Morgunblaðið - 24.04.1996, Blaðsíða 30

MORGUNBLAÐIÐ
+ Alexander Sig-
ursteinsson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 22.
maí 1917. Hann lést
í Landspítalanum
15. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Sigursteinn
Þorsteinsson, f. 2.
júní 1893, d. 26.
júní 1966, skósmið-
ur í Vestmannaeyj-
um og síðan skó-
smiður, kaupmaður
og bóndi í Djúpadal
í Hvolhreppi. Kona
hans var Ingibjörg Guðrún
Vigfúsdóttir, f. 7. júlí 1879, d.
14. september 1942. Systkini
Alexanders voru Sigríður Sig-
ursteinsdóttir, f. 15. október
1915, d. 21. maí 1994, tvíbura-
bræðurnir Vigfús og Þorsteinn
Sigursteinssynir, f. 1. nóvem-
ber 1918, d. 2. nóvember 1918.
24. september 1942 kvæntist
Alexander eftirlifandi eigin-
konu sinni Guðrúnu Helgadótt-
ur, f. 26. maí 1920, frá Forsæti
í V-Landeyjum. Foreldrar
hennar voru Helgi Bjarnason
bóndi á Forsæti, f. 12. júlí 1888,
d. 30. apríl 1959, og María Jóns-
dóttir, f. 21. október 1895, d.
18. júní 1972. Börn Alexanders
Á sólríkri strönd Kanaríeyja
varð skyndilega myrkur, er við
fengum andlátsfregn míns elsku-
lega * tengdaföður Alexanders
Sigursteinssonar. Hann ók okkur
út á flugvöll í byrjun ferðar, glaður
og hress eins og ávallt. Vildi ekki
skyggja á ánægju okkar þó hann
gengi ekki heill til skógar. Hann
sagði þó þegar við kvöddumst:
„Þetta verður langur hálfur
mánuður." Það var okkur ómetan-
legt að það skyldi hafa verið ein-
mitt hann, sem kvaddi okkur sein-
ast og sefaði það sorgina og stytti
biðina að komast heim til fjölskyld-
unnar.
Minningarnar streyma. Fyrstu
kynni mín af honum Alex frá
Djúpadal voru handtakið hans.
Þegar hann heilsaði mér fyrst tók
hann hönd mína í báðar sínar,
sagði ekki mikið en þrýsti innilega.
1 Eftir að ég varð tengdadóttir hans
varð umhyggja hans fyrir mér ein-
stök og ekki síst þegar ég gekk
með bamabörnin. Þá mátti ég helst
ekkert gera nema hugsa um lífíð
. sem ég bar.
Svo komu sólargeislamir inn í
lífið hans, bamabömin. Hann gaf
;; þeim hveiju og einu við fæðingu
§ sérstök nöfn fyrir sig. Sú fyrsta
I var „Gullið hans afa og blómið
hennar ömmu“ (Guðrún Sandra).
? Þá kom „Vinurinn eini“ (Sigur-
' steinn). Þá var það „Alltaf best
- af öllum“ (Guðrún Gísla). Síðan
. komu „Ungarnir hans afa“ (Lovísa
Ósk og Kolbrún Edda) með sautján
• daga millibili. Það var mikil gleði
og stolt fyrir hann að fá að kynn-
ast bamabömum sínum. Við vor-
um alltaf að gera tengdaforeldrum
mínum greiða þegar við báðum þau
að gæta þeirra.
Fyrst var ríkidæmi hans full-
komnað þegar langafabörnin komu
og þau kallaði hann „Gullmolana
sína“ (Andri Már og Fanndís). Ég
hef ekki séð stoltari né hamingju-
: samari mann en hann Alex þegar
• hann fór með langafadrenginn sinn
! á jólaball um síðustu jól. Þeir fóra
j tveir einir og áttu hvor annan.
Fjölskyldan var það mikilvæg-
} asta í lífi hans og hann unni henni
4 allri. Hann vildi hafa hana sem
• oftast hjá sér og var þá hrókur
J alls fagnaðar. Lyfti stundum glasi
» á góðri stundu og sagði þá: „Skál,
Alex mihn!“ eins og honum einum
^ var lagið.
Við eram rík af minningum og
það eru auðæfi sem aldrei verða
og Guðrúnar eru:
1) Gunnar, f. 17.
desember 1941,
kvæntur Katrínu
Óskarsdóttur, f. 1.
september 1944.
Börn þeirra eru
Guðrún Sandra, f.
26. maí 1965, gift
Kristni Albertssyni,
f. 6. júlí 1965, "börn
þeirra eru Andri
Már, f. 4. október
1991, og Fanndís,
f. 7. október 1993.
Sigursteinn, f. 18.
janúar 1968, og
Lovísa Ósk, f. 30. nóvember
1978. 2) Hafdis, f. 15. mars
1949, gift Gísla J. Friðjónssyni,
f. 26. apríl 1947. Dætur þeirra
eru Guðrún, f. 9. nóvember
1973, og Kolbrún Edda, f. 17.
desember 1978.
Alexander var bóndi í
Djúpadal og stundaði jafn-
framt verslunarstörf hjá Kaup-
félagi Rangæinga til ársins
1962, þá flutti fjölskyldan til
Reykjavíkur og starfaði hann
þjá Byggingavöruverslun Sam-
bandsins þar til hann lét af
störfum vegna aldurs.
Útför Alexanders fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
tekin frá okkur. Alex kenndi mér
að meta lífið og að það dýrmæt-
asta í því væra börnin okkar. Oft
sagði hann að það væri ekki hægt
að vera of góður við börnin sín.
Móðir hans var einstök kona og
þeirra samband var mjög náið.
Hann hélt minningu hennar lifandi
og talaði svo oft um hana, að mér
fannst ég þekkja hana vel.
Nú er komið að kveðjustund.
Fjölskylduhöfðinginn okkar er
kvaddur en hann verður áfram á
meðal okkar í minningunni. Við
munum kynna hann fyrir okkar
afkomendum líkt og hann kynnti
móður sína fyrir okkur. Elsku
Gunna mín, þín sorg og söknuður
er mestur. Hann annaðist þig í
veikindum þínum af þeirri ást og
fórnfúsa kærleika sem við þekkjum
öll svo vel. Megi Guð styrkja þig
og vera með þér þar til þið hittist
á ný.
Alex minn, ég bið góðan Guð
að geyma þig og hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Þín tengdadóttir,
Katrín Óskarsdóttir.
Hann elsku afi okkar er dáinn.
Sorgin hefur knúið dyra ‘ og
söknuðurinn tekið völdin. Við bíð-
um stöðugt eftir því að afi gangi
brosaridi inn með augun sín blíðu
og arminn útbreiddan. En biðin
verður löng og það er sárt að hugsa
til þess að stundirnar með honum
afa verði ekki fleiri í þessu lífi.
Við höfum misst svo mikið og það
skarð sem hann skilur eftir sig fær
ekkert uppfyllt. En yndislegar
minningar um hann ylja hjarta
okkar og sefa sorgina á þessum
erfiðu tímum.
Hann afi var alveg einstakur og
átti risastórt hjarta úr skiragulli.
Hann var alltaf svo blíður og góð-
ur og skipti aldrei skapi. Við barna-
börnin vorum hvert um sig svo
sérstök í augum hans og lét hann
okkur óspart finna hve heitt hann
unni okkur, það var ekkert of gott
fyrir börnin hans. Hann var ein-
staklega barngóður og urðum við
að sætta okkur við það þegar fleiri
kölluðu hann afa.
Hann afi var svo mikill vinur
okkar. Ef eitthvað bjátaði á þá var
afi sá fyrsti sem kom upp í huga
okkar og hann var fljótur til, hvort
sem vandamálið var að taka inn
„vont“ meðal eða sendast með
okkur bæinn á enda, allt var svo
MINNINGAR
sjálfsagt. Á skólagöngu okkar gát-
um við leitað til hans með margt.
Hann var svo fróður og víðlesinn.
Sjaldan kom maður að tómum
kofunum.
Fastir liðir í tilverunni með afa
vora margir, þar má nefna allar
sumarbústaðaferðirnar, réttimar á
haustin og jólaböllin. Alltaf vildi
afrfara einn með bamabörnin sín
á jólaböllin því þannig naut hann
sín best. Eftir að við voram orðin
of gömul til að fara var hann svo
lánsamur að eignast tvö barna-
barnaböm til að viðhalda venj-
unni. Það er „gullinu hans afa“
mjög minnisstætt og mikils virði á
þessari kveðjustundu að hafa gert
hann að langafa. Það var mikil
gleðistund í lífi hans að eignast
„gullmolana sína“ þau Andra Má
og Fanndísi. Hann var þeim jafn
yndislegur og okkur bamabömun-
um.
Elsku besti afi. Takk fyrir allt
sem þú hefur gefið okkur. Við vit-
um að þú hefur haft miklar áhyggj-
ur af elsku ömmu en við munum
hugsa vel um hana þótt enginn
geti komið í þinn stað. Við biðjum
guð að styrkja ömmu á þessum
erfiðu tímum, því missir hennar
er svo mikill, og aðstoða okkur öll
í þessari miklu sorg.
Þín
gullið hans afa,
Guðrún Sandra,
alltaf best .af öllum,
Guðrún Gísla,
og ungamir hans afa,
Lovísa Ósk og Kolbrún Edda.
Elsku afí. Nú hefur þú fengið
hvíldina sem þú varst farinn að
þrá svo heitt og farið að líða aftur
vel eftir að hafa verið veikur um
langt skeið og liðið misvel á þeim
tíma.
í hugann koma margar ljúfar
minningar sem ekki verða teknar
frá okkur. T.d. hve gaman það var
að koma með mömmu til þín á
verkstæðið í gamla daga. Þar gafst
þú okkur alltaf litla kók og „hunda-
kex“ eins og við kölluðum það.
Kókið var reyndar alltaf við stofu-
hita en það skipti engu máli, þetta
var alltaf jafn gott.
Minningin um hijúfar en samt
svo mjúkar hendurnar sem straku
yfir litla kolla er ofarlega í hugan-
um. Það færðist yfír mann svo
mikil ró, svo ekki sé nú minnst á
það þegar við fórum í „fagur físk-
ur í sjó“. Hendurnar minntu helst
á fínan sandpappír.
Beijamóferðin sem þú og amma
fórað með okkur í og Gilli týndi
húfunni sinni. Allt er þetta í svo
fersku minni.
Það er nú ekki hægt að segja
að þú hafír verið neinn brandara-
karl, afí minn, en það komu nú
stundum frá þér ansi fyndnir
punktar. T.d. þegar mamma og
amma voru að segja þér frá því
að búið væri að skíra litla langafa-
strákinn þinn og að hann héti Atli
Snær. Þú varst farinn að heyra
illa og sagðir: „Ha, heitir hann
Asni Hlær?“
Elsku afí, við vitum að það verð-
ur vel tekið á móti þér, eins ljúfur
og góður og þú varst. Guð geymi
þig og varðveiti.
Guðbjörg og Gísli Viðar.
Hann afi í Goð, eins og við
kölluðum hann, er dáinn. Það er
með miklum söknuði sem ég kveð
hann í þessum fáu orðum. Við
voram alla tíð, frá því ég man eft-
ir mér, miklir vinir og áttum ófáar
gleðistundirnar saman. Hann
reyndist mér einnig vel þegar á
bjátaði og alla tíð hafði hann þolin-
mæði sem engri er lík. Þegar ég
hugsa til baka og minnist allra
samverustundanna með honum
hlýnar mér um hjartarætur.
Við Guðrún systir mín sváfum
ósjaldan hjá afa og ömmu í Goð-
heimunum þegar við voram lítil.
Það var oft brallað margt og
ósjaldan bros á vör á þessum
stundum. Þar lærðum við að spila
30 MIÐVIKUDAGUR 24. APRÍL 1996
ALEXANDER
SIG URS TEINSSON
vist ung að áram og við afí spiluð-
um alltaf saman á móti ömmu og
Guðrúnu Söndru. Ástæðan fyrir
því var einföld, við voram svo
skyldir af því við voram báðir karl-
ar. Á tímabili stóð ég fast á því
að ég væri skyldari afa en mömmu
minni og sýnir það hversu nánir
við voram. Áfi vann hjá Samband-
inu og fór ég þangað daglega um
langt skeið með Guðrúnu og
mömmu sem vann við ræstingar í
næsta húsi. Þar kynnti afi mig
fyrir öllum körlunum sem hann
vann með og ég fékk að sitja við
skrifborðið hjá honum og vinna
með honum. Þetta var stórmál fyr-
ir lítinn strák eins og mig sem
þarna fékk að vinna með afa sín-
um. Þetta var allt svo spennandi,
öll blöðin, nóturnar, samstarfsfé-
lagarnir og reiknivélamar sem
vora sérstaklega vinsælar hjá
smápatta.
Afi og amma eignuðust sum-
arbústað í Miðfellslandi og var það
mikil fjölskylduparadís. Þarna
hittist fjölskyldan á sumrin og var
ávallt veisla á þeim bæ. Ég fór
ósjaldan með afa og ömmu þangað
og við afi fórum einnig oft einir.
Þá helst til að hirða garðinn eða
huga að húsinu. Þetta voru miklar
gleðiferðir og ég veit ekki hvort
ég gerði mikið gagn í þeim en það
var víst að það var gaman. Við
fórum einnig saman í bústaðinn
til þess að dvelja í lengri tíma
þegar afi átti sumarfrí. Þá kom
Guðrún systir oft með og síðar
Guðrún frænka Gísladóttir. Ég
held að ég halli ekki á neinn þeg-
ar ég segi að samband okkar afa
og Guðrúnar frænku hafi alla tíð
verið sérstakt. Við náðum ein-
hvern veginn svo vel saman, það
var eitthvað sem tengdi okkur á
sérstakan hátt.
Afi átti alla tið, frá því að ég
man eftir mér, bíla frá Samband-
inu og ég gleymi aldrei þegar
hann leyfði mér að keyra í fyrsta
skipti stóra Chevroletinn utan
vega. Veiðiferðirnar voru ófáar
með ömmu og afa. Veiðiáhuginn
hjá þeim var mikill og smitaði út
frá sér. Við renndum oft fyrir
murtuna I Þingvallavatni og ég
fór margar ferðirnar með þeim
og foreldrum mínum í Rangárnar.
I þessum ferðum gafst okkur afa
tækifæri á því að bralla eitthvað
og oftast nær keyra saman smá
spotta á bílnum.
Þegar unglingsárin komu yfír
mig var oft erfitt að vera til. Ég
veit að ég var oft og tíðum erfíður
eins og unglingar geta verið en
afi skildi mig alltaf. Samvera-
stundunum fækkaði en ég gat allt-
af talað við afa.
Ég þroskaðist og samband okk-
ar afa gerði það líka en það var
alltaf stutt í glensið og grínið. Við
áttum alltaf föst sæti við veislu-
borð fjölskyldunnar og það var
ósjaldan sem við tókumst á undir
borði án þess að nokkur tæki eftir
því. Þetta voru fastir liðir hjá fjöl-
skyldunni og fáir sem kipptu sér
upp við það nema kannski amma,
sem sagði ósjaldan Alex minn.
Afi fylgdist vel með mér bæði í
skóla og í vinnu. Hann hafði alltaf
ótal spumingar að leggja fyrir mig
þegar við hittumst. Hann var vel
að sér og oftast nær var hann
búinn að tengja sig við einhveija
sem ég vann með. Það var annað-
hvort í gegnum vinnu sína eða
ættfræði en þar var hann á heima-
velli. Fjölskylda okkar er ekki stór
en við hittumst þeim mun meira
og var það eitthvað sem afí lagði
mikið upp úr. Nú þegar hann er
dáinn renna í gegnum huga minn
þau augnablik sem afí átti svo föst
með okkur. Gamlárskvöld var allt-
af sérstakt en þá fengum við okk-
ur alltaf stóran og góðan vindil,
þrátt fyrir að hann hefði hætt að
reykja fyrir mörgum áram. Hann
spurði alltaf hvort ekki væri öragg-
lega til vindill þegar leið á kvöldið.
Þetta voru hlutir sem urðu að vera
á hreinu og síðan sagði hann:
„Skál, Alexander," og lyfti glasi.
Hann afi var alltaf glaður og
hress við okkur barnabörnin og
bamabamabörnin. Brosið og hlát-
urinn var sjaldan langt undan og
þannig mun minningin um hann
lifa með okkur um ókomin ár.
í dag verður afí borinn til graf-
ar og við munum kveðja hann með
hiiklum söknuði. Hann fór á undan
okkur en það var hans ósk að þurfa
ekki að horfa á eftir bömunum
sínum á undan sér.
Elsku amma, ég vona að Guð
styrki þig í sorg þinni, en ég veit
að afí mun alltaf vera með okkur
í huganum.
Vinurinn eini,
Við vitum lítið um dauðann, en
samt vitum við að langafi kemur
aldrei aftur á fallega hvíta bílnum
sínum til að sækja okkur á leikskól-
ann eða fara með okkur á jólaball-
ið um næstu jól. Þá ætluðum við
að passa hann svo vel. Minningam-
ar eigum við svo góðar. Það var
svo gott að sofna hjá þér við dil-
landi göngulag þitt. Elsku langafi,
við þökkum þér alla blíðuna sem
þú gafst okkur.
Nú legg ég augun aftur,
6, Guð þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Bless, elsku langafi.
Gullmolamir þínir,
Andri Már og Fanndís.
Elsku langafí. Mamma segir
mér að nú sért þú dáinn og farinn
til Guðs. Að Guð ætli að geyma
þig og varðveita því hann er alltaf
svo góður, alveg eins og þú varst.
Við áttum ekki langt líf saman
en þegar við hittumst þá langaði
mig alltaf að hlaupa til þín, kyssa
þig og knúsa, og það gerði ég. Það
gleður mig að vita hvað það gladdi
þig og gaf þér mikið, þessir fáu
kossar og faðmlög, og ég vona að
sú minning hafí fengið að fara
með þér til Guðs.
Ég á af þér myndir sem ég á
oft eftir að skoða og þannig mun
minning þín lifa með mér.
Mig langar að lokum að deila
með þér bæninni minni, sem ég
er búin að læra og við mamma
föram alltaf með á kvöldin áður
en ég fer að sofa.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Þín,
Hörn.
Elsku Alex.
Nú þegar þú ert horfinn á braut
er svo margs að minnast og þakka
fyrir. Bros þitt, hlýtt handaband
og faðmlag koma fyrst upp í hug-
ann. Þú varst mér sérstaklega kær
frændi, glaður og jákvæður. Frá
því ég man eftir mér var mikil til-
hlökkun að komast austur í Djúpa-
dal til ykkar Gunnu á sumrin þar
sem tekið var á móti okkur systkin-
unum með opnum örmum. Margar
fegurstu bernskuminningar mínar
tengjast þér og Djúpadal. Það lýs-
ir góðmennsku þinni vel að þegar
farnar vora ferðir frá Djúpadal
fengu allir að koma með, enginn
var skilinn eftir. Oft var þetta
margmennur hópur. Ég minnist
ferðarinnar á Heklu 1947 þegar
þú barst mig á háhesti upp í hlíðar
Heklu sem þá var að gjósa.
Eftir að þú fluttir til Reykjavík-
ur og ég eignaðist mína eigin fjöl-
skyldu, nutu börnin mín elsku
þinnar og má með sanni segja að
þú hafir verið uppáhaldsfrændi
þeirra. Við minnumst ættarmót-
anna sem haldin hafa verið undanf-
arin ár og ræktarseminnar sem
ávallt var til staðar.
Elsku Gunna, Gunnar, Hafdís