Morgunblaðið - 13.08.1997, Qupperneq 34

34 MIÐVIKUDAGUR 13. ÁGÚST 1997
MORGUNBLAÐIÐ
SIGRÚNH.
- ÁGÚSTSDÓTTIR
+ Sigrún Hall-
dóra Ágústs-
dóttir fæddist á
Hákonarstöðum á
Jökuldal 1. júní
1917. Hún lést á
heimili sínu
Blöndubakka 8, 5.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Vilhelm
Ágúst Ásgrímsson,
bóndi, fæddur 5.
ágúst 1888 á Una-
ósi í Hjaltastaða-
þinghá, látinn 26.
júlí 1971, og Guð-
björg Alexandersdóttir, fædd
á Minna-Mosfelli í Grímsnesi
23. júlí 1891, látin 4. apríl 1974.
Fyrstu árin bjuggu foreldr-
ar Sigrúnar á Hákonarstöðum,
en fluttust 1919 að Hjaltastað,
þaðan að Ánastöðum árið 1922
og loks að Ásgrímsstöðum árið
1925 þar sem þau bjuggu í 36
ár. Þar ólst Sigrún upp, fjórða
í röð 10 systkina.
Systkini Sigrúnar: Karl Ás-
Mr grímur, f. 7. desember 1910,
d. 7. júní 1991; Helga Jóhanna,
f. 15. maí 1912, d. 28. nóvem-
ber 1996, Vilhelmína Ingibjörg,
f. 7. ágúst 1914; Björn Arnar,
f. 21. desember 1918; Ragnar
Halldór, f. 12. ágúst 1922; Guð-
jón Sverrir, f. 6. október 1923,
d. 3. febrúar 1973; Guðgeir, f.
Flest gerum við okkur grein fyrir
því hvaða atburðir og einstaklingar
, hafa haft mest áhrif og skipt mestu
máli í uppvexti okkar. Ein af þeim
manneskjum sem hvað stærstan sess
á í mínum minningum er Sigrún
Halldóra Ágústsdóttir, föðursystir
mín, sem ég þekkti þó aldrei öðru-
vísi en sem Sillu.
Frá því ég man eftir mér var það
fastur þáttur í tilverunni að fara í
kaffi til Sillu og Óskars á Hring-
brautina, og þær eru margar pönnu-
kökurnar sem hún bakaði fyrir mig.
Sem smástrák fannst mér þessar
heimsóknir ómissandi, Silla átti allt-
af eitthvað gott og pípan hans Ósk-
ars ilmaði svo vel. Litla íbúðin þeirra
á Hringbraut 90 var svo heimilisleg,
húsgögnin voru eldri og mýkri en á
mínu heimili, og Silla átti skartgrip-
>~‘T askrín fullt af gulli og gersemum
sem smástrákurinn fékk að skoða
við hátíðleg tækifæri. Á þessu heim-
ili, af þeim Sillu og Óskari, lærði ég
13. júlí 1927; Skúli
Björgvin, f. 29.
október 1929, d. 17.
júní 1995; Rannveig
Heiðrún, f. 1. októ-
ber 1934.
Sigrún var á Ás-
grímsstöðum þar til
um tvítugt að hún
flytur til Reykjavík-
ur. Hún giftist hinn
1. desember 1944
Óskari Rafni Magn-
ússyni, f. 5. janúar
1916, dáinn 16. nóv-
ember 1985.
Synir Sigrúnar
og Óskars eru Skúli Heiðar,
f. 16. maí 1946, og Sigmar
Halldór, f. 17. desember 1952.
Skúii er kvæntur Birnu Ólafs-
dóttur, og eiga þau fimm börn:
Sigrún Ragna, f. 4. september
1965, Ragnhildur, f. 29. júní
1967, Anna María, f. 18. mars
1973, og tvíburamir Óskar
Dan og Ölafur Guðbjörn, f. 24.
mai 1980. Skúli og Birna eiga
sex barnabörn. Sigmar er
kvæntur Elísabetu Snorradótt-
ur, og eiga þau tvö börn: Edda
Björg, f. 26. ágúst 1972, og
Snorri Rafn, f. 25. júní 1976.
Sigmar og Elísabet eiga tvö
barnabörn.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
að brosið skiptir öllu máli og lífið
er mun betra ef maður er í léttu
skapi, hjá Sillu var alltaf örstutt í
brosið og hláturinn, jafnvel þó um-
ræðuefnið væri grafalvarlegt.
Það voru sérstök forréttindi að fá
að skoða í herbergi stóru strákanna
hennar Sillu, þeirra Simma og Skúla,
sem tvímælalaust voru í guðatölu í
mínum augum. Þær voru ófáar bæk-
urnar þeirra sem Silla lánaði mér,
fyrst til að láta lesa og síðan til að
lesa sjálfur.
Silla fæddist á Hákonarstöðum á
Jökuldal og ólst þar upp og á Hér-
aði. Hún flutti síðan til Reykjavíkur
fyrir tvítugt og bjó þar alla tíð, en í
mínum huga var Silla alltaf ímynd
húsfrúar í sveit. Heimilið á Hring-
brautinni var gestrisið með eindæm-
um, í minningunni var þar alltaf fullt
af fóiki og alltaf hlaðið eldhúsborð,
eins og á gömlu góðu sveitaheimili
þar sem það er hreinn dónaskapur
að smakka ekki á öllum sortum. Eitt

+
Ástkær faðir minn, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN GUÐMANN JÓNSSON,
Árskógum 2,
Reykjavfk,
áður tii heimilis
á Dalbraut 27,
lést mánudaginn 11. ágúst.
Fanný Guðbjörg Guðmannsdóttir,
Kristinn Ólafsson,
Jón Guðmann Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær móðir okkar,
FANNY INGVARSDÓTTIR
frá Norðfirði,
andaðist á Hrafnistu í Hafnarfirði sunnudaginn
10. ágúst 1997.
Jarðarförin fer fram frá Garðakirkju miðviku-
daginn 20. ágúst 1997 og hefst athöfnin
kl. 13.30.
Margrét Gísladóttir, Kristján Gíslason,
Ingvar Gíslason, Ásdfs Gísladóttir,
María Gfsladóttir, Tryggvi Gfslason.
MIIMNIIMGAR
mesta áhyggjuefni Sillu var ef maður
borðaði ekki nóg að hennar mati.
Mér fannst það þess vegna mjög
eðlilegt starfsval þegar hún tók að
sér að sjá um kaffistofu Þvottahúss
Ríkisspítalanna, en var því meira
undrandi á því hve lengi gamla kon-
an entist til að taka strætó alla leið
upp á Hálsa þar sem þvottahúsið er
staðsett. Eftir á að hyggja hefði ég
ekki þurft að vera hissa. Silla hafði
gaman af þessu, eins og öllu öðru
sem hún tók sér fyrir hendur.
Hjá Sillu var engin ástæða til að
fara neitt langt, hún hafði hjá sér
alla og allt sem skiptu máli. Það var
að hennar mati stórmál og því fylgdu
stórar áhyggjur ef einhver fór eitt-
hvað, að ekki sé talað um að fara
út fyrir landsteinana. Ég fór ekki
varhluta af umhyggju hennar þegar
ég fór í nám til útlanda og var eng-
an veginn laus við sektarkennd yfir
að valda Sillu öllum þessum áhyggj-
um, hún fór ekki leynt með við mig
að Bandaríkin væru langt utan
marka hins byggilega heims. Silla
fékkst einu sinni til að fara upp í
flugvél og það var eftir nokkrar for-
tölur, annars var það alltaf svo að
ef eitthvað þurfti að fara var bíllinn
notaður, fyrst bíllinn þeirra Óskars
en eftir að Óskar féll frá brást það
ekki að einhver gat keyrt hana Sillu
ef nauðsyn krafði. Nokkru eftir að
Óskar dó, og hún átti enn bílinn
þeirra, sagði hún mér að hún hefði
sagt við að mig minnir Skúla son
sinn að nú ætlaði hún að drífa sig
og taka bílpróf til að bíllinn stæði
nú ekki ónýttur. Hún hló mikið þeg-
ar hún lýsti fyrir mér þeim viðbrögð-
um sem þessi yfirlýsing vakti.
Mér fannst alveg hræðilegt þegar
Silla flutti af Hringbrautinni, gat
varla hugsað mér að geta ekki farið
í kaffi þangað lengur. Silla hins veg-
ar þurfti á þeim félagsskap að halda
sem hún fékk með því að búa í
næstu íbúð við Simma og Ellý í
Blöndubakka 8. Silla bjó í Blöndu-
bakkanum til dauðadags, og að öðr-
um ólöstuðum var eftir því tekið og
um það talað hvað Ellý var góð við
tengdamóður sína.
Mér þótti vænt um Sillu frænki
mína, og mér þykir vænt um þær
minningar sem hún hefur gefið mér.
Að henni genginni er farinn sá
punktur sem samskipti föðurfjöl-
skyldu minnar hér í Reykjavík hafa
snúist um, en hjá Sillu rakst maður
alltaf öðru hvoru á skyldmenni sem
maður hafði næstum gleymt hvernig
leit út, hvað þá meira. Ég vona að
við finnum í sameiningu leið til að
halda áfram miklu og góðu sam-
bandi.
Ólafur H. Guðgeirsson.
Mín fyrstu kynni af þér voru fyr-
ir 27 árum. Þá var ég um miðja
nótt að laumast inn á heimili ykkar
Óskars á Hringbrautinni með
Simma. Mér dauðbrá þegar þú vakn-
aðir og ég óttaðist viðbrögðin en þú
sagðir aðeins: „Eruð þið ekki svöng,
krakkar mínir, viljið þið ekki að ég
steiki handa ykkur hamborgara?"
Þessi orð finnst mér lýsa þér vel,
ávallt tilbúin að þjóna öðrum.
Frá fyrstu stundu tókuð þið Ósk-
ar mér opnum örmum en þannig
tókuð þið líka á móti öllum. Heim-
ili ykkar var líkast hóteli nema hvað
hjartarýmið var stærra en húsrým-
ið. Yfir kaffibolla, heitum pönnu-
kökum, kleinum og öðru góðgæti
var löngum setið og spjallað. Þú
hafðir gaman af því að segja frá
fyrri tímum, m.a. frá þeim tíma
þegar þú ung að árum réðst þig í
vist til Jónasar frá Hriflu. Þá var
Jónas skólastjóri Samvinnuskólans
en þar var Óskar þinn við nám. Þú
sagðir okkur oft frá því hvemig þið
kynntust og Óskar sat kíminn og
hlustaði á. Einnig var oft sögð sag-
an af því þegar þú á ykkar fyrstu
búskaparárum vildir gleðja þinn
mann og lagðir allar pípurnar hans
í sápuvatn til þess að hreinsa þær.
Ófáar sögur voru sagðar af uppá-
tækjum sona ykkar þegar þeir voru
yngri og mikið var hlegið. Þess á
milli var teflt og tekið í spil. Fáir
höfðu við þér í spilum og voru þeir
margir vinningarnir sem þú hafðir
heim með þér þau kvöld sem þú
fórst að spila félagsvist.
Á þessum tíma vannst þú við bal-
lettinn í Þjóðleikhúsinu og kynntist
þar mörgu góðu fólki. Þar sem þú
varst listamaður í allri köku-og mat-
argerð varst þú oft fengin til þess
að baka fyrir veislur ýmiss konar.
Heimsins bestu kleinur bakaðir þú
líka sem seldar vora í verslanir og
svo vinsælar að þú annaðir ekki eftir-
spurn. Þrátt fyrir mikla vinnu fylgdi
þér ótrúleg gleði og ég veit að allir
muna eftir þínum dillandi hlátri.
Þið Óskar voruð sem eitt svo unun
var á að horfa. Aldrei sá maður
ykkur fara út saman nema hönd í
hönd. Þegar hann svo dó árið 1985
fannst mér hluti af þér fara með.
Hann var þér allt. Fljótlega eftir lát
hans fluttir þú hingað í Blöndubakk-
ann og áttum við saman margar
góðar stundir. Ósjaldan bankaðir þú
líka óvænt uppá hjá okkur og færð-
ir okkur nýbakaðar kleinur og form-
kökur. Svona varst þú alltaf að
hugsa um aðra.
Þá vannst þú sem matráðskona í
Þvottahúsi Ríkisspítalanna og líkaðir
mjög vel. Það reyndist þér því mjög
erfitt þegar þú þurftir að hætta að
vinna sökum aldurs og heilsubrests.
Þó fékkstu að vinna þar lengur en
reglur segja til um, hjá henni Þór-
hildi þinni i þvottahúsinu, eins og
þú kallaðir hana alltaf en henni
varstu svo þakklát fyrir þá tryggð
RAGNHEIÐUR
PÉTURSDÓTTIR
+ Ragnheiður Pét-
ursdóttir fædd-
ist í Reykjavík 13.
ágúst 1912. Hún lést
á Droplaugarstöð-
um 28. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Steinunn
Bjartmarsdóttir
kennari og Pétur
Leifsson ljósmynd-
ari. Bræður Ragn-
heiðar eru Haukur
verkfræðingur og
Orn tannlæknir.
Ragnheiður lauk
stúdentsprófi 1933
og kennaraprófi
1934. Hún kenndi við Miðbæjar-
skólann 1934-1969 og Austur-
bæjarskólann 1969-1978.
Utför Ragnheiðar fer fram
frá kapellunni í Fossvogi í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Látin er Ragnheiður Pétursdóttir
kennari, eða Ragna frænka eins og
hún var alltaf kölluð af okkur systk-
inunum. Mér reyndist hún sem besta
systir og mun ég alltaf minnast
hennar með þakklæti.
Ragna fæddist í Reykjavík og þeg-
ar foreldrar hennar réð-
ust í að byggja hús á
Freyjugötu 35, sem hef-
ur verið þrekvirki á
mestu krepputímum
þessarar aldar, flutti
fjölskyldan þangað og
þar bjó Ragna til þess
tíma er hún flutti á
Droplaugarstaði farin að
heilsu. I hvert skipti er
ég kom í heimsókn til
hennar talaði hún um
hve vel væri um hana
hugsað og á starfsfólk
Droplaugarstaða
ómældar þakkir fyrir.
Rögnu væri enginn
greiði gerður með því að skrifa um
hana einhveija mærðarrollu, þá hefði
komið fram hjá henni: „Allir eru
góðir þegar þeir eru dauðir." Því
mun ég reyna að forðast alla væmni.
Á uppvaxtarárum Rögnu var oft
þröngt í búi og vandist hún á að
þurfa að hafa sjálf fyrir hlutunum.
Því átti hún bágt með að hætta að
horfa í aurinn þegar kaupa átti eitt-
hvað í hennar þágu. Kom þá oft í
minn hlut að taka af skarið. Svo
hlógum við á eftir að öllu saman,
þóttumst vera millar er við komum
og góðmennsku sem hún sýndi þér
í gegnum árin.
Nú síðustu árin fórst þú á Dal-
brautina þrisvar sinnum í viku. Leist
á það sem þína vinnu og vannst af
kappi enda komst þú m.a. heim með
mikið af fallegum púðum sem þú
hafðir saumað og varst stolt af.
Þessir dagar gáfu þér mikið og vel
var þar hugsað um þig. Alltaf'sótti
og fylgdi þér heim að dyrum hann
Ingi þinn, bílstjórinn frá Dalbraut-
inni. Þú varst þakklát öllu þessu
fólki og sagðist ekki skilja hvers
vegna allir væru þér svona góðir.
Þriðjudaginn 5. ágúst varst þú á
Dalbrautinni, hafðir fengið perman-
ent í hárið og varst ánægð með
daginn. Þetta kvöld talaðir þú þó
um að hætta að fara þangað.
Kannski vissir þú eitthvað meira en
við. Þar sem þú bjóst á hæðinni fyr-
ir ofan okkur gátum við fylgst með
fótataki þínu, vissum þegar þú varst
komin á fætur. Að morgni miðviku-
dagsins 6. ágúst heyrðist ekkert.
Við héldum þig sofa, þó varstu ekki
vön að sofa frameftir. Þú gerðir það
þennan morgun, varst sofnuð svefn-
inum langa. Ég trúi því, Silla mín,
að hann Óskar þinn hafi tekið þér
fagnandi svo og allir þínir ættingjar
og vinir sem á undan þér voru farn-
ir. Kannski sitjið þið eins og áður,
takið í spil, spjallið saman og hlæið.
Far þú í friði, Silla mín, og hafðu
þökk fyrir alit og allt.
Þín tengdadóttir,
Elísabet G. Snorradóttir.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Elsku amma!
Nú þegar leiðir okkar skiljast leit-
ar hugurinn til baka. Við minnumst
allra þeirra gleðistunda þegar að við
sem börn fórum í heimsókn til ykkar
Óskars afa á Hringbrautina. Það var
mikið áfall þegar Óskar afi dó og
sárt að sjá hversu mjög þú saknaðir
hans. Við systkinin nutum síðar
þeirra forréttinda að hafa þig í ná-
vist okkar eftir að þú fluttir hingað
í Blöndubakkann og fyrir það erum
við þakklát.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Edda Björg og Snorri
Rafn Sigmarsbörn.
drekkhlaðnar heim á Freyjugötuna.
Ragna giftist ekki né átti börn,
en börn bræðra hennar voru sem
hennar eigin og bar hún hag þeirra
mjög fyrir bijósti. Ekki er hægt að
láta hjá líða að dást að þeirri hjálp-
semi og aðstoð sem Björg bróðurdótt-
ir hennar veitti henni þrátt fyrir að
hún væri útivinnandi húsmóðir með
fímm manna fjölskyldu. Var ég satt
að segja oft hrædd um að hún of-
gerði sér.
Okkur hættir öllum til að lifa tals-
vert í minningunum þegar við eld-
umst og þar sem ég sat hjá Rögnu
og hélt í hönd hennar síðustu stund-
irnar hrönnuðust upp í hugann árin
okkar saman, töldum jafnvel stund-
um að við værum að ráða lífsgát-
una. Sagt er að kennarar séu að
kenna allt sitt líf, geti bara ekki
hætt. Þetta reyndist rétt hvað
frænku mína varðaði og oft fannst
mér nóg um og sagðist alveg kunna
nóg. Þá svaraði hún að alltaf væri
nú hægt að bæta við sig.
Síðustu ár Rögnu voru henni erfíð,
sjón og heym fóru að bila og svo
tóku aðrir kviliar að gera vart við
sig. En þrautseigjan var ótrúleg. All-
ar hugsanir snerust um hennar fóik
og að því liði sem best. Gamall er
það sem enginn vill vera en allir vilja
verða. En árin segja ekki allt, það
er heilsan sem spilar þar stærsta hlut-
verkið. Ég kveð hér kæra frænku og
þakka fyrir góða samfylgd.
Anna Jónsdóttir.