Morgunblaðið - 04.06.1996, Blaðsíða 38

38 ÞRIÐJUÐAGUR 4. JÚNÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Elskuleg móðursystir mín,
GUÐMUNDA M. GÍSLADÓTTIR,
andaðist á vistheimilinu Seljahlíð
20. maí sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Alúðarþakkir til starfsfólks sjúkradeildar
Seljahlíðar fyrir góða umönnun.
Hulda H. Guðmundsson.
t
Ástkaer eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
BIRNA JÓNSDÓTTIR,
Melteigi 26,
Keflavík,
lést í Sjúkrahúsi Suðurnesja 30. maí.
Jarðsett verður frá Keflavíkurkirkju mið-
vikudaginn 5. júnl kl. 13.30.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkra-
húss Suðurnesja fyrir góða umönnun.
Friðrik Sigtryggsson,
Birgir Friðriksson, Hildur María Herbertsdóttir,
Guðbjörg Friðriksdóttir, Hólmkell Gunnarsson,
Sigtryggur Friðriksson
og barnabörn.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okk-
ar, tengdafaðir og afi,
PÉTUR ÞÓRÐUR INGJALDSSON
fv. prófastur
Húnvetninga,
lést í Héraðssjúkrahúsinu Blönduósi
laugardaginn 1. júní.
Útförin fer fram frá Hólaneskirkju á
Skagaströnd laugardaginn 8. júní og
hefst kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hins látna, er bent á Héraðssjúkrahúsið
Blönduósi, sóknarkirkjur hins látna eða Orgelsjóð Hallgrímskirkju.
Dómhildur Jónsdóttir,
Pétur Ingjaldur Pétursson,
Jón Hallur Pétursson, Guðriður Friðriksdóttir,
Guðrún Margrét Jónsdóttir,
Auður Anna Jónsdóttir.
t
Elskuleg móðir okkar,
SVANHILDUR SIGFÚSDÓTTIR,
hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð,
fyrrv. húsfreyja í Gröf
á Höfðaströnd,
sem lést miðvikudaginn 29.maí, verður
jarðsungin frá Hofsóskirkju fimmtudag-
inn 6. júní kl. 14.00.
Jón Ólafsson,
Sigfús Ólafsson,
Sigríður Ólafsdóttir,
Edda Ólafsdóttir.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, er sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför móður minnar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
ÓLAFAR KRISTINSDÓTTUR,
Siglufirði.
Páll Gislason, Katrín Guðmundsdóttir,
Ólöf Pálsdóttir, Guðmundur Pálsson,
Jóhanna Pálsdóttir, Þorsteinn Haraldsson,
Ágústa Pálsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum öllum þeim, sem sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför móður okkar, tengdamóður og ömmu,
RANNVEIGAR JÓNÍNU GUÐMUNDSDÓTTUR,
Víðihlið,
Grindavík.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki Víðihliðar og starfsfólki
Vífilsstaðaspítala.
Eyrún Jónsdóttir, Magnús Danfelsson,
Halla Jónsdóttir, Böðvar Halldórsson,
Guðmunda Jónsdóttir, Guðmundur Ólafsson,
Sigrún Jónsdóttir, Eyjólfur Guðlaugsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Guðmundur
Thoroddsen var
fæddur í Reykjavík
17. september 1952.
Hann lést á ísafirði
25. maí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Drífa Viðar rithöf-
undur og listmálari,
f. 5. mars 1920, d.
19. maí 1971, og
Skúli Thoroddsen
læknir, f. 3. nóvem-
ber 1918, d. 23. ág-
úst 1973. Systkini
Guðmundar eru:
Einar, Theodóra og
Jón Thoroddsen.
Guðmundur kvæntist Elísa-
betu Gunnarsdóttur 31. desem-
ber 1986 og eignuðust þau tvo
syni. Þeir eru Jón Kolbeinn, f.
6. júní 1991, og Einar Viðar, f.
24. maí 1995.
Utför Guðmundar fer fram
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
í svefnherbergi mínu hangir
innrömmuð mynd upp á vegg, gulnuð
og dálítið krumpuð. Þetta er teikning
af litlum dreng og telpu. Þau eru
bæði með mikið hár svo að vart sér
í augu, kinnarnar eru bústnar og er
telpan í ívið betri holdum, jafnvel svo
að listamaðurinn virðist hafa orðið
gagntekinn af þessu mjúka bams-
holdi og teiknar hana í ýmsum stell-
ingum; spikfeitir og pattaralegir út-
limimir eru dregnir skýrt fram með
mörgum og djúpum skorum. Neðst
í horni til hægri er skrifað með fín-
gerðri hönd: Drífa 1952. Þetta em
Baljinn og Lubban á fyrsta ári.
Úr rúmi mínu á kvöldin horfi ég
líka á ljósmynd af þremur litlum
frændsystkinum, tvö hlæjandi
telpnaandlit og andlit lítils drengs,
sem horfir hryggum augum fram,
rétt eins og hann viti hvað bíði sín,
en straumþung á hreif hann frá okk-
ur nokkmm dögum eftir að myndin
var tekin. Hann var frændi og leikfé-
lagi dóttur minnar, rétt eins og Ball-
inn var áður minn.
Ég horfi svo á sofandi dóttur mína,
öllu mjóslegnari, og ögn eldri núna
og hugsa hve undarleg þessi tilvera
sé og hve miskunnarlaus örlög sum-
um séu búin.
Guðmundur Thoroddsen og ég
vorum frændsystkin og jafnaldrar
og fylgdumst að í skóla allar götur
þar til við urðum stúdentar frá
Menntaskólanum í Reykjavík vorið
1972. Ég man eftir okkur báðum
fyrsta daginn í ísaksskóla. Ballinn
fór að gráta þegar mamma hans
skildi hann eftir einan þennan fyrsta
dag skólagöngunnar. Mér var eins
innan bijósts en harkaði af mér;
enginn mátti sjá mig skæla. En Guð-
mundur, hann kunni þá
list að veita tilfinning-
um sínum farveg eins
og sjá má í myndum
hans og músík. í
menntaskólanum var
ég alltaf pínulítið skotin
í þessum frænda sem
hafði svo fallegt bros
og mjallhvítt hár. Þótt
við ærsluðumst hvort í
sínu horni í skóla, sýnd-
um við hvort öðru virð-
ingu þegar við hittumst
á gangi sem fólst í fei-
minni kveðju og kank-
vísu brosi.
Foreldrar mínir fóru
í sumarleyfi til útlanda þegar ég var
á 2. ári og var ég sett í vörslu for-
eldra Guðmundar, þeirra Drífu Viðar
listmálara og rithöfundar og Skúla
Thoroddsen augnlæknis. Ekki væsti
um mig þar nema að Drífu fannst
nóg um pelaþamb mitt og vandi mig
snarlega af því. Á heimili Guðmund-
ar má því segja að ég hafi komist
til nokkurs þroska strax á 2. ári.
Þegar ég var á 16. ári dvaldi ég
einnig um skeið á heimili hans ásamt
móður minni, en hún gætti bús og
barna meðan foreldrar Guðmundar
brugðu sér til Suðurlanda. Yndis-
legri, samrýmdari og listfengari
systkini held ég að vart finnist að
öllum öðrum góðum systkinum ólöst-
uðum. Guðmundur málaði myndir,
Theodóra lék á píanóið og Einar
söng. Líka man ég eftir Einari og
Jóni snara Thoroddsen frænda okkar
þegar þeir sátu á síðkvöldum og
ræddu andans mál eins og þeim ein-
um er lagið. Læddist ég niður til
þeirra Einars á kvöldin, kom mér
fyrir upp í sófa og hlustaði heilluð á
þá spjalla og gott ef þeir færðust
ekki allir í aukana þegar svona lítil
dama horfði á þá þessum líka að-
dáunaraugum. Nonni, yngsti bróðir-
inn, var hins vegar daglangt í harð-
vítugri keppni við Dóru litlu frænku
okkar um það hvort þeirra gæti hopp-
að úr meiri hæð niður stigann í for-
stofunni. Og það var Nonni sem var
spurður um það hvað hann ætlaði
að verða þegar hann yrði stór og
svaraði að bragði: „Ja, ætli maður
verði ekki bara læknir, það er, jú,
það eina sem maður kann.“
Ég man að eitt sinn var bankað
á dyrnar á heimiii þeirra. Úti fyrir
dyrum stóð nágranni og spurði hupp-
lega hvort hann mætti fá „Napóleón"
lánaðan. Ég hváði. Ýtti þá piltur mér
til hliðar, skundaði beinustu leið inn
í eldhús. Úr skáp þar dregur hann
fram stærsta pott sem ég hafði aug-
um litið og mátti sjóða heilan nauts-
skrokk í honum. Rogaðist hann svo
með Napóleón úr húsi. Ég hef alla
tíð horft svoltið á skjön á tilveruna
og fór því um kvöldið að hugsa hvort
þessi nafngift væri ekki eitthvað
misskilin. Var Napóleón ekki með
lægri mönnum, já, allt að því dverg-
vaxinn? En það var ekki útlit eða
umbúðir sem skipti hér máli það var
innihaldið, hugur manna, andinn,
drýgðar dáðir sem voru í hávegum
hafðar á þessu heimili. Um heimsins
pijál og tildur létu þau sér fátt um
finnast.
Mér var oft hugsað til Guðmundar
og hvernig hefði verið að fá þau tíð-
indi þegar hann var staddur í frum-
skógum svörtustu Afríku að faðir
hans hefði skyndilega andast, svo
stuttu eftir að móðir hans hafði lát-
ist. En Drífa, móðir hans, kenndi
þess meins sem dró hana til dauða
þegar við mæðgur dvöldum á heim-
ili þeirra forðum.
Svo undarlega haga skapanornirn-
ar því til að Guðmundur deyr sama
dag og faðir minn, 25. maí, og úr
sama sjúkdómi. Kannski hefur faðir
minn tekið á móti honum hinum
megin. En þennan dag fyrir 35 árum
þegar faðir minn lést, hafði einmitt
faðir Guðmundar, Skúli, tekið mig í
fangið og borið mig heim til sín.
Hann var mér sem annar faðir.
Vindlalyktin sem fylgdi heimsóknum
hans hefur mér fundist betri en nokk-
ur ilmvatnslykt.
Theodóra dóttir hans og ég sátum
svo einar inni í stofu þennan dag og
færði Skúli okkur brúðurnar hennar
tvær til að ieika við. Biður Skúli nú
dóttur sína um að gefa mér aðra
brúðuna, leit Theodóra felmtruð á
föður sinn, réttir mér svo fallegri
brúðuna. En ég hef löngum haft
skrýtinn smekk og vildi fremur hina
brúðuna sem var með mikið gult strý
og horfði á mig hnotubrúnum og
skjálgum augum. En Theodóra rétt
eins og ég sór sig í ættina með
skrýtilegheitin og hikaði hún eitt
andartak áður en hún rétti mér brúðu
sína sem var henni auðsjáanlega
kærari. Fór ég svo heim og var öllu
hugarhægra.
Theodóra, en svo heitir dúkka
þessi, trónir nú uppi á 150 ára göml-
um skáp í dragsíðum blúndukjól og
blimskakkar augum sínum yfir stof-
una hjá mér. Upp á þessum sama
skáp, sem er mannhæðarhár með
glerhurðum og stóð í stofu á heimili
mínu, lékum við Guðmundur okkur
í eltingarleik, klifruðum við upp á
hann, hlupum eftir skápnum endi-
löngum og renndum okkur niður hin-
um megin. Flokkaðist þetta fijáls-
ræði í mubluklifri undir sænskt upp-
eldi.
Ég var óþyrmilega minnt á nær-
veru dauðans þegar dóttir mín fór í
banka með móður minni. Situr hún
uppi á borði hjá gjaldkeranum og
verður starsýnt á ömmu sína:
„Amma hvers vegna ertu ekki dáin?“
„Almáttugur barn, viltu að amma
sé dáin, þykir þér ekki vænt um
ömmu?“ „Jú, en þú ert bara orðin
svo rispuð." Við hlógum dátt að
þessu. Daginn eftir voru okkur sögð
tíðindin um fráfall Guðmundar
frænda okkar löngu fyrir aldur fram.
Þegar mér var sagt að hann væri
allur var mín fyrsta hugsun hvort
ég hefði kvatt hann með kossi þegar
ég sá hann síðast.
Ég og Þeódóra, dóttir mín, sáum
Guðmund síðast á myndlistarsýningu
þeirri sem hann hélt nú í vor. Þar
sem ég var að vinna opnunardaginn
fór ég síðar og gátum við því rætt
saman í góðu tómi. Hann brosti bros-
inu sínu sem var í senn svo hlýtt,
feimið og ljúft. Næmleiki hans fyrir
tilfinningum annarra og kurteisi og
nærgætni voru svo rík í fari hans.
Ekki var á honum að heyra eða finna
að hann væri fársjúkur. Það eina sem
sem gaf til kynna að hann vissi að
hveiju stefndi var að hann fór að
tala um frændsemi, hve gaman væri
að hitta fjölskyldu sína. Frændur eru
eini varanlegi auður okkar. Við lifum
áfram í afkomendum okkar og ætt-
ingjum, og á sama hátt deyr hluti
af okkur þegar skyldmenni deyja.
Eða eins og skáldið sagði: Hvort er
ég heldur hann sem eftir lifir eða
hinn sem dó?
Myndir hans voru af sjónum, enda
hafið honum hugleikið. Guðmundur
sigldi um heimsins höf á skútu sinni,
Drífu, sem hann smíðaði sjálfur. Ég
spurði hann hvort hann væri ekki
hræddur eða fyndist hann vera ein-
angraður að vera úti á reginhafi í
litlum báti. Nei, ekki aldeilis, sagðist
hann gjarnan leggjast flatur og horfa
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför
KNÚTS ÞORSTEINSSONAR,
Goðheimum 21,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heimahjúkrunar og Sjúkrahúss
Reykjavíkur fyrir góða umönnun.
Oddný Sveinsdóttir,
Ósa Knútsdóttir,
Jón Hagbarður Knútsson.
Úlfhildur Þorsteinsdóttir,
Pétur Kr. Árnason.

LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 - sími 587 1960

GUÐMUNDUR
THORODDSEN