Morgunblaðið - 26.11.1997, Blaðsíða 44

44 MIÐVIKUDAGUR 26. NÓVEMBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
EINAR JÓN
JÓNSSON
+ Einar Jón Jóns-
son fæddist í
Garðshorni í Arnar-
dal, Eyrarhr., N-Is.,
28. júní 1923. Hann
lést á Landspítalan-
um 19. nóvember síð-
astliðinn. Faðir Ein-
ars var Jón Jóhann
Katarínusson, f. 18.
júlí 1898 í Fremri-
Húsum í Arnardal,
sjómaður, bóndi og
síðar verkamaður og
sjómaður í Reykja-
vík. Móðir Einars var
Guðjóna Jóhannes-
dóttir, f. 8. sept. 1905 í Bolungar-
vík, N-Is., húsfreyja í Arnardal,
seinna búsett á Ísafírði og síðar
ráðskona í Hafnarfirði, d. 31. júlí
1957. Foreldrar Einars skildu.
Einar var elstur systkina sinna,
þau eru: 1) Guðbjörg Guðlaug
Jónsdóttir, f. 15. sept. 1924, d. 14.
mars 1989, húsfreyja í Ármúla,
Nauteyjarhr., N-ís., maki Krist-
ján Jörgen Hannesson, f. 21. jan.
1916, bóndi. 2) Halldóra Jóns-
dóttir, f. 1. nóv. 1926, d. 18. maí
1927, 3) Drengur Jónsson, f. 27.
okt. 1927, d. 28. okt. 1927. 4)
Katrín Sólveig Jónsdóttir, f. 5.
nóv. 1929, húsmóðir í Reykjavík,
maki Hlöðver Helgason, f. 11.
sept. 1927, bifreiðasljóri. 5) Odd-
ur Jóhannes Jónsson, f. 26. júlí
1931, bifreiðastjóri í Mosfellsbæ,
maki Kristín Ferdínandsdóttir, f.
2. júní 1942, hárgreiðslumeistari.
6) Jón Kati Jónsson, f. 13. jan.
1933, d. 29. ágúst 1935, 7) Vil-
mundur Jónsson, f. 7. nóv. 1935,
4^ sjómaður í Reykjavík, maki Sal-
vör Sigríður Georgsdóttir, f. 21.
mars 1930, d. 6. júní 1971. 8)
Kristín Margrét .Jónsdóttir, f. 25.
aprfl 1937, húsmóðir á Seltjam-
arnesi, maki Börkur Ákason, f.
Mig langar til að minnast föður
míns sem borinn verður til grafar í
dag. Hann var mikill fjölskyldumað-
ur og var lífsfylling hans fólgin í því
að börnin hans og bamabörn hefðu
það sem best.
Nú þegar ég er orðin fullorðin og
á börn sjálf, hef ég oft hugsað til
þess þegar ég var lítil. Pabbi vann á
þessum tíma á krana, sem hann átti,
niður við Hafnarfjarðarhöfn. Ekki
m^taldi hann það eftir sér að labba í
hádeginu heim, upp í Kinnar til að
gefa okkur systkinunum að borða.
Oftar en ekki kom hann við í búð-
inni og keypti inn. Þegar hann var
búinn að gefa okkur að borða labb-
aði hann niður á höfn aftur og var
kominn þangað fyrir klukkan eitt.
Mér verður oft hugsað til þessa og
hve margt yngra fólk mætti taka
hann sér til fyrirmyndar í þessum
efnum. Mörg önnur dæmi væri
hægt að taka um hve honum var
umhugað að okkur börnunum hans
liði vel. Alltaf var hann tilbúinn að
fórna öllu sínu til að okkur liði vel.
Það er oft á tíðum spaugað með það
í minni fjölskyldu þegar við erum á
^^ferðalögum og ég byrja að minnast
ferðalaganna með foreldrum mínum
og systkinum. Sérstaklega er hon-
um syni mínum tíðrætt um það þeg-
ar ég sagði með dreymnum svip, að
alltaf hefði hann pabbi minn hugsað
um að okkur yrði ekki kalt á ferða-
lögum og lagt það á sig að vakna á
nóttunni til að hita upp tjaldið.
Þetta breyttist heldur ekki þegar
við bömin hans mættum í sumarbú-
staðinn til þeirra mömmu með
bömin okkar. Þá var afi vís með að
19. júní 1935, fram-
kvæmdastjóri. 9) Kat-
arínus Jónsson, f. 3.
ágúst 1938, vélstjóri í
Kópavogi, maki Guðný
Kristfn Þorleifsdóttir,
f. 28. nóv. 1942, d. 28.
ágúst 1992, 10) Óli Jón
Jónsson, f. 13. sept.
1939, bifreiðastjóri í
Reykjavík, maki
(skildu) Guðrún Krist-
ófersdóttir, f. 13. nóv.
1947.
Einar kvæntist 13.
maí 1951 Margréti
Guðrúnu Kristjáns-
dóttur, f. 3. júní 1931, dóttur Krist-
jáns Benediktssonar, f. 3. mars
1896, d. 6. ágúst 1974, frá Þor-
bergsstöðum í Laxárdal í Dölum,
vörubifreiðastjóra í Hafnarfirði, og
Þóru Jónsdóttur, f. 25. nóv. 1894,
d. 24. mars. 1970, húsmóður frá
Hafnarfirði. Einar og Margrét
bjuggu lengst af sínum búskapar-
árum í Köldukinn 21 í Hafnarfirði,
síðar Stekkjarhvammi 15. Núna
síðasta árið hafa þau búið í Háholti
16 þar í bæ. Böm þeirra era: 1)
Þóra Kristjana, f. 13. okt. 1948, d.
7. júlí 1949. 2) Einar Magnús Ein-
arsson, f. 15. okt. 1950, byggingar-
tæknifræðingur í Hafnarfirði,
maki Þórdís Stefánsdóttir, f. 8.
mars 1953, tækniteiknari, börn:
Stefán, f. 19. aprfl 1975, Elsa Mar-
grét f. 3. nóv. 1978, íris Ösp, f. 10.
febr. 1973. 3) Sólveig Jóna, f. 5.
okt. 1951, verkstjóri í Þorlákshöfn,
maki Hallgrímur Sigurðsson, f. 23.
júní 1949, fiskverkandi, börn: Mar-
grét, f. 11. febr. 1969, maki Ingvar
Jón Gissurarson, f. 18. febr. 1967,
börn: Nicolai Gissur, f. 3. ágúst
1989, íris Dögg, f. 18. aprfl 1993.
Sigurður Einar, f. 27. aprfl 1970,
maki Ingibjörg Garðarsdóttir, f. 3.
okt. 1972, Sigurrós, f. 24. sept.
kynda vel og oft það vel að mörgum
þótti nóg um. Oft var glatt á hjalla í
stórri fjölskyldu í jólaboðum, af-
mælum og sumarbústaðarferðum.
Alltaf vildi hann veita vel og passaði
alltaf upp á að eitthvað væri við
allra hæfi. Bamakarl var hann mik-
ill og löðuðust litlu börnin fljótt að
afa sínum. Þó svo að pabbi hafi ver-
ið orðinn mikið veikur síðustu árin,
reyndi hann alltaf að láta lítið á því
bera og sérstaklega þegar bama-
bömin voru nærri.
Alltaf var hann tilbúinn að gefa
eitthvað og segja má að orðtakið
„sælla er að gefa en þiggja“ eigi
sérstaklega vel við hann. Þá reyndi
hann alltaf að vera hress og kátur á
mannamótum þó oft hafi honum
ekki liðið vel. Segja má að hugurinn
og ákveðnin hafi fleytt honum meira
en hálfa leið í veikindum sínum.
Alltaf var hann jafn ákveðinn að ná
sér upp og koma sér á fætur og
jafnvel í vinnu. í fyrstu eftir hvert
hjartaáfallið á fætur öðra. Svo eftir
að hann fékk blóðtappann og lamað-
ist öðram megin. Þá var hugurinn
mikill og á fætur ætlaði hann og það
gerði hann. Síðan eftir að hann fór í
hjartaskurðinn og stuttu síðar
geindist hann með krabbamein í
vélinda. Þá eins og endra nær var
hann ákveðinn í að komast á fætur
og honum tókst það með mikilli
hjálp mömmu sem alla tíð studdi
hann og hjálpaði honum í veikind-
unum. Það var því mikil sorg er
hann veiktist alvarlega í haust og
þurfti að taka æxli sem var við heila
hans. En hann var eins og endra
nær ákveðinn í að ná sér á strik. Eg
Skilafrestur minningargreina
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði
ef útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: í sunnudags:
og þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. I
miðvikudags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf grein-
in að berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag.
Berist grein eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför
hefur farið fram, er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi.
1976, maki Guðfinnur Harðarson,
f. 30. maí 1970. 4) Jón Benedikt, f.
4. mars 1953, framkvæmdasljóri í
Hafnarfirði, maki Guðmundína
Margrét Hermannsdóttir stuðn-
ingsfulltrúi, f. 12. nóv. 1958, börn:
Sigríður Ósk, f. 1. aprfl 1975, maki
Róbert Magnússon, f. 12. jan. 1973,
Einar Kristján, f. 14. aprfl 1979,
Margrét Guðrún, f. 7. maí 1981,
Hermann Valdemar, f. 5. sept.
1985. 5) Þóra Kristjana, f. 13. nóv.
1955, leikskólakennari í Hafnar-
firði, maki Áskell Bjarni Fannberg,
f. 11. febr. 1953, rafeindavirki,
börn: Unnur Björk, f. 9. okt. 1976,
Eyþór Ingi, 15. apríl 1982, Einar
Már, f. 22. okt. 1983. 6) Halldóra
Sigríður, f. 11. sept. 1959, ritari í
Reykjavík, maki Ingimar Arndal
Árnason, f. 2. febr. 1957, sölustjóri,
barn: Rébekka Ýrr, f. 20. mars
1995. 7) Sigrún, f. 3. júlí 1961,
kennari í Hafnarfirði, maki Gunn-
ar Herbertsson, f. 30. maí 1958,
vélaverkfræðingur, böra: Hrand, f.
19. jan. 1984, Kári, f. 27. nóv. 1989.
Einar ólst upp í Arnardal og síð-
ar á Isafirði. Einar lauk námi til
vélstjóra á Isafirði 1944. Seinna
fluttist Einar til Hafnarfjarðar.
Hann var vélstjóri á ýmsum bátum
1945-1965. Einar vann eitt ár í
veiðarfæradeild Kaupfél. Hafnfirð-
inga, þó nokkur ár var hann
kranastjóri hjá Hafnarfjarðarhöfn.
Árið 1974 stofnaði Einar sitt eigið
fyrirtæki, E. Jónsson hf., sem
leigði út vinnuvélar.
Einar var í stjórn Sjómannafé-
lags Hafnarfiarðar, þar af formað-
ur í nokkur ár. Sat á Alþýðusam-
bandsþingum fyrir félagið og var í
samninganefndum um margra ára
skeið. Meðal baráttumála Einars
var að fá Sjómannadaginn haldinn
hátíðlegan í Hafnarfirði, tók Einar
um margra ára skeið mjög virkan
þátt í háti'ðarhöldum dagsins. Ein-
ar var heiðraður af Sjómannafé-
lagi Hafnarfiarðar, á degi sjó-
mannsins, árið 1993.
Útför Einars fer fram frá Hafn-
arfiarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
minnist þess þegar ég kom í heim-
sókn til hans upp á spítala, stuttu
eftir aðgerðina, hvað það skein úr
augum hans að nú ætlaði hann sér
hið sama og hann hafði gert áður.
Ekki vantaði áhugann en það var
eins og likaminn þyldi ekki meira.
Alltaf var hann að hafa áhyggjur
af mömmu og það var ekki fyrr en
Nonni Ben bróðir minn sannfærði
hann um að við systkinin hugsuðum
vel um hana og mamma sagði hon-
um að hvílast, að hann gat gefið upp
andann.
Elsku pabbi, við munum hugsa
vel um mömmu og minningu þína.
Hvíl þú í friði.
Sigrún.
Það var fyrir réttum þrjátíu áram
að ég var að læra til iðnnáms í Vél-
smiðju Hafnarfjarðar, ég var að
vinna á rennibekk er tveir menn
komu inn. Tók ég sérstaklega eftir
öðrum manninum. Þegar þessir
tveir menn vora farnir út, kom sam-
starfsmaður minn til mín og sagði
mér að sá sem var í leðurjakkanum
væri Einar Jónsson, tilvonandi
tengdafaðir minn. Seinna kynntist
ég svo Einari og hans eiginkonu,
Margréti Kristjánsdóttur. Tóku þau
hjónin mér strax eins og ég væri
einn af fjölskyldunni og hefur það
haldist alla tíð síðan.
Einar var mikill öðlingsmaður og
ósérhlífinn. Hann var alltaf fljótur
til ef einhvem vanhagaði um eitt-
hvað. Ég man að Einar var ekki
minna stoltur að verða afi en ég að
verða pabbi. Og eftir því sem bama-
börnin og barnabarnabörnin urðu
enn fleiri var Einar enn stoltari.
Hann bar mikla umhyggju fyrir
fjölskyldunni. Honum leið best er
öll fjölskyldan var saman komin, þá
var hann í essinu sínu, smá stríðni
við Möggu sína og hló svo að öllu
saman og alltaf var hann hrókur alls
fagnaðar. Einar hafði mikinn áhuga
á að skoða landið og ferðast. Seinni
árin undi hann sér vel í sumarbú-
staðnum, gróðursetti og dyttaði að.
Þá hafði hann gaman af að segja frá
og ræða ýmis mál svo sem pólitík,
frá heimahögunum og sjávarútvegs-
mál og ræddum við oft saman og
skiptumst á skoðunum. Seinni árin
fór heilsan að gefa sig og barðist
Einar við það með þrautseigju og
dugnaði.
Ég man eftir fyrir nokkrum árum
á afmælisdegi Einars að hann sagði
okkur strákunum að fá okkur í glas,
það væri nóg til því þetta væri síð-
asti afmælisdagurinn hans, en þá
var hann nýstaðinn upp úr miklum
veikindum. Við sögðum honum að
hann ætti eftir að eiga fleiri afmæl-
isdaga, það myndi þrjóskan og
dugnaðurinn sjá um. Svo kom að því
að sá sem öllu ræður hafði yfirhönd-
ina. Sáttur og ánægður með sinn
áfanga lést Einar á Landspítalanum
19. nóvember á 75. aldursári.
Ég kveð þig með söknuði, Einar
minn, og þakka ánægjuleg kynni.
Minningin mun alltaf lifa.
Þinn tengdasonur,
Hallgrímur Sigurðsson.
Mig langar að minnast Einars
Jónssonar, tengdaföður míns, með
örfáum orðum. Með dauða hans er
skarð fyrir skildi, því þar fór kraft-
mikill og mikilfenglegur maður,
sem umfram allt hugsaði vel til og
um alla í kringum sig.
Einar var mikill fjölskyldumaður,
umfram allt hugsaði hann um fjöl-
skylduna, eiginkonu sína og böm.
Var honum mjög umhugað að sam-
band systkinanna og fjölskyldunnar
yrði sem nánast. Ef til vill vegna
þess að hann upplifði í æsku, að
hans eigin fjölskylda sundraðist, og
var lengi vel lítið sem ekkert sam-
band milli systkinanna. En Einari
fannst hann alltaf bera ábyrgð á
allri fjölskyldunni, sem faðir og elsti
bróðir. Honum var ávallt upprani
sinn og fjölskyldan ofarlega í huga.
Seinni árin reyndi hann að auka
samband systkina sinna. Þeir bræð-
urnir Einar, Óli, Kati og Oddur áttu
oft léttar og góðar stundir í seinni
tíð, stundir sem Einar kunni vel að
meta. Ég man vel eftir öllu gríninu
sem var í gangi hjá þeim bræðrum.
Hann hafði mikinn áhuga á ætt-
fræði og skyldmennum sínum. Var
hann einn af hvatamönnum þess að
gerð yrðu ættartöl yfir ættina. Stóð
hann meðal annars fyrir því að
haldið var ættarmót niðja Sólveigar
og Katarínusar frá Arnardal, þegar
Þórdís, ástkær föðursystir hans,
varð áttræð. Einari þótti mjög vænt
um Sólveigu ömmu sína frá Arnar-
dal, sem reyndist honum vel í upp-
vextinum. Svo skemmtilega vill til
að ég tengist einnig þessari stór-
kostlegu konu tilfinningaböndum og
hef ég nafn mitt frá henni. En Sól-
veig í Arnardal var þekkt fyrir að
taka að sér umkomulaus börn, en
við vitum að annar háttur var á í þá
tíð, þegar fólk þurfti að láta frá sér
böm sökum fátæktar eða fjölskyld-
ur flosnuðu upp af einhverjum
ástæðum, ekki var um að ræða
neina aðstoð á vegum hins opinbera,
hvorki, ekknabætur, lífeyri, né með-
lög. Ingimar afi minn var í fóstri hjá
þessari ástríku konu, honum voru
kærleiksrík þessi ár sem hann átti
hjá henni í Arnardal. Afi minn flutt-
ist til Akraness, eins og margir að
vestan, hann var mjög handlaginn
smiður, byggði hann meðal annars
mörg hús á Akranesi, þar á meðal
hús er hann nefndi Amardal, er það
hús nú félagsheimilið Amardalur á
Akranesi. Svo sterk era þessi tengsl
fjölskyldu minnar við Amardal, að
eiginkonu minni, Dóru, brá í brún
er hún talaði fyrst við móður mína,
því skiljanlega hélt hún við fyrstu
áheyrn að við væram skyld. Svo við
víkjum aftur að ættaráhuga Einars,
var honum mjög umhugað að safna
upplýsingum um ætt sína, er staðið
var að útkomu ættar Guðjónu, ást-
kærrar móður hans, Tröllatungu-
ættinni, en það era mikil rit í fjóram
bindum. Fyrir mörgum áram komu
út bækur Amardalsættarinnar, sem
er stór og mikil ætt.
Einar elskaði böm sín, tengda-
böm, og umfram allt sín mörgu
bamabörn, sem að sama skapi elsk-
uðu afa sinn mjög heitt, en Einar
átti mjög sérstakt samband við litlu
bömin sín sem óðum stækkuðu og
urðu fullvaxta. Þegar Einar var upp
á sitt besta gerði hann allt sem í
sínu valdi stóð til að styrkja börn
sín í að stofna fjölskyldur.
Mjög margar skemmtilegar og
ógleymanlegar stundir átti fjöl-
skyldan saman uppi í sumarbústað
hjá Einari og Möggu, sem oft og
tíðum var þéttskipaður ’og allir
unnu og léku saman, margar
skemmtilegar sögur vora skrifaðar í
dagbókina þar.
Einnig era ógleymanlegai- þær
stundirnar er fjölskyldan var öll
saman komin, á jóladag, í matarboð
hjá Einari og Möggu á hverju ári og
í afmælisveislum Einars og Möggu.
Einar leit á þessi tækifæri sem
homstein þess að halda fjölskyld-
unni saman.
Ég minnist Einars Jónssonar,
sem athafnasams, dugmikils og
kraftmikils manns, sem lét ekkert
aftra sér í að framkvæma það sem
honum kom til hugar. Einar var
maður sem fór sínar eigin leiðir, var
lítið að tala um þær heldur frekar
framkvæmdi. Þegar Einar ætlaði
sér eitthvað gerði hann það hvað
sem öllum veikindum leið. Og þegar
Einar var sem veikastur var hann
sem ákveðnastur að gera eitthvað,
því að aðgerðaleysið var ekki að
hans skapi.
Er ég kom inn í fjölskylduna var
Einar orðinn mikdll sjúklingur, en
hann fékk sitt fyrsta hjartatilfelli í
kringum 1982, um svipað leyti og
hann keypti sumarbústað sinn. Átti
hann eftir að eiga erfiða og mikla
sjúkrasögu og er það kraftaverk að
hafa haft hann hjá okkur öll þessi
ár. En krafturinn var aðalsmerki
hans, hann lét ekkert buga sig. Sem
dæmi um það er þegar hann fékk
heilablóðfall og lamaðist öðram
megin, hljóp hann um gangana á
sjúkrahúsinu með göngugrindina,
hann ætlaði sér að ná sér, það skipti
sköpum að hann þjálfaði sig sem
fyrst, enda náði hann ótrúlegum
bata, átti aðeins við slappleika að
stríða í annarri hendi. En hann lét
það ekki buga sig, né önnur veikindi
sem á honum dundu, við gróður-
setningu þeirra hundraða plantna
sem hann hefur gróðursett ótrauð-
ur á sumarbústaðarlóð sinni í
Hraunborgum Grímsnesi. I sumar-
bústaðnum sem stundum var nefnd-
ur „Einarslundur", minnist ég Ein-
ars með aðra höndina í fatla keyr-
andi hjólbörur með skít til þess að
setja í trjábeðin, og gróðursetja
eins og 200 plöntur. Stundum var
því hálfgert neyðarkall í fjölskyld-
unni þegar Einar fór af stað,
kannsld með fulla kerru af skít á
leið upp í sumarbústað um miðja
nótt þótt hann væri í fullri vinnu.
Synir, tengasynir, dætur fóru af
stað til aðstoðar því að ekki var eftir
neinu að bíða. Einar var farinn af
stað í framkvæmdir, en enginn gat
stoppað hann, eina sem hægt var að
gera var að aðstoða hann sem mest
við gætum. Einar sá til þess að fjöl-
skyldan væri samhent í að hugsa
um viðhald bústaðarins og meðal
bestu samverastunda fjölskyldunn-
ar era þegar synir og tengdasynir
hjálpuðu Einari að leggja rafmagn í
bústaðinn. Síðasta aðgerð Einars í
sumarbústaðnum var að skipta um
klæðningu á veröndinni, þó svo að
hún hefði getað dugað nokkur ár
enn, hann vildi einfaldlega hafa
hlutina í lagi.
Alltaf var gaman að koma í heim-
sókn í sumarbústaðinn og spila
Yatzi við Einar, oft vora þar margir
við spil, böm, barnabörn og tengda-
synir. Mun ég sakna þeirra stunda
með Einari.
Það má segja að Einar hafi lifað
fyrir það að koma í sumarbústaðinn,
hann hafi haldið honum gangandi.
Svo virðist sem Einar hafi fundið á
sér að hann væri að fara, því hann
minnkaði við sig húsnæðið og seldi
sumarbústaðinn með söknuði.
Þessi mikli kraftur og dugnaður,
en umfram allt var Einar léttur í
lund og skemmtilegur, kvartaði
aldrei þó á bjátaði og var alltaf fljót-
ur að slá á létta stengi. Hann virtist
líta á erfiðleika til þess að sigrast á.
Ég minnist Einars í fullri vinnu
fyrir BM Vallá með Jóni, ástkærum
syni sínum á steypudælu þeirra
feðga, þrátt fyrir veikindi sín. Hans