Morgunblaðið - 28.12.1996, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 28. DESEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
STEFANA GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Lýtingsstöðum
í Skagafirði,
fyrrum kaupkona
f Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir að morgni
jóladags.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Þórunn Sólveig Ólafsdóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar og tengda-
- faðir,
SIGURÐUR KRISTINSSON,
Snorrabraut 56,
Reykjavík,
er látinn.
Jónfna Þórðardóttir,
Vigdfs E. Sigurðardóttir, Ragnar Valdemarsson,
Jón Sigurðsson, Edith Randy,
Sigríður J. Sigurðardóttir, Jón H. Guðjónsson,
Kristfn E. Sigurðardóttir.
Elskulegur eiginmaður minn og faðir
okkar,
AÐALSTEINN SIGURÐSSON
skipasmfðameistari
frá Bæjum,
lést á Reykjalundi 26. desember.
Marta Markúsdóttir
og börn.
t
Ástkær sambýlismaður minn og bróðir,
KRISTJÁN MAGNÚSSON,
Rofabæ 27,
Reykjavík,
sem lést föstudaginn 20. desember sl.,
verður jarðsunginn frá Áskirkju mánu-
daginn 30. desember kl. 10.30.
Kristfn Gunnarsdóttir,
Rebekka Magnúsdóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
SIGURÞÓR HALLMUNDSSON,
Bleikargróf 13,
Reykjavík,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur þriðjudag-
inn 24. desember.
Útförin ferfram frá Bústaðakirkju mánu-
daginn 6. janúar kl. 13.30.
Sigurlaug Júlfusdóttir,
Ingveldur Sigurþórsdóttir,
Sigrún Sigurþórsdóttir, Ómar Egilsson,
Stefanfa Sigurþórsdóttir,
Júlfus Þór Sigurþórsson, Ásta J. Guðjónsdóttir
og barnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
ÁSA S.J. BJÖRNSSON
frá Hvftárvöllum,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli
föstudaginn 20. desember, verður jarð-
sungin frá Dómkirkjunni mánudaginn
30. desember kl. 13.30.
Ingibjörg Sigurðardóttir, Helgi Björgvinsson,
Jón Sigurðsson, Ólöf J. Sigurgeirsdóttir,
Gústaf Hannesson,
Ingólfur Hannesson, Guðrún Bjarnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
JÓN GUÐMUNDSSON
og systur, veita þeim kjark, styrk
og huggun.
Jón Guðmundsson mun lifa áfram
í hjörtum okkar sem þótti vænt um
hann og við minnumst hans með
þakklæti og djúpri virðingu.
Sveindís.
Nú þegar þú ert farinn úr þessum
heimi, elsku Nonni minn, frændi og
vinur, með þína ljúfu lund og langt
fyrir aldur fram, líður mér eins og
ég hafi verið boðinn á leiksýningu,
sem íjallar um dauðans alvöru, og
þar sem leiksviðið er Þverársel 10. I
stofunni á leiksviðinu stendur lítil
mynd á stofuskenknum, af ungu
fólki, börnum glaðbeittum og stolt-
um, með Vigdísi forseta sínum og
Peggy sér við hlið. Þessi börn eru
sum hver horfin okkur sjónum. Þau
stóðu sig nefnilega svo vel að þeim
voru falin önnur og stærri hlutverk
á fjarlægari stöðum. Þú fórst nú
síðast af þeim, Nonni minn. Og við
sem mörg hver sátum á fremstu
bekkjum til að horfa á þetta leikrit,
þar sem þú varst í aðalhlutverki,
förum nú heim að lokinni sýningu,
hugsi, já hugfangin, heim til okkar
og horfum út um glugga. Glugga
þar sem við sjáum ekki aðeins allt
í nýrri vídd, heldur sjáum miklu víð-
ar en umfang gluggans leyfír, lengra
og margt svo sem í móðu til að
byija með, en skýrist og verður
miklu fegurra en áður. En þú varst
ekki einungis í aðalhlutverki á þessu
sviði, heldur útbjóst sviðið, hannaðir
búninga og varst í öllu. Þessi leiksýn-
ing fjallaði um stríð, já orrustur, þar
sem þú bæði útbjóst hermennina,
málaðir litlu tindátana og búninga
þeirra með listrænum fíngrum, þrátt
fyrir afmarkaða getu og stuttan tíma
fyrir frumsýningu. Vinnu sem þú
afrekaðir betur en nokkur hefði get-
að gert, svo vel að þú glæddir þá
lífí, þessar ógnarsmáu verur sem eru
ekki stærri en barnsneglur. Þú bjóst
þá ekki einungis til orrustu heldur
fórst sjálfur fyrir þeim og barðist
fremstur eins og Davíð við Golíat,
með vopnum sem voru ekki hefð-
bundin eins og sverð og spjót, heldur
umburðarlyndi, þolinmæði, gleði og
uppörvun, já og kærleikur, en af
þessu áttir þú nóg. Og þar sem þú
barðist alltaf fremstur, hlaust þú að
falla í einni orrustunni, en hermenn
þínir vinna stríðið að lokum, og þar
með málstaðinn einnig. Með þér á
sviðinu stóðu þrír klettar. Helga
systir þín sem deildi með þér lífs-
krafti sínum, sem hún átti nægan
og á enn, gleðina og fjörið. Móður-
hjartað stóra og hlýja og föðurarm-
arnir, þriðji kletturinn reiðubúnir til
að bera þig særðan upp og niður
fjöll og dali og um langa vegi sem
þú þurftir og vildir fara. Þú barðist
eins og áður segir með vopnum, sem
ekkert fær sigrað, umburðarlyndi,
þolinmæði og kærleika, en það er
einmitt hann sem er svo stórkostleg-
ur að þótt af honum sé tekið, þá vex
hann og margfaldast, flæðir og gef-
ur endalaust af sér.
Þú ert nú burtu kallaður af engl-
um Guðs, elsku Nonni minn, á fjar-
lægari slóðir, en þar taka afar og
amma á móti þér opnum örmum og
amma þar ábyggilega með nýbakaða
jólaköku, sem henni einni var lagið
að baka og pabbi sagði þér frá. Þú
gafst okkur, sem í kringum þig stóð-
um alla tíð, og kenndir margt og
mikið, gladdir í sífellu með þínu ljúfa
geði. Byrjaðir meira að segja á því
strax í frumbernsku þar sem þið
bjugguð með afa og ömmu í Bjarma-
landinu, þar sem þið frændurnir og
vinir Hreggviður Ingason voruð og
milduðuð lund og brædduð hjarta
Jóns afa ykkar og alnafna þíns.
Það var ekki pláss fyrir Jesúbarn-
ið í gistihúsum í Betlehem, en í þínu
hjarta og á heimili foreldra þinna
og ykkar systkina var og er alltaf
rúm fyrir hann. Það hef ég og fleiri
fengið að reyna. í bókinni helgu,
nánar tiltekið Mattheusarguðspjalli,
k.:25,v35-37, segir Jesús: „Því að
hungraður var ég, og þér gáfuð mér
að eta, þyrstur var eg, og þér gáfuð
mér að drekka:, gestur var eg, og
þér hýstuð mig:, nakinn, og þér
klædduð mig:, sjúkur var eg, og þér
vitjuðuð mín:, í fangelsi var eg, og
þér komuð til mín.“ En er Jesús
hafði þetta mælt, könnuðust menn
ekki við, en hann hélt þá áfram og
sagði, í sama kafla og Guðspjalli,
versum 40 - 41: „Sannlega segi eg
yður: svo framarlega sem þér hafíð
gjört þetta einum þessara minna
minstu bræðra, þá hafið þér gjört
mér það.“ Þessi orð koma manni í
hug er maður minnist þín, Nonni
minn, og heimilis ykkar. Það fór vel
á að pabbi og mamma héldu í veikar
og vanmáttugar hendur þínar er þú
yfírgafst þetta leiksvið að sinni, þau
uppfylltu alla tíð þínar óskir eins og
foreldrum af þesum heimi er unnt,
en eins og við vitum eru óskir ung-
viðisins oft sérstakar og okkur sem
eldri erum ekki alltaf augljósar. Eins
og þegar þú vildir undir það síðasta
halda uppteknum hætti og skreppa
í bíó við erfiðan leik, eða í iðandi
hringiðu mannlífsins í Kringlunni
síðustu dagana þegar kraftar voru
löngu þrotnir. Það er unga fólkinu
oft svo eðlilegt að sækja þangað sem
líflegast er þótt ekki veiti að sama
skapi afþreyingu.
Og að lokum, þú stóðst ekki að-
eins eins og hetja í langvinnum veik-
indum, eða í rúm 3 ár, og þroskaðir
okkur áfram og veittir gleði, heldur
bættir skýringum við Biblíuna mína,
orðum sem þér áskotnaðist og
hreifst af, og sem þú fékkst mér í
hendur undir það síðasta. En af ein-
skærri hógværð og kurteisi sem þér
var svo töm, þá tókstu fram að þessu
væri ekki beint til mín einvörðungu,
en þessi orð hljóða svo: „Augað er
merki hreinnar samvizku, þekking-
ar, einlægni og uppljómunar. Auk
þess er augað merki vemdunar og
aðgætni. Að halda fyrir augun þýð-
ir, ég vil ekki vita, mér er alveg
sama. Láttu þér ekki vera sama um
vandamál annarra. Það er merki um
veikleika. Að horfast í augu við
vandamálin, sýnir sterkleika, ábyrgð
og einlægni." Já, orð líkt og af vör-
um Nonna og gjörðum hans. Megir
þú hvíla í friði, elsku Nonni minn.
Ég veit að þú stendur þig vel í því
hlutverki, sem þér hefur verið falið
af Guði almáttugum, og eitt er víst
að þar sjáumst við um síðir.
Guðmundur bróðir og Guðrún
mín. I æðum barna ykkar mætist
það bezta og fegursta úr Borgar-
fjörðunum báðum, eystri og vestri,
og sameinast krafti Nesbóndans úr
Selvogi. Maður hefur oft heyrt sagt
að Borgarfjörður eystri hafi að
geyma einhveijar fegurstu náttúm-
perlur þessa lands. Því trúi ég, þótt
enn hafí mér ekki hlotnast að koma
þangað. Hitt veit ég að mannfólkið
þaðan er fallegt og gott.
Hendur Guðs era sem betur fer
víða að verki. Það sást bezt í sam-
bandi við, umönnun Nonna í veikind-
um hans. Ekki er hægt að láta hjá
líða að nefna Peggy og Gillian í því
sambandi, auk lækna og hjúkrunar-
fólks á Barnadeild Landspítalans,
Samtök krabbameinssjúkra barna,
vinnuveitendur Guðmundar og Guð-
rúnar, Helgu ömmu Nonna, Hregg-
við frænda Ingason, skólafélaga
Nonna og foreldra þeirra og fjöl-
marga aðra. Hafi þau öll Guðsþökk
fyrir. Þið hafið með hjálp Guðmund-
ar, Guðrúnar, Helgu og með hönd
Guðs stráð fræjum, sem munu svo
sannarlega bera ávexti.
Hreggviður frændi
í Borgarnesi.
Þegar mér barst fréttin af andláti
Jóns Guðmundssonar varð mér
ósjálfrátt hugsað til myndar af út-
skriftarárgangi Ölduselsskóla vorið
1995. Myndin er af ungu fólki sem
er að kveðja grannskólann og halda
á vit nýrra tækifæra. Á þessum
áram er dauðinn svo fjarlægur. Oft-
ast stefnir hugurinn hátt og lífsvilj-
inn og lífsgleðin eru orkugjafínn.
Þrátt fyrir sín miklu veikindi árið
áður var Jón kominn til það góðrar
heilsu að hann gat verið með á hóp-
myndinni, reyndar studdur af einni
skólasystur sinni.
Jón Guðmundsson var tápmikill
drengur, átti góða vini og framtíðin
virtist blasa við þegar hann skyndi-
lega greindist með sjúkdóm sem síð-
an bar lífsviljann ofurliði. Þegar við
fréttum af sjúkdómsgreiningunni
var okkur öllum mjög brugðið. Vina-
hópurinn stóð enn fastar saman og
vonin um að Jóni batnaði var einlæg
og sterk. Það var því mikil gleði í
árganginum þegar Jón kom aftur í
skólann þó svo að hann þyrfti að
vera í hjólastól. Alltaf vora bekkjar-
félagarnir tilbúnir að aðstoða. Ekki
var gleðin minni þegar Jón fór að
geta staðið upp og loks ganga svolít-
ið um. Vonin um að hann næði heilsu
óx með hveijum mánuðinum. Og
þannig var það einmitt þegar leiðir
skildi vorið 1995 og hópurinn tvístr-
aðist. Jón innritaðist í Fjölbrauta-
skólann í Breiðholti og hóf nám þar.
En því miður blossaði sjúkdómurinn
upp að nýju og tók öll völd í sínar
hendur. Vinahópurinn brást ekki
brekar en áður og allt fram á síð-
asta dág var eftirtektarverð sam-
kennd þessa unga fólks. íjóð sem á
þannig einstaklinga er rík af man-
nauði.
Við sem fengum að kynnast Jóni
á hans stuttu ævi erum ríkari á eft-
ir. Hann gafst aldrei upp, gerði að
gamni sínu hvernig sem útlitið var
og missti aldrei vonina um að hann
næði heilsu á ný. í hugum okkar
skilur Jón eftir sig minningu um
góðan dreng.
Ég votta foreldram, systur og
öðram ættingjum mína dýpstu sam-
úð.
Blessuð sé minning hans.
Daníel Gunnarsson,
skólastjóri Olduselsskóla.
Það eru blendnar tilfinningar
kvíða og tilhlökkunar sem sækja á
hug kennarans þegar hann tekur við
nýjum nemendum á haustin. Og
þannig leið mér haustið 1992 er mér
falin umsjón yfír einum 8. bekk í
Ölduselsskóla. í þetta sinn var kvíð-
inn óþarfur því mér varð fljótlega
ljóst að nemendurnir í bekknum voru
einstaklega þægilegir og ljúfir. Jón
Guðmundsson var einn þessara nem-
enda, stór, myndarlegur og rólegur
strákur, stundum svo rólegur að
okkur kennurum þótti nóg um og
vildum við að hann sýndi náminu
meiri áhuga. Drengurinn reyndist
hins vegar ágætlega greindur, stóð
sig vel á prófum og áhyggjur kenn-
aranna því óþarfar. Hann eignaðist
marga góða vini í bekknum, æfði
handbolta með þeim og lífið virtist
áhyggjulaust og gott. Veturinn leið
við leik og störf og áhyggjur og gleði
unglingsáranna, framundan var
fermingin með öllum sínum þunga
og skyndilega vora börnin orðin full-
orðin að eigin mati. Handan við sum-
arið beið nýtt skólaár og þegar það
hófst mættu ti! leiks stærri og þrosk-
aðri einstaklingar, með sjálfstæðar
skoðanir á öllu, fullir mótþróa og
bráðskemmtilegir.
Það var þá á miðri haustönn sem
reiðarslagið skall á, Jón greindist
með illkynja æxli og veröldin hrundi.
Vinirnir fylltust óöryggi og margar
áleitnar spurningar brunnu á þeim.
Hver var tilgangurinn með þessu?
Eftir tvísýna en vel heppnaða
aðgerð varð fljótlega ljóst að Jón
yrði ekki í skólanum það sem eftir
var vetrar. Það varð því að ráði að
ég færi tvisvar í viku heim til hans
og kenndi honum þar. Jón var þá
að mestu rúmliggjandi, átti erfitt
með að skrifa og þreyttist fljótt en
viljann skorti ekki. Við lásum saman
Gunnlaugs sögu og mannkynssögu,
spáðum í kónga og keisara, heims-
styijaldir og heimspekinga, hlustuð-
um á danskar spólur og lásum jafn-