Morgunblaðið - 26.11.1997, Blaðsíða 48

48 MIÐVIKUDAGUR 26. NÓVEMBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Helga Kristín
Ottósdóttir fædd-
ist í Reykjavík hinn
5. apríl 1948. Hún
lést á heimili sfnu
hinn 17. nóvember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Elísa-
bet Þóra Arndal, f. í
Hafnarfirði 26. des-
ember 1917, d. 3.
nóvember 1991, og
Ottó Stefán Jónas-
son, f. á Akureyri 19.
maí 1919, brunavörð-
ur, d. 18. júní 1992.
Helga Kristín var
yngst þriggja systra, Ásu Guð-
rúnar, maki hennar er Albert
Stefánsson og eiga þau þijár
Elsku Helga. Mig skortir orð til
að lýsa þeim harmi sem býr í
hjarta mér að vita að þú sért dáin.
Þú ert tekin svo skyndilega frá
okkur í blóma Iífsins, svona ung og
hraust eins og þú varst og við fáum
ekkert við því gert. Það sannast
enn og aftur hversu stutt er á milli
gleði og sorgar, hláturs og gráts. A
þessari stundu verður mér hugsað
til þess sem þú sagðir eitt sinn við
mig; að okkur sé bara ætlaður
ákveðinn tími í þessu lífi og sá tími
væri skráður á ákveðinn stað.
Aldrei hefði mig né nokkum annan
grunað að þinn tími yrði ekki
lengri með okkur en raun bar vitni.
Ég veit að þar sem þú ert núna
ertu í góðum höndum hjá ömmu og
afa. Líf okkar allra er svo tómlegt
án þín og það getur enginn fyllt
upp það skarð sem þú skilur eftir.
Þú varst alltaf hrókur alls fagnaðar
og hvers manns hugljúfi. Þú varst
þeim hæfileika gædd að geta talað
við fólk um öll málefni, alveg sama
hvers kyns var. Þú barst ævinlega
hag annarra fyrir brjósti og þú
varst ætíð reiðubúin að rétta öðr-
um hjálparhönd ef eitthvað amaði
að. Þú lást aldrei á liði þínu ef það
var eitthvað sem þú gast gert. Þú
varst besta frænka í heimi og það
kemst engin með tæmar þar sem
þú hafðir hælana.
Alveg frá því ég man eftir mér
sem bam hef ég litið upp til þín.
Ég vildi verða alveg eins og þú. Ég
ætlaði að verða flugfreyja eins og
Helga stóra, eins og þú varst oft
kölluð af okkur. Það vom ekki ófá-
ar stundimar sem ég var búin að
útbúa farþegarými inni í herberg-
inu mínu og búin að koma farþeg-
unum mínum fyrir og spenna sæt-
isólar. Oftast nær vom farþegamir
ímyndaðir ásamt dúkku og bangsa.
Ég þjónustaði síðan mína farþega á
sem bestan hátt og ræddi við þá á
einhvers konar tungumáli sem ég
taldi fyrir vfst að væri útlenska
eins og þú talaðir. Þú sagðir mér
frá því hvemig þú gerðir í vinnunni
Erfidrykkja
í Glæsibæ
VEISLUSMIÐJAN
Veitingar og veislusalur, Álfheimum 74,
Glæsibæ, Rvík, sími 588-7400
Sérfræöingar
i blóniaskrevtinfium
\ ió oll tækifieri
I blómaverkstæói
1 IJlNNA,.
SknlavörOiistíg 12.
á horni Bc'rgslaöastrætis.
snni 551 9090
dætur, og Elísabetar
Sigríðar, maki henn-
ar er Orn Johnson
og eiga þau eina
dóttur og tvo syni.
Eftir hefðbundna
skólagöngu var
Helga Kristín við
nám og störf í
Englandi um nokk-
urt skeið, en hóf síð-
an störf hjá Loftleið-
um, síðar Flugleið-
um, í desember 1967
og starfaði þar til
æviloka.
Útför Helgu Krist-
ínar fer fram í dag frá Fossvogs-
kirkju og hefst athöfnin klukkan
15.
og þær upplýsingar lagði ég svo
inn í minnisbankann til að geta
gert slíkt hið sama fyrir mína far-
þega heima í herbergi. Við áttum
góðar stundir í Stigahlíðinni þegar
ég fékk að gista hjá þér. Við borð-
uðum saman og þá var annaðhvort
farið út í Suðurver og eitthvað
keypt eða að þú eldaðir eitthvað
ljúffengt handa okkur eins og þér
einni var lagið. Svo komum við
okkur vel fyrir í sjónvarpssófanum
inni í litla herbergi. Við ræddum
málin og horfðum á sjónvarpið
fram eftir kvöldi og það þýddi bara
eitt: Ég fékk að vaka lengur en
vanalega. Mér lukkaðist það eitt
sinn þegar mamma og ég vorum á
ferðaíagi erlendis að eiga tíma með
þér í Lúxemborg. Það voru tveir
síðustu dagarnir á ferðalagi okkar
og þú varst í stoppi og áttir að
fljúga með okkur heim. Þú tókst
ekki annað í mál en að við gistum
hjá þér á Holiday Inn-hótelinu sem
við og þáðum. Þetta var frábært,
að vera með þér í útlöndum. Þú
þekktir vel til og fórst með okkur
að skoða það áhugaverðasta. Við
fórum fínt út að borða og við þrjár
nutum lífsins í botn á þessum
tveimur dögum. Þegar ferðalagið
var á enda og kom að heimfor þá
gerðir þú allt sem í þínu valdi stóð
til þess að við nytum heimferðar-
innar.
Alla tíð varst þú okkur systrun-
um innan handar. Ef mamma og
pabbi fóru til útlanda þá varst þú á
svæðinu og við gátum leitað til þín
að nóttu sem degi ef eitthvað var
að eða bara til að spjalla. Þú tókst
frænkuhlutverkið alvarlega. Þegar
ég fór að fullorðnast varð samband
okkar ekki bara frænkusamband
heldur líka vinkonusamband. Við
ræddum oft saman og það var fátt
sem við gátum ekki rætt um, því
þú leist alltaf á mig sem jafningja
þinn þó svo að það væri 24 ára ald-
ursmunur á okkur. Allra þessara
stunda á ég eftir að sakna. Það eru
svo margar minningamar um þig
og þær stundir sem við áttum sam-
an, elsku Helga, og þær varðveiti
ég á sérstökum stað í hjarta mínu.
Elsku mamma, ég bið góðan Guð
að styrkja þig og okkur í þessari
miklu sorg. Missir okkar er mikill.
Elsku frænka, ég vil þakka þér
fyrir allt það góða sem þú gafst
mér og ég vil kveðja þig með bæn-
inni sem við fórum svo oft með:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Þín frænka,
Auður.
Göfugri sál, sem horfin er úr heimi,
hugimir fylgja yfir gröf og dauða.
Kærleikans faðir ástvin okkar geymi,
ylgeislum ve^i daga gleðisnauða.
Sólbjarmi vakir yfir minning mærri,
mótlætis vegu sveipar birtu skærri.
(F.J. Amdal.)
Mig langar til þess að minnast
alnöfnu minnar, guðmóður og móð-
ursystur sem svo skyndilega var
frá okkur kölluð. Helga frænka var
óvenjuleg kona. Hún valdi sér sem
ævistarf að verða flugfreyja og
slíkt átti vel við hana. Ferðaþráin,
að ferðast um heiminn og það að
klæða sig upp og þjóna öðrum sem
flugfreyja var hennar lifsstQl. Ég
ólst upp við að eiga þessa frænku
sem alltaf var á faraldsfæti og kom
svo heim, hlaðin fallegum og
spennandi gjöfum sem hún útdeildi
ótæpilega. Líklega hefur henni
þótt mikið til þess koma að eiga
eina alnöfnu, 25 árum yngri, því
samband okkar var sérstakt. Við
gerðum margt saman, fórum í
kvikmyndahús eða horfðum saman
á myndbönd og var mjög eftirsókn-
arvert að fá að gista hjá henni.
Kímnigáfu Helgu var viðbrugðið.
Á góðri stundu var hún hrókur alls
fagnaðar og sagði brandara á
hægri og vinstri. Lét henni vel að
bregða fyrir sig Suðurríkjafram-
burði við mikinn fögnuð áheyr-
enda. Yfir henni var líka mikil
reisn og tók hún sig vel út í amer-
ísku bílunum sínum.
En lífið lék ekki alltaf við Helgu
Kristínu frænku mína. Hún kynnt-
ist erfiðleikum og sorgum sem tóku
sinn toll. Það er sorglegt til þess að
hugsa að fyrir henni, svo ungri,
ættu eftir að liggja sömu örlög og
fóður hennar, afa míns, sem hún
syrgði svo sárt, að verða burtkölluð
svoi skyndilega vegna hjartaáfalls.
Ég vil þakka Helgu frænku fyrir
allar góðu stundimar sem við átt-
um saman.
Helga Kristín.
Elsku Helga mín.
í dag kveðjum við þig í hinsta
sinn með söknuði og sorg í huga,
eftir áralanga viðkynningu og sam-
verustundir bæði í blíðu og stríðu.
Við trúum ekki ennþá að þú sért
horfin okkur yfir hina miklu móðu,
það er svo stutt síðan við áttum tal
saman um daginn og veginn. Við
eigum eftir að sakna kímnigáfu
þinnar og gleði sem skein alltaf frá
þér. Guð veri með þér um alla ei-
lífð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Við vottum Ásu og Elísabetu og
aðstandendum okkar dýpstu sam-
úð.
Nína og Jón.
Okkur systkinin langar til þess
að minnast Helgu vinkonu okkar
með nokkrum línum.
Helgu kynntumst við fyrst í eld-
húsinu hjá ömmu Jönu í Stigahlíð-
inni, þar sem þær vinkonumar
sátu löngum stundum og töluðu um
lífið og tilveruna.
Eftir að Kristjana flutti af landi
brott héldu þær Helga sambandi í
gegnum síma, og einnig hittust
þær af og til á flugvellinum í Lúx-
emborg, þegar Helga kom þangað
með blaðapakka frá fjölskyldu okk-
ar. Þeir eru margir sem nutu vel-
vildar Helgu í slíkum pakkaflutn-
ingum.
Valdi heimsótti vinkonu sína
þegar færi gafst til, fyrst í Stiga-
hlíðina og síðan á Digranesheiðina.
Þar var margt rætt og mikið hleg-
ið.
í seinni tíð höfðum við mikið
samband í gegnum síma, og þær
eru ófáar klukkustundimar sem
fóru í símtöl. Þessi samtöl em nú
geymd okkur í hjartastað.
Elsku Helga, þín er sárt saknað,
en minningamar lifa.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
A grænum grundum lætur hann mig hvflast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis
njóta.
Hann hressir sál mína, leiðir mig um rétta
vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal, óttast
HELGA KRISTIN
OTTÓSDÓTTIR
égekkertillt,
því þú ert hjá mér, sproti þinn og stafúr
huggamig.
Guð geymi þig.
Kristjana og Þorvaldur.
Þeir sem starfað hafa sem flug-
liðar vita hve mikils virði það er að
fá góðar móttökur við upphaf
starfsferils. Ég varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að fá Helgu Ottósdóttur
sem leiðbeinanda í mínum fyrstu
ferðum um háloftin og leiðsögu-
mann um þær stórborgir sem Loft-
leiðir flugu til á sínum tíma. Helga,
þessi sterka, víðsýna kona, tók mér
sem jafningja strax í upphafi. Hún
talaði tæpitungulaust, lét skoðanir
sínar óspart í ljós og þoldi hvorki
fals né yfirborðsmennsku. Alltaf
leið manni vel í ferðum með Helgu.
Hún leysti úr vandamálum stórum
sem smáum af yfirvegun og með
jafnaðargeði. Aldrei sá ég Helgu
missa stjóm á skapi sínu þrátt fyrir
margt ótrúlegt áreitið sem flug-
freyjur verða fyrir í starfi sínu.
Flugfreyjustarfið hefur oft verið
sveipað ævintýraljóma og vissulega
gerast mörg ævintýrin í fluginu, en
því getur einnig fylgt mikill ein-
manaleiki. Félagsleg einangrun er
ekki óalgeng hjá flugliðum, fjöl-
skyldu- og heimilislíf verður oft á
tíðum vandasamt púsluspil. Hún
Helga mín var stöku sinnum ein-
mana og hringdi þá stundum í mig.
Þá áttum við löng og góð samtöl
sem enduðu ætíð á því að hún bað
Guð að geyma mig. Nú bið ég góð-
an Guð að geyma hana Helgu mína
og læt hér fylgja með tvö erindi úr
Einræðum Starkaðar eftir Einar
Benediktsson:
Það smáa er stórt í harmanna heim, -
höpp og slys bera dularlíki, -
og aldrei er sama sinnið þjá tveim,
þótt sama glysi þeir báðir flíki. -
En mundu, þótt veröld sé hjartahörð,
þótt hrokinn sigri og rétturinn víki,
bölið, sem aldrei fékk uppreisn á jörð,
var auðlegð á vöxtum í guðanna ríki.
Eitt bros - getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúizt við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti, sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
Hrefna Hrólfsdóttir.
Vinkona mín Helga Kristín Ott-
ósdóttir lést á heimili sinu hinn 17.
nóvember síðastliðinn. Það er fátt
um svör þegar kona á besta aldri er
skyndilega kvödd á brott í sína
hinstu ferð. Eftir standa ættingjar
og vinir og eiga erfitt með að trúa
þeirri óumflýjanlegu staðreynd að
hér skilja leiðir, í bili.
Ég kynntist Helgu Ottósdóttur
fyrir rétt þrjátíu árum, þegar leiðir
okkar lágu saman í skóla þar sem
við lögðum grunn að framtíðinni.
Strax í upphafi tók ég eftir Helgu,
þar sem hún bar af hópnum, bæði
glæsileg og skemmtileg. Hún hafði
allt til að bera sem prýða mátti
unga stúlku á þessum árum. Hún
var há og grönn, ljós yfirlitum og
bar glaðlegt og vinalegt fas. Við
nánari kynni mín kom í ljós mann-
eskja sem gædd var miklum mann-
kostum. Hún var sannkallaður vin-
ur vina sinn sem ekkert aumt mátti
sjá. Persónuleiki þessarar ungu
stúlku reyndist ekki síðri en glæsi-
legt útlit hennar. Þó að árið 1967
hafi síðar hlotið sess í mannkyns-
sögunni sem upphaf mikilla breyt-
inga og kynslóðaskipta, var veröld
okkar á þessum árum einfóld og
einlæg. Þetta voru tímar efnislítilla
flíka, túberaðs hárs og tónlistar
ættaðrar frá Liverpool. Við vorum
á þeim aldri að „núið“ var okkar
tími. Hlutirnir voru annað hvort
hvítir eða svartir. Það var dansað
og trallað eins og títt er hjá ungu
fólki og við gerðum skemmtanalíf-
inu í Reykjavík ágæt skil. Þetta var
yndislegur tími á meðan hann
varði.
í miðjum klíðum hóf Helga störf
sem flugfreyja hjá Lofteiðum (síðar
Flugleiðum) og nánast flaug af
vettvangi í orðsins fyllstu merk-
ingu. Fluginu helgaði hún starfs-
krafta sína upp frá því. Á tímabili
gerðu vegalengdir á milli heimsálfa
og skyldur við ungar fjölskyldur
okkur erfitt um vik að hittast eða
hafa samband. I nokkur ár urðum
við viðskila hvor við aðra en síðar
þegar vinskapurinn var endumýj-
aður var eins og með annan sannan
vinskap, okkur fannst sem við hefð-
um hist deginum áður. Helga hafði
lítið breyst. Hún var alltaf sama in-
dælis manneskjan og hafði ekki
glatað neinu af fyrri gæðum. Lífið
hafði þó kynnt hana fyrir sýnis-
hornum af breytileika sínum. Hún
hafði kynnst bæði skini og skúram.
Með stuttu millibili missti Helga
báða foreldra sína, auk annarra ást-
vina. Þessi áföll urðu henni þungar
byrðar og mér fannst sem þau
færðu hana nær sinni hinstu fór.
Með aldrinum leitaði hún ásjár í
trúnni. Hún talaði oft um líf eftir
dauðann, eins og hún ætti von á að
verða sjálf kölluð til annarra starfa
áður en langt um liði.
Fyrir eigingjama eftirlifendur er
sannarlega sárt að þurfa að horfa á
eftir henni til nýrra heimkynna og
hafa hana ekki lengur á meðal okk-
ar. Á síðustu mánuðum höfðum við
orðið nágrannar og hugðum gott til
glóðarinnar að fara í gönguferðir
um hverfið og eiga tíða vinafundi.
Mér finnst tilhugsunin um að eiga
ekki oftar eftir að heyra glaðlega
rödd hennar afar erfið. En Helga
er kölluð á brott til nýrra heim-
kynna og þar grunar mig að hún
beri af hópnum eins og hún gerði
hér.
Kæra vinkona, ég kveð þig með
söknuði og óska þér alls hins besta í
þínum nýju heimkynnum. Ég veit
að það verður tekið vel á móti þér.
Ættingjum Helgu sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Olga Hakonsen.
Við kveðjum í dag ástkæran
vinnufélaga okkar, Helgu Ottós,
eins og við kölluðum hana í fluginu.
Minningamar streyma fram frá
liðnum ámm. Það var alltaf gott að
vera nálægt Helgu. Hún var góður
stjórnandi og afskaplega skipulögð
og fær í sínu starfi. Það var vart
hægt að finna betri vinnufélaga.
Helga var snaggaraleg og svolít-
ill strákur í sér. Glaðværðin og
beinskeyttur húmorinn var hennar
aðalsmerki og stutt í geislandi
brosið. Það var alltaf mikið hlegið í
kringum Helgu. Aldrei nein logn-
molla. Hún var afar söngelsk og
muna eflaust margir eftir því er
hún söng af mikilli innlifun lagið
sitt „Pardon me boy, is that the
Cattanooga Thu, thu?“ með sinni
djúpu og hljómmiklu rödd við pí-
anóundirleik, - gaf hún bestu
söngkonum ekkert eftir.
Við viljum þakka Helgu sam-
fylgdina, en hún hefði átt 30 ára
starfsafmæli núna í desember.
Af eilífðarfjósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Ein. Ben.)
Ástvinum hennar sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Anna, Ása, Björg, Guðlaug,
Guðrún, Hildur, Hrafnhildur,
íris, Linda, Margrét og Sigrún.
Með sárum söknuði kveðjum við í
dag okkar kæru vinkonu, Helgu
Kristínu Ottósdóttur, sem varð
bráðkvödd 17. nóvember.
Haustið 1967 hóf Helga störf
sem flugfreyja hjá Loftleiðum.
Hún varð strax geysivinsæl meðal
samstarfsfólks. Hún var svo kát,
sérlega fljót til svara og með af-
briðgum orðheppin. Helga talaði
ensku með miklum amerískum
hrein sem okkur stelpunum þótti
mjög flott. Nýjar flugfreyjur voru
á þeim tíma flestar dálítið feimnar
til að byrja með við erlendu farþeg-