Morgunblaðið - 27.02.1997, Page 36

36 FIMMTUDAGUR 27. FEBRÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Sigríður J. Jó-
hannesdóttir
fæddist í Skálholt-
svík í Bæjarhreppi
í Strandasýslu 22.
nóvember 1908.
Hún lést á Land-
spítalanum 20.
febrúar síðastlið-
inn, 88 ára að aldri.
Sigríður var dóttir
hjónanna Sigur-
rósar Þórðardóttur
og Jóhannesar
Jónssonar, sem
bjuggu í Skálholt-
svík í Hrútafirði.
Ung gerðist Sigríður ráðskona
bræðra sinna í Skálholtsvík, en
hélt til Reykjavíkur um 1930
og bjó þar síðan. Hún starfaði
fyrst á pijónastofu, en um ára-
tuga skeið hjá Mjólkursamsöl-
unni í Reykjavík. Hún bjó í
hartnær fjóra áratugi á Austur-
brún 2 í Reykjavík.
Utför Sigríðar verður gerð
frá Áskirkju í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan
10.30.
Sigga frænka var hún ævinlega
kölluð af ættingjunum, vinsæl kona
og virt af öllum sem til hennar
þekktu. Hún kvaddi heiminn södd
lífdaga og kveið ekki vistaskiptun-
um. Hún hafði átt við andsteymi
að stríða af völdum hjartasjúkdóms
síðustu tvö árin.
Sigga bjó í litlu íbúðinni sinni á
fímmtu hæð í Austurbrún 2 um nær
fjögurra áratuga skeið. Hún naut
-'t menningarlífs, lesturs góðra bóka,
gönguferða og sund-
spretta í Laugardals-
lauginni, og ferðalaga
innanlands og utan og
góðs félagsskapar af
ýmsu tagi. Þannig var
Sigríður Jóhannesdótt-
ir, afar lifandi og at-
orkumikil kona með
kraftmikið og hress-
andi yfirbragð. Það
kvað að Siggu frænku.
Hún hafði stórt skap,
og hún hafði líka stórt
hjarta. Hjálpsemi
hennar, tryggð og ör-
læti var viðbrugðið,
það þekkja ættingjar hennar og
vinir. Hennar er sárt saknað. Sigga
var samnefnari ættarinnar, konan
sem allir höfðu samband við, þegar
málefni ættingjanna af Ströndum
voru annars vegar, og alla tíð hélt
hún merka ættarbók.
Það er í fersku minni þegar af-
komendur hjónanna Jóhannesar
Jónssonar og Sigurrósar Þórðar-
dóttur komu saman fyrir fáeinum
árum og áttu saman góða helgi í
túnfætinum í Skálholtsvík í sumar-
blíðu veðri. Þar mátti sjá hver var
ættarstólpinn. Sigga frænka varð
að sitja fyrir á öllum þeim mörgu
fjölskyldumyndum sem teknar voru.
Þótt ekki þekktust allir á því góða
ættarmóti, þekktu allir Siggu
frænku.
Sigga starfaði ung á búi foreldra
sinna, og síðar sem ráðskona
bræðra sinna. Hún ákvað þó, þrátt
fyrir ágætt samkomulag systkin-
annna, að yfirgefa bræður sína,
hafði þá við orð að það væri eina
leiðin til að koma í veg fýrir að
þeir pipruðu! Leiðin lá til Reykjavík-
ur og þar fékk hún starf við pijóna-
stofu sem Viktoría Bjarnadóttir
rak. Það gustaði fljótlega um Siggu,
hún sat aldrei auðum höndum og
gerði sig gildandi, og meðal annars
átti hún sinn þátt í að stofna stéttar-
félag fólks sem vann á pijónastof-
um bæjarins á kreppuárum.
Það var áberandi í eðlisfari Siggu
að vinna að réttlæti til handa þeim
sem minna máttu sín. Hún hafði
skoðanir sem taldar voru „rauðar",
hún hafði til að bera ríka réttlætis-
kennd, sem ekki mátti misbjóða.
Og hún var sannur friðarsinni, og
starfaði lengi innan Menningar- og
friðarsambands íslenskra kvenna
og var gjaldkeri þeirra samtaka.
Upp úr 1940 hóf Sigga að starfa
fyrir Mjólkursamsöluna í Reykjavík,
fyrst við verkakvennastörf, en síðar
á skrifstofunni, þar sem hún hafði
samskipti við mjólkurbúðir samsöl-
unnar og síðar við kaupmenn. Það
er mál manna að í því starfi hafi
Sigga verið fljótvirk og örugg , og
hún þótti talsvert snögg upp á lag-
ið. Þegar leiðrétta þurfti pantanir
sá hún til þess að það var gert -
strax. Þá fengu bílstjórarnir víst
orð í eyra frá Siggu. Alla tíð hafði
Sigga sterkar taugar til síns gamla
vinnustaðar, þar sem hún eignaðist
marga góða vini.
Þegar starfslok runnu upp í
Mjólkursamsölunni, lagðist Sigga
ekki fyrir í verkefnaleysi, öðru
nær. Hún fór að þera út dagblöð,
hún stundaði handavinnu og pijóna-
skap af kappi, og fór í gönguferðir
og sund. Sigga fór lika að læra
norsku í námsflokkunum á efri
árum. Fyrr á ævinni hafði hún lært
þar ensku, dönsku og íslensku. Og
hún gerðist dag-amma fyrir okkur
hjónin, og það annaðist hún af heil-
um hug. Hún annaðist um son okk-
ar í rúm 6 ár og vitum við að kynni
hans af Siggu ömmu, sem hann
kallaði svo, voru honum holl. Án
SIGRÍÐUR J.
JÓHANNESDÓTTIR
BJÖRN
VILHJÁLMSSON
+ Björn Vilhjálms-
son fæddist í
Torfunesi í Ljósa-
vatnshreppi í S-Þin-
geyjarsýslu 12.
mars 1913. Hann
lést á hjúkrun-
arheimilinu Skjóli
Reykjavík 19. febr-
:> úar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Lísibet Indriðadótt-
ir og Vilhjálmur
Friðlaugsson bóndi
í Torfunesi. Þau
eignuðust sjö börn:
Jónas, Indriða
Kristbjörn, Frið-
laug Hermann, Björn, Sólveigu,
Hallgrím og Torfa. Af þeim eru
á lífi Friðlaugur Hermann og
Sólveig.
Hinn 26. október 1952 kvænt-
ist Björn Jakobínu Þorláksdótt-
ur frá Selkoti í Þingvallasveit,
f. 6. maí 1917, d. 2. maí 1992.
Synir Björns og Jak-
obínu eru 1) Hjörtur
Þór, f. 20.4. 1952,
forstóri skrifstofu
Rannsóknastofnana
atvinnuveganna,
kvæntur Þórunni
Halldórsdóttur.
Þeirra börn eru
Björn og Eyþóra. 2)
Lárus, f. 21.4. 1954,
rekur eigið fisk-
vinnsluhús í Hafnar-
firði, kvæntur Eygló
Ragnarsdóttur.
Þeirra börn eru
Svanur, Jakob og
Ragnar.
Björn starfaði hjá Skógrækt-
arfélagi Reykjavíkur í Fossvogi
í þrjátíu ár eða til ársins 1978
þegar hann lét af störfum vegna
heislubrests.
Útför Björns verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Erfídrykkjur
Glæsileg kaffí-
hlaðborð, fallegir
salir og nijög
góð þjónusta.
Upplýsingar í
símum 5050 925
og 562 7575
HÖTEL LOFTLEIÐIR
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
í dag kveðjum við með söknuði
elsku afa okkar sem var okkur allt-
af svo góður. Við minnumst þess
hve gaman var að koma í heimsókn
til afa og ömmu í Brautarlandið.
Þar var alltaf tekið á móti okkur
með hlýju og gleði. Við fengum
appelsín hjá ömmu og síðan fórum
við stundum í bíltúr með afa þegar
hann fór í búðina og þá keypti hann
alltaf handa okkur Opal.
Afi var alltaf mikill garðyrkju-
maður og þau amma höfðu yndi
af öllu sem tengdist gróðri og garð-
rækt. Það var ekki til sú planta sem
ekki dafnaði vel í höndum afa enda
var hann garðyrkjumeistari og vissi
hvernig átti að meðhöndla plönturn-
ar sem best. Það var gaman að
skoða fallegu rósirnar og dalíurnar
hennar ömmu á sumrin og svo gaf
afi okkur jarðarbeijaplöntur og lítil
reynitré sem höfðu sáð sér í garðinn
þeirra. í dag eru þessi reynitré orð-
in stór og falleg enda kenndi hann
okkur að rækta þau sem best. Hann
plantaði einnig tveimur grenitijám
í sumarbústaðalandið okkar þegar
við fæddumst en þar hafði afi ein-
mitt gróðursett mikinn skóg.
Þegar afi kom í heimsókn til
okkar á sumrin var hans fyrsta
verk að fara í göngutúr um garðinn
okkar og skoða plönturnar. Það
má segja að hvert einasta tré hafi
verið skoðað og hvert einasta lauf-
blað strokið, svo mikil var natnin.
Hann kenndi okkur systkinunum
nöfnin á tijánum og hvernig ætti
að þekkja þau í sundur.
Áfa fannst mjög gaman að því
að við værum að læra á píanó og
þegar hann kom í heimsókn bað
hann okkur ævinlega að spila á
píanóið fyrir sig og stundum raulaði
hann líka með. Hann gladdist ávallt
þegar okkur gekk vel og þegar við
komum til hans og sýndum honum
einkunnimar okkar, var hann vanur
að faðma okkur og segja: „Jæja
heillin, þetta er fínt hjá þér. Þetta
þykir mér gaman að sjá.“
Þótt sorgin og söknuðurinn sé
mikill munu minningarnar lifa
áfram. Við kveðjum elsku afa því
í þeirri trú að honum líði vel þar
sem hann er nú kominn til ömmu,
hjá Guði.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Björn og Eyþóra.
efa þroskaðist hann vel undir henn-
ar handleiðslu. Hún las mikið fyrir
hann af góðum bókum, hann nam
tungutak hennar, og kunni skil á
orðum og hafði orðfæri umfram
jafnaldra sína þegar í skóla kom.
Áreiðanlega var hún besta dag-
amma sem hugsast gat.
Sigga hafði menntast af eigin
rammleik. Hún lærði að spila á org-
el á unga aldri í Ólafsdal, og orgel-
spil og söngur í stofunni hennar
gladdi marga sem komu í heim-
sókn. Tungumál voru henni hug-
leikin og hún las býsnin öll af góð-
um bókum á mörgum tungumálum
um hin fjölbreytilegustu málefni,
heimspeki, skáldsögur, ævisögur og
trúmál, og ljóðlistin var henni alltaf
hugleikin.
Það var gott að koma á menning-
arheimilið á fimmtu hæð í Austur-
brún, rabba við Siggu frænku,
skoða bækur og blöð, og þiggja
veitingar, kaffi, kökur, og ævinlega
nokkra konfektmola. Fátt þótti
henni skemmtilegra en að fá heim-
sóknir og fá að stjana við fólk, það
gerði hún alveg framundir það síð-
asta á sinn hæverska og fallega
hátt.
Sigga var barn aldamótakynslóð-
arinnar, kynslóðar sem nú er nán-
ast horfin af sjónarsviðinu. Hún var
alin upp við fremur fátæklegar að-
stæður sem fyrr á öldinni voru al-
gengar í íslenskri sveit, en hún
naut ástríkis og eindrægni fjöl-
skyldunnar. Hún var eðlisgreind
kona, sem naut lítillar skólafræðslu,
en bætti sér hana upp sjálf, þegar
tækifærið gafst. Hún var kona sem
í dag hefði notið sín við langskóla-
nám.
Það vakti aðdáun hversu dugleg
Sigga var að sækja fundi og mann-
fagnaði af ýmsu tagi meðan heilsan
leyfði. Hún naut þess sem í boði
var í stórri borg og stundaði félags-
starf eldri borgara og starf innan
safnaðarins. Hún var félagsvera af
guðs náð, enda þótt hún kysi að
búa ein alla ævi sína. Og þó var
hún ef til vill meira náttúrubarn en
borgarkona. Hún fann frið í ferða-
lögum út í náttúruna í góðum hópi
og ferðaðist töluvert, jafnvel þótt
ellin væri farin að sækja á. En
hvergi leið henni þó betur en á sín-
um æskustöðvum í Skálholtsvík.
Þar voru hennar rætur.
Án efa mun Sigga frænka nú
standa á nýrri ströndu, alheil af
sínum krankleikum, umföðmuð af
systkinum og vinum, sem á undan
henni hafa horfið yfir móðuna
miklu. Það er góð tilfinning. Hjart-
ans þakkir fyir samveruna, Sigga
frænka! Guð blessi minningu þína.
Fjóla Arndórsdóttir,
Jón Birgir Pétursson.
Frá því að ég man fyrst eftir
mér hefur þú verið stór partur af
lífi mínu, því þú varst svo oft á
heimili mínu.
í barnæsku kom ég til þín á
Grettisgötuna þar sem ætíð mætti
mér einstaklega hlýtt viðmót. Þú
gafst þér tíma til að spila á orgelið,
syngja og/eða lesa fallegar sögur
fyrir mig.
Þessar stundir hafa mótað líf
mitt allt fram á daginn í dag og
ekki hvað síst hugsjón þín um
bræðrakærleik og frið á jörð.
Með þátttöku þinni í Menningar-
og friðarsamtökum íslenskra
kvenna lagðir þú svo sannarlega
þitt af mörkum að friður mætti ríkja
á jörðu.
Mér er minnisstætt þegar þú
varst gjaidkeri þessara samtaka, fór
ég, réttkomin á unglingsárin, að
rukka fyrir þig félagsgjöldin og var
frekar feimin við það.
Stundum kom fyrir að ég lenti á
rangri dyrabjöllu og var látin endur-
taka nafnið og var spurð: Menning-
ar og hvað? Hvað er nú það?
Hugsjón þín var sterk og þessi
mikli kærleikur og samkennd sem
þú barst til meðbræðra þinna og
alls sköpunarverksins hafði mikil
áhrif á mig.
I dag finnst mér það hafa verið
dýrmæt gjöf að hafa fengið að njóta
nærveru þinnar og kærleika. Þú
varst ávallt svo trygg, sönn, auð-
mjúk og lifandi. Þú tengdir saman
alla ættina og skráðir hvern ný-
fæddan í ættarbókina, sem þú kall-
aðir „Rollubókina", enda er þín sárt
saknað af okkur öllum.
Ég er þér ævinlega þakklát að
hafa verið til staðar fyrir mig og
stutt mig í lífinu. Við áttum sameig-
inlega trú á Krist í oss og andinn
væri eilífur.
„Hér þótt lífið endi, rís það upp
í Drottins hendi.“
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku hjartans Sigga frænka, ég
og fjölskylda mín kveðjum þig með
virðingu og þökk og trúum því að
við hittumst aftur á æðri sviðum.
Þín,
Guðfinna og fjölskylda.
Margs er að minnst þegar litið
er aftur til síðustu ára með henni
Siggu okkar. Hún var ætíð til stað-
ar og alltaf var jafn yndislegt að
kíkja til hennar í kaffí og spjall í
litlu sætu íbúðina hennar. Sigga
gat spjallað tímunum saman um
hin ýmsu málefni og var áberandi
hversu vel hún var að sér í bók-
menntum og almennum fróðleik.
Hún hafði sínar eigin skoðanir, en
þó gat maður alltaf verið óhræddur
við að segja það sem manni lá á
hjarta, Sigga tók hlutunum með
jafnaðargeði.
Sigga var dugleg, það eru allir
sammála um. Hún var ekki vön að
kveinka sér, hún hafði frekar samúð
með öðrum. Hún hafði alltaf verið
mikil sundkona og fór í sund á
hveijum degi, þar til hún tók að
þreytast og mæðast. Það fannst
öllum mjög átakanlegt þegar hún
Sigga gat ekki farið lengur í sund
þar sem henni var það mikið kapps-
mál að hreyfa sig. Hún fann þó ráð
við því og fór á hveijum degi út til
að ganga eitthvað.
Minningarnar hlaðast upp. Það
er erfitt að festa þær niður á blað.
Eitt er þó víst að Sigga frænka
okkar var kona sem allir litu upp
til. Minning hennar mun lifa um
ókomna tíð og allir þeir sem kynnt-
ust henni eru ríkari eftir en áður.
Það á einnig við um okkur.
Bless, elsku frænka, berðu ömmu
okkar og afa kveðju okkar.
Jóhanna og Hrefna.
Fallin er frá móðursystir okkar,
Sigríður J. Jóhannesdóttir, eftir
langa ævigöngu. Á slíkum stundum
eru tilfinningarnar blendnar, sökn-
uðurinn annars vegar, en hins veg-
ar léttirinn yfir því að göngumóð
kona skuli nú fá hvíld. Það var
hennar eigin sannfæring að handan
okkar tilveru hæfist önnur og hún
hlakkaði til endurfundanna við syst-
ur sína, móður okkar, sem féll frá
fyrir þremur árum, en þær voru
afar samrýndar. Sigga frænka, eins
og hún var ávallt kölluð, var sjálf
barnlaus, en umvafði systkinabörn
sín og ijölskyldur þeirra allri sinni
móðurelsku og hana átti hún í rík-
um mæli. Hún var stór kona sem
erfitt er að lýsa með fáum orðum.
Þess vegna gerum við „Siðustu stef-
in til Theódóru" eftir Jóhannes úr
Kötlum að kveðju okkar.
Og þá er lokið langri vegferð þinni
en Ijósið áfram skín af þinni brá.
Hún slokknar aldrei þessi heita þrá
sem þjóðin fann og gerði að köllun sinni.
Þó augu lokist, hjarta hætti að slá
í hljóðri veröld geymast ljóðsins kynni
og allt það líf sem landið dýrast á
þitt líf mun blessa í helgidómnum inni.
Ég kveð og þakka. Önd þín frelsið fínni
og friðinn djúpa vinum sínum hjá.
Og svo bið ég að heilsa móður minni.
(Jóh. úr Kötlum)
Sigrún og Ólöf Einarsdætur.