Morgunblaðið - 05.04.1997, Page 42

42 LAUGARDAGUR 5. APRÍL 1997
MIIMNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
LEIFUR JÓNSSON,
Garðabraut 10,
Akranesi,
er andaðist á heimili sínu þriðjudaginn 1. apríl,
verður jarðsunginn frá Akraneskirkju miðviku-
daginn 9. apríl kl. 14.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Sjóð krabbameinssjúkra
barna.
Áslaug Ella Helgadóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnaböm.
Eiginmaður minn, + KARLJÓNATANSSON,
Nípá,
lést á sjúkrahúsi Húsavíkur, fimmtudaginn 3. apríl
Sólveig Bjarnadóttir.
“5*
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Ránargrund 1,
Garðabæ,
lést 25. mars síðastliðinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Sérstakar þakkir til starfsfólks krabbameinsdeildar Landspítalans,
deild 11-E.
Guðmundur A. Jónsson,
Pétur Jónsson, Jóhanna Björk Jónsdóttir,
Jón Ingi Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Elskulegur eiginmaður minn og faðir okkar,
BJÖRN KÁRI BJÖRNSSON,
Háaleitisbraut 22,
Reykjavík,
andaðist 2. apríl.
Fyrir hönd aðstandenda,
Magdalena M. Ólafsdóttir,
Berglind Björnsdóttir,
Birna Björnsdóttir.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
ÁSLAUG AXELSDÓTTIR
kennari,
Einilundi 4f,
Akureyri,
andaðist á FSA föstudaginn 28. mars.
Hún var kvödd frá Höfðakapellu 3. apríl
í kyrrþey að hennar ósk.
Haraldur Jónsson,
börn, tengdabörn og barnabörn.
*
m
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, er sýndu okkur samúð og hlýhug
við andlát og útför foreldra okkar, tengdaforeldra, afa, ömmu, langafa og
langömmu,
ÞÓRARINS SIGURVINS STEINGRÍMSSONAR
og
LÁRU GUÐBJARGAR KRISTJÁNSDÓTTUR,
Mávakletti 12,
Borgarnesi.
Börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
SIGRÍÐUR
GUÐVARÐSDÓTTIR
+ Sigríður Guð-
varðsdóttir
fæddist í Reykjavík
1. júlí 1921. Hún
lést á Sauðárkróki
26. mars síðastlið-
inn. Hún var dóttir
hjónanna Guð-
varðs Jakobssonar
bifreiðastjóra í
Reykjavík, f. 1900,
d. 1959, og Oddr-
únar Sigþrúðar
Guðmundsdóttur,
f. 1900, d. 1951,
elst af átta börnum
þeirra hjóna. Sam-
feðra: Gunnar Eyjólfsson leik-
ari og fyrrum skátahöfðingi.
Hinn 1. júní 1950 giftist Sigríð-
ur Friðriki J. Friðrikssyni fyrr-
um héraðslækni á Sauðár-
króki, f. 17. feb. 1923 í Reykja-
vík. Fósturbarn þeirra er
Oddný Finnbogadóttir, f. 11.
nóv. 1948, bókasafnsfræðingur
á Sauðárkróki, gift Birni Frið-
riki Björnssyni og er hann
kennari við Fjölbrautaskólann
— Kveða vil ég kvæði —
kvöldskuggunum fækkar,
lifna blóm í lautu,
ljósið sólar hækkar.
Vorið góða vaggar
vetrarþreyttu bami,
gullnir röðulgeislar
glóa á jökulhjami.
(Margrét Jónsdóttir.)
Já, vetrarþreytt var hún mág-
kona mín, hún Sigríður Guðvarðar-
dóttir hjúkrunarfræðingur, eftir
áralanga baráttu við parkinson-
veiki. Hún sýndi fádæma kjark í
sjúkdómsstríði sínu og ég þykist
þess fullviss að hún hafi mætt
skapadægri sínu ókvíðin með öllu
með guð að leiðarljósi
Það er skammt stórra högga á
milli í fjölskyldu okkar. Mánuður
leið milli andláts tveggja mág-
kvenna minna, Sigríðar og Erlu
Guðmundsdóttur, frá Auðunarstöð-
um í Víðidal, en allar vorum við
fæddar á sama árinu.
Sigríður var Reykjavíkurmær,
fædd og uppalin í Vesturbænum,
nánar tiltekið á Ásvallagötunni, þar
sem bernskuglaðir hlátrar ómuðu.
Miðbæjarskólinn var barnaskólinn
hennar og átti hún góðar minning-
ar þaðan. Síðan gekk Sigríður í
Ingimarsskólann einn vetur. Ung
að árum fór Sigríður út á vinnu-
markaðinn og fékk vinnu við af-
greiðslu í bakaríi G. Ólafssonar og
Sandholts, sem þá var talið eitt
besta bakaríið í bænum. Þetta var
á kreppuárunum og þótti sá hepp-
inn, sem vinnu fékk.
Sigríður sótti um inngöngu í
Hjúkrunarskóla íslands og útskrif-
aðist þaðan 1946. Síðan stundaði
hún geðhjúkrunarnám um eins árs
skeið. Deildarhjúkrunarkona við
Landspítalann varð hún 1949 og
þar kynntist hún tilvonandi eigin-
manni sínum, Friðriki Jens Frið-
rikssyni, sem þá var læknakandi-
dat. Þau gengu í hjónaband 1. júní
1950 á brúðkaupsdegi foreldra
hans. Seinna fór Friðrik til fram-
haldsnáms á Karolinska sjúkrahús-
inu í Stokkhólmi, en Sigríður réðst
sem hjúkrunarfræðingur á sömu
stofnun. Árið 1956 höfðu örlaga-
dísirnar spunnið sinn örlagaþráð.
Það ár fékk Friðrik héraðslæknis-
embættið í Skagafirði. Bæði bjuggu
þau og unnu á Sauðárkróki eftir
það. Sigríður starfaði ýmist sem
yfirhjúkrunar- eða deildarhjúkrun-
arfræðingur á sjúkrahúsinu. Að
auki tók hún þátt í félagsstörfum,
sat m.a. í barnaverndarnefnd og
tók sæti á þingi árið 1975 sem
varaþingmaður Sjálfstæðisflokks-
ins. Þau hjónin unnu bæði til sjö-
tugs og hafa síðan búið á Sauðár-
króki. Bæði eiga þau rætur að rekja
til Skagafjarðar.
á Sauðárkróki. Sig-
ríður lauk prófi í
hjúkrun frá Hjúkr-
unarskóla Islands
árið 1946. Hún
stundaði hjúkrun á
Landspítalanum og
um tíma í Stokk-
hólmi, en vann
lengst af við sjúkra-
hús Skagfirðinga á
Sauðárkróki eftir
að hún fluttist þang-
að 1956, ýmist sem
hjúkrunarforstjóri
eða deildarhjúkr-
unarfræðingur og
einnig við heilsuvernd.
Félagsmál voru Sigríði hug-
leikin. Hún sat um árabil í
barnaverndarnefnd og í stjórn
sjúkrasamlagsins, starfaði í
ýmsum félögum öðrum, einnig
var hún fyrsti varaþingmaður
Norðurlands vestra af D-lista
1974 og sat á þingi um tíma.
Útför Sigríðar fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Sigríður og Friðrik höfðu yndi
af ferðalögum og ferðuðust víða.
Mestalla ævina bjuggum við hvor
á sínu landshorninu, en eins og
segir í Hávamálum fékk hvorki
hrís né hátt gras að vaxa á vináttu-
vegi okkar.
Á þessari stundu hlaðast upp
minningar frá liðnum árum. Mér
er nú efst í huga hið rólega og
látlausa yfirbragð mágkonu
minnar, en því var ekki hnikað í
ysi þeim og þysi, sem einkenna
samtíð okkar. Þessi eðliseinkunn
kom vel í ljós í erfiðum veikindum
hennar undanfarin ár.
Vér köllumst brott. Hið hvíta lín oss klæð-
ir, fyrr en veit.
Og jörðin býr um bömin sín
og blómgar hinsta reit.
(Friðrik Hansen.)
Við Sophus og fjölskylda okkar
sendum Friðriki bróður mínum og
Oddnýju fósturdóttur þeirra hjóna,
ásamt fjölskyldu hennar, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Áslaug M. Friðriksdóttir.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson)
Móðursystir okkar Sigríður er
látin eftir langvarandi veikindi und-
anfarin ár og trúum við því að
henni líði betur þar sem hún er nú.
Það var sorglegt að horfa uppá
hvernig sjúkdómurinn smátt og
smátt dró úr henni allan mátt, þess-
ari duglegu og sjálfstæðu konu. Já,
hún Jessý frænka, eins og hún var
alltaf kölluð í okkar fjölskyldu, var
elst í systkinahópnum. Af sjö systk-
inum lifir einn bróðir og einn hálf-
bróðir þeirra. Systurnar voru fjór-
ar, það var aldrei nein lognmolla
þegar þær systur hittust allar sam-
an, mikið skrafað og mikið hlegið.
Þær voru allar mjög ákveðnar enda
sögðust þær hafa Hraunsholts-
skapið fræga og voru stoltar af.
Þær áttu það allar sameiginlegt að
vera hörkuduglegar konur sem
unnu úti alla tíð. Heimili þeirra
systra voru með þeim snyrtilegri
sem finnast. Eitt er ferskt í minn-
ingunni frá barnæskunni fyrir
norðan það var að sjá Jessý frænku
akandi um á bifreið því það var
ekki svo algengt í þá daga að kon-
ur hefðu bílpróf. Þetta þótti okkur
systrum virkilega flott.Þegar við
skruppum í heimsókn til pabba,
vildi hún alltaf fá okkur í heimsókn
meðal annars til að fá fréttir af
sínu fólki fyrir sunnan. í síðustu
heimsókn okkar til hennar í nóv.
sl. var okkur brugðið því sjúkdóm-
urinn virtist vera að taka öll völd.
Yndislegt var að sjá hve allir voru
góðir við hana á sjúkrahúsinu, þar
sem hún sjá'f hafði hjúkrað mörg-
um manninum í gegnum öll árin
sem hún starfaði þar ásamt manni
sínum, Friðriki lækni. Hann- hefur
staðið eins og klettur við hlið henn-
ar í veikindunum og gert líf hennar
léttbærara. Elsku Friðrik, missir
þinn er mikill, við vottum þér okk-
ar innilegustu samúð sem og
Oddnýju og fjölskyldu, sem og öðr-
um ættingjum. Guð gefi ykkur
styrk í sorginni.
Frænku okkar kveðjum við með
söknuði.
Guð geymi þig elsku frænka.
Guðrún og Helga
Bjarnadætur.
Alla þá, sem eymdir þjá
er yndi að hugga.
Lýsa þeim, sem ljósið þrá
en lifa í skugga.
(Freyst. Gunnarsson)
Hálf öld og ári betur er síðan
við hömpuðum prófskírteini á vor-
dögum 1946, og á hausti sama árs
lukust dyr að baki okkar, að loknu
námi í Hjúkrunarkvennaskóla ís-
lands. Þann hóp fyllti Sigríður
Guðvarðsdóttir. Nú hefur hún lokið
lífsgöngu sinni, eftir að hafa háð
sitt stríð við veikindi síðustu ára.
Þegar litið er um öxl til þeirra
ára, sem við vorum við nám og
störf á Landspítalanum, fer margt
um hugann, en fæst á blað fest.
Indæll var sá tími, það eitt gilti
að duga og lúta þeim aga, sem
húsum réð. Allt námið hvíldi á því
að búa okkur sem best undir þær
skyldur, sem hjúkrun krefst. Það
er annarra að dæma um árangur.
En ég hygg að engri okkar hafi
fundist hún verða fátækari af því
að leggja þeim lið, sem bágt eiga,
hinum sjúku og vanheilu. Það ger-
ir sálinni gott að vita sig einhvers
nýta.
Hún Sigríður var.í okkar bjart-
sýna og lífsglaða hópi. Hún lá ekki
á liði sínu, var lifandi í starfi, allt-
af hress og kát, gamansöm og góð
við alla. Hún var efni í góða hjúkr-
unarkonu, enda vann hún á því
sviði meðan heilsa leyfði. Margur
lífs og liðinn þakkar henni það.
Hópurinn tvístraðist, en við viss-
um hver af annarri, þótt höf og
heiðar skildu. Stopular hafa stund-
ir verið til samfunda.
Á liðnu ári, er hálf öld var liðin
frá útskrift, var fundinn staður og
stund til að hittast. Ekki gátu allar
mætt til þess fagnaðar. Sigríður á
Sauðárkróki átti þá ekki heiman-
gengt, en í andanum var hún hress
og naut þess að heyra frá okkur.
Við söknuðum þeirra, sem fóru á
mis við þá góðu stund. Hin gömlu
kynni voru treyst, og hvað er betra
en tryggð við forn kynni?
Síðasta vika hefur með vissum
hætti haft yfirskrift dauða og lífs.
Ævivoðin er úr þeim þráðum unn-
in og spunnin. Sú stund kemur,
að ekki verður vakað lengur, en
eftir nótt rís nýr dagur þeim, sem
héðan af landi eru farin.
Við óskum þér, kæra vina, allra
heilla í hinni nýju vist, og hafðu
heila þökk. Friðrik lækni vottum
við dýpstu samúð.
Skólasystur.
Mér hefur oft dottið í hug að
fólk sem að ég hef verið samferða
í lífinu sé eins og perlur á bandi,
mismunandi stórar og mismunandi
skínandi. Stærðin og hversu bjart-
ar þær eru í huganum fer þá eftir
því hversu lengi ég hef verið sam-
ferða þeim og hversu mikið þær
skilja eftir af minningum. Sigríður
Guðvarðsdóttir er horfin af sjónar-
sviðinu en hún er ein af þessum
stóru perlum á bandinu mínu. Það
er ekki auðvelt að útskýra í stuttu
rnáli hvað það er sem gerir hana
svona stóra og skínandi og minn-