Morgunblaðið - 04.06.1996, Blaðsíða 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 4. JÚNÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR
SKÚLASON
Guðmundur
Skúlason fædd-
ist 9. júlí 1906 í
Austurey í Laug-
ardal. Hann lést á
hjúkrunardeild
aldraðra í Víðihlíð,
Grindavík, 27. maí
1996. Foreldrar
hans voru Guðrún
Guðmundsdóttir
frá Hörgsholti í
Hrunamannahreppi
og Skúli Skúlason
bóndi í Austurey og
síðar húsasmíða-
meistari í Keflavík.
Systkini Guðmundar eru Elín,
fædd 1908, Katrín, fædd 1909
(látin), Sigríður,
fædd 1910, Sigrún,
fædd 1911 (látin), og
Skúli, fæddur 1913
(látinn). Guðmundur
fluttist til Keflavík-
ur með foreldrum
sínum árið 1914.
Hann var ókvæntur
og bamlaus og bjó
með foreldrum sín-
um, þar til þau lét-
ust. Eftir það bjó
hann einn á Tún-
götu 14 í Keflavík.
Guðmundur verð-
ur jarðsunginn frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Móðurbróðir minn, Guðmundur
Skúlason, er látinn tæplega níræður
að aldri. Hann kom til Keflavíkur
ásamt foreldrum sínum 8 ára gam-
all og bjó þar alla tíð síðan. Mummi
frændi, eins og við systkinin kölluð-
um hann, lærði trésmíðar af föður
sínum og starfaði við þær árum sam-
an, ásamt honum og Skúla bróður
sínum. Síðar varð Guðmundur einn
umsvifamesti trésmíðameistari í
'Keflavík og var einn af stofnendum
Iðnaðarmannafélags Keflavíkur, sem
stofnað var 1934 og var í fyrstu
stjórn þess félags. Hann var einnig
einn af stofnendum Byggingarverk-
taka Keflavíkur hf. Þær eru orðnar
margar byggingarnar í Keflavík, sem
Guðmundur hefur komið nálægt á
langri starfsævi og margir bygginga-
meistarar í Keflavík hafa lært undir
hans handleiðslu. Samviskusemi,
nýtni og vinnusemi voru kjörorð
þessarar kynslóðar og þar var Guð-
■vmundur engin undantekning. Hann
þótti góður verkmaður, útsjónarsam-
ur og nákvæmur við vinnu sína.
Hann var mikill vinnuþjarkur og
skipti það hann litlu máli hvort eða
hvenær matar eða kaffitímar voru
teknir. Aðalatriðið var að ljúka verk-
inu og standa við sitt. Þá gat hann
verið skemmtilega sérvitur stundum.
T.d. treysti hann betur eigin augum
en hallamáli. „Þetta er vitlaust halla-
mál,“ átti hann til að segja og setti
hlutina í réttar skorður eftir auganu.
Oft höfðum við strákarnir sem unn-
um hjá honum gaman af þessu.
Fyrir mig persónulega, var hann
frændi minn í næsta húsi og alla tíð
hluti af fjölskyldu minni. Hann bjó
einn og okkur systkinunum fannst
sárt að vita af honum einum og vild-
um helst hafa hann alltaf í mat heima
hjá okkur. Engin jól voru heldur án
Mumma frænda. Hann var barngóð-
ur og við urðum strax miklir vinir
þótt aldursmunurinn væri næstum
hálf öld. Þessi vinátta hélst alla ævi
og bar aldrei skugga á. Þegar ég var
ungur leiðbeindi hann mér og studdi.
Þegar hann eltist og það fór að halla
undan fæti hjá honum, studdi ég
hann. Þannig átti það að vera.
Frá æskuárunum er mér sérlega
minnisstætt að Mummi var með
marga menn í vinnu og fengu þeir
allir jólagjöf frá honum. Þessar jóla-
gjafir keyrðum við tveir alltaf út
saman á aðfangadag. Hann ók bíln-
um og ég, litli snáðinn, hljóp inn
með gjafirnar. Síðar meir urðu hlut-
verkaskipti, ég ók bílnum og hann
sat við hliðina. Þetta skipulag hélst
óbreytt í tvo áratugi og var mikil-
+
Ástkær eiginmaður minn og faðir,
FRANK LENAHAN,
lést 31. maí á heimili okkar, Rockville, Maryland.
Birna Sigurgísladóttir Lenahan,
María Lenahan.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
TOMASH. DICK,
lést á heimili frænku minnar Þórunnar og Davids í Boatwrigth,
Connecticut, USA, 22. maí.
Jarðarförin hefur farið fram.
Lilja Guðjónsdóttir Dick,
Mary Russo,
Margrét Barnes, Randy Barnes,
Jón H. Dick, Stephanie Dick,
Tomas P. Dick, Joan Thomasson
og barnabörn.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
BERGURGUÐNASON,
Rjúpufelli 48,
Reykjavik,
lést þann 1. júní.
Kolbrún Erna Jónsdóttir,
Sigrún Ósk Bergsdóttir, Lars Frank Jörgensen,
Jón G. Bergsson, Ásdís Óskarsdóttir,
Magnús B. Bergsson, Guðrún Harðardóttir,
Árni Þ. Bergsson, Sigrún Lindqvist,
Bergur Ö. Bergsson
og barnabörn.
vægur hluti af jólunum hjá mér og
honum.
Eftir að ég flutti frá Keflavík og
eignaðist eigin ijölskyldu var vináttu-
strengurinn sterkur sem fyrr. Hann
varð afi barnanna minna og fylgdist
með hveiju fótmáli okkar. Þótt
heimshöfin skildu okkur að árum
saman leið varla sú vika að hann
hringdi ekki til að spjalla svolítið.
„Þetta er það eina sem ég veiti mér,“
var hann vanur að segja. Meðan ég
bjó langdvölum erlendis var ekki
skortur á íslenskum saltfiski og harð-
fiski á mínu heimili. Það sá Mummi
frændi um.
Hann var einstaklega heiðarlegur
maður og réttsýnn og skaraði aldrei
eld að eigin köku. Hann ætlaðist til
hins sama af öðrum og mat menn
gjarna eftir þessum eiginleikum
þeirra. Hann var hlédrægur málsvari
lítilmagnans og allt ytra pijál var
honum lítt að skapi. Hann var mjög
vel gefinn, hafði gott minni og var
víðlesinn. Allur fróðleikur tengdur
lífinu og náttúrufræði var honum
hugleikinn. Þá var hann mikill skák-
áhugamaður, kenndi mér manngang-
inn og oft fórum við saman að fylgj-
ast með stórmótum í skák.
Síðari hluta ævinnar hafði Mummi
mikinn áhuga á trúmálum, las mikið
um trúarbrögð og Biblían var ávallt
á borðinu hjá honum.
Síðustu árin átti Mummi við van-
heilsu að stríða og dvaldi hann í lok-
in á hjúkrunardeildinni í Víðihlíð í
Grindavík, þar sem hann naut ein-
stakrar umönnunnar starfsfólksins
þar.
Kæri Mummi, minningin um þig
verður ávallt Ijós í lífi okkar.
Oddur Fjalidai.
Elsku Mummi frændi! Okkur
systkinin langar að þakka þér sam-
fylgdina í gegnum árin, það var svo
gott að eiga þig að. Við sem höfðum
misst báða afana okkar. Þá komst
þú og reyndist okkur sem afi. Minn-
inguna um þig munum við að eilífu
geyma í hjörtum okkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Jóhann Bragi, Sigríður
og Halldór Fjalldal.
Móðurbróðir okkar Guðmundur
Skúlason er látinn, Mummi frændi,
eins og við kölluðum hann alltaf.
Andlátsfregnin kom ekki á óvart,
hann hafði ekki gengið heill til skóg-
ar til margra ára og síðustu árin
dvaldi hann að hjúkrunarheimilinu
Víðihlíð í Grindavík þar sem hann
naut góðrar umönnunar elskulegs
starfsfólks.
Allt sem tengist æskuárunum
tengist einnig Mumma frænda og
það er margs að minnast. Lengst af
ævinni bjó hann að Túngötu 14 í
Keflavík, í næsta húsi við okkar
heimili. Hann var einn af fjölskyld-
unni, umgekkst okkur daglega og tók
þátt í gleði okkar og sorgum.
Mummi var greindur maður, vel
lesinn og fróður um menn og mál-
efni. Ofáa bíltúra og ferðalög fórum
við með honum og miðlaði hann þá
af þekkingu sinni.
Hann var húsasmíðameistari og
vel kynntur í sínum heimabæ, fjöl-
mörg hús í Keflavík bera handbragði
hans glöggt vitni. Samviskusemi og
nákvæmni einkenndu störf hans og
nutu margir hjálpsemi hans og greið-
vikni. Við kveðjum elsku frænda með
þakklæti og virðingu og biðjum góð-
an Guð að vernda og blessa sál hans
um alla eilífð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Jóna og Guðrún.
Simi 8S3 6989 og SS3 S73S
INGVAR
RAGNARSSON
+ Ingvar Ragnars-
son var fæddur
3. september 1924 í
Stykkishólmi. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur aðfara-
nótt 25. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Ragnar
Hinrik Einarsson og
Sólveig Þorsteina
Ingvarsdóttir. Eftir-
lifandi eiginkona
Ingvars _ er Guð-
björg Arnadóttir,
fædd 13. mars 1925,
frá Hellnafelli í
Grundarfirði. Þau eignuðust
fimm börn. Elst er: Edda, gift
Sigurði Pétri
Guðnasyni, þau eiga
þijá syni og þrjú
barnabörn; Rann-
veig, gift Herði Sig-
urjónssyni, þau eiga
tvö börn og þrjú
barnabörn; Rakel,
gift Þorvaldi Karls-
syni og eiga þau
þrjár dætur; Gústaf
Hinrik; B. Gunnar,
giftur Sigríði Har-
aldsdóttur, þau eiga
þrjú börn.
Útför Ingvars fer
fram í dag frá Hafn-
arfjarðarkirkju og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Við viljum með örfáum orðum
minnast elsku afa okkar sem lést
aðfaranótt 25. maí síðastliðins
eftir löng og erfið veikindi.
A stundu sem þessari eru þær
ófár minningarnar sem koma upp
í hugann. Sterkustu minningarn-
ar eru heimsóknirnar í Stykkis-
hólm til þín og ömmu, þar sem
alltaf var tekið yndislega á móti
okkur. Það var alltaf gaman að
fá sér göngutúr með þér um hólm-
inn, út á bryggju að skoða bát-
ana, út í Þórsnes sem okkur
fannst frábært og svo skoðuðum
við alltaf útsýnið af höfðanum
yfir bæinn.
Alltaf varstu eitthvað að dytta
að garðinum á Árnatúni 4, því
þú kunnir nú ekki að slaka á þrátt
fyrir misgóða heilsu. Þá gastu
alltaf fengið okkur barnabörn þín
til að hjálpa til þegar við vorum
í heimsókn, enda fannst okkur
það rosalegt sport að geta rétt
hjálparhönd.
Árið 1993 fluttu þú og amma
í Hafnarfjörð til okkar sem var
mikill léttir, því þá var hægt að
heimsækja ykkur hvenær sem
var, og urðu því samgöngur okkar
á milli mjög miklar. Segja má að
síðan í september síðastliðinum
hafi heimsóknum þínum á Sjúkra-
hús Reykjavíkur fjölgað og alltaf
stóð amma eins og klettur við
hlið þér, ásamt okkur sem reynd-
um að gefa ykkur allan þann
styrk og stuðning sem þurfti.
Elsku afi, við vonum að nú líði
þér vel og að þjáningar þínar séu
á enda eftir löng og erfið veik-
indi. Þær minningar um það
hversu hress þú gast verið á milli
veikinda og gantast og bullað í
okkur munu geymast í huga og
hjarta okkar um aldur og ævi.
En við vitum að að miklu leyti
var það þrjóskan í þér sem gerði
það að verkum að alltaf reifstu
þig upp úr veikindunum og spít-
alavistinni, þó svo að allir í kring-
um þig og stundum þú sjálfur
segðir að „nú væri þetta líklega
að verða búið“.
Elsku afi, þín er sárt saknað
en minningin um þig mun lifa í
hjarta okkar allra, alla tíð.
Þá ég hníg í djúpið dimma,
Drottinn, ráð þú hvernig fer.
Þótt mér hverfi heimsins gæði,
hverfi allt, sem kært mér er:
Æðri heimur, himnafaðir,
hinumegin fagna mér.
(M. Joch.)
Þín barnabörn,
Lólý, Thelma, Guðbjörg,
IDynur, Guðrún Eva og Aron.
Ingvar var einn af stofnendum
Lionsklúbbs Stykkishólms. Hann
var mikill félagsmálamaður og
góður og traustur félagi. Það
fengum við að reyna sem með
honum störfuðum þar og þegar
’hann flutti úr bænum, fundum
við enn betur hversu mikið við
höfðum að þakka fyrir góðan fé-
laga. Hann var alitaf mættur á
réttum tíma, var í stjórn og for-
maður um skeið. Stýrði fundum
af skilningi og áhuga. Ég man
hann vel við blómasölur, sem voru
áhugaverð tekjuöflun klúbbsins
og er. Þar mætti hann alltaf og
lagði sig í líma, og var þar sem
annarsstaðar traustur og farsæll.
Það fór ekki milli mála að þegar
Ingvar lagði lið, var það gert af
áhuga og kærleika til þess máls
sem þá var á döfinni. Öllu því sem
átti í vök að verjast vildi hann
leggja það lið sem hann gat og
minnist ég hans baráttu fyrir því
sem hann taldi að gagnaðist hin-
um vinnandi og veikburða og þeim
sem báru skarðan hlut frá borði.
Ég held að þar hafi hann oft orð-
ið fyrir vonbrigðum, en því tók
hann jafnan með ákveðnum bar-
áttuhug. En hvað sem leið öllu
dægurmálaþrasi, var Ingvar hinn
góði félagi sem rétti fram hönd
og eru mínar ánægjulegustu
minningar og sterkustu bundnar
starfi hans í Lionsklúbbnum, og
kjörorði klúbbsins „Vér þjónum",
fylgdi hann af heilum hug og gat
með því bætt úr ýmsu því sem
úrskeiðis fór í hinni daglegu lífs-
baráttu.
Hann var bæði alvörumaður og
gleðinnar og því verður hann okk-
ur minnisstæður. Han átti gott
heimili og þess naut hann og sér-
staklega þegar árin færðust yfir
og veikindi sem hann átti við að
stríða jukust. Þetta mat hann
mikils.
Ég man okkar seinustu sam-
fundi, fyrir ekki löngu síðan, þeg-
ar við rifjuðum upp góð og gömul
kynni, hve hlýjan til Stykkishólms
og daganna hans þar frá bernsku,
stóð upp úr. Og minningarnar frá
Lionstarfinu hér veittu okkur
mikla ánægju í upprifjun. Og
einnig hlýja handtakið sem fylgdi
á eftir, fann ég þar sérstaka
tryggð lians í garð okkar félaga
hans hér. Þá kom best í ljós
hversu góður og tryggur félagi
hann var, og nú er hann hefir
lokið hérvistargöngu sinni finn
ég sjálfur hversu vel við skildum
hvor annan. Hann var góður fé-
lagi sem varðveitti hið besta sem
lífið lætur hverjum og einum í té.
Við Lionsfélagar minnumst
þessa góða félaga okkar og biðum
honum allrar blessunar á vegum
ljóss og lífs. Eiginkonu hans og
fjölskyldu sendum við hugheilar
samúðarkveðjur.
Lionsklúbbur Stykkishólms,
Árni Helgason.
Elsku afi minn er dáinn. Þú varst
eini afinn sem ég kynntist. Alltaf
var nú gaman að koma til ykkar
ömmu á Sólvangsveginn, sérstak-
lega þegar við spiluðum saman
Svarta-Pétur. Þrátt fyrir veikindi
varst þú alltaf tilbúinn að gantast
við mig.
Minninguna um þig geymi ég í
hjarta mínu.
Þín,
Tinna Ósk.