Morgunblaðið - 13.09.1996, Page 34

34 FÖSTUDAGUR 13. SEPTEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐBJÖRG
G UÐMUNDSDÓTTIR
+ Guðbjörg Guð-
mundsdóttir
var fædd í Leirár-
sveit 9. apríl 1917.
Hún lést á Land-
spítalanum 6. sept-
ember. Foreldrar
hennar voru Sigur-
björg Jónsdóttir, f.
á Litlu-Drageyri í
Skorradal 2. apríl
1890, d. 25. júní
1966 og Guðmund-
ur Jóhannesson, f.
í Sanddalstungu í
Norðurárdal 5.
október 1896, d.
24. júlí 1972. Guðbjörg fluttist
með móður sinni til Akraness
árið 1924 og hefur búið þar
síðan, Iengst af í Reykhólum
(Heiðargerði 13), en síðan á
Skarðsbraut 15. Hún bjó hjá
móður sinni og sambýlismanni
hennar, Þorsteini Magnús-
syni, f. í Svignaskarði 29. nóv-
ember 1899, d. 5. febrúar
1983. Börn Þorsteins og Sig-
urbjargar eru: Magnús, f. 23.
maí 1924, Ingiberg, f. 16.
mars 1928, d. 1970.
Guðbjörg eignaðist stúlku-
Elsku amma.
Nú er sorg í huga mínum. Þessi
stund átti ekki að koma svona
fljótt. Manstu þegar við töluðum
saman um að þegar ég yrði svona
gamall gætum við gert hitt og þetta
saman. Þá sagðir þú, að þú yrðir
kannski dáin, en ég neitaði því og
sagði að þú dæir aldrei. En svo var
ekki, þú bara fórst og það allt of
snemma.
Elsku amma mín, þú kunnir svo
sannarlega að elda og ég man allt-
af þegar þú bauðst okkur systkin-
unum í mat. Þá var eins gott að
vera svangur, alltaf þríréttað með
öllu tilheyrandi.
barn, Ingibjörgu,
með Rafni H. Sig-
mundssyni 26. des-
ember 1943. Guð-
björg vann, auk
húsmóðurstarfa,
við verkakvenna-
störf eins og fisk-
vinnslu og fram-
reiðslustörf. Hún
starfaði lengst af
við framreiðslu-
störf hjá Olíustöð-
inni í Hvalfirði.
Ingibjörg dóttir
Guðbjargar er gift
Guðlaugi Ketils-
syni vélfræðingi frá Bolungar-
vík. Þau eiga fjögur börn:
Ernu Björgu, f. 24. nóv. 1964,
Rafn Hafberg, f. 28. júlí 1968,
Birki, f. 10. ágúst 1973 og
Kötlu, f. 20. des. 1980. Börn
Ernu Bjargar og Harðar Sig-
urbjarnasonar eru: Agla, Atli
og Breki, og barn Birkis og
Lilju Benónýsdóttur er Vaka
Lind. Rafn Hafberg er í sam-
búð með Lísu Greipsson.
Útför Guðbjargar fer fram
frá Akraneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Pijónana lagðir þú sjaldan frá
þér og fengum við systkinin og öll
barnabörnin nóg af vettlingum og
sokkum.
Ég man þegar ég beið í gluggan-
um heima eftir að ljós kviknaði hjá
þér, því við systkinin kepptumst
um að sofa hjá þér langt fram eft-
ir aldri.
Þú vannst í Olíustöðinni í Hval-
firði í 20 ár. Þangað var gaman
að koma og fá eitthvert gotterí.
Þar var skylda að stoppa þegar
farið var út úr bænum. Mér þótti
svo sárt þegar þú hættir að vinna
þar því ég tengdi staðinn svo mikið
við þig og þegar þú sagðir mér að
BJÖRNJÓN
LÁRUSSON
+ Björn Jón Lár-
usson fæddist í
Gröf í Grundar-
firði hinn 13. sept-
ember 1917. Hann
lést á heimili sínu
í Reykjavík hinn 7.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
Björns voru hjónin
Lárus Jónsson,
bóndi í Gröf, og
Halldóra Jóhanns-
dóttir ljósmóðir.
Björn átti fimm
systkini og eina
uppeldissystur: Jó-
hann, f. 26.8. 1920, Helga
Gróa, f. 22.4. 1924, Sigurður,
f. 31.1. 1927, Inga Hrefna, f.
22.6. 1929, Sverrir, f. 14.1.
1931, og Erla Jónsdóttir, f.
31.10. 1940.
Björn kvæntist 28.12. 1946
Elsu Magnúsdóttur frá Kirkju-
felli í Grundarfirði, f. 20.11.
1928, d. 20.10 1983.
Björn og Elsa eign-
uðust fjögur börn:
Valgerði, f. 20.11.
1947, Lárus, f.
25.7. 1950, Hall-
dóru, f. 26.1. 1953,
og Ingveldi, f. 4.11.
1954. Barnabörnin
eru fimm og barna-
barnabörnin tvö.
Björn starfaði
lengst af sem verk-
stjóri, fyrst hjá
Hraðfrystihúsi
Grundarfjarðar.
Eftir að hann flutt-
ist til Reykjavíkur árið 1959
starfaði hann fyrst hjá Júpíter
og Mars á Kirkjusandi til árs-
ins 1973, síðan hjá Landflutn-
ingum hf. til ársins 1991 er
hann lét af störfum.
Útför Björns fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Það er sárt að sjá á eftir góðum
vini svo snöggt og óvænt sem raun
varð á, þegar Björn Jón Lárusson
kvaddi. Björn hafði búið einn og
séð um sig að öllu leyti sjálfur af
miklum myndarbrag síðan hann
missti eiginkonu sína 20. október
1983. Hún hafði þá í nokkur ár
þjáðst af JWS-veiki, sem m.a. gerði
það að verkum, að þau hjón urðu
að flytja búferlum frá Grundarfirði
árið 1959, þar sem þau voru borin
og bamfædd, ásamt fjórum ungum
börnum sínum, og koma sér fyrir
í Reykjavík þar sem betur var unnt
að hlúa að konu hans.
Allir sem til þekkja, tala einum
rómi um það, hve einstaka um-
hyggju Björn bar fyrir konu sinni
á þeim erfiðu tímum sem í hönd
fóru. Hann var ekki einungis fyrir-
vinna fjölskyldunnar, hann tók
einnig að sér heimilisstörfin í rík-
um mæli, að ógleymdri hjúkrun
eiginkonunnar sem var afrek út
af fyrir sig. Með hjálp fjölskyldu
sinnar og skilningi góðra vinnu-
veitenda tókst honum svo frábær-
lega til við þessi störf að enn er á
orði haft.
Björn var hreystimenni og naut
góðrar heilsu fram á síðasta dag.
Aldurinn var aðeins farinn að segja
til sín eins og eðiilegt er hjá manni
MINNINGAR
þú værir hætt að vinna vegna ald-
urs sagði ég við sjálfan mig:. „Hún
amma Gauja er sko ekki orðin göm-
ul.“
Þú varst mjög góð og gjafmild
en áttir jafn erfitt með að þiggja
til baka.
Elsku amma mín, ég á erfitt
með að trúa því að nú sértu farin
og ég á ekki eftir tala við þig nema
í bænum mínum.
Ég er svo ánægður með að Vaka
dóttir mín, sem er að verða tveggja
ára, fékk að kynnast þér svo vel.
Ég gleymi ekki síðasta skiptinu
sem þið hittust. Þá sagði Vaka
nafnið þitt, „amma Gauja“.
Ég þakka allar stundirnar sem
ég og fjölskylda mín áttum með
þér. Blessuð sé minning þín, elsku
amma mín.
Birkir.
Elsku amma. Nú ertu farin. Það
er þessi óumflýjanlega staðreynd
sem er svo erfitt að sætta sig við.
Minningin um þig mun lifa með
mér alla mína daga og ég er þakk-
lát fyrir að börnin mín fengu að
kynnast þér.
Þegar ég hugsa til baka, stendur
mér efst í huga hvað þú varst dug-
leg og sterk. Þú barst tilfinningar
þínar aldrei á torg. Þú varst svo
greiðvikin og varst alltaf tilbúin
að hjálpa en áttir svo erfitt með
að Jnggja.
Ég var svo heppin að búa í sömu
götu og amma þegar ég var barn.
Þangað gat ég farið og leikið í alls
kyns öðruvísi leikjum. Amma gaf
mér alls kyns leirtau sem við stelp-
urnar notuðum í „mömmó". Ég
mátti leika mér með snyrtivörurnar
hennar og ekki má gleyma tölunum
hennar. Ég sturtaði úr töluvasan-
um á gólfið og flokkaði tölurnar
ýmist eftir litum eða formum.
Þolinmæðin sem þú sýndir mér
þegar ég gramsaði í öllum fötunum
þínum og var með tískusýningu
fyrir þig og vinkonur þínar.
Toppurinn á tilverunni var að fá
að sofa hjá ömmu. Ef ég vissi að
hún var í helgarfríi vakti ég langt
fram eftir kvöldi og lá úti í glugga
og beið eftir að sjá ljós hjá ömmu
í Reykhólunum og þá var ekki vílað
fyrir sér að klæða sig og hlaupa
út til ömmu.
Ég á svo margar góðar minning-
ar um þig, elsku amma mín, og
þær geymi ég í hjarta mínu. Ég
mun aldrei gleyma þér.
Megi algóður guð styrkja
mömmu mína í þessum mikia missi.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér, -
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
(H.Laxness)
Erna Björg.
Elsku besta amma mín.
Nú ertu farin og ég mun seint
sætta mig við það. Ég mun aldrei
gleyma hversu gaman var að koma
á Skarðsbrautina til þín. Þú tókst
alltaf svo hlýlega á móti mér.
Amma mín, það varst þú sem
kenndir mér allar bænirnar. Mér
fannst alltaf svo gaman að sofa
hjá þér, þá báðum við bænirnar
saman. Stundum var komið mið-
nætti þegar ég ákvað allt í einu
að sofa hjá þér og það var sama
hvað klukkan var, þú tókst alltaf
jafnvel á móti mér.
Alltaf áttir þú kandís og allskyns
góðgæti sem við systkinin máttum
borða og ekki má gleyma loft-
kökunum sem þú áttir oftast. Og
ef ekki, þá varstu ekki lengi að
kaupa þær ef þú áttir von á mér.
Þú gerðir langlangbesta grjóna-
grautinn í öllum heiminum. Þú átt-
ir líka langlangflottasta lampann í
öllum heiminum, lampann með
hvítu styttunni og regndropunum,
ég gat horft á hann tímunum sam-
an. Ég mun alla tíð halda upp á
Biblíuna sem þú gafst mér í ferm-
ingargjöf og gullkrossinn sem þú
gafst mér í afmælisgjöf. Jólin verða
tómleg án þín. Amma mín, nú ertu
farin, lengi lifi minning þín.
Katla.
Elsku amma mín, nú ert þú dáin.
Ég á mjög erfitt með að sætta mig
sem búinn er að vinna langan
vinnudag, en lundin var létt og
hann átti enn svo mikið til þess að
gefa. Heimsóknir á æskustöðvarn-
ar í Grundarfirði voru ofarlega í
huga hans og dvaldi hann þar á
sumrin, oftast í stuttan tíma í senn,
í faðmi ættingja og vinafólks og
var ávallt mikill aufúsugestur hvar
sem hann fór.
Margs er að minnast þegar horft
er til baka og sporin sem skilin eru
eftir munu ekki mást. Á þessari
kveðjustund er hugurinn fullur af
þakklæti.
Gunniaugur Helgason.
Björn, tengdafaðir minn, hefði
orðið 79 ára í dag, 13. september,
þegar hann er til moldar borinn.
Fréttin um andlát hans kom eins
og reiðarslag þar sem hann hafði
verið mjög hress upp á síðkastið.
Þar sem ég sit hér nú og riíj'a upp
þau 13 ár sem liðin eru síðan ég
kynntist honum koma ýmsar minn-
ingar upp í hugann. Ég man hve
mjög ég kveið fyrir að hitta hann
í fyrsta skipti, þá 23 ára gömul, í
fylgd með tilvonandi eiginmanni
mínum, en feimnin hvarf fljótt er
hlýlegt viðmót hans og velvild
mættu mér. Hann var þá verkstjóri
hjá Landflutningum en fór á eftir-
laun nokkrum árum síðar. Eigin-
kona hans, Elsa Magnúsdóttir, var
nýlátin, en Björn hafði staðið sem
klettur við hlið hennar í gegnum
veikindi hennar. Þó böm hans væru
flutt að heiman og komin með sín-
ar fjölskyldur sleppti Björn ekki af
þeim hendinni og vakti ávallt yfir
velferð þeirra svo og mökum þeirra
og börnum. Því kynntist ég vel í
gegnum árin og teí mig vera ríkari
manneskju af því að hafa kynnst
hans hlýju og óeigingirni. Tvær
eldri dætur okkar Lárusar, Elsa
Lillý og Kristveig, eiga eftir að
sakna afa Bjössa sárt, sem alltaf
sýndi þeim einlægan áhuga og því
sem þær tóku sér fyrir hendur. Þær
eiga örugglega eftir að segja þeirri
yngstu Láru Borgu frá honum.
Elsku Björn, ég þakka þér alla þína
góðvild. Hvíl í friði.
Vilborg Gunnarsdóttir.
Látinn er í Reykjavík Björn Lár-
usson. Ég átti því láni að fagna
að kynnast honum lítillega á síð-
asta ári, er dóttir hans kynnti mig
fyrir honum. Mér kom hann þannig
fyrir sjónir, að þar færi hógvær og
vandaður maður, ekki margmáll
en samt með skoðanir sínar á
mönnum og málefnum á hreinu.
Andlitið var svipmikið og þrátt fyr-
ir nokkuð háan aldur var hann
beinn í baki, og ég skynjaði rósemi
og reisn í öllu hans fasi og handtak-
ið var hlýlegt og þétt.
Síðastliðinn laugardag barst sú
fregn til mín, að Björn væri látinn,
og hefði látist í svefni þá um nótt-
ina. Á slíkum stundum finnur mað-
ur mest fyrir vanmætti manneskj-
unnar og varnarleysi. Þegar dauð-
inn knýr dyra er hann ætíð óvel-
kominn og fyrirvaralaus, og oft
finnst okkur hann vera óréttlátur
og miskunnarlaus. í kjölfar hans
er auðn og tóm, sem okkur finnst
alltaf svo erfitt að fylla. En þetta
er lífið, kynslóðir fæðast á meðan
aðrar lifa og ganga sína leið, að
loknu dagsverki deyja og hverfa á
vit betri heima. Kristin trú hefur
kennt okkur „að látinn lifir" og því
viljum við staðfastlega trúa.
Ég vil ljúka þessum fátæklegu
orðum mínum með því að votta
dætrum hans, syni og fjölskyldum
þeirra og öðrum ættingjum og vin-
um, mína einlægustu samúð, og
honum þakka ég góða viðkynningu
að leiðarlokum.
Skarphéðinn Ragnarsson.
við að þú sért farin og komir aldr-
ei aftur. Þú varst svo lífsglöð og
hress kona og mér finnst þetta
vera allt of fljótt.
Amma var alltaf kölluð amma
Gauja bæði af okkur í fjölskyldunni
og líka af okkar vinum.
Minningarnar hrannast upp, en
það sem mér er efst í huga eru
slagsmálin við Ernu systur um
það, hvort okkar fengi að sofa hjá
ömmu þá og þá nóttina. En ég
þurfti oft að lúta í lægra haidi því
Erna er eldri. Svo biðu þær oft
heima á Heiðarbrautinni þar til ég
var sofnaður og þá læddust þær
út til ömmu að sofa. En ég fékk
nú samt oft að sofa hjá henni. Hún
amma kenndi mér allar helstu
bænirnar og við báðum saman áður
en við sofnuðum.
Amma átti fimm matchboxbíla
og svo átti hún steina í skál og
minn skemmtilegasti leikur hjá
henni var að renna bílunum á fót-
stiginu á gömlu saumavélinni henn-
ar.
Hún var alltaf svo þolinmóð við
mig, það var alveg sama hvað ég
gekk langt í óþekktinni.
Amma vann í 20 ár í oiíustöð-
inni i Hvalfirði og það var alltaf
toppurinn að fara inn í olíustöð til
ömmu. Stundum fékk ég að vera
hjá henni yfir nótt og þá vat' alltaf
nóg af nammi og góðgæti.
Amma var mjög hlédræg og
feimin en mjög örlát kona. í hvert
sinn þegar ég gerði eitthvað fyrir
hana þá fékk ég það alltaf marg-
falt til baka.
Elsku amma, ég á svo margar
góðar minningar um þig og ég mun
aldrei gleyma þér. Ég vil þakka
þér fyrir að hafa fengið að kynnast
þér eins vel og ég gerði og að ég
fékk að vera vinur þinn í öll þessi
ár.
Elsku mamma og pabbi, megi
Guð styrkja ykkur í þessari miklu
sorg.
Rafn Hafberg.
Mig langar til að minnast Guð-
bjargar Guðmundsdóttur í nokkr-
um fátæklegum orðum.
Björn Jón Lárusson mágur minn
lést skyndilega 7. sept. sex dögum
áður en hann næði því að verða
79 ára. Ég mægðist við hann fyr-
ir 53 árum. Það fyrsta sem ég
minnist frá kynnum okkar Björns
var frá síðsumarkvöldi á hlaðinu
við nýlega byggt hús tengdafor-
eldra minna í þorpinu, sem var þá
að myndast og síðar fékk hið opin-
bera nafn Grundarfjörður. Björn
var þá kvæntur Elsu Magnúsdótt-
ur, glæsiiegri atgerviskonu til orðs
og æðis, ættuð frá Kirkjufelli í
sömu sveit, 11 árum yngri en hann
var. Hinn forni siður að hlaupa
ekki langt yfir skammt með kvon-
bænir var hjá þeim feðgum Lárusi
og Birni í heiðri hafður, þar eð
Lárus kvæntist Halldóru Jóhanns-
dóttur frá Kverná, sem er næsti
bær við Grafarbæina. Elsa og
Björn höfðu fyrir sig eitt herbergi
í húsinu og afnot af stórri eldavél
og löngu eldhúsborði. Komin var
á leiksviðið ný Valgerður frá
Kirkjufelli, sem vissi upp á hár
hvað mamma átti og hvað amma
átti. Þetta umrædda kvöld stóð ég
á hlaðvarpanum og naut þess að
horfa á fjöllin speglast í sléttum
firðinum. Sem ég stóð þar kemur
að túnhliðinu gamall grannur mað-
ur með strigapoka á bognu bak-
inu. Hann kveður dyra og spyr
eftir Birni, sem þá var orðinn verk-
stjóri í frystihúsinu og falar af
honum vinnu í Íshúsinu, eins og
hann nefndi það. Ég man Björn
þar á tröppunum, vel limaðan með
dökkt, þétt hár og skipti vel litum.
Fumlausan heyrði ég hann segja
við öldunginn, sem hann nafn-
greindi: „Komdu þegar þér hentar.
Það skortir ekki verkefni fyrir
mann sem þig.“
Mér virtist gamalmennið, sem
ég sá opna túnhliðið hafa yngst
um heilan áratug, þegar hann hljóp
við fót niður brekkuna að Gilósnum,