Morgunblaðið - 20.07.1996, Blaðsíða 26

Morgunblaðið - 20.07.1996, Blaðsíða 26
26 LAUGARDAGUR 20. JÚLÍ 1996 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ RAGNHEIÐUR HARALDSDÓTTIR + Ragnheiður Haraldsdóttir fæddist í Haga í Gnúpveijahreppi 13. janúar 1939. Hún lést á heimili sínu í Melhaga í Gnúpverjahreppi 14. júlí síðastliðinn. Foreldrar hennar voru hjónin Guðrún Stefánsdóttir, f. 19.3. 1914, d. 25.2. 1943, og Haraldur Georgsson, f. 14.1. 1909, d. 19.10. 1992. Systur henn- ar eru Jóhanna Margrét, f. 27.4. 1937, d. 29.7. 1994, maki Reynir Guðmundsson; Áslaug, f. 13.1. 1939, maki Ásbjörn Guðmundsson; Guðrún Stefan- ía, f. 25.2. 1943, maki Jón Þór Jónsson (slitu samvistir). Síðari kona Haraldar er Jóhanna Jó- hannsdóttir, f. 13.11. 1914. Dóttir þeirra er Jóhanna, f. 23. 1. 1949, maki Sig- urður Rúnar Andr- ésson. Hinn 16. apríl 1960 giftist Ragn- heiður eftirlifandi eiginmannj sinum Guðlaugi Ólafssyni, vörubílsljóra frá Fjarðarhorni í Gufudalssveit, f. 24.12. 1931. Börn þeira eru: 1) Sig- rún, f. 24.1. 1961, maki Kristmundur Sigurðsson, f. 3.2. 1958. Börn þeirra eru: Guðlaugur, f. 14.9. 1981, Valgerður, f. 13.5. 1984, Heiðr- ún, f. 13.7. 1992, og Sigurður, f. 21.10. 1993. 2) Haraldur, f. 16.5. 1962, véltæknifræðingur. 3) Ólafur, f. 20.12. 1964, vél- tæknifræðingur. Útför Ragnheiðar fer fram frá Stóranúpskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. Raunveruleikanum er erfitt að kyngja og maður getur ekki annað en spurt: „Hvers vegna?“ En svörin eru engin, skilningurinn enn minni. Af hveiju tekur guð hana Ragn- heiði frænku svona fljótt til sín, hún sem var full af orku og hljóp um hlöðin daginn áður, því það var sumar í hjarta og litla ömmutelpan hennar var fjögurra ára þann dag, allir Haga-bæirnir í afmæliskaffi og allir sem dvöldu í sumarbústöð- unum. Ég var ekki nema ársgömul, þegar foreldrar mínir flytja með mig í félagsheimilið í Ámesi. Fyrsta sumarið var þar með mér bamapía og við vorum víst bara fyrir öllum gestunum og stóru bílunum, svo næsta sumar kom boð frá Ragn- heiði og Guðlaugi að ég mætti vera hjá þeim í Melhaga, og þar var ég svo á hveiju sumri og þar fann ég aldrei að ég væri fyrir þrátt fyrir að fyrirferðin á mér og masið hefði verið mikið. Ég varð eins og eitt barnið þeirra og eftir að við fluttum í þéttbýlið var sumarið i Melhaga. Hjónin í Melhaga voru einstak- lega gestrisin, þau voru fljót að bjóða okkur og öllum okkar vinum í mat, kaffi eða hvað sem við vild- um þiggja. Ekki má svo gleyma öllum heitapottsböðunum, allir máttu nota hann og hún spurði ávallt, hvort hann væri of heitur eða of kaldur og í pottinn var allt- af hægt að bæta einni fjölskyldu í viðbót. Þegar uppúr var komið var það kvöldkaffið og við matarborðið rúmaðist vel og var alltaf pláss, þótt hóparnir væru stórir, meðlætið af heimabökuðum kökunum fyllti svo þetta stóra borð. Tijánum í garðinum hennar hef ég fylgst vel með. Þegar ég var lítil, mátti ég ekki stíga ofan á litlu hríslurnar, en nú eru þær orðnar tvisvar til þrisvar sinnum hærri en ég og síðasta sumardvölin mín í Melhaga var fyrir tveimur árum þegar ég var í sumarfríi. Þá vorum við að planta „litiu plöntunum“ í hraunið, sem hún átti sjálf. Hún hlakkaði til að sjá þær líka stórar. Elsku frænka, minning þín lifir að eilífu. Ég þakka þér fyrir allt sem þú hefur gert fyrir mig og mína foreldra og okkur öll. Þá sem guð elskar, kallar hann fyrst til sín og ég veit að hann tekur vel á móti þér. Guðlaugi, börnum þeirra og fjölskyldunni allri, bið ég styrks og blessunar. Þó að leiðin virðist vönd, vertu ekki hryggur. Það er eins og hulin hönd hjálpi er mest á ligpr. Margrét Ásta Jónsdóttir. Amma, ég trúi því varla að þú sért dáin og á bágt með að sætta mig við að þú sért farin frá okkur. Þegar ég þjó í Reykjavík kom ég oft austur um helgar eða í einhveij- um fríum, þá settist þú oft við rúm- stokkinn hjá mér og við fórum með Faðirvorið og svo kenndir þú mér sálma og bænir. Fyrsti sálmurinn sem ég lærði hjá þér var, Ó Jesú bróðir besti og ég man líka eftir sálmabókinni sem sálmurinn var í. Mér fannst sálmabókin alltaf svo sérstök bók, svört í hulstri, sem varði hana gegn ryki og hnjaski. Þú kenndir mér að bera virðingu fyrir sálma- og bænabókum. Ég var ekki stór þegar ég kom eitt sinn í heimsókn fyrir jól, ég setti skóinn út í glugga og hafði miklar áhyggjur af því að jóla- sveinninn vissi ekki af mér hjá ykkur og hann kæmist ekki inn. Því heimtaði ég að glugginn yrði opinn og mamma átti að segja jóla- sveininum að ég væri í sveitinni. Einnig man ég eftir því þegar þú fórst með mér í skólaferðalag um Stokkseyri og Eyrarbakka, það var gaman að ferðast með þér þar sem þú sagðir mér frá öllu sem þú vissir, enda kunnug á þessum slóðum. En svo fluttum við í sveitina og þá kynntist ég þér miklu betur. Þeir voru ófáir morgnarnir sem þú labbaðir upp eftir og þá oft með eitthvað í hendinni. Við fórum ófáar ferðir til að ná í lúpínu og gróðursetja í mela og sanda. Amma, þú vildir rækta okk- ar hjarta, hug og land. Takk fyrir allar sundferðirnar, öll kvöldin sem við spiluðum saman og allar þær stundir sem þú varð- veittir með mér, það var eins og þú gætir alltaf gefið þér tíma til að tala við mig. Takk fyrir allar bakvaktirnar! Guð styrki afa og okkur öll. Guðlaugur Kristmundsson. Okkur hættir til þess í amstri hvunndagsins að taka alla hluti sem sjálfsagða. Einnig heilsu og líf. Svo erum við stundum minnt á það að þanrtig er það ekki. Á svipstundu koma þau atvik fyrir í lífí okkar sem setja allt úr skorðum. Hún Ragnheiður var stærri hluti af mínu lífi en mig óraði fyrir. Hún var nátengd flestum bernsku- og uppvaxtarminningum mínum og þarf engan að undra, tvíburasystir mömmu. Mér voru oft sagðar sögur af því hve auðvelt var að skilja mig eftir í umsjá Ragnheiðar, þeg- ar ég var smábarn, því ég hafði ekki verið of viss á að þekkja þær í sundur. Auðvitað lærði ég það nú fljótt, en sögurnar voru jafn- skemmtilegar bæði fyrir mig og þær systurnar. Ég hef alltaf verið mikið austur í Haga og sem krakki sótti ég eðli- lega mjög niður í Melhaga þar sem þau systkinin Sigrún, Halli og Óli voru á svipuðum aldri og ég þótt ég væri reyndar elst. Mér var alltaf vel tekið þegar ég kom, sama hvað krakkarnir áttu að gera. Ég var þá bara sett í það líka rétt eins og ég væri eitt af hennar börnum. Þegar ég eltist og þroskaðist fór ég að kynnast henni á annan hátt og við tengdumst mjög nánum vin- áttuböndum. Aldrei fann ég annað en hlýju frá henni í minn garð og einlægan áhuga á því sem ég var að fást við hveiju sinni. Þannig var það til dæmis þegar ég kom í fyrsta skipti uppeftir með kærastann minn, sem svo átti eftir að verða maðurinn minn, Ragnheiður bauð hann strax velkominn og þar með var grunnurinn lagður að þeirra vinskap. Það spillti ekki ánægju hennar að hún þekkti til hans. Nokkrum sinnum fórum við saman í ferðalag, Ragnheiður og Guðlaug- ur, mamma og pabbi og við Jónsi. Það voru skemmtilegar ferðir þar sem margt var spjallað og mikið hlegið. Jónsi hefur reyndar stund- um sagt, bæði í gamni og alvöru, að það væru ekki allir sem eignuð- ust tvær tengdamæður með sömu konunni. Ragnheiður og Guðlaugur fóru ekki varhluta af því þegar farið var að reisa bústað úti í Giljum. Hún var sífellt að bjóða okkur í mat og kaffí og „potturinn" var til reiðu ef við vildum. Ragnheiður kom reglulega til að fylgjast með því hvernig okkur miðaði og líka bara til að spjalla. Hún var okkar eftir- litsmaður í bústaðnum og skildi þá gjarnan eftir sig kveðju í gestabók- inni. Nokkuð sem alltaf var jafn- gaman að lesa. Þegar Ragnheiður brá sér í bæ- inn gisti hún yfirleitt hjá okkur í Nökkvavoginum, síðast nú í liðinni viku. Þá grunaði engan að það yrði i síðasta sinn. Elsku Ragnheiður, þú varst ein- lægur og góður vinur og ræktaðir vináttuna. Það var okkur mikils virði að fá að njóta þess. Guðrún Ásbjörnsdóttir, Jón Helgi Guðmundsson. Elsku frænka. Ég mun alltaf minnast þess hve oft við fórum og náðum í lúpínu til að hylja sanda og mela, því að frænka hafði svo gaman af því að rækta og planta tijám. Hún var búin að planta mörg þúsund plönt- um í girðinguna sína niðri í hrauni. Það verður vonandi fallegt með árunum. Það er líka mjög fallegur garðurínn hjá þeim í Melhaga. Frænka hafði mikinn áhuga á að vinna með fullorðna fólkinu í sveitinni og daginn áður en hún dó var hún að skipuleggja ferðalag með því, sem fara átti á þriðju- deginum og hún var svo glöð og ánægð. En því miður gat ekki orð- ið af því. Elsku frænka, takk fyrir öll góðu árin. Þinn frændi og vinur, Sverrir. Það var heldur ónotaleg tilfinn- ing að vakna upp á sunnudaginn við það að mamma hringdi og sagði að Ragnheiður systir sín hefði dáið í morgun. Ég hugsaði: Hvað, er hún frænka dáin? Það gat bara ekki verið. Ég náði því nú bara ekki. Þessi hressa og skemmtilega kona, sem gaf mér alltaf kaffi og kökur þegar mér datt í hug að kíkja aðeins inn til frænku eins og ég kallaði hana alltaf. Hinar frænkurnar sögðu þegar ég var yngri að þær væru nú líka frænkur mínar, en mér fannst ég bara eiga eina frænku. Það fannst Rönku verulega vænt um að heyra. Já, það er alveg ótrúlegt þegar maður hugsar til baka að nú sé hún farin frá okkur. Það er margt skemmtilegt frá yngri árum sem rifjast upp þegar maður fer að hugsa til baka. Mikið biðum við Halli bróðir alltaf spennt- ir á jólunum og þegar afmæli var, því þá kom frænka alltaf með pakka og það besta var að pakkinn var alltaf harður, ekki einhver vettlingur eða önnur tuska sem var ekkert gaman að fá. Já, það er margt sem rifjast upp þegar litið er til baka, en fyrst og fremst er það hvað hún frænka var alltaf góð við okkur. Nú biðjum við Guð að geyma hana. Jóhann Rúnarsson. Þegar kveðja á hinstu kveðju góða vinkonu er ævisól hennar er enn þá hátt á lofti verður orðs vant. í orðskrúði nútímans finnst varla nýtilegt orð. Magnleysið heltekur mann og örðugt veitist að skilja það sem gerðist. Einungis er hægt að reyna að lifa með því og takast á við það. Ragnheiður Haraldsdóttir frá Melhaga í Gnúpveijahreppi er látin. Sorg, sár söknuður, hlýja og þakk- læti fyllir huga minn þegar þessi harðduglega, vandvirka og góða kona er svo snögglega hrifin burt úr starfí sínu og lífi okkar. Það myndast mikið tóm í huga og lífi. Þakka þér, elsku Ragnheiður mín, fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig og okkur öll í Hraunhólum. Þakka þér allar heimsóknirnar, hjálpsemi þína og höfðinglegar móttökur sem ég ávallt fékk hjá ykkur hjónum, og alltaf varst þú eitthvað að fást við í höndunum. Þú saumaðir föt, jafnt grófustu gallabuxur sem fín- ustu samkvæmiskjóla og allt þar á milli. Saumaðir út í myndir, hand- saumaðir alls konar muni, breyttir gömlu í nýtt _og allt var jafn vel gert, - alltaf. Ég dáðist oft að vand- virkni þinni og dugnaði og alltaf var haldið áfram og ekki síst í því að rétta einhveijum hjálparhönd, hlúa að einhveiju, gleðja einhvern. Þakka þér samstarfið í slátur- húsinu, þar var það eins og annars staðar, alltaf unnið hratt og vel, aldrei stansað. Ávallt varst þú glöð í sinni og stutt í glens og glettni og hafðir gaman af því að vera í góðra vina hópi og varst þá gjarn- an hrókur alls fagnaðar. Það var gaman í fimmtugsafmælinu þinu. Þá var sungið og dansað af hjart- ans list. Kæra vinkona. Þér var gefið að rækta vini þína. Alveg eins og þú lést þér annt um gróður jarðar þá hlúðir þú að sambandi vina og fjöl- skyldu. Megir þú nú uppskera þá hugsun er lá ævinlega að baki verk- um þínum: Að hjálpa, leggja þitt af mörkum til að gleðja aðra, færa eitthvað til betri vegar. Og það var gert með einlægum huga. En nú ertu farin í ferðina þar sem farmiði fæst bara aðra leiðina. Vegurinn til baka er ekki til. Okk- ar söknuður er sár og við minn- umst þín sem konu er setti svip á umhverfi sitt, þann kraft hafðir þú til að bera. Það er erfið hugsun að vita til þess að þú sért ekki lengur á meðal okkar, og megi algóður Guð vernda þig í þínum nýju heim- kynnum. Kæra fjölskylda, orð duga skammt, en við Biggi sendum ykk- ur öllum okkar innilegustu samúð- arkveðjur. Guð verndi ykkur og styrki í þessari miklu sorg. „Harmið mig ekki með tárum, þó að ég sé látinn. Hugsið ekki um dauðann með harmi og ótta. Ég er svo nærri að hvert eitt ykkar tár snertir mig og kvelur. En þegar þið hlæið og syrgið með glöðum huga lyftist sál mín upp í móti til ljóssins. Verið því glöð og þakklát fyrir allt sem lífíð gefur og ég, þó látinn sé, tek þátt í gleði ykkar yfir lífínu." (Höf.ók.) Blessuð sé minning hennar. Kristjana Gestsdóttir, Hraunhólum. Elsku Ragnheiður mín. Sár voru tíðindin sem Stína vin- kona okkar flutti mér á sunnudag- inn. Ég gat ekki meðtekið þau strax og enn á ég bágt með að trúa að þú hafir orðið bráðkvödd þann morgun. Þú hringdir síðast til mín á mánudagskvöldið, þá svo hress og sagðist ætla bráðlega í sum- arfrí. Margt getur breyst á stuttum tima. Nú ert þú farin í annað ófyrir- sjáanlegt frí, svo allt of fljótt. Von- andi líður þér vel þar, vinan, þar sem þú ert nú hjá ástvinum þínum, sem eru farnir héðan. Það er ekki að efa að þú velur þér gróðursælan og fallegan stað, þú sem varst allt- af fyrir að hafa allt fallegt og snyrtilegt í kringum þig, eins og heimili þitt og garðurinn báru vitni um. Það var sama hvað þú gerðir, saumaðir, matbjóst, eða fegraðir í kringum þig, allt var til fyrirmynd- ar. Þau eru orðin mörg árin síðan við kynntumst. Við vorum 14 ára þegar ég var að heimsækja frænku mína að Ásum og fór þá í fyrsta skipti að Haga í heimsókn til þín. Margar urðu ferðirnar eftir það að Haga, því við urðum góðar vinkon- ur. Oft dáðist ég að því hvað þú varst dugleg og myndarleg við öll störf sem ég sá þig vinna í Haga. Síðan fórst þú til Reykjavíkur að vinna og þá hittumst við oftar. Svo kom að því að ég fann drauma- prinsinn minn í sveitinni þinni og þú fannst Guðlaug, draumaprinsinn þinn. Um líkt leyti giftumst við báðar og stofnuðum heimili í Gnúp- veijahreppnum, þú í Melhaga og ég í Þrándarlundi, og börnin okkar fæddust. Nóg var að gera hjá okk- ur og böndin styrktust enn á milli okkar og fyigdumst við með hvor annarri af áhuga. Ég man alltaf þegar þú kenndir mér hvernig best og fljótlegast var að hengja þvott á snúru. Þú varst svo skipulögð. Það er svo margs að minnast. Þú varst mín besta vinkona, alltaf trygg og trú. Alltaf mun ég vera þér þakklát fyrir að taka mig með þér í orlofsviku húsmæðra á Laug- arvatni eitt haustið. Mér fannst ég ekki geta farið að heiman, en þú gafst ekki upp. Það voru dýrðar dagar sem við áttum þar og verða þeir ógleymanlegir. Þú varst hrókur alls fagnaðar í góðra vina hópi, hafðir gaman af að dansa og syngja. Mikið var gaman í fimm- tugsafmælinu þínu. Þegar um fór að hægjast heima- fyrir, fórum við að leita að vinnu utan heimilis. Um tíma vorum við á saumastofu og í nokkur ár unnum við saman í sláturhúsi meðan það starfaði. Alltaf skilaðir þú þínu verki vel unnu og af stakri samviskusemi. Það var þér mikil ánægja þegar Sigrún dóttir ykkar fór að búa í Haga og þú gast fylgst með barna- börnunum. Stolt varst þú líka af drengjunum ykkar, hvað þeir komu sér vel áfram. Þú varst alltaf tilbúin að liðsinna öllum, ekki síst eldra fólkinu. Mikið varst þú nærgætin og hjálpsöm stjúpu þinni, Jóhönnu í Haga. Eitt af þínum siðustu verkum var að skipuleggja ferðalag með eldri borgurum hreppsins. I dag, laugardaginn 20. júlí, þeg- ar þú verður kvödd frá Stóranúps- kirkju vona ég að birta íslenska sumarsins fylgi þér til enn bjartari staðar, þar sem þú munt uppskera Iaun alls þess góða sem þú varst mér og minni fjölskyldu, ekki sist eftir að Steini minn dó. Símhring- ingar og heimsóknir þínar voru mér mikils virði. Guð styrki og verndi Guðlaug þinn, börnin ykkar og alla ijölskyld- una. Hafðu þökk fyrir sanna vináttu. Þorbjörg G. Aradóttir. • Fleiri minning-argreinar um Ragnheiði Haraldsdóttur híða hirtingar og munu birtast í hlað- inu næstu daga.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.