Morgunblaðið - 05.12.1996, Blaðsíða 52

52 FIMMTUDAGUR 5. DESEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Gunnar Berg-
mann Oddsson
fæddist í Reykjavík
12. október 1929.
Hann lést 23. nóv-
ember sl. Foreldrar
hans voru hjónin
Oddur Oddsson vél-
stjóri og Kristin
Ólafsdóttir sem
bjuggu um áratuga-
skeið á Vesturgötu
37 í Reykjavík.
Oddur var sonur
Odds Oddssonar
frá Bakkakoti á
Kjalarnesi og konu
hans Þórunnar Pétursdóttur
sem ættuð var ór Grimsnesi.
Kristín var dóttir Ólafs Ólafs-
sonar frá Papey og konu hans
Þóru Björnsdóttur frá Svein-
skoti á Alftanesi.
Gunnar kvæntist Ernu Bjarg-
eyju Magnúsdóttur hinn 22.
desember 1951. Foreldrar
hennar voru hjónin Magnús
Stutt er á milli lífs og dauða.
Fyrir nokkrum dögum sátum við
saman í afmælisveislu frænda
Gunnars og vinar okkar hjóna og
röbbuðum saman um daginn og
veginn eins og gengur. Þar var
Gunnar hress og kátur, talaði um
að nú væri hann orðinn löggiltur,
myndi hætta öllum leigubflaakstri
þegar hann yrði sjötugur og fara
Brynjólfsson og
Margrét Ólafsdótt-
ir, Seljavegi 13,
Reykjavík. Börn
þeirra Gunnars og
Ernu eru: 1) Oddur
Kristinn, f. 12. mars
1952. Hann er
kvæntur Hrafnhildi
Halldórsdóttur, f.
9. nóvember 1952.
Dóttir þeirra er
Linda Björk, __ f.
1982. 2) Ásgeir Örn,
f. 7. september
1956. Hans börn eru
Magnes, f. 1976,
Freyja, f. 1985, og Gauti, f.
1988. 3) Þórdís, f. 27. maí 1958.
Maður hennar er Jóhann Vil-
bogason, f. 13. júlí 1954. Dóttir
þeirra er Erna Bjargey, f. 1977.
4) Margrét Þóra, f. 18. septem-
ber 1969. Sambýlismaður henn-
ar er Hjálmar Elíasson, f. 1973.
Útför Gunnars fór fram í
kyrrþey.
þá að gera það sem hann langaði
til, eða hefði ætlað að gera fyrir
löngu. Við kvöddumst eins og við
höfum gert í gegnum tíðina og
ætluðum að ræða málin frekar við
annað tækifæri. Oddur, sonur
Gunnars, hafði svo samband við
mig í síma nokkrum dögum seinna
og sagði mér skyndilegt lát Gunn-
ars frænda míns. Mér fór sem Njáli
forðum daga, Oddur þurfti að segja
mér þetta þrisvar áður en ég skildi
hvað hann var að að tala um.
Frá fyrstu tíð var mikill sam-
gangur á milli heimila okkar, en
við vorum systkinasynir, og ég man
varla eftir mér öðruvísi en að þekkja
Gunnar, sem var fjórum árum yngri
en ég. Þótt Oddur væri oftast að
heiman á sjó á þessum árum hitt-
umst við Gunnar oft og brölluðum
margt saman. Að sjálfsögðu voru
sum uppátæki okkar ekki vel séð
af þeim fullorðnu, unglingavanda-
mál þeirra tíma voru þó ekki jafn
alvarleg og nú gerist, en litið var
mjög alvarlegum augum þegar við
stálumst niður að sjó eða niður á
bryggjur til að fylgjast með lífinu
þar. Að sjálfsögðu meintum við
ekkert illt með þessu, vorum frekar
undrandi á öllu uppistandinu sem
af hlaust þegar við fórum niður i
Selsvör að kvöldlagi, sem hlýtur að
hafa verið að vori til, bara til að
sjá betur þegar slokknaði á sólinni
þegar hún sökk niður í sjóinn hinum
megin í heiminum.
Þegar fram liðu stundir fluttu
foreldrar mínir suður í Hafnir. Þá
fækkaði samvistum okkar Gunnars
en alltaf var hátíð þegar ég kom á
Vesturgötu 37. Þá vorum við orðn-
ir stálpaðir og fórum hjólandi um
allar trissur, eða í Sundhöllina og
ekki síst niður að sjó til að skoða
skipin. Eitt sinn þegar ég kom í
heimsókn var Gunnar ekki til stað-
ar, hann hafði lent í bflslysi. Ekki
lífshættulegu en þó varð það til
þess að vegna losts, sem hann
komst seint yfir, brenglaðist tal
hans, sem fylgdi honum alla tíð síð-
an.
Þegar hann hafði aldur til fór
hann í Landakotsskólann. Ég fór
aðrar leiðir að námi og óhjákvæmi-
lega hittumst við ekki mikið meðan
á þessu stóð. Þegar ég kom heim
frá mínu námi var Gunnar kominn
í Verslunarskóla íslands og þaðan
útskrifaðist hann stúdent. Síðar
útskrifaðist hann úr viðskiptadeild
Háskólans.
í húsnæðisvandræðum þess tíma
og af miklum velvilja buðu Oddur
og Kristín mér að dvelja hjá sér á
Vesturgötu 37. Þá endumýjuðust
kynni okkar frænda og fórum við
saman á ný um ýmsa vegu.
Á þessu tímabili var ég mikið hjá
vinafólki minu frá fyrri ámm í
Reykjavík, þeim Magnúsi Brynjólfs-
syni og konu hans Margréti Olafs-
dóttur sem bjuggu á Seljavegi 13.
Þangað fór ég daglega til að hitta
jafnaldra og vini. Einhvern veginn
atvikaðist það svo að Gunnar fór
með mér þangað nokkrum sinnum
og kynntist vinum mínum þar. Eitt
sinn þegar ég kom á Seljaveginn
var Gunnar kominn þangað á undan
mér. Þessu skildi ég ekkert í en þó
ekki alllöngu síðar rann upp fyrir
mér að hann hafði fengið augastað
á einni heimasætunni. Allt gekk
þetta eftir hjá frænda og giftust
þau Ema Magnúsdóttir er tímar
liðu fram.
Um þetta leYti festi ég líka ráð
mitt og flutti með Guðrúnu konu
minni suður f Njarðvíkur. Eftir
þetta hittumst við frændur ekki
mikið. Tíminn fór mest í lífsstritið
og það sem því fylgir. Um síðir
fluttumst við hjónin aftur til
Reykjavíkur og varð nú styttra á
milli. Gunnar og Ema höfðu eign-
ast §ögur böm á þessu tímabili.
Gunnar stundaði alla tíð akstur
leigubifreiða með námi sínu og þótt
hann hefði lokið prófí í viðskipta-
fræðum frá Háskólanum stundaði
hann enn leigubílaakstur hjá Bæjar-
leiðum og sá um skattframtöl fyrir
fjölmarga aðila, þar á meðal fyrir
okkur hjónin.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um verður manni á að spyija hvers
vegna maður á svo til besta aldri
er kallaður í burtu frá okkur svona
alveg fyrirvaralaust. Ég vissi ekki
um neina sérstaka kvilla sem hijáðu
frænda minn og hann leit eins vel
út og venjulega þegar við kvödd-
umst síðast er við hittumst. En
vegir guðs eru órannsakanlegir.
Þeir fara frá okkur sem okkur þyk-
ir að síst skyldi. Okkur hjónum er
eftirsjá að Gunnari. Hann var alltaf
kátur og hress, tilfyndinn í tilsvör-
um og viðmótsþýður en efst er mér
þó í huga greiðvikni hans og hjarta-
hlýja. Það er huggun harmi gegn.
Um leið og við Guðrún kveðjum
þennan frænda minn með þökkum
fyrir allt á liðinni tíð sendum við
Ému, börnum þeirra og íjölskyldum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Sigurjón Vilhjálmsson.
Stórt skarð hefur verið höggvið
í fjölskylduna. Tengdafaðir minn
kvaddi þetta líf án þess að nokkurt
okkar ætti von á því. Öll teljum við
sjálfsagt að hafa ijölskylduna á
meðal okkar, einkum ef ekkert sér-
stakt amar að. Eftir að ég vissi að
Gunnar væri farinn til annarra
heimkynna rifyaði ég upp okkar
seinasta samtal. Þar bar margt á
góma, þar á meðal dauðann. Hann
sagðist ekki geta hugsað sér að
veslast upp af sjúkdómi og það
versta sem fyrir hann gæti komið,
væri að verða rúmliggjandi og
ósjálfbjarga um langan tíma. Best
væri að fara snögglega. Honum
varð að ósk sinni, en þá kemur eig-
ingimin upp hjá okkur sem eftir
erum, við vildum hafa hann lengur
hjá okkur, það passaði okkur ekki
að hann færi núna. Eftir á að
hyggja getum við þakkað Guði fyr-
ir að verða við bón hans. Við verð-
um líka að sætta okkur við að þessi
tími sem varð fyrir valinu hefur
kannski verið rétti tíminn fyrir
Gunnar.
Tengdafaðir minn var sérstakur
maður. Hann kom til dyranna eins
og hann var klæddur. Hann gerði
góðlátlegt grín að snobbi og hann
aðgreindi jafnan fólk með auka-
nöfnum sem vom þó ekki meið-
andi. Sjálfur var hann kallaður
„Gunni kúla“ meðal starfsbræðra
sinna og fannst honum það í góðu
lagi. Oft var haft á orði að hann
talaði sér tungumál af því að hann
breytti oft heiti á hversdagslegum
hlutum. Gunnar var vel að sér í
íslensku máli og var oft gott að
geta leitað til hans í því sambandi.
Mér hefur alltaf fundist sérstakt
t
Faðir okkar,
HANNES PÁLSSON,
lést á Hrafnistu, Hafnarfirði, miðvikudaginn 4. desember.
Guðlaug Ágústa Hannesdóttir,
Bragi Hannesson.
t
Ástkær eiginkona, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og dóttir,
ÞORBJÖRG SIGURFINNSDÓTTIR,
Foldahrauni 42,
Vestmannaeyjum,
sem lést miðvikudaginn 27. nóvember
sl., verður jarðsungin frá Landakirkju,
Vestmanneyjum, laugardaginn 7. des-
ember kl. 14.00.
Þeim, sem vildu minnast hinnar látnu,
er bent á Krabbameinsfélagið.
Viðar Sigurbjörnsson,
Gunnar Laxfoss Kristjánsson,
Gísli Árni Kristjánsson, Svava Vilborg Ólafsdóttir,
Sigurbjörn Einar Viðarsson,
Erla Fanney Gunnarsdóttir, Silvía Rut Gfsladóttir, .
Sigurfinnur Einarsson.
t
Faðirokkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÓSKAR SIGURJÓNSSON,
Móakoti,
Garði,
verður jarðsunginn frá Útskálakirkju
laugardaginn 7. desember kl. 14.00.
Börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Frændi okkar og vinur,
BENEDIKT KRISTJÁNSSON
frá Álfsnesi,
verður jarðsunginn frá Lágafellskirkju föstudaginn 6. desember
kl. 14.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Oddssjóð, Reykjalundi.
Frændsystkin og vinir.
GUNNAR BERG-
MANN ODDSSON
t
Systir okkar og frænka,
KRISTÍN JÓHANNSDÓTTIR
á Hamarsheiði,
sem lést föstudaginn 29. nóvember, verður jarðsungin frá Stóra-
Núpskirkju í Gnúpverjahreppi laugardaginn sjöunda desember
klukkan fjórtán.
Systkini og aðrir vandamenn.
t
SVANLAUG FINNBOGADÓTTIR
frá Gattalæk,
Vfðimel 21,
Reykjavfk,
sem lést 1. desember síðastliðinn, verður jarðsungin frá Skarðs-
kirkju í Landsveit laugardaginn 7. desember klukkan 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Magnús Magnússon.
við tengdaforeldra mína að þau
hafa tekið tengdabömum sínum
sem sínum eigin bömum. Þeim hef-
ur verið gert jafn hátt undir höfði
og gerðar sömu kröfur og til bama
þeirra. Gunnar var víðlesinn og
hafði gott eyra fyrir tónlist. Því gat
hann auðveldlega rætt um allt
mögulegt við hvern sem var.
Gunnar fylgdist vel með hvemig
bamabömin stóðu sig í skólanum
og ræddi gjarnan við þau um fram-
haldsnám. Hann kom fram við þau
sem jafningi og vinur. Það er óhætt
að segja að þau sakna hans en þau
geta huggað sig við það að eiga
góðar minningar um góðan afa.
Hrafnhildur B. Halldórsdóttir.
Hann Gunnar skólabróðir minn
og svili er látinn. Skyndilegt andlát
hans minnir okkur á hvað stundum
ér skammt á milli lífs og dauða.
Kynni okkar Gunnars em orðin
löng. Við kynntumst í Verzlunar-
skóla íslands, er við hófum þar nám
árið 1945. Eftir verzlunarpróf sett-
umst við bæði í lærdómsdeild skól-
ans og urðum stúdentar 1951.
Gunnar var góður skólafélagi, hann
var hjálpsamur og öllum velviljaður.
Mér er minnisstætt þegar hann
kynnti okkur skólasystkinin fyrir
Emu unnustu sinni eftir síðasta
stúdentsprófíð. Þá grunaði mig ekki
að hún ætti siðar eftir að verða
mágkona mín. Við Ema kynntumst
svo betur í stúdentsferðalagi okkar
til Kaupmannahafnar. Gunnar og
Ema giftu sig um haustið og síðan
hafa þau oftast verið nefnd í sama
orðinu.
Gunnar hóf nám í viðskiptafræði
við Háskóla íslands. Á þeim ámm
var lítið sem ekkert um námslán,
stúdentar reyndu því að komast í
vel launaða sumarvinnu, sem þýddi
mikla vinnu. Þá byijaði Gunnar að
aka leigubíl hjá Steindóri. Hann
stundaði vinnuna af kappi og vann
meira og minna með náminu, sem
tók þar af leiðandi lengri tíma. Fjöl-
skyldan stækkaði og þegar hann
hafði lokið námi, var hann kominn
með þrjú böm, eigin íbúð og eigin
leigubíl. Hann hélt áfram leigubíla-
akstri að námi loknu, líklega vegna
þess að viðskiptafræðingar vom
ekki í hávegum hafðir á þeim tíma
og tekjumar hafa sennilega verið
meiri hjá duglegum leigubílstjóra.
Þetta átti aðeins að vera um stund-
arsakir. Það fór þó svo, að leigubfla-
akstur varð hans aðalstarf, en hann
starfaði jafnframt sjálfstætt við
bókhald og skattframtöl. Tungu-
málakunnátta hans nýttist honum
einnig vel í starfí því algengt er að
leigubflstjórar, sem aka útlending-
um, þurfí jafnframt að vera leið-
sögumenn.
Gunnar og Ema eignuðust fjögur
böm, Odd Kristin, Ásgeir Öm, Þór-
dísi og Margréti Þóru. Hann lét sér
annt um fjölskylduna og studdi vel
við bakið á bömum sínum.
Gunnar hafði gaman af ferðalög-
um bæði hérlendis og erlendis. Á
sumrin tók hann sér frí og ók með
ijölskylduna um landið. Tengdafor-
eldrar okkar áttu margar indælar
minningar frá ferðum með Gunnari
og Emu.
Gunnar var ljúfur maður, alltaf
hress og í góðu skapi, hafði góða
kímnigáfu, en hafði sig ekki mikið
í frammi að fyrra bragði. Honum
hætti jafnvel til að vera of hógvær.
Hann var tengdaforeldrum okkar
góður tengdasonur og er mér minn-
isstætt hvað þau Erna voru natin
og umhyggjusöm við tengdamóður
okkar, sem áram saman átti við
vanheilsu að stríða. Ekki gleymdi
hann heldur foreldram sínum, sem
bæði náðu háum aldrei, hann studdi
þau í hvívetna með dyggilegri að-
stoð Emu.
Ég sendi Emu mágkonu minni,
bömum þeirra, tengdabömum og
bamabömum innilegar samúðar-
kveðjur. Við geymum minninguna
um góðan dreng.
Helga Kristinsdóttir.
• Fleiri minniagargreinar um
Gunnar Bergmann Oddsson bíða
birtingar ogmunu birtast í blað-
inu næstu daga.