Morgunblaðið - 19.04.1998, Side 42

42 SUNNUDAGUR 19. APRÍL 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIG URBJÖRG
ÓLAFSDÓTTIR
+ Sigurbjörg Ólafs-
ddttir fæddist í
Akurey í Vestur-
Landeyjum 6. októ-
ber 1907. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Droplaugarstöðum
11. aprfl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðrún Sig-
mundsdóttir, f. 12.
janúar 1865, d. 11.
febrúar 1921, og
Ólafur Ólafsson, f.
"'?29. ágúst 1869, d. 21.
ágúst 1959. Sigur-
björg var yngst af
sex dætrum þeirra hjóna, þær
eru allar látnar.
Hinn 17. október 1931 giftist
Sigurbjörg Sigurgeiri Guðjóns-
syni byggingameistara, f. 9.
ágúst 1906, d. 9. september
1985, og bjuggu þau lengst af í
Grænuhlíð 5 í Reykjavík. Þau
eignuðust fimm börn. Þau eru:
1) Guðrún Ólafía, f. 5. júlí 1932,
maki Stefán Vil-
hjálmsson, f. 21.
febrúar 1931, d. 9.
ágúst 1997. Guðrún
á fjögur börn. 2)
Guðjón Viðar, f. 28.
janúar 1934, maki
Sigrún H. Jóhannes-
dóttir, f. 18. desem-
ber 1941, eiga þau
fjögur börn. 3) Sig-
mundur, f. 4. júní
1935, maki Guðný
Guðnadóttir, f. 12.
aprfl 1937, eiga þau
fímm börn. 4) Helga,
f. 24. nóvember
1936, maki Jón Berg Halldórs-
son, f. 1. júlí 1935, eiga þau fjög-
ur börn. 5) Ólafur Þór, f. 17. jan-
úar 1946, d. 15. janúar 1961.
Barnabörn Sigurbjargar eru 17
og barnabarnabörn 37.
Utfor Sigurbjargar fer fram frá
Fossvogskirkju á morgun, mánu-
daginn 20. aprfl, og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Komið er að kveðjustund, ég
minnist tengdamóður minnar með
söknuði og þakklæti fyrir góðu
stundirnar og hjartahlýjuna.
Fyrst minnist ég hennar fyrir
rúmum þrem áratugum, þegar son-
ur hennar kynnti konuefnið sitt fyr-
ir móður sinni, ég minnist hlýs við-
móts frá þeirri stundu, boðið var til
stofu í Grænuhlíð 5 sem var lengst
af heimili tengdaforeldra minna.
Grænahlíð 5 var oft viðkomustaður
minn síðan. Það er gott að kynnast
heiðarlegu og góðu fólki eins og
tengdaforeldrar mínir voru. Ég
þakka Sigurbjörgu góðvild í minn
garð og barna minna, hjá þér var
‘ighginn hafður útundan, þú mundir
alltaf eftir öllum, hafðir unun af að
gleðja aðra, ferðast, koma við á fal-
legum stöðum, unnir fallegum litum
og ljóðum. Og varst alltaf til í að
koma með okkur, hvert sem við vor-
um að fara.
Um eilífar aldaraðir
ertu vor guð og faðir,
sem best er að biðja og unna.
Leið hina þyrstu og þjáðu
til hinna svalandi brunna.
Blómabúiðin
Öa^ðskom
v/ lrossvo0sUi»*l<jM0ai43
Sími: 554 0500
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsla.
Sverrir Einarsson, útfararstjóri
Sverrir Olsen, útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn.

2
i
8
I
8
i
8
Fersk blóm og
skreytingar
við öll tœkifæri
Opið tii kl.10 öll kvöld
Persónuleg þjónusta
Fákafeni 11, sími 568 9120
2
8
I
8
i
8

Lát þú ritningar rætast,
rökin og trúna mætast,
líf vort breytast og batna.
Leið hina þyrstu og þjáðu
til þinna lifandi vatna.
(Davíð Stef.)
Takk fyrir samfylgdina, Guð
geymi þig.
Sigrún.
Nú kveðjum við ömmu okkar í
Grænuhlíð hinstu kveðju. Efst í
huga okkar er þakklæti fyrir góðu
samverustundirnar sem við áttum
saman. Guð blessi þig, elsku amma.
Til moldar oss vígði hið mikla vald,
hvert mannslíf, sem jörðin elur.
Sem hafsjór, er rís með fald við fald,
þau falla, en guð þau telur
því heiðloftið sjálft er huliðstjald,
sem hæðanna dýrð oss felur.
Sem kona hún lifði í trú og tryggð,
það tregandi sorg skal gjalda.
Við ævinnar lok ber ást og dyggð
sinn ávöxtinn þúsundfalda,
og ljós þeirra skín í hjartans hryggð
svo hátt yfir myrkrið kalda.
(Einar Ben.)
Björgvin, Sigurbjörg,
Sigurgeir, Sigurður Vignir.
Með nokkrum orðum langar mig
að kveðja hinstu kveðju elskulega
ömmu mína. Minningarnar streyma
fram, svo ótal margar. Elsku amma
mín, það er fyrst og fremst þakk-
læti í huga mínum, þakklæti fyrir að
þú varst hluti af lífí mínu. Ég hafði
þau forréttindi að eyða mínum
fyrstu árum á heimili ömmu og afa
og hefur það verið mér dýrlegt
veganesti í lífinu. Amma og afi eign-
uðust fimm börn, yngsti sonur
þeirra, Ólafur Þór, lést aðeins fjór-
tán ára gamall. Var það þeim mikill

£
Þegar andlát
ber að höndum
Útfararstofa kirkjugarðanna ehf.
Sími 551 1266
Allan sólarhringinn
harmur og setti sár á hjarta þeirra
sem aldrei gi’eri. Þau báru tilfinn-
ingar sínar ekki á torg heldur báru
þær innra með sér.
Amma mátti aldrei neitt aumt sjá
og hún fann til með þeim sem áttu
um sárt að binda og bað Guð að
varðveita þá og styrkja. Þegar ég
eignaðist dóttur mína voni amma
og afi alltaf tilbúin að aðstoða mig
við að passa hana, leiða hana fyrstu
skrefin í skólann og sýndu henni
alla þá hlýju og kærleik sem hægt
er að gefa barni. Hún átti yndisleg-
ar stundir með þeim sem hún mun
varðveita í minningunni um þau.
Amma var afar gestrisin og
fannst gaman að fá gesti, jólakaka
og pönnukökur voru ailtaf til hjá
ömmu, og ef maður borðaði ekki
mikið og helst yfir sig hélt hún að
manni þætti bakkelsið ekki gott.
Gjafmildari manneskju hef ég ekki
kynnst. AJlir þurftu að fá eitthvað,
og ekki mátti gera upp á milli
neinna, allir þurftu að fá jafnt. Ef
einhver gjöfin var dýrari en önnur
þurfti að kaupa eitthvað með til að
jafna út. Það voru nú eiginlega fast-
ir liðir að amma væri lokuð inni í
búð á Þorláksmessu til að ná í eitt-
hvað sem henni fannst vanta upp á
hjá einhverjum.
Amma var mjög passasöm með
peninga og lagði fyrir hverja ein-
ustu krónu sem hún gat til að eiga
fyrir jóla- og afmælisgjöfum handa
börnum, bamabörnum og barna-
barnabömum og var hópurinn orð-
inn ansi stór. Þegar vom barnaaf-
mæli þurfti alltaf að koma við í
sjoppu til að kaupa svolítið nammi í
poka til að gefa með. Það var svo
gaman að vera með ömmu á jólun-
um og fylgjast með þegar hún var
að taka sína pakka upp með tárin í
augunum, henni fannst alltaf óþarfi
að við gæfum henni gjafir. Ef hana
vantaði eitthvað sjálfa fannst henni
það algjör óþarfi, og nýtti hún
hverja flík og bætti frekar en eyða í
sjálfa sig, að gleðja aðra var hennar
lífshamingja.
Þótt amma hafi verið nýtin á fötin
sín var hún alltaf svo fín og fallega
til fara, hefði aldrei farið út fyrir
dyr öðravísi en vel til höfð. Alveg
þar til hún veiktist var hún í spari-
kjólnum og lakkskónum sínum þeg-
ar maður kom að heimsækja hana.
Amma bjó á Vesturgötu 7 síðustu
æviárin sín, undanskilið síðasta ár
sem hún dvaldi á hjúkrunarheimil-
inu Droplaugarstöðum við Snorra-
braut. Þakka vil ég starfsfólki á
Vesturgötu 7 og Droplaugarstöðum
fyiir þá umhyggju og hlýju sem það
sýndi henni. Amma var alltaf svo
þakklát fyrir allt sem gert var fyrir
hana.
Elsku amma mín, ég get huggað
mig við það í sorginni og söknuðin-
um, að Óli, sólargeislinn þinn, og
elskulegur afi minn taka á móti þér
með útbreiddan faðm.
Ég votta bömum þínum, tengda-
börnum, bamabömum og bama-
barnabörnum mína dýpstu samúð.
Hvíl þú í friði, elsku amma mín.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið,
þar lýsandi stjörnur skína,
og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína,
en Alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
(Vigdís Einarsdóttir)
Þín
Sigurbjörg.
Elsku amma, mig langar að
skrifa nokkrar línur til þín. Ég vil
þakka þér allar góðu stundirnar
sem við systkinin áttum með þér og
afa. FjTstu ár ævi minnar áttum við
heima í sama húsi, þú og afí og Asta
amma og Hjalti afi. Þá flökkuðum
við á milli hæða og borðuðum til
skiptis hjá ykkur og Astu ömmu.
Alltaf þegar við borðuðum hjá þér
fannst þér við aldrei borða nógu
mikið og þá hlaut maturinn að vera
vondur, þú sagðir: „Þetta er svo
sem ekkert sérstakt en það má al-
veg borða það.“ Manstu hvað þú og
Asta amma vorkennduð mér þegar
ég þurfti að vinna handavinnuna?
Oft var það svo að þið prjónuðuð
eða saumuðuð fyrir mig og fékk ég
þá ágætiseinkunn sem ég átti
kannski ekki skilið. Svo var ótrúlegt
hvað þú, mamma og Sigurbjörg
systir gátuð ruglast á nafninu mínu,
ég hét ýmist Gunna, Sigurbjörg eða
Harpa (mamma og Sigurbjörg gera
þetta ennþá). Þú varst alltaf svo
glæsileg til fara og ég man ekki til
þess að þú hafir nokkru tíma farið
ótilhöfð út úr húsi. Þú varst lengst
af mjög heilsuhraust en núna sein-
ustu árin vora farnar að koma
gloppur í minnið sem er ekkert und-
arlegt, þú komin á tíræðisaldur.
Elsku amma, mikið hlýtur þér að
líða vel núna, komin til afa og Óla
þíns og gott er til þess að vita að þið
fylgist með okkur öllum. Innilegar
kveðjur frá Sturlu, Árna og Erlu
Guðrúnu, elsku amma min.
þín
Ásta.
Ég ætla hér með nokkrum fátæk-
legum orðum að kveðja elskulega
ömmu mína. Sigurbjörg amma, eins
og ég kallaði hana alltaf, var alla tíð
stór þáttur í lífi mínu. Allt frá því ég
fæddist var ég tíður gestur í
Grænuhlíðinni hjá ömmu og afa og
átti ég þar alltaf vísa pössun ef með
þurfti. Þegar ég byrjaði í ísaksskóla
var ég hjá afa og ömmu á daginn og
fylgdi amma mér í skólann þegar ég
átti að mæta. A þessum tíma áttum
við amma góðar stundir saman, við
spiluðum, sungum og amma sagði
mér margt um lífið og tilverana.
Hún umvafði mig mikilli ástúð á
þessum tíma. Þegar ég flutti í Hafn-
arfjörðinn fækkaði samverastund-
unum örlítið en við mamma fórum
reglulega að heimsækja ömmu og
afa, fólkið sem okkur þótti svo vænt
um. Eftir að afi dó fluttist amma í
Hafnarfjörðinn og síðan á Vestur-
götuna. Ég reyndi alltaf að koma
reglulega til ömmu, heimsóknir
mínar glöddu hana mikið. Þegar ég
kom í heimsókn spjölluðum við sam-
an um heima og geima og sagði ég
henni alltaf frá öllu sem ég aðhafð-
ist. Á seinni áram var amma orðin
svolítið gleymin en samt sem áður
sagði ég henni alltaf frá öllu og
hafði hún gaman af. Amma var
alltaf svo stolt af sínu fólki. Ef ég
kom til hennar og sagði henni t.d.
að ég hefði fengið góðar einkunnir
táraðist hún og endurtók í sífellu
hvað ég væri dugleg. Elsku amma,
þessi viðbrögð þín urðu til þess að
ég mat árangur minn meira. Ég
fann til hvatningar til að standa mig
enn betur til að gera þig stolta af
mér.
Gjafmildari konu hef ég aldrei
kynnst. Amma lifði eftir máltækinu
það er sælla að gefa en þiggja. Hún
var alltaf að gefa gjafir og hafði
stöðugar áhyggjur af því að þetta
væri nú ekki nóg. Sumum blöskraði
þetta örlæti hennar en þetta gladdi
hana og það var það sem skipti
máli. Það var ekki ósjaldan sem
amma læddi seðli í lófann á mér og
hvislaði að mér að ég ætti að kaupa
mér eitthvað fallegt fyrir peninginn.
Allir sem þekktu ömmu könnuðust
við það að þegar það var matur á
borðum sagði hún stanslaust: „Fáðu
þér nú meira, elskan.“ Ef maður af-
þakkaði sagði hún: „Nú er þetta
svona vont hjá mér, það er kannski
ekkert varið í þetta.“ Það endaði
með því að maður gekk iðulega af-
velta út úr eldhúsinu hjá ömmu.
Elsku amma, nú ertu farin frá
mér, ömmustelpunni þinni. Það sem
mér þykir erfiðast er að hafa ekki
kvatt þig almennilega. Þegar ég
heimsótti þig í síðasta sinn sagði ég
þér að þú myndir ná þér af fótbrot-
inu og verða eldhress von bráðar.
Það sem gleður mig þó er að þegar
ég hugsa til þessa síðasta fundar
okkar er að í öllu mókinu af öllum
verkjalyfjunum kallaðirðu tvisvar á
mig: „Harpa mín.“ Ég er strax farin
að sakna þín, elsku amma mín. Mér
liður þó vel að vita til þess að elsku
afi og Óli taka á móti þér opnum
örmum. Þú munt alltaf eiga vísan
stað í hjarta mínu, elsku amma mín.
Hvíldu í friði.
Þín
Harpa.
Okkur langar í nokkrum orðum
að kveðja hana ömmu okkar. Við
minnumst þess hve notalegt það var
þegar við komum á sumrin og
dvöldum hjá ömmu og afa. Amma
var mjög gjafmild og vildi alltaf öll-
um vel. Amma missti mikið þegar
afi okkar dó fyrir 12 áram og það er
notalegt að vita að hann afi tekur
vel á móti henni, því nú eru þau
saman á ný.
Elsku amma, við kveðjum þig
með þessari bæn:
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll bömin þín svo sofi rótt.
(M. Joch.)
Guðmundur, Halldór, Sigur-
björg og Ólafur Þór.
Það eru nú orðin 52 ár síðan ég
kynntist Sigurbjörgu Ólafsdóttur,
en þá hófst vinskapur okkar Guð-
rúnar, dóttur hennar, en við vorum
þá báðar táningar. Á þessum árum
bjuggu þau Sigurbjörg og Sigur-
geir í Meðalholtinu með börnunum
sínum sem þá vora fimm. Sigur-
björg var ákaflega falleg og blíð
kona og allt fram á síðasta dag hélt
hún glæsileik sínum. Strax frá
fyrstu byrjun var hún mér nánast
jafn góð vinkona og Guðrún dóttir
hennar.
Ég kom mikið á heimili þeirra
hjóna, þar sem alltaf var mikið um
að vera, og á ég þaðan yndislegar
minningar. Drengirnir þeirra vora
hinir líflegustu, þeir stríddu okkur
stelpunum og íbúðin var oft fulllítil
fyrir öll ærslin. Þau hjónin voru létt
og skemmtileg og afskaplega sam-
stillt. Þau voru miklir félagar barn-
anna sinna og margt var brallað þar
sem við unglingarnir fengum að
vera með. Mér er sérstaklega minn-
isstætt þegar við fengum að fara
með á „Kokkinn" en það vora dans-
leikirnir hjá Alþýðuflokknum kall-
aðir. I minningunni lifa hringdansar
og rælar og valsar og glaðleg andlit
þeirra hjóna.
Tengslin við Sigurbjörgu og Sig-
urgeir hafa alltaf verið traust, en
enn á ný átti þó návist okkar eftir
að aukast þegar ég bjó um hríð í
næsta húsi við þau í Grænuhlíðinni.
Þær voru ófáar ferðirnar yfir til
Sigurbjargar, með Aldísi yngstu
dóttur mína, sem þá var nokkurra
ára. Vinátta við hana var mér þá,
eins og alltaf, mikils virði. Örlögin
höguðu því svo að enn áttum við
stundir saman síðustu árin sem
hún lifði, þegar hún fluttist á Drop-
laugarstaði þar sem ég vann um
tíma. Þótt hún væri orðin lasburða
bar hún sig vel og var falleg kona
fram á síðasta dag. Og enn fann ég
þá hlýju sem hún hafði alltaf sýnt
mér.
Ég kveð Sigurbjörgu með þakk-
læti og votta Guðrúnu vinkonu
minni og allri fjölskyldunni innilega
samúð.
Jenný.
Við þökkum þér fyrir allar góðu
samverastundirnar sem við áttum
saman og við minnumst þeirra með
söknuði og hlýju og kveðjum þig
með þessum erindum.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð þinn náðarkraftur,
min veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Pýð. S. Egilsson.)
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fýrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð blessi minningu þína.
Sigurgeir, Guðbjörg og börnin.