Morgunblaðið - 13.12.1996, Qupperneq 48

48 FÖSTUDAGUR 13. DESEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
AÐSENDAR GREINAR
MINNINGAR
Reiknings- og raun-
greinakennslan
og skólarnir
FÁTT er svo með öllu illtað
ekki boði nokkuð gott. Nokkurs
taugatitrings hefur gætt hjá
mörgum, vegna slakrar útkomu
eða kunnáttu íslenzkra bama og
ungmenna í raungreinum og
reikningi, sem könnun nokkur
"■tfeiddi í ljós, að væri fyrir hendi.
Illt er, ef þetta er rétt og á rökum
reist, sem ekki skal í
efa dregið. En betra
er seint en aldrei, að
þetta komi í ljós, ef
verða mætti til þess,
að fræðsluyfirvöld og
skólamir tækju sjálf
sig til bæna í þessu
efni og gerðu sér
grein fyrir því með
opnum huga og í al-
vöru, hvar skórinn
kreppir að — og, þeg-
ar það liggur fyrir, að
vinda bráðan bug að
að gera þær úr-
bætur, sem þurfa þyk-
ir. Verði það gert og
með eins skjótum
hætti og unnt er, má segja að
uppnámið, vegna meintra skamm-
feila og agnúa á kennslu þessara
námsgreina í skólum landsins,
hafi orðið til góðs.
Brigsl og ásakanir um það
hveijum eða hveiju sé um að
kenna, hvemig komið er þessum
málum, kemur ekki að miklu gagni
-‘ög þykir víst ekki við hæfi. En ljóst
er þó og ekki úr vegi að leggja á
það áherzlu, að kennsla, léleg eða
góð, eftir atvikum, og aðbúnaður
við þá kennslu, skiptir sköpum og
er mikill örlagavaldur sem og í
allri annarri kennslu. Veldur hver
á heldur. Það þarf hæfileikaríkt
fólk til þess að kenna í öllum
kennslugreinum og þá ekki sízt í
þeim greinum, sem oft eru nefnd-
ar „lykilfög“ eða „reglufög", og
er þá átt við móðurmálið, stærð-
fræðina og raungreinarnar. Það á
ekki að þurfa að tíunda það, þar
sem það er á allra vitorði, að fög
þessi eru í rauninni lykillinn að
menntun, grundvöllurinn, sem
sönn menntun byggist á. Til þess
að kenna þessi fög, hefur oft, á
síðari tímum, skort vel menntaða
og mikilhæfa kennara.
Menn hafa ekki, hvorki konur
né karlar, staðið í biðröðum til
þess að komast í þessi mikilvægu
störf, en illa launuðu. Aldrei virð-
ist það of oft endurtekið, að til
þess að kenna þessar grundvallar-
greinar þarf afburðakennara, ekki
aðeins vel menntaða heldur líka
gædda góðum hæfileikum til þess
að miðla öðrum af þekkingu sinni.
En því miður hefur skólinn oft
orðið að sjá á bak góðu og vel
hæfu fólki til kennslustarfa, sök-
um þess að það hefur leitað á
önnur mið, þar sem kjörin voru
betri og afkoman öruggari.
Glœsileg hnífapör
Æ9) SILFURBÚÐIN
Kringlunni 8-12 • Sími 568 9066
- Þar fœröu gjöfina -
Það er eins og menn þurfi ætíð
að reka sig á, og það helzt illi-
lega, til þess að komast til ráðs
og rænu. Það vantar svo sem ekki
að kostað hefur verið miklu til
skólarannsókna á íslandi og til
stjórnunar og viðamikillar yfir-
byggingar þessara mála sem og
hátimbraðra skólabygginga og
Guð má vita hvað og
hvað, en að hugað
hafi verið að sái skól-
ans, sem er hið eigin-
lega kennslustarf, og
í það starf sæki fólk
með kennsluhæfileika,
vel lært og fært í flest-
an sjó á sviði kennslu
og skólamála, hefur
verið minna hugsað
af hálfu hins opinbera,
sem sýnir sig í því, að
starf þetta hefur ekki
verið hátt skrifað á
þeim vettvangi og auk
þess smánarlega illa
launað. Á meðan svo
er, er ekki von á góðu.
Það er sama hversu mjög menn
fjasa nú um miður heppilegar
bekkjaskipanir og hafa allt á horn-
um sér í sambandi við blönduðu
bekkina í skólanum og nú sé þörf
á úttekt og að upplýsa þjóðina um
stöðu einstakra skóla, námslega
séð o.fl. af því tagi, þá kemur það
Ekki verður um bætt,
segir Þorgeir Ibsen,
nema hæft fólk fáist til
kennslustarfa.
allt fyrir ekki og til harla lítils
gagns, verði ekki ráðist að rótum
vandans, þess vanda, sem sýnist
liggja þó nokkuð í augum uppi,
sem er: of slök kennsla ígrundvall-
argreinum. Greinilegt er að þörf
er á að gera kennsluna þar skil-
virkari og marksæknari. Þótt þar
sé á ýmsum stöðum pottur brot-
inn, er óvarlegt og ómaklegt að
segja þar alla undir sama hatt,
þar sem ýmsir skólar eru allvel í
stakk búnir og vel mannaðir í
raungreina- og stærðfræði-
kennslu.
En flest situr í sama fari áfram
og verður ekki bætt að marki,
nema hæfir menn, konur og karl-
ar, fáist til starfans. Tómt hús er
þó um að tala batni kjör ekki til
muna og telja megi þau mann-
sæmandi. Þegar hér er komið
sögu, þá er snertur viðkvæmur
strengur í bijósti yfirvalda, enda,
þegar hrært er við málum sem
viðkoma kjörum kennara, fara
forráðamennirnir kringum þau
mál, eins og köttur í kringum heit-
an graut, eiga bágt með að kyngja
þeirri nöpru staðreynd, að launa-
kjörin eigi veigamikinn þátt í því
að fæla úrvalsfólk frá kennslu-
starfi, starfi sem það undir eðlileg-
um kringumstæðum hefði haft
hug á að stunda.
Islenzkt ungmenni er ekki slak-
ara til náms eða verr af Guði gert
en jafnaldri þess annars staðar á
heimsbyggðinni, en eitthvað meira
en lítið hefur gengið úr skorðum
í kennslunni og skólakerfinu ís-
lenzka, þegar það nær ekki sama
árangri í stærðfræði og raungrein-
um og jafnaldrinn erlendis. Þetta
er hinn sársaukafulli og napri
sannleikur sem skólarnir og skóla-
yfirvöld verða að horfast í augu
við og gera þær úrbætur, sem
nauðsynlegar eru.
Höfundur erfyrrv. skólastjóri.
Þorgeir
Ibsen
+ Sverrir Sigurðs-
son, húsasmíða-
meistari á Akureyri,
var fæddur á Arnar-
vatni í Mývatnssveit
4. febrúar 1916.
Hann lést 5. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Málmfríður
Sigurðardóttir, hús-
freyja á Arnarvatni,
f. 15. júní 1878, d.
15. ágúst 1916, og
Sigurður Jónsson,
bóndi og skáld á
Amarvatni, f. 25.
ágpúst 1878, d. 24.
febrúar 1949. Alystkini Sverris
eru: Freydís, húsfreyja í ÁJfta-
gerði, Mýv., f. 11. apríl 1903, d.
3. mars 1990, Ragna, húsfreyja
á Hamri, Reykdælahr., Egils-
stöðum, Villingaholtshr. og síðar
í Kópavogi, f. 19. mars 1906,
Heiður, húsfreyja á Húsavík, f.
24.12. 1909, d. 22. mars 1987,
Arnljótur, bóndi á Arnarvatni
III, f. 23. júní 1912, Huld, hús-
freyja á Húsavík, f. 20. okt. 1913.
Hálfsystkini Sverris, börn Sig-
urðar og seinni konu hans, Hólm-
fríðar Pétursdóttur, húsfreyju á
Amarvatni, f. 17. des. 1887, d.
1. febr. 1974 em: Þóra, húsfreyja
á Amarvatni, f. 16. febr. 1920,
Araheiður, magister í Reykjavík,
f. 25. mars 1921, Jón, fyrrv. vega-
verkstjóri á Húsavík, f. 26. sept.
1923, Málmfríður, bókavörður og
fyrrv. alþingismaður á Akureyri,
f. 30. mars 1927, Eysteinn Araar,
bóndi á Amarvatni, f. 6. okt.
1931.
Hinn 19. maí 1951 kvæntist
Sverrir eftirlifandi eiginkonu
sinni Ingu Björnsdóttur, lækni,
f. 24. júní 1922 á Eiríksstöðum
á Jökuldal. Foreldrar hennar
em Björn Jónsson, bóndi á
Stuðlafossi á Jökuldal, síðar
póstur á Seyðisfirði,
og kona hans Árný
Stígsdóttir, hús-
freyja á Stuðlafossi,
Seyðisfirði og á Ak-
ureyri. Sverrir og
Inga bjuggu á
Bakkagerði, Borgar-
firði eystra, 1951-
1959, fluttu þá til
Akureyrar og
bjuggu þar síðan.
Börn þeirra em: 1)
Björn, kennari á
Akureyri, f. 12. okt.
1952, maki Aðal-
björg Sigmarsdóttir,
héraðsskjalavörður,
f. 16. maí 1952, þeirra sonur er
Sverrir Sigmar, f. 15. jan. 1987.
Fósturbörn Bjöms, böm Aðal-
bjargar eru: Margrét Ása Jó-
hannsdóttir, f. 17. febr. 1976, og
Þórarinn Jóhannsson, f. 26. apríl
1980. 2) Ármann, viðskiptafræð-
ingur á Akureyri, f. 25. okt.
1956, maki Kristín Ingibjörg Sig-
urðardóttir, meinatæknir, f. 22.
júlí 1949. Böra þeirra em: Sverr-
ir Ingi, f. 30. nóv. 1981, Rakel
Bjarnveig, f. 23. júlí 1985, og
Kristín Nanna, f. 22. sept. 1988.
3) Sólveig Hólmfríður, hjúkr-
unarfræðingur í Reykjavík, f. 17.
des. 1962.
í Mývatnssveit starfaði Sverr-
ir aðallega við landbúnað. Hann
fór í Laugaskóla, nam þar smið-
ar í sérstakri smíðadeild og fór
eins og fleiri i setuliðsvinnu í
Reykjavík á stríðsárunum. Á
Borgarfirði stundaði hann vél-
gæslu framan af, síðan húsa-
smíðar og á Akureyri stundaði
hann húsasmíðar, fyrst með Ein-
ari Eggertssyni, síðan hjá Haga
h/f, þá þjá Áðalgeiri og Viðari
h/f og síðast A. Finnsson h/f.
Utför Sverris fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Okkur langar að minnast með
nokkrum orðum Sverris tengda-
föður okkar, sem nú er látinn.
Upp í hugann koma ótal minn-
ingar um þennan ljúfa mann. Það
sem einkenndi hann helst var hóg-
værð, skörp greind og endalaus
umhyggja. Eftir að um fór að
hægjast hjá honum í amstri hins
daglega lífs urðu barnabörnin
hans helsta áhugamál, ásamt um-
hirðunni um garðinn sinn í Goða-
byggð 11 í nábýli við góða granna.
Þar kom það í ljós að í honum
blundaði bóndinn, er hann stráði
áburði á lóð sína til að fá sem
mesta uppskeru, þó svo að upp-
skeran væri honum einungis til
ama, því að enginn var bústofninn.
Ófáar ferðir kom hann til að
gæta barnabamanna og taldi þá
ekki eftir sér að leika við þau,
tefla og spila og eiga þau dýrmæt-
ar minningar um þessar samveru-
stundir.
Sverrir var ótrúlega laginn og
vandvirkur smiður og fátt var það
sem hann ekki gat lagfært. Jafn-
framt miðlaði hann börnum sínum
af verkkunnáttu sinni og lagði sig
fram um að leiðbeina sonum sínum
við smíðar, jafnvel svo að stundum
þótti þeim nóg um. En samt var
það svo að löngum var hann
kallaður til ef eitthvað þurfti að
framkvæma á þeirra heimilum.
Sverri lá afskaplega vel orð til
fólks og hallmælti yfirleitt ekki
nokkrum manni. Vissi hann af ein-
hveijum sínum nánustu á ferða-
lagi, stuttu eða löngu, var hann
ekki í rónni fýrr en allir voru
komnir heim í hús.
Síðustu vikurnar voru honum
erfiðar og sárt fann hann til þess
hve atgervi hans dvínaði.
Við þökkum Sverri fyrir sam-
veruna árin sem við áttum með
honum og alla hans elsku og um-
hyggju fyrir okkur og börnum
okkar. Góður Guð leiði hann á
nýjum vegum. Blessuð sé minning
hans.
Kristín og Aðalbjörg.
SVERRIR
SIGURÐSSON
+ Bjarni Jónsson
var fæddur á
Seyðisfirði 4. des-
ember 1928. Hann
lést í Arizona,
Bandaríkjunum, 4.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar
Bjarna voru Jón
Árnason skipstjóri
og kona hans Guð-
björg Guðmunds-
dóttir. Hann var
næstyngstur 6
systkina en þau eru:
Geir, Jakobína (lát-
in), Arnbjörg, Guð-
mundur og Jónas.
Bjarni kvæntist Sólveigu Öl-
versdóttur frá Norðfirði og lif-
ir hún mann sinn. Foreldrar
hennar vom Ölver Guðmunds-
son útgerðarmaður og Matt-
hildur Jónsdóttir. Bjarni og
Sólveig eignuðust þrjú börn:
Ölver, sem er kvæntur og á
eina dóttur og einn stjúpson,
Matthildur ógift og Margrét,
gift og á tvær dætur.
Útför Bjarna fór fram í
Seattle 10. desember.
Það hafa margar minningar leit-
að á hugann síðan ég frétti hið
sviplega fráfall Bjarna mágs míns
en hann lést úr hjartaslagi í svefni
í Arizona, en þar höfðu þau hjón
dvalið í tæpa tvo mánuði í sumar-
húsi sem þau höfðu leigt sér, en
það er mikið um að fólk sem hætt
er að vinna dvelji þar yfir vetur-
inn. Svo vel líkaði þeim að þau
höfðu ákveðið að fara aftur eftir
áramót. En þau voru u.þ.b. að fara
heim til Seattle til að halda jól
með fjölskyldunni þegar kallið kom
á afmælisdegi hans en
hann hefði orðið 68
ára gamall. Daginn
eftir lát hans fengum
við jólakortið frá þeim
og þar segir hann okk-
ur hversu dásamlegt
þau hafi það þarna:
fullt af golfvöllum og
sundlaugum. En þegar
Bjarni hætti að vinna
dreif hann sig í golf
og líkamsrækt og
hafði ekki í mörg ár
verið betur á sig kom-
inn. Síðustu orðin
hans í jólabréfinu
voru: „Ég hef aldrei haft það betra
en nú.“
Bjarni var 18 ára, glæsilegur á
velli, þegar ég sá hann fyrst. Það
var þegar við Guðmundur bróðir
hans vorum að draga okkur sam-
an, en þeir höfðu leigt íbúð saman
á Vesturgötunni, nokkrir Austfirð-
ingar. Bjarni var þá við vélvirkja-
nám í Héðni.
Hann var ungur þegar hann
kynntist konuefni sínu Lollu en svo
var hún kölluð. Þau giftu sig 5.
nóvember 1949 og hófu búskap
hér í Reykjavík og Bjami vann við
iðn sína en árið 1958 fluttu þau
til Seattle í Bandaríkjunum en þar
var Geir bróðir hans búsettur.
Fljótlega eftir að út kom settist
hann á skólabekk og nam frysti-
vélatækni og varð það hans lífs-
starf. En því fylgdu mikil ferðalög,
stundum yfir sumartímann gátu
Lolla og börnin verið með honum.
Þau áttu mjög gott hjólhýsi sem
þau bjuggu í.
Árið 1974 tókum við Guðmund-
ur okkur til og fórum í nokkra
mánuði til Bandaríkjanna, leigðum
okkur íbúð og settum tvo yngstu
strákana í skóla. Guðmundur á
stóran frændgarð í Seattle og
Tacoma. Allt þetta fólk greiddi
götu okkar og erum við því ævin-
lega þakklát. Við höfðum mikinn
samgang við Lollu og Bjarna.
Olga systir Lollu og maður
hennar bjuggu í Phoenix í Ariz-
ona. Þau voru svo rausnarleg að
bjóða okkur öllum að koma og
vera í nokkra daga yfir áramótin
1974-75. Þá upphófust heilabrot
hjá okkur hvort að við gætum far-
ið með en löngunin varð yfirsterk-
ari og okkur var strax lánaður bíll
til fararinnar og eftir ríkulega jóla-
veislu hjá Lollu og Bjarna var lagt
af stað klukkan 6 á annan í jólum
og nú skyldum við elta Bjarna nið-
ur alla Kalifomíu gegnum hrað-
brautir Los Angeles til Arizona og
þetta tókst. Við gistum þijár næt-
ur á leiðinni. Þetta var mikil
keyrsla og ógleymanleg ferð. Það
var tekið á móti okkur með rausn
hjá Olgu og manni hennar. Við
keyrðum aðra leið heim og var þetta
stórt ævintýri sem við erum öll
þakklát fyrir að hafa tekið þátt í.
Bjarni var mjög góður teiknari
og hefði örugglega náð langt hefði
hann lagt það fyrir sig. Við eigum
nokkrar óborganlegar skopteikn-
ingar eftir hann. Eg gleymi ekki
hvernig hann skreytti stofu-
gluggann fyrir jólin. Þar var kom-
inn íslenskur bóndabær, fjöll og
dalir.
Bjarni stóð ekki einn í amstri
lífsins. Hann átti stórmyndarlega
konu sem þrátt fyrir ótal heilsuf-
arsleg áföll bjó honum og börnun-
um þeirra fallegt heimili. Þau héldu
mjög góðu sambandi við fjölskyld-
ur sínar hér heima.
Við Guðmundur og börnin send-
um Lollu og fjölskyldu okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Óskum
Bjarna guðs blessunar.
Ingunn E. Stefánsdóttir.
BJARNI
JÓNSSON