Morgunblaðið - 30.07.1997, Qupperneq 32

32 MIÐVIKUDAGUR 30. JÚLÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Óli Kristinsson
vélfræðingur
fæddist í Reykjavík
1. október 1941.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands 20.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Ágústa
Kristófersdóttir, f.
1908, og Kristinn
Magnússon, f. 1895,
d. 1956. Systkini Óla
eru Margrét, Eva,
Svala, Ásgeir, Krist-
inn og Kristófer.
ÓIi kvæntist
Karólínu Smith
1973 og eignuðust þau tvo syni,
Óla Kára, f. 1974, og Eggert
Pál, f. 1975, sem báðir eru nem-
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
í dag kveðjum við þig, elskulegi
frændi, sem ert látinn eftir harða
baráttu við illvígan sjúkdóm. Það er
svo sárt að sætta sig við það þegar
jafnyndisleg manneskja og hann Óli
„bró“ var, er tekin frá okkur öllum.
Koma nú upp í huga okkar marg-
ar góðar minningar tengdar þér. Þú
varst alltaf skemmtilegur, með góða
kímnigáfu og hrókur alls fagnaðar
í öllum fjölskylduboðum. Með þess-
um fáu orðum viljum við þakka þér
fyrir allar stundirnar sem við áttum
saman og fyrir að hafa gert líf okk-
ar ríkara.
Við kveðjum með miklum söknuði
og biðjum góðan Guð _að styrkja
ykkur, elsku Karólína, Óli Kári og
Eggert Páll, í ykkar miklu sorg.
Vottum við ykkur og ömmu og
systkinum dýpstu samúð okkar.
Frændsystkinin Ragnheiður,
Anna, Kristinn, Karl, makar
og börn.
Þegar maður hugsar til baka um
allar þær góðu stundir sem maður
átti með Ola bró eins og hann var
alltaf kallaður meðal okkar ein-
kenndust þær alltaf af mikilli gleði.
Eins og oft vill gerast með ungt
fólk leitar það að fyrirmyndum í
kringum sig. Ég var ekki hár í lofti
þegar _ég hafði fundið fyrirmynd
mína. ÓIi bró skyldi verða mín fyrir-
mynd því hann var alltaf svo hress
og jákvæður. Óli var mikill skáti og
þýddi ekkert annað fyrir mig en að
fara í skátana. Ég bjó í vesturbænum
og gat því ekki farið í skátafélagið
Skjöldunga í austurbænum sem mér
þótti ekki nógu gott því Óli og bræð-
ur hans höfðu verið í Skjöldungum
og mér skildist á þeim að það væri
nú besta félagið. Öli sagði það ekki
skipta aðalmáli heldur það að vera
skáti. Ég varð þess fljótlega áskynja
að í hvert sinn sem ég sagðist vera
frændi Óla í Skjöldungum ljómuðu
allir og fóru í gott skap. Það virtust
allir þekkja Óla og hann hafði greini-
lega einhver góð áhrif á alla. Þegar
ég varð eidri tókst með okkur góður
vinskapur. Það var alveg sarna hvað
ég tók mér fyrir hendur, Óli sýndi
öllu svo mikinn áhuga og var alltaf
tilbúinn að hjálpa og gefa góð ráð.
Ég man sérstaklega er ég keypti
mér fyrsta jeppann, þá sautján ára
gamall. Það voru nú ekki margir
hrifnir af þessu uppátæki mínu, en
Óli hafði mikinn skilning á þessu
áhugamáli og fylgdist með af mikl-
um áhuga og gaf mér góð ráð og
aðstoð þegar ég leitaði til hans.
Óli var mikill fjölskyldumaður og
naut sín best í faðmi fjölskyldunnar.
Það var alltaf gaman að hitta Óla
með fjölskyldunni og eru þær mér
ógleymanlegar stundirnar sem _við
áttum saman yfir kaffibolla á Úlf-
ljótsvatni eftir veiðitúrana hans með
Köllu þar sem rædd voru öll heims-
endur við Háskóla
Islands.
Óli útskrifaðist úr
vélskóla Islands
1967 og starfaði
m.a. sem vélstjóri á
Rs. Bjarna Sæ-
mundssyni. Einnig
var hann eftirlits-
maður hjá Skipa-
rekstri ríksins um
tíu ára skeið. Frá
1983 rak hann
ásamt eiginkonu
sinni og sonum
þjónustu- og inn-
flutningsfyrirtækið
Kemhydro-söluna.
Útför Óla fer fram frá Hall-
grímskirkju i dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
ins mál. Það var mikið hlegið og
langt gengið á sumarnóttina er hald-
ið var heimleiðis.
Ég kem til með að sakna Óla bró
mikið og það er erfitt að trúa því
að hann skuli vera fallinn frá, en
hann hættir aldrei að vera sú fyrir-
mynd sem ég leit upp til. Jákvæðni
hans og góðvild gætu allir tekið sér
til fyrirmyndar.
Elsku Kalla, Óli og Palli, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð. Megi guð
styrkja ykkur í sorginni.
Kristinn Ólafsson.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag,
við erum gestir og hótel okkar er jörðin
(Tómas Guðm.)
Þessi orð borgarskáldsins koma í
hugann og minna okkur á hverful-
leika lífsins og þann sannleika að í
raun erum við gestir á þessari plá-
netu - jörð - og dvalartíminn mis-
langur þar til haldið er áfram inn í
aðra tilveru. Dvöl hans Óla á jörð-
inni er lokið allt of fljótt, en við trú-
um því að hans bíði önnur verkefni
á öðrum stöðum og þar sé þörf fyr-
ir þennan góða dreng.
Það var árið 1973 sem Kalla vin-
kona okkar giftist honum Óla, sem
svo sannarlega færði birtu og yl inn
í líf hennar á ný eftir erfitt tímabil,
en hún hafði misst einkason sinn
tveimur árum áður. Kalla var síður
en svo í rómantískum hugleiðingum
þegar fundum þeirra Óla bar fyrst
saman En hvernig var hægt að
standast þennan hlýja og glaða
dreng? Árið 1974 eignuðust þau Óla
Kára og ári síðar Eggert Pál, auga-
steina foreldra sinna, og það hefur
verið lærdómsríkt að fylgjast með
þeirri samheldni sem hefur ríkt inn-
an þessarar litlu fjölskyldu. Óli var
vélfræðingur og vann sem slíkur í
nokkur ár bæði á sjó og í landi, en
svo stofnuðu þau Kalla eigið fyrir-
tæki, Kemhydrosöluna, sem frá upp-
hafi hefur verið starfrækt á heimili
þeirra, síðustu árin _með virkri þátt-
töku sona þeirra. I því sem öðru
stóðu þau saman sem einn maður.
í september sl. greindist Óli með
frumubreytingar eins og það var
kurteislega orðað á fagmáli. Öll von-
uðum við það besta, en þegar sumar
gekk í garð var Ijóst að örlög Óla
voru ráðin. Við sem þetta skrifum
erum vinkonur Köllu sem vorum
ásamt henni á húsmæðraskóla í Dan-
mörku 1955. Við heimkomuna þaðan
var stofnaður saumaklúbburinn VT
og höfum við haldið hópinn frá þeim
tíma, með smáhléum þó. í upphafi
vorum við sex, en maðurinn með ljá-
inn hefur núna á stuttum tíma tekið
tvær frá okkur. Og enn heggur hann
nærri okkur. Það er ekki lengra síðan
en í lok aprílmánaðar sl. sem við vin-
konurnar, Svavar hennar Sísíar heit-
innar og Magnús, sátum eina af þeim
mörgu dýrlegu veislum sem Óli og
Kalla stóðu fyrir. Óli í hlutverki grill-
meistarans sem aldrei brást. Hlýr,
brosandi og alltumvefjandi eins og
ævinlega. Vildi sem minnst gera úr
veikindum sínum en sýndi, eins og
alltaf, ótakmarkaðan áhuga á líðan
annarra, með ráðleggingar og hvatn-
ingarorð á vörum. Ekki hvarflaði að
okkur þetta kvöld að tíminn hans
Óla væri að renna út.
Það er ekki hægt að tala um Óla
án þessa að nefna Köllu. Þau hafa
verið eitt í okkar huga og ekki síður
Kári og Palli. Fyrir syni sína lifðu
þau - þau uppskáru líka eins og þau
sáðu - betri syni _er ekki hægt að
hugsa sér. Hann Óli var líka besti
vinurinn hennar Köllu okkar. Óli var
skáti og einkunnarorð skátanna -
eitt sinn skáti, ávallt skáti - áttu
svo sannarlega við Óla. Hjálpsemin
og greiðviknin einstök. Heimiiið á
Snorrabrautinni, sem var æskuheim-
ili Köllu, hefur alltaf staðið opið og
við vitum hve oft og hve mörgum
þau hafa reynst vinir í raun.
Elsku Óli. Við vinkonurnar viljum
þakka þér af alhug alla vináttuna,
hlýjuna, umhyggjuna og ekki síst
umburðarlyndið sem þú sýndir okkur
alltaf. Þitt stóra hjarta rúmaði svo
mikið. Þú fylgdist náið með sauma-
klúbbnum og við vitum að þú átt
eftir að fylgjast með okkur, brosa út
í annað og hrista höfuðið yfir uppá-
tækjum okkar. Svavar þakkar þér
alla vináttuna og elskuna sem þú
sýndir honum og Sísí í gegnum árin.
Hann saknar vinar í stað. Magnús
þakkar þér liðnar stundir og syrgir
að hafa ekki fengið lengri tíma með
þér.
Elsku Kalla. í 42 ár höfum við
fylgst meira og minna að í blíðu og
stríðu. Það eru þung spor sem við
öll göngum með þér, Kára og Palla
í dag. Við eigum þá ósk heitasta að
þið finnið huggun í öllum góðu minn-
ingunum sem þið eigið um elskaðan
eiginmann, föður og ekki síst besta
vininn. Guð gefi ykkur styrk og æðru-
leysi. Grétu systur Óla, sem hefur
staðið eins og klettur við hlið Köllu
þessar síðustu vikur, öðrum systkin-
um hans og aldraðri móður, Venna
þessum góða vini Óla og öðrum ást-
vinum vottum við samúð okkar.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt.
Blessuð sé minning Óla Kristins-
sonar.
Elísabet, Ingibjörg og Sigrún.
Með söknuði kveðjum við í dag
kæran vin, Óla Kristinsson.
Ei sá ég fyrr þau skil svo skýr.
Mér skilst, hve lífsins gjöf er dýr
- að mega fagna fleygri tíð
við fuglasöng í morguntíð
og tíbrá ljóss um loftin víð.
(Þorsteinn Vald.)
Haustið 1981 flutti ég ásamt fjöl-
skyldu minni í næsta hús við Óla.
Nokkrum mánuðum síðar hófst
kunningsskapur milli okkar og fjöl-
skyldunnar á Snorrabraut 87, þar
sem Óli bjó ásamt eiginkonu sinni
Karólínu og sonunum Kára og Palla.
Á heimili þeirra ríkti glaðværð, sam-
heldni og gestrisni, sem nýbýling-
arnir á Snorrabrautinni fengu að
njóta í ríkum mæli. Óli sagði oft að
við hefðum verið einstaklega lánsöm
að flytja á Snorrabrautina. „Þið vor-
uð nefnilega svo heppin með ná-
granna," sagði hann, hristi hausinn,
brosti á sinn sérstaka hátt og bætti
svo við: „Og við ekki síður.“
Það leið ekki á löngu áður kunn-
ingsskapurinn hafði þróast í innilega
og einlæga vináttu miili fjölskyldn-
anna tveggja og við höfðum eignast
sannan og raungóðan vin þar sem
Óli fór. Fljótlega vorum við farin að
kalla hann Óla granna. Þegar hann
heyrði nafngiftina sagðist hann vona
að fólk tengdi viðurnefnið við vaxt-
arlag hans, en færi ekki að leggja
merkinguna vitgrannur í hana.
Fjölskyldurnar tvær áttu eftir að
eyða saman ótal stundum. Við hitt-
umst oft — oftast til spjalla og njóta
návistar hvert við annað, til að spila,
horfa á sjónvarpið eða bara til að
borða pönnukökur sem Óli bakaði
af mikilli list. Hann kvaðst hafa
fundið upp óbrigðula uppskrift að
fullkomnu hjónabandi. „Ég geri allt-
af eins og hún Kalla mín segir. Þá
gengur allt svo vel,“ sagði hann og
brosti út að eyrum. Hann var mikill
fjölskyldumaður og unni Köllu sinni
og sonunum tveim afar heitt. Það
duldist engum.
Óli var mikill mannkostamaður,
skynsamur, vandaður og heiðarlegur,
harðduglegur, ljúfur í umgengni, ör-
látur og greiðvikinn. Hann var ein-
staklega skapgóður, með létta lund
og góða kímnigáfu. Hann hafði næmt
auga fyrir hinu skoplega í amstri
dagsins. Hann laumaði út úr sér
smellnum og meinfyndnum athuga-
semdum fyrirhafnarlaust. Hann gerði
sig oft að áberandi persónu í auka-
hlutverki í frásögnum sínum og gerði
grín að sjálfum sér á hárfínan máta,
en slíkt er fáum gefið.
Óli rak ásamt Karólínu, eiginkonu
sinni, fyrirtækið Kemhydrosöluna og
átti þar langan vinnudag. Hann var
traustur liðsmaður skátahreyfingar-
innar og félagi í Oddfellow. Utan
þess var hann óþreytandi að dytta
að húsinu og garðinum og má þar
víða sjá merki um handbragð hans.
Óli var mjög laghentur og smekkleg-
ur. Eftir hann liggja húsgögn og
margir fallegir smíðajárnsmunir.
Óli var ætíð boðinn og búinn að
rétta hjálparhönd. Eggertína,
tengdamóðir hans; bjó til dauðadags
í sama húsj og Óli og Kalla. Milli
hennar og Óla ríktu sérlega náin og
falleg tengsl, sem fólu í sér mikla
elskusemi og gagnkvæma virðingu.
Hann sinnti Ágústu, háaldraðri móð-
ur sinni, af mikilli ræktarsemi og
var ólatur að koma henni til hjálpar
á alla lund. Ótal fleiri nutu greið-
vikni og hjálpsemi hans.
Þegar við fluttum af Snorrabraut-
inni fækkaði fundum, en vináttan
hélst sú sama. Þráðurinn var tekinn
upp rétt eins og við hefðum hist í
gær. Því verður vart trúað að Óli
eigi ekki eftir að sitja í góðra vina
hópi með glettnisglampa í augum og
kitla hláturtaugarnar með hnyttnum
innskotum í samræðurnar.
Á kveðju- og sorgarstund vil ég
bera fram þakklæti fyrir hönd gömlu
grannanna á Snorrabrautinni. Þakk-
læti fyrir aliar skemmtilegu stund-
irnar, sem auðguðu hversdagsleik-
ann og dægurþrasið, þakklæti fyrir
að hafa kynnst og átt samleið með
svo fágætum manni, þakklæti fyrir
dýrmæta vináttu. Minningin um
okkar góða vin verður ekki frá okk-
ur tekin._
Megi Óli Kristinsson hvíla í friði.
Bergþóra Einarsdóttir.
Það voru börnin sem leiddu okkur
saman.
Guðrún dóttir okkar var að byija
að fara í leiðangra um nágrennið á
eigin vegum þegar hún kynntist
Palla, yngri syni Óla og Köllu. í
garðinum hjá þeim var alltaf eitt-
hvað verið að bardúsa og börnin
voru þátttakendur í því sem var ver-
ið að gera hveiju sinni, enda dróg-
ust krakkarnir í hverfinu þangað.
Um haustið hófu þau göngu í
fimm ára bekk í ísaksskóla, þar sem
eldri synir okkar höfðu þegar hafið
nám, Öli Kári, bróðir Palla, ári eldri
og Elli, sonur okkar, þremur árum
eldri. Þetta varð upphaf vináttu, sem
staðið hefur æ síðan, vináttu sem
hefur verið okkur mikils virði og
aldrei borið skugga á og hefur hún
styrkst á milli okkar foreldranna
með árunum. Alltaf var hægt að
banka uppá hjá Óla og Köllu, þau
voru mjög samtaka hjón og var fjöl-
skyldan þeim mikils virði. Það var
lærdómsríkt að kynnast því hvernig
synirnir voru þátttakendur í öllu með
foreldrunum.
Margar veislurnar höfum við setið
hjá þeim í góðu yfirlæti, þegið kræs-
ingar og oftar en ekki var tekið í
spil. Börnum okkar, Guðrúnu, Palla,
Óla Kára og Ella, samdi vel og undu
þau sér saman við leik.
Árin hafa liðið og börnin valið
mismunandi leiðir, en sú trygga vin-
átta sem þau hjón hafa sýnt okkur
í gegnum tíðina er okkur mikils virði
og ljúfar minningar um samveru-
stundir Iiðinna ára munum við
geyma í hjarta okkar.
Eitt sinn skáti, ávallt skáti, það
sannaðist á Óla. Hann tók virkan
þátt í öllu heimilishaldi og bakaði
heimsins bestu pönnukökur, ávallt
var hann tilbúinn að rétta hjálpar-
hönd, mjög handlaginn og kunni ráð
við flestu. Hann smíðaði margt, m.a.
aðventukransinn sem tekinn er fram
fyrir hver jól á heimili okkar. Alltaf
sýndi hann börnum okkar hlýju og
fylgdist með þeim.
Það eru til sjúkdómar sem læðast
að, taka sér bólfestu. Maðurinn er
ÓLI
KRISTINSSON
grandalaus og allt í einu hefur sjúk-
dómurinn tekið völdin.
Góður drengur og traustur vinur
er fallinn frá um aldur fram.
Við minnumst hans með virðingu
og biðjum Guð að styrkja fjölskyldu
hans.
Magný og Jóhann.
Á haustnóttum komu saman til
myndatöku þeir sem gegnt hafa
starfi félagsforingja í skátafélaginu
Skjöldungum í Reykjavík. Til þess
að fullkomna ætlunarverk í tilefni
25 ára afmælis félagsins. Á tíu
mánuðum eru tveir úr þessum litla
hópi farnir hejm, fyrst Helgi Eiríks-
son og nú Óli Kristinsson, ungir
menn á besta aldri. Óli var elstur
okkar félaga og fyrsti leiðtogi hóps-
ins sem taldist til Skjöldungadeildar
í Skátafélagi Reykjavíkur. Hann var
einn stofnenda hennar árið 1955 og
þá nýgenginn formlega í raðir skáta
í Skátafélagi Reykjavíkur rétt á
sextánda ári. Þetta var samt ekki
raunverulegt upphaf að skátaferli
hans sem hófst á skátaskólanum að
Úlfljótsvatni undir verndarhendi
Margrétar systur hans og Björgvins
Magnússonar mágs hans. Frú Ág-
ústa á Staðarhóli átti sjálf langan
feril í skátastarfi og flest barnanna
koma þar við en yngstu synirnir
þrír Óli, Kristinn og Kristófer urðu
félagar okkar í Skjöldungum og
nánir vinir með tímanum. Oli missti
ungur föður sinn og var því heimili
Margrétar og Björgvins annað heim-
ili þeirra bræðra og dvöldu þeir jafn-
an að Úlfljótsvatni á sumrin. Þaðan
streymdi inn í skátahópinn okkar
sannur skátaandi. Óli Kristinsson var
gæddur einstökum hæfileikum til að
hafa mannaforráð, honum var eðlis-
lægt að fara fyrir flokki. Gott skap,
leiftrandi kímnigáfa og skarpar gáfur
og heilbrigð dómgreind gerðu hann
að traustum leiðtoga. Eins og jafnan
hafði slíkur maður miklu meiri áhrif
á samferðafólk sitt heldur en hann
sjálfan óraði fyrir. Þeir voru kröfu-
harðir og einbeittir, fullir sjálfs-
trausts og skapandi í hugsun þeir
Óli og Hákon Jarl Hafliðason er þeir
vinirnir voru í fararbroddi í skáta-
starfi okkar. Nú eru þeir báðir farnir
heim langt um aldur fram.
Kröfurnar sem þessir foringjar
okkar gerðu til sjálfs sín voru langt-
um meiri en þær kröfur sem gerðar
voru til okkar. Óli Kristinsson sótti
fyrsta alþjóðlega Gjlwellnámskeiðið
sem haldið var að Úlfljótsvatni árið
1959 og lauk því námi með góðum
vitnisburði í fyrsta hópi íslenskra
Gilwellskáta, sem luku námi sínu
hérlendis. En honum þótti síðar sem
þroski hans hefði verið minni en
skynsamlegt væri til að ljúka þessu
námi og sótti hann því Gilwellskól-
ann í annað sinn þremur árum síð-
ar. Þriðja Gilwellnámskeið sérstak-
lega ætlað Ylfingaforingjum sótti
hann svo tveimur árum seinna. Þá
hafði hann tekið við umsjón með
ylfingastarfi í Skjöldungum og vildi
fræðast sem best um skátastörf
yngstu skátanna. Þetta var fordæmi
foringjans, hann lét verkin tala.
Ekki svo að skilja að honum hafi
ekki látið að segja hug sinn, frásagn-
argáfan var eðlislæg, hann kunni
vel að fiytja mál sitt og orðheppinn
með afbrigðum. Margir sögðu að
okkur strákunum hafi hann kennt
að brúka munn, fyrir utan að kenna
okkur að beita þeirri gerð kímni sem
kunnugir kölluðu Staðarhólshúmor.
Hefur sumt birst í persónum þeim
sem Edda stórleikkona, frænka Óla
hefur gert ódauðlegar með þjóðinni.
Sögukennarinn í Langholtsskóla:
Hvað gerðist markvert árið 1941?
Óli: „Það sprakk út rós hjá henni
Ágústu á Staðarhóli - og ég fædd-
ist.“ Leikhæfileikar Óla voru ekki
minni en skotharka hans í hand-
bolta, sem dugði liði Skjöldunga til
sigurs árum saman í deildakeppni
Skátafélags Reykjavíkur.
Óli lauk námi í vélvirkjun í Héðni
og framhaldsnámi í Vélskólanum þar
sem hann lauk vélstjórnarnámi og
vann með skólanum fulla vinnu
nema hluta síðasta námsársins.
„Þetta er ekki hægt,“ sagði Gunnar
Bjarnason skólastjóri, en námsgáf-
urnar voru miklar og dugurinn óbil-
andi. Það var bara eitt sem skyggði
á þessi ár að okkar mati að Óli lagði