Morgunblaðið - 27.02.1997, Blaðsíða 37

Morgunblaðið - 27.02.1997, Blaðsíða 37
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FIMMTUDAGUR 27. FEBRÚAR 1997 37 ASLA UG SIG URÐARDÓTTIR + Áslaug Sigurð- ardóttir fæddist í Söðulsholti í Eyja- hreppi, Hnappa- dalssýsiu, 15. ágúst 1907. Hún andaðist á Sjúkrahúsi Reykjavíkur 19. febrúar síðastlið- inn. Foreldrar hennar voru Dag- björt Ásmundsdótt- ir, fædd 21. desem- ber 1966 í Breiðu- víkurhreppi, og Sigurður Guð- mundsson, fæddur 23. desember 1879 á Kolbeins- stöðum í Kolbeinsstaðahreppi. Alsystkini hennar voru fjögur sem öll eru látin og hálfsystkini hennar voru eliefu og eru fimm eftirlifandi. Árið 1933 hóf hún búskap í Ytra-Skógarnesi í Miklaholts- hreppi með Guðmundi Stein- þóri Magnússyni, _ fæddum _ 10. september 1904 í Ólafsvík. Árið 1934 fluttust þau til Reykjavík- ur og hafa búið þar síðan, lengst af á Langholtsvegi 60. Börn Áslaugar og Guðmund- ar eru níu: 1) Eygló Fjóla, fædd 31. september 1934, maki Egg- ert Guðjónsson, þau eiga tvo syni. 2) Erla Sæunn, fædd 7. desember 1935, maki Guð- mundur Þorkelsson, börn þeirra eru níu. 3) Gestur Óli, fæddur 3. júlí 1937, maki Lea Þórarinsdóttir, þau eiga fjögur börn. 4) Anna Maggý, fædd 6. nóvember 1938, maki Kristján Guðleifsson, þau eiga tvo syni, áður eignaðist Anna tvo syni með fyrri manni sínum Ás- mundi Sigurðarsyni sem er lát- inn. 5) Áslaug Gyða, fædd 20. febrúar 1940, maki Gunnlaugur Breið- fjörð Óskarsson. 6) Guðmundur Heið- ar, fæddur 6. sept- ember 1941, maki Kristín Lára Magn- úsdóttir, börn þeirra eru fjögur. 7) Magnús, fæddur 18. janúar 1945, maki Guðný Krist- mundsdóttir, þeirra börn eru fjögur. 8) Hrönn, fædd 1. mars 1946, maki Uni Guðjón Björns- son, þau eiga tvö börn. 9) Sig- urður, fæddur 11. september 1947, maki Sigurlín Álda Jó- hannsdóttir, þau eiga þrjú börn. Afkomendur þeirra eru nú orðnir yfir 70. Þau unnu saman af atorku við að koma upp sínum stóra barnahópi á erfiðum tímum kreppuáranna og heimsstyij- aldarinnar síðari og tókst það með miklum ágætum. Guð- mundur starfaði lengst af sem vörubifreiðarstjóri á _ Vörubif- reiðastöðinni Þrótti. Árið 1947 fluttu þau í hið nýbyggða hús sitt á Langholtsvegi 60, sem varð þeirra heimili upp frá þvi. Sveitin átti alltaf sterk ítök í þeim báðum og komu þau sér upp á seinni árum fjárbúi hér fyrir sunnan og var Áslaug mjög fjárglögg og umhyggju- söm í því starfi sem öðru. Guðmundur dvelur nú á Skjóli, heimili aldraðra í Reykjavík. Utför Áslaugar fer fram frá Áskirkju i dag og hefst athöfn- in klukkan 15. Jarðsett verður í Gufuneskirkjugarði. Þráðinn minn ég dreg í vefinn varlega því líf mitt hangir í þessum þræði hvern dag bæti ég þætti í vefínn minn glitrandi þræði i lífsins vef. Einhverntíma einhvem daginn slitnar þráðurinn. (Kristjana Emelía Guðmundsdóttir) í síðustu viku þorra, þegar vorið er framundan, slitnar þráðurinn. Glitrandi þráðurinn samofínn öllu því besta af mannlegum eiginleik- um. Góðvild, skilningi, umburðar- lyndi. Það sem auðgar líf manns mest er að eiga vináttu og ást góðrar manneskju. Á þessari stundu bærist með mér annars vegar sár söknuður vegna fráfalls Áslaugar tengda- móður minnar og hins vegar þakk- læti fyrir að verða þeirrar gæfu aðnjótandi að eiga samfylgd með henni í þessu lífi í hartnær 40 ár. Þakklát fyrir þá góðvild sem hún sýndi mér alla tíð og síðan börnum mínum og barnabörnum. Mér er minnisstætt hve hlýlega hún tók á móti mér þegar ég kom fyrst á heimili tengdaforeldra minna, þá bættist ein enn við stóru fjölskylduna. Hún var ættmóðirin, átti níu mannvænleg böm sem hún ræktaði sem best varð á kosið. Æska henn- ar og uppvaxtarár voru strangur skóli og lífsreynsla hennar mótaði lífsviðhorf og visku. í vöggugjöf hafði hún hlotið ríkulegt veganesti. Foreldrar hennar sem bjuggu í Söðulsholti í Eyjahreppi á Snæfells- nesi slitu samvistir þegar þau áttu orðið fimm ung böm. Þá varð að koma börnunum fyrir á einhveijum heimilum. Áslaugu, sem var næst- yngst, var komið fyrir hjá föðurafa sínum, Guðmundi á Heiðarbæ í Kolbeinsstaðahreppi, sem bjó einn. Hjá honum var hún fram að ferm- ingu og má nærri geta hversu erf- itt lífið hefur reynst lítilli stúlku á afskekktu heiðarbýli á þessum tím- um. Síðan fór hún að Ytri-Rauða- mel í Eyjahreppi til Gests og Ólafar sem þar bjuggu. Að Ytri-Rauðamel dvaldi hún í tíu ár. Þar kynntist hún síðan eftir- lifandi manni sínum, Guðmundi Magnússyni frá Hrútsholti í sama hreppi, felldu þau hugi saman og hófu búskap í Skógarnesi og bjuggu þar í rúmt ár, þá fluttu þau til Reykjavíkur, þar sem þau hafa búið síðan. Þar bjuggu þau á ýmsum stöðum, þar til þau reistu hús við Langholtsveg 60 þar sem heimili þeirra stendur. Þau hjón voru harð- dugleg að hveiju sem þau gengu. Sveitin skipaði stóran sess í hug- um þeirra beggja og þau fóru vest- ur í sveitina sína á sumrin þegar þau komu því við og hjálpuðu til við heyskapinn, og því var við brugðið hversu vel heyjaðist á þeim bæ. Þau höfðu byggt sér sumarbú- stað í Vatnsendalandi og þar komu þau sér upp fjárbúi, sem þau höfðu mikið yndi af. Áslaug var alveg einstaklega fjárglögg og mikill dýravinur og hændust öll dýr að henni. Það er erfítt að hugsa sér lífið án þeirrar kjölfestu sem hún var. Það var mannbætandi að kynnast henni og umgangast. Minningin um hana mun fylgja okkur alla tíð björt og fögur; minningin um ljúfa mann- eskju, góðviljaða og örláta. Erfitt er fyrir Guðmund að sjá á bak ástkærum lífsförunaut eftir 64 ára sambúð. Megi góður Guð styrkja hann á sorgarstund. Æskan geymir ylinn sinn unað dreymir falinn. Alltaf sveimar andi minn aftur heim í dalinn. (Guðmundur Sig. frá Höfða, bróðir Áslaugar.) Lea Þórarinsdóttir. Fallin er frá á 90. aldursári tengdamóðir okkar, Áslaug Sigurð- ardóttir. Við teljum okkur lánsamar að hafa átt hana að og höfum frá fyrstu kynnum dáðst að_ æðruleysi hennar og þrautseigju. Áslaug var mjög trygg sínu fólki, mundi af- mælisdaga allra í þessum stóra hópi og enginn gleymdist á jólum. Hún fylgdist af áhuga með hveijum nýjum einstaklingi í fjölskyldunni og naut þess að sjá hópinn sinn stækka. Áslaug var af þeirri kynslóð sem fór vel með og nýtti alla hluti, var hún mikil búkona í sér, eldaði, bak- aði og vann mikinn mat til vetrar- neyslu. Við tengdadætur hennar fylgdumst af aðdáun með þessari vinnu hennar og tókst okkur að læra töluvert af henni, þó við næð- um aldrei sama árangri og hún í lagkökubakstri, sem var lengi vel keppikefli okkar. Áslaug kunni ógrynni af vísum og sögum úr sveitinni sinni, sem hún var fús að miðla okkur og hafði gaman af að segja frá. Hugur henn- ar reikaði oft til átthaganna og til að brúa það bil sem er milli sveitar og borgar bjuggu þau hjón sér lít- inn sælureit að Snæfelli í Vatns- endalandi. Þar dvöldust þau öll sumur meðan kraftar entust. Undu þau hag sínum vel með kindur og hænur að bústofni, einnig áttu úti- gangskettir þar öruggt skjól. Langholtsvegur 60, heimili Ás- laugar og Guðmundar, var mið- punktur fjölskyldunnar, þar var alltaf hlýlega tekið á móti öllum og þar nutum við samvista, einkum á hátíðisdögum. Að leiðarlokum viljum við þakka tengdamóður okkar allt sem hún hefur verið okkur og fjölskyldum okkar. Minning hennar mun lifa. Guðný, Kristín og Sigurlín. Sú var tíðin að í Reykjavík var stundaður fjölþættur búskapur. Vel fram yfír miðja öldina sást fólk við heyskap og búfé á beit sem smám saman vék fyrir þéttari byggð og breyttum viðhorfum. Eg var svo lánsamur að kynnast allnáið einum veigamiklum þætti þessara tengsla á milli sveita- og borgarlífs, þ.e. sauðfjárhaldi Reyk- víkinga. Þeir sem hlut áttu að máli voru annars vegar bændur á lögbýl- um í borgarlandinu og hins vegar fólk úr ýmsum stéttum sem sinnti kindum sínum í tómstundum. Reyk- víkingar höfðu samstarf við ná- grannana í Kópavogi og á Seltjam- amesi um fjallskilamál því að á sumrum gekk fé þeirra í afrétti Seltjamameshrepps hins foma og gerir enn. Meðal þeirra fjárbænda í þessum hópi sem ég kynntist um og upp úr 1960 var Guðmundur Magnús- son á Langholtsvegi 60, en sjálfur var ég meðal yngstu áhugamann- anna, eignaðist kindur í Reykjavík á unglingsárunum, nánar tiltekið 1957. Við Guðmundur fómm saman í útréttir í nokkur haust, hann var harðduglegur og eftirsóttur vömbíl- stjóri. Mér tók hann sem jafningja og minnist ég sérstaklega hve vel fór um fé á bílpallinum hjá Guð- mundi og hve vel fór um mann sjálf- an á pallinum, svo gott var aksturs-" lagið. Á þessum ámm kom ég í Snæfell, grasbýli sem Guðmundur og Áslaug Sigurðardóttir kona hans höfðu ræktað og byggt upp í landi Vatnsenda í Kópavogi. Þau kynni voru einnig góð en urðu nánari síð- ar þegar leiðir okkar lágu aftur saman eftir að ég hafði dvalist er- lendis við nám og úti á landi við störf um árabil. Skömmu eftir að ég fluttist aftur til Reykjavíkur eignaðist ég fáeinar kindur og endumýjaði kynni mín við ýmsa gamla félaga úr fjárbú- skapnum. Árið 1980 þáði ég boð Guðmundar um aðstöðu fyrir kind- umar mínar í Snæfelli en þau Ás- laug vom þá farin að fækka fénu sem flest hafði orðið um 100 vetrar- fóðraðar kindur. Á tímabili vom þau einnig með lítið hænsnabú. Þetta reyndist mér gæfuspor og áttum við gott samstarf við fjárbúskapinn allt þar til þau hættu honum fyrir réttum áratug. Mér leyfðu þau að vera með kindur í Snæfelli til 1991 og var sá stuðningur mér ómetan- legur. Þaðan á ég margar góðar minningar sem rifjast hafa upp eft- ir að ég frétti um andlát Áslaugar. Minningin um Áslaugu er mér kær því að hún var sjaldan langt undan þegar við Guðmundur vomm að sýsla við féð. Á sumrin dvöldust þau í Snæfelli, venjulega frá sauð- burði og fram um réttir, og þá var notalegt að þiggja góðgerðir hjá Áslaugu, t.d. um heyskapinn. Hún var mjög gestrisin og laðaði að sér fólk með léttri lund og hlýlegu við- móti, hvort sem var uppi í Snæfelli eða niðri á Langholtsvegi, enda oft gestkvæmt. Mér em minnisstæðar eldhúsumræður á ýmsum tímum og réttaferðir á haustin og jafnvel á vorin á meðan enn var smalað til rúnings. En þó eru mér einna kær- astar minningarnar um Áslaugu þegar hún kom með okkur Guð- mundi út í fjárhús á sauðburði, þegar við vorum að marka lömbin og síðan á haustin þegar lagðprútt féð var komið heim af fjalli. Hún þekkti hveija kind með nafni, lika mínar kindur, og jafnvel um árabil eftir að þau létu af fjárbúskapnum spurði hún mig þegar ég leit inn á Langholtsveginum, hvort ég hefði sett á lamb undan þessari eða hinni ánni. Áslaug var ekki aðeins sérlega fjárglögg, hún var mikill dýravinur og mátti ekkert aumt sjá. Það kom sér m.a. vel á sauðburði þegar hlúa þurfti að veikburða lambi. Þá kom sér vel hvað hún var úrræðagóð, róleg og yfirveguð. Oft voru ungar dætur mínar með í för og þær hændust strax að Ás- laugu. Börnin nutu sérstakrar at- hygli hennar, afkomendumir orðnir margir og hún fylgdist furðu vel með hveijum og einum, spurði frétta og gladdist yfir góðu gengi ættingja og vina. Hún gaf öðrum gott fordæmi í lífí og starfí. Þau Áslaug og Guðmundur sýndu átthögunum fyrir vestan ætíð mikla tryggð, þaðan var margs að minnast. Þau studdu hvort annað í blíðu og stríðu, byggðu upp gott heimili þar sem saman fór hið besta úr menningarheimum dreifbýlis og þéttbýlis, og eignuðust stóran barnahóp sem ber foreldrunum gott vitni. Áslaugar minnist ég með virð- ingu og þökk. Guðmundi og öðrum aðstandendum sendi ég og fjöl- skylda mín einlægar samúðarkveðj- ur. Blessuð sé minning Áslaugar Sigurðardóttur. Ólafur R. Dýrmundsson. Þann 19. febrúar var amma mín, Áslaug Sigurðardóttir, orðin mjög veik. Mamma og pabbi þutu upp á spítala og ætluðu svo að sækja okkur systkinin seinna um kvöldið svo við gætum líka hitt ömmu. Stuttu eftir að þau fóru hringdi mamma og sagði að þau kæmu ekki strax og síðan kvöddumst við. Það var heldur ekki fleiri orða þörf, ég vissi að amma var farin, ég fann {'- það bara á mér. Ég fékk kökk í hálsinn og minningarnar byijuðu að streyma upp í hugann. Fyrstu minningar mínar um ömmu voru þegar þau afí áttu enn kindurnar uppi á Vatnsenda. Þá voru mamma og pabbi með kart- öflugarð þar og þegar ég var orðin þreytt á að setja niður hljóp ég í stígvélunum niður móann og inn í eldhús til ömmu. Hún passaði svo vel inn í þetta eldhús með gömlu kolaeldavélinni og ilm af ijúkandi kaffí. Svo sátum við og drukkum ískalda mjólk með heimabökuðu kökunum hennar ömmu sem feng- ust ekki betri þó margir hefðu reynt. f í huga mínum sé ég ömmu að- eins í ljóma, það var alltaf svo bjart og hlýtt yfir henni. Þó svo að hún væri orðin gömul og þreytt gaf hún manni alltaf svo yndislegt, hlýlegt bros og dillandi hlátur. Best fannst mér að koma til ömmu og afa á Langholtsveginn þegar þar voru fáir og fá að leggja mig í dívaninn hennar ömmu eftir kaffíð. Þá pass- aði amma alltaf upp á að mamma vekti mig ekki, hún hélt að það væri nú í lagi þó stúlkan fengi nú •*— að hvíla sig. Það er gott að eiga minningamar um ömmu til að ylja sér um hjarta- rætur og ekki skemma allar góðu sögumar sem hann pabbi hefur sagt mér um hana. Amma var hetja í mínum huga og henni gleymi ég aldrei meðan ég lifi. Ég veit að hún tekur vel á móti okkur öllum þegar við hittum hana næst. Megi minn- ing hennar lifa að eilífu. Góða ferð, elsku amma, þín Anna Li(ja Sigurðardóttir. JULIANA FRIÐGEIRSDÓTTIR + Júlíana Frið- geirsdóttir fæddist á Gríms- stöðum í Þistilfirði 7. nóvember 1928. Hún lést 6. febrúar síðastliðinn á Sól- vangi í Hafnarfirði. Foreldrar hennar voru Sigurborg Krisljánsdóttir og Friðgeir Sigvalda- son. Systur hennar voru Kristveig og Sigurlaug Frið- geirsdætur. Júlíana ólst upp að Gils- bakka í Öxarfirði en fluttist til Akureyrar með foreldrum sín- um 1945 og bjó þar með þeim, þar til þau létust árið 1966. Arið 1968 fluttist hún til Hafn- arfjarðar og bjó þar fyrstu árin þjá Sigurlaugu systur sinni, þar til hún fékk eigin íbúð á Alfa- skeiði 64. Útför Júlönu fór fram 14. febrúar frá Hafnarfjarðar- kirlqu. Elsku hjartans Júlla okkar. Með söknuði og sorg f hjarta kveðjum við þig. Þú ert farin. Við erum fyrst núna að átta okk- ur á því. Það mun taka langan tíma að venjast þvi, að þú sért ekki hér. Stórt skarð er komið í daglegt líf okkar. Elsku Júlla okkar, aldrei munum við gleyma tímanum sem þú eyddir með okkur. Eins langt og við mun- um öll, varst þú alltaf nálægt, gefandi okkur gjafir, hvíslandi ein- hveiju að okkur og allt- af varst þú til í að fara með okkur niður að tjörn að gefa öndunum. Þessir tímar eru komnir og famir, en minning þín mun lifa með okkur alltaf. Við munum aldrei gleyma þér, elsku Júlla frænka. Hvíl í friði. Krakkarnir í Austurbergi 34. Elsku Júlla mín. Mig langaði að skrifa nokkur kveðjuorð til þin, þar sem ég var svo langt í burtu þegar þú fórst. Það breytti ánægjunni af koma heim eftir langdvöl erlendis í mikla sorg, að fá að vita að þú, elsku ' frænka, værir dáin. Hugurinn fór aftur til fortíðar og minningin um aliar þær stundir sem við áttum saman. Ég get enn heyrt hlátur þinn og séð brosið þitt. Hvíl í friði, sofðu rótt, elsku Júlla mín. Ólöf Erla Einarsdóttir.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.