Morgunblaðið - 03.01.1997, Síða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 3. JANÚAR 1997 49
+ Jón Snorri
Bjarnason
fæddjst í Ögurnesi
við Isafjarðardjúp
20. febrúar 1920.
Hann lést á Land-
spítalanum 20. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Bjarni Einar
Einarsson, f. 4.2.
1874, d. í apríl 1959
og Halldóra Sæ-
mundsdóttir, f.
26.3.1886, d. i sept-
ember 1975. Jón
Snorri var sjötti af
tíu systkinum: Kristjana G., f.
11.11. 1911, dáin, Lára S., f.
25.11. 1912, Bjarni E„ f, 20.8.
1914, dáinn, Sæmundur M„ f.
8.4., 1916, Gunnar H„ f. 29.10.
1917, dáinn, Ingibjörg Þ„ f. 7.5.
Er ég heyri góðs manns getið
mun ég minnast Jóns Snorra. Okk-
ar líf var samofið i hálfa öld, hann
var mágur minn, samstarfsmaður
og vinur. Leiðir okkar lágu saman
þegar ég kvæntist systur hans,
Ingu. Þau systkinin voru hvort á
sínu árinu og höfðu fylgst að alla
tíð, voru saman í barnaskóla í
Ögri og héraðsskólanum í Reykja-
nesi, ásamt bróður þeirra, Gunnari
Hirti. Dvölin í Reykjanesi var þeim
systkinum eftirminnileg og lær-
dómsrík og hennar var oft minnst
með gleði.
Fjölskyldur okkar bjuggu á
ísafirði alla tíð. Heimilishaldið var
á tveimur stöðum, þar sem Jón
Snorri hélt heimili með foreldrum
sínum og seinna móður sinni eftir
lát föður síns, fjölskyldan var hins
vegar ein og samhent.
Samskipti Jóns Snorra við for-
eldra sína einkenndust af einstakri
umhyggju og ástúð. Ein mesta
gleðistund hans var 1952 þegar
hann gat boðið foreldrum sínum
heimili í nýrri íbúð á Hlíðarvegi 5.
Næstu nágrannar þeirra þar voru
fjölskylda Finnborgar og Friðriks
málarameistara. Börn þeirra urðu
Jóni Snorra sérstaklega kæ. Þegar
eldri dóttir þeirra hjóna lést af slys:
förum tók það hann mjög sárt. í
kistu hans er nú lítill jólapakki frá
Helgu Maju sem Jón Snorri hafði
varðveitt alla tíð.
Manngildi má meta á ýmsan
hátt. Börn og dýr vor sérstakir vin-
ir Jóns Snorra. Hann sinnti öllum
1921, Baldur, f. 28.5.
1923, Jakob R„ f.
2.7. 1924, dáinn, og
Sigríður J„ f. 19.3.
1926.
Jón Snorri hóf
sjómennsku með
föður sínum frá Ög-
urnesi. Hann er síð-
an á bátum frá
ísafirði og Hnífsdal
frá 1942 þar til hann
hætti um 1970 langt
um aldur fram
vegna heilsubrests.
Eftir það starfaði
hann hjá íshúsfélagi
ísfirðinga í áratug. Jón Snorri
var búsettur á Hrafnistu í
Hafnarfirði sl. sex ár.
Jón Snorri verður jarðsung-
inn frá Garðakirkju á Álftanesi
í dag og hefst útförin kl. 13.30.
börnum, í hans augum áttu öll börn
rétt á umhyggju og alúð.
Á vetrum áttu smáfuglarnir ör-
uggt skjól á Hlíðarvegi 5.
Skuld mín við Jón Snorra er stór.
Við fráfall hans fínnst mér sem einn
meginþráður í mínu lífi hafi slitnað.
Umhyggja hans fyrir fjölskyldu
minni var takmarkalaus, í staðinn
var einskis krafíst. Sonur okkar,
Sæmundur, átti hjá honum öruggt
athvarf.
Sama var á hvetju gekk, alltaf
stóð Jón Snorri við bakið á mér,
hvort heldur var á sjó eða landi.
Hann var í skiprúmi hjá mér marg-
ar vertíðir, hann var öruggur, kunn-
áttusamur og ósérhlífinn sjómaður.
Síðustu mánuðir voru Jóni Snorra
erfíðir, hann sem á langri ævi hafði
aldrei kvartað, lýsti nú vanheilsu
sinni. Hann óttaðist ekki dauðann,
þar sem hann bjó að sterkri trú og
samviska hans var hrein.
Far þú í friði, hafðu þökk fyrir
allt, kæri vinur.
Kristján J. Jónsson.
Mig langar með nokkrum orðum
að kveðja elsku frænda minn, Jón
Snorra. Hann var mér indæll og
elskulegur frændi alla tíð og ég á
margar ljúfar minningar tengdar
Nonna frænda, bæði þegar ég var
barn á ísafirði og hann bjó með
ömmu, og allar heimsóknir til henn-
ar enduðu í dyragættinni hjá Nonna
þar sem hann töfraði fram eitthvert
góðgæti handa mér úr skápnum
sínum og stundum líka aur.
Ein af „hátíðunum" á Ísafirði
þegar ég var barn voru kosningar,
hvort heldur var verið að kjósa í
bæjarstjórn eða til Alþingis. Þá var
Nonni frændi í essinu sínu með
pabba og fleiri köllum á loftinu á
Uppsölum í talningu og þess háttar
merkismálum, töluglöggur maður,
Jón Snorri, heyrði ég að kallarnir
sögðu og var mjög hreykin af
frænda. Við mamma vorum í kjall-
aranum með hinum konunum og
krökkum að sinna pönnukökumál-
um. Sjómannadagurinn var ein af
stórhátíðum þessa tíma, þá fóru
pabbi og Nonni m.a. að syngja í
kirkjunni, voru í kómum.
Allar aðrar hátíðir, jól, páskar,
afmæli, tengjast Nonna frænda,
hann tilheyrði jú þrenningunni;
mamma, pabbi og Nonni frændi.
Mamma og hann voru samrýnd
systkini, enda ekki nema árið á
milli þeirra og þau hafa fylgst að
alla tíð. Þá voru þeir ekki síður
góðir félagar, pabbi og hann, þeir
hafa fylgst að í 50 ár, bæði í at-
vinnu og félagsmálum, bættu hvor
annan vel upp, Nonni svona róleg-
ur, varla búinn að sleppa orðinu,
þegar hinn var búinn að fram-
kvæma það sem til stóð í það og
það skiptið. Þau hafa misst mikið
foreldrar mínir við fráfall Jóns
Snorra, ekki síður en við systkinin
og okkar fjölskyldur.
Eftir rúmlega 70 ára búsetu fyr-
ir vestan tók Nonni frændi sig upp
og flutti til Hafnarfjarðar, eftir að
við Ingólfur höfðum komið okkur
fyrir þar. Bömin mín hafa því líka
orðið þeirrar gæfu aðnjótandi að
vera í návígi við hann. Hann sá
ekki eftir að hafa flutt í Hafnar-
fjörð, honum þótti bærinn fallegur
og vinalegur. Hann var einnig
ánægður með aðbúnað og aðhlynn-
ingu á Hrafnistu.
Ég minnist þess reyndar ekki
að Nonni frændi kvartaði nokkurn
tímann undan neinu er sneri að
honum persónulega. Þó hafði hann
sínar skoðanir, ekki sist á stjórn-
málum og atvinnulífinu. Því var
það dæmigert fyrir hann, þegar
við Ingólfur komum til hans, rétt
eftir að hann hafði verið lagður inn
á sjúkrahús 19. desember sl. og
við spurðum starfsfólk þar um
heilsu hans og líðan að okkur var
sagt að hann hefði verið með slæ-
man verk þegar hann kom en væri
nú að lagast. Reyndar sagði við
mig hjúkrunarfræðingur á Hrafn-
istu eftir andlát hans: „Þegar Jón
Snorri hringdi bjöllunni í herberg-
inu sínu í gær, hringdum við strax
á sjúkrabíl, það hlaut eitthvað al-
varlegt að vera að.“
Elsku frændi var búinn að vera
mikið veikur í allt haust. Þegar
hann kom til okkar í afmæli Ingu
Karenar í nóvember og mitt nú í
desember talaði hann um að hann
væri orðinn þreyttur. Þegar ég kom
til hans að kvöldi 19. desember
kvaddi hann mig með augun sín
aftur og ég sá og vissi að hann
vildi bara fá að sofna, hann var
orðinn svo þreyttur.
Einkunnarorð Jóns Snorra í lífinu
gætu hafa verið eitthvað á þessa
leið: „Temdu þér stillingu, sem
minnst umsvif, njóttu þess að hafna
og sjáðu hið mikla í hinu smáa, fjöl-
skrúð í því fábrotna." (Kínversk
speki.)
Nú að leiðarlokum kveð ég, fyrir
mína hönd, Ingólfs og barna okkar,
elskulegan frænda og þakka sam-
veruna.
María Kristjánsdóttir.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur hug þinn og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín. (Kahlil Gibran.)
Elskulegur frændi minn, Jón
Snorri eða Nonni eins og hann var
oftast kallaður, er farinn í það
ferðalag, sem okkur öllum er búið.
Þó hann væri búinn að vera hjarta-
sjúklingur til margra ára, hafði
hann komist til þokkalegrar heilsu
um tíma. Þó heldur hafi hallað á
tvö síðustu árin kom andlát hans
nú okkur flestum á óvart. Hann
veiktist á fimmtudag og var látinn
sólarhring síðar. En enginn veit sína
ævina.
Margar æskuminningar eru
tengdar Nonna frænda, ásamt öðr-
um systkinum hans sem dvöldu
lengi og skemmri tíma á ísafírði.
Lengst bjuggu þó á ísafirði af
systkinunum þau Nonni, Inga og
Lára móðir mín. Meðan amma og
afi bjuggu í Tangagötunni í sama
húsi og við, var Nonni frændi þar
daglegur gestur. Mér er í barns-
minni þegar afí, sem var blindur,
var að fíkra sig fram í eldhús til
að fá aflafréttir hjá sonum sínum
þeim Nonna og Bjarna, sem báðir
stunduðu þá sjómennsku, en afi
hafði áður stundað útgerð úr Ögur-
nesi og var ávallt vakinn og sofínn
yfír fréttum af sjónum. Þegar Nonni
frændi keypti nýja íbúð á Hlíðarv
egi, tók hann foreldra sína til sín
og var þar ólíkt rýmra um þau en
hafði verið í litlu íbúðinni í Tanga-
götu. Þau ár sem við áttum eftir
að vera á ísafirði var venja að fara
til þeirra á Hlíðarveginn á aðfanga-
dagskvöld, ásamt Ingu og fjöl-
skyldu og eru skemmtilegar minn-
ingar tengdar því.
Nonni frændi var mikill húmor-
isti og ávallt glaður með glöðum.
JON SNORRI
BJARNASON
HERMANN
SNORRASON
Austurhlíðar Jökulsárgljúfurs eiu
kallaðar náttúruvætti vegna ein-
stæðrar fegurðar í stórbotnu lands-
laginu, en þar fæddist þú og lifðir
og andaðist núna í vikunni 74 ára,
Hermann Snorrason búfræðingur og
þó miklu meira. Þú varst náttúru-
bam sem þekktir þitt landslag af
næmni og kunnáttu sem var við-
brugðið þeim sem ferðuðust með þér
um gljúfrið og Hólssand, þar sem
útilegumaðurinn Grettir gat sig falið
og flúið eins og fjallageit frá mönn-
um, en lifað á silungi, sauðfé og
eggjum, þar sem tófan og fálkinn
böðuðu sig í úðanum af stærsta
vatnsfalli Evrópu, Dettifossi. Ég sé
þig, vinur, standa heldur tæpt á
hundrað metra háu berginu með
Hring gamla og Grána í taumi þar
sem þú horfir niður á rollur sem
þurfa upp ókleifan hamraveginn.
Suðandi áin og kvakandi fulgar, þú
ert horfínn og ég veit ekki hvert, en
ég hóa mínu fé áfram niður fjörðinn,
sísvangur í haustgöngum þar sem
köld kótiletta og kakómjólk voru
poppkorn borgarbamsins sem horfði
agndofa á eins og í bíómynd með
göldrum þegar þú komst upp um
Gloppu, heljarmikið gat á jörðinni,
með kindumar úr gljúfrinu. Þú blést
varla úr nös og kveiktir í pípu og
bauðst mér jarðarber og lofaðir að
sýna mér staðinn á næsta ári. í tutt-
ugu ár sem við þekktumst voru nýj-
ar slóðir á hveiju ári og ég lærði á
gljúfrið og þó aldrei nóg því það
heltók mig af krafti sem ég notaði
í mína fyrstu skáldsögu Gátuhjólið
og þegar maður eignast þennan
neista sem glampar í auganu á göml-
um manni sem veit meira um nátt-
úruvætti og tungumál náttúrunnar
en flestir aðrir þá endumærist maður
og fær nýja orku.
Hermann var manngerð sem var
einstök í samfélagi manna við Öxar-
fjörð því hann talaði aldrei neikvætt
um náungann nema það væri í sak-
lausu gríni, og af þessum sökum var
Hermann hvers manns hugljúfí sem
allar dyr stóðu opnar því honum
fylgdi andvari hversdagsleikans og
þó oft sviti og tár tíðarandans í
hnignandi samfélagi bænda. Her-
mann bjó félagsbúi með tengdafor-
eldrum mínum á Vestara Landi og
þó hann hafí búið einn í gamla bæn-
um rugluðust margir aðkomumenn
á því hveijum bænum hann tilheyrði
því svo ljúfur var hann í viðmóti og
heimakær á þeirri stundu sem menn
bar að garði og það ætlaði honum
heimili á nágrannabæjum. Þessi virð-
ing og umburðarlyndi sem hann bar
í bijósti náði hvort sem er til manna
og dýra og sterkasti vitnisburður um
hann eru þeir fjölmörgu unglingar
sem dvöldu svo árum skipti á Vest-
ara Landi. Þeir bera honum orð um
sín bestu ár og segja þau fáu orð
mikla sögu.
Hermann, ég kveð þig með sökn-
uði en veit að þú ert sáttur við guð
og menn og þau verk sem þú skilað-
ir. Ég veit að þú ert við grænar
grundir þar sem ijósið skín skærast
og horfir inn í aldingarð allsnægta
þar sem horfnir vinir og vandamenn
taka þér opnum örmum.
Ég kveð þig með þakklæti fyrir
börnin mín sem þú vaktaðir með
fálkans auga og þá látlausu en
tryggu ást sem þú sýndir mér og
Freyju.
Lárus Hinriksson.
Elsku frændi, Hermann, er látinn
74 ára að aldri. Fréttin um andlát
frænda, eins og ég kallaði hann, kom
mér mjög á óvart. Ég talaði við hann
í síma deginum áður og hann var
mjög hress. Söknuður fyllir huga
minn og tómið tekur við. En í sorg-
+ Hermann
Snorrason
fæddist á Vestara-
Landi í Öxarfirði
14. febrúar 1922.
Hann lést á heimili
sínu hinn 27. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Karólína
Karlsdóttir hús-
móðir og Snorri
Jónsson bóndi á
Vestara-Landi.
Hermann var
ókvæntur og barn-
laus. Hann bjó alla
sína tíð á Vestara-Landi og eft-
ir fráfall foreldra
sinna stundaði hann
félagsbúskap með
bróður sínum Baldri
Snorrasyni og konu
hans Guðrúnu Sig-
urðardóttur sem
bæði eru látin. Guð-
rún og Baldur eign-
uðust eina dóttur,
Freygerði, sem ólst
eins upp undir hand-
leiðslu frænda síns
og foreldra sinna.
Útför Hcrmanns
fer fram frá Skinna-
staðarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Einnig var hann mikill ljóðaunnandi
og kunni ógrynni af ljóðum og vís-
um. Hann átti ekki langt að sækja
ljóðelskuna, því bæði móðir hans
Halldóra og amma María voru með
afbrigðum ljóðelskar, ásamt miSTg~-
um öðrum ættingjum. Fyrst eftir
að við fluttum suður, fór ég oft til
ísafjarðar og dvaldi þá hjá þeim á
Hlíðarveginum. Ávallt var jafn vel
tekið á móti manni. Mikill samgang-
ur var á milli systkinanna Nonna
og Ingu, enda bara ár á milli þeirra.
Eftir að foreldrar þeirra féllu frá
og Nonni frændi varð einn, var
hann alltaf hjá þeim Ingu og Krist-
jáni mági sínum allar háttðar. Eins
ferðaðist hann með þeim öll sumur
meðan heilsa hans leyfði.
Þeim Ingu og Kristjáni sendiujjk
við mæðgur okkar besta þakklæu
fyrir alla umhyggjuna sem þau
sýndu honum alla tíð. Sæmundur
sonur Ingu og Kristjáns heimsótti
frænda sinn í hverri viku eftir að
hann flutti á Hrafnistu í Hafnar-
fírði og fær hann bestu þakkir fyr-
ir frá okkur. Ekki má gleyma Maju
frænku, dóttur Ingu, en hún var í
miklu uppáhaldi hjá frænda sínum.
Eru henni sendar hjartans þakkir
fyrir mikla ræktarsemi við frænda
sinn, ásamt Ingólfi manni hennar.
Þau hafa öll misst mikið. Innilegar
samúðarkveðjur sendum við ykkur
öllum systkinum hans, systkina-
bömum, ættingjum og vinum.
Gömlu nágrönnunum af Hlíð*áí
veginum, þeim Didda, Bjarndísi og
systkinum, er þakkað trygglyndið
og elskulegheitin við Nonna frænda
og ömmu í gegnum árin. Ég veit
að þau mátu það bæði mikils. Lára
systir hans og við Þórunn þökkum
Nonna fyrir allt gott í gegnum ár-
in. Guð blessi minningu góðs bróður
og frænda.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvilast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býrð mér borð
frammi fyrir fjendum mínum.
Þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur,
já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur^ ■
Kolbrún Björnsdóttir.
inni býr líka þakklæti fyrir ástríkan
og umhyggjusaman frænda, ljúfan
og góðan. Eg mun alrei gleyma þess-
um ljúfa manni sem vildi öllum vel.
Hann bjó í sveit ásamt bróður sínum
og konu hans, ömmu minni og afa
mínum. Þau eru látin og hann hefur
verið hálfeinmana síðan, en það voru
góðir vinir sem fylgdust oftast með
honum. Á sumrin tóku þau oft
krakka í sveit. Þau voru svo ham-
ingjusöm að þau vildu ekki fara aft-
ur, en hann leit á alla krakka sem
vini sína. Ég og bróðir minn litófS.
þennan mann sem besta frænda í
heimi. Hann er einn af þessum mönn-
um sem var alltaf kurteis, kom fram
eins og jafningi við alla. Á síðustu
dögum töluðum við bara saman í
síma og það var alveg jafn gott því
að hann sagði alltaf eitthvað sem
maður gleymir ekki. Ég þakka fyrir
að hafi átt besta frænda í heimi.
Hann er farinn
út í myrkrið svarta,
það er svo svart, það blindar hann
en einhverstaðar í myrkrinu,
sést skært ljós,
þar situr gamall maður
með fallegasta ljós síns tíma.
Ég kveð besta frænda f heimi.
Megi ljós þitt lýsa þér áfram hinum
megin.
Takk fyrir allt.
Þín besta frænka,
Guðrún Elvaft '