Morgunblaðið - 03.09.1996, Blaðsíða 40

40 ÞRIÐJUDAGUR 3. SEPTEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og amma,
HERDÍS JÓNSDÓTTIR BIERING,
andaðist 2. september sl.
Gunnar Biering,
Rannveig Biering, Sveinn Þorsteinsson,
Hulda Biering, Margeir Gissurarson
og barnabörn.
Ástkaer eiginmaður minn og faðir,
HLYNUR HANSEN,
Bókhlöðustíg 3,
Stykkishólmi,
lést þann 31. ágúst á St. Fransiskus
sjúkrahúsinu í Stykkishólmi.
Sesselja Eysteinsdóttir,
Danfel Hans Hlynsson.
t
Hjartans þökk sé öllum þeim fjölmörgu,
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
fráfall og útför
ARA GUÐJÓNSSONAR
rakarameistara
og vottuðu minningu hans virðingu
sína.
Salvör Veturliðadóttir,
Sigrún Aradóttir, Sveinn Árnason,
Halldór Arason, Ingibjörg Magnúsdóttir,
Helgi Arason, Mai Britt Krogsvold,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn,
MAGNÚS ÓLAFSSON
bóndi,
Belgsholti,
Melasveit,
andaðist 30. ágúst í Sjúkrahúsi Akra-
ness.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Anna Þorvarðardóttir.
+
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför föður okkar, tengda-
föður og afa,
EGGERTSSTEFÁNS
SIGURÐSSONAR WAAGE.
Guð blessi ykkur.
Sigurður Ó. E. Waage, Ingibjörg B. Jóhannesdóttir,
ísleifur H. E. Waage, Andrea Gunnarsdóttir,
Guðrún H. E. Waage, Kjartan V. Arnbjörnsson,
Edda E. Waage,
afabörn og langafabarn.
+
Útför eiginmanns míns, sonar, föður
okkar, tengdaföður og afa,
BIRGIS HALLDÓRSSONAR
verslunarmanns,
Dalalandi 10,
Reykjavík,
sem lést þann 26. ágúst, fer fram frá
Bústaðakirkju miðvikudaginn 4. sept-
ember kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakk-
aðir, en þeim, sem vildu minnast hans, er vinsamlegast bent á
Krabbameinsfélag fslands.
Sigríður Auðunsdóttir,
Rut Guðmundsdóttir,
Soffia Auður Birgisdóttir, Þorvarður Árnason,
Halldór Þ. Birgisson, Steinunn Ragnarsdóttir,
Birgir E. Birgisson, Eyrún Ingadóttir,
Ægir Birgisson, Auður Björk Guðmundsdóttir
og barnabörn.
JÓNSÍMON
MAGNÚSSON
+ Jón Símon
Magnússon var
fæddur á Siglufirði
15. ágúst 1931.
Hann andaðist 26.
ágúst siðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Magnús Jóns-
son, fæddur 23.12.
1884, dáinn 13.2.
1969, og María
Sumarrós Erlends-
dóttir, f. 23.4. 1891,
d. 29.9. 1970. Systk-
ini Jóns voru María
og Guðlaug sem lét-
ust í bernsku, Unn-
ur, María og Haraldur sem eru
nú látin. Eftirlifandi systur
hans eru Jóhanna sem er bú-
sett á Siglufirði og Elinóra
Guðlaug, búsett í Reykjavík.
Jón fluttist til Reykjavíkur 1953
og bjó þar til æviloka.
Eftirlifandi eiginkona hans
er Jóhanna Sigurbjörg Aðal-
steinsdóttir frá Búðardal í
Dalasýslu. Þau giftust 26. maí
1958. Þau voru barnlaus.
Utför Jóns fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
„Dáinn, horfínn! Harmafregn!
Hvílíkt orð mig dynur yfir!“
Mér var hugsað til þessara orða
skáldsins og jafnframt setti mig
hljóðan þegar Nanna tilkynnti mér
að kvöldi mánudagsins 26. ágúst
sl. að vinur minn Jón S. Magnús-
son, Fellsmúla 2, Reykjavík, hefði
látist síðdegis sama dag við veiðar
á bökkum Þjórsár.
„En ég veit að látinn lifir, það
er huggun harmi gegn.“
Ég kynntist Jóni fyrst sem barn
að aldri. Jón réðst ungur að árum
til sjós. Þar kynntist hann föður
mínum. Upp frá því var Jón heim-
ilisvinur í Skipasundi 13. Þar hóf
hann sinn búskap ásamt elskulegri
eiginkonu sinni Jóhönnu Sigur-
björgu Aðalsteinsdóttur, sem alltaf
hefur verið nefnd Nanna. Allt frá
þeirri tíð á ég margar góðar og
skemmtilegar minningar er nú
leita á hugann.
Minningar um góðan dreng lifa
í hjörtum okkar er þekktum hann
og unnum honum.
Ég vil einnig þakka þér vinur
og þinni ágætu konu fyrir vináttu
og ræktarsemi er aldrei bar skugga
á, sem og til foreldra minna. Um-
hyggja og hjálpsemi ykkar í minn
garð, barns að aldri, gleymist eigi,
né góðvild og þolinmæði að hlusta
á og trúa litlum snáða. Eins þökk
fyrir spilakennsluna og allar
skemmtilegu stundirnar er við átt-
um saman við spilaborðið gegnum
árin.
Jón var maður myndarlegur á
velli, glæsimenni í sjón og raun
eins og móðir mín Sólveig komst
að orði um hann. Einnig var hann
vel máli farinn, vel gefinn og fróð-
leiksfús, maður er yndi hafði af
rökræðum enda víðlesinn og glögg-
ur. Eftir var tekið hversu góða rit-
hönd hann hafði.
Lífsstef hans var jafnvægi nátt-
úrunnar, jafnvægi milli hins sterka
og veika, eldri sem yngri, manns
og konu. Já, lífsins í heild sinni.
Hann var í senn trúr bernsku
sinni og uppvaxtarárum á Siglu-
firði og lífsreynslu sjómannsins,
byggingaverkamannsins og bens-
ínafgreiðslumannsins sem og eðli
sínu. Þar sem orð og athafnir
manna voru leiðarljós að betra
mannlífi, von og trú til jöfnunar.
Manninum er í reynd ásköpuð
sú hvöt að taka afstöðu til manns-
lífsins í heild sinni eftir efnum og
ástæðum hvers og eins. I slíku lífs-
spili var Jón ódeigur baráttumað-
ur, spili sem aldrei verður að fullu
lokið, í þeirri fullvissu að alltaf
mætti gera betur til að nálgast
„markmiðið“. I lífsgöngu hans
mátti kenna þessa
þætti ljóslega.
Allir sem þekktu
hann vissu að þar fór
skapríkur maður með
stórt hjarta, er þoldi
ei órétt, hvort sem í
hlut áttu háir eða lágir.
Skoðunum sínum,
viðhorfum til manna
og málefna sem og
rökum beitti hann til
allra er hlut áttu að
máli. Gerði ekki man-
namun, hveijh' sem í
hlut áttu, ríkir eða fá-
tækir, ungir eða aldnir,
konur eða karlar.
Vinnuveitendum sínum var hann
trúr og minntist þeirra oft með
stolti og virðingu, sérstaklega vil
ég hér tilnefna félagið Skeljung.
Bar hann hag þess og framgang
mjög fyrir bijósti, sem og sam-
starfsmenn sína.
Ég minnist þess, hversu hrifinn
þú varst, Jón, að vinna að kjöri
Ólafs Ragnars Grímssonar til for-
seta íslands og hve þið hjón voruð
stolt af forsetahjónunum við emb-
ættistöku hans til forseta lýðveldis-
ins 1. ágúst sl.
Heimilið var sá staður er Jón
mat mest og best, þangað var
gott að koma. Þar ríkti snyrti-
mennska og fágun, glaðværð og
hjartahlýja húsráðenda. Þótt Jón
væri dulur á sínar innstu tilfinning-
ar hafði hann það á orði hversu
mikill gæfumaður hann væri að
hafa átt svo góðan félaga og lífs-
förunaut sem Nönnu. f mínum
huga voru þau eitt, Nanna og Jón,
Jón og Nanna.
Drengskaparmaðurinn Jón
Magnússon er horfinn sjónum okk-
ar yfir móðuna miklu. Lífsspili
hans á þessari jörð er lokið. En
áfram verður stokkað og gefið, en
hvernig til tekst fer eftir útspili
hvers og eins í sókn og vörn til
betra mannlífs. Það spil er enda-
laust eins og eilífðin sjálf. Megi
óskin um trú, von og réttlæti verða
leidd til hásætis.
Hann á góða heimkomu vísa,
er hann hverfur til þeirrar moldar
sem allir eru sprottnir frá og up-
prísa úr. Nanna mín, ég og fjöl-
skylda mín vottum þér og eftirlif-
andi systrum Jóns og öðrum ást-
vinum, okkar dýpstu samúð.
Hvíl í friði, mæti vinur.
Eyjólfur Magnússon.
Kallið er komið, og eins og svo
oft áður kemur það manni jafn
mikið á óvart.
Kæri vinur, þegar við kvöddumst
á sunnudagskvöldið 25. ágúst sl.
átti ég svo sannarlega ekki von á
því að við værum að kveðjast í síð-
asta sinn, þú varst búinn að vera
í vafa hvort þú ættir að fara austur
í Ölfusá að veiða á mánudaginn og
þegar þú hafðir heyrt veðurspána
var ákveðið að fara.
Ég kynntist Jóni fyrir tveimur
og hálfu ári síðan og á þessum
stutta tíma sem við unnum saman
tókst með okkur mikil og góð vin-
átt. Við unnum saman á bensínstöð
Skeljungs við Miklubraut og þar
eins og annars staðar var mismik-
ið að gera, og okkur gafst stundum
tækifæri til að setjast niður og
tala saman og þá var ekki að sök-
um að spyija, það kom saga, en
þú hafðir frá mörgu að segja bæði
frá þér sjálfum og eins frá ein-
hverju sem þú hafðir heyrt eða
lesið. Við töluðum stundum um að
vaktin okkar væri sú besta því
hlátur og gleði var það sem við
áttum nóg af. Gullkornin frá þér
voru mörg og allt of mörg til að
telja upp hér, ég verð þó að minn-
ast á eitt þeirra sem við vitnuðum
oft í. Það er um hinn gamalkunna
og nafntogaða kokk er á árum
áður sem var spurður að því hvort
hann vissi hvað fjallið þarna héti
og bent var á Esjuna, neeeei var
svarið en það er búið að vera þarna
lengi.
Þó frá mörgu sé að segja mun
ég láta hér staðar numið, ég mun
geyma minningar um þig og vitna
í þig svo lengi sem ég lifi.
Kæri vinur, með virðingu og
þökk kveð ég þig og sendi Nönnu
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Hans P. Blomsterberg.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja
að sumarið líður allt of fljótt.
Elsku Jónsi minn, mér fannst
að það væri langt í það að sumar-
ið þitt væri á enda. Það var laugar-
daginn 17. ágúst sem ég hitti ykk-
ur Nönnu í bænum. Mér fannst
þú líta svo vel út og vera svo glað-
ur. Og þetta kvöld ákvað ég það,
að það skyldu ekki verða margir
dagar þangað til ég kæmi í heim-
sókn. Én þú varst allur er ég loks
kom í heimsóknina. Mig langar að
minnast gömlu góðu daganna
heima hjá mömmu og pabba á
Siglufirði. Við áttum skemmtileg
unglingsár saman og góða foreldra
sem lögðu mikla áherslu á það, að
allt okkar líf væri undir því komið,
að vera góðar og heiðarlegar
manneskjur og skulda aldrei nein-
um neitt. Ég held að við bæði höf-
um staðið við þau heit. Það var
gaman á þessum árum að eiga
heima á Siglufirði. Sjá síldarskipin
koma drekkhlaðin inn ijörðinn og
göturnar fullar af fólki sem var
komið í bæinn að afla sér peninga.
Þetta sumar varst þú ekki nema
14 ára en kominn í vinnu sem létta-
drengur á planinu hjá Óskari Hall-
dórssyni en ég á ljósmyndastofunni
hjá Kristfinni. Jóhanna systir okk-
ar var trúlofuð Jónasi Guðmunds-
syni málara og voru þau farin að
búa og áttu von á sínu fyrsta barni.
Um haustið fór ég svo til Akra-
ness að ljúka gagnfræðaskólanum.
Haustið 1946-47 kom svo Hval-
fjarðarsíldin, þá fórst þú að vinna
hjá síldarverksmiðjunum í vakta-
vinnu í mjölskemmunni. Haraldur
bróðir okkar var í landi þennan
vetur og var hann að vinna við
löndun úr síldarskipunum sem
komu að sunnan. Núna þegar ég
skrifa þessar línur, finn ég þessa
rosalegu lykt sem aðallega fylgdi
Haraldi sem var í lestarvinnunni.
Ef ég talaði um að mig langaði
að eiga eitthvað, þá var það ósjald-
an að þið bræðurnir keyptuð sama
hlutinn handa mér, það var ekkert
of gott fyrir Laugu systur. Á þess-
um árum var allt skammtað. Eitt
kvöldið við matarborðið varð mér
að orði, það á að selja kjólefni og
silkisokka i Kaupfélaginu á morg-
un. Jón var þessa nótt á vakt en
Haraldur lét sig ekki muna um það
en fór beint úr lestargrútnum í bið-
röðina og konurnar sem voru búnar
að bíða margar klukkustundir í bið-
röðinni þustu í allar áttir. En ég
fékk bæði kjólefni og mörg pör af
sokkum. Haustið 1948 flyt ég til
Akraness og leiðir okkar skiljast.
Jón fer á sjóinn en það var alltaf
samband á milli, hann var í sigling-
um og þá var hann alltaf að kaupa
eitthvað handa mér.
Uppúr tvítugsaldrinum var hann
í skipsrúmi suður með sjó, þar hitti
hann konuefni sitt Jóhönnu Sigur-
björgu Aðalsteinsdóttur ættaða frá
Búðardal. Fljótlega eftir gifting-
una fer Jón að vinna í landi, lengst
hjá Olíufélaginu Skeljungi. Jón
hafði mjög gaman af að spila,
hann las mikið og var vel heima í
öllum málum utanlands sem innan-
lands. Hann hafði sérstaklega
gaman að skreppa í veiði ef hann
átti frí og var hann við þetta tóm-
stundagaman sitt er kallið kom.
Elsku Jónsi minn, ég þakka þér
fyrir allt á liðnum árum og ég
vona þér líði vel núna. Nanna mín,
ég votta þér samúð mína og að
góður guð gefi þér styrk í raunum
þínum.
Guðlaug Magnúsdóttir.