Morgunblaðið - 03.01.1997, Blaðsíða 46

46 FÖSTUDAGUR 3. JANÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Sara Bryndís
Ólafsdóttir
sjúkraliði fæddist í
Reykjavík 1. apríl
1948. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur hinn 20. des-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Bústaða-
kirkju 29. desem-
ber.
Síminn hringir, sím-
'talið er stutt en að því
loknu er heimurinn
ekki sá sami og áður.
Mágkona mín, á besta aldri, Sara,
hefur kvatt þetta líf. Hinn 20. des-
ember er jólaundirbúningur eðlilega
í hámarki. Daginn áður höfðu þessi
lífsglöðu hjón þau Sara og Gústi
gert jólainnkaupin, nú var bara eft-
ir að ljúka undirbúningi, svo kæmi
hátíðin. Og hátíðin kom en hún hitti
okkur misjafnlega. Sá sem gefur
okkur lífið að láni spyr ekki alltaf
hvenær okkur henti að skila því.
Nú hefur höggið riðið á minni fjöl-
skyldu. Ótímabært að okkar mati,
en við vitum ekki um dulin rök til-
verunnar. Döpur hafa jólin verið í
Kvistalandi 13, þar sem þessi lífs-
glaða dugnaðar- fjölskylda bjó sér
heimili. Þannig er það ætíð þar sem
höggið ríður hveiju sinni. Eg kom
inn í ijölskylduna hennar þegar hún
var 5 ára, er ég kynntist elstu syst-
ur hennar sem þá bjó á Haðarstíg 6
í Reykjavík. Sara var óskabarn for-
eldra sinna, yngst 5 systkina og
ólst upp við ástúð foreldra og systk-
ina. Svo leið tíminn, hún varð ung
kona og giftist miklum mannkosta-
manni, Gústafi Þór Ágústssyni raf-
- 'virkjameistara, af Víkingslækjar-
og Bergsætt. Þau eignuðust þijú
böm, Syerri Þór, Guðrúnu Olgu og
Ágúst Óskar. Svo kom barnabarnið,
Aron Már, sonur Guðrúnar. Það var
mikil gleði að vera amma og afí og
barnabarninu hampað. Við Gústi
urðum miklir mátar og ijölskyldu-
böndin voru sterk. Sara erfði mann-
kosti foreldra sinna, gáfur og ein-
urð. Hún lærði til sjúkraliða og
starfaði við það um árabil. Ég sá
hana síðast í Kringlunni í desember
þegar ég var að syngja þar jólalög
með kórfélögum minum. Við ákváð-
um að hittast um hátíðimar, en
ennþá einu sinni er maður minntur
á, að við ákveðum en annar ræður.
>Þó þetta sé ekki annað en gangur
lífsins, þá eru hinir nánustu sjaldan
viðbúnir, sem varla er von. Sjálfur
Drottinn kom nú með náð. Styrk
hina syrgjandi. Þó einn falli frá, þá
heldur lífið áfram. Guð gefi þeim
nánustu styrk og trú á lífið. Megi
Drottins ljós lýsa þeim. Þannig er
minningu hennar best til skila hald-
ið.
Hún hvíli í Guðs friði.
Guðgeir Sumarliðason,
Bitru.
Ekki veit ég hvernig ég komst í
gegnum þessa grein og ekki veit
ég hvernig ég á að takast á við
~ -sorgina, mér er búinn hinn mesti
harmur í hjarta, hún litla systir mín
er látin og ég sakna hennar svo
mikið. En það eru fleiri, eiginmaður
hennar og blessuð börnin, og auga-
steinninn ömmu sinnar Aron Már,
þau hafa misst mest, ankerið í lífi
sínu, haldreipið trausta.
Enga manneskju veit ég sem átti
eins mikið af vinum og Sara systir
mín, hún var svo félagslynd og
skemmtileg. Hús þeirra hjóna alltaf
fullt af fólki, fólki að koma, fólki
að fara og ég er viss um að sjaldan
,..sátu þau ein að matarborðinu, alltaf
fullt af fólki og allir velkomnir, fá
heimili veit ég sem rekin eru eins
og togaraútgerð, alltaf allt til og
svo vel veitt af öllu.
Hún Sara var engin meðalmann-
eskja, hún var stórbrotin í öllu sem
hún tók sér fyrir hendur. Hún gat,
ef hún vildi, verið óvægin, en ein-
-:y hvernveginn fyrirgafst henni alltþ'ví
hjartað var svo stórt
og hún svo umfaðm-
andi alla.
Sara var vel gefin
og greind, hún var líka
hagyrðingur góður. Ef
þetta hefði verið skrif-
að á annarri öld hefði
hún fengið þau um-
mæli að hún væri kven-
skörungur hinn mesti.
Við biðjum góðan
guð að halda almátt-
ugri verndarhendi yfir
eiginmann, bömum,
bamabami og okkur
öllum. Vertu guði falin,
elsku systir og mágkona.
Katla og Ástvaldur.
Vina kær með ljúfa lund,
ljós og gleði vinum þínum,
svo á einni örskotsstund
ertu horfín sjónum mínum.
Mig langar til að kveðja þig með
fáeinum orðum, elsku vinkona mín.
Það er sárt að horfa á eftir kærri
vinkonu, sem kölluð er á brott nær
fyrirvaralaust á þeim tíma sem jóla-
hátíðin er að ganga í garð og jóla-
ljósið, sem tákn um gleði og frið á
að lýsa upp huga og sál, en í stað
ljóssins ríkir minning og í stað gleð-
innar, sorg.
Leiðir okkar lágu saman fyrir 25
ámm þegar við vorum nágrannar í
Fossvoginum og frá þeim tíma hefur
aldrei borið skugga á vináttu okk-
ar. Þú varst ávallt létt í lund, leyst-
ir öll vandamál og á milli okkar ríkti
algjör trúnaður. Þegar ég varð fyrir
því áfalli að missa manninn minn,
þá komst þú til að hugga mig og
styrkja. Nú á kveðjustund lít ég
yfir farinn veg með þakkiæti fyrir
að hafa átt samleið með þér og all-
an þann styrk sem þú hefur gefið
mér, sem er mér dýrmætur skóli.
Ég varðveiti minninguna í hjarta
mínu, minningin er ljósið í myrkrinu.
Elsku Gústi, Sverrir, Guðrún og
Ágúst. Ég votta ykkur mína dýpstu
samúð og bið algóðan Guð að gefa
ykkur styrk og ljós nú og um alla
framtíð.
Gróa Siguijónsdóttir.
Elsku Sara, í undirbúningi jól-
anna, hátíð ljóssins, kom kall þitt svo
snöggt. Kvöldið áður varstu hjá okk-
ur í kaffi og jólasmákökum, svo sæl
og ánægð, allt tilbúið fyrir jólin,
bara eftir að skreyta jólatréð. Þessi
síðasta stund með þér var dýrmæt
og geymist hún í hjörtum okkar.
Gott var að koma í Kvistó til þín og
Gústa í kaffí. Þangað lá leið margra.
Elsku Sara, núna er komið að kveðju-
stund sem kom allt of fljótt.
Eins og spámaðurinn sagði:
„Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú
ert glaður, og þú munt sjá, að að-
eins það sem valdið hefur hryggð
þinni gerir þig glaðan. Þegar þú ert
sorgmæddur, skoðaðu þá aftur huga
þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.“
(Kahlil Gibran)
Elsku Gústi, Sverrir, Guðrún,
Ágúst og Aron. Guð gefi ykkur og
öðrum aðstandendum styrk í sorg-
inni.
Ólafur og Lára.
Hvers vegna þú! Hvers vegna
svona fljótt! Hvers vegna hún Sara
sem hefði átt eftir að gefa svo mik-
ið frá sér. Það hlýtur að vera mikil
þörf fyrir hana fyrir handan. Á að-
ventu jóla, helgustu hátíð kristinna
manna kvaddi þetta líf elskuleg vin-
kona mín Sara Bryndís Olafsdóttir
allt of fljótt.
Að dyrum dauði barði,
það dimmdi fyrr en varði,
svo heima nú er hljótt.
Sá hneig er hlífa skyldi
og hlýja okkur vildi.
Oft viðsjál reynist vetramótt.
(Magnús Einarsson)
Elsku vinkona Sara! Það er erfitt
að sitja og skrifa minningargrein
um þig, ekki vegna þess að það sé
ekki af nógu að taka heldur vegna
þess að minningarnar hrannast upp.
Hvort heldur sem er frá ferðalögum
erlendis, hringferðir um landið, í
sumarbústaðinum í Hamragörðum
eða á ljúfum kvöldstundum heima.
Alltaf var Sara miðpunkturinn í öllu.
Söru kynntist ég fyrst fyrir 15 árum,
þegar hún heimsótti okkur hjónin
til Lúxemborgar ásamt systur minni
sem þá hafði greinst með krabba-
mein. Þá komu sérstakir eiginleikar
Söru í ljós, hvað hún var lagin við
að koma fólki í gott skap þegar á
bjátaði.
Eftir að systir mín féll frá, þá
sannaðist það sem hún var búin að
segja: „Þið Sara eigið eftir að verða
vinkonur því þið eigið svo margt
sameiginlegt".
Sú umhyggja sem Sara og Gústi
sýndu foreldrum mínum eftir andlát
Óllu verður mér ógleymanlegt. Sara
var myndarleg kona og sérstakur
persónuleiki sem enginn gleymir
sem kynntist henni.
Hún var alltaf hress og kát, vel
greind og vel máli farinn. Hún átti
auðvelt. með að setja saman vísur
og sendi okkur oftar en einu sinni
ljóðræn bréf.
Fyrir hönd móður minnar og allr-
ar minnar fjölskyldu sendum við
þér, Gústi minn, Guðrúnu, Sverri,
Ágústi og Aroni litla ömmudrengn-
um og öllum nánustu ástvinum ykk-
ar okkar dýpstu samúðarkveðjur og
megi Guð styrkja ykkur í þessari
miklu sorg. Við gleymum aldrei,
aldrei þér.
Þin vinkona,
Pálína Óskarsdóttir.
Minningarbrot um Söru frænku
sem var mér svo kær. Miðvikudagur
18. desember. Ég er að snúast í
bænum fyrir jólin. Mig langar í
kaffi, og auðvitað er best að fara
niður í Kvistó, Sara er alltaf heima
og gott að slaka á yfir kaffibolla
hjá henni. Hún var með flensu og
ömmustrákurinn sagðist líka vera
„slappur" eins og amman og vildi
bara vera hjá henni en ekki á leik-
skólanum. Fimmtudagur og ég þarf
að kaupa restina af jólagjöfunum
og koma sumum í póst, svo ég fer
aftur til Söru. Þar pökkuðum við
ömmurnar inn gjöfum og skrifuðum
á merkimiða á meðan barnabörnin
okkar Aron Már og Kristín Viðja
léku sér. „Við ömmurnar" var það
sem Sara kallaði okkur, við vorum
báðar að upplifa þessa tilfínningu í
fyrsta sinn og nutum þess út í æsar.
Við vorum báðar mikið með barna-
börnin og oft var hringt á milli og
spurt, er Viðja hjá þér? Þá ætla ég
að koma með Aron og leyfa þeim
að leika sér saman, eða ég fór með
Viðju í Kvistó til þeirra. Þangað er
gott að koma og þar hittast allir,
frænkur, frændur og vinir. Alltaf líf
og ijör hjá Söru og Gústa og þessa
gestrisni hafa börnin þeirra erft í
ríkum mæli. Þó að Sara sé móður-
systir mín er hún meira eins og
systir, því aðeins fimm ár eru á
milli okkar og alltaf hefur verið
mikill samgangur. Við vorum nokk-
uð samstiga í barnamálum, því hún
var rétt orðin tuttugu og eins árs
og nýbúin að eiga sitt fyrsta bam
þegar ég átti mitt fyrsta og hún
gat sagt öllum að hún væri orðin
ömmusystir, og ekki var hún búin
að vera amma í rúmt ár þegar ég
varð amma og hún sagði öllum hlæj-
andi: ég er orðin langömmusystir.
Hégómi og pukur voru henni víðs-
fjarri. Hún var lífsglöð og opinská.
Góð frænka og vinur. Hennar skarð
verður aldrei fyllt, nema með góðum
minningum.
Elsku Gústi, Sverrir, Guðrún,
Ágúst og Aron, Guð gefi ykkur
styrk í sorg ykkar, þið vitið að hug-
ur okkar allra er hjá ykkur og henni
sem var langflottust.
Sigrún Guðgeirsdóttir.
Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.
Þú vaktir yfir velferð barna þinna,
þú vildir rækta þeirra ættaijörð.
SARA BRYNDIS
ÓLAFSDÓTTIR
Frá æsku varstu gædd þeim góða anda
sem gefur þjóðum ást til sinna landa
og eykur þeirra afl og trú.
En það er eðli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfum eins og þú.
(Davíð Stef.)
Aðventan skartaði sínu fegursta
nú, sem endranær. Fegurð aðvent-
unnar er sú fegurð sem við sjálf
eigum innra með okkur og sá frið-
ur, sem í okkur býr þá, er okkar.
En skyndilega skynjuðum við ekki
þessa fegurð né friðinn, hvort
tveggja var truflað á svo miskunn-
ariausan hátt. Svo óviðunandi. Okk-
ur bárust fréttir af andláti Söru.
Sara, sem elskaði þennan árstíma
og hún kunni að njóta fegurðar og
friðar þesssa tíma. Enn einu sinni
erum við minnt á að við ráðum engu,
allt er fallvalt.
Kynni okkar Söru hófust fyrir 15
árum, þegar sameiginleg vinkona
okkar kom með Söru til mín og
kynnti okkur. Þessi kynni urðu upp-
haf langrar og traustrar vináttu.
Vináttu sem alltaf var til staðar,
þó ekki hafi alltaf verið óslitið sam-
band. Því þannig var Sara, hún
breiddi sinn mjúka og hlýja faðm
yfir þá sem voru vinir hennar, og
þess naut ég í svo ríkum mæli. Sara
var mjög tilfmninga- og skilingsrík
manneskja, hún kunni það sem ekki
öllum er gefið, hún kunni að hlusta.
Hún kunni að gleðjast með sínum,
og hún kunni að syrgja. Aldrei
veigraði hún sér við að taka þátt í
sorgum og raunum, þá hafði hún
styrk til handa öðrum. Sara gaf,
hún gaf mikið af sjálfri sér. Elsku
Gústi, Sverrir, Guðrún Olga, Ágúst
og litli ömmudrengurinn, við fjöl-
skyldan sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur og biðjum góðan
Guð að styrkja ykkur í sorginni.
Við þökkum fyrir ástúð alla,
indæl minning lifir kær,
núna mátt þú höfði halla,
við herrans bijóst er hvíldin vær.
í sölum himins sólin skín,
við sendum kveðju upp til þín.
(H.J.)
Elsku Sara, við þökkum þér fyrir
að hafa fengið að kynnast þér og
eiga þig að vini.
Randý og fjölskylda.
Það er erfitt að trúa því að hún
Sara vinkona mín sé dáin. Sara sem
alltaf var með glens á vör og glettni
í augunum. Tilbúin að sjá það sem
brosa inætti að, og gerði lífið létt-
bærara.
Allir hlutir urðu auðveldir í nær-
veru hennar, alltaf var hún tilbúin
að leggja öðrum lið. Henni þótti
það ekki tiltökumál að hrista fram
úr erminni eitt stykki veislu fyrir
tugi manns ef svo bar undir. Það
sýndi sig best, hve fljót hún var
að bjóða fram hjálp sína þegar
henni þótti lítið liggja við.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að þekkja Söru til margra ára, þó
svo að hversdagserillinn gerði það
að verkum að við hittumst sjaldnar
síðari árin en við hefðum viljað.
Mér er það minnisstætt hvernig
við kynntumst.
Ég sautján ára sveitastelpa ný-
komin með kærasta og lítið barn
að byija búskap á Grettisgötunni,
langt frá allri minni fjölskyldu í
sveitinni. í sama húsi bjó þá Guð-
rún Þorsteinsdóttir móðir Söru.
Rétt fyrir fyrstu jólin mín þarna
var bankað hjá mér, fyrir utan
dyrnar stóð Sara sem kynnti sig
fyrir mér og sagðist vera að baka
með mömmu sinni fyrir jólin. Sjálf
væri hún nýbyijuð að búa á Hring-
brautinni með kærastanum, honum
Gústa. Þær væru að baka kanel-
tertu og hún væri að athuga hvort
ég vildi ekki koma upp og baka
með þeim eina fyrir mig í leiðinni,
það væri svo gaman að vera saman
að vinna hlutina. Svona voru þær
mæðgur báðar. Sjálfsagt fundist
þessi stelpa eitthvað einmana svona
rétt fyrir jólin og viljað leggja sitt
af mörkum til þess að gera mér
dagamun.
Oft var hlegið að ótrúlegum
uppátækjum Söru, hláturinn og
gleðin var snar þáttur í öllu lífi
hennar.
Hvað vorum við ekki oft búin
að ákveða að láta verða af því að
fara saman austur undir Eyjafjöllin
á þorrablót, þú, Gústi, ég og Diddi
og nú á þorra átti að verða af þeim
draumi okkar.
Eyjafjöllin löðuðu þig eins og svo
marga aðra sem þangað leggja leið
sína, og margar góðar stundir áttir
þú í Hamragörðum ásamt Gústa
og krökkunum.
Elsku Sara mín, kveðjustundin
kom allt of fljótt. Hvern hefði átt
að gruna að þú svona ung og táp-
mikil hyrfir svona skyndilega á
brott frá okkur.
Elsku Gústi, börn, tengdabörn
og ömmudrengur, megi Guð al-
máttugur gefa ykkur styrk í þess-
ari miklu sorg. Minningin um góða
eiginkonu, móður og ömmu mun
lýsa ykkur um ókomin ár.
Kristín Á. Guðmundsdóttir.
Það er alltaf áfall að frétta af
fráfalli einhvers fyrir aldur fram,
en þegar það er besta vinkona og
nágranni til 17 ára, þá verður til-
veran óraunveruleg. Þegar mér var
sagt að Sara hefði fengið hjarta-
áfall og skömmu seinna látist, þá
var fyrsta hugsunin: hversvegna
hún? Það flugu minningar í gegnum
hugann og það rifjuðust upp fyrir
mér okkar fyrstu kynni. Synir okk-
ar voru búnir að ákveða að við
ættum að hittast og buðu henni
heim til mín án þess að láta mig
vita. Þeir sögðu að ég væri að búa
til pizzu fyrir hana. Hún kom í
þeirri góðu trú að ég vissi allt um
brallið í strákunum og vorum við
hálfvandræðalegar til að byija með,
en það stóð ekki lengi. Upp frá
þessum degi var óijúfanlegt vin-
áttuband á milli okkar og fjöl-
skyldna okkar. Það voru forréttindi
að fá að kynnast Söru, þessum stór-
brotna persónuleika sem hún var.
Það var alveg sama hvar hún fór,
það sópaði alls staðar að henni. Það
var alltaf gleði í kringum Söru, hún
hafði þetta einstaka lag á að láta
fólki líða vel nálægt sér, enda var
aldrei tómt hús hjá henni. Til henn-
ar sóttu bæði vinir og vandamenn.
Hún var mikil fjölskyldumanneskja
og hélt þétt utan um sína, enda
sóttu eiginmaður og börn styrk sinn
til hennar. Svona vildi hún hafa
þetta og þegar barnabarnið fædd-
ist, þá var mikill gleðidagur. Hann
Aron sinn vildi hún hafa hjá sér
og var alltaf tilbúin að passa hann
og voru það hennar bestu stundir.
En það var ekki bara fjölskyldan
sem sótti styrk til hennar, heldur
allir hennar vinir, ungir sem aldnir
og alltaf var hún tilbúin að hlusta
og gefa góð ráð. Hún var mjög
einlæg manneskja og var ekki að
mikla vandamálin fyrir sér heldur
talaði um þau umbúðalaust. Það
var gott að leita til hennar á erfið-
um stundum. Það var ósjaldan, sem
Sara og Gústi buðu í grill úti í
garði og alltaf bættust óboðnir í
hópinn og voru auðvitað boðnir
velkomnir. Alltaf var glatt á hjalla,
en ef einhver kvartaði yfir kulda
og vildi færa sig inn, þá var Sara
fljót að svara því til að sumarið
skyldi nota úti við og þá voru fólki
bara færðir sokkar, peysur og í
versta falli ullarteppi. Sara talaði
ekki bara um að heimsækja eða
bjóða heim fólki, hún framkvæmdi
það sem hún talaði um. Það er því
margt eldra fólk, sem hún hlúði að,
sem syrgir hana sárt í dag. Sara
trúði því einlæglega að sálin lifði
áfram eftir líkamsdauðann. Við
sátum oft marga klukkutíma í senn
og veltum fyrir okkur leyndardóm-
um lífs og dauða. Núna þegar Sara
gengur inn í aðra vídd, mun henni
verða svo miklu auðveldara að
hjálpa þeim sem á þurfa að halda.
Elsku Gústi, Sverrir, Guðrún, Ág-
úst, Aron og tengdabörn, megi guð
létta ykkur missinn og sorgina.
„Því hvað er það að deyja annað
en standa í blænum og hverfa inn
í sólskinið.“ (Kahlil Gibran).
F.h. fjölskyldunnar á Kvista-
landi 23 og Grenigrund 14.
Rósa Einarsdóttir.