Morgunblaðið - 03.01.1997, Qupperneq 52

52 FÖSTUDAGUR 3. JANÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Guðný Jóns-
dóttir fæddist í
Hólmum í Vopna-
firði 16. desember
1915. Hún lést á
Landspítalanum að
kveldi aðfangadags
síðastliðins. For-
eldrar hennar voru
Jón Sigurjónsson,
f. 17.júlí 1888, d. 23.
mai 1936 af Bark-
arætt, aðfluttur til
Vopnafjarðar úr
Eyjafjarðarsveit,
og Elísabet Kristj-
ánsdóttir, f. 23. des-
ember 1892, d. 21. nóvember
1979 ættuð frá Vopnafirði.
Guðný var yngst fjögurra
systkina: Óskar, f. 1910, d.
1962, Siguijón, f. 16. apríl 1912,
Þegar ég lít til baka fínnst mér
ég vita svo lítið um ömmu mína,
Guðnýju Jónsdóttur. Hún var af-
skaplega hlý og góð en sagði ekki
margt af sjálfri sér, var allra síst
að „íþyngja" öðrum með áhyggjum
sinum. Hún var yngst fjögurra
systkina. Maður getur vel ímyndað
sér hvernig það hefur verið að eiga
þijá eldri bræður sem bæði pössuðu
upp á hana og stríddu. Hún var líka
eina dóttir langömmu, sem hafði
gaman af að punta stúlkuna sína.
Er amma var níu ára fluttist hún
með Óskari elsta bróður sínum og
foreldrum til Norðfjarðar. Miðbræð-
urnir Siguijón og Guðni voru tekn-
ir í fóstur af ættingjum á Vopna-
firði. Á Norðfirði bjó fjölskyldan í
húsinu Brennu. Þarna ólst amma
upp og sagði hún mér seinna frá
leikjum og fjallgöngum sem þau
krakkarnir fóru í. Fyrir nokkrum
árum fórum við mamma með henni
austur á æskuslóðirnar og þá óaði
henni við að hafa verið _að príla í
þessum bröttu fjöllum. Árið 1931
fluttist fjölskyldan til Reykjavíkur.
Þar lærði amma svo kjólasaum hjá
og Guðni Þórarinn,
f. 1914, d. 1982.
Guðný átti eina
dóttur, Eddu Sig-
urðardóttur, f. 12.
júní 1942. Faðir
hennar var Sigurð-
ur Norðdahl, f.
1914, d. 1972. Dótt-
ir Eddu er Guðný
Einarsdóttir, f. 26.
apríl 1969. Faðir
hennar er Einar
Hákonarson, f. 14.
janúar 1945. Guðný
giftist 1960 Kristj-
áni Elíassyni frá
Elliða í Staðarsveit, f. 6. ágúst
1911, d. 12. desember 1988.
Útför Guðnýjar fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
konu sem hún kallaði alltaf Öllu.
Hún átti eftir að vinna við þessa
iðn allt sitt líf eða þar til hún veikt-
ist nú í haust. Reyndar saumaði hún
sinn fyrsta kjól fimmtán ára með
hjálp pabba síns. Langamma hafði
skroppið til Reykjavíkur, en ein-
hverra hluta vegna fannst ömmu
að hún þyrfti nýjan kjól. Pabbi
hennar, sem var flinkur smiður, dró
upp tommustokk og saman mældu
þau út og sniðu kjól sem hún saum-
aði. í Reykjavík gekk hún í fimleika-
flokk Ármanns sem var undir stjórn
Jóns Þorsteinssonar. Hópurinn fór
í sýningarferðir bæði innanlands og
til Noregs og Svíþjóðar. Þar kynnt-
ist amma Þórnýju og Díönu sem
voru hennar bestu vinkonur alla
ævi. Hún kynntist líka Sigurði
Norðdahl, fánabera flokksins,
seinna áttu þau saman eina barn
ömmu, móður mína Eddu Sigurðar-
dóttur. Rétt fyrir stríð fór amma
til Kaupmannahafnar til að fulln-
uma sig í kjólasaum. Hún var þar
þegar Þjóðvetjar hernámu Dan-
mörku. Hálfu ári seinna var hún í
hópi íslendinga sem fóru ævintýra-
lega ferð heim upp í gegnum Sví-
þjóð og Finnland til Petsamo þar
sem Esjan beið þeirra.
Aldrei heyrði ég ömmu tala um
veru sína í hersetinni Danmörku
en hún lýsti örlæti stríðshijáðra
Finna sem endilega vildu gefa ís-
lendingum að borða þrátt fyrir
matvælaskort. Þegar Esjan kom til
Reykjavíkur var ömmu haldið eftir
þar sem róttækar skoðanir hennar
fóru eitthvað fyrir bijóstið á Bret-
um.
Þegar ég fæddist bjuggu amma
og afi (Kristján Elíasson) á Klepps-
vegi 6 í Reykjavík. Þau áttu stórt
og mikið bókasafn og höfðu ákveðn-
ar skoðanir á mönnum og málefn-
um. Eftir að afí fór á eftirlaun tóku
þau sig til og lásu Sturlungu saman
og ræddu hana síðan yfir morgun-
kaffinu.
Við fórum oft vestur á Snæfells-
nes í sumarbústaðinn sem þau
byggðu þar á æskustöðvum afa.
Þar fór amma með mér í langar
gönguferðir upp í brattar hlíðarnar
fyrir ofan húsið. Hún var alltaf svo
létt og lipur, enda aldrei hætt leik-
fimiæfingum. Þegar ég lít til baka
hefur hún verið um sjötugt að
hlaupa með mér upp í fjall og ég
tók það sem sjálfsagðan hlut. Hún
var reyndar alltaf ung og hress,
enda vorum við mæðgurnar allar
þijár góðar vinkonur og vorum
mikið saman.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
slíka ömmu. Megi hún hvíla í friði.
Guðný Einarsdóttir.
Kynslóðir koma,
kynslóðir fara,
allar sömu ævigöng.
Gleymist þó aldrei
eilífa lagið
við pílagrímsins gleðisöng.
(M. Joch.)
Mig langar til að minnast
Guðnýjar Jónsdóttur frá Vopnafirði
en hún var gift móðurbróður mínum
Kristjáni Elíassyni, frá Elliða í Stað-
arsveit.
Fyrstu æviár Guðnýjar bjó fjöl-
skyldan á Vopnafirði. Þegar Guðný
var átta ára gömul fluttist hún
GUÐNY
JÓNSDÓTTIR
+ Jóna G. Bjart-
marsdóttir
fæddist í Reykjavík
18. apríl 1929. Hún
lést á Landspítalan-
um 16. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sæunn Sigríður
Guðjónsdóttir, ætt-
uð úr Borgarfirði,
og Bjartmar Pálma-
son, sjómaður frá
Norðfirði. Systkini
Jónu eru Ólöf, Est-
her, Baldur og Bolli.
Jóna giftist Herði
Einarssyni flugvirkja og eignuð-
ust þau tvo syni, Baldur Þóri
vélfræðing, kvæntan Estívu
Birnu Björnsdóttur, og Eirík
Þeim fækkar nú óðum starfs-
mönnunum sem enn starfa á Hótel
Sögu og muna bernskuár hótelsins.
Ekki hvarflaði að okkur að svo stutt
yrði á milli þeirra Sigurðar Guðjóns-
sonar, skrifstofustjóra hótelsins,
sem lést fyrir rúmu ári, og Jónu
Bjartmarsdóttur sem nú er látin
aðeins 67 ára að aldri. Jóna og Sig-
urður voru þeir starfsmenn sem
áttu hvað lengstan starfsaldur á
hótelinu og höfðu starfað saman á
skrífstofunni í um þijátíu ár.
Jóna Bjartmarsdóttir átti lengst-
an starfsaldur á hótelinu og sú eina
sem eftir var af þeim er hófu störf
í upphafi og starfaði hún þar til
dánardags. Ég man vel eftir 23.
maí 1963, þegar ég kom til starfa
á Hótel Sögu að Jóna var meðal
þeirra fyrstu sem ég heilsaði upp
á. Stúlkan bauð af sér góðan þokka,
Bjartmar flug-
virkja. Barnabörnin
eru fimm. Jóna og
Hörður slitu sam-
vistir.
Jóna lauk prófi
frá Kvennaskólan-
um í Reykjavík
1947. Tveimur árum
síðar fór hún til
frekara náms í Sorö
Husholdningsskole í
Danmörku og lauk
þaðan prófi. Jóna
starfaði við verslun-
ar- og skrifstofu-
störf þar til hún hóf
störf á Hótel Sögu 1962 þar sem
hún starfaði til dauðadags.
Útför Jónu var gerð frá Nes-
kirkju 27. desember.
björt yfirlitum og afar traustvekj-
andi. Ekki grunaði mig þá að við
ættum eftir að starfa saman mestan
hluta starfsævi okkar því ég ætlaði
mér að stoppa stutt við á þessum
vinnustað. Én reyndin varð nú önn-
ur. Jóna vann fyrstu tvö árin öll
venjuleg skrifstofustörf, en þá tók
hún við starfi aðalgjaldkera og vann
við það þar til fyrir nokkrum árum
er hún óskaði eftir að minnka við
sig störf. Vinnutími hennar búinn
að vera langur alla tíð enda lagði
hún ríka áherslu á að regla væri á
öllum hlutum. Ekki tókst það þó
alveg eins og hún ætlaði sér hvað
varðaði styttingu vinnutímans,
samviskusemi hennar leyfði það
ekki.
Oft var leitað til hennar með
ýmis mál, m.a. þurfti hún stundum
að grípa inn í sín fyrri störf. Þvi
fór svo að unnið var af fullum krafti
meðan heilsa hennar leyfði. Jóna
kom þó oft við hjá okkur á meðan
hún gat og sinnti þá ýmsum störf-
um. Osjaldan þurftum við að „fletta
upp“ í Jónu þegar verið var að rekja
gamla tíð og atburði í rekstri og
sögu hótelsins. Það brást sjaldan
að rétt svör kæmu enda var hún
mjög vel greind og minnug.
Jóna var sérstaklega traustur,
ábyggilegur og ósérhlífínn starfs-
maður. Þessir kostir hennar voru
ómetanlegir fyrir fyrirtækið enda
bar hún hag þess ávallt fyrir bijósti.
Störf aðalgjaldkera eru mjög kreij-
andi, meðal annars vegna mikilla
samskipta við viðskiptavini. Þau
góðu tengsl sem henni tókst að
skapa við viðskiptavinina komu vel
í ljós síðustu mánuðina þegar þeir
sem höfðu átt samskipti við okkur
um langan tíma voru að spyijast
fyrir um heilsufar hennar.
Jóna var mjög trygglynd og gerði
sér far um að fylgjast með fyrrver-
andi starfsfélögum sínum. Hún
reyndist mér sannur og góður vinur
alla tíð og var henni mjög annt um
og fylgdist með gengi barna minna
og barnabarna. Ég fylgdist vel með
hversu náið samband var á milli
Jónu og sonanna Baldurs og Eiríks.
Það kom líka berlega í ljós nú í
veikindum hennar hvers vel þeir
stuttu hana og önnuðust síðustu
stundirnar. Ekki má gleyma um-
hyggju og alúð Birnu, konu Baldurs
en hún var Eiríki stoð og stytta á
meðan Baldur var til sjós. Þau vöktu
yfir henni nætur og daga þar til
yfir lauk.
Að leiðarlokum þakka ég Jónu
trygga vinnáttu og samstarf í þijá-
tíu og þijú ár. Við Edda og fjöl-
skylda okkar vottum sonum henn-
ar, tengdadóttur, barnabörnum og
öðrum aðstandendum okkar inni-
legustu samúð.
Konráð Guðmundsson.
JONA GUÐBJORG
BJARTMARSDÓTTIR
ásamt foreldrum sínum og Óskari,
elsta bróður sínum, til Norðfjarðar.
Ástæðan fyrir flutningunum var
fyrst og fremst sú að lífskjör voru
erfið á þessum tíma á Vopnafirði
og meiri von var um atvinnu á
Norðfirði. Siguijón og Guðni urðu
eftir á Vopnafirði þar sem Siguijón
ólst upp hjá afa sínum og ömmu
en Guðni ólst upp hjá móðurbróður
sínum.
Upp úr 1930, þegar Guðný var
16 ára flutti hún ásamt foreldrum
sínum og Óskari til Reykjavíkur,
þar sem móðir hennar starfaði
lengst af við afgreiðslustörf á veit-
ingahúsum. Faðir hennar, sem hafði
aðallega unnið við sjómennsku fyrir
áustan, vann við ýmis störf er hann
flutti suður. Fyrst um sinn bjó fjöl-
skyldan á Laugaveginum. Síðar
fluttu þau í hús á horni Laugavegar
og Barónsstígs, en Guðný bjó á
sömu slóðum síðustu tvö árin sem
hún lifði.
Guðný var alla tíð mjög áhuga-
söm um íþróttir. Stuttu eftir að hún
flutti til Reykjavíkur gekk hún í
fimleikadeild Ármanns og æfði þar
fimleika undir stjórn Jóns Þor-
steinssonar, en hann var um árabil
einn þekktasti fimleikaþjálfari
landsins. Fór Guðný í mörg sýning-
arferðalög með fimleikadeildinni
bæði innanlands og utan. Árið 1938
fór hópurinn t.d. í sýningarferð til
Noregs og árið eftir til Stokkhólms.
í Ármanni eignaðist Guðný margar
góðar vinkonur sem hún hélt
traustu sambandi við alla sína ævi.
Guðný var ætíð mjög myndarleg
í höndum. Öll handavinna lék í
höndunum á henni. Hún lærði
snemma saumaskap hjá ágætri
saumakonu hér í borg og var farin
að sauma sjálfstætt mjög ung. í lok
sýningarferðarinnar sem hún fór
með fimleikadeild Ármanns til
Stokkhólms 1939 hélt hún til Dan-
merkur til frekara náms. Hún dvaldi
í Kaupmannahöfn veturinn 1939-
1940, þar sem hún lagði stund á
nám í saumaskap. En stríðið olli
því að dvölin í Danmörku varð ekki
lengri. Eftir að ísland hafði verið
hertekið af Bretum var íslendingum
sem dvöldu á Norðurlöndunum
smalað saman í Petsamó í Norður-
Finnlandi og þeir fluttir heim með
Esjunni. Guðný fór þangað og
komst hún heim til Islands með
þessari síðustu ferð skipsins. Guðný
minntist þess síðar hvað það hefði
verið sérkennilegt, að koma heim
með þessari ferð, þar sem breskir
hermenn tóku á móti fólkinu á höfn-
inni en ekki íslenskir hafnarstarfs-
menn. Eftir að Guðný kom heim frá
Danmörku starfaði hún sjálfstætt
við saumaskap. Um tíma rak hún
eigin saumastofu og hafði konur í
vinnu hjá sér.
Árið 1942 eignaðist Guðný
einkadóttur sína, Eddu Sigurbjörgu
Sigurðardóttur, en hún hefur starf-
að um árabil sem meinatæknir á
Landspítalanum. Samband þeirra
Guðnýjar og Eddu var alla tíð mjög
náið og sérstakt. Þær voru mjög
miklar og góðar vinkonur. Þær
gerðu ýmislegt saman, fóru oft
saman í bíó eða í leikhús og þær
ferðuðust oft saman bæði innan-
lands og erlendis.
Árið 1945 hóf Guðný búskap með
manni sínum Kristjáni Elíassyni frá
Elliða, en hann lést í desember
1988. Kristján starfaði um árabil
sem skreiðarmatsstjóri. Á þeim
tíma þurfti hann að ferðast mikið
um landið og fór Guðný oft með
honum. Þau fóru margar hringleið-
ir um landið löngu áður en hring-
vegurinn varð að veruleika. Var þá
farið með strandferðarskipum þar
sem ekki voru vegir. Guðný og
Kristján hófu sinn búskap á Sel-
tjamamesinu í húsi sem þau nefndu
Élliða. Skýringin á nafngiftinni er
sú að Kristján ólst upp á Elliða í
Staðarsveit á Snæfellsnesi og var
þeim nafnið mjög kært. Þau festu
síðan kaup á þeirri jörð árið 1958
og reistu þar sumarbústað, sem
varð nokkurs konar menningarmið-
stöð fyrir stórQölskylduna. Átti
Guðný stóran þátt í að gera sumar-
bústaðinn að þeirri vin sem hann
varð. Fjölskyldan og aðrir vinir eiga
ómetanlegar minningar um dvöl
sína á Elliða. Það gerðust stórkost-
leg og ógleymanleg ævintýr í bú-
staðnum undir Elliðahamrinum.
Minningar hrannast upp, - minn-
ingar tengdar snarki i arineldi,
harmoníkuleik, rífandi roki eða
brakandi sólskini, stíflugerð í lækj-
um, útreiðartúrum, gönguferðum
niður í Flóa, upp á Elliðatinda, út
að Elliða, eða upp á Gígjastein og
vitneskju um alla álfabyggðina í
Elliðalandi. Þarna var mikið sungið,
spilað á hljóðfæri, sagnaþulir sögðu
áhrifamiklar sögur og farið var með
ljóð af mikilli innlifun. Guðný sá til
þess að alltaf var tekið á móti gest-
um með margvíslegum kræsingum.
Sama ár og Guðný og Kristján
festu kaup á jörðinni Elliða fluttu
þau heimili sitt að Kleppsvegi 6 og
voru þau ein af frumbyggjunum í
því húsi. Þau bjuggu á Kleppsvegin-
um uns Kristján lést í desember
1988 . Þar eignuðust þau mjög fal-
legt heimili, þar sem handbragð
Guðnýjar fékk að njóta sín. Nokkr-
um árum eftir að Kristján lést eða
árið 1992 festi Guðný kaup á íbúð
ODDUR
DANÍELSSON
+ Oddur Daníelsson fæddist í
Reykjavík 20. ágúst 1927.
Hann lést á heimili sínu föstu-
daginn 13. desember síðastlið-
inn og fór útför hans fram frá
Kópavogskirkju 19. desember.
Mikill og góður maður er horfinn
sjónum. í gær fór útför Odds Daní-
elssonar fram.
Þegar ég lít til baka, þennan
stutta tíma sem ég þekkti Odd,
auðkenndist sá tími af því hversu
góður hann var og hvað hann
kenndi mér mikið. Oddur tókst á
við veikindi sín af miklu æðurleysi
og kvartaði aldrei. Hann var mjög
barngóður maður og hef ég heyrt
margar sögur um hvað börn löðuð-
ust að honum alla tíð á Kársnes-
brautinni. Hann var rólegur, hljóður
en fylgdist jafnframt mjög vel með
öllu í kringum sig, var virkur þátt-
takandi í öllu. Kímnigáfu hafði hann
fengið ríkulega af í vöggugjöf og
gat verið ansi stríðinn. Síðustu árin
dundaði hann sér við smíðar og
skilur eftir sig fallegt handbragð,
jafnt inni sem úti. Oddur elskaði
að ferðast um landið okkar og var
þá Þórsmörkin í miklu uppáhaldi,
en þangað komst hann í síðasta
sinn síðastliðinn september. í veik-
indum Odds sá ég hvað þessi mikli
og góði maður skildi eftir sig mikið
og gott, það er að segja fjölskyld-
una sína sem átti svo mikið að gefa
af ást og umhyggju, og vék varla
frá honum síðustu vikurnar.
Elsku Bára, Unnsteinn, Dísa,
Jón, Linda, Sigmar og barnabörn,
Guð gefi ykkur styrk til að takast
á við sorgina.
Þórdís Hannesdóttir.
Ég mynd þina alltaf á mér ber,
þá einu sem ég tók af þér,
er ungur varst þú.
Þú virðist feiminn hljóður og hýr
og hlýjan sem í augum býr,
mér yljar nú.
Þín mynd við mér brosir
þó burtu sért þú.
0, björt er þín minning.
Hún lýsir mér nú.
(Iðunn Steinsdóttir)
Þeirra ótal stunda sem við áttum
saman, mun ég ætíð minnast með
bros í hjarta. Eg bið góðan Guð að
geyma þig þegar þú kemur á leiðar-
enda, elsku pabbi minn.
Þín
Sigdís.