Morgunblaðið - 26.11.1997, Qupperneq 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 26. NÓVEMBER 1997 47
I
I
I
)
I
I
1
í
I
I
|
I
!
I
§
I
:J
I
1
I
I
I
I
í
í
GESTUR
EYSTEINSSON
+ Gestur Eysteins-
son fæddist í
Meðalheimi á Ásum í
Austur-Húnavatns-
sýslu hinn 1. maí
1923. Hann lést í
Landakotsspítalan-
um 13. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Eysteinn
Björnsson frá
Grfmstungu, f. 17.
júlí 1895, d. 2. maf
1978, og Guðrún
Gestsdóttir frá
Björnólfsstöðum, f.
11. desember 1892, d. 30. ágúst
1970. Gestur átti sjö systkini.
Elst er Helga Sigríður, f. 1916;
Brynhildur, f. 1918; Hólmfríður,
f. 1919, (látin); Björn, f. 1920;
Svanhildur, f. 1921, (látin); þá
Gestur, f. 1923; Kári, f. 1925; og
Ásdís, f. 1927.
Gestur eignaðist tvær dætur
með Hrafnhildi Pedersen, þær
Guðrúnu, f. 5. júlí 1969, og Haf-
rúnu Ebbu, f. 3. mars 1971. Dótt-
ir Guðrúnar er Sól-
rún Anna, f. 15. jan-
úar 1990.
Gestur lauk emb-
ættisprófí í lögfræði
árið 1955 og starfaði
við þá grein og önn-
ur skyld störf með
hléum fram á síðustu
ár. Þar á meðal rak
hann eigin lögfræði-
stofu um þriggja ára
skeið. I átta ár
(1964-1972) var
Gestur bóndi á Guð-
ninarstöðum í
Vatnsdal, en hann
tók við jörðinni af föður sínum.
Eftir að Gestur hætti búskap
kenndi hann í eitt ár í Þingborg í
Hraungerðishreppi, bjó síðan í
þijú ár á Selfossi og svo í Hvera-
gerði síðustu tuttugu árin. Gest-
ur sinnti lögfræðistörfum og rak
framtalsþjónustu allar götur frá
því að hann kenndi í Þingborg.
Útför Gests fór fram í kyrrþey
og var hann jarðsettur í Iljalla-
kirkjugarði í Olfusi.
Gestur Eysteinsson móðurbróðir
minn er látinn eftir tiltölulega
skammæ veikindi. Ég kynntist
Gesti í bamæsku þar sem hann var
tíður gestur heima í sveitinni. Hann
kom jafnvel í heimsókn austur fyrir
fjall á meðan hann stundaði búskap
norður í Vatnsdal. Við kynntumst
honum því vel og alla tíð rækti
hann frændsemina við systur sínai’
á Hrauni og fjölskyldur þeirra.
Gestur var þó ekki allra, en því bet-
ur sem fólk kynntist honum því bet-
ur líkaði því við hann.
Gestur hafði mikinn áhuga á bók-
um. Hann átti þær í þúsundatali,
flestar gamlar og margar fágætar.
Það var gaman að heimsækja Gest
og fá að glugga í bækur hans. Oftar
en einu sinni aðstoðaði ég hann við
að flytja og enn muna handleggir
mínir eftir þungum kössum með
mörgum bókum. Þótt Gestur væri
ríflega 30 ánim eldri en ég var
hann alltaf seigari og ósérhlífnari í
burði flutninganna. I þessu sam-
bandi má til gamans geta að þrátt
fyrir að Gestur hafi ekki verið stór
maður þótti hann liðtækur dyra-
vörður á sfldarböllum hér fyrr á ár-
um. Þá þjálfuðust bræður mínir í
heilbrigðum áflogum undir stjórn
Gests, nokkuð sem ég missti því
miður að mestu af þar sem ég var
yngri.
Gestur batt ekki bagga sína
sömu hnútum og samferðamennirn-
ir. Hann gat verið meinstríðinn og
gráglettinn þegar sá var gállinn á
honum, en það var jafnan vel meint.
Sumum sveið undan beinum skeyt-
um Gests, en aðrir sem þekktu bet-
ur til hans tóku skeytunum vel. Það
kom sérstakur glampi í augu hans
áður en að hann hóf sókn. Þegar ég
lít til baka man ég varla eftir Gesti
öðru vísi en brosandi eða þá að
minnsta kosti með glettnisvip.
Eftir að ég fullorðnaðist heim-
sótti ég Gest árlega. Oftar hringdi
hann til mín. í samtölum var sál-
fræði oft og tíðum rædd og þá lagði
hann fyrir mig spurningar sem ég
átti erfítt með að svara. Ég man að
þegar ég var í námi tók ég það
nærri mér að standa á gati and-
spænis honum, en seinna fann ég
að hann var að minna á hversu lítið
maður kynni þrátt fyrir að hafa
verið mörg ár í skóla. Títt umræðu-
efni okkar Gests voru draumar, því
honum fannst að ég ætti að geta
skýrt þá. Ekki gast honum að þeirri
grunnu skýringu að draumar væru
ómeðvituð samsuða mis-ólíkra
minningarbrota eða óhamin hugs-
un. Hann taldi að lesa mætti meira
út úr draumum sínum. Að sögn
Gests gengu draumarnir oft út á
átök; það er, hann átti í átökum við
einhvern eða einhverja, en hann
sagði að sér liði alltaf vel í þeim.
Kannski báru þessir draumar keim
af lífi Gfists.
Mín síðasta heimsókn til Gests
var í september í haust og þá fann
ég að hann var farinn að gefa sig
nokkuð. Þrátt fyrir það voru bæk-
urnar hans honum ofarlega í huga.
Við ræddum lengi um þær og hann
sýndi mér nokkrar af þessum
gömlu perlum sínum. Tveimur
mánuðum síðar var Gestur allur.
Það er sjónarsviptir að þessum lit-
ríka persónuleika. Við útför föður
míns fyrir ríflega tveimm- árum
nefndi Gestur að hann vildi vera
nálægt honum í Hjallakirkjugarði í
fyllingu tímans. Nú er tíminn fyllt-
ur og þar hvfla þeir hlið við hlið.
Að lokum vil ég votta dætrum
Gests, þeim Guðrúnu og Hafrúnu
Ebbu, einlæga samúð mína.
Það gustaði af Gesti en hann
kvaddi í kyrrþey.
Þorlákur Karisson.
Gestur Eysteinsson, lögfræðing-
ur í Hveragerði, er látinn. Hann
var jarðaður í kyrrþey að Hjalla í
Ölfusi og hvílir þar við hlið mágs
síns, Karls Þorlákssonar, bónda á
Hrauni. Þar kaus Gestur sér leg-
stað, í námunda við bæinn sem
stóð hjarta hans nærri og þar sem
tvær systur hans og mágar hafa
búið.
Ég sem þessi orð rita hef þekkt
Gest náið um langan aldur. Við sát-
um samtímis sælu- og píningar-
bekkinn í máladeild MA undir til-
sögn og yfirheyrslu merkra kenn-
ara, Sigurðar Guðmundssonar,
Halldórs Halldórssonar, Sigurðar
Pálssonar og Þórarins Björnssonar.
Við Gestur fylltumst fortíðarþrá
þegar þessa löngu liðnu daga bar á
góma. „Gestur getur flýtt sér,“
vai’ð Sigurði Pálssyni að orði í upp-
hafi fyrstu kennslustundar dagsins
þegar hann leit út um gluggann og
sá Gest koma hlaupandi inn á
skólalóðina. Þetta voru ljúfar
stundii’ enda varðveitti Gestur
minninguna um þær, m.a. með því
að láta eftir sig langflestar kennslu-
bækurnar úr menntaskólanum. Slík
var hirðusemi hans um bækur og
hugnaður hans yfir þeirri andans
fæðu. Öll mennta- og háskólaár sín
var hann vakinn og sofinn í bóka-
söfnun og átti fágætt safn, einkum
tímarita, og af greiðasemi sinni út-
vegaði hann góðvinum bækur. Því
miður eru sumar bóka hans dálítið
sviðnar. Fyrra húsið hans í Hvera-
gerði varð eldi út frá rafmagni að
bráð. Gestur hafði brugðið sér frá
en sem hann kom aftur var eldur
tekinn að læsa sig um húsið. Þrátt
fyrir mótmæli slökkviliðs óð hann
inn í eldinn og barg flestum
bókanna frá bráðum háska.
Á háskólaárunum varð mér tíð-
fórult inn á Laugaveg 56 þar sem
Gestur bjó með móður sinni og
svstnr. Þar var eutt að koma. eest-
risni, alúð og umhyggja einkenndi
heimilislífið. Garnan var að skreppa
niður í kjallara, dreypa á miði úr
kvartili, spjalla saman og dunda við
að hreinsa fjallagrös sem Gestur
hafði tínt uppi á Kili sumarið áður
þegar hann var þar með föður sín-
um að varna því að kindur að sunn-
an og norðan gengju saman og
sauðfjársjúkdómar bærust milli
landshluta. Þar var Gestur nokkur
sumur.
Fjallagrösin minna á það að
Gestur Eysteinsson var mikill nátt-
úruunnandi. Hann gældi við smá-
vinina fögru þar sem þeir ilmuðu,
bæði heima í garðinum hans og úti
á víðavangi. Hvergi naut hann sín
betur en uppi á Kili. Tignarlegir
jöklar á tvær hendur og niðurinn í
Blöndu tóku að draga hann til sín
þegar voraði. Hann lét skjóta sér í
bíl upp að Gullfossi en lagði síðan
land undir fót einn síns liðs sem leið
liggur upp á Kjöl, með strigapoka
með sér til að kúra í um nætur. I
fyrirheitna landinu var ég með
þeim feðgum og hópi Húnvetninga
sumarið 1955 að leggja girðingu
milli jöklanna þvert yfir Kjöl. Duld-
ist þá engum hversu vel Gesti leið.
Að dagsverki loknu krækti hann
sér í lontu í lækjarhyli, skaut fugl
hópnum til matar og grasafjallið
var innan seilingar.
Annars fórum við Gestur marg-
ar ferðir saman um landið, einu
sinni allan hringinn, oft til Akur-
eyrar, norður á Strandir og þaðan
vestur að Djúpi. Einna minnis-
stæðastar eru mér ferðir hans
norður í Húnaþing til að telja fram
til skatts fyrir bændur og hafði
hann mig fyrir bílstjóra. Þangað
þótti honum gott og gaman að
koma, heim á æskuslóðir. Augun
tóku að gneista á Holtavörðuheiði
þegar sá niður í Hrútafjörð og eft-
ir það þekkti hann hverja þúfu og
laut, hvern búandkarl og kunni
skil byggða og mannlífs svo að
förunauturinn sneri heim stórum
fróðari. Það var því ekki að undra
þótt hann sliti sig frá lögfræðinni
syðra og festi bú á föðurleifð sinni,
Guðrúnarstöðum í Vatnsdal. Þar
undi sveitamaðurinn og Húnvetn-
ingurinn sér mætavel því „Römm
er sú taug/er rekka dregur/ föður-
túna til.“ Losnaði hann aldrei við
húnvetnska sveitarandann og var
trúr uppruna sínum til æviloka og
þeim siðvenjum sem hann ólst upp
við. Sýndi það sig jafnvel á ferða-
lagi okkar um Bretland þegar
hann kvartaði yfir því að fá ekki
mjólk í glasið þegar sest var að
snæðingi. Og eftir langar lestar-
ferðir suður að Ermarsundi leigði
hann sér reiðhjól og hjólaði eftir
endilöngum Cornwall-skaga og
kom sólbitinn aftur. Hjólhesturinn
var honum hentugra farartæki en
hriktandi jái’nbrautarlest.
Gestur bjó átta ár á Guðrúnar-
stöðum og þar eignaðist hann með
sambýliskonu sinni dæturnar tvær,
augasteinana sína. En atvikin hög-
uðu því svo að hann tók sig upp og
fluttist til Suðurlands. Þar kenndi
hann fyrst börnum í Þingborg í
Hraungerðishreppi, færði sig síðan
um set til Selfoss og þaðan í Hvera-
gerði þar sem hann bjó uns dauðinn
sótti hann heim.
Gestur Eysteinsson var dugnað-
armaður að hverju sem hann gekk,
en atvinnan var stopul eftir að hann
kom í Hveragerði og sumt varð
honum mótdrægt og angursamt og
mun það ekki tíundað hér. Heilsan
var bágborin undir það síðasta.
Jafnan var hann glaður í bragði,
hreinskiptinn og hjálpsamur skap-
deildarmaður og vildi hvers manns
vanda leysa. Vinur var hann vina
sinna og trúmennska og tryggð var
honum runnin í merg og bein. Gest-
ur var róttækur í skoðunum, maður
réttlætis, sanngirni og jafnaðar.
Hann mátti ekkert aumt sjá og bar
hag lítilmagnans fyrir brjósti. Börn
voru yndi hans og eftirlæti. Slíka
menn er hollt að umgangast og eiga
að vinum.
Ég þakka Gesti kærlega fyrir
kynni og vináttu og óska honum ei-
lífs friðar. Dætrum og öðru vensla-
fólki votta ég samúð mína.
Þórhallur Guttormsson.
GUÐNY
GUÐJÓNSDÓTTIR
+ Guðný Guðjóns-
dóttir fæddist á
Feijubakka, Borgar-
firði, Mýrasýslu, 18.
mars 1904. Hún and-
aðist á Droplaugar-
stöðum 16. nóvem-
ber síðastliðinn.
Minningarathöfn fór
fram í Fossvogs-
kirkju 21. nóvember.
Jarðsett verður á
Isafirði í dag.
Elsku amma. Þá ert
þú farin í ferðalagið
sem þú sagðist fyrir
löngu vera tilbúin að takast á hend-
ur. Þú ert sjálfsagt hvfldinni fegin,
enda dagsverk lífs þíns orðið ærið á
þeim tæplega 94 árum, sem þú lifð-
ir. Það á vel við um þig að segja, að
þú hafir lifað tímana tvenna. Mér er
það t.d. ofarlega í huga þegar þú
sagðir mér sögur frá æskustöðvum
þínum í Borgarfirði og sögur af
frostavetrinum 1918. Hvflíkar
breytingar á lifnaðarháttum og
kjöram einnar þjóðar síðan þá. En
þrátt fyrir að oft hafí verið þröngt í
búi og lífsbaráttan hörð, þá áttir þú
ljúfar minningar frá þessum æsku-
árum þínum. Þú varst bæði nægju-
söm og nýtin og líklega má rekja
það til þessara ára.
Vikulegar heimsóknir til þín inn í
Álfheima 17 era mér minnisstæðar.
Þangað fór ég á hveijum miðviku-
degi og var hjá þér meðan pabbi
var á eftirmiðdagsvakt á læknastof-
unni. Alltaf var byijað að gæða sér
á kexi og kökum, en því næst var
sest inn í stofu og spilað. Svarti-
Pétur, Lander og Marías era allt
spil, sem þú kenndir mér og við
spiluðum svo oft að ekki verður tölu
á komið. Þetta voru notalegar og
góðar stundir sem einkenndust af
ró og næði. Angurvær sláttur stofu-
klukkunnar þinnar fullkomnaði
augnablikið. Á þessum stundum
komst þú alltaf fram við mig sem
hvern annan fullkominn jafningja,
þó ég væri þá ekki hár í loftinu. Þá
varst þú dugleg við að gefa mér hin
ýmisu heilræði, m.a. brýndir þú oft
fyrir mér að vanda nú valið er ég
leitaði mér kvonfangs. Þetta gerðir
þú strax í tæka tíð, þ.a.e.s. á meðan
hugur minn var mun uppteknari af
flestu öðru en hinu kyninu. Mörg
þessara heilræða geymi ég enn í
huga mér og þau hafa verið mér
hollt veganesti á lífsleiðinni. Elsku
amma, í dag verður þú jarðsett við
hlið afa á ísafirði. Þú hafðir ákveðið
fyrir löngu að hvfla við hlið hans.
Áfi hefur örugglega nú þegar tekið
á móti þér og vafið þig örmum sín-
um. Um leið og ég kveð þig með
söknuði og um fram allt virðingu,
bið ég þig fyrir kveðju til hans og
óska þér góðrar ferðar.
Ágúst Orri Sigurðsson.
Mig granaði að svo myndi fara að
ég væri að kveðja elsku Guðnýju
ömmu í síðasta sinn er ég kom í
heimsókn til íslands í ágúst 1996.
Hún var orðin háöldrað og nokkuð
vel á sig komin líkamlega, þó svo að
minnið, sjónin og heymin hafi verið
farin að gefa sig síðustu árin.
Ömmu fannst alveg sérlega gaman
að fá heimsóknir, enda
tók hún yel á móti
manni. Ég minnist
góðu pönnukakanna og
kókósins, sem hún út-
bjó oft fyrir mann þeg-
ar hún bjó í Álfheim-
um, áður en hún fór á
dvalarheimilið. Þrátt
fyrir að liðagigt hafi
verið búin að setja sitt
mark á fingur hennar,
prjónaði hún vandaða
sokka á okkur barna-
börnin allt þar til að
sjónin fór að daprast.
Þegar ég var barn,
sagði amma még stundum sögur af
því, sem hún upplifði á sínum yngri
áram. Bæði í uppvextinum í sveit-
inni svo og af störfum sínum sem
ung kona, en hún lærði heima-
hjúkrun á sínum tíma. Þannig fékk
maður að skyggnast inn í hversu
ólíkar aðstæður vora þá á tímum
miðað við nútímann. Það er með
ólíkindum, hversu miklar breyting-
ar hafa orðið á ekki á lengri tíma.
Frásagnir hennar eru meðal þess,
sem kenna mér að meta þau þæg-
indi, sem við búum við í dag.
Mér hefur verið sagt hversu
hjálpsöm og góð hún amma mín
ávallt var. Ef veikindi steðjuðu að
hjá fólki í byggðarlagi hennar fyrir
vestan, var mikið leitað til hennar.
Auk dóttur sinnar, Dóra, móður
minnar, tóku amma og afi að sér
stúlku, Lóu, til fósturs er hún var á
öðru ári. Einnig fóstraðu þau nokk-
ur önnur börn tímabundið, þegar
erfiðar aðstæður eða veikindi voru
hjá fólki. Lengst var hjá þeim ung-
ur drengur, Oli, en hann dvaldi hjá
þeim um nokkra ára skeið.
Amma varð ekkja 1955, þegar
Jón afi lést. Þar sem ég er fædd
síðar, fékk ég því miður ekki tæki-
færi á að kynnast afa, en amma tal-
aði alltaf svo faflega um hann og
hlýtur missir hennar að hafa verið
mikill.
Því miður kemst ég, eiginmaður
minn, Albert og sonur okkar, Sig-
urður Jens ekki til að fylgja þér síð-
asta spölinn, elsku amma mín, en
mig langar að þakka þér fyrir sam-
veruna og hversu góð þú varst mér.
Ég veit að nú muntu fara til hans
afa. Megi Guð blessa ykkur.
Þín dótturdóttir
Rannveig Sigurðardóttir,
Bandaríkjunum.
LEGSTEINAR
Qraníf
HELLUHRAUN14
220 HAFNARFJÖRÐUR
SIMI: 565 2707 FAX: 565 2629
t
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN EINAR GUÐMUNDSSON,
Bugðustöðum,
Hörðudal,
lést á Sjúkrahúsi Stykkishólms að kvöldi sunnudagsins 23. nóvember.
Jarðarförin auglýst siðar.
Ásdfs Kjartansdóttir,
Gunnar Kristjánsson,
Kristín Kristjánsdóttir, Magnús Jónsson,
Erla Kristjánsdóttir, Halldór Magnússon
og afabörn.
J