Morgunblaðið - 24.05.1997, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 24. MAÍ1997 43
MÁLFRÍÐUR
BENEDIKTSDÓTTIR
+ Málfríður
Benediktsdótt-
ir, Stóru-Sandvík,
Sandvíkurhreppi,
var fædd að Nefs-
holti, Holta- og
Landsveit, 30. maí
1926. Hún andaðist
á Sjúkrahúsi Suð-
urlands 12. maí síð-
astliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Benedikt
Guðjónsson, bóndi,
f. 5. ágúst 1896, d.
25. maí 1991, og
Ingibjörg Guðna-
dóttir, húsmóðir, f. 27. júní
1894, d. 2. janúar 1980.
Málfríður átti sex systkini,
þau eru Kristín, húsmóðir á
Selfossi, f. 12. apríl 1925, Auð-
ur Ása, húsmóðir í Reykjavík,
f. 13. nóvember 1929, Teitur,
menntaskólakennari í Reykja-
vík, f. 13. mars 1931, Einar,
bankamaður í Reykjavík, f. 5.
janúar 1933, Jóna Veiga, hús-
móðir Kvíarholti, f. 3. maí
1934 og Guðný Finna, húsmóð-
ir Nefsholti, f. 3. maí 1934.
Árið 1950 giftist Málfríður
Jóhanni Hannessyni, bónda í
Stóru-Sandvík, foreldrar hans
voru Sigríður Kristín Jóhanns-
dóttir, f. 16. apríl 1873, d. 26.
júlí 1959, og Hannes Magnús-
son, f. 24 júní 1868, d. 12. jan-
úar 1925, þau bjuggu allan
sinn búskap, frá 1896, í Stóru-
Sandvík.
Börn Málfríðar og Jóhanns
eru: 1) Benedikt, sálfræðingur
í Reykjavík, f. 15. mars 1951,
kvæntur Láru Hjördísi Hall-
dórsdóttur, sálfræðingi, börn
þeirra eru Rúnar Steinn og
Bára Dís. 2) Hannes, bóndi,
Stóru-Sandvík, f. 16. maí 1952,
kvæntur frisi S. Guðmunds-
dóttur, húsmóður,
börn þeirra eru
Jóhanna Sigríður,
Jóhann, Guðmund-
ur Marteinn og
Fjóla Signý, stjúp-
dóttir Hannesar er
María Dórothea
Jensdóttir. 3) Sig-
ríður Kristín,
hjúkrunarfræðing-
ur, Stóru-Sandvík,
f. 29. apríl 1953,
gift Samúel Smára
Hreggviðssyni,
yfirtæknifræðingi,
börn þeirra eru
Hanna Rut, Málfríður Erna og
Sólveig Sara. 4) Magnús, fiski-
fræðingur á Selfossi, f. 30.
september 1954, sambýliskona
hans er Margrét Ófeigsdóttir,
meinatæknir, börn þeirra eru
Katrín, Elín og Kristín. 5)
Andvana fæddur drengur 8.
ágúst 1962.
Málfríður ólst upp á Nefs-
holti og lauk barnaskólanámi
frá farskóla, auk þess sótti hún
húsmæðraskóla í Hveragerði,
um tíma kenndi hún sund við
Laugalandsskóla og stundaði
almenn verslunarstörf á
Rauðalæk í Holtum. Eftir að
hún giftist hóf hún búskap
með manni sínum, ásamt
þremur bræðrum hans og
mágkonum, á Stóru-Sandvík í
Sandvíkurhreppi, og bjó þar
til æviloka. Henni voru falin
ýmis trúnaðarstörf fyrir svei-
tunga sína og var m.a. fulltrúi
skattstjóra alllengi, annars var
líf hennar helgað uppeldi og
umhyggju fyrir börnum sínum
og afkomendum.
Útför Málfríðar fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst
athöfninkl. 13, jarðsett verður
í Stokkseyrarkirkjugarði.
Elsku ámma í sveitinni.
Okkur langar í fáeinum orðum
að minnast þín á þessari kveðju-
stund.
Þegar hugsað er til baka eru
margar minningar sem skjóta upp
kollinum. Til dæmis þegar þú fórst
með okkur í sunnudagaskólann og
þá söngst þú alltaf manna hæst
ásamt Kristínu frænku. Einnig
þegar þú fórst með okkur í sund
og við dáðumst að því hve dugleg
þú varst að synda og það varst
einmitt þú sem kenndir okkur
fyrstu sundtökin.
Alltaf fannst okkur jafn notalegt
að koma í heimsókn til þín og nær
undantekningarlaust voru pönnu-
kökur á boðstólum. Það sem við
gerðum okkur til dundurs í heim-
sóknunum var yfirleitt að lita og
spila en þú áttir alltaf nóg af litum
og litabókum og um hver jól feng-
um við spilastokk frá þér ásamt
ýmsu öðru nytsamlegu.
Eitt af því sem við söknum
mest er að heyra ekki lengur þinn
„fræga“ geispa sem var eitt af
þínum þreytueinkennum og þá
skildum við að við ættum að hafa
okkur hægar. Einnig þín „fleygu“
orð „gleðilega hátíð“ sem þú sagð-
ir við hin ýmsu tilefni.
Þú varst alltaf mjög hjálpsöm
og gast ekki séð neitt ógert án
þess að taka til hendinni og sjá til
þess að lokið væri við að ganga
frá öllu. Þú barst alltaf mikla
umhyggju fyrir velferð okkar. Sér-
staklega var þér umhugað um að
okkur yrði ekki kalt og prjónaðir
því oft á okkur ullarsokka og eig-
um við þá enn.
Frá því að við munum eftir okk-
ur var farið til þín í sveitina á
gamlárskvöld þar sem öll fjölskyld-
an hittist. Eigum við öll eftir að
sakna þeirra stunda.
Ótrúlegt er að hugsa til þess að
fyrir aðeins ári síðan áttir þú 70
ára afmæli sem haldið var upp á
með pomp og pragt og sungu
yngstu barnabörnin skemmtilegan
söng um þig. Um svipað leyti
fórstu í sólarlandaferð til Portúg-
als og er okkur minnisstætt hve
brún og sælleg þú varst er þú
komst aftur heim.
En eitt sinn verða allir menn að deyja
eftir bjartan daginn kemur nðtt
ég harma það en samt ég verð að segja
að sumarið líður allt of fljótt.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
En vegir Guðs eru órannsakan-
legir. Þú sem alltaf varst svo
hraust og lífleg og varðst aldrei
veik, fékkst allt í einu þennan sjúk-
dóm sem þú náðir þér aldrei af.
Minningin um þig mun alltaf hvíla
í hjörtum okkar og erum við vissar
um að nú líði þér vel.
Þinar ömmustelpur,
Hanna Rut, Katrín,
Jóhanna Sigríður og
Málfríður Erna.
Við fráfall Málfríðar Benedikts-
dóttur reikar hugurinn aftur til
unglingsára minna og ég verð þá
að minnast fyrst nágranna minna
í sama. túninu, Stóru-Sandvíkur-
bræðra. í stríðslok tókust þeir á
við mikil sameiginleg verkefni:
uppbyggingu Vikuriðjunnar í
Stóru-Sandvík og byggingu fjöl-
býlishúss sem ýmsir töldu þá vera
stærsta íbúðarhús í sveit á ís-
landi. Hver bræðranna fjögurra,
Ari Páll, Sigurður, Ögmundur og
Jóhann, átti sér íbúð í þessu húsi.
Varð þá mikil breyting þar á bæ,
þar sem heimilisfólkið allt hafði
sofið á einu baðstofulofti og mat-
ast í sömu borðstofunni. Ari Páll
hafði þá verið fjölskyldumaður í
ein 20 ár en hinir bræðurnir bjuggu
til þessa með móður sinni, ekkj-
unni Sigríði Kr. Jóhannsdóttur.
Jóhann varð þeirra bræðra síð-
astur að flytja í íbúð sína, en hann
kvæntist hinn 15. júlí 1950 Mál-
fríði Benediktsdóttur frá Nefsholti
í Holtum, og flutti nú brúði sína í
austuríbúðina á efri hæð hússins
mikla. Var ekki laust við eftirvænt-
ingu er við sáum þessa ungu, fal-
legu konu birtast, spengilega á
vöxt og með hrafnsvart hár. Ég
heyrði einnig að aðkomukonan
væri bæði útlærð sem sundkennari
og menntuð í Húsmæðraskóla
Ámýjar Filippusdóttur á Hvera-
bökkum í Hveragerði. Þá átti Árný
að hafa sagt um Málfríði að lokum
skólavistar: „Svona gáfuð og fær
stúlka ætti ekki að gifta sig. Hún
verður að læra meira og helga
kvenþjóðinni líf sitt.“
Svo fór þó ekki. Jóhann
Hannesson í Stóru-Sandvík braust
inn fyrir þennan múr „feminis-
mans“, sigraði Málfríði og bjó
henni fallegt heimili æ síðan.
Bjuggu þau hjón í Stóru-Sandvík
frá árinu 1950 til þess er Jóhann
lést 2. október 1979 og hafði
Málfríður þá áfram búsforráð uns
Hannes sonur þeirra tók alfarið
við búshlut hennar. Samfara Vik-
uriðjunni hleyptu Sandvíkurbræð-
ur upp ágætu búi, áttu skepnur
hver fyrir sig sem þeir tóku arð
af, en margháttaða vinnu og eink-
um þó jarðvinnu og heyskap höfðu
þeir sameiginlega. En einnig varð
garðrækt mikil er fram liðu stund-
ir og var hún rekin á félagslegum
grunni.
Þau Málfríður og Jóhann reynd-
ust miklir búforkar, en sú var
reyndin einnig um sambýlisfólk
þeirra. Þó mátti sjá að þau skör-
uðu framúr í kúabúskapnum. Áttu
þau lengi afburða kýr og um skeið
lögðu þau mesta mjólk á kú hér
í sveit inn í Mjólkurbú Flóa-
manna. Ötult vann Málfríður að
öðrum störfum með búskapnum,
einkum garðræktinni og reyndist
natin við fé eins og hún hafði
uppeldi til.
Málfríður Benediktsdóttir var
mjög félagslega sinnuð og mér
fínnst að hún hafi rutt brautina
hér í sveit fýrir því að konur stæðu
í félagsmálavinnu. Hún var lengi
varamaður í hreppsnefnd Sandvík-
urhrepps og sótti marga fundi.
Hún setti sig vel inn í starf það
sem þar þurfti að vinna. Var til-
lögugjörn og hugmyndarík og
fylgdi góðum hugmyndum vel eft-
ir. Fjármál sveitarinnar voru henni
einkum hugstæð og þar var hún
nákvæm og vildi fara vel með féð.
Hún var fulltrúi Sandvíkurhrepps
í heilbrigðisnefnd Selfosssvæðis í
eitt ár en hafði áður komið sem
varamaður í þá nefnd. í fulltrúar-
áði Mjólkurbús Flóamanna var hún
1985-1987. Fulltrúi skattstjóra
hér í Sandvíkurhreppi var hún
mörg undanfarin ár. í því starfí
naut hún sín mjög vel, var hjálpsöm
við leiðbeiningar og reyndar
óþreytandi að bera öll þau boð og
skýrslur til okkar, sem við þurftum
að fá.
Ég hygg að velferð Stóru-Sand-
víkurheimilisins hafí verið hennar
mesta hjartans mál. Staðfesta
hennar og lempni við alla samvinnu
er líklegast einn þýðingarmesti
skerfurinn sem lagður var fram til
að halda þessum félagsbúskap svo
vel saman að frægt varð. Sú var
gæfa hennar að helmingur bama
hennar, þau Hannes og Sigríður,
staðfestist heima og hafa byggt
þar upp heimili sín. Þegar búskap
Málfríðar lauk fyrir rösklega ára-
tug hvarflaði það ekki að henni
að setjast í helgan stein. Meðan
heilsan leyfði, framundir síðustu
haustdaga, eyddi hún hverri stund
sem hún átti aflögu í hjálp og
umönnun barnabarna. Við sáum
hana á ferð til þeirra kvölds og
morgna og hún sagði mér að það
væri lífslán sitt að sjá þessa fríðu
fylkingu vaxa úr grasi. Ég þakka
henni fyrir hönd sveitunga minna
samstarfið og bið öllum hennar
niðjum og ættingjum Guðs bless-
unar.
Páll Lýðsson.
JÓSEF
SIGURBJÖRNSSON
+ Jósef Sigur-
björnsson fædd-
ist á Minni-Reykj-
um í Fljótum,
Skagafirði, hinn 11.
júní 1908. Hann lést
á Hrafnistu,
Reykjavík, hinn 11.
mai síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigurbjöm
Jósefsson, bóndi, f.
5.1. 1884, d. 11.5.
1968 og Friðrikka
Magnea Símonar-
dóttir, f. 8.10. 1877,
d. 23.9. 1979, bæði
ættuð úr Fljótum. Systkini Jós-
efs: Björn, f. 1913, d. 1988,
Jón, f. 1914, d. 1987, Guðbrand-
ur, f. 1916, Gísli, f. 1919, d.
1990, Lovísa, f. 1915, d. 1995,
Hermína, f. 1916, Ríkey, f.
1922. Eiginkona Jósefs var Jó-
hanna Eiríksdóttir frá Hamra-
endum á Mýrum, f. 13. júlí
1909, d. 2. júlí 1979. Börn Jós-
efs og Hönnu eru:
1) Helga Friðrikka,
húsmóðir, f. 9. júlí
1945, maki Heiðar
Reykdalsson, fram-
kvæmdastjóri.
Börn þeirra: Reyn-
ir, húsasmiður, og
Edda, hjúkrunar-
fræðingur. 2) Hörð-
ur, verslunarmað-
ur, f. 29. ágúst
1947, maki Þórey
Ásmundsdóttir,
húsmóðir. Börn
þeirra: Hanna
Björg, kennari,
Berglind Sigríður, fóstra,
Hörður Jósef, nemi, og Ásrún
Eva, nemi. 3) Stjúpsonur Jósefs
er: Gunnar Hersir, vaktmaður,
f. 17. febrúar 1932, maki Björg
Bergþórsdóttir Hersir. Lang-
afabörnin eru sjö.
Útför Jósefs fór fram í kyrr-
þey að ósk hins látna föstudag-
inn 23. mai.
Elsku afí.
Nú þegar þú hefur kvatt þennan
heim svo snögglega og án fyrirvara
er okkur söknuður í huga en einnig
er margs að minnast, þegar litið
er yfír farinn veg.
Þó að tækifærin til að hittast
hafí ekki verið eins mörg og við
hefðum óskað nú undanfarin ár,
þar sem fjarlægðin hefur aðskilið
okkur, þá vitum við að þú fylgdist
alltaf með okkur og vissir hvað
okkur og fjölskyldum okkar leið.
Við minnumst allra þeirra stunda
sem við áttum á heimili ykkar
ömmu og hversu mikil forréttindi
það voru í uppvextinum að eiga
afa og ömmu sem alltaf voru boðin
og búin að gera allt fyrir okkur
bamabömin sín.
Það voru góðar og glaðar stund-
ir, þegar við frændsystkinin hitt-
umst nálega hvern sunnudag í eld-
húsinu hennar ömmu og gæddum
okkur á pönnukökum eða vöfflum.
Marga útreiðartúrana fóra afi
og Reynir saman og skemmtu báð-
ir sér vel. Afí, sem hafði stundað
hestamennsku frá því hann var
strákur heima í sveitinni sinni, var
að kenna bamabarninu sínu að
umgangast hesta á réttan hátt og
sitja þá fallega. Eins minnumst við
þeirra stunda, sem vora margar,
þegar Edda sat hjá afa og hann
fór með þulur og vísur fyrir hana
sem hún og lærði.
Það verður tómlegt að koma
heim til íslands og hafa ekki afa
til þess að heimsækja, en við þökk-
um þér samfylgdina, elsku afi, og
minnumst allra þeirra góðu stunda
sem við áttum með þér á okkar
æsku- og unglingsárum.
Reynir og Edda.
Nú er komið að kveðjustund og
margs að minnast. Tengdafaðir
minn, Jósef, lést 11. maí sl. tæp-
lega 89 ára að aldri. Hann var al-
inn upp að Ökrum í Fljótum og bjó
þar þangað til hann fluttist til
Reykjavíkur árið 1934 í leit að at-
vinnu. Jósef réð sig sem ráðsmann
að Háteigi hér í bæ og vann þar í
nokkur ár hjá miklu sæmdarfólki
sem hann bar til hlýjan hug alla
ævi. Eftir árin í Háteigi réðst hann
til Mjólkursamsölunnar í Reykjavík
og vann þar þrjá áratugi. Síðustu
starfsár sín var hann hjá Olíufélag-
inu_ Skeljungi.
Ég kynntist Jósef fyrir rúmum
þrjátíu og tveimur árum þegar ég
kvæntist dóttur hans, Helgu. Hann
var skapmikill maður og hafði
ákveðnar skoðanir á hlutunum og
lét þær í ljós umbúðalaust. Við
vorum ekki alltaf á sama máli eins
og gengur og gerist en aldrei urð-
um við ósáttir. Það var mikill sam-
gangur milli minnar fjölskyldu og
tengdaforeldra minna og komum
við oft í Miðtúnið þar sem þau
bjuggu.
Jósef var mikill hestamaður og
hafði yndi af að koma á hestbak.
Hann átti mörg góð reiðhross eins
lengi og hann gat hugsað um þau
sjálfur. Reynir sonur okkar var
ekki hár í loftinu þegar afi hans
fór að taka hann með sér í útreiðar
og kenna honum réttu handtökin
við hestamennskuna.
Hanna og Jósef áttu fallegt
heimili, þar sem gott var að koma.
Jósef var mikill heimilismaður, góð-
ur faðir og afi, hafði gaman af að
leika við bamabömin og kenna
þeim þulur og vísur.
Það vora ófáar ferðirnar sem við
fóram á hans æskuslóðir í Fljótum
í Skagafírði.
Stóð ég uppi í hlíðarhalla
hinsta sinni, er blóm þar leit.
Vafinn örmum friðra fjalla
fögur við mér brosti sveit,
séð ei hef ég ævi alla
unaðs fegri blómareit.
(JS)
Honum þótti gott að heimsækja
Ríkeyju systur sína og mann henn-
ar Þorleif, sem búa í Langhúsum.
Þau eiga miklar þakkir skildar fyr-
ir hversu vel var alltaf tekið á
móti okkur. Móðir Jósefs var einn-
ig til heimilis í Langhúsum þar til
hún lést árið 1979, tæplega 102
ára_.
Árið eftir að Hanna tengdamóðir
mín féll frá fluttumst við hjónin til
Bandaríkjanna. Undanfarin fímm-
tán ár hefur Helga komið heim til
íslands á hverju ári til að heim-
sækja föður sinn og stytta honum
stundimar. Hún var hér í sinni
árlegu heimsókn þegar faðir henn-
ar varð bráðkvaddur.
Skömmu eftir andlát konu sinnar
flutti Jósef til sonar síns og tengda-
dóttur, þar bjó hann í tólf ár en
fluttist síðan að Hrafnistu í Reykja-
vík og bjó þar til æviloka.
Árin eru liðin og samfylgdin er
þökkuð.
Heiðar Reykdalsson.
Sérfræðingar
í blómaskrevtinjíum
við öll tækif&TÍ
I H blómaverkstæði 1
I BinnaI
Skólavöröustig 12,
á horni Bergstaöastrætis.
simi 551 9090