Morgunblaðið - 09.11.1996, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 9. NÓVEMBER 1996
MIIMNIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÓTTAR SIGURJÓN
G UÐMUNDSSON
+ Ottar Sigurjón
Guðmundsson
fæddist á Selfossi
27. nóvember 1979.
Hann Iést af slys-
förum 2. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru
Guðmundur Lárus-
son og Margrét
Helga Steindórs-
dóttir. Bræður Ótt-
ars eru Lárus, f.
11.9. 1972, maki
Guðrún Rut Sigm-
arsdóttir, f. 17.1.
1974; Steindór, f.
27.6. 1975, maki
Ólöf Ósk
Magnusdóttir, f. 19.3. 1979,
barn þeirra er Margrét Helga,
f. 3.6. 1996; og Vignir Andri,
f. 22.4. 1981. Ottar var nemi á
öðru ári á eðlisfræðibraut við
Fjölbrautaskólann á Suður-
landi. Hann bjó að Stekkum í
Sandvíkurhreppi.
Útför Ottars fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst
—st* athöfnin klukkan 13.30.
Ungur maður á leið á dansleik
til að skemmta sér með skólafélög-
um sínum á þann hátt sem ungling-
ar í dag lifa lífinu. Hvað getur í
raun verið eðlilegra? Eftir dansleik-
inn er hafin ferð sem átti að færa
hann heim en lauk með þessum
hörmulegu endalokum lífs sem var
honum svo kært. Eftir sitja harmi
slegin fjöiskylda og vinir sem
- -Spyrja: Hvers vegna? Hvers vegna
var Óttar Siguijón, aðeins tæpra
17 ára, hrifinn burt frá okkur öllum
sem elskuðum hann svo heitt? Hvers
vegna var hamingju samheldinnar
fjölskyldu á einu augnabliki svipt á
brott? Við sem eftir lifum munum
áfram spyija: Hvers vegna? En við
getum, þó að allt sem áður var,
virðist nú glatað að eilífu, glatt
hugi vora með óteljandi minningum
um Óttar okkar. Minningar sem
jafnvel nú í svartnættinu draga
fram bros í gegnum tárin. Ekki þó
bros Níkingu við alþekkta brosið
hans Óttars sem gat á svipstundu
töfrað allt og alla og mun alltaf
fylgja okkur þó hann sjálfur sé
^ horfinn sjónum.
Hvað er hægt að segja um lífs-
hlaup ungs manns sem rétt er að
byija lífið? Síðast árið sem Óttar
lifði var hann smám saman að
breytast úr óhörðnuðum unglingi í
ungan mann sem vissi vel hvað
hann vildi og hvert stefna ætti.
Samhliða byggðist upp aukið sjálfs-
traust, ekki síst í sumar sem leið
þegar hann leysti af hendi vanda-
söm verkefni í krefjandi vinnu svo
sómi var að. í haust var markið
sett hátt í náminu í Fjölbrautaskóla
Suðurlands sem átti að
vera undibúningur
undir frekara nám í
tölvufræðum sem voru
Óttari svo hugleikin. í
skóladagbókinni kem-
ur greinilega í ljós
hvernig allt var plan-
lagt frá degi til dags,
enda_ árangurinn eftir
því. í sömu bók voru
taldir niður dagarnir til
afmælisins 27. nóv. og
þar með langþráðs bíl-
prófs sem gæfi honum
réttindi til að aka
Buicknum hans sem
beið inni í skemmu. Það var stoltur
ungur maður sem sýndi vinunum
bílinn.Til alls var að hlakka og engu
að kvíða. Nú eru allar vonir hans
aðeins minningar okkar sem eftir
lifum.
Jarðlífi Óttars Siguijóns er lokið,
við engan er að sakast, aðeins að
minnast með ástúð yndislegs
drengs og þeirra tæplega 17 yndis-
legu ára sem við áttum saman.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbj. Egilss.)
Mamma, pabbi, Lárus,
Steindór og Vignir Andri.
Hann Óttar Siguijón er dáinn.
Mig langar í fáeinum orðum að
minnast hans. Ég kynntist Óttari
fyrir tæpum fimm árum þegar ég
og Lárus bróðir hans urðum ást-
fangin. Óttar var fullur af orku og
lífskrafti og það sem einkenndi
hans fas fyrst og fremst var bjart-
sýni og bjart bros. Framtíðin blasti
við honum og hann gladdi okkur
öll sem vorum í kringum hann. Síð-
ustu vikur var bílprófið honum efst
í huga því afmælið hans nálgaðist.
Hann var búinn að eignast bíl sem
hann var búinn að prófa að keyra
og ánægjan sem skein úr augum
hans þegar hann kom úr þeirri öku-
ferð er ógleymanleg. Sú spurning
sem kemur upp í huga minn er:
Hvers vegna? Hvers vegna er ungur
og óreyndur maður hrifinn svo
snöggt og svo fljótt frá okkur? Þetta
er spurning sem kemur upp í huga
okkar allra og henni verður aldrei
svarað.
Við Óttar vorum miklir vinir og
við töluðum um svo margt saman.
Námið vafðist ekki fyrir Óttari frek-
ar en annað og hann stefndi langt
þar, því hann langaði að læra tölvu-
fræði eða _ eitthvað sem tengdist
því. Hann Óttar minn var sem sagt

Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti
1, Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi
(5691115) og í tölvupósti (MBL@CENTRUM.IS).
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfi-
legri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða
2200 slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þijú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir
að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi út-
prentuninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir
tvíverknað. Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í
daglegu tali eru nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect einnig auðveld í úrvinnslu.
maður í blóma lífsins. Það sem við
eigum eftir' núna eru einungis minn-
ingar um góðan dreng sem aldrei
gleymast og við öll geymum þær
minningar efst í huga okkar og
hjarta, alltaf.
Ég vil þakka Guði fyrir að hafa
kynnst Óttari og hafa átt með hon-
um góðar stundir. Guð veri með
þér, elsku Óttar minn.
Mig styrk í stríði nauða,
æ, styrk þú mig í dauða.
Þitt lífsins ljósið. bjarta
þá ljómi’ í mínu hjarta.
(PJónsson)
Guðrún Rut Sigmarsdóttir.
Því miður er það lífið sem berst
í bijóstum okkar sem lætur okkur
gleyma hvað er okkur mikilvægast;
en það er dauðinn sem rífur í hjörtu
okkar sem kennir okkur hvað lífíð
raunverulega er.
Allt hefur sinn tilgang í lífinu.
Þeir deyja ungir sem guðirnir elska.
Ég hripa þessar setningar niður og
reyni að sætta mig við að ég hitti
þig aldrei aftur í þessu lífi. Það er
sárt en ég veit að með tímanum
mun ég skilja það. Kæri Óttar, ég
veit að þér líður vel þar sem þú ert
núna og vel er hugsað um þig,
umvafinn ást og hlýju.
Síðustu dagar hafa verið erfiðir,
ég hef reynt að skilja tilganginn
með því að þú svona ungur hefur
verið tekinn frá okkur. Ég hugga
mig við minningarnar sem ég á um
þig og þegar ég hugsa um allt það
sem við höfum brallað saman fyllist
ég friði en þó svo sárum söknuði.
Ég og þú, Kristín og Vignir pínu-
lítil á jólaballi að spila ólsen ólsen
og dansa í kringum jólatré á jóla-
böllunum í Sandvíkurhreppi. Seinna
lærðum við að spila félagsvist og
tókum þátt í því með þeim fullorðnu
en aldrei brást það að við fjögur
byijuðum á sama borði. Vænst þyk-
ir mér nú um þær minningar sem
við rifjuðum svo oft upp saman og
hlógum að eins og þegar Vignir
villtist í Reykjavík og fékk kleinu-
hring og kakó á lögreglustöðinni
en við bara kakó og okkur fannst
það alveg út í hött. Stundirnar sem
við höfum átt saman í skólabílnum
skipta ábyggilega hundruðum og
oft var líf og fjör. Við vorum alltaf
að grínast með það að við gætum
gefið út heila bók af skólabílasög-
um. Þú ert hluti af mínum kærustu
bernskuminningum, Galtalækur í
dentíð þegar við vöktum alla nóttina
og skylmdumst með stingustráum
og vorum svo í rennibrautinni og
hringekjunni allan daginn. Við höf-
um fylgst með hvort öðru vaxa úr
grasi og alltaf haldið vináttu okkar
þó að okkur væri strítt allan þarna-
skólann fyrir að vera vinir. Á þeim
aldri var það algjör glæpur að eiga
strákavin, en okkur var alveg sama,
við hlógum alltaf að þessu. Því
miður erum við ekki börn að eilífu,
við verðum unglingar og hættum
að leika okkur saman. Við kynnt-
umst Halli í Eyði-Sandvík og gerð-
um margt skemmtilegt saman, fór-
um í útilegu í Kotfeiju sumarið ’93
og margar fleiri ómetanlegar stund-
ir áttum við saman. Ég á ábyggi-
lega aldrei eftir að gleyma 15. af-
mælisdeginum mínum þegar þið
Hallur gáfuð mér flugeldasýningu
í afmælisgjöf. Það er besta afmæl-
isgjöf sem ég hef fengið.
Elsku Óttar, þú hefur staðið við
bakið á mér svo lengi. Þú ert svo
stór hluti af lífí mínu, ég þakka
guði fyrir að hafa þekkt þig þennan
tíma. En nú er komið að kveðju-
stund. Ég mun alltaf muna hlýlega
brosið þitt og allt það sem þú hefur
kennt mér um lífið og tilveruna.
Ég vona að ég eigi eftir að sætta
mig við þetta þó það verði aldrei
að fullu. Bara að ég hefði getað
kvatt þig almennilega og látið þig
vita hvað mér þykir vænt um þig.
Takk fyrir allt, þín vinkona að
eilífu.
Sofðu,
kæri vinur minn
uns við hittumst á ný.
Sofðu,
en vaktu í huga mér
lifðu í hjarta mér.
Sofðu.
Fjölskyldunni í Stekkum votta
ég mína dýpstu samúð.
Auðbjörg Ólafsdóttir,
Geirakoti.
Kveðja frá Fjölbrautaskóla
Suðurlands
Lífsgátan hefur sjaldan verið
okkur torræðari hér í skólanum en
einmitt nú í haust. í annað sinn á
rúmum mánuði höfum við misst
efnilegan ungling af slysförum.
Ungling sem framtíðin brosti við
og allir sem til þekktu væntu mik-
ils af. Við skynjum nú sem aldrei
fyrr hversu dýrmæt augnablikin eru
sem við eigum saman, það sem var
sjálfsagt í gær er horfið í dag, lífið
sjálft.
Óttar Siguijón var nemandi á
öðru ári í námi til stúdentsprófs á
eðlisfræðibraut. Hann stundaði
námið hiklaust og skipulega, og
hefði ugglaust lokið því með sóma
ef honum hefði enst aldur til.
I náttúruhamförum liðinna vikna
hafa andstæður elds og íss fangað
hug þjóðarinnar en í hugum okkar
víkja þær sem hjóm eitt fyrir áleitn-
um hugsunum um sköpunarverkið
sjálft, lífíð og óumflýjanleika dauð-
ans sem kveður nú dyra svo alltof,
alltof fljótt.
Fyrir hönd okkar allra í Fjöl-
brautaskóla Suðurlands færi ég
fjölskyldunni í Stekkum okkar
dýpstu samúðarkveðjur og biðjum
við henni styrks og blessunar. Megi
minningin um góðan dreng og
þakkir fyrir samvistir létta okkur
sorgina.
Blessuð sé minning Óttars Sigur-
jóns Guðmundssonar.
Sigurður Sigursveinsson,
skólameistari.
Elsku Óttar minn. Nú ert þú far-
inn frá okkur. Ég veit að þér líður
vel en mér finnst samt að þú hafir
farið allt of fljótt. Þú áttir svo
margt ógert.
Ég sakna þín sárt og það gera
allir sem þig þekktu. Minningin um
þig lifir áfram í hjörtum okkar.
Þín amma,
Anna Kristín
Valdimarsdóttir.
Guðmundur, Margrét, Lárus,
Steindór, Vignir og aðrir ástvinir.
Okkur langar til að minnast gam-
als bekkjarfélaga okkar.
Minningarnar um öll skólaárin
streyma í gegnum huga okkar á
þessari stundu.
Þú varst mjög rólegur og tókst
öllu með jafnaðargeði.
Samverustundir okkar gömlu
skólafélaganna urðu ekki eins
margar þegar í Fjölbraut kom og
gamla bekkjakerfið réð ekki lengur
ríkjum. Engu að síður er skarðið
sem þú skilur eftir þig stórt og það
verður seint fyllt.
Þegar við horfðum á bekkjar-
myndina frá því í grunnskóla var
okkur ljóst að fyrr eða síðar myndi
einhver hverfa úr hópnum, en ekki
óraði okkur fyrir að það yrði svo
fljótt.
Sit ég og syrgi mér horfinn
sárt þreyða vininn
er lifir í laufgræna dalnum
þó látin sé ástin.
Fjöll eru og fimindi vestra,
hann felst þeim að baki.
Gott er að sjá þig nú sælan
Þá sigrar mig dauðinn.
Gott er að ganga til hvíldar
og grátin að sofna,
betra er að vakna til bliðu,
brosir mót eilífð.
Sönginn þann hefja hinn sæla
er síst vildir heyra,
þá með þér ég dvaldist í mæðu
sem mér var þó dulin.
(G.J.)
Óttar, minning þín er okkur kær
og þú munt lifa í hjörtum okkar.
Gamlir bekkjarfélagar.
Viku áður en Óttar dó var ég í
heimsókn hjá honum. Bar þá margt
á góma og ræddum við sérstaklega
mikið um framtíðina og hvað hún
bæri í skauti sér. Eins mikið og
framtíðin var ofarlega í huga okkar
þá, þá er fortíðin enn ofar í huga
mér núna og sérstaklega allar þær
ánægjustundir sem við áttum sam-
an, bæði að Stekkum og á Sel-
fossi. Ég man hvað það var alltaf
gaman að koma að Stekkum og
leika sér í rúlluböggunum, hoppa í
heyinu, fara á fjórhjólið og svo
seinna að glamra á hljóðfæri í hest-
húsinu.
Sumarið 1993 fórum við Óttar
og Hallur í sögufræga útilegu á
Selfoss sem endaði heldur en ekki
skrautlega._ Á þessa útilegu minnt-
umst við Óttar oft og var þá oft
hlegið og haft gaman af.
Öttar var hæfileikaríkur, ákveð-
inn og ekki síst athafnasamur, sem
sýnir sig best í því að í heimsóknum
mínum að Stekkum var sjaldan eða
aldrei setið auðum höndum. Það var
alltaf eitthvað að gera, t.d. fara í
fjósið, ná í kýrnar, gera við kofann,
sem lengi var mikið áhugamál Ótt-
ars, og síðast en ekki síst tala um
framtíðina.
Ég votta foreldrum, bræðrum og
öðrum aðstandendum mína dýpstu
samúð og minni þau jafnframt á
það að þótt Óttar sé dáinn verður
hann alltaf lifandi í hjarta okkar
og minningu.
Bergur Sverrisson.
Elsku frændi.
Hví var þessi beður búinn
barnið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans i höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(B. Halld.)
Guðs vegir eru óskiljanlegir og
þó við munum aldrei skilja allar
gjörðir hans né sætta okkur við
þær, þá munum vi_ð reyna að brosa
þrátt fyrir sorgina í þeirri trú að
nú sért þú á betri stað meðal engl-
anna og passir upp á okkur hin sem
eftir sitjum. Við þökkum guði fyrir
að hafa fengið að kynnast þér og
fyrir þann tíma sem við fengum
með þér. Minning þín mun lifa í
okkur sem urðum þess aðnjótandi.
Megi guð veita fjölskyldu þinni og
vinum styrk og trú til að takast á
við sorgina og söknuðinn. Hvíldu í
friði, elsku frændi.
Hulda og Daníel.
Þegar við systurnar settumst nið-
ur til_ að koma minningum okkar
um Óttar frænda á blað, vissum
við ekki á hveiju við ættum helst
að byija því minningarnar flæddu
fram.
Fyrst kom upp í hugann seinasta
samverustund okkar en það var ein-
mitt á þjóðhátíð þar sem við gistum
öll heima hjá Lillý frænku. Við urð-
um veðurteppt úti í Eyjum og dróg-
um þig út um allan bæinn þó þú
værir uppgefínn eftir skemmtilega
helgi.
Þá kom líka ofarlega í hugann
leikur okkar í kofanum, sem stend-
ur úti í móa, og hvernig þið bræð-
urnir gáfust aldrei upp á því að ýta
okkur í kassabílnum.
Við sendum öllum sem þykir
vænt um þig innilegar samúðar-
kveðjur og styrk.
Enginn kemur aftur.
Allir hafa þeir gengið
áfram þennan vegarspöl
og yfir þessa brú.
Allir hafa þeir horfið
handan brúarsporðsins
í húmið eða þokuna.
Á hvaða leið ert þú?
(Ólafur Jóhann Sigurðsson)
Elsku Óttar okkar, þeir deyja
ungir sem guðirnir elska og við
vonum að þér líði vel þar sem þú
ert staddur núna.
Þínar frænkur,
Sóley, Dagný og
Signý Árnadætur.
é
€
€1
4
ð
ð
ð
€
€
4
4
4
4
4
4
4
4
I
4
4
4
4
4
4
4
4
4
J