Morgunblaðið - 03.01.1997, Blaðsíða 50

50 FÖSTUDAGUR 3. JANÚAR 1997
MORGUNBLAÐIÐ
+ AIexander Guð-
jónsson, fæddist á
Geitagili í Rauða-
sandshreppi 13. maí
1905. Hann lést á
Sólvangi I Hafnar-
firði hinn 27. desem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðjón Bjarnason og
Guðbjörg Brynjólfs-
dóttir, bæði ættuð úr
Amessýslu. Systkini
Alexanders voru: Sig-
v urbjöm, f. 14.9.1891,
d. 18.4. 1971; Krist-
rún, f. 18.10. 1893,
d. 1932; Bjamveig Sigríður
Steinþóra, f. 5.11. 1896, d. 14.6.
1979; Bryndís, f. 20.2. 1898, d.
20.5. 1967; María, f. 12.10. 1900,
d. 1902; Ágústa, f. 6.8. 1902, d.
6.8. 1971; Marinó, f. 18.9. 1903,
d. 6.7. 1979.
Hinn 25. október 1930 kvænt-
ist Alexander Sigrúnu Júlíu Sig-
uijónsdóttur, f. 4.7. 1904, d.
7.10. 1996, dóttur hjónanna Sig-
uijóns Guðmundssonar og Guð-
rúnar Halldóru Guðmundsdótt-
ur. Alexander og Júlía eignuð-
ust fjögur böm: 1) Guðjón, f.
21.5.1931, d. 23.5.1931. 2) Aðal-
heiður Guðrún, f. 23.2. 1933,
m.h. Magnús Ingi Ingvarsson,
eiga þau þijú böm. Þau em:
Guðjón, m.h. Anna Björk Eð-
varðsdóttir, Ingvar, m.h. Bryn-
dís Björk Karlsdóttir, og Rut
Guðríður, m.h. Hrafn Araason.
3) Guðbjörg Hulda, f. 6.8. 1937,
m.h. Magnús Nikulásson, eiga
þau fjögur böm. Þau em: Hörð-
ur, m.h. Rósa Jónsdóttir, Sigrún
Júlía, m.h. Ólafur Haukur
Magnússon, Elísabet, m.h. Sig-
urður HUmarsson og Alexander
m.h. Elín Ósk Guðmundsdóttir.
4) Svanhildur, f. 23.9.1942, m.h.
Ágúst Birgir Karlsson, eiga þau
fjögur böm. Þau em: Júlía, m.h.
Jón Orri Guðmundsson, Þór-
halla, m.h. Gísli _ Sigurðsson,
Alexander, m.h. Ágústa Ingi-
björg Arnardóttir, og Karl Ás-
grímur.
Bamabamabörnin em orðin
16 talsins.
Elsku afi minn, nú er komið að
kveðjustund. Nú hefur þú kvatt
þennan heim og ert farinn til henn-
ömmu, það var ekki langur tími
sem þið voruð aðskilin, tæpir þrír
mánuðir. Það er erfitt að horfa á
eftir ykkur ömmu og kveðja ykkur
í hinsta sinn þar sem þið voruð svo
stór þáttur í lífi okkar í fjölskyld-
unni. Þið voruð alltaf til staðar og
ávallt reiðubúin að rétta fram hjálp-
Alexander flutt-
ist 19 ára gamall
til Hafnarfjarðar
til að afla sér
menntunar og
lauk vélstjóra-
prófi 1930, sama
ár og hann kvænt-
ist Sigrúnu Júiiu.
Að prófi loknu
starfaði Alexand-
er sem vélstjóri á
togurum fram til
ársins 1937. Á
þeim tíma réðst
hann ásamt fleir-
um í kaup á togar-
anum Haukanesi. Hann var
einn af stofnendum Raftækja-
verksmiðju Hafnarfjarðar
(RAFHA) árið 1937 og starfaði
þar til 1941. Það ár stofnaði
hann ásamt svila sínum blikk-
og jámsmíðaverkstæðið
Dvergastein og veitti því for-
stöðu fram til ársins 1963. Að
því loknu tóku við skrifstofu-
störf hjá Bátalóni hf. í Hafnar-
firði næstu 19 árin þar til hann
lét af störfum.
í félagsstarfi tók Alexander
rikan þátt. Hann var einn af
stofnendum Félags ungra jafn-
aðarmanna í Hafnarfirði (1928)
og Sameiningarflokks alþýðu -
Sósíalistaflokksins (1931).
Hann var einnig einn af stofn-
endum Alþýðubandalagsins í
Hafnarfirði og var jafnframt
fyrsti formaður þess. Alexand-
er veitti einnig Átthagafélagi
Barðstrendinga forystu um
árabil og gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum í stjórnum fyrir-
tækja Hafnarfjarðarbæjar.
Hann beitti sér ásamt fleirum
fyrir stofnun Stangveiðifélags
Hafnarfjarðar sem stofnað var
árið 1951, var fyrsti formaður
þess og gegndi því starfi í 14
ár. Á þeim tíma var unnið að
uppbyggingu og ræktun Hlíð-
arvatns í Selvogi, Kleifarvatns
og Djúpavatns.
Útför Alexanders fer fram
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
arhönd. Góðmennska ykkar, trygg-
lyndi og þolinmæði er eitthvað sem
ég mun aldrei gleyma. Þegar ég
minnist þín, elsku afi, finn ég hvað
mér hlýnar um hjartarætur og góð-
ar minningar streyma um huga
minn. Minningar um þig, minning-
ar um hvemig þú varst alltaf
trausti kletturinn í fjölskyldunni.
Þú lagðir alltaf svo mikla áherslu
á samheldnina og fjölskyldutengsl-
MINNINGAR
in. Við höfum öll átt dýrmætar
stundir með ykkur ömmu í Hlíðar-
vatni og Djúpavatni þar sem fjöl-
skyldutengslin voru ræktuð. Fjöl-
skylduboðin, svo og veiðiferðir,
verða ekki þau sömu nú eftir að
þið amma eruð farin, það er stórt
skarð sem stendur eftir sem erfitt
verður að fylla uppí. Þú áttir langa
ævi og þið amma fenguð að lifa
svo lengi saman, við þökkum Guði
fyrir að hafa fengið að hafa ykkur
bæði svona lengi hjá okkur. Góð-
verk þín á langri ævi eru mörg og
ég veit að þín, svo og þinnar tryggu
vináttu, er sárt saknað af mörgum
og verk þín í gegnum áratugina
eru mikils metin, svo sem öll þau
félagsstörf sem þú hefur unnið að.
Ég á honum afa mínum margt
að þakka. Ég lærði mikið af honum
sem ég mun hafa að vegarnesti í
lífi mínu. Það var sama hvað það
var sem mann vantaði svör við,
hann afi átti þau öll. Ég minnist
þess að alla mína skólagöngu hefur
hann rétt mér hjálparhönd hvort
sem ég var í grunnskóla eða í
menntaskóla og nú síðast ræddum
við saman um námsefnið mitt í
KHÍ. Oft á tíðum kom ég heim tii
afa og ömmu á Suðurbrautina með
námsbækurnar mínar. Þá settumst
við afi við borðstofuborðið og hann
hjálpaði mér við að tileinka mér
námsefnið. Það var sama hvort ég
var að lesa sögu, landafræði eða
kristinfræði, hann gat alltaf fyllt
upp í eyðurnar. Einu sinni sem oft-
ar fórum við langt út fyrir námsefn-
ið og hlustaði ég með aðdáun á
allan þann fróðleik sem hann afi
bjó yfir, hann sagði svo skemmti-
lega frá og hafði frá mörgu að
segja. Oftar en ekki rifjaði hann
upp minningar frá því í gamla daga
enda hafði hann lifað margar breyt-
ingarnar í gegnum áratugina.
Þáð var alltaf svo notalegt að
koma í heimsókn til afa og ömmu
á Suðurbrautina. Andrúmsloftið á
heimili þeirra var svo yfirvegað og
hlýtt.
Alltaf var hægt að koma til
þeirra, setjast niður hjá þeim og
spjalla og njóta góðmennsku þeirra
og hlýleika. Heimsóknir til þeirra
og nærvera þeirra höfðu mannbæt-
andi áhrif á hvern sem það reyndi,
þau geisluðu frá sér miklum mann-
kostum sem maður reynir eftir
bestu getu að tileinka sér. Afi var
maður sem gekk með reisn, maður
sem allir báru mikla virðingu fyrir.
Hann stendur mér skýrt fyrir hug-
skotssjónum, myndarlegur maður
með hattinn sinn, brosandi og
ánægður með lífíð og tilveruna.
Hann lyftir hægri hendi og kinkar
kolli, þannig kvaddi hann afi.
Hann afi var sannkallaður veiði-
maður og fór hann margar veiði-
ferðirnar, ýmist með fjölskyldunni
eða vinum. Hvað veiðiskap varðar
var hann fyrirmynd okkar barna-
barnanna, við horfðum á hann „tína
upp“ hvern fiskinn á fætur öðrum
og reyndum svo sjálf að tileinka
okkur tæknina hans með misgóðum
árangri. Veiðmennskuna stundaði
hann fram eftir öllum aldri, yfír
90 ára að aldri stóð hann úti í
Djúpavatni með stafínn sinn og
stöng. Þolinmæði og tíma átti hann
nóg af.
Þau afi og amma giftu sig 1930
og voru mjög samrýnd síðan, amma
yfirgaf þennan heim í októberbyij-
un, og nú er hann afi farinn yfir
móðuna miklu til hennar. Söknuð-
urinn er mikill og það er erfitt þeg-
ar kemur að kveðjustund en ég
veit að hann afi minn er nú búinn
að fá hvíldina góðu. Hann skildi
svo mikið eftir sig hér á jörðu sem
við hin sem eftir lifum getum
minnst. Og enn meira er það sem
við höfum lært af honum og getum
tileinkað okkur, eins og alla þá
mannkosti sem afi bjó yfir. Ég bið
nú algóðan Guð að blessa dætur
hans, hana mömmu, Svanhildi og
Huldu og gefi hann þeim styrk við
þennan mikla missi.
Þegar ég fletti upp í söngbók
K.F.U.M. sem hún amma gaf mér
opnaðist hún á viðeigandi sálmi.
Ég veit þú þráðir orðið hvíldina
góðu, afi minn, og kveð þig því
með þessum sálmi:
Ég heyrði Jesú hiraneskt orð:
„Kom, hvíld ég veiti þér.
Þitt hjarta er mætt og höfuð þreytt
því halla að bijósti mér.“
í lokin vil ég fyrir hönd fjöl-
skyldu minnar þakka þá dásamlegu
ummönnun sem hann afi fékk á
Sólvangi. Starfsfólkinu á 2. hæð
þökkum við vingjarnleg og vel unn-
in störf.
Blessuð sé minning þín, elsku
afi minn. Guð gefi þér eilífan frið
og ró.
Rut Guðríður.
Elsku afí. Það er erfitt að trúa
því að þú sért dáinn og ég eigi
ekki eftir að sjá þig framar. Þegar
ég kvaddi þig í október var það
erfiðara en oft áður, en ég vildi
ekki trúa því að það væri í síðasta
skiptið sem við töluðumst við í
þessu lífí. Ég veit að þú ert ánægð-
ur með að vera kominn til ömmu
og að hún hefur tekið vel á móti
þér, því þið eigið að vera saman.
Það tekur mig mjög sárt að geta
ekki komið heim og fylgt þér til
grafar, en ég er svo óendanlega
ánægð með að við komum heim í
ágúst til að láta skíra Móniku Sól,
því þá áttum við dýrmætar stundir
með þér og ömmu. Það skiptir
miklu að þið náðuð bæði að sjá
hana.
Ferðirnar í Djúpavatn verða
öðruvísi hér eftir, en ég ætla að
reyna að vera ekki sorgmædd, því
ALEXANDER
GUÐJÓNSSON
ég á svo margar minningar þaðan
um þig og ömmu sem eru mér svo
mikils virði.
Það verður skrýtið að flytja heim
til íslands og geta ekki heimsótt
ykkur, það var alltaf svo gott að
koma til ykkar. Þið höfðuð ætíð
nægan tíma og tókuð á móti öllum
opnum örmum. Þegar ég sagði
Kassöndru Líf frá því að þú værir
dáinn, sagði hún að við ættum
ekki að vera leið, því nú væri lang-
amma svo ánægð og að ég ætti
alveg afa og ömmu ennþá, þau
væru hjá Guði og alltaf alls staðar
hjá okkur.
Elsku afi, ég kveð þig nú í hinsta
sinn og þakka þér fyrir allar stund-
irnar sem við höfum átt. Elsku
mamma, Allý og Svanhildur, þið
hafið misst mikið og ég veit að afí
var klettur sem ávallt var til staðar
fyrir ykkur. Við samhryggjumst
ykkur innilega. Góði Guð gefðu
þeim og okkur öllum styrk til að
yfírstíga sorgina.
Elísabet Magnúsdóttir
og fjölskylda.
Alexander Guðjónsson vélstjóri
er látinn. Um leið minnist ég eigin-
konu hans, Sigrúnar Júlíu Sigur-
jónsdóttur, sem lést 7. okt. 1996.
Það var stutt á milli Júllu frænku
minnar og Alla eins og þau voru
kölluð meðal vina og vandamanna.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að eiga þau sem vini alla ævi. Alex-
ander og Júlla bjuggu í sama húsi
og foreldrar mínir um margra ára
skeið. Vinátta foreldra minna og
þeirra var alla tíð mjög góð, þeir
báðir vélstjórar og þær systur mjög
samrýndar. Ég sem bam mætti á
hveijum sunnudagsmorgni í kakó
og brauð uppi í hjónarúmi hjá þeim.
Þetta var meira eins og eitt heimili
hjá okkur.
Þeim hjónum varð fjögurra barna
auðið: Guðjón, dó nokkurra daga
gamall, Aðalheiður, Hulda og Svan-
hildur. Og er mér minnisstætt þegar
Svanhildur, yngsta dóttirin, fæddist.
Þá biðum við Allý spenntar eftir að
sjá nýfædda barnið. Þegar við kom-
um inn í svefnherbergið lá Júlla í
rúminu og Alexander hélt blíðlega
undir höfuðið á henni og var að
gefa henni að drekka. Mér fínnst
þetta lýsa Alexander vel sem góðum
og umhyggjusömum föður og eigin-
manni. Þessi minning er svo skýr í
huga mínum enn þann dag í dag,
55 árum síðar. Þau fengu að lifa í
löngu og góðu hjónabandi og hugs-
uðu um sig sjálf fram á tíræðisaldur.
Minningarnar um Júllu og Alex-
ander eru samofnar öllu lífí mínu
og munu lifa með mér alla ævina.
Systrunum og fjölskyldum þeirra
sendum við hjónin samúðarkveðjur.
Megi þau Alexander og Sigrún
Júlía hvíla í friði.
Sigrún Jónsdóttir.
+ Þórður Odds-
son fæddist í
Ráðagerði á Sel-
tjarnarnesi 23.
september 1910.
Hann lést á Land-
spítalanum aðfara-
nótt 24. desember
síðastliðinn og fór
útför hans fram
frá Dómkirkjunni
2. janúar.
Mig langar hér með
nokkrum orðum að
minnast hans afa, eða
afa á Háa, eins og
hann var jafnan kaliaður af okkur
— krökkunum. Ekki grunaði mig að
þetta væri síðasta skiptið sem ég
fengi að tala við hann, er ég sat
hjá honum niðri á spítala. Hann
leit ekki út fyrir að vera veikur,
bara þreyttur og dapur. Dapur, því
honum var ekkert um það gefið
að liggja á sjúkrahúsi. Hann var
alia tíð svo sjálfstæður og var því
*"*ítid um það gefið að vera allt í
einu orðinn háður ein-
hveijum. Það var ekki
í hans karakter. Fréttin
um að hann hefði skilið
við, aðfaranótt að-
fangadags, kom eins
og þruma úr heiðskíru
lofti. Að hann afi væri
dáinn, nei, því gat mað-
ur ekki trúað. Ekki
hann afi minn.
Hann afi var all sér-
stakur persónuleiki og
mjög góður vinur.
Hann átti það til að fá
alveg ótrúlegar hug-
myndir og vílaði sér
ekki við að framkvæma þær, væri
þess nokkur kostur. Hann var einn
af þeim sem hugsaði fyrst um að
framkvæma, en um afleiðingarnar
miklu seinna. Þetta var hans stíll.
Lengst af, eða sem barn og ungl-
ingur, þekkti ég hann afa ekki svo
vel. Það er kannski undarlegt að
segja svona. Auðvitað þekkir mað-
ur afa sinn en við vorum bara ekki
þeir vinir sem við urðum seinna
meir. Eftir fráfaii hennar ömmu
fluttist afi í þjónustuíbúð við Ból-
staðarhiíð. Það var afráðið að ég
myndi halda áfram að koma annan
hvern laugardag til hans til að
ræsta íbúðina, líkt og ég hafði
gert þegar afi og amma áttu heima
á Háaleitisbrautinni. Fyrstu skiptin
voru svolítið undarieg því hana
ömmu vantaði náttúrulega og svo
var svolítið skrítið að vera allt í
einu ein með afa. En þar sem
maður var nú enginn unglingur
lengur urðum við fljótlega hinir
mestu mátar. Það var nefnilega svo
gaman og fræðandi að spjalla við
hann afa, þegar maður hafði loks
þroska til. Ekki bara það að hann
vissi mikið, heldur var hann alltaf
svo uppfullur af nýjustu fréttum
víðsvegar að úr heiminum, enda
fastur áskrifandi af Newsweek.
Hann sóttist líka eftir því að fá
mann til að rökræða við sig um
allt milli himins og jarðar. Fannst
mjög gaman að heyra hvaða skoð-
anir maður hefði á ýmsum málefn-
um og hvernig þær væru tilkomn-
ar. Já, hann afi var engum líkur.
Og ég, líkt og svo margir aðrir,
kem til með að sakna hans mikið.
Sakna allra þeirra samverustunda
og samtala er við áttum saman.
Vonandi líður þér nú vel þar sem
þú ert nú, með hana ömmu og
hann Adda þér við hlið, því þú
saknaðir þeirra beggja svo mikið
líkt og við öll hin.
Elsku afi minn, hvíl í friði.
Þórdís Anna Oddsdóttir.
Það er skrítið að hugsa til þess
að afi Þórður skuli vera dáinn, hinn
helmingurinn af þessum góða fasta
punkti í tilverunni sem amma og
afi voru. Það er ekki ólíkt afa að
kveðja heiminn einmitt á þessum
tíma því allt sem hann sagði og
gerði var oftast þess eðlis að eftir-
tektarvert var.
Ég man fyrst eftir afa þegar
hann var héraðslæknir á Akranesi.
Það fylgdi því alltaf sérstök eftir-
vænting að fara til Akraness, því
annaðhvort var lagt upp í ferðalag
með viðkomu í Botnskálanum eða
farið sjóleiðis. Yfirleitt var gist í
eina til tvær nætur, sem bauð
kannski upp á meiri tíma til sam-
veru en ella. Þegar farið var á fæt-
ur var afi alveg örugglega mættur
við eldhúsborðið löngu vaknaður
með kalt kaffið í könnunni, alveg
eins og hann vildi hafa það. Það
var margt hægt að gera í stóru
húsi með stóru túni við hliðina, sér-
staklega ef fleiri barnabörn bættust
í hópinn. Stundum tók afi mig með
í góðan bíltúr þegar hann ók um
bæinn og vitjaði sjúklinga sinna.
Eftir að afi og amma fluttust í
bæinn urðu stundirnar með afa
fleiri, þótt ég saknaði þeirrar eftir-
væntingar sem áður fylgdi heim-
sóknum til þeirra. Þær óteljandi
stundir sem ég átti með honum við
eldhúsborðið voru skemmtilegar og
oft fræðandi, einkum vegna þess
að alltaf talaði afí við mig sem full-
orðinn um allt mögulegt, og gaf sér
góðan tíma fyrir mann. Kannski er
það ein af ástæðunum fyrir því
hversu mikla virðingu ég hef alla
tíð borið fyrir honum og jafnframt
verið stoltur af því að vera alnafni
hans. Bara það hversu óreglulega
afi skar kökurnar sem amma bauð
upp á sýnir í hnotskurn hvernig
manngerð hann var.
Fyrir mér hefur afi alltaf verið
maður með breitt bak, sjálfsörugg-
ur, sterkur persónuleiki og litríkur
og þannig mun ég minnast hans í
framtíðinni.
Þórður Vilberg Oddsson.
ÞORÐUR ODDSSON