Morgunblaðið - 06.07.1996, Side 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
LAUGARDAGUR 6. JÚLÍ1996 35
ARNOR BJORNSSON
+ Arnór Björns-
son var fæddur
í Reykjavík 6. maí
1966. Hann varð
bráðkvaddur hinn
25. júní síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Dómkirkj-
unni 4. júlí.
Váfrétt hefur dunið
yfir. Hjörtu manna eru
líkt og níst helstaf.
Hátt í tvo áratugi
höfum við í Garða-
stræti 25 verið ná-
tengd fjölskyldu Arn-
órs Björnssonar, horft á hann vaxa
út grasi, takast á við tilveruna,
þreifa sig áfram, ná stefnu og halda
henni. Arnór hafði lokið fyrrihluta-
námi í sálfræði við Háskóla íslands
og hafði hafið doktorsnám í klín-
ískri sálfræði í Boulder í Colorado.
Hann var hér heima í sumar, m.a.
til að leggja grundvöll að rannsókn
á þunglyndi meðal íslenskra barna.
Hann var að feta, á þann veg sem
æskilegast má teljast, eftir þeim
stíg sem móðir hans hefur gengið.
Þá er hann á sumardegi kallaður
burt án fyrirvara, eins og lúður
gjalli við eyru með boð frá heimi
óendanleikans. Dauði ungs manns
sem er að klífa upp á háskeið ævi
sinnar er ætíð jafn torskilinn og
merkingarlaus þeim er hefur orðið
vitni slíks fyrr. En ýmsu því fjöl-
marga unga fólki er Arnór þekkti
er hann högg án ástæðu né til-
gangs, eitthvað algilt sem menn
ígrunda er frá líður, en án vonar
um niðurstöðu.
Arnór var holdtekja karlmennsku
í blóma, á þann veg sem karl-
mennskan er í okkar augum. Sú
karlmennska eltist ekki við hégiljur
til að sanna sig fyrir sjálfri sér,
heldur er hógvær leit þeirra gilda
er hljóta að vera inntak gæðaríks
lífs. Hann átti mikinn fjölda vina
meðal jafnaldra og yngra fólks og
var staðfastur í ástundun þess sem
jók á lífsinnihald. Hann varðveitti
vel líkama sinn sem bústað þeirra
aðdrátta. Hann hafði unnið mikið
með enn yngra fólki sem leiðbein-
andi þess og var í því hlutverki er
hann var kallaður af vettvangi.
Hann var elsta barnabarn i móður-
og föðurætt og því stóri frændi allra
hinna barnabarnanna. En honum
virðist hafa verið enn betur gefið
að vera félagi annarra, á þann veg
sem auðgaði, eins og maður getur
auðgað annan af félagsskap sínum.
Við höfum íhugað það sem hlýtur
að leita á hvern þann sem búið
hefur með fjölmennari þjóðum, að
við berum saman kost og löst þess
að vera í fámenninu. Á hópur á við
meðalstóra borg á meginlandi Evr-
ópu að vera að burðast með sér-
staka menningu og tungu? Þær
stundir hafa komið að okkur finnst
það ekki þess virði, og aðrar þær
stundir að því fylgi ríkulegra mann-
líf. Það mat fer ekki eftir formleg-
um atriðum um menningu, vísindi
né listir, heldur einkum eftir því
hvernig samneytið er við meðbræð-
ur okkar. Arnór var þeirrar gerðar
sem fékk okkur til að trúa að sér-
stakt líf okkar sem þjóðar sé vert
þess að lifa því. Það var stutt í að
hann drægi að landi forða þekking-
ar í þeirri grein sem hefur verið
stunduð í báðum ijölskyldum okk-
ar. Þekkingar sem er enn of lítið
af, og snýst um að skilja uppvaxtar-
skilyrði barna og finna orsakir þess
að ekki tekst að koma áleiðis til
næstu kynslóðar þeim eiginleikum
sem þarf að skila sína boðleið.
Arnór var um þrettán ára þegar
við sáum hann fyrst. Útlitið bar þá
enn merki bernskunnar en minnti
engu að síður á að unglingsárin
voru ekki langt undan. Svo tók
hann við sér og var allt í einu orð-
inn hávaxinn og stæltur fullvaxinn
karlmaður, ljós yfirlitum. Hann
hafði þó alltaf yfir sér þetta fallega
drengslega yfirbragð, sem fól í sér
látlaust stolt. í svip Arnórs mátti
alltaf sjá að þar fór dulur og við-
kvæmur drengur þótt aðrir sæju
glaðlegt fasið, opinn og
einlægan svip.
Þegar kveðja á Arn-
ór kemur upp í hugann
þakklæti fyrir hjálpina
sem hann veitti í mörg
ár við starfssemi Sál-
fræðistöðvarinnar áður
en hann fór erlendis til
náms. Hjálpin var mik-
ils virði við námskeiða-
haldið og fundarhöld.
Þar reyndi oft á sam-
skiptahæfni, frum-
kvæði og hæfni til að
taka af skarið. Oft var
ótrúlegt hvernig hann
tók á flækjum, skipulagði hluti og
tók á því sem kunni að koma upp
á af festu og ró. Þegar ijöldi manna
streymdi ófyrirséð á fyrirlestra og
erfitt var að vita hvað átti að taka
til bragðs, gat Amór dregið úr
streitu okkar hinna, lagt á ráðin,
stjórnað aðgerðum og tekið á öllu
yfirvegað.
Það er ekki einungis að þeir nán-
ustu, unnusta, vinir og samstarfs-
menn hafi verið að missa. Sálfræð-
in hefur orðið af miklu: Eldskörpum
huga fræðimanns sem stefndi í að
auðga visindagreinina með fram-
göngu sinni.
Það er aldrei hægt að missa barn-
ið sitt. Slíkt er óendanlega órökrétt
og miskunnarlaust. En það er alls
ekki hægt að missa barn sem for-
eldri hefur ekki vakið né sofið sleppt
úr huga sér nema að vita að því
iiði vel. Arnór var hamingjusamur
þegar dró að leikslokum. Það sáu
þeir sem hittu hann. Hann var bú-
inn að finna réttan stað í lífinu,
finna ástina, fínna tilgang sinn, sem
var lífið sjálft og trúin á sjálfan
sig. Megi það verða leiðarljós þeim
sem syrgja nú, ekki síst hinum
ungu sem feta sporin áfram.
Guðfinna Eydal,
Egill Egilsson.
Ég gleymi því aldrei þegar ég
hitti þá bræður Arnór og Andra
Björnssyni fyrst_ heima hjá ömmu
þeirra og afa á Álfhólsvegi í Kópa-
vogi, þegar þeir komu heim frá
Svíþjóð. Þeir voru á fleygiferð um
allt hús í eltingaleik geislandi af
orku og gáska þegar ég, sex ára
feiminn lítill strákangi, birtist þeim
skyndilega. Ég man hvað mér
fannst þeir miklir vandræðagemsar,
svitinn lak í stríðum straumum nið-
ur andlit þeirra, úfið hárið og fötin
öll úr lagi eftir hamaganginn. Þeir
virtu mig fyrir sér um stund stórum
augum, er ég nokkuð viss um að
það hafi verið þá sem ég fór að
hugsa um sjálfan mig sem persónu,
einstakling sem væri veginn og
metinn óháð öllu öðru i kringum
mig. Loks hófu þeir ærslafullan leik
sinn aftur, mér til mikils léttis og
þeyttust um húsið með öllum þeim
látum sem honum fylgdi. Það leið
ekki á löngu þar til ég var byijaður
að tileinka mér þau hljóð sem þeir
gáfu frá sér og láta þau berast um
allt húsið. Við urðum allir þrír upp
frá því miklir mátar, en það var
sennilega vegna þess aldursmunar
sem var á milli mín og Arnórs, að
ég og Andri tengdumst sterkari
böndum.
Arnór var fæddur 1966 og var
því sex árum eldri en ég og sjö
árum eldri en Andri. Ég og Andri
litum því alltaf upp til Arnórs, bár-
Opið
9-22 alla daga
Lyf á lágmarksverði
Pi
LYFJA
Lágmúla 5
Sími 533 2300
um mikla virðingu fyrir honum og
reyndum jafnan að líkjast honum
og herma það eftir sem hann tók
sér fýrir hendur. Arnór var ótrúlega
hæfíleikaríkur og klár einstakling-
ur, það sem hann aðhafðist var
þannig unnið að fáir gátu hermt
það eftir og var okkur Andra því
oft mikill vandi á höndum. Við þrír
félagarnir lögðum allir stund á nám
í sálarfræði, ég og Andri erum að
ljúka BA prófi en Arnór lauk fyrsta
ári sínu í doktorsnámi í Boulder,
Colorado með miklum sóma. Ég
talaði við hann í síma ekki alls fýr-
ir löngu og bauð honum og Andra
í heimsókn út á land, þar sem ég
hef aðsetur í sumar. Hann tók boð-
inu með ánægju og sagði það vel
hugsanlegt ef tími gæfist til.
Það sló mig mikill harmur er
mér bárust fréttirnar af andláti
Arnórs, sorg og vanlíðan gagntóku
mig og upp komu minningar og
hugsanir sem gerðu ástandið enn
verra. Ég veit að líf ástvina hans
verður aldrei það sama og áður.
Arnór var ekki bara bróðir Andra
og einstakur vinur heldur einnig
eina systkini hans og er því andlát
Arnórs missir, sem aldrei verður
Andra bættur. Álfheiður Steinþórs-
dóttir og Björn Arnórsson áttu að-
eins þessa tvo stráka, nú er annar
þeirra horfinn á braut og ekkert
annað til ráða en að þrýsta sér enn
fastar að þeim sem umhyggju sína
bjóða og skilja að einhveiju leyti
þjáningar þeirra. Ég veit í hjarta
minu að Arnór óskar einskis fremur
en að þeir sem unnu honum vinni
sig út úr sorg sinni og missi, og
læri aftur að lifa í gleði.
Það er mér óskiljanlegt og það
vakna margar spurningar um til-
gang lífsins, þegar menn eins og
Arnór látast langt fyrir aldur fram,
menn sem eru í blóma lífsins og
eiga glæsta framtíð fyrir sér.'
Það er ljóst að lífið er hverfult
og á fátt að treysta. Eitt vitum við
þó fyrir víst, það er sú staðreynd
að við eigum öll eftir að deyja,
spumingin er aðeins hvenær, en
svarið við þeirri spurningu vita
fæstir. Sú vitneskja er okkur því
hvatning til að sýna vinum og
vandamönnum á hveijum tíma,
kærleika í öllum þeim myndum sem
hann getur birst. Reynslan hefur
kennt mér að kærleikurinn læknar
öll sár. Ef við látum hann ekki í
ljós, fýllumst við, þegar fallvaltleiki
lífsins lemur á dyr, biturleika og
óhamingju sem næstum ómögulegt
er að vinna á. Með kærleikann að
leiðarljósi, hvað sem á gengur,
verða minningar okkar um ástvini
fullar af gleði og auðvelda okkur
að takast á við lífið á nýjan leik.
Af þessum ástæðum ætti ég ekki
að hafa áhyggjur af fjölskyldunni
á Ljósheimum 7, því þar hefur
kærleikur ríkt og hef ég notið hans
alveg frá því að ég man eftir mér.
Með þessum orðum vil ég kveðja
kæran frænda og vin Arnór Björns-
son. Elsku Álfheiður, Andri og Vil-
hjálmur, ég og fjölskylda mín biðj-
um af alhug að Guð veiti ykkur
styrk í sárum harmi og við sendum
öllum aðstandendum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Hafsteinn Hafsteinsson
og fjölskylda.
LAUGARNES
APÓTEK
Kirkjuteigi 21
ÁRBÆJAR
APÓTEK
Hraunbæ 102 b
eru opin til kl. 22
“ft"
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Laugarnesapótek
Arnór Björnsson hóf nám í sál-
fræði við Háskóla íslands haustið
1990. Hann varð strax í upphafi
mjög virkur í öllum hliðum náms-
ins. Það kom m.a. fram í þátttöku
hans í umræðutímum og fyrirlestr-
um, þar var Arnór ófeiminn við að
láta í ljós skoðanir sínar og fá fram
viðbrögð frá samnemendum og
kennurum. Ósjaldan kom Arnór
með ígrundaðar athugasemdir sem
urðu kveikjan að líflegum og gagn-
legum umræðum. Þessar umræður,
ásamt mörgu öðru, urðu til þess
að okkur varð snemma ljóst að þar
fór kraftmikill og metnaðargjarn
drengur. Atorka hans var ekki að-
eins bundin við kennslustofur því
Amór var opinn og félagslyndur. Á
kaffistofum og á göngum skólans
myndaðist oft góð stemmning, þar
sem Arnór var oftar en ekki mið-
punktur í skemmtilegum umræðum
um námsefnið og ýmislegt annað.
Arnór var kjarkmikill og ófeim-
inn við að takast á við krefjandi
og erfíð verkefni. Það kom því fáum
á óvart að Arnór varð formaður
Félags sálfræðinema veturinn
1992-93. Þar nýttust eiginleikar
hans vel og var hann driffjöður
margra góðra verka. Öll hans þátt-
taka í félagslífinu einkenndist af
bjartsýni. Arnór sætti sig aldrei við
lognmollu eða aðgerðaleysi. Hann
leitaðist sífellt við að færa hlutina
til betri vegar, þar nýtti hann
óþijótandi orku sína og hugmynda-
ríki til hins ýtrasta.
Arnór var góður námsmaður og
stundaði nám sitt af miklum metn-
aði og dugnaði. Hann hafði vítt
áhugasvið og hann kappkostaði að
leita skýringa á fræðilegum og
daglegum vandamálum með því að
kryfja þau til mergjar. Hæfileikar
Arnórs urðu til þess að hann lauk
BA námi með miklum sóma. Sam-
hliða námi starfaði Arnór m.a. í
unglingaathvarfinu af sama áhuga
og dugnaði. Við lok BA námsins
nýttust hæfileikar hans vel við að
miðla þekkingu sinni þegar hann
starfaði sem stundakennari í vinnu-
lagi í sálarfræði og aðstoðarkenn-
ari í heimspekilegum forspjallsvís-
indum. Frá upphafi náms stefndi
Arnór á framhaldsnám í sálfræði
og varð sú ætlun hans að veru-
leika. Síðasta vetur stundaði Arnór
framhaldsnám í Bandaríkjunum
með framúrskarandi árangri. Þótt
Arnór hafi verið í Bandaríkjunum
var hann hvati að því að samband
héldist milli félaganna úr BA nám-
inu. Til að koma hugmyndum sín-
um á framfæri notaði Arnór tölvu-
póst. Tíðar sendingar hans til
margra félaga sinna urðu til þess
að stofnaður var póstlisti fyrir nem-
endur úr sálfræðinni við Háskóla
Islands. Þar hélt hann áfram að
láta að sér kveða af miklum krafti.
Við minnumst Arnórs sem góðs
félaga sem lét gott af sér leiða.
Hann var hæfileikaríkur ungur
maður sem átti framtíðina fyrir sér
innan sálfræðinnar. Það var okkur
öllum sönn ánægja og heiður að
fá að fylgja Arnóri í gegnum nám-
ið. Dugnaður og bjartsýni hans
verður okkur hvatning í framtíð-
inni.
Við vottum fjölskyldu Arnórs og
öðrum aðstandendum okkar dýpstu
samúð.
Megi Guð varðveita góðan
dreng.
Samnemendur í sálarfræði
við Háskóla íslands.
• Fleirí minningargreinar um
ArnórBjömsson bíða birtingar
ogmunu birtast í blaðinu næstu
daga.
t
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og
vináttu við andlát og útför
GUNNLAUGS SIGURBJÖRNSSONAR
bif reiðasmiðs.
Sérstakar þakkir til hjúkrunarfólks sem
annaðist hann af alúð og umhyggju.
Sigriður Gunnlaugsdóttir, Sigurbjörn Bjarnason,
Bjarni Sjgurbjörnsson, Sóley Jakobsdóttir,
Ingvar Örn Sigurbjörnsson, Sigurbjörn Bjarnason,
Guðrún Finnbogadóttir.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGURLÍNA JÚLÍUSDÓTTIR,
Birkivöllum 3,
Selfossi,
lést í Sjúkrahúsi Suðurlands þriðjudag-
inn 2. júlí.
Jarðsett verður frá Selfosskirkju mánu-
daginn 8. júlí kl. 13.30.
Jónína Andersen, Flemming Andersen,
Garðar Gestsson, Guðbjörg Haraldsdóttir,
Brynjólfur Gestsson, Sigurbjörg Óskarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Innilegar þakkir færum við öllum, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát
og útför eiginkonu minnar, móður okk-
ar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
HULDU MARÍU
SÆMUNDSDÓTTUR.
Jón S. Þorleifsson,
Emilía J. Anderson, Duane K. Anderson,
Jón Hákon Jónsson,
Guðlaug Jónsdóttir,
Anna Ágústa Jónsdóttir, Guðlaugur Long,
Haukur Jónsson, Guðlaug Kr. Árnadóttir,
Helga Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.