Morgunblaðið - 11.09.1997, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 11. SEPTEMBER 1997 35
UNNUR
BJARNADÓTTIR
+ Unnur Bjarna-
dóttir fæddist á
Akureyri 19. febr-
úar 1910. Hún lést
4. september síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Bjarni Jónsson frá
Unnarholti og Sol-
veig Einarsdóttir.
Systkini Unnar
voru Einar, fv. rík-
isendurskoðandi og
síðast heiðurspró-
fessor í ættfræði,
Kristín, gift Sig-
urði Oddssyni,
prentsmiðjustjóra á Akureyri,
Guðrún, gift Hauki Helgasyni,
fv. bankafulltrúa, María, gift
Arnold Hencell, og Guðfinna,
gift Birni Ólafs, fv. lögfræðingi
Landsbankans og síðar Seðla-
bankans. Einar og Kristín eru
látin.
Útför Unnar verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
í dag fer fram útför Unnar
Bjarnadóttur, samstarfsmanns
míns hjá Olis í 35 ár. Mér er skylt
at minnast hennar nú, svo frábær-
lega sem hún reyndist mér og öllum
samstarfsmönnum okkar þar. Slíks
ber að minnast og halda því til haga.
Unnur var fædd og upp alin á
Akureyri, þar sem faðir hennar,
Bjarni Jónsson frá Unnarholti var
bankastjóri útibús gamla íslands-
banka og síðar Útvegsbankans þar.
Móðir hennar var Solveig Einars-
dóttir, systir Matthíasar Einarsson-
ar, skurðlæknis og yfirlæknis á
Landakotsspítala í Reykjavík,.
röggsams stjórnanda þess spítala
til fjötda ára. Að henni stóð því
gott og traust fólk í báðar ættir.
Endurskoðendur voru þá ekki á
hveiju strái, og bankaeftirlit var
innan bankans sjálfs. Sagan segir
að Bjarni hafí verið við eftirlit með
útibúi bankans á Húsavik, þar sem
allt reynist jafnan með felldu. Hann
spilaði brids á kvöldin. Þegar Sol-
veig hringdi til hans frá Akureyri,
og sagði: „Ertu alltaf
að vinna, Bjarni minn?“
„Nei,“ svaraði Bjarni,
„eg er alltaf að tapa.“
Eftir gagnfræðapróf
á Akureyri fór Unnur
til náms i verzlunar-
fræðum í Þýzkalandi
og síðan einnig í Lond-
on. Hún vann síðan í
nokkur ár hjá Nathan
& Olsen í Reykjavík,
en 1941 tókst Héðni
Valdimarssyni, sem
hafði haft spurnir af
þessum ágæta starfs-
manni, að ráða hana
sem einkaritara sinn til Olís eða
BP, eins og félagið nefndist al-
mennt þá. Þar vann Unnur við hlið
Laufeyjar Valdimarsdóttur, systur
Héðins, öll stríðsárin þar til Laufey
lézt skyndilega í París árið 1945.
Eg var ráðinn af Héðni sem að-
stoðarmaður hans í júní 1947 og
þá hófst farsælt samstarf okkar
Unnar. Það var hún, sem skólaði
mig í verkunum, eins og hún sjálf-
krafa skólaði flesta starfsmenn,
sem ráðnir voru til starfa á aðal-
skrifstofu félagsins. Þetta þótti
sjálfsagt og eðlilegt. Eg minnist
þess, að Héðinn hafði keypt upp-
runalegan hljóðrita frá The Edison
Dictaphone Company, þar sem eins-
konar grammófónnál skrifaði á
vaxspólur. Héðinn var stundum
dálítið óþolinmóður, og komst aldrei
upp á lagið við að nota þetta verk-
færi. Nú var hann tekinn í notkun
við bréfaskriftir. Ekkert var hægt
að leiðrétta eða breyta. Við Unnur
skrifuðum í nokkur ár yfir 500 bréf
á ári út af svonefndum veltuútsvör-
um, sem lögð voru á „eftir efnum
og ástæðum" af sveitarfélögunum.
Eina leiðin var að kæra þetta í
gegnum þrjú skattstig, þannig að
heildaryfirsýn fengist. Við vorum
bæði þreytt á þessu vafstri, en það
þreytti líka stjómsýsluna, og lögun-
um var breytt.
Unnur var frábær starfsmaður,
sem fela mátti öll skrifstofustörf.
Hún var jafnvíg á ensku, dönsku
og þýzku, þótt enska sé hið viður-
kennda samskiptamál í olíuviðskipt-
um. Hún var svo frábærlega ná-
kvæm, að allt sem frá henni kom
var rétt, slétt og fellt. Reglusemin
var slík, að aldrei glataðist neitt
skjal eða bréf, sem henni var falið
að geyma. Slíkt starfsfólk er ómet-
anlegt í umsvifamiklu pappírsflóði
nútímans. Henni gátu allir treyst.
Samstarf mitt við hana var ein-
stakt, og eg skulda henni miklar
þakkir.
Árið 1981 töldu synirnir og
tengdasynimir í meirihluta stjórnar
Olís, að þeirra tími væri kominn til
að stjórna. Þeir tóku nú völdin, og
mikill hluti eldri starfsmanna á að-
alskrifstofu félagsins lét af störfum.
Unnur var meðal þeirra. Fimm
árum síðar gáfust þeir upp og seldu
svo til allt hlutafé félagsins, en
kaupandinn græddi um 2 milljarða
skattfijálst á þeim viðskiptum.
Þetta var ekki aðeins kaup aldarinn-
ar, heldur einnig sala aldarinnar.
Unnur Bjarnadóttir var gagn-
menntuð og fjöllesin kona. Allir,
sem hana þekktu, eiga um hana
ljúfar minningar. Við Eva sendum
systmm Unnar og öðrum vanda-
mönnum hennar innilegar samúðar-
kveðjur.
Önundur Ásgeirsson.
Aðrir munu fara með það betur
en ég að rekja ættir hennar Unnar
frænku og um mannkosti hennar
og gæsku væri hægt að fara þús-
undum orða, það vita allir sem til
hennar þekktu.
í minningu lítillar frænku er það
stóri svarti síminn sem hringdi svo
hátt, allar bækumar, dönsku kross-
gátumar, mjúkar kinnarnar, ljúfu
orðin, að ógleymdu útlenda namm-
inu í umbúðunum sem þú lumaðir
alltaf á og laumaðir í lófa, eitthvað
sem ég mun aldrei, aldrei gleyma.
Þó ég muni ekki oftar senda þér
kort frá Ítalíu þá skal ég lofa að
senda þér og afa Bjama hugskeyti
næst þegar ég fer þangað. Takk
fyrir mig, elsku Unnur frænka, þú
lifðir lífinu með glans og fórst með
glæsileik. Takk fyrir allt.
Slokknaði fagurt lista ljós.
Snjókólgudaga hriðir harðar
til heljar draga blómann jarðar.
Fyrst deyr í haga rauðust rós.
(Jónas Hallgrimsson)
Þín
Þorbjörg (Tobba).
UNNUR
KRISTJÁNSDÓTTIR
okkur. Minning þín lifir í hjarta
okkar. Við biðjum góðan Guð að
varðveita þig.
Sigurbjörg, Anna Björk
og Sverrir Bergþór.
+ Unnur Kristj-
ánsdóttir fædd-
ist á Tindum á
Skarðsströnd 20.
mars 1944. Hún lést
á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 2. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Kristján Frið-
berg Bjarnason,
bóndi á Tindum, f.
29.8. 1905, d. 15.4.
1972, og Ragnheið-
ur Þorsteinsdóttir,
f. 13.7. 1918. Unnur
var næstelst 7 al-
systkina, en átti auk þess tvö
hálfsystkini, Magnús Kristjáns-
son, f. 14.8. 1929, og Stefaníu
Krisljánsdóttur, f. 8.4. 1933.
Alsystkinin eru: Anna, f. 30.5.
1940, Guðbjörg, f. 3.7. 1947,
Bjarni, f. 4.5. 1949, Guðrún Júl-
íana, f. 5.5. 1949, Þorsteinn
Már, f. 1.8. 1955, og Björn, f.
27.11. 1957.
Unnur giftist 26.8. 1967 Sig.
Sverri Pálssyni, f. 25.4. 1945.
Þau slitu samvistir. Þau eignuð-
ust 3 börn: 1) Sigur-
6.6.
1965. 2) Anna Björk,
f. 22.4. 1971. 3)
Sverrir Bergþór, f.
13.2. 1973.
Sigurbjörg er
gift Gylfa Þór Þór-
issyni, og eiga þau
einn son, Daníel.
Sverrir Bergþór er
giftur Gretu Jessen.
Unnur ólst upp á
Tindum en fluttist
16 ára gömul til
Reykjavíkur. Hún
útskrifaðist sem
sjúkraliði frá Borgarspítalanum
1966. Hún starfaði sem sjúkraliði
á sjúkrahúsinu Farsótt 1966-
1967, Borgarspítala 1968-1972,
heimahjúkrun Reykjavíkur
1975-1985, Vogi 1985-1987,
Skálatúnsheimilinu 1987—1992
og síðast á vistheimili Bláa bands-
ins í Víðinesi 1993-1996.
Útför Unnar fer fram frá
Lágafellskirkju í Mosfellsbæ í
dag og hefst athöfnin klukkan
15.
Elsku mamma, það er erfitt að
horfast í augu við þá staðreynd að
þú ert ekki lengur hjá okkur. Þú
sem varst alltaf til staðar þegar
eitthvað bjátaði á, alltaf tilbúin að
gera allt fyrir okkur og alltaf með
góð ráð á reiðum höndum. Baráttu-
þrek þitt og góðmennska er aðdáun-
arverð en baráttan sem þú háðir
var hörð og við vonum að nú hafir
þú loksins fundið þann frið sem þú
áttir skilið.
Þú kenndir okkur margt og viska
þín, von og styrkur mun dafna með
Ég kynntist Unni, tengdamóður
minni, fyrir rúmum 3 árum þegar
Sverrir og ég fórum að vera sam-
an. Mér varð fljótt ljóst að þarna
var á ferð mikil baráttu- og bjart-
sýniskona. Hún háði margar erfiðar
baráttur og átti oft erfiðar stundir,
en hún gafst aldrei upp og hélt allt-
af ótrauð áfram.
Okkur kom strax mjög vel saman
og við gátum spjallað saman um
allt milli himins og jarðar. Við fór-
um saman í bæjarferðir, leikhús og
fleira. Hún lagði mikla rækt við
garðinn sinn og það varð venja að
við tvær fórum saman á vorin og
keyptum sumarblóm. Hún gat því
miður ekki verið viðstödd brúðkaup
okkar en við fórum til hennar úr
veislunni með eina hæð af brúðar-
tertunni og það gladdi hana mjög
að geta verið með okkur á þessum
merka degi i okkar lífi. Hún sagði
að um leið og hún hresstist ætlaði
hún að koma í heimsókn og skoða
allar brúðargjafimar.
Við Sverrir erum þakklát fyrir
að eiga í minningunni stundirnar
sem við áttum með henni föstudag-
inn áður en hún lést, þegar við fór-
um með hana heim. Þar horfði hún
út í garðinn sinn, sem var henni
svo mikils virði, í síðasta skipti. Það
er huggun að nú hefur hún loksins
fengið frið og ég er sannfærð um
að henni líður vel þar sem hún er
núna.
Greta.
GUÐMUNDÍNA
GUÐMUNDSDÓTTIR -
Guömundina
Guðmundsdótt-
ir fæddist í Reykja-
vík 28. maí 1899.
Hún Iést 4. sept-
ember siðastliðinn á
hjúkrunardeild
Hrafnistu í Reykja-
vík. Móðir hennar,
Sigríður Ólafsdótt-
ir, lést þegar hún
var nýfædd og fór
faðir hennar, Guð-
mundar Jóhannes-
son, þá með 6 systk-
ini hennar til
Kanada. Guðmund-
ína fór í fóstur til Odds Einars-
sonar og Guðrúnar Magnús-
dóttur sem bjuggu þá á Kleppi
í Reykjavík, en fluttu fljótlega
að Kálfakoti í Mosfellssveit og
síðan að Þverárkoti á Kjalar-
nesi.
Guðmundína giftist ung Hirti
Jóhannssyni, f. 6.12. 1901, d.
3.3. 1996, frá Drápuhlíð á Snæ-
fellsnesi, voru þau
gift í 70 ár. Þau
eignuðust fjögur
börn: Einar Haf-
steinn, f. 1925, d.
1995, maki, Guð-
björg Guðjónsdótt-
ir. Unnur, f. 1928,
maki: Jóhann Guð-
mundsson. Oddur
Rúnar, f. __ 1931,
maki Soffía Ágústs-
dóttir. Sigrún, f.
1942. Guðmundína
og Hjörtur hófu
sinn búskap í Þver-
árkoti en fluttu
1929 að Vatnsholti í Grímsnesi
en þau fluttu síðan til Reykja-
víkur árið 1934. Þau eignuðust
39 afkomendur. Guðmundina
stundaði húsmóður- og sveita-
störf alla tíð.
Utför Guðmundínu fer fram
frá Áskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Við leiðarlok langar okkur að
minnast ömmu okkar er lést eftir
skamma legu 4. september sl. í
hárri elli.
Leið hennar var löng og eigum
við margar og ljúfar minningar um
hana. Við vorum svo heppnar að
hún bjó örstutt frá heimili okkar
og var heimavinnandi og alltaf til
taks þegar á þurfti að halda.
Amma í Stórholti eins og við
kölluðum hana var hörkudugleg og
traust og orð hennar stóðu eins og
stafur á bók. Hún gerði ekki miklar
kröfur í lífinu, var sátt við sitt hlut-
skipti og tók því sem að höndum
bar með æðruleysi.
Það skipti hana miklu máli að
halda utan um hópinn sinn þar sem
hún fór á mis við í æsku að alast
upp með foreldrum sínum og systk-
inum. Hún missti móður sína þegar
hún var nýfædd og flutti þá faðir
hennar til Kanada með sex systk-
ini, en ömmu var komið fyrir hjá
fósturforeldrum, þeim Oddi Einars-
syni og Guðrúnu Magnúsdóttur, en
hjá þeim ólst hún upp og minntist
hún þeirra með hlýhug og sagði að
þar hefði sér alltaf liðið vel. Faðir
hennar kom til íslands þegar hún
var 7 ára og ætlaði að sækja hana
en þá vildi hún ekki fara.
Ung giftist hún afa, Hirti Jó-
hannssyni frá Drápuhlíð á Snæfells-
nesi, en þau voru gift í 70 ár og
eignuðust fjögur börn en þrjú eru
á lífi, faðir okkar, Einar Hafsteinn,
lést fyrir rúmum tveimur árum og
afi ári síðar. Gestrisni ömmu var
mikil og áttu margir athvarf á heim-
ili þeirra til lengri eða skemmri tíma
og var rausnarskapur í hávegum
hafður.
Við erum ríkari að hafa fengið
að njóta samvista við ömmu svo
lengi. Við munum sakna hennar og
biðjum algóðan Guð að styrkja fjöl-
skylduna, sérstaklega er hugur okk-
ar hjá Sigrúnu dóttur hennar en
missir hennar er mikill.
Lengi geymist ljúf í sinni
lítil stund úr fortíðinni
lýsir bæði úti og inni
yndi veitir alla tíð
amma þú varst góð og blíð.
Það við getum sagt með sanni
sæl var stund í þínum ranni
þess við minnumst ár og síð.
(BJ.)
Elsku amma, hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Margrét og Guðrún Ina.
Að lokum áratuga samveru ungs
og aldins verða minningarbrotin
mörg, sum ljósari en önnur. Eitt
er þó það sem gnæfir upp úr og
verður okkur hjónunum og bömum
okkar sú minning sem sterkust lif-
ir, en það er lífsgleðin og kátínan
sem ávallt fylgdi þér. Breitt brosið
og tindrandi kímin augun bak við
þykk gleraugun ásamt dillandi
hlátrinum verður veganesti okkar
sem kveðjum þig í dag. Að þekkjaT'
þig og njóta nærveru þinnar öll
þessi ár vom sérstök forréttindi því
að jákvæðari manneskju var ekki
hægt að hugsa sér. Aldrei hallmælt-
ir þú nokkrum manni því að enginn
gat verið svo illur í þínum huga að
hann ætti sér ekki einhveijar máls-
bætur. Vonandi verður þessi hug-
skotsmynd okkur hvatning til að
sjá lífið og lífsbaráttuna með þínum
augum því að ekki var allt lífið
dans á rósum.
Varla var hægt að hugsa sér ólíkAr
ari hjón en ykkur afa. Hann stóran
og stæðilegan, traustan með sér-
staka lund sem gerði hann ekki
allra en þig lágvaxna og kvika, sí-
fellt með bros á vör og hvers manns
hugljúfi. En þið bættuð hvort annað
upp á þann hátt sem aðeins þeir
einstaklingar geta sem eiga til
gagnkvæma virðingu og væntum-
þykju í brjósti. Síðustu árin á Hrafn-
istu, sérstaklega eftir að heilsu afa
hrakaði, sýndu okkur þetta svo ljós-
lega. Umhyggjan fyrir samferða-
mönnum og þínum nánustu átti sér
engin takmörk enda lagðir þú oft
lykkju á leið þína til að gleðja ein-
hvern sem átti um sárt að binda
eða þurfti uppörvunar með.
Þó að langt væri á milli okkar
oftast nær var taugin sterk. Árum
saman fannst okkur að við værum
að kveðjast í síðasta sinn og ekki
man ég hve oft þú hefur beðið mig
um að halda undir homið hjá þér
þegar þar að kæmi. Við kvöddumst
samt alltaf sátt í hjarta því að gleði
þín og bjartsýni fylgdi okkur úr
hlaði. Lífsstarfinu er lokið og við
niðjar þínir emm afraksturinn. Þú
gerðir aldrei neina kröfu til lífsins
en helgaðir okkur og lífsgleðinni
alla þína krafta. Ég veit að þú kveð-
ur þennan heim sátt í hjarta og ber
þar engan skugga á nema áhyggjur
af framtíð Siggu, sem nú hefm^ I
misst þann stuðning sem aldrei
brást og var henni allt. Vonandi
auðnast okkur sem eftir lifum að
fylla þitt skarð að einhverju leyti
þannig að missirinn verði ekki eins
tilfinnanlegur, á þann hátt heiðrum
við minningu þípa best.
Ágúst Oddsson.

H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
Erfidrykkjur
H
H
H
H*
H
H
H
H
H
H
^ Simi 562 0200 ^