Morgunblaðið - 18.09.1998, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 18. SEPTEMBER 1998 43
ÓLÖF
SIG URÐARDÓTTIR
tÓlöf Indíana
Sig^urðardóttir
fæddist á Snæbjarn-
arstöðum í Fnjóska-
dal í S-Þing. 8. apríl
1903. Hún andaðist
á hjúkrunarheimil-
inu Seli 6. septem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Sigurð-
ur Bjarnason, f.
31.8. 1863, d. 3.12.
1951, og Hólmfríð-
ur Jónsdóttir, f.
14.11. 1867, d. 27.9.
1930. Systkini
Ólafar voru: 1) Helga, f. 12.4.
1888, d. 3.11. 1971. 2) Margrét,
f. 16.8. 1889, d. 6.10. 1982. 3)
Kristín Jakobína, f. 21.2. 1891,
d. 19.12. 1990. 4) Rósa, f. 1.7.
1893, d. 19.9. 1987. 5) Bjarney,
f. 31.8. 1895, d. 23.6.1972. 6)
Jón, f. 25.11. 1897, d. 6.4. 1985.
7) Sigurbjörg, f. 29.5. 1901, d.
31.12. 1985. 8) Snæbjörn, f.
„Nú er náðarstund og nú er
hjálpræðisdagur." Þetta gæti verið
þakkargjörð þess sem hefur lokið
ströngum starfsdegi og fagnar
kærkominni hvíld. Ólöf frænka mín
kveður síðust úr systkinahópnum
frá Snæbjamarstöðum, en í þeirra
röð var hún næstyngst og nær
hálfnuð með 96. aldursárið. Ef tek-
ið er meðaltal af aldri þessa stóra
systkmahóps era það 89 ár.
Hún var fimm ára þegar fjöl-
skyldan fluttist úr Fnjóskadal að
Garðsá í Kaupangssveit, þar sem
þau bjuggu fyrstu árin - vestan
heiðar - og síðar á fleiri stöðum í
Eyjafirði og á Akureyri. Allmörg
unglingsára sinna dvelur Ólöf á
Litla-Hóli hjá Sigurbjörgu móður-
systur sinni og Ingimar manni
hennar. Naut hún þar hins besta
atlætis sem vænta mátti. Þar
dvaldi hún t.d. fermingarárið sitt.
Að þeii-ra tíma hætti fóru ungling-
ar snemma að vinna fyrir sér í
vinnumennsku og kaupavinnu.
Sumarvinnan var skilgreind sem
kaupavinna og fyrir hana greitt
hærra kaup enda mikils krafist við
að afla heyjaforðans.
Árið 1927 festir Ólöf ráð sitt og
giftist Eyfirðingnum Randver Guð-
mundssyni, ættuðum frá Rauðhús-
um og Guðrúnarstöðum í næstu
liði. Randver var hinn vaskasti
maður, var m.a. haft á orði að hann
hefði hlaupið uppi fráfærnalömb,
það var á sínum tíma viðmiðun um
allra spretthörðustu menn. Fyrstu
tvö árin stunduðu þau Ólöf og
Randver vinnumennsku en blíð-
viðrisvorið 1929 kaupa þau smábýl-
ið Fjósakot í Möðruvallaplássi.
Líklega hafa á þessum tíma býl-
in kringum Möðruvelli verið í svip-
uðum hlutfóllum og á dögum Guð-
mundar ríka. Með dugnaði og
nægjusemi mun búskapur þeirra í
Fjósakoti hafa þróast farsællegast,
en skjótt skipast veður í lofti. A
haustnóttum 1935, gerði stórfellt
úrfelli, svo að skýfall mun hafa
skollið á hlíðina fyrir ofan Plássið
og stórfelld skriðu- og jarðföll féllu
yfir tún og engjar þó að húsa-
skemmdir yi'ðu ekki teljandi en
einhver fjárskaði.
Þarna varð Fjósakot harðast úti.
Næstum allt túnið og engjar nær
fjallinu lentu undir jarðfalli svo í
fljótu bragði virtist jörðin gjör-
eyðilögð. Stundum er þó eins og
maðurinn geti fært sér duttlunga
náttúrunnar í nyt. Næsta jörð
sunnan við Fjósakot hét Skriða,
með ámóta breiða landspildu en
slapp betur undan áföllum skriðu-
fallanna. Bóndinn á Skriðu hætti
þar búskap á næstu fardögum,
Fjósakotshjón keyptu þá Skriðu og
sameinuðu jarðirnar og björguðu
þar með heyjaöflun það árið og
smámsaman var jarðfallsfram-
burðinum breytt í frjósamar sáð-
sléttur. Nokkuð snemma fór heym
22.8. 1908, d. 17.11.
1991.
Ólöf giftist 1927
Randver Guð-
mundssyni, f. 29.9.
1891, d. 21.5. 1962.
Börn Ólafar og
Randvers eru: 1)
Margrét Hólmfríð-
ur, f. 3.3. 1928,
maki Benjamín Jós-
efsson, f. 11.8. 1925.
Þau áttu sex börn,
tíu barnabörn og
fimm barnabarna-
börn. 2) Guðmund-
ur Hans, f. 28.9.
1929. 3) Klara Sigríður, f. 4.3.
1932, maki Rafn Jónsson, f. 2.2.
1925, d. 11.8. 1991. Þau eiga tvö
börn og tvö bamabörn. 4) Sig-
urður Geir, f. 28.4. 1939. 5)
Rósa Ólöf, f. 21.4. 1942. Hún á
eina dóttur.
títför Ólafar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Randvers að skerðast svo hann átti
óhægt með tjáskipti, því lenti það
meir á Ólöfu að annast erindi fyrir
heimilið út á við meðan börain vora
að vaxa úr grasi, en Randver gat
stundað sinn búskap af natni.
f nokkur ár hafði Ólöf for-
mennsku í kvenfélagi sveitarinnar
með höndum (Kvenfélaginu Hjálp-
in) og rækti hún það hlutverk af
skörungsskap. Hún fylgdist vel
með ef veikindi eða bágindi bar að
höndum og stuðlaði að úrbótum.
Sem dæmi þá safnaði hún saman
sláttumönnum sem tóku að sér
slátt á túni fyrir veikan bónda.
Þetta var samhjálp þess tíma.
Ólöf var hreinskilin og sagði
jafnan meiningu sína. Gat verið dá-
lítið hvöss ef því var að skipta. Hún
lá aldrei á liði sínu og vildi að aðrir
gerðu það ekki heldur. Ásamt fjöl-
skyldu sinni af elju og dugnaði var
lagður grannur að sameiningu
tveggja smábýla, sem þróaðist til
þess að verða góðbýli. Þegar skoð-
aður er tími og dvalarstaður, kem-
ur í ljós að hún hefur sem næst lif-
að þriðjung ævi sinnar í Fjósakoti.
Ég þori að fullyrða að þó að oft
væra dagar langir og strangir, þá
vora þetta bestu árin.
Árið 1961 bregður fjölskyldan
búi og flyst til Akureyrar, þá höfðu
þau búið í Fjósakoti í 32 ár, börnin
þeirra fimm flest fædd þar heima
og uxu þar upp til manndóms. Á
Akureyri bjó fjölskyldan fyrst í
Munkaþverárstræti 30, en lengst
bjuggu þau í Hafnarstræti 83. Síð-
ustu árin bjó Ólöf ásamt sonum
sínum að Norðurgötu 54. Á Akur-
eyri vann hún ýmis störf, lengst
þjónustustörf á matsölustöðum,
s.s. á Hótel Kea og mötuneytinu í
M.A. o.fl. Jafnframt vinnunni, sem
var eftir atvikum hálfs- eða heils-
dagsstarf rækti hún sín húsmóður-
störf og með sóma sinnti hún því
hlutverki fram á síðustu ár uns hún
varð að dvelja síðustu misserin á
sjúkrastofnunum, síðast og lengst
á sjúkraheimilinu Seli. Það er mikil
gæfa að hafa heilbrigði og mega
starfa langa ævi. Vinnan göfgar
manninn og lengir lífdaga hans.
Fjölskylda mín sendir samúðar-
kveðjur til barna og annarra ætt-
ingja.
Sigurður Jósefsson.
Elsku amma mín. Nú ertu farin
frá okkur, þú þessi sterki klettur í
okkar tilvera með alla þína visku
og lífsreynslu. Fjölskyldan var þitt
líf og yndi, og þú vildir fá að fylgj-
ast með öllu sem gerðist í okkar lífi
og hvert við stefndum í framtíð-
inni. Heilbrigði og hamingja fjöl-
skyldunnar var það sem skipti þig
mestu máli, og þegar einhverjir
skuggar skyggðu á eitthvert okkai-
lagðist það afar þungt á þig. Þú
varst svo stolt af okkur öllum og
þér fannst svo gaman að sýna fólki
myndirnar sem standa í stofunni,
fjölskyldumyndir frá ýmsum gleði-
stundum og merkisatburðum úr
okkar lífi.
Það var alltaf svo notalegt að
koma til þín. Ylurinn mætti manni
um leið og maður opnaði dymar.
Um leið og þú heyrðir í útidyiTinum
kallaðir þú: „Og hver er þar?“ Og
svo kom: „Nei ert það þú, elskan
mín.“ Og gafst manni koss. Þér þótti
svo gaman að fá heimsóknir og allir
vora hjartanlega velkomnir. Það era
mörg nöfti vina minna skráð í gesta-
bókina þína, alla mundir þú með
nafni og spurðir oft um þá seinna
meir, hvemig þeim vegnaði í lífinu.
Ekki vantaði góðgætið í þínu
eldhúsi og aldrei fór maður frá þér
nema hafa borðað fyrir næstu
daga. Þú mundir eftir öllum sér-
þörfum og var alltaf til viðeigandi
góðgæti handa hverjum og einum.
Ég man eftir að þegar ég var smá-
stelpa og fékk að gista hjá þér, sem
var æði oft, þá gafstu mér alltaf
tvær rjómaskeiðar fyrir morgun-
matinn svo ég yrði stór og sterk,
og alltaf úr sömu gullskeiðinni.
Ég á yndislegar minningar úr
Hafnarstrætinu þar sem ég var
æði oft í pössun hjá þér. Ég man
aldrei eftir því að þú hafir reist tón
við mig, hversu óþæg sem ég var.
Þú varst alltaf svo hæg og hlý, með
ótakmarkaða þolinmæði.
Alla tíð man ég eftir þér með
bækur allt í kringum þig. Lestur
var þitt yndi og sagðir þú mér
óteljandi sögur úr bókunum þínum.
Uppáhaldssagan mín var Kapitola
og þú þurftir að segja mér hana
aftur og aftur. Þegar ég komst á
skólaár og fór að lesa sjálf varst þú
alltaf að benda mér á bækur sem
þú hélst að ég hefði gaman af, og
svo kom að þeirri hátíðarstund að
þú réttir mér Kapitolu og ég las
hana sjálf.
Ég á minningar um þig, amma
mín, þar sem ég sat oft í kjöltu
þinni og þú fórst með vísur og
kvæði, og ég skildi aldrei hvernig
þu gast munað þetta allt saman.
Ég man eftir þegar þú fléttaðir á
mér hárið og ég fékk að flétta þig
og setja í þig hárnálar. Gönguferð-
iraar okkar í fjöranni þar sem
mávarnir ætluðu stundum að éta
okkur og við þurftum að hlaupa í
skjól.
Þakka þér fyrir minningarnar,
amma mín, þær eru ljós í lífi mínu.
Mér fannst svo gaman að heyra
þig hlæja, og skemmtilegast
fannst þér að heyra skondnar sög-
ur af barnabömum, langömmu-
börnum og langalangömmubörn-
um. Þú vildir alltaf vera viss um að
allir hefðu nóg af öllu, allir aðrir
gengu fyrir, gjafmildi þín var ein-
stök.
Síðasta sumarið sem þú varst
heima í Norðurgötunni baðstu mig
að labba með þér út í garð til að
skoða öll blómin sem þér þóttu svo
falleg, þar áttum við góða stund.
Ég veit að þér fannst erfitt að
missa sjálfstæðið þegar þú fórst á
hjúkranarheimilið Sel, en undir
niðri vissir þú að tíminn var kom-
inn. Þar sem sjónin var orðin döp-
ur fóra dagamir í að hugsa um
liðna tíð. Þegar ég kom til þín á Sel
sagðir þú mér ótal sögur frá barn-
æsku og uppvaxtaráram þínum,
sögur sem eru ógleymanlegar, þar
sem veröldin hefur breyst svo mik-
ið síðan þú varst ung.
Þér fannst sjálfri kominn tími til
að kveðja, og nú hvílir þú í friði. Ég
GUÐMUNDUR
SVEINSSON
Guðinundur
Sveinsson var
fæddur að Ásum í
Skaftártungu 5.
maí 1918. Hann
lést á sjúkrahúsi í
Las Vegas, Banda-
ríkjunum, hinn 13.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Sveinn
Sveinsson bóndi að
Ásum og síðar
Norður-Fossi í
Mýrdal, f. 5. des-
ember 1875 á
Hörgsdal í Síðu, d. 14. janúar
1965, og Jóhanna Margrét
Sigurðardóttir, f. 21. október
1879 á Breiðabólsstað á Síðu,
d. 2. júní 1968. Gumundur átti
ellefu systkini er náðu fullorð-
ins aldri, sex þeirra eru nú lát-
in. Þau voru Sigursveinn, Gyð-
ríður, Runólfur, Kjartan,
Sveinn og Páll. Eftirlifandi
eru Guðríður, Róshildur, Ing-
unn, Sigríður og Gísli.
Guðmundur fór ungur á Al-
í dag er kvaddur hinstu kveðju
frændi okkar og kær vinur Guð-
mundur Sveinsson, stundum kall-
aðui- Jimmy. Að leiðarlokum viljum
við í Gunnarsholti þakka Guð-
mundi fyrir einstaka tryggð og
frændrækni.
Margs er að minnast þegar litið
er yfir farinn veg liðinna ára.
Margt ber að þakka en þó fremur
öðra einstaklega ánægjuleg sam-
skipti og samverastundir sem
aldrei bar skugga á. Efst í huga
okkar er söknuður er við minnumst
hjartfólgins frænda.
Frá fyrstu kynnum hvers og
eins í Gunnarsholti var Guðmund-
ur alltaf sami hæglætis maðurinn,
elskulegur, prúður og einstaklega
hjartahlýr. Guðmundi virtist eink-
ar auðvelt að setja sig inn í hugar-
heim ungra sem aldinna. Hann var
afar félagslyndur og kallaði fram
hið jákvæða í fari fólks. Frá hon-
um stafaði innri hlýja sem laðaði
þýðuskólann í
Reykholti, vann
síðar á Hvanneyri
hjá bróður sínum
Runólfi skólasljóra
og síðar í vélsmiðj-
unni Héðni. Árið
1941 fór hann í
náin í vélvirkjun í
Minneapolis. Að
því loknu vann
liann hjá banda-
rísku verktakafyr-
irtæki á Keflavík-
urflugvelli. Árið
1953 fór hann til
vinnu hjá bandaríska ríkinu á
Marshalleyjum í Kyrrahafinu
og var þar við kjarnorkutil-
raunir í tvö og hálft ár. Síðan
stjórnaði hann vinnubúðum
hjá sömu aðilum í Nevada-
eyðimörkinni þar til hann
hætti störfum sökum aldurs
1980.
títför Guðmundar fer fram
frá Fossvogskapellunni í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
að sér fólk á öllum aldri. Á síðustu
árum kom hann eins og farfugl-
arnir á vorin og hvarf svo á
haustin til hlýrri heimkynna.
Hann var yndislegur vorboði, mik-
ill náttúruunnandi, sérstaklega
var það hátterni fuglanna sem
heillaði hann.
Guðmundur ferðaðist víða um
heim í náttúruskoðunarferðum og
það vai- einstaklega fróðlegt að
heyra hann lýsa menningu og nátt-
úru hinna ýmsu heimshorna.
Ungur leitaði hann mennta í
Bandaríkjunum og örlögin hög-
uðu því svo að þar ílentist hann
við margvísleg störf er tengdust
kjarnorkurannsóknum banda-
rísku ríkisstjórnarinnar. Við fund-
um þó glöggt að hugur Guðmund-
ar var ávallt tengdur Skaftafells-
sýslunni og lífsbaráttu fólksins
þar.
Guðmundur var einstaklega hóg-
vær maður og jákvæður. Aldrei
mun minnast hlýjunnar, blíðunnar
og gjafmildinnar sem einkenndi
þig. Einnig, amma mín, vil ég
þakka þér fyrir óteljandi fjaðrirnar
sem þú gafst mér í mína vængi. ÞiP
varst alltaf að biðja guð að geyma
okkur og nú er komið að því að
hann geymi og verndi þig, kæra
amma. Veröldin verður ekki sú
sama án þín. Þú varst allra besta
amma í heimi og þú munt alltaf búa
í hjarta mér.
ÓlöfMjöIl.
Elsku langamma og langa-
langamma. Vegir drottins era
órannsakanlegir. Öll fæðumst við
og öll munum við deyja. En þiT
munt lifa í minningu okkar allra.
Sál minni lyftir og sál mína betrar,
sjái ég bros þín um skammdegið grátt,
einasta sameignin sumars og vetrar,
sólbjannans vagga, þú heiðloftið blátt.
Uppi í blámanum athvarfs ég leita
augunum þreyttum af húmi og snjá,
hvernig sem skuggamir skyggninu breyta,
skima ég þangað af lyftandi þrá.
Þó, þegar langvistum læsa sig inni
Ijóshvörf í sál minni og skammdegissnær,
veit ég að rökkur í minningu minni
margsinnis ríkir og strengina slær.
Gef mér því ítak í sólbjarmans sjóði,
sendu mér skin yfir hugarins snjá,
heiðiíkja, bæði í lífi ogljóði
lyftu mér til þín í dagveldin há.
(Jakob Thor.)
Með kveðju og þökk fyrir allar
samverastundirnar.
Langömmu- og langa-
langömmubörnin.
heyrðist hann hallmæla nokkrum
manni.
Fjölskylda, ættingjar og vinir
kveðja Guðmund með söknuði og
þakklæti fyrir að hafa fengið að
njóta samvista við hann svo lengi.
Við yljum okkur við minninguna
um góðan dreng og faðmlögin
hans.
Oddný, Sveinn og
synir, Gunnarsholti.
Elskulegur ömmubróðir minn,
Guðmundur Sveinsson, er nú látinn
áttræður að aldri. Hann var einn
tólf systkina sem upp komust og
hafa þau verið mér góðar fyrir-
myndir. Kjai-kmikið, duglegt og
ákveðið fólk með fastmótaðar skoð-^*
anir en umfram allt ákaflega hlýtt
og innilegt. Ég hef alla tíð verið
hreykin af því að vera af Svein-
sættinni. Rúmlega tvítugur að
aldri fór Guðmundur til Bandaríkj-
anna til móðurbróður síns, Jóns
Sigurðssonar, og lagði þar stund á
vélfræði. Hann settist að þar ytra
og bjó lengst af í Las Vegas. Um
sextugt fór Guðmundur á eftirlaun
og gafst honum þá tóm til að sinna
áhugamálum sínum, sem tengdust
náttúruskoðun af ýmsu tæi. Hann
fór víða um heiminn meðan heilsan
leyfði, meðal annars til Afríku,
Galapagoseyja, Svalbarða og á
Suðurpólinn.
Seinni árin kom hann til íslands
á hverju sumri og gafst okkur fjöl-
skyldunni þá gott tækifæri til að
kynnast honum. Hann var mikið
prúðmenni, ljúfur, hógvær en þó
með skoðanir á hlutunum. Alltaf
fann ég fyrir miklum áhuga á okk-
ur ættingjunum og var hann óspar
á hrósyrði í minn garð þegar við
hittumst.
Faðir minn, Sveinbjörn Bene-
diktsson, og hann áttu margt sam-
eiginlegt. Eitt af því var áhugi á
fuglaskoðun og fóru þeir marga
ferðina saman og nutu fegurðar ís-
lenskrar náttúru. Faðir minn lést
fyrir hálfu öðra ári. Ég vissi að
Guðmundur syrgði hann mjög. Nú
er frændi minn lagður upp í sína
hinstu ferð. Ég veit að á áfanga-
stað verður tekið vel á móti hon-
um.
Blessuð sé minning hans. C
Hlín Sveinbjörnsdóttir.