Morgunblaðið - 05.04.1997, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 5. APRÍL 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Arnar Karl
Bragason var
fæddur á Hvamms-
tanga þann 17. des-
ember 1977. Hann
lést á Hvamms-
tanga 27. mars síð-
astliðinn. Móðir
hans er Laufey
Margrét Jóhannes-
dóttir, sjúkraliði í
Reykjavík, sambýl-
, ismaður hennar er
Leifur Hákonar-
son. Faðir hans er
Bragi Arason,
vöruflutningabíl-
stjóri á Hvammstanga, sambýl-
iskona hans er Sveina Guð-
Frá því að barn lítur fyrst dags-
ins ljós miðast líf þess við að raða
saman ýmsum minningum um fólk
sem okkur er kæ:t og eftirminni-
lega atburði. Að lokum myndar það
eina heild og má því líkja lífinu við
eitt eilífðar púsluspil. Púsluspilið
gengur sinn vanagang alit þar til
ævi okkar er öll. Sá hluti af gangi
h'fsins, sem við eigum hvað erfiðast
með að sætta okkur við, er þegar
eitt púslið er tekið. Púsl, sem að
því er virtist átti eftir að vera lengi
hjá okkur, og sem ekkert getur
komið í staðinn fyrir. Með tíð og
tíma lærist okkur samt að meta
púslið okkar að nýju, því þó að
hluta þess vanti þá lifir áfram
minningin um það í hjarta okkar.
\rú hefur skapast tómarúm í lífi
margra því Arnar Karl, náinn vinur
og félagi minn, hefur lokið hlut-
verki sínu í þessu lífi.
Betri vin en Arnar er vart hægt
að finna. Alltaf var hann til staðar
fyrir mann ef þess þurfti. Arnar
var ekki heldur sú persóna sem fór
framhjá manni því hann var að
ölium jafnaði í góðu skapi og svo
hress að það geisiaði hreint af hon-
um. Hann var líka duglegur að
finna spaugilegar hliðar á öilum
hlutum og sá yfirleitt líka eitthvað
gott í fari allra. Einn af hans bestu
kostum var sá hversu hreinskilinn
hann var. Ef honum fannst að eitt-
hvað mætti betur fara þá lét hann
það bara flakka, þó það væri
kannski ekki beint það sem maður
vonaðist til þess að heyra. Arnar
„ var líka sérstaklega umhyggjusam-
ur í garð Kolbrúnar systur sinnar
og ekkert óvanalegt að hann hefði
verið að föndra með henni eða eitt-
hvað því um líkt þegar maður
heyrði í honum.
Eitt lýsandi dæmi um Arnar var
þegar hann ákvað einn snjóþungan
vetur að kaupa sér snjósleða. Hann
var meðal annars búinn að íhuga
að kaupa gamlan sleða af Björgun-
arsveitinni með ýmsum aukagræj-
um. Svo leið og beið án þess að
nokkuð gerðist í þessu máli. Ég
var því búinn að ákveða að hann
væri hættur við öll snjósleðakaup.
Eitt kvöldið hringir Arnar svo í
mig afar grobbinn því hann var sko
'ibúinn að festa kaup á snjósleða.
Þegar ég leit svo fyrst á þennan
langþráða snjósleða hans féllust
mér hendur. Annað eins skran hafði
ég vart augum litið en sleðinn virk-
aði þó. Hann keypti sér a.m.k. snjó-
sleða eins og hann hafði sagt.
Elsku Arnar. Söknuðurinn er
óumræðanlega mikill en huggunin
er sú að ég veit að minningarnar
verða ekki teknar frá mér. Ég vona
að þér líði betur núna.
Foreldrum Arnars og systkinum,
Kára, Sveini og Kollu, votta ég
rnína dýpstu samúð og megi Guð
styrkja þau öll vegna þessa mikla
missis.
Elín Jóna.
Og því varð allt svq hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
v Og enn ég veit margt hjarta harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
björg Ragnarsdótt-
ir.
Systkini Arnars
eru Jóhannes Kári,
Sveinn Ingi og Kol-
brún. Að loknu
grunnskólanámi
vann Arnar sem
verkamaður hjá
Meleyri hf. og víð-
ar. Hann starfaði
einnig mikið með
leikflokknum á
Hvammstanga.
Útför Arnars
Karls fer fram frá
Hvammstanga-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
(Tómas Guðmundsson.)
Nú er dugmikill vinur og félagi
farinn frá okkur. Kraftmikill
drengur sem sárt er að horfa á
eftir, en við geymum glaða minn-
ingu í hjarta okkar, því þeir er
þekktu Arnar Karl, gleyma honum
aldrei.
Það er minnisstætt hversu táp-
mikill og fjörugur Arnar alltaf var.
Ætíð hrókur alls fagnaðar og lifði
iífinu lifandi. Því kom dánarfregnin
eins og þruma úr heiðskíru lofti.
Rúm nítján ár eru ekki langur
tími í tímans flæði. En þó skilja
þau eftir sig margar og góðar
minningar sem skjóta upp kollin-
um, nú þegar hugsað er tii baka.
Og það var margt sem var brallað
á þeim tíma sem nú virðast hafa
verið eintómir sólskins- og sælu-
dagar. Og það var einmitt þannig
sem lífið snerist i kringum Arnar.
Alltaf eitthvað á dagskrá og drif-
krafturinn óþrjótandi.
Það var einmitt þessi atorka sem
geislaði af Arnari og sogaði að
honum vini úr öllum áttum. Vissu-
lega var hann áhrifagjarn, en það
var einn af hans kostum því hann
bjó yfir ótrúlegri aðlögunarhæfni
og passaði í hvaða púsluspil sem
var. Og alltaf var hann hreinn og
beinn og sagði sína meiningu.
Skoðanir hans voru ákveðnar og
þær duldust engum.
Hann hafði óteljandi áhugamál
og vildi taka þátt í öllu, prófa allt.
Hann var vel liðtækur leikari og
ljósmyndasmíð stundaði hann af
kappi og var hann driffjöður Ijós-
myndaklúbbsins í skólanum.
Arnar var stríðinn og hafði
gaman af því að koma fólki á óvart
með glettnum uppákomum.
Minnisstæð er sú undrun og jafn-
vel hneykslun sem umlék fólk þeg-
ar Arnari datt i hug að láta raka
hárið af helmingnum á hausnum
á sér, en var síðhærður á hinni
hliðinni. Þannig var Arnar; fram-
kvæmdi það sem honum datt í hug.
Hann var stundum óheflaður á
yfirborðinu, en ætíð varðveitti
hann barnið í sjálfum sér. Þetta
duldist engum sem sá til hans í
samskiptum við börn. Alúð, natni
og skilningur einkenndu fram-
komu hans við smáfólkið, sem
svaraði með hlýju brosi og glað-
legu hjali.
Það er erfitt að finna orð sem
lýsa tilfinningum okkar á þessari
stundu. Minningin ein felur okkur
þann styrk sem við þurfum. Sú
bjarta minning, um glaðlegt fas og
blik í augum Arnars Karls sem
umlykur fjölskyldu og vini á sorgar-
stund, eykur von og trú á lífið. Við
sendum Ijölskyldu hans innilegar
samúðarkveðjur. Ljós hans mun
lýsa um eilífð.
Bekkjarsystkin úr Grunn-
skóla Hvammstanga.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem.)
Elsku Arnar okkar.
Við eigum erfitt með að trúa því
að þú sért dáinn. Þú varst mjög
góður vinur, gast alltaf komið okk-
ur til að brosa. Þú stóðst alltaf við
bakið á okkur ef eitthvað kom upp
á og það var alltaf hægt að treysta
á þig. Við eigum aldrei eftir að
gleyma þér og þú munt ætíð verða
í hjarta okkar. Það er erfitt að
skilja það sem gerst hefur en við
verðum og reynum að virða og
skilja orðinn hlut. Nú hefur þú
Öðlast frið. Maður veit aldrei hvað
maður hefur fyrr en maður hefur
misst það, og við misstum mikið.
Við undirritaðar vottum ykkur,
Bragi, Laufey, Kári, Sveinn og
Kolbrún og öllum ættingjum og
ástvinum Arnars Karls Bragason-
ar, okkar innilegustu samúð. Megi
Guð gefa ykkur styrk á þessum
erfiðu tímum. Minning um yndis-
legan dreng mun lifa með okkur
um ókomna tíð. Hvíl í friði, elsku
Arnar Karl okkar.
Hrafnhildur,
Hrönn,
Jóhanna, Sigríður
Elva og Sonja.
Síminn hringdi snemma á skír-
dagsmorgun og okkur voru fluttar
sorgarfréttir. Arnar Karl frændi
okkar var dáinn. Svo ungur, svo
góður.
Við vorum heppnir að fá að
kynnast þér, elsku Arnar, en kynni
okkar voru alltof stutt. Þú hafðir
alltaf tíma til að spjalla við okkur
bræður þegar við hittumst á
Hvammstanga eða í Reykjavík.
Okkur þótti svo vænt um þig og
við munum aldrei gleyma þér, elsku
Arnar.
Minningin um þig mun alltaf lifa
í hjarta okkar.
Við biðjum Guð að styrkja og
hugga Lullu, Braga, Kára, Svein
og Kolbrúnu í þeirra miklu sorg.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Olafur Kári, Markús
Bragi og Hafliði Snær.
Að morgni skírdags kom Helga
dóttir mín og sagði við mig: „Viltu
setjast mamma, ég þarf að segja
þér sorgarfregn, hann Arnar Karl
er dáinn. Ég_ varð sem lömuð —
Arnar dáinn! Ég hugsaði til foreldra
hans, systkina, alls skyldfólks hans
og vina. Verður ekki slík sorg nán-
ast óbærileg eða verður þessi sorg-
legi missir lærdómsrík reynsla í lífi
okkar? Kynni mín af Arnari voru
Ijúf og góð, en alltof stutt. Ég átti
margar samverustundir með hon-
um, einnig var hann vinnufélagi um
tíma. Á heimili dóttur minnar og
og tengdasonar hitti ég hann, þar
átti hann tryggan og góðan vin og
vini. I lítilli bók sem vinkona mín
gaf mér standa þessi orð:
„Vinur minn. Þú væntir aldrei
of mikils af mér, þú fagnar þegar
mér gengur vel, en álasar mér ekki
fyrir að mistakast. Þú veitir mér
alla þá hjálp sem þú fnegnar, en
meira skiptir þó að þú ert til staðar.“
Það er dimmur skuggi yfír þorp-
inu okkar þessa páskahátíð, skuggi
sorgar og söknuðar, en von mín
er, að koma vorsins og hækkandi
sól nái að fjarlægja sorgarskýin
smátt og smátt og veiti okkur birtu,
huggun og gleði á ný. Elsku Arn-
ar, ég minnist þín þegar þú geislað-
ir af gleði, þegar þú faðmaðir mig
að þér eins og ömmustrákur og ég
sagði: „Ég verð alltaf svo glöð í
framán þegar ég sé þig, ef ég
væri 18 værum við kærustupar."
Minningin um þig, vinur, er mér
dýrmæt, minning um fallegan og
góðan dreng.
Við andlát hans í sálu okkar syrti,
sérhvert hjarta harmi lostið slær.
Ég bið þig guð að bráðum aftur birti,
og blessa hann sem okkur var svo kær.
(AÁ.)
Foreldrum Arnars, systkinum og
öllu hans skyldfólki og vinum sendi
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Guð veiti ykkur huggun
og styrk í þessari miklu sorg.
Anna Ágústsdóttir.
Elsku Arnar.
Ég sendi þér mína hinstu kveðju,
kæri vinur. Vinátta okkar var traust
og óijúfanleg. Þökk fyrir allt.
Er sárasta sorg okkur mætir,
og söknuður huga vorn grætir.
Þá líður sem leiftur af skýjum,
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.I.H.)
Samúðarkveðjur til aðstand-
enda.
Þinn vinur ætíð,
Elvar.
Elsku Arnar Karl minn.
Núna ertu farinn frá okkur en
enginn vill trúa því, margar spurn-
ingar vakna upp í huga mínum,
af hveiju þú? En ég fæ engin svör.
Skarð hefur verið höggvið í hjarta
mitt sem mun aldrei gróa. Minning-
arnar um þig eru alltof fáar en
mjög dýrmætar og þær getur eng-
inn tekið frá mér. Ég mun ávallt
geyma þær í hjarta mínu.
Ég veit að núna ert þú kominn
á góðan og fallegan stað og ég á
eftir að hitta þig aftur.
Elsku Lulla, Bragi, Kári, Sveinn
og Kolbrún, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð á þessum erfiða tíma
og ég veit að Guð mun hjálpa ykk-
ur og styrkja.
Með þessum fáu orðum vil ég
kveðja þig, Arnar Karl minn.
Þín vinkona að eilífu,
Rebekka Ýr.
Á þessum degi kveðjum við Arn-
ar Karl Bragason. Mér er svo minn-
isstætt þegar ég hitti þig í fyrsta
skipti eftir að við pabbi þinn fórum
að vera saman. Við hittumst í
Kaupfélaginu, þú komst og heilsað-
ir mér svo hlýlega, mér þótti svo
vænt um það. Það er reyndar svo
auðvelt að láta sér þykja vænt um
ykkur systkinin. Þú varst mjög fyr-
irferðarmikill ungur maður, en
hæfileikaríkur og listrænn sem
hefur komið enn meira í ljós síðan
þú fórst, því þú hafðir verið að
yrkja og skrifa þegar þú varst
einsamall. Þér gekk ekki alltaf vel
að eignast peninga en samt hefur
mér verið sagt að stærstu pakkarn-
ir hafi samt komið frá þér. Þú
gafst alltaf allt sem þú áttir og
stundum meira til.
Elsku vinur, ég kveð þig núna
og býð Guð að geyma þig og fjöl-
skyldu þína.
Sveina.
Sól rís frá foldu
birta umlykur
allar kvalir burt strýkur.
Kristur við tekur
hans kærleikur þekur
til himna hann leiðir.
(Maren Jakobsd.)
ARNAR KARL
BRAGASON
Elsku Amar minn. Mig tekur það
sárt að hafa ekki getað kvatt þig
áður en þú yfirgafst þennan heim.
í huga mér rifja ég bara upp þær
stundir sem við áttum saman. Þær
vom góðar. Ég man fyrst eftir þér
þegar þú og fjölskylda þín bjugguð
á Melaveginum. Og svo þegar þú
fluttir á Hvammstangabrautina
varstu svo vanur að skrifa heimilis-
fangið upp í hverfi, að þú skrifaðir
það oft eftir að þú fluttir úr hverf-
inu. Það er sárt að hugsa til þess
að þær verði ekki fleiri góðu stund-
irnar með þér en í staðinn þakka
ég þér fyrir að hafa þekkt þig í öll
þessi ár. Jæja, Arnar minn, ég vona
að þú hafir það gott og sért ánægð-
ur þarna upp í himninum.
Þau Ijós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mestu birtu
en brenna líka hraðast
og. fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið logaskæra
sem skamma stund oss gladdi,
það kveikti ást og yndi
með öllu sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik G. Þórleifss.)
Elsku Bragi, Sveina, Lulla, Leif-
ur, Kári, Sveinn og Kolla, okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
megi Guð styrkja ykkur og aðra
ástvini á hörðum tímum sem þess-
um.
Hulda Ragnarsdóttir
og fjölskylda.
Ég hugsa til baka, þar sem ég
sit í rökkrinu og ritja upp kynni
mín af Arnari Karli Bragasyni og
þegar ég horfi í loga kertaljóssins
sem er að brenna upp á stofuborð-
inu birtast myndirnar hver af ann-
arri. Arnar dvaldi um tíma hjá
okkur hjónum þegar við bjuggum
skamma hríð á Melum í Hrúta-
fírði. Áður höfðum við haft af hon-
um dálítil kynni, því að hann sótt-
ist mikið eftir að dvelja í sveitinni.
Þann tíma er hann vann hjá okk-
ur sýndi hann hvað í honum bjó.
Sauðburður úti í sveit getur verið
mjög erfiður, sérstaklega þegar illa
vorar. Þannig var það einmitt vorið
1995, kuldi og gróðurleysi og féð
óvenjulengi á húsi. Því þurfti að
fóðra og hugsa um lambær inni
með því óhagræði sem því fylgir.
Arnar vann við bústörfin með
okkur af mikilli samviskusemi og
dugnaði og var hann mjög ósérhlíf-
inn og viljugur unglingur. Hann
átti það til að svara fyrir sig og
var þá snöggur upp á lagið, líkt og
í honum blundaði hvöt til að láta
ekki aðra meiða sig með óvarlega
sögðum orðum.
Aldrei kom þó til árekstra okkar
á milli og í dag er ég mjög þakklát-
ur fyrir þau kynni sem ég og fjöl-
skylda mín höfðum af honum þetta
harða og kalda vor 1995.
Ungur maður sem alla jafna á
framtíðina fyrir sér lítur lífið yfír-
leitt björtum augum, á sér framtíð-
ardrauma og lifir samkvæmt þeirri
bjargföstu trú að árin sem framund-
an eru séu vettvangur draumsýnar-
innar. Arnar átti sér sína drauma
og þrár líkt og aðrir, þó oft bæri á
einskonar depurð þegar hann talaði
um tilgang lífsins og erfiðleika þess.
Hann neytti áfengis í óhófi ásamt
öðrum vímugjöfum og hafði leitað
sér aðstoðar hjá SÁÁ við sjúkdómi
sínum oftar en einu sinni. Oft var
baráttan hörð en Arnar náði þó
tímabilum án vímuefna og kynntist
þeirri hlið lífsins að iifa án vímu,
þó tímabundið væri. Bakkus kon-
ungur er ekki tilbúinn að sleppa
þeim sem hann einu sinni hefur kló-
fest. Hann er ávallt tiltækur hvar
og hvenær sem er og með sinni
lævísu röddu hvíslar hann stöðugt,
„þér er alveg óhætt að prófa aftur,
manst þú ekki hvað ég get gert
fyrir þig? Ég get fært þér sælu á