Morgunblaðið - 27.07.1996, Blaðsíða 30

30 LAUGARDAGUR 27. JÚLÍ 1996
MINIUINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KETTY ROESEN
ELÍASSON

+ Ketty Roesen
Elíasson fædd-
ist í Bregninge í
Danmörku 30. apríl
1918. Hún lést á
sjúkrahúsi í
Holstebro 3. júní
síðastliðinn, eftir
stutta sjúkdóms-
legu. Eiginmaður
hennar var Jóhann-
es Elíasson frá Nesi
í Grunnavík, en
hann lést 1978. Bál-
för hennar fór
fram í Holstebro 7.
júní sl. Minningar-
athöfn fer fram í ísafjarðar-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
mjög náið og vitum
við hvað Ketty var
henni þakklát fyrir
hvað hún hugsaði vel
um leiðið hans Jóa.
Við vitum að vel er
tekið á móti henni í
nýjum heimkynnum
og erum þakklát fyrir
að hafa fengið að vera
henni samferða í þess-
um heimi.
Minningin um
Ketty mun lifa með
okkur um ókomin ár.
Blessuð sé minning
hennar.
Þuríður, Sigríður, Elísa,
Stefán og fjölskyldur.
Kær vinkona okkar er nú farin
yfir móðuna miklu og langar okkur
að rifja upp nokkur minningarbrot
af kynnum okkar. Við systkinin
eigum margar ljúfar minningar um
Ketty.
Við eldri systumar munum vel
eftir er fyrsta fundi okkar bar sam-
an, en það var í Grunnavík sumar-
ið 1952, þar sem við dvöldumst
" flest öll sumur á okkar uppvaxtará-
rum eða þar til systkinin frá Nesi
í Grunnavík hættu búskap og fluttu
til ísafjarðar.
Magnús, móðurbróðir okkar,
hafði orðið fyrir slysi, við vinnu
sína, á Straumnesfjalli og legið á
Sjúkrahúsi ísafjarðar og þar
kynnst þeim hjúkrunarkonunum
Ketty og Björney, sem síðar varð
eiginkona hans. Hann bauð þeim
í heimsókn í sveitina og tóku þær
sér far með Fagranesinu norður.
-®r þær hugðust halda til baka með
bátnum fannst þeim bræðrunum
þetta alltof stuttur stans og þeir
myndu flytja þær með Eljunni sem
þeir og gerðu.
Þetta var í fyrsta skipti sem Jói
og Ketty hittust. Ketty fór aftur til
Danmerkur, eftir að hafa unnið eitt
ár á Sjúkrahúsi ísafjarðar, en kom
svo aftur árið 1957 og gengu þau
Jói í hjónaband 7. mars það sama
ár.
Minningin um sunnudagsboðin
til Ketty, á gamla Sjúkrahúsið, er
hún bjó þar, er okkur ógleymanleg
og í minningunni eru þau ævintýri
líkust, allt var svo fínt og fágað og
,margir hlutir okkur framandi eins
til dæmis grænlenska dúkkan í
þjóðbúningi og margir munir og
myndir frá Danmörku og Græn-
landi, en þar hafði hún starfað sem
hjúkrunarkona, og ekki fannst okk-
ur verra að fá að smakka á erlenda
sælgætinu hennar.
Eftir að Jói og Ketty giftust
bjuggu þau að Krók 3, á ísafirði,
og bar heimili þeirra vott um ein-
staka snyrtimennsku og myndar-
brag. Sérstaklega var okkur systk-
inunum mikið tilhlökkunarefni að
fara í áramótaveislurnar hjá Ketty
og Jóa, þau höfðu lag á að gera
hlutina svo skemmtilega og eftir-
minnilega, ekki síst fyrir börnin.
Margar ferðir voru famar á Elj-
unni norður að Nesi og eftir að
Ketty flutti til Danmerkur 1980
kom hún á hveiju sumri í heimsókn
til íslands og var þá yfirleitt farið
norður að Nesi og þar oft dvalið
um lengri eða skemmri tíma.
Síðasta ferð hennar til íslands
var í febrúar 1995 er hún kom til
að vera við útför móður okkar og
þótti okkur afar vænt um að hún
skyldi koma, en ekki grunaði okkur
þá að það væri okkar síðasti fund-
ur. Við systurnar fórum til Dan-
merkur síðastliðið vor og hugðumst
' Ifeimsækja Ketty, en nokkm áður
en við lögðum af stað veiktist hún
svo alvarlega að fundum okkar bar
aldrei saman og lést hún meðan á
dvöl okkar stóð ytra.
Fallin er frá mikilhæf og vel
I gerð kona og er hennar sárt sakn-
að af tengdafólki hér á íslandi og
—ekki síst Björney, svilkonu hennar,
en samband þeirra var alla tíð
Ketty Roesen, eða „Rósen“ eins
og hún var kölluð uppá ísfirsku, var
fædd i Bregninge á Sjálandi og var
dóttir þeirra hjóna Jens Roesen og
Tora K.V. Jorgensen. Móðir hennar
lést af spönsku veikinni í ágúst
1918 og Ketty var látin í fóstur til
móðurömmu sinnar strax að jarðar-
förinni lokinni. Hún dvaldist í góðu
yfirlæti hjá ömmu sinni til 4 ára
aldurs, en þá fluttist hún aftur til
föður síns, sem í millitíðinni hafði
kvænst mágkonu sinni, Betty.
Ketty fannst þetta mjög erfitt, ekki
síst vegna þess að hún fékk allt sem
hún vildi hjá ömmu sinni. „Ef ég
fékk ekki það sem ég vildi, þá lagð-
ist ég bara á gólfið og leið þá ekki
á löngu þar til stungið var upp í
mig sykurmola." Uppvöxturinn í
föðurgarði reyndist henni mjög erf-
iður. Faðir hennar var diykkjumað-
ur og kallaði hana sjaldnast annað
en litla ljóta ungann sinn. Betty
reyndist henni hins vegar mjög vel,
en það var þó ekki fyrr en amma
hennar hafði lofað henni matrósa-
kjól að launum að hún fór að kalla
Betty mömmu. Biturleiki Ketty í
garð föður síns var áberandi allt til
dauðadags og hún átti engar góðar
minningar um hann. Fermingar-
dagurinn var henni minnisstæðast-
ur og hann bar oft á góma þegar
við sátum saman yfír gömlum
myndum og Ketty sagði mér sögur
varðandi hveija mynd. Hún fékk
nákvæmleg 56 krónur í ferming-
argjöf og Betty hafði lofað að fara
með henni að kaupa stígvél að vinnu
lokinni. Þegar Ketty kom til að hitta
Betty hitti hún fyrir föður sinn.
Betty dró hana afsíðis og sagði
henni að faðir hennar yrði að nota
peningana til áríðandi mála og stíg-
vélakaupin yrðu að bíða betri tíma.
Ketty komst fljótt að því að pabbi
hennar hafði eitt peningunum í
brennivín og þeir voru henni að
eilífu glataðir. Erfið æska átti mik-
inn þátt í að skapa persónuleika
Ketty. Hún varð mjög sjálfstæð og
dreymdi um ævintýri langt frá föð-
urhúsum. Kettý átti eina systur og
sjö hálfsystkini. Hún hafði engin
afskifti af systur sinni en nokkurt
samband var milli hennar og hálf-
systkina hennar. 22 ára gömul fór
Ketty að heiman og hélt til náms
við hjúkrunarskóla Amtssjúkra-
hússins í Assens. Fjölskyldan bjó á
þeim tíma í Holstebro á Vestur-Jót-
landi og 120 km skildu þau að.
Ketty átti frí 5. hveija helgi og lét
sig ekki muna um að hjóla heim
snemma á laugardegi og aftur til
baka á sunnudegi. Hún átti margar
góðar minningar úr hjúkrunarskól-
anum. Hún lauk námi í febrúar
1943 með fyrstu einkunn. Eftir að
hafa starfað við hjúkrun í Dan-
mörku í nokkur ár hélt hún til
Noregs og var þar í eitt ár. Hún
fór frá Osló árið 1948 og hóf störf
á Blönduósi hjá Kolka lækni. Þetta
voru fyrstu kynni hennar af íslandi
en ekki þau síðustu. Á næstu árum
fór Ketty víða og starfaði meðal
annars í Wasa, Kaupmannahöfn,
og í Reykjavík. Hún kom í fyrsta
sinn til starfa á Isafírði þann 1.
mars 1952 og var þar um 9 mán-
aða skeið. Á þessum tíma kynntist
hún Jóhannesi Elíassyni frá
Grunnavík. Frá ísafirði fór hún til
Danmerkur og síðar til Grænlands.
Þar dvaldist hún í 2 ár. Það liðu
tæp 4 ár þangað til Ketty kom aft-
ur til ísafjarðar. í þetta skiptið kom
hún til að vera. Ketty hreifst mikið
af náttúru Grænlands og íslands
auk þess sem henni fannst mjög
gaman að mannfólkinu í þessum
löndum, sem var svo ólíkt því sem
hún átti að venjast að heiman. Hún
var ráðin sem yfirhjúkrunarkona á
Fjórðungssjúkrahúsið á ísafirði frá
1. september 1956. Það árið end-
urnýjuðust kynni hennar og Jó-
hannesar og fór svo að þau voru
gefin saman í hjónaband þann 7.
mars 1957. Það fór sérlega vel á
með Ketty og Jóhannesi og vógu
þa_u hvort annað fyllilega upp. Árin
á ísafirði voru gleðiár og Ketty og
Jóhannes eignuðust hóp góðra vina.
Meðal annarra voru foreldrar mínir
í þeim hópi.
Fyrstu minningar minar um
Ketty eru frá því að ég var 4 ára
og þurfti að leggjast inn á sjúkra-
húsið. Hún hélt mikið upp á börn,
ekki síst ef þau voru fátæk eða
minnimáttar. Ketty kom reglulega
inn á stofuna til mín til að sjá hvern-
ig ég hefði það. Hún var ströng,
en beygði reglurnar ef um börn var
að ræða. Ketty og Jói bjuggu útí
Krók og þaðan hafði hún gott út-
sýni til Djúps og gat fylgst með
því þegar Jói kom af sjó. Hún hafði
aldrei áhyggjur af Jóa þegar hann
reri. Jói dó í júlí 1978 og Ketty flutt-
ist aftur til Danmerkur þar sem hún
átti hálfsystkini. Hún tók þar upp
eftirnafnið Elíasson til minningar
um Jóa. Hún kom árlega til íslands
og ferðaðist um landið með foreldr-
um mínum. Þetta voru tjald- og
gönguferðir og Ketty lét sitt ekki
eftir liggja.
Það var í einni af þessum ferðum
sem við Ketty urðum vinir. Hún bjó
yfir mikili kímnigáfu og átti létt
með hlátur. Ferðirnar urðu fleiri
og ég fór meira og meira að taka
þátt í samverustundum Ketty og
foreldra minna. Þau voru ófá kvöld-
in sem við sátum og spiluðum og
spjölluðum um heima og geima.
Þegar ég og Runi fluttum til
Danmerkur árið 1989 dvöldumst
við hjá Ketty og hún tók okkur
opnum örmum. Hún tók strax að
sér að vera varamamma mín í Dan-
mörku og fórst það hlutverk vel úr
hendi. Hún kallaði okkur aldrei
annað en drengina sína og maður
fann að við vorum í miklu uppá-
haldi hjá henni. Henni fannst óskap-
lega gaman að taka á móti gestum
og var þá ekkert til sparað. Hún
passaði alltaf vel uppá að drengirn-
ir hennar væru ekki svangir og að
við fengjum að borða 5-6 sinnum
á degi hveijum. Hún var mjög þakk-
lát fyrir öll viðvik og viðgerðir á
húsinu eða í garðinum, því henni
þótti leiðinlegt ef hlutirnir voru
ekki í lagi. Garðurinn var hennar
líf og yndi og var mjög vel hirtur.
Það fór að halla undan fæti hjá
Ketty síðustu árin og hún var efins
um að hún kæmist í sína árvissu
ferð til íslands. Hún átti sér ósk
um að komast til Grænlands og
Finnlands áður en hún yfirgæfi
þessa jörð. Sumarið 1994 fór hún
ásamt Björneyju svilkonu sinni til
Grænlands. Hún geislaði af gleði
þegar hún kom aftur heim til Dan-
merkur og hafði frá miklu að segja.
Minni hennar fór að skerðast upp
úr þessu og hún fann vanmátt sinn
aukast með hveijum deginum. Hún
átti erfiða tíma og var mikið ein.
Hún var full af baráttuhug og lét
ekki bugast þótt oft væri erfítt að
fást við einföldustu verkefni. Um
miðjan maímánuð varð hún fyrir
áfalli sem varð henni um megn.
Við áttum okkar síðustu stund sam-
an að morgni þess 3. júni sl. en þá
lét Ketty undan og kvaddi í hinsta
sinn. Það var erfítt að sjá á eftir
varamömmu minni, en nokkur léttir
að hún skyldi fá að fara eftir stutta
en erfiða sjúkrahúslegu.
Elsku mamma, pabbi, Björney
og aðrir vandamenn, við Runi send-
um okkar innilegustu samúðaróskir
til ykkar allra.
Jón Aðalbjörn Jónsson.
BJARNIEINARS
BJÖRNSSON
+ Bjarni Einars
Björnsson
fæddist í Melgerði,
Glerárþorpi, 3. des.
1940. Hann lést í
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 18. júlí síðast-
Iiðinn. Foreldrar
hans voru Stefanía
Jónsdóttir, fædd 8.
nóv. 1917, og
Björn Olsen Sig-
urðsson, fæddur
24. febr. 1916, dá-
inn 10. apr. 1982.
Systkini Bjarna
voru: Gylfi, Katr-
ín, d. 26. júli 1985, Jón Hall-
dór, Sigurður Mars, Klara,
Björn, Sigrún, Aðalheiður,
Indriði og Sólrún Hvönn.
Síminn hringdi og það var Erna
að láta okkur vita að Bjarni hefði
veikist mikið og verið fluttur suður
um nóttina. Honum var ekki hug-
að líf út daginn. Þegar ég sá þenn-
an vin minn, sem aldrei lét í ljós
að hann væri lasinn, liggja þarna
svona hjálparvana og hvítan, vit-
andi að ef hann vaknaði aftur yrði
hann aldrei sá Bjarni sem ég
þekkti, bað ég þess að hann fengi
að fara sem fyrst, því bæði ég og
aðrir vissum að hann gæti aldrei
sætt sig við að vera ekki fær um
neitt sem áður var.
Þegar ég minnist Bjarna kemur
margt gott upp í hugann. Hann
var alveg einstök persóna og mik-
ill grínisti, alltaf kátur og hress
og minnist ég margra stunda þar
sem þeir bræður, hann og Jón,
létu gamminn geysa bæði á okkar
heimili og bara hvar sem var ef
við vorum saman. Jón og Bjarni
voru ekki bara bræður heldur líka
góðir vinir.
Bjarni hafði gott lag á að æsa
menn upp og- gera svo grín að
öllu saman. Hann var mjög fastur
á sínu, eiginlega skipti ekki máli
hvort hann hafði rétt fyrir sér eða
ekki, hann bara sat á sínu. Hann
gat alveg sett mann á gat. En í
eitt skipti þegar þau komu í heim-
sókn mátaði ég hann alveg. Hann
byijaði að stríða mér og sagði:
„Hvað er þetta kona, ertu ekki
búin að grilla.“ Nei, en ég skal
redda því snöggvast og svo fór
að hann fékk grillmat þó seint
væri.
En hann var góður vinur, mér
þóttu það forréttindi að eiga hann
sem vin. Ég á eftir að sakna sam-
talanna sem við áttum oft á kvöld-
in, þau voru oft fjörug og skemmti-
leg og margt rætt.
Bjarni var ekki bara faðir dætra
sinna, heldur líka vinur og félagi.
Hann talaði aldrei um þær öðru-
visi en með blik í augum og bros
á vör og kallaði þær drottningarn-
ar sínar. Fyrir þær og Ernu fannst
honum hann aldrei geta gert nóg.
Að koma i heimsókn til Bjarna og
Ernu var einstaklega gott. Þau
áttu þægilegt heimili sem bauð
mann velkominn og þar var gott
að vera.
Bjarni var gift-
ur Ernu Einars-
dóttur, f. 5. sept.
1946, og eignuðust
þau þrjár dætur.
Þær eru: Sigríður
Björg, f. 14. jan.
1972, í sambúð
með Gísla Lár-
ussyni, Klara, f. 5.
sept. 1976, og Ey-
gló, f. 9. júlí 1983.
Bjarni starfaði
til sjós og á verk-
stæði, en nú síð-
ustu ár hjá Bú-
landstindi á
Djúpavogi.
Utför Bjarna fer fram frá
Djúpavogskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 14.
Bjarni var mjög duglegur og
laginn maður. Og margur maður-
inn man örugglega eftir að hafa
komið á verkstæðið á Djúpavogi
til að láta gera við. Bjarni var
maður sem aldrei sagði nei og fre-
staði stundum sínum ferðum með-
an hann gerði við fyrir aðra. Hann
var alltaf vinnandi, allt lék í hönd-
um hans, sér í lagi vélar og bílar,
enda Bjarni áhugamaður um bíla
og átti nokkra góða. Örugglega
minnast margir bíls sem Jón Har-
aldur frændi hans kallaði Sue El-
len-bílinn, hann var stór og mik-
ill, alveg í stíl Bjarna. Hann vildi
bara eiga flotta ameríska bíla en
ekki neitt dósarusl eins og hann
sagði.
Oft minntist Bjarni á Bronco-
jeppa sem hann duddaði lengi við
í bílskúrnum. Hann var alveg djásn
í hans augum og ætlaði Bjarni
aldrei að tíma að selja hann. Énda
leið ekki á löngu þar til hann
keypti annan eins, til þess að hafa
nú Bronco í skúrnum. Fyrir nokkr-
um mánuðum lét hann svo stóra
drauminn rætast, þá keypti hann
húsbíl og hann var svo montinn
þegar hann hringdi og sagði okkur
frá því. Nú þyrfti sko ekki að tjalda
í roki og rigningu, nú var bara
hægt að keyra eitthvert afsíðis.
Þetta er toppurinn, sagði hann -
og nú getum við farið í ferðalag
og skoðað Vestfirði og Strandir í
sumar.
En sú ferð verður ekki farin,
heldur önnur og mun lengri.
Þegar ég hugsa til baka var ég
heppin að eiga hann sem vin, að
taka í hönd hans hrjúfa og smá
skítuga af olíu og kannski fá koss
á vangann, finna skeggbroddana
stinga svolítið var bæði hlýlegt og
notalegt.
Við Jón eigum eftir að sakna
heimsókna Bjarna og Ernu, en við
þökkum fyrir allar þær stundir
sem við höfum átt saman.
Elsku Erna, Sigga, Klara, Ey-
gló, Gísli, Lóa og aðrir aðstand-
endur, okkar dýpstu samúðar-
kveðjur. Bjarni minn, þótt þú
hverfír um sinn munt þú lifa í
hjörtum okkar og huga um ókom-
in ár. Sjáumst síðar, vinur.
Hanna og Jón.
Frágangur afmælis-
og minningargreina
Mikil áhersla er Iögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
eða tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi
útprentuninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg
fyrir tvíverknað.-
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII skráa sem í daglegu
tali eru nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og
WordPerfect einnig nokkuð auðveld úrvinnslu.
Það eru vinsamleg tilmæli blaðsins að lengd greina fari ekki yfír
eina örk a-4 miðað við meðallínubil og hæfílega línulengd - eða
2.200 tölvuslög Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnamöfn sín
en ekki stuttnefni undir greinunum.