Morgunblaðið - 02.04.1997, Qupperneq 48

,~48 MIÐVIKUDAGUR 2. APRÍL 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, stjúp-
faðir og afi,
ÓLAFUR HERSiR PÁLSSON
flugvélstjóri,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni miðviku-
daginn 2. apríl kl. 13.30.
Þeir, sem vildu minnast hans, eru vinsam-
legast beðnir að láta Krabbameinsfélag Is-
lands njóta þess.
Dóra Hjartar,
Magnús Ólafsson
Sigríður Ólafsdóttir, Bjarni Friðriksson,
Þórhildur Lilja Ólafsdóttir, Jón Pálmi Guðmundsson,
Ólafur Páll Ólafsson,
Gunnar Þór Eysteinsson, Heather Thordarson,
Leifur Egill Eysteinsson,
Erla Hlín, Tinna, Sigurbergur og Ólöf Sunna.
+
Móðir okkar, fósturmóðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÁSTA ÁSBJÖRNSDÓTTIR,
Hrafnistu í Hafnarfirði,
sem andaðist sunnudaginn 23. mars, verður
jarðsungin frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði
miðvikudaginn 2. apríl klukkan 13.30.
Sverrir Sigfússon,
Baldur Sigfússon,
Jóhanna Sigfúsdóttir,
Magnús Sigfússon,
Ásbjörn Sigfússon,
Hólmfríður Sigfúsdóttir,
Hólmfríður Jónasdóttir,
barnabörn og
Sólveig Þórðardóttir,
Elsa Hanna Ágústsdóttir,
Björn Helgi Björnsson,
Auðdís Karlsdóttir,
Jóhanna Björnsdóttir,
Björn Þór Egilsson,
Sigurður Guðjónsson,
barnabarnabörn.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
GUÐRÚN I. FINNBOGADÓTTIR,
Melgerði 18,
Reykjavík,
sem lést 25. mars, verður jarðsungin frá Foss-
vogskirkju fimmtudaginn 3. apríl kl. 15.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á
SÍBS, Oddssjóð, Reykjalundi.
Rósmundur Runólfsson,
Ágústa Rósmundsdóttir,
Rannveig A. Hallgrímsdóttir, Sævar Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
JÓNÍNA GUÐRÚN EGILSDÓTTIR
THORARENSEN,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
áður til heimilis
á Hrísmóum 1, Garðabæ,
sem lést á Vífilsstaðaspítala 26. mars, verður
jarðsungin frá Garðakirkju föstudaginn 4. apríl kl. 13.30
Gunnar Pálsson,
Hrafnhildur Gunnarsdóttir, Guðmundur Svavarsson,
Kristín Gunnarsdóttir,
Ragnheiður Gunnarsdóttir, Sigurður Páll Óskarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
LEIFUR JÓNSSON
húsgagnabólstrari,
Klapparstíg 1A,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni föstu-
daginn 4. apríl kl. 13.30.
Björg Kristjánsdóttir,
Gunnar Leifsson, Laura Ann Howser,
Kristján Leifsson, Guðrún Anna Auðunsdóttir,
Aðalbjöm Leifsson,
Björg, Leifur George, Valdís, Kristófer Smári.
KRISTJÁN
PÉTURSSON
+ Kristján Pét-
ursson var
fæddur á Selshjá-
leigu í Austur-Land
eyjum 4. febrúar
1921. Hann lést á
gjörgæsludeild
Sjúkrahúss Reykja-
víkur hinn 18. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Pétur Guðmunds-
son, f. 1893, d.
1959, og kona hans
Soffía Guðmunds-
dóttir, f. 1892, d.
1973. Börn þeirra
hjóna voru Marta, f. 1914, d.
1989, Guðmundur, f. 1915, d.
1982, Kristín, f. 1917, d. 1978,
Hallgrímur, f. 1918, d. 1990,
Guðmunda Rósa, f. 1919, Krist-
ján, f. 1921, d. 1997, Jóhanna,
f. 1922, d. 1983, Pétur, f. 1924,
Guðrún, f. 1926, Guðleif, f.
1927, d. 1995, Jónas Ragnar,
f. 1928, Lovísa Una, f. 1933, d.
1966, Sigríður Þiry, f. 1935 og
Afi!
Afi, hvað merkir þetta orð?
Gamall karl með hvítt hár og staf.
Nei, afi merkir góður maður sem
gerir næstum allt fyrir þig. Afi
minn, hann Kristján Pétursson,
gerði margt fyrir mig, eins og þeg-
ar ég kom í heimsókn, passaði
hann að til væri allt það sem mér
fannst best og ef það var ekki til
fórum við í leiðangur í Bónus til
að kaupa það og oftast þá líka
eitthvað auka góðgæti handa mér.
Hann afi minn var hið mesta ljúf-
menni, hann átti marga vini sem
þóttu vænt um hann, en ekki eins
mikið og mér. Hann er besti afi í
heimi. Elsku afi, ég mun alltaf
sakna þín en ég geymi okkar bestu
leyndarmál í hjarta mínu.
Guð blessi þig, elsku afi.
Ég minnist þín um daga og dimmar nætur.
Mig dreymir þig, svo lengi hjartað slær.
Og meðan húmið hylur allt sem grætur,
mín hugarrós, á leiði þínu grær.
Þín kærleiksbros, þau aldrei, aldrei gleymast.
Hvert bros, hvert orð, hvert armtak þitt skal
geymast.
Þín ástarminning græðir lífs míns sár.
(Óþekktur höfundur.)
Þitt barnabarn,
Kristjana Ósk.
Nú fækkar þeim óðum sem fremstir stóðu,
sem festu rætur í íslenskri jörð,
veggi og vörður hlóðu
og vegi ruddu um hraun og skörð,
börðust til þrautar með hnefa og hnúum,
og höfðu sér ungir það takmark sett,
að bjargast af sínum búum,
og breyta í öllu rétt.
(Davíð Stefánsson.)
Á þessum degi kveðjum við
hinstu kveðju ástfólginn föður okk-
ar; valmenni sem ávallt mun búa
í vitund okkar sem hann þekktum
og honum unnum.
Elja er það orð sem fyrst sprett-
ur fram í hugann þegar föður okk-
ar er minnst. Hann taldist til þeirr-
ar kynslóðar sem setti dugnað í
öndvegi og kunni ekki að kveinka
sér. Einu gilti hversu sjúkur hann
var; ávallt var honum efst í huga
hvernig hann fengi hjálpað og hlúð
að sínum nánustu. Eigin heilsu og
þarfir skeytti hann ekki um.
Einn úr hópi fjórtán systkina
ólst Kristján Pétursson upp við
aðstæður sem voru næsta ólíkar
þeim sem við, sem yngri erum,
þekkjum. Ekki var því til að dreifa
að leita á náðir foreldranna með
væntingar um að þeir hiypu undir
bagga þegar efni skorti í upphafi
lífsbaráttunnar. Öllu heldur þótti
rétt, skylt og sjálfsagt að ung-
menni af kynslóð hans léttu for-
eldrum sínum lífið svo unnt yrði
að sjá fyrir stóru heimili.
Geir Grétar, f.
1937.
Árið 1961 kvænt-
ist Kristján Krislj-
önu Árnadóttur, f.
24. maí 1926, for-
eldrar hennar voru
Árni Ingvarsson,
steinsmiður, og
Jakobína Jónsdótt-
ir. Börn þeirra
hjóna eru 1) Guð-
rún Katla, f. 22.
september 1961.
Eiginmaður hennar
er Gunnar Svanur
Hjálmarsson, f. 30.
apríl 1963. Dóttir Guðrúnar
Kötlu er Krisljana Ósk Ólafs-
dóttir, f. 28. febrúar 1983. 2)
Brynjar, f. 11. janúar 1967.
Krislján átti einn son áður en
hann giftist, Sigurbjörn Stefán,
f. 4. ágúst 1949, d. 26. ágúst
1991, og átti hann fjögur börn.
Útför Kristjáns fer fram frá
Grensáskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Snemma varð ljóst að ekki
mundi sama býlið framfleyta svo
stórum barnahópi til lengdar. Ung-
ur að árum kvaddi Kristján því
föðurtún og hélt fótgangandi til
höfuðstaðarins austan úr sveitum
með pjönkur sínar í kistilkorni, í
því skyni að sjá sér farborða. Þar
höguðu örlögin því svo til að hann
hóf nám í trésmíði og lauk hann
því fljótt og vel í fyllingu tímans.
Slík var atorka hans, útsjónarsemi
og - ekki hvað síst - samvisku-
semi, að hann hlaut meistararétt-
indi í iðn sinni á örskömmum tíma.
Þurfti hann þó mikið á sig að leggja
á þessum árum, en allt að einu vék
hann aldrei einu orði að því erfiði
öllu. Tamara var honum að rifja
upp aðrar og jákvæðari minningar,
s.s. ferðir sínar í kvikmyndahús
ellegar eftirminnilega dönskutíma
í Iðnskólanum. Allt slíkt reifaði
hann á léttum nótum svo þeir, sem
fjær honum stóðu, fengu ekkert
veður af þeim þrældómi sem Krist-
ján lagði á sig á þessu mótunar-
skeiði í ævi hans. En dugnaður
hans leyndist engum, enda mótaði
hann persónu Kristjáns Pétursonar
allt til hinsta dags.
Undir þrítugsaldur varð faðir
okkar fyrir slysi sem bægði honum
frá allri vinnu árlangt. Það segir
meira um hann en mörg orð, að í
vitund hans og frásögnum varð
þetta ár þó ekki tími krankleika
og kaupleysis, heldur færi á að
sinna fjölbreytilegum áhugamálum
og tómstundaiðju. Slíkt og þvíum-
líkt var lífsviðhorf hans: Ekki var
um vandamálin fjölyrt, heldur nýja
möguleika og sóknarfæri. Engan
þarf því að undra að skömmu eftir
að sjúkralegunni lauk, var hann
kominn í fremstu röð íslenskra
byggingameistara.
Ekki varð föður okkar síðra lífs-
lán að kynntast einstakri konu sem
átti eftir að verða stoð hans á lífs-
ins leið. Hann kvæntist Kristjönu
Árnadóttur árið 1961. Móðir okkar
tók óðar virkan þátt í starfi hans,
enda lenti allur skrifstofurekstur
fyrirtækisins á hennar herðum.
Ohætt er að segja að foreldrar
okkar hafi á fyrstu búskaparárum
sínum lifað og hrærst í vinnunni
dægrin löng. Umsvifin voru mikil
enda gat Kristján sér snemma orð
fyrir vönduð og traust vinnubrögð.
Það er órækt merki um dugnað
hans að árið 1967, þegar samdrátt-
ur ríkti í flestum greinum hérlend-
is, varð eitt afkastamesta ár á ferli
hans, enda hafði hann þá á annað
hundrað starfsmanna á launaskrá.
Segir það sína sögu um starfsþrek
hans, eins þótt ávallt sé erfitt að
bregða mælistiku á eiginleika og
eðli.
Faðir okkar var félagslyndur og
var ætíð glaður í góðum hópi.
Dansmaður var hann góður og
hafði yndi af að fá sér snúning
meðan heilsan leyfði. Eftir honum
var tekið á mannamótum enda bar
hann mikla persónu og var ákveð-
inn í skoðunum. Ekki var hann
allra og hikaði ekki við að viðra
skoðanir sínar ef honum þótti svo
við horfa. Hann var eftirsóttur
hvar sem hann var í hópi og allir,
sem til hans þekktu, nutu samvist-
anna við hann.
Þegar faðir okkar var kominn
hátt á sextugsaldur, tók heilsa
hans að bila. Sökum þessa heilsu-
brests neyddist hann til að draga
saman seglin og láta loks af störf-
um, svo þunglega sem það féll slík-
um eljumanni sem hann var. Tíðum
var hann kvölunum kvalinn og
mjög teygðist úr sjúkdómslegum.
Aldrei heyrðum við hann þó mæla
æðruorð af vörum, heldur nýtti
hann krafta sína svo sem heilsan
leyfði til að vinna fjölskyldu sinni
það gagn sem hann mátti og lið-
sinna sínum nánustu í orði og
verki. Yert er hér að nefna sérstak-
lega hið ástríka samband hans við
dótturdóttur sína, Kristjönu Ósk.
Reisn sinni hélt Kristján Péturs-
son fram á síðasta dag. Svo fór
þó að heilsubresturinn beygði bak
hans eftir glæstan starfsdag dugn-
aðar og seiglu. Móðir okkar var
óþreytandi að hlúa að honum og
styrkja í langvinnum veikindum
hans, enda var hjónaband þeirra
eins og best varð á kosið. Faðir
okkar sagði sjálfur, skömmu fyrir
andlát sitt, að betri konu hefði
hann ekki getað fengið. Trúaður
var hann mjög, þótt ekki flíkaði
hann trú sinni við hvern sem var,
enda var hann dulur maður á sína
vísu. Við ættingjar hans, sem
kveðjum hann í dag, treystum því
að máttur þeirrar trúar sem hann
ól með sér muni færa honum kvala-
leysi og betri líðan en hann mátti
þola í jarðvist sinni hin síðustu ár.
Verðung er að færa þakkir öllum
þeim tryggu vinum hans sem heim-
sóttu hann og studdu dyggilega í
öll þau ár sem hann lá sjúkur.
Kristjáni Péturssyni verður ekki
lýst að verðleikum í fáeinum orðum
og fátæklegum, en þakklæti fyrir
samfylgd hans og kærleika hlýtur
að vera efst í huga öllum þeim sem
honum fengu að kynnast.
Ástkæri faðir, hafðu heila þökk
fyrir allt.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Guðrún Katla og
Brynjar Kristjánsbörn.
Mig langar til að kveðja einn af
mínum nánustu ættingjum og góð-
an vin. Vinátta er eitt af því dýr-
mætasta sem manni getur hlotnast
og er ekki sjálfgefin.
Kristján var duglegur maður til
allra verka. Þrátt fyrir heilsubrest
síðustu ára var hann lífsglaður og
hafði mikinn lífsvilja.
Eitt af því sem ég minnist í fari
hans er hve áhugasamur hann var
um menn og málefni. Hann hafði
ákveðnar skoðanir á öllum hlutum
og fór ekki leynt með þær þó að
þær væru e.t.v. ekki almannaróm-
ur.
Kristján var með eindæmum
heiðarlegur, trygglyndur og hjálp-
samur maður. Naut ég góð-
mennsku hans allt fram á hans
síðasta dag. Hvíl í friði, minn
tryggi og dýrmæti vinur.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(H. Andrésd.)
Kveðja,
Hulda.