Morgunblaðið - 30.07.1997, Síða 37

1-
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 30. JÚLÍ1997 37
ferðir saman, allar ánægjulegar.
Sérstaklega man ég þegar við geng-
um á Vörðufell, í góðu veðri. Eins
fórum við í minnisstæða gönguferð
niður að Þjórsá, á Mumeyrar. Þá var
allt bjart, sól í sinni, við glaðar og
ánægðar. Þannig vil ég minnast vin-
konu minnar, yfir henni var alltaf
bjart, hún var alla jafna ánægð, kát.
Ég minnist Siggu sem hinnar
sterku. Hún var alltaf ráðagóð, hún
lumaði yfír leitt á einhveijum úrræð-
um þegar ég stóð frammi fyrir ein-
hverju sem mér fannst gjörsamlega
óyfirstíganlegt. Þá sýndi hún mér
fram á að eitthvað mætti nú gera,
fór yfir stöðuna með mér og það
brást ekki að ég hugsaði með mér,
jæja, þetta er kannski ekki svo
slæmt, og fór af hennar fundi mun
bjartsýnni en áður.
Ég minnist Siggu minnar með
þakklæti og virðingu. Tilvitnun í orð
um vináttuna í Spámanninum eftir
Kahlil Gibran finnst mér við hæfi:
„Þegar vinur þinn talar, þá andmæl-
ir þú honum óttalaust eða ert honum
sam þykkur af heilum hug.
Og þegar hann þegir, skiljið þið
hvor annan.
Því að 5 þögulli vináttu ykkar
verða allar hugsanir, allar langanir
og allar vonir ykkar til, og þeirra
er notið í gleði, sem krefst einskis.
Þú skalt ekki hryggjast, þegar
þú skilur við vin þinn, því að það,
sem þér þykir vænst um í fari hans,
getur orðið þér ljósara í ijarveru
hans, eins og fjallgöngumaður sér
fjallið bezt af sléttunni."
Guðrún Þóra.
Endurblik hins liðna leikur um
Siggu, kæran æskuvin.
Minningarnar líða hjá. Glöð ár
þegar allt lífið var framundan og
draumarnir gátu ræst. Og þeir rætt-
ust og senn glöddumst við yfir
bamaláni hvers annars.
Góðar stundir með heimsóknum
þegar búið var í sitt hvoru landinu.
Allt varð sem í upphafi, glaðvær
samvera, þótt æskan væri að baki.
Nú síðast bættist ævintýrið hún
Inga Lóa í hópinn. Ljósgeisli sem
endurvakti fölnaðar minningar
bamafólks. Fyrir hverja litla sam-
vemstund þökkum við þegar góður
vinur er kvaddur, kona sem tók
örlögum sínum með styrk og æðm-
leysi. Megi sá sem einn ræður
styrkja og styðja ástvini Siggu.
Kolbrún og Snorri.
Á Ásólfsstöðum bjuggu þau til
ársins 1958, við börn og buru, tvær
stelpur og tvo stráka og sólin skein.
En ský em fljót að hrannast upp
á vom landi, Ásólfur fékk kransæða-
stíflu og fjölskyldan mátti til Reykja-
víkur og hann til léttari starfa.
Þar undu þau bærilega í sjö ár,
Ási þó miður. Hann kunni ekki við
það að í fiskbúðinni tók enginn
undir, þegar hann bauð góðan dag.
En nú bauð heilsan upp á það
að þau gátu snúið aftur heim, þótt
mig gmni, að borgin hafi togað í
hana, ekki hann.
Nú vom auðvitað breyttir tímar,
gamla steypta gistihúsið á Ásólfs-
stöðum frá árinu 1928, sem pabbi
minn og afi höfðu reist fyrir Pál,
þjónaði ekki tilgangi. Það er starf-
hæft meðan enginn persónubíll sást
og allir fóru með almenningsvögn-
um stuttar vegalengdir. En nú fóm
einkabílar langar vegalengdir á al-
vömvegum og rútur á hverfanda
hveli.
Nú voru börnin að hverfa úr for-
eldrahúsum. Þau reistu sér fallegt
hús á fallegum bletti við gamla
túngarðinn og undu sér síðan þar,
hún glaðværðin sjálf og hlý, hann
ræðinn og forvitinn um alla hluti.
Bæði samhent og gestrisin. Þaðan
liggja beinir vegir.
Nornirnar höguðu því svo til, að
ég gat ekki gengið hjá henni síð-
asta spölinn, en nú eru þau aftur
saman og kannski hefir hann bara
sótt hana.
Og megi þau æ vera í ró á eilífð-
arenginu.
Kona mín og ég sendum ættingj-
um kveðjur.
Hreggviður Stefánsson.
JÓNPÉTUR
GUNNARSSON
+ Jón Pétur
Gunnarsson
fæddist í Reykjavík
7. september 1991.
Hann lést á Barna-
spitala Hringsins
19. júlí síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Langholts-
kirkju 28. júlí.
í formála minn-
ingargreina um Jón
Pétur í Morgun-
blaðinu sunnudag-
inn 27. júlí er föður-
nafn afa hans í föð-
urætt rangt staf-
sett. Hann heitir Valdimar
Jörgensson. Eru hlutaðeigend-
ur innilega beðnir afsökunar á
þessum mistökum.
Elsku Gunni og Lára.
Megi algóður Guð vera með ykk-
ur og styrkja ykkur í raunum ykk-
ar. Sorgin er þrúgandi, en bugist
ekki. Njótið heldur góðu minning-
anna. Þótt margar stundir hafi ver-
ið ykkur og Jóni Pétri erfiðar vom
ánægjustundirnar líka margar. Elja
ykkar og dugnaður við að sinna
honum sem best og gera fyrir hann
allt sem mögulegt var, og jafnvel
ómögulegt, var engu lík. Margt
heilbrigt barnið gæti öfundað hann
af því lífshlaupi. Gönguferðir, hjóla-
ferðir, skíðaferðir, jeppaferðir, jafn-
vel vélsleðaferðir. Gleymið heldur
ekki ferðum erlendis í tívolí og sól
og sand. Skoðið myndasafnið ykkar
og rifjið upp þessar fjölmörgu
ánægjustundir. Þar em líka myndir
af Jóni Pétri með Arnari bróður
sínum, prúðbúnum í eins sparifötum
á jólum og í afmælum. Natni ykkar
við að gera eins fyrir þá báða er
gott dæmi um þann dugnað og
metnað sem þig sýnið. Þetta er ein-
stakt. Haldið þessu áfram og þá
munuð þig öðlast styrk að nýju
þrátt fyrir þungbæra sorg.
Guð blessi ykkur og ykkar fjöl-
skyldur.
Erla og Gunnar Jóns.
Urð og gijót.
Upp í mót.
Ekkert nema urð og gijót.
Klífa skriður.
Skríða kletta.
Velta niður vera að detta,
Hrufla sig á hveijum steini.
Halda að sárið nái beini.
Þessar ljóðlínur úr kvæði Tómas-
ar Guðmundssonar, Fjallganga,
koma upp í huga okkar þegar við
lítum til baka og hugsum um lífs-
baráttu þína. Þannig var líf þitt
eins og barátta fjallgöngumannsins,
sem vill sigra og komast á tindinn.
Elsku Jón Pétur, nú ert þú kom-
inn á tindinn þar sem við vitum að
þér líður vel og englarnir eru með
þér. Hjartans vinur við munum
minnast þín og muna eftir fallega
brosinu þínu og augunum þínum
skæru. Þú varst alltaf svo glaður
og kátur þegar þú komst í heim-
sókn. í afmælum varst þú hrókur
alls fagnaðar og þér leið best þegar
krakkamir sungu fyrir þig og Jölli
hristi kerruna þína, þá heyrðist
hlátur þinn langar leiðir.
Ó blíði Jesús, blessa þú
það barn, er vér þér færum nú,
tak það í faðm og blítt það ber
með bömum Guðs á örmum þér.
(Ó. Guðmundsson.)
Elsku Gunni, Lára og Arnar, Guð
veri með ykkur.
Jörgen, Björg, Viktor Þór
og Valdís.
Á laugardag bárust mér þær
sorglegu fréttir að litli vinur minn
hefði kvatt þennan heim um morg-
uninn. Ég fylltist mikilli sorg, en
hugsa svo um alla þá góðu tíma
sem við áttum saman. Allar þær
góðu stundir sem við
áttum tvö saman inni
í Lilli Nielsen herbergi
þegar við vorum í
nuddi, eða lágum í
vatnsrúminu, héldum
utan um hvort annað
og hlustuðum á rólega
tónlist. Ég mun ávallt
muna eftir þínu fallega
brosi sem bræddi
marga. Það var oft erf-
itt að koma upp á spít-
ala til þín, en við áttum
góðar stundir saman
þar, þegar þú sast í
fanginu á mér í ruggu-
stólnum og við sungum öll uppá-
haldslögin þín. Ég er þakklát fyrir
að hafa átt allan þennan tíma og
þessar yndislegu stundir með þér.
Það er sagt að þeir deyi ungir sem
guðimir elska mest.
Ég votta Láru, Gunnari og Am-
ari mína dýpstu samúð. Ég kveð
þig elsku jOn Pétur og þakka þér
fyrir allt sem þú gafst mér.
Þín vinkona,
Hólmfríður.
Ég kveð lítinn vin, Jón Pétur,
tæplega sex ára gamlan dreng, sem
lést eftir hetjulega dvöl hér á jörð.
Ég horfi til himins og spyr Guð:
Hvers vegna koma sumir til að lifa
lífi fötlunar og veikinda? Hver er
tilgangurinn? Af hverju fæðast böm
og fatlast? Ég fæ engin svör en hef
valið að trúa því að það sé tilgang-
ur með öllu því, sem hendir okkur
á lífsleiðinni.
Fyrir mér hafði líf Jóns Péturs
mikinn tilgang. Tilgang þroska,
samhygðar og kærleika.
Ég þekkti ekki Jón Pétur meðan
hann var lítill, heilbrigður drengur,
ég kynntist honum eftir að fötlunin
hafði skyndilega knúið dyra og skil-
ið þennan áður heilbrigða dreng
eftir háðan hjálpartækjum.
Jón Pétur og dóttir mín Selma
Rún urðu vinir og leikskólafélagar
og tengdumst við foreldrar þeirra
vináttuböndum. Bæði voru þau
fjötruð í fötluðum veikum líkama,
en það vom ekki til skýrari eða
heilbrigðari sálir. Ljósið sem skein
úr augum Jóns Péturs var skært
og ekki fór á milli mála að hann
skynjaði og skildi allt sem fram fór
í kringum hann. Þegar börn eins
og Jón Pétur og Selma Rún deyja,
skilja þau eftir sig stóran reynslu-
heim og lífið verður aldrei það sama
og áður, fyrir okkur foreldrana, sem
þurfum að sjá á eftir barninu okk-
ar, barninu sem þurfti svo mikla
umönnun og stöðuga athygli. Tóm-
leikinn sem eftir fylgir er mikill,
meira tóm og meiri söknuður en
margur heldur.
Oft er sagt að dauðinn sé líkn
þeim sem þjást og er ég sammála
því, en það er engin lausn fólgin í
því að missa barnið sitt, jafnvel þó
að það sé iry'ög veikt og búi ekki
við þau líkamlegu lífsgæði, sem við
viljum börnunum okkar til handa.
Ég sakna Jóns Pétur, sakna þess
að sjá ekki brosið sem kom fram á
andlit hans þegar ég söng fyrir
hann Múlaborgarlögin og að geta
ekki lagt kinn mína við hans og
fundið og heyrt léttan andardrátt-
inn sem blés lífí yfir andlit mitt.
Síðasta minningin af Jóni Pétri er
mynd af nettri hönd móður hans
er hún gældi við ljósa lokkana og
strauk hvítan vangann, móðurtárin
runnu hljóðlaust niður vanga henn-
ar á kveðjustundinni, örþreyttum
föður harmi slegnum og litlum bróð-
ur sem svaf hægum svefni. Jón
Pétur hafði yfírgefið þreyttan lík-
amann og var farinn í langt ferða-
lag.
Ég kveð þig, Jón Pétur, og þakka
þér samfylgdina sem hefur varað í
fjögur ár. Robert kveður líka lítinn
vin og sendum við hjónin Láru,
Gunnari og Arnari okkar innileg-
ustu samúðarkveðiur.
Olöf de Bont.
Látinn er lítill nágranni okkar
hann Jón Pétur Gunnarsson. Þessi
litli drengur, sem átt hefur við erf-
ið veikindi að stríða um langa tíma,
var þó svo lánsamur að eiga afar
góða og ástríka foreldra sem reyndu
á allan hugsanlegan hátt að bæta
honum upp þá tilveru sem veikindin
sköpuðu honum. Þegar ég hugsa
til baka til þess tíma er við urðum
nágrannar man ég eftir að hafa
verið að horfa út um gluggann og
séð unga konu með lítinn, ljósan,
fallegan dreng með tindrandi augu
sitja í sandkassa fyrir utan húsið
og var hún að hjálpa honum að
láta þessar litlu hendur sem ekki
vildu láta að stjóm moka. Fljótlega
varð okkur nágrönnunum vel til
vina og kynntumst við þá Jóni Pétri
betur. Minnisstætt er mér eitt sinn
er ég spurði Jón Pétur hvort ég
ætti að sýna honum fölsku tennum-
ar mínar, hvað hann varð þá kátur
og gleðin færðist yfir andlit hans.
Eftir að við kynntumst okkar
góðu nágrönnum hef ég oft dáðst
að þreki þeirra og dugnaði og
hvemig þeim hefur tekist að lifa
sem eðlilegustu lífi og fá það besta
út hveiju sinni þrátt fyrir allt.
Elsku Lára, Gunni og Amar,
missir ykkar er mikill, en það er
þó dálítil huggun harmi gegn að
vita að nú getur litli gullmolinn
ykkar hlaupið um grænar grundir
Nangijala, og öll veikindi eru á bak
og brott.
Við viljum nota tækifærið og
votta ömmum, öfum og öðrum ætt-
ingjum dýpstu samúð okkar.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Blessuð sé minning Jóns Péturs
Gunnarssonar.
Sigríður Sólveig, Stefán
og Sylvía Kristín.
Samskipti okkar Jóns Péturs hóf-
ust þegar hann byijaði á Múlaborg
haustið ’94. Það fyrsta sem ég tók
eftir hjá honum vom augun, þessi
fallegu grænu augu sem sögðu svo
mikið. Eftir nánari kynni vom aug-
un og brosið tjáningarmiðill hans
okkar á milli. Við áttum okkar góðu
stundir saman og þá sérstaklega í
sundlauginni þar sem hreyfíngam-
ar vom þér auðveldari og þú naust
þess að láta þig fljóta í vatninu.
Núna er þinn tími búinn hér á
meðal okkar en hvar sem þú ert
þá er ég viss um að þar líður þér vel.
Eins og furðuleg blóm
vaxa fjarlægar veraldir
út úr langsvæfum
líkama mínum.
Ég fínn myrkrið hverfast
eins og málmkynjað hjól
um möndul ljóssins.
(Steinn Steinarr.)
Takk fyrir samveruna, elsku Jón
Pétur.
Sigrún.
Elsku Jón Pétur, þegar mér var
sagt frá andláti þínu fylltist ég
mikilli sorg og söknuði. Ég átti erf-
itt með að skilja, af hveiju? En það
veit enginn. Eg fór að hugsa um
þær stundir sem við áttum saman,
fyrst inni á Bangsadeild, en svo
bara í stofunni heima hjá þér þegar
þú sast í fanginu á mér og við sung-
um og höfðum það gott.
Ekki þurfti mikið til að framkalla
bros hjá þér, brosið fallega sem
bræddi alla.
Alltaf varstu jafn glaður að sjá
okkur Hóffy þegar við komum og
heimsóttum þig á spítalann, og allt- %
af þótti okkur jafn leiðinlegt þegar
við þurftum að fara. En nú ert þú
farinn og skilur eftir þig yndislegar
minningar um yndislegan lítinn
strák sem allir dáðu. Ég mun alltaf
muna þig.
Elsku Lára, Gunnar, Arnar og
fjölskylda. Guð veri með ykkur á
þessum erfíðu tímum.
Þórdis.
Þú reyndir stríð við sjúkdóm, sorg og mein,
en sálin þín var fögur, góð og hrein,
með bamsins hjarta, bamsins von og þrá
sem bam nú færðu drottin þinn að sjá.
En allt er bætt sem ama og raun þér bjó,
og allt er grætt með hjartanlegri fró,
og drottinn finnur fólva blómið sitt
þó fáskiýtt sé og látlaust rúmið þitt.
(Guðm. Guðm.)
Elsku Lára, Gunnar, Amar og
aðrir aðstandendur. Megi góður
Guð styrkja ykkur í sorginni. Við
geymum minninguna um yndisleg-
an glókoll með geislandi græn augu
og fallegt bros sem stutt var í á
góðum dögum.
Guð geymi Jón Pétur litla.
Allir í Skammtimavistuninni
Álfalandi 6. %
Svo yndislega æskan
úr aupm þínum skein.
Svo saklaus var þinn svipur
og sál þín björt og hrein.
(Tómas Guðm.)
Ég kveð enn einn lítinn engil sem
hefur fylgt mér síðustu ár. Fyrst
sá ég þína ljósu lokka í þjálfun hjá
Unni á Landspítalanum. Og
mamma og amma hvísluðust á hvað
þú værir fallegt barn. Leiðir okkar4—
lágu svo saman bæði á Múlaborg
og í Álfalandi. Þegar einhver spurði
mig hvort Jón Pétur væri vinur
minn sagði ég alltaf já. Þótt ég og
þú töluðum ekki oft um það vorum
við alltaf vinir og þú einn af okkur.
Ég og fjölskyldan mín kveðjum
þig með söknuði. Megi Guð og engl-
ar hans styrkja fjölskyldu þína á
þessari sorgarstund.
Þín vinkona,
Sigrún Sól og fjölskylda.
Lítill fallegur drengur hefur
kvatt þennan heim og minningarnar
leita á hugann. Ég kynntist Jóni
Pétri sumarið áður en hann varðv«
þriggja ára. Arnar bróðir hans var
þá lítið kríli og í nógu var að snú-
ast fyrir mömmu þeirra. Jón Pétur
var ekki byijaður í leikskóla en eins
og öðrum litlum strákum fannst
honum gaman að hitta aðra krakka
og ærslast svolítið. Við fórum oft
saman á róló og skemmtum okkur
vel, eða ef veður var verra vorum
við inni að lesa eða hlusta á spólur
og sérstaklega þótti honum gaman
ef sungið var fyrir hann.
Jón Pétur byijaði svo á leikskóla
þegar hann var fjögurra ára og við
hittumst sjaldnar, enda nóg fjör á
leikskólanum. Nú er Jón Pétur ekki
lengur í þessum heimi en ég mun
geyma myndina af þessum bros-*1*
milda snáða í hjartanu alla tíð.
Kæru Lára, Gunnar og Amar,
ég sendi ykkur mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Eirný.
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SAMÚEL HELGASON,
Bogarbraut 65a,
Borganesi,
lést á heimili sínu sunnudaginn 27. júli.
Jarðarförin ferfram frá Borganeskirkju laugardaginn 2. ágúst kl. 14.00.
Guðrún Samúelsdóttír,
Erlendur Samúelsson,
Helgi Samúelsson,
Slgurður Samúelsson,
tengdabörn og barnabörn.