Morgunblaðið - 26.11.1997, Síða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 26. NÓVEMBER 1997 49
ana, en ekki Helga. Hún var alltaf
mjög hressileg og grínaðist við þá
á sinn sjarmerandi hátt. Við horfð-
um á og hlustuðum heillaðar, hún
var svo mikil heimskona í okkar
augum.
Okkur Helgu varð fljótt vel til
vina og það var jafn gaman að fá
hana í heimsókn og vera með henni
í vinnu. Eg minnist New York-ferð-
ar með henni og dóttur minni, þar
sem við örkuðum um borgina og
sýndum stelpunni markverð fyi'ir-
bæri. Við fjölskyldan voru eitt sinn
með Helgu um jól í New York og
tókum saman úpp jólapakkana.
Þegar Flugleiðir fóru sitt fyrsta
pílagrímaflug haustið 1976 milli Ní-
geríu og Jeddah í Saudí-Arabíu
vorum við Helga í sömu áhöfn og
upplifðum saman heim sem var
okkur algerlega framandi.
A seinni árum dró Helga sig
meira í hlé og var ekki eins kát og
mannblendin og áður. Samband
okkar varð stopulla, þó spjölluðum
við oft saman í síma. Fyrir tveimur
árum keypti hún sér nýja íbúð í
Kópavoginum sem hún var mjög
ánægð með og var að dytta að
henni og gera enn fínni, því Helga
var afar snyrtileg og var til þess
tekið hvað allt var í mikilli röð og
reglu hjá henni heima og í vinn-
unni. Hún var líka ævinlega mjög
fallega klædd og vel til höfð glæsi-
kona.
Við Kristinn og Inga Rún send-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til systra hennar og fjöl-
skyldna þeirra. Ég kveð Helgu eins
og hún kvaddi jafnan sjálf: Guð
blessi þig.
Jófríður Bjömsdóttir.
Kær vinkona okkar, Helga Ottós-
dóttir flugfreyja er látin. Við höfum
verið starfsfélagar í meira en tutt-
ugu ár og orðið vel til vina.
Það var alltaf gott að vera nálægt
Helgu og við fráfall hennar skynj-
um við enn betur hversu vænt okk-
ur þótti um hana. I vinnunni var
hún góður stjórnandi, glaðvær og
úrræðagóð. Utan vinnu einn bezti
félagi sem hægt var að hugsa sér.
Kímnigáfa hennar var óborganleg
og létti manni oft erfiðan dag. Það
var nánast sama hvað á bjátaði,
alltaf kom hún auga á það spaugi-
lega.
Helga hafði ríka réttlætiskennd
og átti bágt með að þola ósanngirni
og yfirgang, sama hver í hlut átti.
Hún talaði tæpitungulaust en var
samkvæm sjálfri sér.
Við þessi tímamót leita á hugann
ótal minningar um góðan og traust-
an vin sem við eigum eftir að sakna
sárt.
Efst í huga okkar er þakklæti
| fyrir liðnar stundir.
Ættingjum Helgu sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Guðlaug og Sigrún.
Elsku Helga.
Okkur langar til að kveðja þig,
kæra æskuvinkona, með fáeinum
! orðum. )
Við skyndilegt fráfall þitt vakna
| upp ótal góðar minningar frá ung-
I úngsárum okkar, þegar lífið var
áhyggjulaust og uppfullt af gáska
og gleði.
Helga byrjaði ung að starfa sem
flugfreyja, hún giftist ekki og eign-
aðist ekki börn. Eftir að við tvær
stofnuðum okkar eigin heimili, vor-
um við allar staðráðnar í því að
rækta vinskapinn áfram. Þrátt fyr-
i ir annað lífsmunstur Helgu en okk-
ar og miklar fjarverur að heiman
vegna starfa sinna, er það ekki síst
I trygglyndi Helgu að þakka að þessi
vinskapur hélst alla tíð.
Þegar við hittumst og skemmt-
um okkur við að rifja upp gamlar
minningar frá æskuárunum, kom
vel í ljós hve minnug Helga var.
Var hún þá oft að rifja upp hinar
ymsu sögur og atvik sem við vorum
löngu búnar að gleyma, og sátum
I við oft tímunum saman og hlógum,
I enda Helga skemmtileg og fyndin.
Alltaf var jafn gaman og notalegt
t að koma heim til Helgu, átti hún
srlæsileert heimili. sem bar vott um
snyrtimennsku hennar og smekk-
vísi.
Helga var mjög trygglynd,
skemmtileg og ekki síst mikill vinur
vina sinna. Hún var sérlega bóngóð
og allaf gott að leita til hennar.
Helga missti mikið við fráfall for-
eldra sinna, fór hún oft að leiði
þeirra, enda henni mikið í mun að
þar væri alltaf fallegt og snyrtilegt.
Elsku Helga okkar, við eigum
erfitt með að trúa og sætta okkur
við að eiga ekki eftir að hitta þig og
eyða meiri tíma með þér í þessu lífi,
en erum þakklátar fyrir að hafa
kynnst þér og átt þig að vini.
Ásu, Elísabetu og fjölskyldu
þeirra sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Megi góður guð hjálpa okkur öll-
um að sætta okkur við hið óumflýj-
anlega.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð þinn náðarkraftur,
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka,
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
Guð geymi þig.
Þínar vinkonur,
Bjarnheiður og Magnþóra.
Vinur, hver er meiningin með því
orði?
Ég veit að Helga var góður vinur
sama hvaða skilning fólk leggur í
það orð. Það þarf oft ekki langan
tíma til að komast að því hver er og
hver er ekki vinur. Helga kallaði
suma er hún kvaddi þá hvort sem
hún talaði við þá í síma og eða
augliti til auglits „gamla grjónið".
Ég er hreykinn af að hafa verið
kallaður það af slíkri manneskju.
Það er kaldhæðni að fólk með slíkt
hjartalag eins og Helga var með
skuli vera kallað burt vegna þess. að
hjartað gefur sig. Það eru þung
skref fyrir þá sem eftir eru að
fylgja slíkri manneskju síðusta
spölinn á þessum dvalarstað. Það
er með miklum trega og sárum
söknuði að ég kveð þig í síðasta
sinn „gamla grjón“ og ég veit að
hinum megin verður rauði dregill-
inn lagðm- út fyrir þig. Guð geymi
þig-
Þinn vinur,
Kristbjörn.
Kveðja frá Flugfreyjufélagi
Islands
Tvær sómakonur eru gengnar.
Stórt skarð er rofið í hóp flugfreyja
í einni svipan. Hildur og Helga
gerðu báðar flugfreyjustarfið að
sínu ævistarfi. í þrjátíu ár unnu
þær sem flugfreyjur, fyrst hjá
Loftleiðum en síðar hjá Flugleið-
um.
Margt var líkt með þeim Hildi og
Helgu. Þær voru nánast jafnaldra,
þær byrjuðu að fljúga sama árið og
báðar voru þær einhleypar og bam-
lausar. Þótt persónuleikar þeirra
væru ólíkir voru þær báðar miklar
heimskonar. Hildur var hin hæg-
láta dama sem hafði þróað sinn eig-
in glæsilega fatastíl. Helga var sú
fjörmikla, var fljót til svara og hafði
alltaf hnyttin tilsvör á takteinum.
Báðar voru þær góðir samstarfsfé-
lagar.
A mörgum vinnustöðum myndast
oft samheldni starfsfólks sem nær
út fyrir veggi vinnustaðarins. Innan
flugfreyjuhópsins hefur myndast
vinskapur sem oft hefur orðið til
þegar viðkomandi sátu sama flug-
freyjunámskeiðið. Þessi vinskapur
og samheldni er að mörgu leyti
merkilegur þar sem óreglulegur
vinnutímni og breytilegir starfsfé-
lagar frá degi til dags einkenna
starfsumhverfi flugfreyja. Því er
mjög auðvelt að einangrast ef ekki
kæmi til þessi samheldni og traust
vinátta innbyrðis. Báðar nutu Hild-
ur og Helga þess að eiga góða vini í
hópi flugfreyja sem nú sjá á eftir
vinkonum sínum alltof snemma.
Með söknuði kveðjum við Hildi
og Helgu. Við þökkum þeim sam-
fylgdina og minninguna um þær
geymum við í hjörtum okkar. Fari
bær í friði.
+ Ásdís Aðalsteins-
dóttir fæddist á
Húsavík 26. nóvem-
ber 1908. Hún lést í
Reykjavík 10. októ-
ber síðastliðinn og
fór útfór hennar
fram frá Dómkirkj-
unni 17. október.
Ásdís Aðalsteins-
dóttir ólst upp á fjöl-
mennu menningar-
heimili, þar sem ríkti
glaður andi og gestir
og gangandi áttu vísa
gestrisni húsráðenda.
Bræðurnir Aðalsteinn faðir hennar
og Páll Kristjánssynir, af Reykja-
hlíðar- og Illugastaðaætt, ráku út-
gerð og verslun á Húsavík. Þeir
voru kvæntir systrum, Helgu og
Þóru Guðnadætrum frá Grænavatni
í Mývatnssveit (Skútustaðaætt).
Þeir byggðu sér stórt hús, sem fyrst
var kallað Aðalsteinshús, en eftir að
Aðalsteinn lést 1921 fékk það einnig
nafnið Pálshús. í fyrstu böfðu þeir
skrifstofm- og verslun sína á neðstu
hæðinni, en bjuggu á efri hæð og í
risinu. Bræðurnir voru miklir dugn-
aðar- og athafnamenn og reistu síð-
ar verslunarhúsið Garðar, nefnt eft-
ir hinum fyrsta landnámsmanni sem
kom til Húsavíkur. Fjölmargir vinir
og ættingjar söfnuðust að heimilinu,
og fjölskyldan stækkaði og ekki
veitti af öllu húsnæðinu, þar sem
stundum munu hafa verið meir en
20 manns til heimilis.
Margir ættingjar áttu athvarf í
Aðalsteinshúsi, og sumir unnu við
atvinnureksturinn, en aðrir áttu er-
indi í kaupstaðinn og dvöldu þar um
lengri eða skemmri tíma eða voru á
leið til annarra landshluta og biðu
fars. Systurnar önnuðust heimilis-
störfin af mikilli reisn og myndar-
skap, en Fríða mágkona þeirra var
löngum til aðstoðar í eldhúsinu. Og
Kristján bróðir þeirra var líka til
heimilis í Pálshúsi og tók þátt í stör-
funum. Þarna ólust upp sjö ung-
menni: fjögur börn Aðalsteins og
Helgu, tvær dætur Páls og Þóru,
þær Kristbjörg og Guðný, og fóst-
ursystirin Olga Þórarinsdóttir,
frænka þeirra. Greind og glaðværð
einkenndi þetta fólk og laðaði til sín
fjölmarga vini úr bænum. Oft var
því fjölmennt og mikil kátína í
þessu stóra húsi, þegar unga fólkið
koma saman á tyllidögum.
Ég var svo lánsöm að kynnast í
æsku þessu merkilega heimili og
sitja þar til borðs með fjölskyldunni.
Eru þær heimsóknir meðal 'minna
fyrstu bernskuminninga. Matborðið
var stórt og sterklegt, smíðað af
Páli sem var listasmiður og hafði
verið yfirsmiður við byggingu hinn-
ar fógru Húsavíkurkirkju. Inn af
stóru dagstofunni voru tvær stás-
stofur, með, fínu „mublunum", út-
skornum húsgögnum frá útlöndum,
önnur var með rauðu damaskák-
læði, en hin með grænu. Þar voru
auðvitað fallegar myndir á veggjum.
Ein myndin sýndi skip með þöndum
seglum. Hún gat opnast eins og
hurð, og kom þá í Ijós op fram í eld-
húsið, og mátti þaðan bera gestun-
um hvers kyns góðgæti svo sem
kaffi, súkkulaði og kökur. Manni
fannst að þessar stofur hlytu að
vera í sama stíl og híbýli konunga.
Ur þessu merldlega húsi og um-
hverfi var hún Ásdís upp runnin.
Hún var bráðgreind, skörp og
minnug og kunni frá mörgu að
segja, og hún var þannig gerð að
skoplegu og skemmtilegu hliðarnar
á hlutunum voru henni ætíð efst í
huga. Hún hafði misst fóður sinn
aðeins 12 ára gömul, og var hann
ölium harmdauði sem vænta mátti.
Og tveir bræður hennar urðu berkl-
um að bráð, Höskuldur 25 ára og
Guðmundur aðeins 16 ára. Þetta
voru sorgaratburðir sem gleymdust
ekki. Og Kristín eldri systir Ásdísar
missti einnig tvö böm á fermingar-
aldri úr berklum og botnlanga-
bólgu, þá nýorðin ekkja. En frú
Helga móðir þeirra bar harm sinn í
hljóði. Hún var sterk
kona, mikil persóna og
ákveðin í skoðunum.
Ásdís var líka berkla-
veik á unga aldri, og
síðar á ævinni hafa
margs konar sjúkdóm-
ar og óhöpp herjað á
hana. En alltaf hefir
hún borið sig vel. Hin
góða lund hennar og
léttleiki í orðum hefir
þá komið sér vel og hún
hefir jafnan verið gleði-
gjafinn þótt hún væri
veik og illa haldin þegar
maður heimsótti hana.
Hún gekk í Kvennaskólann í
Reykjavík á ungum aldri. Oft
minntist hún vem sinnar þar, vitn-
aði í kennarana og hélt tryggð við
skólasystur sínar fram á síðustu ár.
Hún var frábærlega vel verki farin
bæði við sauma og önnur heimilis-
störf, kunni afbragðstök á ýmsum
hlutum, hvort sem hún hafði lært
þau í skólanum eða í heimahúsum á
Húsavík. Það var eins og þetta væri
henni í blóð borið. í mörg ár lagði
hún stund á sauma, bæði sem ung
stúlka á Húsavík, og síðar fór hún
einnig í hús hér í Reykjavík og
saumaði fyrir fólk, dögum og vikum
saman.
Ásdís giftist Hallgrími Matthí-
assyni frá Grímsey árið 1936 og
eignuðust þau einn son, Aðalstein
verkfræðing. Hallgrímur var stöðv-
arstjóri á Loftskeytastöðinni í
Reykjavík, þar sem þau bjuggu í
mörg ár. Hann var hið mesta ljúf-
menni og vom þau mjög samrýnd
og samhent í gestrisni sinni, enda
þótti mörgum gott að eiga þau að.
Ásdís hélt þar uppi líkum háttum og
á æskuheimilinu, og mikill gesta-
gangur var á heimili þeirra.
Ogleymanleg vom jólaboðin hjá
henni þar sem saman komu ættingj-
ar og vinir, meðal annarra Grímsey-
ingar og Húsvíkingar sem fluttir
voru til höfðustaðarins. Þar vom
leikin bókaheiti eða sagnaheiti eins
og tíðkaðist fymim á Húsavík.
Einstaklega gott samband var
með þeim frænkum Dísu, Bibbu og
Guðnýju, enda aldar upp sem systur
í Aðalsteinshúsi. Og þegar
frænkumar Sissí og Mimmi bættust
í hópinn var glatt á hjalla. Ýmisleg
spaugileg atviki og tilsvör fólksins
lifðu á vömm þeirra, og hlátrasköll-
in glumdu við. Oftast var það Dísa
sem var hrókur fagnaðarins. Hún
kunni ótal sögur af fólki og atburð-
um, og í frásögnum hennar varð allt
skoplegt og skemmtilegt. Svipbrigði
hennar, tónninn og orðalagið stuðl-
aði allt að því að þeir sem á hlýddu
veltust um af hlátri. Oft gat maður
ekki annað en brosað um leið og
hún hóf einhverja frásögn, því að
svipbrigði hennar og tónninn var
slíkur, að heyra mátti að nú kæmi
eitthvað spaugilegt. Margar sög-
umar vom frá gömlum dögum á
Húsavík, þar sem mannlífið var
stundum furðu margvíslegt og
merkilegt. Hún sagði frá því í sér-
stökum drýgindatón þegar Guð-
mundur á Sandi flýði frá þeim suður
í bæ og sagði að „ekki væri komandi
í Aðalsteinshús fyrir keleríi.“ En þá
vildi einmitt svo til að nafnkunnur
heimilisvinur framan úr sveit var
þar staddur ásamt unnustu sinni að
bíða eftir skipi suður, og notaði tím-
ann til að hlýða henni yfir grasa-
fræðina eða jarðfræðina, en klapp-
aði henni jafnframt og strauk
ógætilega í návist skáldsins.
Önnur kímileg saga lifði á vömm
hennar af því þegar Sigurður Nor-
dal kom til Húsavíkur og heimsótti
Unni Bjarklind, skáldkonuna
„Huldu“ í Formannshúsi sem var
næsta hús við Aðalsteinshúsið. Og
spaugilegt atvik gerðist þegar Hall-
dór Laxness kom ungur maður til
Húsavíkur og var haldin vegleg
veisla í Formannshúsi. Hann hafði
með sér hund á ferðum sínum, og
vinnukonurnar þorðu auðvitað ekki
að stugga við neinu. Sat hundurinn
undir borðinu meðan matast var, og
vissi enginn fyrr en hann var hálfn-
aður að éta peysusvuntu af einni
fínu frúnni, svilkonu húsfreyjunnar.
Ásdís var vinmörg eins og vænta
mátti, öllum þótti gott að heim-
sækja hana og njóta með henni
glaðværðar og góðra stunda. Hún
var líka mjög trygglynd og þakklát
þeim sem litu til hennar þegar elli
og sjúkdómar herjuðu á hana. Þá
stóð hús hennar ætíð opið í daginn,
svo að vinir hennar kæmust óhindr-
að inn. Meðan heilsan leyfði naut
hún þess að heimsækja fólk. Oft
kom alnafna hennar og sonardóttir
og ók henni um bæinn til að erinda
eitthvað og gleðja hana. Fyrir
nokkrum árum óku þær í góðu veðri
alla leið norður á Húsavík og dvöldu
aðeins einn eða tvo daga þar, en hún
naut þess fjarsklega vel að sjá
heimaslóðirnar. Aðeins nokkrum
vikum fyrir andlátið heimsótti ég
hana á sjúkrahús og sat hjá henni
um stund ásamt annarri vinkonu.
Hún var þá enn full af áhuga á lífínu
og gerði að gamni sínu yfir hvers-
dagslegustu hlutum.
Minning hennar er ógleymanleg
og mun lifa ljós og sterk í huga vina
hennar. Gott væri sem flestum að
eiga yfir að búa þeim lyndisein-
kennum sem hana prýddu. Við
þökkum henni allar ánægju- og
fræðslustundirnar, og óskum henni
sömu góðu stunda á ókunnum stig-
um. Aðalsteini og fjölskyldu hans
flyt ég innilegar samúðarkveðjur.
Sigríður Kristjánsdóttir.
+
Maðurinn minn,
ÞORGEIR SVEINSSON,
Hrafnkelsstöðum,
Hrunamannahreppi,
Árnessýslu,
lést á Sjúkrahúsi Selfoss þriðjudaginn
25. nóvember.
Svava Pálsdóttir.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti
1, Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi
(5691115) og í tölvupósti (minning@mb!.is) — vinsamlegast send-
ið greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfi-
legri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða
2200 slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnánir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þijú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir
að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
ÁSDÍS
AÐALS TEINSDÓTTIR