Morgunblaðið - 03.01.1997, Blaðsíða 53

4-
lu
MORGUNBLAÐIÐ
í nýju lj'ölbýlishúsi við Snorrabraut
sem ætlað er eldri borgurum. Guðný
var fljót að koma sér fyrir á nýja
staðnum og aðlagast nýja umhverf-
inu á Snorrabrautinni, enda bjó hún
á svipuðum slóðum þegar hún flutti
sem unglingur til Reykjavíkur. Við
flutningana á Snorrabrautina kom
skýrt í Ijós hvað Guðný var lítið
tengd hlutum í lífinu. Hún tók ein-
göngu með sér hluti sem hún gat
komið fyrir með góðu móti á nýja
staðnum. Annað lét hún frá sér án
söknuðar. Hún kom sér strax upp
aðstöðu til að sauma og hélt því
áfram að starfa fram á síðustu
stundu.
Árið 1969 eignaðist Edda, dóttir
Guðnýjar, einkadóttur sína Guðnýju
Einarsdóttur en hún var skírð í
höfuðið á móðurömmu sinni. Edda
og Guðný „litla“, eins og hún var
gjarnan kölluð innan fjölskyldunn-
ar, hafa alla tíð verði mjög nánar
vinkonur. Frá fyrstu tíð mynduðust
einnig mjög sterk tilfinningatengsl
milli Guðnýjar „litlu“ og Kristjáns
afa og Guðnýjar ömmu. Hin síðustu
ár hefur Guðný „litla“ dvalið lang-
dvölum erlendis þar sem hún stund-
aði nám við Sorbonne-háskólann í
París. Hún lauk magistersnámi í
sagnfræði og stjórnmálafræði 1994
og er nú búsett í París. Guðný „litla“
kom til íslands í byijun desember
en um svipað leyti var komið í ljós
að nafna hennar var mikið veik.
Guðný var einstaklega heilsteypt
og traust persóna. Hún var mjög
yfirveguð og róleg kona og tók öllu
í lífinu með einstöku jafnaðargeði.
Hún var sérstaklega elskuleg í allri
framkomu og það var mjög gott
að vera í návist hennar. Hún átti
því láni að fagna að hafa starfsþrek
nánast fram á síðustu stundu en
það veitti henni mikla lífsfyllingu
og gleði.
Edda, Guðný „litla“ og aðrir að-
standendur, ég sendi ykkur mínar
innilegustu samúðarkveðjur á þess-
ari kveðjustund. Minningin um góða
konu lifir.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Ben.)
Valgerður Snæland
Jónsdóttir.
Þegar maður eldist fer maður að
líta á líf sitt af meiri skilningi og
raunsæi. Þessu til sönnunar er að
þegar við systkinin á Hólmum vor-
um að leika okkur var það alltaf í
sátt og samlyndi, annað kom ekki
til greina því að okkur þótti svo
vænt hveiju um annað. Mig langar
að gefa smá-lýsingu á leikvangi
okkar systkinanna á Hólmum. Þar
voru klettarnir með öllum sínum
pollum, ijaran og sjórinn. Allt gaf
þetta óþijótandi verkefni fyrir smá-
ar hendur. Guðný systir mín spurði
mig þegar við sátum saman og rifj-
uðum upp minningar frá æskuárun-
um fáum dögum áður en hún veikt-
ist, hvort ég myndi eftir hvað hefði
orðið um litla rauðmagann sem hún
ætlaði að ala upp í sjávarpolli á
kletti í fjörunni. Þá varð mér svara-
fátt, en við Óskar bróðir höfðum
okkar útgerð í stóra pollinum hinum
megin í víkinni. Þar va'r stór pollur
sem flæddi inn í en þá kom nokkuð
af hornsílum í hann. Veiðarfærið
bjuggum við til úr kartöflupoka sem
við veiddum hornsílin í. Þetta gekk
allt fyrir sig í sátt og samlyndi. Það
er því álit mitt að sú einlæga og
sterka systkinaást sem fylgdi okkur
Hólmasystkinunum til æviloka hafí
skotið rótum á æskuheimili okkar
og þeirri sérstæðu leikaðstöðu sem
við nutum í æsku.
Svo liðu árin og leiðir skildi.
Ekki hafði það áhrif á þau bönd
sem bundust í Hólmafjörunni og
reyndust traust. Með láti Guðnýjar
eru öll systkini þess sem þetta ritar
horfin yfir móðuna miklu. Guð
blessi ættingja þeirra, lífs og liðna.
Sigurjón Jónsson
frá Hólmum í Vopnafirði.
i_
I.
MINNINGAR
L ÚÐ VÍK THORBERG
ÞORGEIRSSON
+ Lúðvík Þor-
geirsson var
fæddur í Reykjavík
2. nóvember 1910.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir
27. desember síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Þorgeir Jörgens-
son, stýrimaður, f.
á Hala í Ölfusi 1865,
d. 1938 og Louise
Símonardóttir f.
1877 á Hesti í Álfta-
firði, d. 1966. Eftir-
lifandi systkini
Lúðvíks eru: Laufey, f. 1914,
Ólöf Kristín, f. 1916, Gunnar
Valur, f. 1918, og uppeldisbróð-
ir, Kormákur Sigurðsson, f.
1924. Dáin eru: Albert, f. 1905,
d. 1990, Anna María, f. 1907,
d. 1987, Sigríður, f. 1909, d.
1965, Camilla, f. 1913, d. 1976.
Eftirlifandi eiginkona Lúð-
víks er Guðríður Halldórsdótt-
ir, fædd í Reykjavík 4. nóvem-
ber 1911. Hennar foreldrar
voru hjónin Halldór Högnason,
bóndi í Skálmholtshrauni, Vill-
ingaholtshr., siðar verslunar-
maður í Reykjavík, f. 1867 , d.
1920. Og Andrea Katrín Guð-
mundsdóttir, f. 1871 á Hömrum
í Gnúpverjahr. í Árnessýslu, d.
1950. Guðríður og
Lúðvík eignuðust
þrjá syni, en þeir
eru : 1) Halldór
Geir, f. 1930, kona
hans yar Nanna
Dísa Óskarsdóttir,
f. 1929, d. 1994. Þau
eignuðust þrjú
börn. 2) Birgir, f.
1937, h.k. Helga
Brynjólfsdóttir, f.
1936 , þau eiga fjög-
ur börn. 3) Þorgeir,
f. 1943, h.k. Valdís
Gróa Geirarðsdótt-
ir, f. 1945. Þau eiga
þrjú börn. Barnabarnabörnin
eru orðin 24.
Lúðvík var kaupmaður og
rak nýlenduvöruverslunina
Lúllabúð, við Hverfisgötu í
Reykjavík, frá árinu 1939, þar
til hann hætti störfum 1982. Á
yngri árum sinnti hann mikið
félagsstörfum og sat m.a. í
stjórn matvörukaupmanna,
Í.S.Í., Olympíunefnd íslands og
var formaður Knattspyrnufé-
lagsins Fram 1935-1937,og síð-
ar heiðursfélagi þess. Þá var
hann félagi í Frímúrararegl-
unni.
Útför Lúðvíks fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
Afi minn og vinur hefur fengið
hvíldina eftir veikindi undanfarin
misseri. Athafnamanninum var það
erfitt að lúta í lægra haldi fyrir
ellinni en hann tók því þó af sömu
ljúfmennsku og æðruleysi og ein-
kenndi hann alla tíð. Við brottför
hans rifjast upp ótal skemmtilegar
sögur og atvik enda var hann meist-
ari frásagnarlistarinnar. Þegar
yngri afkomendur stóðu agndofa
og hlustuðu á langafa sinn segja
sömu sögurnar og hann hafði sagt
okkur með öðruvísi áherslum gat
maður velst um af hlátri á ný.
Heimili afa og ömmu í Sigtúni
47 var óðal fjölskyldunnar. Þar var
komið saman öllum stundum, jafnt
virka daga sem helga. Til margra
ára voru þar haldin jólaboð stórfjöl-
skyldunnar þrátt fyrir langa vinnu-
daga dagana fyrir jól við heimsend-
ingar á vörum inn á heimili borg-
arbúa. Hann var matvörukaupmað-
ur og eignaðist marga vini í tengsl-
um við kaupmennskuna. Flóra þjóð-
arinnar lagði leið sína í Lúllabúð
og inn á skrifstofuna hans settust
hinir ýmsu menn til skrafs og ráða-
gerða úr öllum stéttum þjóðfélags-
ins. Á þessum árum var hættan af
reykingum ekki eins ljós og í dag
og vindlar voru því púaðir ótæpilega
meðan sagðar voru sögur og hlátra-
sköllin ómuðu úr „kompunni“ fram
í búð. Þá var eftirsóknarvert að
reyna að smygla sér inn í eitt horn-
ið svo lítið bar á til að horfa og
hlusta. „Guði sé lof fyrir Lúllabúð“
orðaði Ólafur Gunnarsson rithöf-
undur það svo skemmtilega fyrir
nokkru í litlum pistli um Skugga-
hverfið.
Eftir að við fluttumst með for-
eldrum okkar í Glaðheima biðu lítil
spennt frændsystkini á báðum hæð-
um á sunnudagsmorgnum eftir að
afi renndi í hlað á R-47. Síðan var
brennt í bæinn. Rúnturinn var far-
inn út á flugvöll, niður að tjörn og
höfn og á alla fótboltavelli borgar-
innar. Afi var mikill áhugamaður
um íþróttir, aðallega þó fótbolta og
var Framari af lífi og sál. Þegar
undirritaður var á táningsaldri fór-
um við afi eitt sinn tveir saman sem
oftar að heimsækja starfsmenn á
Melavellinum. Þar voru fyrir ýmsir
forystumenn úr íþróttahreyfingunni
og mikið skrafað. Þegar mér fannst
heimsóknin orðin nokkuð langdreg-
in sagði ég: „Heyrðu afi, eigum við
ekki að drífa okkur“. Viðstaddir
furðuðu sig á hvað hann væri ung-
ur afi. Það hnussaði í honum og
hann gaf í skyn að þetta væri bara
stríðni í stráknum. I bílnum á leið-
inni heim sagði hann: „Vertu ekk-
ert að kalla mig afa þegar ókunnug-
ir heyra til“. Það var stutt í prakk-
araraskapinn hjá honum en hann
passaði þó að meiða aldrei neinn.
Þeir sem minna máttu sín áttu hauk
í horni þar sem afi var. Hann gauk-
aði oft einhveiju að þeim eða
„gleymdi" að rukka vangoldna
reikninga ef hann vissi að hart var
á dalnum hjá viðkomandi. Flest
byrjuðum við bamabörnin fyrstu
búskaparárin í skjóli afa og ömmu,
annað hvort í Sigtúninu eða á
Hverfisgötunni. Ömmu umgekkst
hann alltaf af einstakri væntum-
þykju og virðingu. Að leiðarlokum
vil ég þakka afa mínum fyrir allt
og allt.
Lúðvík Thorberg
Halldórsson.
Það eru blendnar tilfininningar
sem bærast með okkur þegar við
kveðjum elskulegan afa okkar sem
gaf okkur svo mikið.
Afi hefur verið okkur afar kær,
enda heimili afa og ömmu verið
eins og okkar annað heimili. Afi
var stórbrotinn maður enda átti
hann einstaklega gott með að laða
bæði börn og fullorðna að sér með
hlýju sinni, hressleika og gaman-
semi. Það var ósjaldan sem við
krakkarnir vorum hjá honum og
hann lék á als oddi að ömmu varð
nóg um og sussaði góðlátlega á
hann. Okkur systrunum er minnis-
stætt þegar hann kom og náði í
okkur krakkana inní í Glaðheima á
sunnudagsmorgnum til að fara með
okkur í bíltúr á bílnum sínum R-47
sem ávallt var gljáfægður, þá var
uppi fótur og fít því afi kom okkur
alltaf á óvart með uppátækjum sín-
um, og enduðum við einatt síðan
hjá ömmu Gauju sem tók á móti
okkur með bros á vör. Afi var mik-
ill Frammari enda gerðist hann
fyrsti ævifélagi félagsins og hafa
allir synir hans spilað bæði knatt-
spyrnu og handknattleik með Fram.
Þegar við systurnar byijuðum í
handbolta var sjálfgefíð að við fær-
um í Fram því afi var búinn að til-
kynna öllum fjölskyldumeðlimum
að það varðaði brottrekstur úr fjöl-
skyldunni ef ekki væri spilað í rétt-
um lit. Það er ekki hægt að segja
annað en afi hafi verið höfuð fjöl-
skyldunnar alla tíð enda reisn hans
mikil, honum var mjög umhugað
að halda fjölskyldunni saman sem
lýsti sér í öllum þeim boðum sem
þau héldu á heimili sínu, hvort sem
um var að ræða jóla- eða önnur boð
FÖSTUDAGUR 3. JANÚAR 1997 53
við hátíðlegar stundir. Afi var alltaf
fyrstur manna til að rétta hjálpar-
hönd til þeirra sem á þurftu að
halda. Þegar pabbi og mamma seldu
íbúð sína í Glaðheimum og pabbi
fór út í byggingar fluttum við ásamt
mömmu og pabba til afa og ömmu
í Sigtúnið þar sem við bjuggum í 7
ár, og urðum þeim enn nánari. Afi
rak verslunina Lúllabúð sem hann
stofnsetti árið 1939, varð það hlut-
skipti pabba okkar að vinna við
hlið afa í búðinni allar götur síðan,
ennfremur var mamma okkar starf-
andi við verslunina allt að því þar
til hún lést árið 1994 um aldur fram,
en einstakt samband ríkti á milli
foreldra okkar og ömmu og afa.
Það varð fjölskyldunni þung raun
þegar afi greindist með Alzheimer
og heilsu hans hrakaði, og mikið
áfall fyrir ömmu þegar ekki reynd-
ist hægt að hafa hann lengur heima.
Hann fékk vistun á Hjúkrunarheim-
ilinu Eir þar sem hann fékk frá-
bæra umönnun og á starfsfólkið
okkar bestu þakkir fyrir, enda afi
hvers manns hugljúfi fyrir hlýju
sína og rólegheit, já, það má með
sanni segja að hann afi okkar hélt
virðuleika sínum og reisn fram í
andlátið. Það var okkur fjölskyld-
unni mikil gleðistund, og þá sér-
staklega ömmu, þegar okkur gafst
tækifæri að koma með afa í 85 ára
afmælið hennar í nóvember s.l. en
þá var hann sérstaklega hress og
geislaði af gleði við hlið ömmu sem
var honum svo kær.
Elsku afi, okkur þótti svo undur-
vænt um þig, við viljum þakka þér
fyrir alla þá blíðu og það veganesti
sem þú gafst okkur og fjölskyldum
okkar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma, við biðjum góðan
guð að styrkja þig, við munum
halda áfram að gæta þín fyrir afa.
Guðríður og Jóhanna
Halldórsdætur.
Elskulegur afi minn verður til
hvíldar borinn í dag. Minningamar
streyma um hugann. Sunnudags-
bíltúrar niður á höfn að skoða skip-
in á flotta Bensanum hans afa, all-
ar sögumar sem hann afi sagði
mér um hundinn Lassý og allar
umræðurnar um gengi Fram-liðsins
sem voru æði oft hitamál í stofunni
í Sigtúninu hjá afa og ömmu.
í stofunni í Sigtúninu var afar
falleg postulínsdúkka í pólska þjóð-
búningnum sem afi hafði unnið til
verðlauna fyrir að hafa verið sölu-
hæsti Prinspóló-salinn eitt árið. Ég
sem lítil stúlka horfði oft löngunar-
fullum augum á þennan dýrgrip
sem afi var búinn að lofa að gefa
mér þegar ég yrði nógu stór til að
fara vel með hann. I dag skipar
þessi dúkka heiðurssess í stofunni
minni og hefur gert síðan ég fór
að búa.
Afi og amma komu alltaf upp í
Bakkasel til foreldra minna á að-
fangadag og borðuðu með okkur
jólamatinn og tóku upp gjafirnar.
Þetta voru fyrstu jólin sem svo var
ekki, afi var of veikur til að koma.
Það var tómlegt án hans og verður
svo um ókomna tíð, en í hugum
okkar er hann og verður alltaf hjá
okkur. Minningin um hann afa minn
mun lifa.
Elsku amma mín, sorg þín er
mikil og sár, ég bið góðan guð að
gefa þér styrk. Hvíl í friði, elsku
afi minn.
Kristín Anna.
Hann afi er dáinn. Eftir veikindi
síðustu ára þar sem þrek hans og
heilsa fór dvínandi lést hann á
Hjúkrunarheimilinu Eir 27.des s.l.
Ég ásamt stórum hópi barnabarna
og síðar barnabarnabarna var svo
heppinn að fá notið nærveru hans.
Amma og afi bjuggu lengst af í
Sigtúni 47 og það var vettvangur
okkar systkinanna í mörg ár og eru
þær stundir nú ógleymalegar. Ég
held ég hafi fyrst munað eftir mér
fyögurra til fimm ára þar sem ég
sat í kjöltu hans og hann sagði mér
sögur, sögur sem ég segi nú mínum
bömum. Afi var athafnamaður af
lífi og sál og kaupmaður í verslun
sinni Lúllabúð við Hverfisgötu sem
enn er við lýði. íþróttir, félagsmál
og einkum knattspyrna voru stór
áhugamál hjá honum og var hann
heiðursfélagi Knattspyrnufélagsins
Fram. Svo mikill var knattspyrnu-
áhuginn að hann tók öllu öðru fram,
til að mynda, ef okkur bræðrunum
varð það á að bijóta myndir eða
styttur í boltaleikjum okkar í stof-
unni í Sigtúninu, þá sagði hann
stoltur frá því, í stað þess að
skamma okkur, að strákarnir hefðu
náð að skjóta niður efstu myndina
í stiganum og mölbijóta þó að þeir
væru ekki nema átta og tveggja
ára. Já, svona var afi. Umfram allt
var hann sanngjarn og heilsteyptur
maður sem skilur eftir sig yndisleg-
ar minningar. Með þessum orðum
kveð ég þig, elsku afi, blessuð sé
minning þín.
Elsku amma, guð gefi þér styrk
á þessari erfiðu stundu.
Lúðvík Þorgeirsson yngri.
Ég kveð hann afa minn með
söknuð í hjarta. Minningarnar um
ferðir okkar niður á höfn og niður
i Lúllabúð gleymast aldrei. Á þess-
um ferðum okkar gat hann frætt
mann um allt milli himins ogjarðar
og sagt manni yndislegar sögur af
hundinum Lassý og frægðarsögur
af kappleikjum sem hann hafði tek-
ið þátt í með Knattspyrnufélaginu
Fram. Það eru kannski orð að sönnu
að eitt líf kvikni af öðru, því á
meðan ég kveð og syrgi eitt þá
fagna ég komu annars sem honum
gafst því miður ekki tækifæri á að
sjá.
Amma, ég vona að guð gefi þér
styrk í sorginni.
Bjögvin Þór Þorgeirsson.
Elsku afi minn, með miklu þakk-
læti og með söknuð í huga ákváðum
við systur að setjast niður og rita
nokkar línur á blað. Margs er að
minnast og þá helst áranna sem
þið amma bjugguð í Sigtúni. Þang-
að var gott að koma, enda öllum
tekið opnum örmum. Afi var sérlega
barngóður maður. Minnumst við
þess sérstaklega frá því að við átt-
um heima í Búlandi að þegar amma
og afi komu keyrandi inn götuna á
R-47 vissu allir krakkarnir að nú
var von á góðu, því afi var vanur
að vera með fulla vasa af gotti,
enda oftast kallaður „afí í Lúlla-
búð“.
Það var sérlega skemmtilegt að
fara með ömmu og afa í ferðalög,
enda átti hann alltaf til sögur og
einhvern fróðleik. Afi hafði mikinn
áhuga á íþróttum og hvatti hann
okkur til dáða í þeim efnum, sama
hvort um handbolta eða fótbolta var
að ræða. Skipti það ekki máli, því
leið allra lá í FRAM.
Afi, takk fyrir allt, þú munt ætíð
lifa í minningunni. Við erum þess
fullvissar að þér líði vel þar sem
þú ert núna. Við biðjum Guð að
styrkja ömmu.
Sigríður og Guðríður.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust
er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukcrfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins
í bréfasíma 5691115, eða á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar
þar um má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki
yfir eina örk A-4 miðað við meðalllnubil og hæfilega línulengd — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skirnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.