Morgunblaðið - 20.07.1996, Side 28

28 LAUGARDAGUR 20. JÚLÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
RAGNAR
VALDIMARSSON
+ Ragnar Valdi-
marsson var
fæddur í Bolungar-
vík 20. júní 1918.
Hann lést á heimili
sínu á Hólmavík 15.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Herdís Marís-
dóttir og Valdimar
Samúelsson. Börn
þeirra auk Ragnars
voru Marín, Gísli,
Jónas, Þuríður og
Magnea.
Hálfsmánaðar
gamall var Ragnar
tekinn í fóstur að Hvalsá í
Steingrímsfirði af þeim hjónum
Aðalheiði Aðalsteinsdóttur og
Ormi Samúelssyni, en þau áttu
þá fyrir fóstursoninn Benedikt,
sem dó 1930, 15 ára gamall.
Fósturbræður Ragnars eru Jón
Ólafur og Halldór, synir Aðal-
heiðar og Orms, en Aðalheiður
lést 1926. Fóstursystkini Ragn-
ars, Aðalheiður Benedikta og
Jón Ormar, eru börn Orms og
seinni konu hans, Jóhönnu
Daníelsdóttur.
Arið 1937 gekk Ragnar að
eiga Þuríði Guðmundsdóttur,
hennar foreldrar voru Vigdís
Guðmundsdóttir frá Bæ á Sel-
strönd og Guð-
mundur Magnússon
vitavörður. Börn
Þuríðar og Ragnars
eru Valdís, hennar
maður Karl Lofts-
son bankaúti-
bústjóri í Mos-
fellsbæ, Aðalheið-
ur, hennar maður
Sigurður Vil-
hjálmsson bifreiða-
sljóri, Unnar skip-
stjóri á Hólmavík,
hans kona Þorbjörg
Stefánsdóttir sím-
stöðvarstjóri, Vig-
dís, hennar maður Kjartan
Jónsson skipsljóri, látinn, Jónas
sjómaður, hans kona Alma
Brynjólfsdóttir, Baldur raf-
verktaki á Akureyri, hans kona
Þorgerður Fossdal, Guðmunda,
hennar maður var Jóhann
Skúlason, en þau slitu samvist-
um, Olver rafverktaki á Hólma-
vík, hans kona Sunna Vermund-
ardóttir, og Sigurbjörn starfs-
maður Eimskips í Færeyjum,
sambýliskona Frigerð. Barna-
börn Þuríðar og Ragnars eru
27 og barnabarnabörnin 24.
Útför Ragnars verður gerð
frá Hólmavíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Mánudaginn 15. júlí var ég
staddur hjá systur minni vestur í
bæ þegar síminn hringdi og í síman-
um var Jón eldri bróðir okkar og
sagði að Heiða næstelsta dóttir
Ragnars hefði verið að hringja og
tilkynna lát hans þá um morgun-
inn. Þetta var snöggt og þungt
högg fyrir okkur öll því Raggi var
mjög einlægur bróðir okkar uppeld-
t
Mófiir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SIGURBJÖRG GUÐMUIMDSDÓTTIR HANNAH,
andaðist í Borgarspítalanum 18. júlf.
Georg V. Hannah, Eygló Geirdal,
Bryndis Þ. Hannah, Gisli Thoroddsen,
Guðmundur B. Hannah, Svandís Rögnvaldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn og faðir okkar,
ÞORSTEINN BJÖRN JÓNSSON
bifvélavirki,
Norðurgötu 60,
Akureyri,
lést 18. júlí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Elín Halldórsdóttir
og börn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðír og afi,
RAFN ÞÓRÐARSON,
Skipholti 4,
Ólafsvík,
sem lést 13. júlí, verður jarðsunginn frá Ólafsvíkurkirkju þriðjudag-
inn 23. júlí kl. 14.00. Anna Jónasdóttir,
Garðar Rafnsson, Guðrún Pétursdóttir,
Lydía Rafnsdóttir, Hjálmar Kristjánsson,
Svanur Rafnsson, María Sölvadóttir
og afabörn.
t
Hjartans þakkir færum við öllum, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför ástkærs sonar okkar, bróð-
ur, unnusta og barnabarns,
ARNÓRS BJÖRNSSONAR,
Ljósheimum 7.
Álfheiður Steinþórsdóttir, Vilhjálmur Rafnsson,
Björn Arnórsson, Kristín Guðbjörnsdóttir,
Andri Steinþór Björnsson, Sara Jónsdóttir,
Sólborg Sigurðardóttir,
Pálína Eggertsdóttir.
MINNINGAR
issystkina sinna og um leið ákaflega
ættrækinn í garð systkina sinna í
Bolungarvík.
A yngri árum stundaði Raggi
sjó, enda ekki um annað að velja á
þeim árum. Hann var góður sjómað-
ur, ósérhlífinn, lipur og verklaginn.
Þegar sjómennskunni lauk stundaði
hann bifreiðaakstur hjá Kaupfélagi
Steingrímsfjarðar til ársins 1956
er hann varð fyrir þeirri ógæfu að
fá heilablóðfall, en 1957 fór hann
til Danmerkur í heilaskurðaðgerð
sem lánaðist það vel, að hann náði
hokkru vinnuþreki í nokkur ár og
stundaði þá póst- og farþegaflutn-
inga norður Strandir. Þetta voru
erfiðar og langt í frá hættulausar
ferðir á haustnóttum og þar kom
að hann varð að hætta og eftir það
var hann að mestu óvinnufær.
Allir sem til þekkja vita hve
gestrisið heimili þeirra Lillu og
Ragga var, oft á tíðum nánast eins
og hótel. Eins og gefur að skilja
mæddi þá mjög á húsmóðurinni.
Raggi var mjög skemmtilegur í við-
ræðum og með afbrigðum orðhepp-
inn og eru margar sögur til um
smellin tilsvör hans.
Elsku Lilla, böm, bamabörn og
barnabamaböm. Við systkinin vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð. Að
lokum, elsku Raggi, við systkini
þín, Nonni, ég, Stella og Ninni,
kveðjum þig með söknuði og þökk-
um Guði fyrir að hafa átt þig fyrir
bróður.
Halldór Z. Ormsson.
Hann afi Raggi er dáinn, farinn
þangað sem allir fara að lokum.
Afi var alltaf svo kátur og glettinn,
eins og eitt barnabamið hans sagði:
„Það er alltaf svo gaman þar sem
afí Raggi er.“ Á góðum stundum
þegar einn eða fleiri vom saman
komnir með afa var afi hrókur alls
fagnaðar. Hann sagði svo einstak-
lega skemmtilega frá. Hann sagði
okkur ungu kynslóðinni margar
skemmtilegar sögur frá því sem var
í gamla daga. Frásögnin var alltaf
svo myndræn og hann dró fram
spaugilegu hliðina á atburðunum
þó að heilmikil alvara væri á bak
við. Hann var orðheppinn með ein-
dæmum og átti alltaf svar á reiðum
höndum. Afí var alltaf að og alltaf
hafði hann tíma til að sinna okkur
krökkunum sem bjuggum í ná-
grenni við hann. Ef hjólið bilaði
gerði afi við það, lagaði skíðasleð-
ana, bjó meira að segja til skíði úr
tunnuspýtum og reyndi að poppa
fyrir okkur úr hænsnabyggi, allt
reyndi og gerði afí Raggi. Við sem
vorum þess aðnjótandi að fá að
kynnast og vera í návist afa Ragga
búum að dýrmætri reynslu, sem við
búum að alla ævi.
Til stóð að íjölskyldan hittist um
næstu helgi og gleddist saman og
allir ættingjarnir sem eru staddir á
landinu ætluðu að mæta því það
lætur enginn sig vanta þegar Ragga
Vall fólkið ætlar að hittast og eiga
helgi saman. Afí var farinn að
hlakka svo til að fá alla hingað til
Hólmavíkur. En skjótt skipast veður
í lofti og nú hittumst við við aðrar
aðstæður en ákveðið hafði verið því
í dag kveðjum við afa okkar í hinsta
sinn.
Elsku afí, takk fyrir allar sam-
verustundirnar, við vitum að þú ert
nú á góðum stað og trúum því að
þú sért enn á meðal okkar þó að
við sjáum þig ekki.
„Allt sem þér viljið að aðrir
menn gjöri yður, það skuluð þér
og þeim gjöra.“ (Matt. 7,12). Þessi
einkunnarorð hafði afi að leiðar-
ljósi og benti okkur á að hafa sem
einkunnarorð við ferminguna og
JÓN JÓNSSON
+ Jón Jónsson var
fæddur á Tann-
staðabakka í Hrúta-
firði 24. febrúar
1920. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans 13.
júlí siðastliðinn. For-
eldrar hans voru Jón
Einarsson á Tann-
staðabakka og eigin-
kona hans Jóhanna
Þórdís Jónsdóttir
frá Hróðnýjarstöð-
um í Laxárdal. Jón
var næstyngstur af
sjö börnum þeirra
hjóna. Systkini hans
voru: 1) Guðrún, lést ung. 2)
Guðlaug Dahlmann, lengi á
ísafirði, vann síðast hjá Ritsí-
manum í Reykjavík. 3) Svan-
borg, lést ung. 4) Herdís, á
Hraunsnefi í Norðurárdal, siðan
starfsstúlka í Reykjavík. 5) Ein-
ar, bóndi á Tannstaöabakka. 6)
Guðrún, átti Karl Bigseth í Ála-
sundi í Noregi. Guðlaug og Guð-
rún yngri létust báðar 1993, en
Herdís og Einar lifa bróður sinn.
Árið 1958 kvæntist Jón Láru
Pálsdóttur, f. 31. ágúst 1933, d.
31. ágúst 1993. Lára var dóttir
hjónanna Páls Theodórssonar og
Vinbjargar Ástu Albertsdóttur á
Sveðjustöðum í Miðfirði. Jón og
Lára eignuðust sex börn: 1) Jó-
hanna Svanborg, f. 22.4. 1959,
d. 1.3. 1960. 2) Jóhanna Svan-
borg, f. 12.5. 1961, sjúkraliði í
Vestmannaeyjum,
gift Sigurði Franz
Þráinssyni. 3) Jón
Bjarni, f. 31.7. 1962,
verktaki í Reykja-
vík, kvæntur Jó-
hönnu Jóhannesdótt-
ur. 4) Albert Jóns-
son, f. 13.1. 1964,
bóndi Eyjanesi. 5)
Guðrún, f. 1.4. 1967,
félagsráðgjafi í Vest-
mannaeyjum, gift
Hreggviði Ágústs-
syni. 6) Þorgeir, f.
23.6. 1973, verka-
maður í Eyjanesi.
Lára átti fyrir tvö
börn; Þröst Guðlaugsson, f. 26.3.
1955, bakara á Akranesi, og Vin-
björgu Ástu Guðlaugsdóttur, f.
30.12. 1956, gift Jóni Einarssyni
á Blönduósi. Barnabörnin eru
orðin á annan tug.
Jón stundaði nám í Reykja-
skóla tvo vetur. Hann vann á búi
foreldra sinna, stundaði félags-
búskap með Einari bróður sínum
á Tannstaðabakka þar til jörðinni
var skipt og Jón og Lára stofna
nýbýlið Eyjanes 1959. Þau reistu
þar öll hús og ræktuðu Iandið.
Jón og Lára bjuggu í Eyjanesi
þar til 1991, er þau fluttu á
Hvammstanga. Jón var virkur í
félagsmálum, sat m.a. um árabil
í hreppsnefnd.
Útför Jóns fer fram frá Stað-
arkirkju í Hrútafirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Jón Jónsson ólst upp í systkina-
hópnum hjá foreldrum sínum á Tann-
staðabakka. Foreldrar hans bjuggu
þar myndarbúi og skópu bömum sín-
um ástríkt heimili með traustum fjöl-
skylduböndum. Sterk tengsl og rík
tryggð við heimahaga hefur fylgt
systkinunum frá Tannstaðabakka
alla tíð. Svo rík var tryggðin að er
systir Jóns, Guðrún, er bjó í Ála-
sundi, lá banaleguna, sagðist hún
frekar vilja verða að blómum á ís-
landi en illgresi í Noregi.
Jón móðurbróðir minn er í dag
lagður til hinstu hvílu við hlið eigin-
konu sinnar og í seilingarfjarlægð
frá dótturinni sem þau misstu unga,
foreldrum sínum, systur sinni og afa
og ömmu. Hann mun eins og þau
með tímanum sameinast hrútfírskri
mold. Kanski er ekkert betur viðeig-
andi en svo verði eftir langa samvinnu
bóndans og jarðarinnar. Jón og for-
feður hans hafa mann fram af manni
lifað í náinni samvinnu við moldina í
Hrútafirðinum. Með þrotlausu starfí
hafa þeir bætt hana, - rutt burtu
gijóti, hlúð að henni með áveitum og
áburði, sáð í hana fræjum og hún
hefur launað umhyggjuna með upp-
hafa að leiðarljósi í gegnum lífið.
Bára, Ragna Þóra og Elín
Gróa Karlsdætur.
„Skjótt hefur sól brugðið sumri."
Vinur minn Ragnar Valdimarsson
er látinn. Skipsfélagi minn og
tryggðarvinur allt frá því er við hitt-
umst á Hólmavík 1934 og til þessa
dags. Þá lærði ég að þekkja þennan
góða mann sem alltaf var svo kátur
og hlýr. Hann var líka svo einstak-
legá orðheppinn að allir löðuðust að
honum, bæði ungir og gamlir. Hann
var mikið snyrtimenni og allt skyldi
vera á sínum stað og öll hans störf
heiðarlega af hendi leyst.
Um margra ára skeið var Ragnar
bílstjóri bæði á vörubíl og fólksbíl-
um. Höfum við í fjölskyldunni notið
margra góðra stunda með Ragnari
í bílnum hans undanfarin ár. Sér-
lega munum við ferð norður á
Strandir sumarið 1984. Það er oft
vitnað í þá gleði sem ríkti í bílnum
hans þá. Og alltaf var vináttan við
Ijölskylduna jafntraust og einlæg
og munum við öll minnast hans
með þökk og virðingu.
Ég og fjölskylda mín sendum
Þuríði konu hans, börnum þeirra
og ijölskyldum innilegustu samúð-
arkveðjur okkar. Við vitum að sökn-
uður ykkar er mikill við þessi
snöggu umskipti, en minningin um
hann Ragnar verður alltaf ljósgeisli
í lífí ykkar.
Það var kyrrt og fallegt við Stein-
grímsfjörð daginn sem Ragnar lést.
Við höfðum svo oft dáðst að fegurð
Hólmavíkur saman. Þar átti hann
heima öll sín manndómsár og þar
mun ég kveðja hann.
Ég veit að þar sem góðir menn
fara, þar eru guðsvegir.
Blessuð sé minning góðs vinar.
Einar Hansen.
skerunni sem er ein af undirstöðum
búskaparins og lífsafkomu bóndans.
Jón var bóndi af lífí og sál, góður
bóndi og ævistarf hans var að halda
áfram starfí forfeðra sinna að rækta
og byggja upp á föðurleifðinni. Hann
tók fleira í arf frá áum sínum, hann
var ágætlega gefínn og hagvirkur í
besta Iagi, áhugasamur og afkasta-
mikill. Jón var ekki fyrirférðarmikill
í fjölmenni, var ekki gefínn fyrir að
láta á sér bera, en naut sín því betur
þar sem fámennt var og góðmennt.
Jón átti við margháttuð veikindi
að stríða mörg undanfarin ár og eins
eiginkona hans, áður en hún lést
fyrir u.þ.b. þrem árum. Þó Jón væri
markaður af langvarandi heilsuleysi
var hann síðustu misserin hress og
ánægður, var ósínkur á að deila með
öðrum hvort sem var spaugsögum,
fróðleik frá fyrri tímum eða koníak-
inu sínu og var vakandi yfír hvernig
búskapurinn gengi í Eyjanesi og á
Tannstaðabakka. Hann var mjög
ánægður með að hafa verið fær um
að taka aðeins þátt í heyskapnum á
Eyjanesi síðastliðið sumar og
dreymdi um að geta það aftur í sum-
ar. Hann lét sig mjög varða hag
barna sinna og var mjög ánægður
er hann tilkynnti mér að Jóhanna
dóttir hans ætti von á barni. Þá
gladdi það hann afar mikið hve böm
hans hafa tekið í arf tryggð við
heimahagana og fagnaði mjög að Jón
Bjarni sonur hans væri að reisa sum-
arbústað á Eyjanesi.
Síðustu mánuðina var Jón á
sjúkrahúsum, Landspítalanum og
sjúkrahúsinu á Hvammstanga. Hann
var þakklátur fyrir umönnunina,
einkum lofaði hann starfsfólk á deild
12G á Landspítalanum.
Jón vissi vel hvemig heilsa hans
var og hvaða áhættu hann tæki með
því að gangast aftur undir aðgerð.
Hann gat ekki hugsað sér lífíð sem
alger sjúklingur, var tilbúinn til að
leggja á sig erfíða aðgerð til að reyna
að ná betri heilsu, en var líka tilbú-
inn til að kveðja þennan heim. Hann
ræddi veikindi sín og tæpar batahorf-
ur af æðruleysi, en sagði líka frá
með glampa í augum hve sjúkrabíll-
inn hefði verið fljótur í förum í síð-
ustu ferð hans norður, - hann hafði
ennþá gaman af að fara hratt yfír.
Far þú í friði, frændi sæll, og
hafðu þökk fyrir allt.
Hjördís Hjartardóttir.