Morgunblaðið - 24.04.1996, Blaðsíða 32

32 MIÐVIKUDAGUR 24. APRÍL 1996
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR
GÍSLASON
+ Guðmundur
Gíslason hús-
gagnasmiður fædd-
ist í Reykjavík 8.
apríl 1915. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli í
Reykjavík að kvöldi
mánudagsins 15.
apríl síðastliðins.
Foreldrar hans
voru hjónin Hall-
dóra Þórðardóttir,
f. 14.5. 1891, d.
25.1. 1984, frá Ráð-
garði á Seltjarnar-
nesi og Gísli Guð-
mundssonar, f. 6.7. 1884, d.
26.9. 1928 gerlafræðingur, frá
Hvammsvík í Kjós. Systur Guð-
mundar er Guðrún, f. 21.12.
1913. Hún var gift Þorvarði
Jónssyni og eignuðust þau eina
dóttur, Eddu.
Hinn 11. desember 1948
kvæntist Guðmundur eftirlif-
andi konu sinni, Guðbjörgu Sig-
urbergsdóttur, f. 10.5.1919, frá
Eyði við Fáskrúðsfjörð. Guð-
mundur og Guðbjörg eiga þrjár
dætur. Þær eru: 1) Dóra, f. 9.2.
1950, var gift Sören Videbæk
Nielsen, skilin. Eiga þau tvær
dætur, Birgitte, f.
12.12. 1977 og Bar-
böru, f. 30.1. 1975.
Barbara og sambýl-
ismaður hennar,
Denis Jörgensen,
eiga einn son, Nic-
holas Videbæk, f.
28.3. 1996. 2)
Oddný, f. 25.8.
1952, var gift
Gunnari Dagbjarts-
syni, skilin. Eiga
þau tvö börn, Gísla
Viðar, f. 6.10. 1972,
sambýliskona hans
er Margrét Þóra
Guðmundsdóttir, og Guð-
björgu, f. 2.8. 1970, sem er
gift Valdimari Jónssyni og eiga
þau tvö börn, Hörn, f. 20.10.
1993 og Atla Snæ, f. 29.1.1996.
Eiginmaður Oddnýjar er Guð-
mundur Guðmundsson og eiga
þau tvö börn, Hildi Dröfn, f.
26.9.1981 og Guðmund, f. 12.7.
1983. 3) Erna, gift Daða Jó-
hannessyni. Þeirra sonur er
Gauti, f. 27.8. 1995.
Útför Gumundar fer fram
frá Dómkirkjunni í Reykjavík
í dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Tengdafaðir minn Guðmundur
Gíslason átti við veikindi að stríða
á liðnum árum og var þrotinn að
kröftum. Tók hann örlögum sínum
af fullkomnu æðruleysi. Hlotnaðist
honum styrkur fyrir trú sína á al-
góðan Guð. Var hann kristinn mað-
ur í bestu merkingu þess orð.
Guðmundur var borinn og barn-
fæddur Reykvíkingur. Olst hann
upp á heimili foreldra sinna á
Smiðjustíg 11 í Reykjavík, þar sem
húsakostur og annar aðbúnaður var
eins og best gerðist á þeim tíma
og bjó fjölskyldan að því alla tíð.
Gísli faðir hans var gerlafræðingur
og einn af frumkvöðlum á því sviði
hérlendis. Var hann ósérhlífínn og
áorkaði miklu á stuttri ævi. Má þar
nefna að hann stofnsetti smjörlíkis-
gerðina Smjörlíki, gosdrykkjaverk-
smiðjuna Sanitas og sælgætisgerð-
ina Nóa í sínum húsum við Smiðju-
stíginn. Mun honum fyrst og fremst
hafa verið umhugað um að koma
starfsemi fyrirtækjanna af stað en
MINNINGAR
eftirlét síðan öðrum að annast dag-
legan rekstur þegar hjólin voru far-
in að snúast. Gísli lést fyrir aldur
fram er Guðmundur var á 14. ári.
Eftir fráfall bónda síns rak Hall-
dóra móðir Guðmundar heimilið
áfram af sama myndarbrag og ver-
ið hafði.
Vegna veikinda í æsku var skóla-
ganga Guðmundar ekki með hefð-
bundnum hætti. Hann komst þó til
fullrar þeilsu og lærði húsgagna-
smíði. Árið 1939 fór hann til Sví-
þjóðar í atvinnuleit ásamt vini sín-
um Sigurgeir P. Gíslasyni. Síðari
heimsstyijöldin skall á fljótlega eft-
ir að þeir komu til Svíþjóðar, og
komust þeir heim árið 1940 með
strandferðaskipinu Esju. Fljótlega
eftir heimkomuna settu þeir á stofn
húsgagnaverkstæði á Smiðjustíg
lla í Reykjavík. Síðar gerðist Karl
Maack sameigandi þeirra að fyrir-
tækinu. Var þar starfsvettvangur
Guðmundar á meðan kraftar entust.
Hinn 11. desember 1948 gekk
Gumundur að eiga Guðbjörgu Sig-
urbergsdóttur frá Eyri í Fáskrúðs-
firði. Fyrstu hjúskaparárin bjuggu
þau á Smiðjustígnum en síðar í
Skipholti 50 en þar hafði Guðmund-
ur byggt tvílyft raðhús ásamt Karli
Maack félaga sínum. Voru Guð-
mundur og Guðbjörg mjög samhent
í að búa sér og dætrum sínum þar
gott heimili sem einkenndist af
reglusemi og myndarskap. Frá
1991 bjuggu Guðbjörg og Guð-
mundur á Flyðrugranda 20 í
Reykjavík.
Guðmundur var listelskur maður.
Einkum hreifst hann af málaralist
og fögru handverki. Ber heimili
hans og Guðbjargar þess merki.
Alla muni innanhúss hafa þau í
sameiningu valið af kostgæfni og
smekkvísi.
Kynni okkar Guðmundar hófust
er ég fór að gera hosur mínar græn-
ar fyrir dóttur hans. Er vafalaust
að oft hefur honum þótt tengdason-
urinn verðandi glannalegur,
ábyrgðarlitill í háttum og uppátæk-
in furðuleg. Aldrei lét hann þó
styggðaryrði falla. Tók mér alltaf
jafn vel og lagði sig fram um að
láta mig finna að ég væri velkominn
á heimili hans.
Á námsárum mínum átti ég mér
athvarf í kjallaranum hjá Guðbjörgu
og Guðmundi í Skipholtinu. Ósjald-
an tældi hann mig frá námsbókun-
um að hlöðnu kaffiborði. Áttum við
þá margar okkar bestu stundir. Við
þau tækifæri spjölluðum við margt
um allt milli himins og jarðar og
kom aldrei að sök þó við deildum
ekki sömu skoðunum. Einnig sagði
hann mér sögur frá uppvaxtarárum
sínum í Skuggahverfinu og frá dvöl
hans og Sigurgeirs vinar hans í
Svíþjóð. Þá var.heimferð þeirra árið
1940 honum óþrótandi umræðu-
efni. Voru þeir meðal þeirra 258
íslendinga sem komu með Esjunni
frá Petsamo í Finnlandi til íslands
eftir ævintýralega för.
Guðmundur var mikill reglumað-
ur, háttvís, hjartahlýr og nærgæt-
inn. Gerði hann aldrei á hlut nokk-
urs manns, gætti hófs í orðum og
vildi öllum vel. Nákvæmni og fyrir-
hyggja var honum í blóð borin,
þannig að stundum þótti manni nóg
um. allt skyldi hugsað til enda. Eg
minnist þess að í fyrsta skipti sem
hann var farþegi hjá mér í bifreið,
spurði hann mig útúr um hvaða
leið ég ætlaði að fara. Samvisku-
samlega játaði ég fyrir honum að
engin slík áætlun lægi fyrir og lagði
hann þá umsvifalaust til ákveðna
akstursleið. Nefni ég þetta þar sem
það er lýsandi fyrir þann mann er
hann hafði að geyma. I upphafi
skyldi endinn skoða. Þá reglu hafði
hann í hávegum, enda rataði hann
sjaldan í vandræði. Alla hluti vildi
hann gera vel og af heilum hug,
en láta kyrrt liggja ella. Einhvetju
sinni sem oftar ætlaði hann að
hjálpa mér við smíðar. Ég mætti
galvaskur út á verkstæði með efni
í bókahillur og vildi drífa í smíð-
inni. Guðmundur bað mig þá um
teikninguna. Ég sagði honum að
slíkt plagg væri ekki til því ég ætl-
aði að leika þetta af fingrum fram.
Það þótti honum ekki góð aðferð
og sagði mér að slíkt væri sjaldn-
ast gert og ekki á allra færi. Byrjuð-
um við því á að teikna og málsetja
bókahilluna áður en smíðar hófust
og fór vel á því.
Nú að leiðarlokum vil ég þakka
Guðmundi samfylgdina og vinskap-
inn. Ég er þakklátur fyrri að hafa
fengið að kynnast þessum góða
dreng.
Daði Jóhannesson.
Guðmundur Gíslason var trúr og
samviskusamur góður drengur.
Hann mátti ekki vamm sitt vita.
Fengi hann t.d. sendan heim reikn-
ing, eins og oft gerist, var hann
ekki í rónni, fyrr en búið var að
greiða hann. Það þurfti helst að
gerast strax.
Hann var vandvirkur fagmaður
og vissi vel, hvort hlutirnir voru
vel eða ekki nógu vel gerðir. Hann
skilaði ekki hlutunum frá sér, fyrr
en hann var sjálfur sáttur við
vinnubrögðin.
Um árabil var hann í prófnefnd
í fagfélaginu okkar. Starf þeirra
prófnefndarmanna var meðal ann-
ars og aðallega að dæma prófsmíð-
ar þeirra nemenda sem voru að
ljúka námi í iðngeininni. Þar var
hann á réttri hillu, enda þótt hann
væri tregur til þess að taka svo
ábyrgðamikið starf að sér.
Við Sigurgeir Gíslason rákum
vinnustofu ásamt honum í 48 ár
og aldrei komu upp nein vandamál
í samskiptum okkar þriggja.
Guðmundur og ég undirritaður
byggðum saman húsið í Skipholti
50 í aukavinnu og tók það okkur
um þrjú ár. Aldrei lét hann sig
vanta á meðan á þessu stóð, svo
skyldurækinn var hann.
Við félagarnir í Húsgögn co,
Björn, Friðrik og Sigurgeir, þökk-
um Guðmundi fyrir samfylgdina
og sendum aðstandendum hans
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Karl Maack.
+ Guðríður Guð-
mundsdóttir
fæddist í Flatey á
Breiðafirði 3. sept-
ember 1901. Hún
lést á Landspítalan-
um 16. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Jónsson,
sjómaður i Súg-
andafirði og á
ísafirði og síðar
Vestfjarðapóstur,
og kona hans Anna
Jónsdóttir, húsmóð-
ir. Þau voru ættuð
frá Breiðafirði. Systkini Guð-
ríðar voru: Haraldur, Herborg,
Guðrún, Jón, Ástráður, Kristín
Mig langar að minnast elskulegr-
ar móðurömmu minnar, Guðríðar
Guðmundsdóttur, þó í litlu verði.
Hún var á 95. aldursári þegar hún
dó; orðin veikburða og þjökuð eftir
heilsuleysi til margra ára. Hún var
hins vegar ætíð andlega hraust og
hugsunin var skýr til hinstu stund-
ar. Ég veit að þegar hún dó var
og Hjálmfríður, sem
er nú ein á lífi af
þeim systkinum.
Maki hennar er Sig-
tryggur Jörundsson
og eru þau búsett á
Isafirði.
23. september 1923
giftist Guðríður Jún-
íusi Einarssyni, sjó-
manni á ísafirði, f.
27. júní 1897, d. 30.
ágúst 1977. Foreldr-
ar hans voru Einar
Gunnarsson, fisk-
matsmaður á ísafirði,
og kona hans Ólöf
Hinriksdóttir, húsmóðir. Þau
voru frá Flóa í Árnessýslu. Guð-
ríður og Júníus eignuðust fimm
hún lengi búnin að vonast eftir að
fá hvíldina einu sem öllum er vís.
Ég held að amma mín hafi verið
lánsöm kona. Lengstum var hún
heilsuhraust og hún var auðug þótt
aldrei ætti hún mikið af veraldleg-
um gæðum. Hennar ríkidæmi fólst
fyrst og fremst í mannkostum henn-
ar, eins og raunar á við um svo
börn. Þau eru: Stefanía, f. 13.
ágúst 1924, maki Sverrir Egg-
ertsson, sem lést 12. júní 1987,
Herborg, f. 13. desember 1926,
maki Guðmundur Hermanns-
son, Guðjón, f. 17. maí 1929,
maki Erla Sigurðardóttir, sem
lést 21. janúar 1995, Ólafur, f.
15. febrúar 1938, maki Árdís
Bragadóttir, og Sævar, f. 15.
september 1940, maki Guðný
Þorsteinsdóttir. Barnabörn og
barnabarnabörn Guðríðar og
Júníusar eru 48.
Á yngri árum vann Guðríður
sem vinnukona við ýmis störf
og var auk þess húsmóðir eftir
að hún giftist. Þau hjónin voru
búsett á Isafirði þar til árið
1952 þegar þau fluttu til
Reykjavíkur. Starfaði Júníus
þar sem verkamaður hjá Raf-
magnsveitu Reykjavíkur.
Utför Guðríðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
marga af hennar kynslóð. Hún var
trú og hún var trygg og hún var
umhyggjusöm og hún var elskuleg
við alla sem sem hún átti sam-
skipti við. Trygglyndi hennar og
trúmennsku má lýsa með skírskot-
un til Sögunnar af brauðinu dýra;
hinnar ógleymanlegu frásagnar
Halldórs Laxness í Innansveitar-
kroniku. Ég trúi því að amma mín
hefði brugðist við með sama hætti
og vinnukonan sem lenti í villu í
þoku á heiði í þrjá sólarhringa, en
varðveitti þó óskert í skjólu hvera-
brauðið húsbændanna. Aldrei
heyrði ég hana ömmu mína segja
styggðaryrði við nokkurn mann og
aldrei talaði hún illa um náungann.
Hún vildi öllum vel, bæði sínu fólki
og öðrum.
Þá var það ekki lítil gæfa hennar
ömmu að hafa fengið að eiga hann
afa. Hann Júnni afi var einstakur
maður til orðs og æðis. Miklir kær-
leikar voru með þeim, gagnkvæm
virðing og samheldni. Og slíkir voru
kostir þeirra beggja að aldrei bar
skugga á þeirra sambúð meðan
bæði lifðu.
í hugann koma margar perlur
úr safni minninganna um ömmu
mína og afa. Þær geymi ég í hjarta
mínu. Mér eru minnisstæð þau jólin
æskunnar þegar við bræðurnir vor-
um svo lánsamir að fá að hafa
ömmu og afa hjá okkur á aðfanga-
dagskvöld. Við fengum þá einhveija
aura til að kaupa gjafir og ég man
hvað okkur fannst gaman að sjá
þegar amma tók upp pakkann með
slæðunni og afi tók upp pakkann
með neftóbakskrúsinni og það var
eins og þau hefðu himin höndum
tekið. Þá þóttust litlir menn vera
stórir.
Ég trúi því og treysti að á vegi
sínum til fundar við skapara sinn
muni hún amma mín njóta liðveislu
genginna ástvina. Og ég er viss um
að hann afi minn tekur á móti henni
með glampa í augum og bros á vör
og breiðir út faðminn.
Ég vil fyrir hönd aðstandenda
þakka öllu því góða fólki sem hjúkr-
aði ömmu minni og sýndi henni
ómetanlega umhyggju og hlýju á
erfiðum stundum hin síðustu miss-
eri. Því fólki öllu óska ég velfarn-
aðar.
Ömmu minni bið ég friðar að
eilífu.
Hermann Guðmundsson.
í dag kveð ég ömmu mína sem
lést á 95. aldursári.
Það var einkennileg tilfinning
sem helltist yfir mig þegar mér
bárust þær fregnir að hún amma
væri dáin. Innst inni var léttir áð
veikindi hennar og þrautir voru á
enda en um leið fann ég fyrir sökn-
uði. En nú hafa leiðir ömmu og afa
legið saman á ný og veit ég að hún
er í góðum höndum hjá honum.
Amma og afí bjuggu á Óðinsgötu
þegar ég var lítil og fórum við þá
oft til þeirra á sunnudögum. Amma
bakaði þá oft pönnukökur en þær
þótti honum pabba svo góðar og
fengum við alltaf appelsín með þeg-
ar fullorðna fólkið drakk kaffi.
Aldrei gleymi ég þegar afi kom
með strætó inn í Fossvog til að
sækja okkur og fara með okkur í
þijúbíó. Þá keypti hann alltaf bláan
ópal og enn þann dag í dag minn-
ist ég afa og bíóferðanna þegar ég
fæ mér bláan ópal.
Stuttu eftir að afi lést 1977 flutt-
ist amma í þjónustuíbúðir fyrir aldr-
aða í Furugerði, en þar bjó hún þar
til fyrir fimm árum, en þá var hún
lögð inn á Borgarspítalann og lá
hún þar í rúmt ár. Eftir þessa löngu
sjúkralegu fór hún til Hebbu
frænku og Mumma í Háagerði.
Snemma á síðasta ári fluttist hún
á dvalarheimilið Eir í Grafarvogi.
Hjá Hebbu átti amma góða daga
og er ekki hægt að minnast þess
án þess að færa Hebbu og Mumma
þakklæti fyrir alla þá umhyggju
sem þau sýndu henni. Einnig langar
mig til að minnast þess hversu syst-
urnar Hebba og Stebba voru dug-
legar og umhyggjusamar við ömmu
og fékk hún heimsókn frá þeim
daglega og stytti það gömlu kon-
unni örugglega stundir.
Ég veit að guð hefur tekið á
móti ömmu minni og verndar hana
og blessar.
Blessuð sé minning hennar.
Aðalheiður Sævarsdóttir.
Elsku langamma.
Okkur langar að kveðja þig og
þakka þér fyrir allt. Það var okkur
dýrmætt að fá að vera með þér.
Þú varst alltaf svo hlý og góð við
okkur. Nú ert þú dáin og komin til
Guðs og við vitum að nú líður þér
vel. Guð blessi minningu þína, elsku
Guja amma.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar'yfir mér/
(Hallgr. Pét.)
Guðmundur Ingi og
Elísabet María Rúnarsbörn.
t
Ástkær eiginkona, móðir, amma og
langamma,
* ESTER MARÍA SIGFÚSDÓTTIR,
Álfheimum 52,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Langholtskirkju
föstudaginn 26. apríl kl. 13.30.
Björn Halldórsson,
Sigfús Þór Guðmundsson, Helgi Guðmundsson,
börn og barnabörn.
GUÐRIÐUR
G UÐMUNDSDÓTTIR