Morgunblaðið - 27.07.1996, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 27. JÚLÍ 1996 35
BJÖRN EIRÍKSSON
+ Björn Eiríksson
fæddist að
Krossanesi í Helgu-
staðahreppi, Suður-
Múlasýslu, 20. jan-
úar 1903. Hann lést
á Sjúkrahúsi Húsa-
víkur 19. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Eiríkur
Þorleifsson, útvegs-
bóndi á Krossanesi,
síðar í Dagsbrún í
Neskaupstað,
15.9.
1958, og kona hans
Aldís Stefánsdóttir,
húsfreyja, f. 7.12. 1868, d. 26.3.
1945. Alsystkini Björns voru:
Þóra, Ármann, Guðjón, Stefán,
Rósamunda og Sigríður, sem
dó á barnsaldri. Af þeim er nú
aðeins Rósamunda á lífi. Hálf-
systkini Björns, börn Aldísar
Stefánsdóttur og fyrri eigin-
manns hennar, Ármanns Hildi-
brandssonar, voru Sigurbjörg,
Stefanía, Eiríkur og Pálína.
Þau eru öll látin.
Björn kvæntist 5. desember
1936 Ingibjörgu Hjörleifsdótt-
ur frá Starmýri í Álftafirði.
Hún lést árið 1979. Börn þeirra
eru: 1) Guðný, lög-
fræðingur, f. 31.12.
1938. 2) Guðrún,
kennari, f. 24.5.
1945, maki Halldór
Kristinsson, sýslu-
maður. Þau eiga
fimm börn og þrjú
barnabörn. 3) Vil-
hjálmur, vélstjóri,
f. 7.9. 1950, maki
Jakobina Sörens-
dóttir, húsfreyja.
Þau eiga þrjú börn
og eitt barnabarn.
Björn fluttist til
Norðfjarðar með
foreldrum sínum og systkinum
árið 1913 og bjó hann þar allan
sinn starfsaldur. Framan af
ævi tók hann þátt í vélbátaút-
gerð með föður sinum og
bræðrum og stundaði hann sjó-
sókn og landvinnu við bátana.
Seinni hluta starfsævinnar
starfaði hann sem verkamað-
ur, aðallega við fiskverkun.
Björn hætti störfum árið 1979
og fluttist hann þá frá Nes-
kaupstað.
Útför Björns fer fram frá
Norðfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Tengdafaðir minn og vinur,
Björn Eiríksson, er látinn. Hann
fæddist á Krossanesi við mynni
Reyðarfjarðar 20. janúar 1903.
Þar sér til Seleyjar og úthafsaldan
fellur óbrotin að ströndinni. Stutt
er til fengsælla fiskimiða. Strax í
bernsku var Birni ljóst að nærtæk-
ast væri að sækja lífsbjörgina í
sjóinn. Jarðirnir við utanverðan
Reyðarfjörð voru útvegsjarðir og
þar bjuggu ættmenni hans. Það
leiddi því af sjálfu sér að sjó-
mennska, útgerð og fiskvinna varð
ævistarf hans. Eigi að síður var
það lífsskoðun Björns að ekki
skipti máli hvert ævistarfið væri.
Mest um vert væri að vinna það
af trúmennsku, vandvirkni og
dugnaði. Hann leit á vinnuna sem
dyggð. Hann var laghentur, sam-
viskusamur og mikið snyrtimenni
og kom það skýrt í ljós í öllum
hans störfum.
Ungur að árum flutti Björn með
foreldrum sinum, Eiríki Þorleifs-
syni og Aldísi Stefánsdóttur, til
Norðfjarðar þar sem faðir hans
MINNINGAR
stundaði útgerð og sjóróðra með
sonum sínum. Þeir feðgar áttu
stóran þátt í útgerðarsögu í Nes-
kaupstað á fyrstu áratugum aldar-
innar. Þegar fjölskyldan flutti til
Norðfjarðar bjó hún sér heimili í
myndarlegu húsi sem kallað var
Dagsbrún. Þar er fagurt útsýni til
Norðfjarðarflóa, Hellisfjarðar og
Viðfjarðar. Aldís var tvígift og var
Eiríkur seinni maður hennar. Sam-
an áttu þau sjö börn og einn fóst-
urson. Með fyrri manni sínum,
Ármanni Hildibrandssyni, átti Ald-
ís fjögur börn. Börnin voru öll
búsett í Neskaupstað um lengri
eða skemmri tíma. Sá hópur var
löngum kenndur við Dagsbrún.
Af systkinum Björns eru aðeins
Rósamunda og fósturbróðirinn
Sveinn Þorleifur enn á lífi og búa
þau bæði í Neskaupstað.
Björn dvaldi í foreldrahúsum
fram á fertugsaldur. Árið 1935
kom til starfa á heimilinu tvítug
stúlka sunnan úr Álftafirði, Ingi-
björg Hjörleifsdóttir. Þau felldu
hugi saman og gengu í hjónaband
5. desember 1936. Árið 1947 festu
Ingibjörg og Björn kaup á húsi í
Neskaupstað sem nefnt var Ný-
búð. Upp frá því var þar heimili
þeirra meðan Ingibjörg lifði. Þau
hjónin voru vinsæl og vinmörg.
Það vakti athygli mína þegar ég
kom til þeirra í upphafi að leið
margra Norðfirðinga til aðdrátta
í Kaupfélagið lá í gegnum hús
Björns og Ingibjargar. Má segja
að eldhúsið hjá þeim hafi verið
nokkurs konar áningarstaður.
Hjónaband Björns og Ingibjargar
var farsælt og einkenndist af ástúð
og vinnusemi þeirra beggja. Þau
eignuðust þijú börn sem þau veittu
öruggt, traust og gott uppeldi. Þá
bjó Hjörleifur, faðir Ingibjargar,
hjá þeim síðustu tuttugu ár ævi
sinnar.
Ingibjörg féll frá fyrir aldur
fram í ársbyijun 1979. Allt til
þess tíma hafði Björn unnið langan
vinnudag, oft langt fram á kvöld.
Nú var svo komið að ekki var um
annað að ræða fyrir hann en draga
sig í hlé af vinnumarkaðnum og
flytja úr átthögum sínum. Leiðin
lá alla leið til Bolungarvíkur til
fjölskyldu minnar. Á árinu 1986
tókum við okkur upp og fluttum
til Húsavíkur og hefur Björn verið
búsettur þar síðan. Að sjálfsögðu
var þetta allt mikil röskun á hög-
um hans þótt hann æðraðist á
engan hátt yfir því. Hugur hans
var þó enn fyrir austan. Þar átti
hann afkomendur og þar lágu
sporin hans. Eftir því sem við var
komið fór hann til sumardvalar til
dóttur sinnar sem býr í Reykjavík
og sonar síns og fjölskyldu hans
sem búa á Eskifirði.
Á efri árum gafst Birni tóm til
að sinna bóklestri, sem alla tíð var
honum mikið hugðarefni. Hann
hafði mikið yndi af bömum, var
þolinmóður og umhyggjusamur.
Börnin mín og barnabörn nutu
góðs af því og milli hans og þeirra
ríkti gagnkvæmur hlýhugur og
kærleikur. Mér er vel ljóst að hann
gegndi mikilvægu uppeldishlut-
verki á heimilinu bæði með nær-
veru sinni, viðmóti og beinum af-
skiptum.
Með þessum orðum kveð ég
Björn Eiríksson, þakka honum
samfylgdina og bið Guð að blessa
minningu hans.
Halldór Kristinsson.
í dag kveðjum við elskulegan
afa okkar, Björn Eiríksson, með
söknuð og þakklæti í huga. Við
vitum að þetta er gangur lífsins,
afi á langa og góða ævi að baki
og nú hefur Guð veitt honum hvíld.
Við systkinin áttum því láni að
fagna að fá að alast upp með afa.
Hann flutti inn á heimilið árið
1979 eftir að amma dó. Hátt á
annan áratug bjuggum við því
undir sama þaki. Það eru forrétt-
indi að alast upp við þessar að-
stæður, í stórri fjöiskyldu, þijár
kynslóðir saman. Sú reynsla verð-
ur okkur dýrmætt veganesti alla
ævi.
Á sinn rólega og hlédræga hátt
miðlaði afi okkur af reynslu sinni
og visku. Hann var einstakt ljúf-
menni, tranaði sér aldrei fram en
stóð fastur á sínu þegar svo bar
undir. Snyrtimennska og reglu-
semi voru honum í blóð borin.
Afi bar öll bamabörnin og
barnabarnabörnin á höndum sér.
Lýsingarorðin voru ekki spöruð
þegar hann sagði hveijum sem
heyra vildi hve einstök þau væru.
Sérstaklega þótti honum mikið til
koma þegar þau yngstu voru ung-
börn. Hvert spor eða nýtt orð var
í hans augum kraftaverk. Enda
hafði hann sem sjómaður misst
af mörgum dýrmætum augnablik-
um í ævi sinna eigin barna. Bjössi
og Brynhildur voru ekki há í loft-
inu þegar þau voru farin að tala
spekingslega um veðrið eða sjó-
mennskuna — eins og afi.
Herbergið hans afa var okkur
öllum athvarf þegar við vildum
eiga rólega stund eða vantaði fé-
lagsskap. Þá var oft spilað eða
bara setið og spjallað. Og notalegt
þótti okkur að koma aldrei að tómu
húsi að loknum skóladegi.
Afi veitti okkur alla sína um-
hyggju og kærleika. Fyrir það
uppskar hann ótakmarkaða virð-
ingu okkar og ást. Hann mun allt-
af eiga sinn stað í hjörtum okkar
allra.
Elsku afi, hafðu hjartans þakkir
fyrir allt.
Ingibjörg, Kristinn,
Björn og Brynhildur.
+ Steinar Eiríkur
Sigurðsson var
fæddur á Seyðis-
firði 26. nóvember
1949. Hann Iést í
Borgarspítalanum
20. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Katrin Sigurð-
ardóttir, fædd 24.
júlí 1926, dáin 5.
mars 1962, og Sig-
urður Dagnýsson,
fæddur 25. júlí
1925. Systkini
Steinars voru:
Anna Sigríður, f.
31. janúar 1945, Leifur Krist-
inn, f. 27. júní 1946, d. 3. jan.
1977, andvana bræður fæddir
31. ágúst 1948, Guðný, f. 24.
mars 1953, Steinunn Lilja, f.
24. sept. 1958, Björgvin, f. 20.
sept. 1960, d. 22. sept. 1960.
Steinar kvæntist Sigríði
Gunnarsdóttur frá Þingeyri,
dóttur hjónanna Ólafíu Jónars-
dóttur frá Lokinhömrum í Arn-
arfirði og Gunnars Jóhannes-
sonar frá Þingeyri.
Börn Steinars og Sigríðar
í dag verður til moldar borinn á
Þingeyri, langt um aldur fram,
Steinar E. Sigurðsson í Ásgarðs-
nesi. Söknuðurinn er mikill. Langar
mig að minnast hans með nokkrum
orðum.
Ég kynntist Steinari, Siggu og
börnum þeirra fljótlega eftir að ég
flutti til Þingeyrar og tel mig ríkari
af þeim kynnum. Kynnin hófust
þegar Sléttanesið kom 1983 og
Steinar var þar í áhöfn. Haldin var
árshátíð þá um sumarið og ég kom
svo til ókunnug inn í þann hóp. Við
Steinar tókum tal saman og ég var
að líta yfir hópinn, til að sjá hvort
ég kannaðist ekki við einhver and-
eru: 1) Rakel, fædd
18. júní 1966, henn-
ar maður er Krist-
ján Geir Jóhannes-
son, f. 29. sept.
1973, eiga þau einn
son, fæddan 6. júlí
1996. 2) Gunnar, f.
31. maí 1970, hans
kona er Magnea
Þorbjörg Einars-
dóttir, f. 14. jan.
1973, eiga þau dótt-
ur, Sigríðir Frey-
dísi. Sonur Gunnars
er Steinar Ingi, f.
29. sept. 1988. 3)
Katrín, f. 30. ágúst 1971, henn-
ar maður er Skarphéðinn Rún-
ar Grétarsson, f. 14. febr. 1966,
eiga þau dóttur, Lindu Rún, f.
24. júlí 1994. 4) Sigurveig, fædd
7. maí 1974, hennar maður er
Gísli Eyland Sveinsson, f. 2.
ágúst 1973. 5) Þuríður, f. 21.
apríl 1975, hennar maður er
Hörður Einarsson, f. 25. júní
1973.6) Ólafía, f. 21. sept. 1982.
Útför Steinars fer fram frá
Þingeyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
lit. Ég sé þá andlit fijálsíþróttakonu
nokkurrar, sem ég hafði séð gera
góða hluti að Núpi sumarið 1965.
Spyr ég þá Steinar hvort þetta sé
ekki Sigríður Gunnarsdóttir. Hann
var snöggur að svara eins og venju-
lega og sagðist hafa hlaupið hana
uppi á 100 metrunum og ekki sleppt
henni síðan. Hún sé eiginkona sín
í dag. Það var án efa gæfuspor
beggja. Þar með hófust kynni mín
og minnar fjölskyldu af þeim Siggu,
Steinari og börnum og höfum við
átt margar ánægjustundir saman í
gegnum tíðina. Steinar hafði mikla
frásagnargáfu og var gaman að
hlusta á hann segja frá. Hann var
með ákveðnar skoðanir á hlutunum
og var hreinn og beinn í öllum sam-
skiptum. Það voru góðar stundir
þegar sest var niður með þeim hjón-
um og spjallað og mikið hlegið.
Ég kann ekki að rekja ættir og
uppruna Steinars en ég veit að
hann var stoltur af sínum austfirska
uppruna og fæðingarbæ sínum
Seyðisfirði. Einnig var honum
Hafnarfjörðurinn hugleikinn, þar
sem hann bjó síðan á unglingsárum
sínum.
Steinar var trillusjómaður í eðli
sínu og gerði síðustu árin út á bát-
inn Búa ÍS 56, fram á dánardag.
Það átti ekki við hann að vera á
togurum þó að hann léti sig hafa
það um árabil. Veikindi Steinars
stóðu ekki yfir í langan tíma en
erfið voru þau án efa.
Barnaláni áttu Sigga og Steinar
að fagna.
Þau elstu eru búin að stofna sitt
eigið heimili og það er yndislegt til
þess að hugsa að Steinari tókst að
vera við fermingu yngstu dóttur
sinnar, Ólafíu, um hvítasunnuna í
vor.
Það var myndarlegur hópur
barna, tengdabarna og barnabarna
sem kom við fermingu Ólafíu í vor
og ég trúi því að þau verði móður
sinni styrk stoð á erfiðri stundu.
Kæri vinur! Við Kristján og börn
okkar þökkum þér samfylgdina.
Elsku Sigga mín! Okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur til þín og
barna þinna, tengdabarna og
barnabarna, einnig til föður Stein-
ars, systkina og annarra vanda-
manna.
Bergþóra Annasdóttir.
Það er fallegt í Dýrafirði. Þegar
horft er úr norðurgluggunum á
Dyrhól blasir hlaðið á Nesi við. Þar
var kúabú hér áður fyrr og oft
mikið um að vera. Steinar kom til
Þingeyrar á vetrarvertíð og fór að
slá sér upp með Siggu, annarri
heimasætunni á Nesi. Hann var þá
nítján ára og kom úr Hafnarfirði.
Hann var dökkur yfirlitum, grann-
ur, skarpleitur og kvikur í hreyfing-
um. Þau hófu búskap í gamla hús-
inu á Nesi en áttu eftir að byggja
við hliðina. Börnin urðu sex talsins,
gerðarleg og glaðvær. Steinar
stundaði sjómennsku alla tíð, bæði
á togurum og eigin bátum. Eins og
svo margir sjómenn unni hann frels-
inu sem felst í því að róa sjálfur
og vera eigin herra.
Kynni mín af Steinari hófust
þegar ég gætti elstu barnanna
stund úr degi eitt sumarið. Heillað-
ist strax af heimilislífinu og varð
heimagangur á Nesi. Þangað var
mikið að sækja fyrir unglings-
stúlku. Andrúmsloftið var fijáls-
legt og óþvingað og sú hlýja sem
á milli þeirra hjóna ríkti yljaði öll-
um sem að þeim stóðu. Mörg voru
þau síðkvöldin í stofunni á Nesi
þegar málin voru krufin til mergjar
og stundum var hánótt þegar ég
hljóp við fót upp á Dyrhól, ríkari en
áður.
Steinar var hlýr maður og gef-
andi, traustur og heilsteyptur. Hann
hafði sérstaka kímnigáfu og lag á
að setja háalvarlega hluti í spreng-
hlægilegan búning. Sumir gullmol-
arnir eru ógleymanlegir þeim er á
hlýddu. Hann var ætíð hreinskilinn
og einlægur og tjáði skoðanir sínar
umbúðalaust.
Hann greindist með krabbamein
um páskana. Því miður of seint til
þess að hægt væri að vinna bug á
þessum illvíga sjúkdómi. Það er
sárt því hann Steinar hafði baráttu-
vilja og þrek.
Ég sé hann fyrir mér þar sem
hann situr í eldhúsinu hjá okkur á
Seltjarnarnesinu, kærkominn gest-
ur. Heldur á vikugömlum syni okk-
ar í fanginu. Á borðinu liggja fín-
gerð barnaföt með silkibryddingum
sem hann hafði sjálfur valið.
Steinar var góður faðir og stoltur
af barnabörnunum. Það er sárt að
þau eigi ekki eftir að njóta afa öðru-
vísi en í minningabrotum foreldr-
anna.
Það er stórt skarð hoggið í fjöl-
skylduna á Nesi. Mikill missir fyrir
samfélagið á Þingeyri, trillukarlana
og alla sem nutu samvista við Stein-
ar. Það er erfitt að sjá á eftir fjöl-
skylduföður í blóma lífsins. Steinari
skal þökkuð samfylgdin. Siggu og
fjölskyldu sendum við samúðar-
kveðjur. Megi Guð veita ykkur styrk
í sorginni.
Þórhildur G. Egilsdóttir.
+
Elskuleg eiginkona mín, móðir, systir og dóttir,
BJÖRK RAGNARSDÓTTIR,
Hjallalundi 5D,
Akureyri,
andaðist í Landspítalanum 25. júlí.
Jóhannes Stefánsson.
Maðurinn minn,
GUÐMUNDUR ÓSKAR SIGURÐSSON
frá Varmahlíð,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni mánudaginn 29. júlí kl. 13.30.
Ólöf Einarsdóttir
og aðrir aðstandendur.
STEINAR EIRÍKUR
SIGURÐSSON