Morgunblaðið - 12.09.1997, Qupperneq 38

- 38 FÖSTUDAGUR 12. SEPTEMBER 1997
MINIMINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SVEINBJÖRN
JÓNSSON
+ Sveinbjörn
Jónsson fæddist
í Drápuhlíð í Helga-
fellssveit á Snæ-
fellsnesi 2. maí
1904. Hann lést í
Seljahlíð í Reykja-
vík 1. september
síðastliðinn. Hann
var sonur hjónanna
Sigrúnar Guð-
mundsdóttur (f. 4.
júlí 1874, d. 13. ág-
i'*’ úst 1946) frá Arn-
kötludal í Tungu-
sveit og Jóns Guð-
mundssonar (f.
1842, d. 16. okt. 1915) frá Kjör-
vogi við Reykjarfjörð. Systkini
Sveinbjarnar voru fjögur, Jó-
hanna Sigríður (f. 29. sept.
1898, d. 8. jan. 1990), Hallgrím-
ur (f. 11. des. 1902, d. 12. feb.
1988), Elísabet (f. 7. nóv. 1912,
d. 2. jan. 1977) og Rósi Sigurð-
ur (f. 15. feb. 1910, d. 22. mars
1931).
Hinn 13. okt. 1930 giftist
Sveinbjörn eftirlifandi eigin-
konu sinni, Elinborgu Ólafs-
^ dóttur (f. 14. júní 1906). Þau
eignuðust fimm börn. Þau eru:
1) Haukur (f. 9. nóv. 1928),
kvæntur Margréti Guðjónsdótt-
ur og eiga þau fimm börn. 2)
Sigriður (f. 19. mars 1931), gift
Árna Þorgrími Kristjánssyni (d.
29. maí 1991) og eiga þau tvö
böin. 3) Arnar, sem lést stuttu
eftir fæðingu. 4) Erna (f. 3.
apríl 1939), gift Halldóri Sturlu
Friðrikssyni og eiga þau fjögur
börn. 5) Bjarni, (f. 14. mars
1941, d. 11. feb. 1996) kvæntur
' Maríu Tómasdóttur og eiga þau
þrjá syni.
Sveinbjörn flutti
með foreldrum sín-
um frá Drápuhlíð
til Skálavíkur og
síðar að Hrafns-
fjarðareyri í
Grunnavíkurhreppi
og ólst hann þar
upp til 14 ára ald-
urs. Þá réðst hann
till vinnumennsku,
fyrst að Dröngum í
Strandasýslu og
síðast að Laugabóli
á ísafirði. Svein-
björn stundaði nám,
fyrst við Núpsskóla
árin 1924-25 og síðan við
Bændaskólann á Hvanneyri
1928-30 þaðan sem hann út-
skrifaðist sem búfræðingur.
Sveinbjörn og Elínborg kona
hans hófu búskap í Hveragerði
og síðar á Eyrarbakka, þar sem
Sveinbjörn vann margvísleg
störf. Þau fluttu síðan að Salt-
vík á Kjalarnesi þar sem Svein-
björn var bústjóri. Árið 1936
flutti fjölskyldan til Reykjavík-
ur þar sem Sveinbjörn var bif-
reiðarsljóri hjá Hreyfli 1938-58
en vann samhliða við húsasmíð-
ar. Eftir að hann lét af störfum
hjá Hreyfli, vann hann við hús-
gagnasmiði, m.a. hjá Stálhús-
gögnum, og síðast við af-
greiðslu hjá Hafskip fram til
1977 þegar hann lét af störfum.
Sveinbjörn og Elínborg bjuggu
lengst í Reykjavik í Drápuhlíð
15 og síðan í Sólheimum 38.
Elínborg Ólafsdóttir dvelur í
Seljahlíð í Reykjavík.
Utför Sveinbjarnar hefur
farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Kynni mín af Sveinbirni Jónssyni
hófust árið 1984 þegar ég hóf sam-
búð með sonarsyni hans, Tómasi
Bjarnasyni. Það er erfitt að lýsa í
fáum orðum hversu mikils virði það
var mér að fá að kynnast Svein-
birni. Ég fékk ekki einungis að
kynnast stórkostlegum afa heidur
eignaðist ég einnig vin í bestu merk-
ingu þess orðs.
Sveinbjörn var fæddur skömmu
eftir aldamót og hefur því lifað
mestu "umbreytingartíma sem ís-
lensk þjóð hefur gengið í gegnum.
Ævisaga hans er samofin sögu ís-
lensks þjóðfélags á þessari öld og
+
Elskuiegur faðir minn og bróðir,
ÞORSTEINN EINARSSON
húsgagnabólstrari,
Sörlaskjóli 10,
Reykjavík,
lést á heimili sínu mánudaginn 25. ágúst.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna. Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og vinarhug.
Ingibjörg Þorsteinsdóttir,
Guðrún Einarsdóttir.
t
Elskulegur bróðir okkar,
SIGURÐUR LÁRUSSON
bóndi,
Hörgslandskoti,
lést á hjúkrunarheimilinu Klausturhólum fimmtu-
daginn 4. september.
Útförin fer fram frá Prestbakkakirkju á Síðu,
mánudaginn 15. september, kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hins látna, er bent á líknarstofnanir.
Fyrir hönd aðstandanda,
Steingrímur Lárusson,
Magnús Lárusson.
Lokað
verður í dag vegna jarðarfarar ÓLAFS STEINARS VALDIMARS-
SONAR, fyrrverandi ráðuneytisstjóra. Antikhúsið, Skólavörðustíg 21.
sú saga hefst í sárri fátækt. For-
eldrar Sveinbjamar bjuggu við
kröpp kjör og 11 ára gamall missir
hann föður sinn. 14 ára fer hann
alfarinn að heiman og fer í sína
fyrstu vist sem stóð í þrjú ár. Svein-
bjöm hafði góða frásagnarhæfileika
og þeir nýttust vel þegar hann dró
upp myndir frá fyrstu æviárum sín-
um. Með vinnusemi og dugnaði
tókst Sveinbirni að komast til náms,
fyrst að Núpi um tvítugt og síðar
stundaði hann nám við bændaskól-
ann að Hvanneyri.
Þó formleg skólaganga Svein-
bjarnar væri ekki löng í ámm var
hann vel menntaður og víðlesinn.
Sveinbjörn hafði líka þann einstaka
hæfileika að miðla öðrum af þeirri
þekkingu sem hann hafði aflað sér
og hefði hann sómt sér vel á hvaða
fræðasetri sem er. Sveinbjörn og
Elínborg lögðu ávallt áherslu á mik-
ilvægi góðrar menntunnar og þegar
við hófum langskólanám áttum við
í þeim einlæga stuðningsmenn.
Dvöl Sveinbjarnar á Hvanneyri
var honum mikils virði því að þar
kynntist hann konu sinni Elínborgu
Ólafsdóttur. Það var mér ómetan-
legt að kynnast þeirri ást og virð-
ingu sem milli þeirra ríkti. Svein-
björn lagði ávallt mikla áherslu á
það að hann væri ríkur maður í
þeim skilningi að hann hefði fengið
að eyða ævinni með Elínborgu og
börnum þeirra. Sveinbjörn lagði
einnig mikla áherslu á samheldni
fjöskyldunnar og umhyggja hans
fyrir henni átti sér lítil takmörk.
Gott dæmi um það er sú elska sem
hann sýndi sonum okkar Tómasar.
Frá unga aldri áttu þeir ást hans
og þeir nutu þess að heimsækja
langafa og langömmu. Afastrák-
arnir báru ótakmarkaða virðingu
fyrir langafa þegar kom að hand-
verki. Þegar eitthvað átti að smíða
eða búa til var viðkvæðið að það
væri best að leita til langafa. Merki-
legast fannst bræðrunum þó að
langafi hefði byggt heilu húsin. En
það var einnmitt þannig sem Svein-
björn kom fótunum undir fjölskyld-
una eftir kreppuna á fjórða ára-
tugnum. Sveinbirni var úthlutuð lóð
í Drápuhlíð 15 í Reykjavík og reisti
þar hús handa ljölskyldunni.
Skömmu síðar fékk hann úthlutað
annarri lóð og reisti þar annað hús-
eign sem hann seldi. Samhliða vann
hann við akstur hjá Hreyfli. Svein-
björn sagði þessa sögu oft. Ekki til
að miklast af, slíkt var honum fjarri,
heldur til að miðla okkur sem yngri
vorum þeim gildum sem hann mat
mest; vinnusemi og sjálfsbjarg-
arviðleitni. Síðasta íbúð sem Svein-
björn vann að, var einnmitt síðasta
heimili þeirra hjóna í Sólheimum
38, þaðan sem við öll eigum kærar
minningar. Gleði, gestrisni og kær-
leikur einkenndu það heimili og
stundirnar þar gleymast aldrei.
Sveinbjörn elskaði landið sitt og
sínar bestu stundir áttu þau hjónin
á ferðalögum. Allt fram á síðasta
dag ók Sveinbjörn eigin bifreið og
þau hjónin nutu þess að aka þangað
sem hugurinn bauð og njóta fegurð-
ar íslenskrar náttúru. Nú er Svein-
björn lagður af stað í sina hinstu
för. Þrátt fyrir að hann hafi verið
orðin 93 ára gamall þá er erfitt að
sætta sig við brottför hans; svo
stóru og mikilvægu hlutverki
gegndi hann í lífi íjölskyldu minnar.
Við munum sárt sakna afa, langafa
og vinar. Blessuð sé minnig Svein-
bjarnar Jónssonar.
Guðný Björk Eydal.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku frændi!
Með þessum línum vil ég kveðja
þig og þakka þér fyrir allar yndis-
legu stundirnar sem ég átti með
þér og Ellý ömmu og um leið votta
öðrum aðstandendum mína dýpstu
samúð.
Þín
Elísabet.
ELÍSABET LILJA
LINNET
+ Elísabet Lilja Linnet fæddist
á Sauðárkróki 1. nóvember
1920. Hún lést í Reykjavík 8.
september síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Júlíus Krislján
Linnet, f. 1.2.1881, d. 11.7.1958,
sýslumaður í Dalasýslu, Borgar-
fjarðarsýslu og Skagafjarðar-
sýslu, bæjarfógeti í Vestmanna-
eyjum. Skrifaði skopgreinar og
orti gamankvæði undir skáld-
heitinu Ingimundur, og Jóhanna
Linnet, f. 6.3. 1890 í Miðjanesi
í Reykhólasveit, d. 29.4. 1968.
Systkini Elísabetar eru: 1)
Henrik Adolf, Iæknir, f. 21.6.
1919. 2) Stefán Karl, loftskeyta-
maður, f. 19.11. 1922. 3) Hans
Ragnar, búsettur í Ástralíu, f.
31.5. 1924. 4) Bjarni Eggert
Eyjólfur, fv. póst- og símstöðv-
arsljóri, f. 1.9. 1925. 5) Anna
Kristín, húsmóðir, f. 24.6. 1927.
Hálfsystir, dóttir Jóhönnu:
Mjallhvít Margrét, f. 22.10.
1911, d. 21.11. 1972. Uppeldis-
systir: Kristín Ásmundsdóttir,
f. 1932.
Börn Lilju eru: 1) Guðrún
Svava Svavarsdóttir, f. 22.12.
1944. Fyrri maki hennar var
Þorsteinn frá Hamri. Seinni
maki hennar er Sigurður Guðni
Karlsson. Hún á tvö börn: Vé-
dísi Leifsdóttur, f. 1965, d. 1993,
og Egil Þorsteinsson, f. 1968.
2) Kristján Jóhann Svavarsson,
f. 29.10. 1947. Kona hans var
Þuríður Davíðsdóttir, þau
skildu. Börn hans eru: 1) Sigrún
Lilja, f. 11.2. 1967. Hennar maki
er Benedikt Ólafsson. Dætur
þeirra eru: Sandra Dís, f. 17.10.
1990, og Elín Ólöf, f. 13.1. 1994.
2) Elísabet Ninja, f. 17.7. 1972,
barn: Chanel Eugenesdóttir
Jackson, f. 5.4. 1991. 3) Davíð
Þór, f. 7.2.1976. 3) Hlíf Svavars-
dóttir, f. 24.12. 1949. Fyrri maki
hennar var Hreinn Friðfinnsson.
Seinni maki hennar er Máarten
M. van der Valk. Börn hennar
eru: Vincent Kári, f. 5.12. 1985,
og Viktor Bjarni, f. 27.9. 1987.
4) Edda Sigurðardóttir, f. 6.6.
1951, ættleidd af Sigurði Óskari
Jónssyni, f. 24.12.1921, og Önnu
Kristínu Linnet. Fyrri maki
hennar er Bjarni Guðmundsson.
Seinni maki hennar er Árni Ein-
arsson. Börn hennar eru: Anna
Þorsteinsdóttir, f. 10.11. 1969,
Guðmundur Óskar Bjarnason,
f. 30.9. 1979, Guðrún María
Bjarnadóttir, f. 5.2. 1981, og
Styrmir Árnason, f. 16.4. 1992.
Útför Elísabetar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
Þín nótt er með öðrum stjörnum.
Um lognkyrra tjöm
lauf vindur fer.
Kallað er á þig og komið
að kveðjustundinni er.
Dimman, þögnin og djúpið
og blöðin þín mjúk
sem bærast svo hljótt,
liljan mín hvíta
sem lokast í nótt.
Orð eins og hendur sig hefja,
bænir til pðs
úr bijósti manns
stíga upp í stjörnuhimin
o_g snerta þar anda hans.
Ur heimi sem ekki er okkar
æðra ljós skín
en auga milt sér,
liljan mín hvíta
sem hverfur í nótt frá mér.
Úr lindunum djúpu leitar
ást guðs til þín
yfir öll höf.
Hún feijar þig yfir fljótið
og færir þér lífið að gjöf.
Og söngnum sem eyrað ei nemur
þér andar í brjóst.
Dreymi þig rótt,
Liljan mín hvíta
sem opnast á ný í nótt.
(Gunnar Dal.)
Gunnar Dal.
Látin er mín kæra mágkona, Elísa-
bet Linnet.
Þar er gengin glæsileg mannkosta-
kona, sem ekkert mátti aumt sjá og
viidi öllum verða að liði, sem hún
mátti, enda þrek hennar og dugur
með eindæmum meðan heilsan leyfði.
Ég kynntist Lóló, eins og hún var
kölluð, fyrir um 40 árum þegar ég
giftist bróður hennar, Bjarna Linnet,
og frá fyrstu stundu höfum við verið
miklir vinir og hefur aldrei borið þar
skugga á og það sama gildir um öll
hennar systkini.
Hún var framúrskarandi kát og
skemmtileg kona með mikið og gott
skopskyn, enda sóttumst við Bjarni
mikið í að heimsækja hana með stelp-
urnar okkar alla tíð, enda mættum
við alltaf gleðihlátri og útbreiddum
faðmi þegar við komum. Svona var
Lóló.
Hún hafði mikinn og heilbrigðan
metnað að standa sig vel í lífinu,
bæði í námi, starfi og öllu sem hún
tók sér fyrir hendur.
Fyrir um 20 árum giftist hún
Gunnari Dal, rithöfundi, og átti hún
mjög góð og yndisleg ár með honum.
Þau ferðuðust mikið erlendis og nutu
lífsins.
Við heimsóttum þau oft, það var
alltaf jafn gaman. Bjarni og Gunnar
tefldu og við Lóló spjölluðum yfir
handavinnu. Það voru góðir tímar.
Svo kom að því fyrir nokkrum
árum að Lóló greindist með alzheim-
ersjúkdóminn. Hvílíkt reiðarslag fyrir
hana, svo tápmikla, og eiginmanninn,
börnin hennar og systkini. En þessi
sjúkdómur eirir engu.
Hin síðustu ár hefur hún dvalið á
hjúkrunarheimilinu Eir. Þar hefur
henni verið hjúkrað af mannlegri
hlýju og ástúð og allt fyrir hana gert
sem í mannlegu valdi stendur og
erum við ævinlega þakklát fyrir það.
Nú hefur þessi góða og fallega
kona kvatt þennan heim. Síðustu
stundirnar var hún umvafin kærleik
sinna góðu dætra og eiginmanns.
Við Bjarni þökkum af hjarta sam-
fylgdina og biðjum henni Guðs bless-
unar i eilífðinni.
Ingibjörg R. Björnsdóttir.
Elskuleg föðursystir okkar er látin.
Lóló frænka, eins og við kölluðum
hana, átti sérstakan stað í hjarta
okkar. Hún var einstök kona í sjón
og raun. Hún leiftraði af persónu-
töfrum; var glæsileg á velli, þróttmik-
il, hláturmild, skaprík og hallaði aldr-
ei á neinn í orðum sínum.
Lóló bjó fjölskyldu sinni fallegt
heimili, var mikil húsmóðir og fyrir-
vinna. Hún hafði mikið yndi af listum
og bar heimili hennar þess glögglega
merki. Hún hafði líka til að bera
bjarta og fallega söngrödd, sem unun
var að hlýða á.
Þegar við bjuggum í foreldrahús-
um heimsóttum við Lóló oft. Tók hún
ætíð á móti okkur fagnandi með út-
breiddan faðminn. Hún gaf okkur
það sem hún vissi að okkur þætti
best, glóðvolgar pönnukökur og kó-
kómalt. En hún gaf okkur líka fleira.
Hún náði vel til okkar stelpnanna,
átti auðvelt með að hlæja og gleðjast
með okkur.
Lóló bar ætíð höfuðið hátt þótt líf-
ið væri ekki alltaf dans á rósum. Hún
átti e.t.v. sín bestu ár með seinni
eiginmanni sínum, Gunnari Dal. Milli
þeirra ríkti ástríki og hlýja. Til þeirra
var alltaf gott að koma.
Lóló hefur nú fengið langþráða
hvíld eftir baráttu við sjúkdóm sem
engu eirir. Það var erfitt að sætta
sig við þann þunga dóm að sjá alzhei-
mersjúkdóminn ná yfirhöndinni á
þessari lífsglöðu og fallegu konu.
Elsku Lóló, við kveðjum þig með
virðingu og þökk. Eiginmanni, börn-
um og fjölskyldum þeirra vottum við
okkar dýpstu samúð. Megi Guð vera
með ykkur.
Þínar frænkur,
Ragnheiður og Jóhanna G. Linnet.