Morgunblaðið - 19.04.1998, Qupperneq 40

MO SUNNUDAGUR 19. APRÍL 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
’ Elskuleg móöir mín, tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN ÁSMUNDSDÓTTIR,
Skagabraut 9,
Akranesi,
sem lést á Sjúkrahúsi Akraness þriðjudaginn
14. apríl, verður jarðsungin frá Akraneskirkju
þriðjudaginn 21. apríl kl. 14.00
Einar Jón Ólafsson, Erna Guðnadóttir,
Einar Gunnar Einarsson, Guðni Kristinn Einarsson.

+
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ANNA ÁGÚSTSDÓTTIR,
Snekkjuvogi
v/Kumbaravog,
áður til heimilis
í Auðbrekku 23, Kópavogi,
lést á Sjúkrahúsi Suðurlands á Selfossi mánu-
daginn 13. apríl sl.
Hún verður jarðsungin frá Fossvogskapellu mánudaginn 20. apríl nk.
kl. 10.30.
Sigrún Erla Kristinsdóttir,
Jóhannes Ágúst Kristinsson, Þorbjörg Jónsdóttir,
Elín Kristinsdóttir, Magnús Gíslason
og barnabörn.
+
Hugheilar þakkir fyrir auðsýnda hluttekningu og virðingu við andlát og
útför
INGIMUNDAR B. HALLDÓRSSONAR.
J Jóhanna B. Þórarinsdóttir,
Þurfður Ingimundardóttir,
Sigþrúður Ingimundardóttir,
Hallfríður Ingimundardóttir,
Björg Ragnheiður Ingimundardóttir,
Þóra Sigurgeirsdóttir.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur hlýhug og samúð við andlát og útför
ÖNNU BJÖRNSDÓTTUR,
Gnoðarvogi 30,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks kvennadeild-
ar 21A á Landspítala og Heimahlynningar
Krabbameinsfélags íslands.
Hjördís Björnsdóttir, Sigurður Ásgeirsson,
Guðlaug S. Sigurðardóttir, Ragnar J. Kristinsson,
Ásgeir S. Sigurðsson, Sigrún Ögmundsdóttir,
Árni R. Sigurðsson, Lovísa Jónsdóttir
og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra sem auðsýndu okkur samúð og hlýhug við
fráfall og útför foreldra okkar, tengdaforeldra, afa, ömmu, langafa og
langömmu,
ÁRNA JÓNASSONAR
og
JÓHÖNNU INGVARSDÓTTUR,
Borgarholtsbraut 23,
Kópavogi.
Arnaldur Árnason, Ólfna J. Halldórsdóttir,
Ingvar Helgi Árnason, Christa Árnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
EIRÍKUR ÞÓR
GUÐMUNDSSON
+ Eiríkur Guð-
mundsson fædd-
ist í Reykjavík 3. júní
1964. Hann lést 9.
apríl síðastliðinn í
Forsæti í Vestur-
Landeyjum. Foreldr-
ar hans eru Katrín
Þórarinsdóttir frá
Fellskoti og Guð-
mundur Þór Gi'slason
frá Reykjavík. Seinni
kona Guðmundar er
Margrét Einarsdótt-
ir. Bræður Eiríks eru
Gísli Gunnar, smiður
og tamningamaður í
Biskupstungum, Sigurður Torfi,
bústjóri á Keldum, og Rúnar Þór,
tónlistarmaður og sölumaður.
Eiríkur var í sambúð með
Hjördísi Ágústsdóttur og áttu
þau eina dóttur saman, Huldu
Katrínu, f. 17. júní 1996.
Eiríkur flutti ásamt fjölskyldu
Elsku Eiríkur okkar. Á björtum
skírdagsmorgni fengum við þessar
skelfilegu fréttir að þú værir allur.
Fljótt breytist sólardagur í dimmu.
Við áttum eftir að tala saman um
svo margt og margt eftir að gera,
en nú ertu allt í einu farinn. Við
mágkonumar vorum lengi búnar að
bíða eftir að þú, sem hafðir svo
gaman af börnum, bættir við í
barnahópinn okkar og samglödd-
umst þér innilega þegar Hulda
Katrín fæddist ykkur Hjördísi á
þjóðhátíðardaginn sjálfan. Hún var
sólargeislinn í lífi þínu og við sáum
fljótt hve þið hændust hvort að öðru
og nutuð návistar hvort annars.
í hugum okkar ertu eitt mesta
prúðmenni sem við höfum kynnst.
Við sáum þig sem dulan og hlé-
drægan mann sem var alltaf tilbú-
inn að aðstoða aðra, án þess að ætl-
ast til þess að fá greiðann endur-
goldinn. Þú varst lítið fyrir að guma
af verkum þínum, þótt ástæður
væru nógar, og oft nutu aðrir
ávaxta vinnu þinnar.
Alltaf var mikið fjör og gleði þeg-
ar allir bræðurnir hittust og mikið
spaugað og sungið og í söngnum
varst þú svo sannarlega í essinu
þínu, með þlna háu björtu rödd.
Söngur bræðranna verður aldrei
samur, þegar rödd þína vantar í
hópinn.
Elsku Hjördís, Hulda Katrín litla
og fjölskylda Eiríks öll, við biðjum
Guð að styrkja ykkur í hinni miklu
sorg.
Svanhildur, Helga
Salbjörg og Kristín.
Deyr fé, deyja frændur
en orðstír deyr aldregi
hveim sér góðan getur.
(Hávamál.)
Við svo ótímabært fráfall ungs
manns í blóma lífsins verður manni
orða vant. Fregnin svo óraunveru-
leg, óréttlát og yfirþyrmandi sorg-
leg.
Það er komið nokkuð á annan ára-
tug síðan leiðir okkar og Eiríks lágu
saman. Hann var þá að hefja störf
sem tamningamaður á Stóðhesta-
stöð Búnaðarfélags íslands í Gunn-
arsholti en við með hesta okkar á
svæðinu til sumar- og haustbeitar.
Eiríkur, ljós yfirlitum og þéttur á
velli, þá liðlega tvítugur, bar með
sér einstaklega góðan þokka. Hann
hafði þá þegar getið sér góðan
orðstír sem tamningamaður og hafði
bæði reynslu og þekkingu til að axla
þá miklu ábyrgð að ala upp, temja
og sýna efnilegustu stóðhesta lands-
ins. Starfið snerti ræktendur í
fremstu víglínu um allt land. Eiríkur
sá um rekstur stóðhestastöðvarinn-
ar í níu ár, lengur en nokkur annar
tamningamaður. Fyrst með fyrrum
sambýliskonu sinni, Rúnu Einars-
dóttur, og síðan hafa aðstoðarmenn
hans verið margir af þekktustu
tamningamönnum landsins og síð-
ustu starfsár hans þar einnig eftirlif-
andi sambýliskona hans, Hjördís
Ágústsdóttir.
sinni að Torfastöðum
í Biskupstungum
1967, þar sem rekið
var fjárbú, tamn-
ingastöð og hrossa-
rækt. Árið 1983 flutti
fjölskyldan til
Reykjavíkur, þar
sem Eiríkur starfaði
sem tamningamaður
hjá Sigurbimi Bárð-
arsyni um hríð. I níu
ár var hann for-
stöðumaður Stóð-
hestastöðvarinnar í
Gunnarsholti og bjó
Rúna Einarsdóttir
frá Mosfelli þar með honum um
tíma. Eftir það rak hann, ásamt
Hjördísi, tamningastöð á Heiði á
Rangárvöllum og sfðan í Forsæti
í Vestur-Landeyjum.
Utför Eiríks verður gerð frá
Seljakirkju mánudaginn 20. aprfl
og hefst athöfnin klukkan 15.
Á þessum árum fóru um hendur
hans flestir af bestu kynbótahestum
landsins. Reiðlistin er þannig að þar
verða menn aldrei fullnuma en Ei-
ríkur bjó yfir næmi og hæfileikum
sem skilur á milli meðalmannsins og
afreksmannsins á þessu sviði.
Hrossaræktin á íslandi stendur í
þakkarskuld við Eirík Guðmunds-
son fyrir hans störf.
Þau Hjördís og Eiríkur hófu eigin
rekstur, fyrst að Heiði á Rangár-
völlum og svo á draumastaðnum,
Forsæti í V-Landeyjum, þar sem
þau höfðu komið sér fyrir til fram-
búðar með litla augasteininn sinn,
Huldu Katrínu.
Við leituðum fljótlega eftir komu
Eiríks í Gunnarsholt aðstoðar hans
við jámingar á hestum okkar. Þau
kynni þróuðust upp í vinskap sem
hélst æ síðan. Hjálpsemi og greið-
vikni einkenndu Eirík hver sem í
hlut átti. Hann gaf sér tíma til að
segja Irisi Björk dóttur okkar til og
stappa í hana stálinu þegar hún var
sem unglingur að taka þátt í stór-
móti í fyrsta sinn þó að hann væri
ábyrgur fyrir mörgum af þekktustu
stóðhestunum á sama fjórðungs-
móti. Vinskapur og elskulegheit
hans og Hjördísar við Pálu, yngstu
dóttur okkar, var einstakur. Alltaf
nógur tími til að ræða málin og
fylgjast með hvernig henni gengi í
keppni á mótum. Hefði nú ekki allt
gengið upp var það nú ekki mikið til
að hafa áhyggjur af og slegið á létta
strengi.
Eiríkur var afar dagfarsprúður
maður sem gott var að vera nálægt.
Hann var hógvær og hlédrægur.
Það var ekki í hans karakter að láta
mikið á sér bera á mannamótum.
Hann bjó yfir næmri kímnigáfu og
var oft hrókur alls fagnaðar á góðri
stund. Hann átti svo mikið óskrifað
í lífsbók sína, framtíðin lofaði svo
góðu. Við þökkum Eiríki allar sam-
verustundimar og biðjum Guð að
gefa honum frið.
Á slíkri sorgarstundu leitar hug-
ur okkar einnig til fjölskyldu hans
sem verður nú að læra að lifa við
það sem enginn fær breytt.
Elsku Dísa og Hulda Katrín, for-
eldrar Eiríks og tengdaforeldrar,
bræður og fjölskylda. Guð gefi ykk-
ur styrk í sorg ykkar.
Minningin um góðan dreng mun
lifa í hjörtum okkar.
Hallgrímur og Ágústa,
íris Björk og Pála.
Kær vinur, félagi og fýrrum sam-
starfsmaður er látinn. Það er alltaf
jafn erfitt að sætta sig við og skilja
hvers vegna maður í blóma lífsins
er hrifsaður burt svo skyndilega og
óvænt. Stór er sá hópur vina sem nú
drúpir höfði með söknuði og trega
vegna fráfalls öðlingsins Eiríks
Guðmundssonar.
Margs er að minnast þegar litið
er yfir farinn veg samskipta okkar
Eiríks. Að leiðarlokum er mér,
starfsfólki í Gunnarsholti og fjöl-
skyldu minni efst í huga söknuður
og þakklæti fyrir áralanga vináttu
og heilladrjúgt samstarf. Um langt
árabil veitti Eiríkur Stóðhestastöð-
inni í Gunnarsholti forstöðu, lengst
allra sem þar hafa starfað. Með ein-
stökum dugnaði og elju átti hann
ríkan þátt í að skapa stöðinni verð-
ugan sess og virðingu sem forystu-
stofnun í íslenskri hrossarækt.
Eiríkur var sérstakt ljúfmenni og
dagfarsprúður og það voru mér for-
réttindi að fá að starfa með honum
að byggingu og rekstri nýja hest-
hússins sem varð að fyrirmynd ann-
arra hesthúsa að frágangi og um-
hirðu stóðhesta hér á landi. Alltaf
var hann boðinn og búinn að lið-
sinna öðrum og það voru margar
ánægjustundimar sem við áttum
þegar hann var að járna fyrir okkur
og liðsinna við reiðmennsku. Um
einstæðan feril hans í hesta-
mennsku verður ekld fjallað í þess-
um fáu línum en óhætt mun að full-
yrða að meðal íslenskra reiðmanna
var hann jafnan í fremstu röð.
Við munum ekki fá framar að sjá
snilldartakta Eiríks á sýningarvell-
inum né skynja flekklausa hlýjuna i
augum hans og viðmóti en minning-
in um góðan dreng lifir.
Hjördísi, Huldu Katrínu litlu,
ættingjum og vinum biðjum við
Guðs blessunar og vottum þeim
okkar dýpstu samúð.
Sveinn Runólfsson.
Að standa höggdofa frammi fyrir
þeim atburðum sem nú eru orðnir,
að gera sér ljóst að þeir eru vaka en
ekki draumur, að finna tunguna
bundna - þetta setur af stað í huga
manns eins konar skuggsjá, þar sem
skynfærin keppast við að bregða
upp leiftrum frá liðnum tíma. Smá-
stubbur, berfættur í stígvélunum í
asanum vegna gestkomunnar, hugar
að tryppi í stíu - og er fyrr en varir
horfinn undir kvið þess og birtist
von bráðar hinum megin kotroskinn
og sallarólegur. Það voru gestimir
hins vegar ekki, var þetta ekki
djarft teflt hjá baminu? Pabbinn er
hins vegar öllu vanur, segir þetta
vera hina alvanalegu tamningaað-
ferð, hér verði engu um þokað. Og
margar fleiri urðu heimsóknir þess-
ara gesta að Torfastöðum og alltaf
er Eiríkur inni í myndinni, oftast í
aðalhlutverki og jafnan vel ríðandi.
Myndirnar líða um hugskotið, Ei-
ríkur á Brynju þriggja vetra, Eirík-
ur á Gígju, Eiríkur á Flugsvinn -
hvílík náttúmbörn, hvílíkir hæfileik-
ar, þessu er ekki hægt að lýsa en
þetta greyptist í vitundina, er veisla
í farangrinum. Ef einhvern tíma er
við hæfi að tala um vöggugjöf, þá á
það sannarlega við um hesta-
mennsku Eiríks Guðmundssonar.
Og framhaldið vitnar enn og aftur
um snilldina, sem grannur var lagð-
ur að í bernskunni, og þróaðist með
reynslu og þekkingu til hins besta
sem gerist í samskiptum manns og
hests.
Kappreiðaferillinn var næstum
undarlegt sambland af keppni, fag-
mennsku, en fyrst og síðast íþrótta-
anda. Og enn taka myndirnar að
streyma hjá: Eiríkur sem límdur á
Gjálp í metspretti á stökki, síðar á
hverjum skeiðsnillingnum af öðrum,
Villingi, Fönn, Tvisti, Seifi o.s.frv.,
iðulega fyrstur, alltaf að berjast til
sigurs. Og á milli spretta: að hjálpa
öðram - ekki síst skæðustu keppi-
nautum sínum - en einnig byrjend-
um og unglingum, um það vitum við
gerst sem þetta ritum, og þeir sem
næst okkur standa. Alltaf var hann
boðinn og búinn að hjálpa til, óbeð-
inn, án orða, bara kominn og farinn
að hagræða löppum, leggja lið, vera
til halds og trausts. Það er óhægt
um vik og myndi æra óstöðugan að
tæma skrár um kappreiðavekringa,
gæðinga og kynbótahross, einkum
stóðhesta, sem Eiríkur hefur leitt
fram á sjónarsviðið á liðnum árum.
Hiklaust má hins vegar segja að níu
ára starf hans í Gunnarsholti hafi
markað tímamót í umhirðu, með-
ferð og fóðran hrossa hér á landi,
slík fyrirmynd var það. Og þegar
þetta er skrifað bregður fyrir minn-
ingavitin ilm af þurrum spónum og
faxúða - sem heitir reyndar Gunn-
arsholtslykt í munni smáfólksins
hér á bæ. Nærfærni Eiríks við