafa mig allan
við að fylgjast með, skjóta inn spurn-
ingum og skilja gamanið. Þeir sáu
menn og liðna tíð oft í svo ljómandi
skemmtilegu og skondnu samhengi.
Hugsunin um samfundi þeirra nú
getur verið okkur huggun í harmi.
Fyrir hálfum öðrum áratug
byggðu þau Gummi og Fríða sér
sumarbústað á æskustöðvum Fríðu
í Hafnardal í ísafjarðardjúpi. Þar
hefur verið gott að koma. Sérstak-
lega hefur verið eftirtektarvert hve
barnabörnunum hefur þótt gaman
að vera þar. Húsbóndinn þar sá til
þess að alltaf væru framkvæmdir í
gangi, nú síðustu árin skógræktin.
Áður vatnsveita og vegagerð. Fram-
kvæmdir við skjólvegg gátu breyst
og orðið að húsbyggingu. Séð var
um að framkvæmdin yrði til gleði,
en ekki íþyngjandi. Allir, jafnveí
þeir yngstu, fengu verkefni. Þá var
Guðmundur í essinu sínu. Að loknu
góðu dagsverki var gott að hvílast
með því að taka smá hring út í
Kaldalón.
Ég átti þess kost að fara í þó
nokkur skipti í ferðalög með Gumma
og Fríðu. Eg á margar góðar minn-
ingar frá þeim ferðum. Fyrir tveimur
árum fórum við Hringveginn og
komst ég þá að því að þeir voru
fáir staðimir sem hann hafði ekki
heimsótt. Þó var hægt að finna ný-
lagða vegarspotta og afdalavegi á
stöku stað. Einn slíkur var innsti
hlutinn af Jökuldalnum. Og mikið
var hann glaður þegar hann hafði
lokið þeim spotta.
Elsku Fríða mín, þinn missir er
mikill, en góðar minningar munu
hjálpa til og vera okkur huggun.
Eg sjálfur sakna vinar og félaga og
er efst í hug þakklæti fyrir að hafa
mátt kynnast honum jafn vel og
raun varð á.
Björgvin Bjarnason.
Þegar ég sest niður til að rita nokk-
ur kveðjuorð um tengdaföður minn,
Guðmund B. Jónsson, sé ég fyrir mér
glaðan og kvikan mann, sem kom
með kæti með sér hvar sem hann fór.
Fyrst þegar ég veit af honum rek-
ur hann hér Vélsmiðju Bolungarvík-
ur af miklum myndarskap með
marga menn í vinnu. Árrisull var
hann og mættur snemma til vinnu
og segir mér hugur um að þá hafi
gefist góð stund með starfsmönnum
hans, sem voru á sömu nótum og
hann sjálfur og má þar nefna Hann-
es Sigurðsson og Örn Jóhannsson.
Guðmundur vildi fara vei með og
voru ljós ekki látin loga að óþörfu,
og þótti honum það ljótur siður enda
alinn upp við dyggð sparseminnar.
í áraraðir hafa þau Fríða farið er
vora tekur á föstudögum, fyrstu ár
inn í Hestfjörð þar sem þau voru
með tjaldvagn, og síðan í Hafnardal
í sumarbústaðinn sem þau reistu
þar, en til baka var komið á sunnu-
dag til að mæta næsta vinnudegi
og lágu þá 500 km að baki.
Eftir að Guðmundur hætti dagleg-
um rekstri kom hann oft niður í
smiðju en hafði orð á að hann mætti
ekki stoppa lengi því þá hefði hann
menn frá vinnu með spjalli og það
var of dýrt að hans mati. í Hafnar-
dal höfðu Guðmundur og Fríða mikla
tijárækt og þótti sumum það mikil
bjartsýni með næðinginn frá
Drangajökli og ísafjarðardjúpi stór-
an hluta árs. 1
En með bjartsýni og natni er kom-
inn góður árangur. Mikil vinna hefur
verið lögð í gróðursetningu, áburð-
argjöf, vökvun og ekki síst við að
hlúa að hverri plöntu að hausti með-
an hún var að komast á legg, og
setja nýjar í stað þeirra sem dóu
næsta vor á eftir. Skipta nú plönt-
urnar orðið fleiri hundruðum.
í Hafnardal er alltaf nóg að starfa
á vorin fyrir utan tijárækt við að
taka dráttarvélina út úr vélarhúsinu,
setja á hana öryggisgrindina og fara
svo á rúntinn, þar á margt barnið
góða minningu. I vélarhúsinu leynd-
ist líka bátur og var vélin í honum
líka ræst til að kanna ástandið.
Yndislega minningu á ég um ferð
um djúpið yfir í Reykjanes og út í
Borgarey og sjá lundann stinga sér
í djúpin til að forðast ófriðinn. í
Hafnardal er höfn og mikill skipa-
floti, þar hefur margur átt góða tíma
ungur sem eldri, svo má ekki gleyma
bíltúrunum sem enduðu með góðum
göngutúr niðri í fjöru. Hann Guð-
mundur sá um að nóg væri alltaf
að gera svo engum leiddist. Oftast
var hann með bók sér við hönd og
miðlaði fróðleik eða kom af stað
umræðu um horfna tíma, fólk og
ættfræði. Það var alltaf af nógu að
taka og allir hafðir með í umræð-
unni. Og hún Fríða sá svo um að
enginn væri svangur og galdraði
fram veislur. Lífið er ekki alltaf
auðvelt, enda ekki til þess ætlast,
en þegar svo stóð á var Guðmundur
sá sem huggaði og veitti af sálar-
styrk sínum og hlýju.
Mér finnst ég rík að hafa fengið
að eiga samleið með Guðmundi, hann
á ekki eftir að koma í heimsókn í
kvöldbíltúmum brosandi og kátur,
fagna mér þegar ég kem á Sólberg,
kveðja innilega með kossi, en ég
þakka þér þetta allt og þú Iifir áfram
í huga mínum og okkar allra.
Elsku Fríða mín, enn færð þú að
taka á í lífinu og bið ég góðan Guð
að leiða þig um ófarinn veg. Minn-
ingin um Guðmund verði þitt ljós á
sorgarstund.
Guðríður.
Sú harmafregn barst á mánudag-
inn að hann Guðmundur Bjarni Jón
mágur minn hefði látist þá um nótt-
ina þar sem hann var staddur á
Heilsuhæli náttúrulækningafélags-
ins í Hveragerði ásamt konu sinni.
Gummi Bjarni, eins og hann venju-
lega var kallaður, átti við vanheilsu
að stríða vegna hjartasjúkdóms, sem
hijáð hafði hann í nærri tvo ára-
tugi. Það hafði leitt til þess að hann
var tvisvar skorinn upp vegna krans-
æðaþrengsla. Eftir fyrri aðgerðina
fékk hann góða heilsu i 10 ár, en
eftir seinni aðgerðina varð þrekið
aldrei mikið, en skapið var létt fram
á síðustu stundu.
Gummi Bjarni var fæddur í Bol-
ungarvík. Foreldrar hans voru Jón
Guðni Jónsson frá Hanhóli í Bolung-
arvík og Elísabet Bjarnadóttir, sem
alin var upp hjá ömmu sinni og stjúp-
afa í Bolungarvík. Elísabet væri nú
rúmlega 100 ára ef henni hefði enst
aldur til. Faðir Guðmundar lést úr
hjartaslagi tæplega sextugur að
aldri og er líklegt að tækniþróun
læknavísindanna hafi gefið Gumma
þau viðbótarár, sem hann lifir um-
fram föður sinn.
Systkini Gumma voru 7 fædd en
einn lést á barnsaldri. Jafnt var í
kynjum í þessum systkinahópi og
bjuggu bræðurnir lengst af í Bolung-
arvík en systurnar giftust suður.
Allt þetta fólk er harðduglegt til
allra starfa og vinnusamt með af-
brigðum. Guðmundur var þriðji í
aldursröðinni af systkinunum. Sá
elsti, Pétur, lést fyrir hálfu ári.
Nöfn sín mörgu og algengu fékk
föðursystir hans að velja og voru
þetta nöfn eiginmanns hennar og
barns, sem hún hafði þá misst, að
viðbættu sínu eigin nafni.
Að loknu unglingaprófi í Bolung-
arvík fór Guðmundur til Akureyrar
í iðnnám í járnsmíði. Að loknu námi
SJÁ NÆSTU SÍÐU
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
ELÍN ÓLADÓTTIR,
Hnífsdalsvegi 10,
ísafirði,
lést í Sjúkrahúsi ísafjarðar að kvöldi
1. febrúar.
Jens Markússon,
Halldóra Jensdóttir, Jóhann Marinósson,
Guðmunda Jensdóttir, Halldór Halldórsson,
Ásgerður Jensdóttir, Guðmundur Jónsson
og barnabörn.
t
Bróðir okkar og mágur,
SIGVALDI KRISTJÁNSSON
frá Ósi
i' Steingrímsfirði,
andaðist í Landspítalanum 22. janúar.
Útför hans hefur verið gerð.
Ása G. Kristjánsdóttir, Haraldur Þórðarson,
Hinrika Kristjánsdóttir, MagnúsT. Ólafsson.
t
Móðir mín,
Petrína GUÐRÚN SVEINSDÓTTIR
frá Miðsitju,
Skagafirði,
Njálsgötu 13b,
Reykjavík,
lést á öldrunardeild Landakots 22. janúar.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey.
Þakka öllum þeim, sem léttu henni lífsgönguna á langri ævi.
Þakka auðsýnda samúð.
Guð blessi ykkur öll.
Lilja Kristjánsdóttir.
t
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
ESTER SKÚLADÓTTIR,
Hagamel 41,
andaðist á Hrafnistu í Reykjavík
19. janúar.
Útför hennar hefur farið fram í kyrrþey.
Steinunn Alda Guðmundsdóttir,
Ásbjörn Valur Sigurgeirsson,
Guðmundur Ásbjörnsson,
Ester Ásbjörnsdóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir hluttekningu við andlát og útför móður okkar,
ÞÓRKÖTLU RAGNHEIÐAR EINARSDÓTTUR.
Ellen Svava Stefánsdóttir,
Sólveig Bára Stefánsdóttir,
Hulda Stefánsdóttir,
Karl H. Cooper
og aðstandendur.
................-..-1
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
PÉTURS GEIRSSONAR,
Hverfisgötu 92.
Anna María Pétursdóttir, Þorlákur Kjartansson,
Ástríður Thorarensen, Stefán Thorarensen.
Áslaug Guðmundsdóttir, Ragnhildur Geirsdóttir.
t
Við þökkum auðsýnda vináttu og samúð
vegna andláts elskulegrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
Jóhönnu ÁRNÝJAR
INGVALDSDÓTTUR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði.
Jóna Fríða Leifsdóttir, Birgir Guömannsson,
Svanhildur Leifsdóttir, Þorvaldur S. Hallgrímsson,
Kristján I. Leifsson, Margrét Björnsdóttir,
Halldór Leifsson, Anna Rósa Sigurgeirsdóttir,
Ásta Sólrún Leifsdóttir, Gestur Ó. Pétursson,
barnabörn og barnabarnabörn.